πρωτογενές πλεόνασμα και "πολιτικός κόσμος" - οι προσπάθειες, όπως το πρωτογενές πλεόνασμα, δεν αποτελούν διαρθρωτική αντιμετώπιση του οικονομικού προβλήματος - αποσκοπούν στη δημιουργία συνθηκών πρόσκαιρης ανακούφισης πού θα επιτρέψουν ξανά την ανακύκλωση του προηγούμενου φαύλου παιγνιδιού μεταξύ κομμάτων και ψηφοφόρων

Πολύς λόγος γίνεται γιά το αν η χώρα βγαίνει από την κρίση.Και πράγματι, μερικά σημάδια εμπνέουν αισιοδοξία.Υπάρχουν όπως λόγοι να αισιοδοξούμε γενικότερα γιά το μέλλον της χώρας;

1/ το πρωτογενές πλεόνασμα και οι λοιποί οικονομικοί δείκτες Σε ότι αφορά τα οικονομικά του κράτους, κάτι έγινε αναμφισβήτητα το 2013.Γιά δεύτερη φορά τα τελευταία 40 χρόνια κομματοσκυλικής διακυβέρνησης, η χώρα κατάφερε ένα πρωτογενές πλεόνασμα, δηλαδή κατάφερε να καλύψει τα έξοδα του κράτους πρό τόκων, με τα έσοδα του κράτους, και έμεινε και κάτι(που δεν καλύπτει τους τόκους).Η χώρα συνεχίζει να ζεί με δανεικά αλλά μόνο γιά να καλύπτει τους τόκους των κομματοσκυλικών δανείων.

Υπάρχουν και πολλοί άλλοι οικονομικοί δείκτες που δείχνουν θετικοί, όπως το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών,...

2/έχουμε λόγους να αισιοδοξούμε λόγω του πρωτογενούς πλεονάσματος;

Πρέπει να νοιώθουμε υπερήφανοι η αισιόδοξοι γι΄αυτό και να μιλάμε γιά success story;Αμφιβάλλω.Διότι αυτό επιτεύχθη υπό την πίεση και τις εντολές του διεθνούς οικονομικού ελέγχου (στον οποίο υπάγεται η χώρα από τότε που απώλεσε την εθνική της κυριαρχία με συντονισμένες προσπάθειες 40 ετών της κομματοκρατίας) με το κοινωνικό κόστος που γνωρίζουμε, και όχι επειδή οι έλληνες αποφάσισαν ότι έπρεπε να εκλογικεύσουν τα δημοσιο-οικονομικά του κράτους τους.Τίποτα το αισιόδοξο δεν προμηνύει το πρωτογενές πλεόνασμα και οι λοιποί δείκτες , υπό αυτές τις συνθήκες.Άλλωστε, οι κομματοσκυλικές δυνάμεις που συνεχίζουν να διοικούν την χώρα, δεν κρύβουν ότι θέλουν, να διανείμουν το 70% του πρωτογενούς πλεονάσματος στην κομματοσκυλική πελατεία τους, όπως προβλέπεται από το μνημόνιο.Ακόμα δεν επισημοποιήθηκε το πρωτογενές πλεόνασμα, και ήδη τρέχουν να αγοράσουν ψήφους.

Μόνο να φανταστώ μπορώ, τι θα γίνει, μόλις ο διεθνής οικονομικός έλεγχος αποχωρήσει από την χώρα.Αν οι κομματοσκυλικές δυνάμεις που λεηλατούν την χώρα τα τελευταία 40 χρόνια είναι ακόμα στα πράγματα τότε,η αν αντικατασταθούν από τις εν δυνάμει κομματοσκυλικές δυνάμεις,η έλλειψη τιμωρίας γιά την παράδοση της εθνικής κυριαρχίας στους ξένους, θα τους οδηγήσει και πάλι σε τεράστια ελλείμματα του κρατικού προυπολογισμού γιά να αγοράσουν ψήφους, με αποτέλεσμα την νέα χρεοκοπία της χώρας, αλλά αυτή την φορά πολύ σύντομα, δηλαδή μέσα σε 4-5 χρόνια.

Ο Π. Κονδύλης το εξηγούσε αυτό με πιό κομψό τρόπο ήδη από το 1992,λέγοντας " Οι πρωταρχικοί λόγοι, πού έθεσαν σε κίνηση τη διαδικασία της εθνικής εκποίησης και της συναφούς πολιτικής αποδυνάμωσης της Ελλάδας σε διεθνές επίπεδο, είναι ενδογενείς και ανάγονται στη λειτουργία του πολιτικού της συστήματος και στη συμπεριφορά όλων των υποκειμενικών του παραγόντων. Με άλλα λόγια: το ελληνικό κοινωνικό και πολιτικό σώμα στο σύνολο του επωφελήθηκε από τη μεταπολεμική πρωτοφανή ανάπτυξη της διεθνούς οικονομίας και άντλησε βραχυπρόθεσμα ωφελήματα απ’ αυτή με αντάλλαγμα τον μακροπρόθεσμο υποβιβασμό της Ελλάδας στην κλίμακα του διεθνούς καταμερισμού της εργασίας και συνάμα τη γενική εθνική της υποβάθμιση.

Αυτό έγινε με τη μορφή ενός σιωπηρού, αλλά διαρκούς και κατά μέγα μέρος συνειδητού και επαίσχυντου κοινωνικού συμβολαίου, στο πλαίσιο του οποίου η εκάστοτε πολιτική ηγεσία — «δεξιά», «φιλελεύθερη» ή «σοσιαλιστική», κοινοβουλευτική ή δικτατορική: στο κρίσιμο τούτο σημείο οι αποκλίσεις υπήρξαν ελάχιστες — ανέλαβε τη λειτουργία να ενισχύει γρήγορα και παρασιτικά τις καταναλωτικές δυνατότητες του «λαού» με αντίτιμο την πολιτική του εύνοια ή ανοχή, ήτοι τη διαχείριση της πολιτικής εξουσίας και την κάρπωση των συναφών κοινωνικών και υλικών προνομίων. Βεβαίως, η συναλλαγή αυτή χαρακτήριζε τον ελληνικό κοινοβουλευτισμό από τα γεννοφάσκια του, όμως η πρωτοφανής μεταπολεμική διεθνής οικονομική συγκυρία της προσέδωσε δυνατότητες επίσης πρωτοφανείς: προς άγρα και συγκράτηση της εκλογικής πελατείας μπορούσαν τώρα να προσφερθούν όχι απλώς ανιαρές κρατικές θέσεις, αλλά επί πλέον πολύχρωμες μάζες καταναλωτικών αγαθών και πλήθος δελεαστικών καταναλωτικών δυνατοτήτων.

Ενώ όμως η πρώτη προσφορά συνεπαγόταν κυρίως την εκποίηση του κρατικού μηχανισμού και των κρατικών πόρων στην εσωτερική αγορά, η δεύτερη — και πιο πλουσιοπάροχη — απέληγε με εσωτερική αναγκαιότητα στο ξεπούλημα ολόκληρου τού έθνους στη διεθνή αγορά. Αυτό το ξεπούλημα άρχισε με τα μεγάλα, αντίδρομα και ταυτοχρόνως συμπληρωματικά, κύματα της μετανάστευσης και του τουρισμού, για να κορυφωθεί, αλλάζοντας αισθητά όψη και συναισθηματική επένδυση, στην αγορά αυστριακών μπισκότων για σκύλους και στην οργάνωση τριήμερων ταξιδιών στο Λονδίνο για ψώνια, κατασταλάζοντας ενδιαμέσως παχυλές επιδοτήσεις μιας περιττής αγροτικής παραγωγής και την περαιτέρω διόγκωση μιας ημιπαράλυτης δημοσιοϋπαλληλίας.

Ποτέ άλλοτε το κράτος και το έθνος δεν βρέθηκαν, χάρη στην απλόχερη μεσολάβηση του «πολιτικού κόσμου», σε τόσο αγαστή σύμπνοια με τον χαρτοπαίχτη της επαρχίας και με το τσόκαρο των Αθηνών.

Ο παρασιτικός καταναλωτισμός, όπως τον ορίσαμε παραπάνω, προκάλεσε μια τέτοια διασπάθιση πόρων, ιδιαίτερα στη δεκαετία του 1980, ώστε η στενότητα των πόρων θα ακολουθεί στο εξής, και για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, την ελληνική εθνική πολιτική σαν βαρειά σκιά ˙ οι σημερινές, και οι αναπόδραστες αυριανές, προσπάθειες του «πολιτικού κόσμου» για τη λύση αυτού του πιεστικού προβλήματος δεν αποτελούν διαρθρωτική του αντιμετώπιση, παρά κατά βάθος αποσκοπούν στη δημιουργία συνθηκών πρόσκαιρης ανακούφισης πού θα επιτρέψουν ξανά την ανακύκλωση του προηγούμενου φαύλου παιγνιδιού μεταξύ κομμάτων και ψηφοφόρων".

3/ η μόνη λύση γιά την ελληνική οικονομία Η λύση γιά την ελληνική οικονομία, θα προκύψει μόλις ισοπεδωθεί το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα, και δημιουργηθούν πραγματικά πολιτικά κόμματα που θα νοιάζονται γιά το μέλλον του συλλογικού υποκειμένου. Οι οικονομικοί δείκτες από μόνοι τους, όσο θετικοί κι άν είναι, δημιουργούν απλά ψευδαισθήσεις.