ANEΡΓΙΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΓΩΓΕΣ ΜΙΚΡΗΣ ΚΛΙΜΑΚΑΣ

Eίμαστε μιά ομάδα φίλων που εργάζονται ως στελέχη στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας.

Το βασικό ερώτημα μας γιά πολύ καιρό ήταν με ποιό τρόπο και με ποιά εργαλεία θα μπορούσε να καταπολεμηθεί η ανεργία στην Ελλάδα, ιδίως γιά τους νέους.Δευτερευόντως, απασχόλησε την σκέψη μας επίσης γιά πολύ καιρό, τί θα μπορούσε να γίνει ώστε να προκύψει ένα συμπλήρωμα εισοδήματος γιά τα εκατομμύρια των Ελλήνων, που συνέχιζαν μεν να έχουν ένα εισόδημα από μισθό ή σύνταξη, αλλά αυτό είχε πλέον συρρικνωθεί σε σημαντικό βαθμό.

Η διαπίστωση του βαθμού μή αξιοποίησης του εργατικού δυναμικού της χώρας ήταν προφανής.Δεν ήταν μόνο οι άνεργοι που ξέρουμε ότι είναι κοντά στο 1,5 εκατομμύριο άτομα σήμερα.Ακόμα και οι εργαζόμενοι υπο-απασχολούνται.Γιά να μήν μιλήσουμε γιά τους συνταξιούχους οι οποίοι τουλάχιστον μέχρι την ηλικία των 65 ετών θα μπορούσαν δυνητικά ν΄απασχοληθούν η να παράγουν κάτι, και να συμπληρώσουν τα εισοδήματα τους.

ΠΩΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΛΥΘΕΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ; Σ΄αυτό το βασικό ερώτημα που απασχολεί σήμερα κάθε ελληνική οικογένεια, και ενώ η χώρα είναι κοντά 7 χρόνια μέσα στην ύφεση, δεν υπάρχει καμμιά συγκεκριμμένη απάντηση από την ελληνική πολιτεία ή από την Ευρωπαίκή Ενωση.

Ακούγαμε βέβαια όπως όλοι οι έλληνες πολίτες, γιά χρόνια, ότι η ανεργία θα εξαλειφθεί κάποια στιγμή στο μέλλον, όταν εφαρμοστούν οι μεταρρυθμίσεις που επιβάλλονται από τους δανειστές,και μπορέσουν να έρθουν ξένες επενδύσεις στην χώρα,κλπ... και χωρίς να το ψάξουμε και πολύ, το πιστεύαμε.

Κάποια στιγμή, και ενώ είχαν πλέον περάσει χρόνια από τότε που άρχισε η ελληνική κρίση, είπαμε να το σκεφτούμε λίγο πιό συγκεκριμμένα και να προσπαθήσουμε να ποσοτικοποιήσουμε το θέμα και να υπολογίσουμε κι' ένα χρονικό ορίζοντα γιά την επίλυση του προβλήματος της ανεργίας.

Αρχίσαμε να αναλύουμε διάφορες γενικότητες που ακούγαμε τόσα χρόνια όπως ότι η ανεργία θα εκλείψει με την προσέλκυση ξένων επενδύσεων, η με την δημιουργία νέων νεοφυών επιχειρήσεων (start ups,...), η με την αύξηση του τουριστικού ρεύματος πρός την χώρα μας.

Πόσες άραγε ξένες επενδύσεις μπορεί να προσελκύσει η χώρα;Να πούμε 1000 την επόμενη πενταετία;Και να πούμε ότι η κάθε ξένη επένδυση θα δημιουργήσει 200 θέσεις εργασίας;Aν προκύψει αυτό το αισιόδοξο ενδεχόμενο, θα δημιουργηθούν 200.000 θέσεις εργασίας μέσα στην επόμενη πενταετία.

Σε ότι αφορά τώρα τις start ups,να πούμε ότι θα δημιουργηθούν 10.000 επιχειρήσεις και θα επιβιώσουν μέσα στην επόμενη πενταετία 2000 επιχειρήσεις και ότι η κάθε μία θα δημιουργήσει δέκα θέσεις εργασίας;Σ΄αυτό το αισιόδοξο σενάριο, θα δημιουργηθούν επιπλέον 20.000 θέσεις εργασίας.

Το θέμα του Τουρισμού είναι το πλέον αστείο.Αμφιβάλλουμε ότι δημιουργούνται νέες θέσεις εργασίας στον ελληνικό τουριστικό κλάδο έτσι όπως λειτουργεί.Είναι ένας προβληματικός και κρατικοδίαιτος κλάδος.Αν οι κρατήσεις ενός ξενοδοχείου αυξηθούν κατά 10% , αμφιβάλλουμε ότι θα αυξήσει το Προσωπικό του έστω και κατά 1 άτομο.Ο κλάδος αυτός θα μπορούσε να δημιουργήσει πολλές δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας μόνο όταν ακούσουμε μιά μέρα ότι μεγάλες ξένες εταιρίες δραστηριοποιούνται στην χώρα μας με μεγάλα συγκροτήματα όπως το COSTA NAVARINO στην Μεσσηνία.Αλλά γιά να μήν φαινόμαστε τελείως αρνητικοί ως πρός τον Τουρισμό, ας μας πεί η πολιτεία πόσες νέες θέσεις εργασίας δημιουργήθηκαν σ΄αυτό τον κλάδο το 2013, σε σχέση με το 2012.Δεν έχουμε υπόψη μας τέτοιο στοιχείο.

Από τα ανωτέρω, προκύπτει νομίζουμε ξεκάθαρα ότι το πρόβλημα της ανεργίας δεν μπορεί να λυθεί μέσα στην επόμενη πενταετία η και δεκαετία με ξένες επενδύσεις, με start ups και με την αύξηση του τουριστικού ρεύματος.Ενδεχομένως να μπορούσε να λυθεί σε 30 ή 40 χρόνια μ'αυτούς τους τρόπους.Δεν είναι όμως επίλυση του προβλήματος της ανεργίας, το να αποδεχθείς ότι το 60% των νέων δεν θα δουλέψουν ποτέ στην ζωή τους.

Είμασταν στις αρχές του 2014 και έπρεπε δυστυχώς να διαπιστώσουμε και να αποδεχθούμε ότι όλα αυτά που ακούγαμε από τις εφημερίδες,από τους κυβερνώντες και τους ευρωπαικούς θεσμούς, γιά την ανεργία στην Ελλάδα, και που εν πολλοίς πιστεύαμε χωρίς να το ψάξουμε ιδιαίτερα, ήταν ένας μύθος ή μιά ψευδαίσθηση.

Επρεπε να σκεφτούμε με ποιό τρόπο θα μπορούσε να λυθεί το πρόβλημα της ανεργίας στην χώρα μας την επόμενη πενταετία ή το πολύ την επόμενη δεκαετία.Και δεν μπορούσαμε, δεν βλέπαμε ορατή λύση με τον συμβατικό τρόπο σκέψης, δηλαδή με τον τρόπο που είχαμε εξασκηθεί να σκεπτόμαστε στο πανεπιστήμιο ή στην επαγγελματική μας ζωή.Είχαμε να κάνουμε με ένα θέμα ιδιαίτερα πολύπλοκο.Ομως κανένα θέμα δεν μένει άλυτο.Η προσέγγιση ήταν λανθασμένη.Το γεγονός ότι πιστέψαμε ότι ακούγαμε επί 4 χρόνια χωρίς να το αμφισβητήσουμε διότι σκεφτόμασταν συμβατικά, έδειχνε ότι έπρεπε να προσεγγίσουμε το πρόβλημα αντισυμβατικά.Επρεπε να απαλλαγούμε από τις ψευδαισθήσεις και τους μύθους που μας είχαν καλλιεργήσει οι δασκάλοι μας και είχαμε με τόση ευκολία υιοθετήσει.

Εμείς όλοι, που είχαμε σπουδάσει, και είχαμε δουλέψει γιά πολλά χρόνια στον ιδιωτικό τομέα, είχαμε υιοθετήσει χωρίς να το ψάξουμε και πάρα πολύ, πολλούς μύθους τελικά.Ενας πολύ γνωστός μύθος ήταν αυτός του homo-economicus, του τέλειου αυτού ανθρώπου, μονάδα βάσης της οικονομικής "επιστήμης" που λαμβάνει μόνο ορθολογικές αποφάσεις στα πλαίσια της οικονομικής του συμπεριφοράς.Ξέρετε, είναι ο άνθρωπος που θα ψάξει ποιό βενζινάδικο έχει την πιό φθηνή βενζίνη, και θα αγοράσει την βενζίνη γιά το αυτοκίνητο του από το συγκεκριμμένο βενζινάδικο και όχι από κάποιο άλλο.

Ενας άλλος μύθος που σχετίζεται με το αναξιοποίητο ανθρώπινο δυναμικό, και με τον οποίο επίσης μεγαλώσαμε, είναι αυτός σύμφωνα με τον οποίο, η εκπαίδευση, η παιδεία, και εν συνεχεία η συνεχής μετεκπαίδευση είναι ο μόνος τρόπος γιά να μήν βρεθεί κάποιος άνεργος γιά πολύ καιρό.Κι΄όμως στα πλαίσια της οικονομικής κρίσης που βιώνει η χώρα μας από το 2009, οι έλληνες άνεργοι που έχουν ένα εξαιρετικά υψηλό επίπεδο κατάρτισης, είναι εκατοντάδες χιλιάδες.Μάλλον καμμιά άλλη χώρα στον πλανήτη δεν έχει τόσους πολλούς άνεργους μηχανικούς, γιατρούς, αρχιτέκτονες, δικηγόρους, κλπ...

Το πρόβλημα της ανεργίας και της γενικευμένης μείωσης των εισοδημάτων στην χώρα μας φαινόταν παρ ' όλα αυτά γιά μήνες ως ένα αδιέξοδο, όχι μόνο επειδή όπως προαναφέρθηκε δεν υπήρχε ένα εθνικό ή ευρωπαικό σχέδιο επίλυσης του,αλλά και επειδή οι ίδιοι δεν μπορούσαμε να σκεφτούμε μιά ή πολλές συγκεκριμμένες λύσεις.Το πρόβλημα ήταν ποσοτικό αλλά και ποιοτικό.Το πρόβλημα ήταν και ιστορικό, δεδομένου ότι η χώρα, τα τελευταία 190 χρόνια που ήταν ανεξάρτητη δεν είχε ποτέ μπορέσει ν΄απασχολήσει τα παιδιά της, με αποτέλεσμα μιά τεράστια μετανάστευση.

Σταδιακά καταλήξαμε στο ότι έπρεπε να διευρυνθεί η παραγωγή αγαθών στην χώρα μας ως η μόνη λύση.Βλέπαμε, διαπιστώναμε ότι δεν ήταν μόνο το ανθρώπινο δυναμικό της χώρας που ήταν αναξιοποίητο.Αναξιοποίητη ήταν και η ελληνική γή.Αναξιοποίητη ήταν και η θάλασσα μας.Αναξιοποίητος ήταν και ο φυσικός πλούτος της χώρας.Αναξιοποίητη ήταν και η έστω μικρή βιομηχανική υποδομή.Αναξιοποίητη ήταν και η ακίνητη περιουσία των Ελλήνων πολιτών : η χώρα των 11 εκατομμυρίων κατοίκων έχει κοντά 40 εκατομμύρια κατοικίες.Αναξιοποίητη ήταν και η κρατική περιουσία.Επρεπε να βρεθεί τρόπος ν' αξιοποιηθούν οι πόροι της χώρας με χρήση του ανθρώπινου δυναμικού της.

Αυτή η γενικόλογη διαπίστωση δεν βοηθούσε βέβαια ιδιαίτερα.Το πρόβλημα ήταν τόσο σύνθετο, και απαιτούσε τόσους πόρους γιά την επίλυση του, που σκεφτήκαμε ότι ακόμα κι' ένα οργανωμένο και πλούσιο κράτος σαν το Γερμανικό,θα χρειαζόταν δέκα με δεκαπέντε χρόνια γιά να το επιλύσει, και μάλιστα με εμπνευσμένη ηγεσία.Τέτοιο κράτος και εμπνευσμένη ηγεσία, η Ελλάδα δεν είχε ποτέ.Επίσης, δεν υπήρχε το χρονικό περιθώριο των 10-15 ετών γιά την επίλυση του προβλήματος της ανεργίας, διότι θα οδηγούμασταν σε δύο χαμένες γενιές.

Οπότε, συνεχίζαμε να ανταλλάσουμε ιδέες και να πειραματιζόμαστε ως πρός το τι θα μπορούσε να γίνει εναλλακτικά σε ότι αφορά αυτό το πρόβλημα, από ομάδες πολιτών όπως η δική μας.

Η ιδέα γιά την ανάπτυξη των παραγωγών μικρής κλίμακας ως ενα από τα πολλά μονοπάτια που έπρεπε να διερευνήσουμε γιά την επίλυση του προβλήματος της ανεργίας,προέκυψε από μιά ανάλυση της δομής της ελληνικής οικονομίας του οικονομολόγου Αρίστου Δοξιάδη, που μας έγινε γνωστή.

Η ανάλυση αυτή μας προβλημάτισε πολύ.Σύμφωνα με αυτή την ανάλυση, η ελληνική οικονομία αποτελείτο κατά 85% από πολύ μικρές επιχειρήσεις που απασχολούσαν από έναν έως 5 εργαζόμενους.Κατά συνέπεια, κατανοήσαμε γιά πρώτη φορά, ότι το πρόβλημα της ανεργίας, ποσοτικά τουλάχιστον(δεν θα μπορούσαν να προσλάβουν γιατρούς η δικηγόρους βέβαια) θα μπορούσε να λυθεί μόνο από αυτές τις πολύ μικρές επιχειρήσεις.Αυτές οι πολύ μικρές επιχειρήσεις, προσλαμβάνοντας η κάθε μία έναν η δύο εργαζόμενους, θα βγάζανε την Ελλάδα από την λάσπη,ή κανένας.

Το γεγονός ότι το 85% των ελληνικών επιχειρήσεων απασχολούν μέχρι 5 εργαζόμενους δεν είναι βέβαια κάποια ελληνική ιδιαιτερότητα.Σ' ολόκληρη την Ευρώπη, το 85% των επιχειρήσεων είναι πολύ μικρές(απλά απασχολούν ας πούμε μέχρι 25 εργαζομένους αντί γιά 5 στην Ελλάδα).

Η δομή όμως αυτών των μικρών ευρωπαικών επιχειρήσεων είναι τελείως διαφορετική από τις τις μικρές ελληνικές επιχειρήσεις, και αυτή η διαφορά είναι που έκανε ορατή ο Α. Δοξιάδης.Οι ευρωπαικές μικρές επιχειρήσεις είναι βιοτεχνίες που παράγουν ας πούμε ένα προιόν,και δραστηριοποιούνται σ' ένα κλάδο.

Η κατανόηση αυτής της διαφοράς, μας συγκλόνισε.Ο Αρίστος Δοξιάδης εξήγησε στην ανάλυση του, κάτι που όλοι κατά καιρούς είχαμε διαπιστώσει χωρίς να το αναλύσουμε περισσότερο, ότι δηλαδή η ελληνική μικρή επιχείρηση, είναι μιά οικογενειακή επιχείρηση όπου π΄χ. ο πατέρας ασχολείται με τα κτήματα της οικογένειας και βγάζει ένα μικρό εισόδημα από αυτή την δραστηριότητα, η μάνα μαγειρεύει στην καλοκαιρινή οικογενειακή ταβέρνα απασχολώντας άλλο ένα άτομο, και το εισόδημα που προκύπτει συμπληρώνει και αυτό το οικογενειακό εισόδημα,ο γιός μαζί με την γυναίκα του απασχολούνται σ΄ένα τουριστικό μαγαζί κατά την διάρκεια του καλοκαιριού και βγάζουν και αυτοί ένα μικρό εισόδημα που προστίθεται στο οικογενειακό εισόδημα,η κόρη απασχολείται στο δημόσιο μ΄έναν χαμηλό μισθό μέν αλλά που είναι ετήσιος και είναι σημαντικός γιά όλη την οικογένεια, και ο άντρας της διαχειρίζεται μ΄έναν υπάλληλο το οικογενειακό βενζινάδικό, γεγονός που επίσης είναι πολύ σημαντικό γιά το οικογενειακό εισόδημα.

Αυτή την πραγματικότητα, όλοι την γνωρίζαμε, διότι την είχαμε δεί γύρω μας δεκάδες η εκατοντάδες φορές.Δεν γνωρίζαμε όμως, ή έτσι μας άρεσε να πιστεύουμε, ότι αυτή ήταν η ελληνική επιχείρηση κατά το 85%.Γκρεμιζόταν πλέον και τα τελευταία κατάλοιπα από αυτά που είχαμε μάθει στα πανεπιστήμια.Εμείς είχαμε μάθει ως οικονομική μονάδα το νοικοκυριό, και όχι την ευρύτερη οικογένεια.Είχαμε μάθει τον homo-economicous που θα διάλεγε την δουλειά που θα του προσέφερε τα περισσότερα χρήματα, και διαπιστώναμε τώρα ότι η κόρη διάλεγε το Δημόσιο με λιγότερα χρήματα διότι αυτό ήταν πιό ασφαλές γιά όλη την οικογένεια.Διαπιστώναμε έκπληκτοι, ότι στην χώρα μας, οι κανόνες της υποτιθέμενης οικονομικής επιστήμης δεν ίσχυαν.Ισχυαν άλλοι κανόνες όπως η αλληλεγγύη μεταξύ των μελών της οικογένειας, και η διαχείριση των κινδύνων γιά το καλό ολόκληρης της οικογένειας.

Δεν μας άρεσε αρχικά αυτό που διαπιστώσαμε.Ως Δυτικοτραφείς, νοιώσαμε προσβεβλημένοι αρχικά.Σκεφτήκαμε τι θα λέγανε γιά την χώρα μας οι συμφοιτητές και φίλοι μας από την Γερμανία, την Γαλλία κλπ...αν συνειδητοποιούσανε αυτό που εμείς είχαμε μόλις συνειδητοποιήσει.Θα γελούσανε μάλλον, λέγοντας μας ότι αυτή η οικονομία είναι αφρικανική, και ότι δικαιολογημένα η χώρα χρεοκόπησε.

Αυτές οι διανοητικές αναζητήσεις άρχισαν να γίνονται όλο και πιό ενδιαφέρουσες.Ανακαλύπταμε ότι, το έπρεπε, και η πραγματικότητα, ήταν τελείως διαφορετικά πράγματα.Ανακαλύπταμε ότι γιά τους Ελληνες η οικονομία δεν ήταν αυτοτελής όπως στον Δυτικό κόσμο,αλλά ήταν μέρος μόνο της κοινωνικής ζωής.Πώς δεν βλέπαμε αυτές τις διαφορετικές αντιλήψεις γιά την ζωή στην Δύση και στην Ανατολή όλα αυτά τα χρόνια ;Από την άλλη, η οικονομικά αποτελεσματικότερη λειτουργία των δυτικών οικονομιών, με τις οικονομίες κλίμακας των μεγάλων δομών δεν μπορούσε ν΄αμφισβητηθεί.

Σταδιακά προσθέσαμε κι΄άλλες διαστάσεις σ΄αυτούς τους προβληματισμούς.Η Δύση, με το ορθολογικό μοντέλο και τα εργαλεία της, δεν μπορούσε να δώσει άμεση λύση στο σημερινό ελληνικό πρόβλημα της ανεργίας.Τι προτείνει δηλαδή;Να κάνουμε ότι δεν κάναμε επί 190 χρόνια, δηλαδή να δημιουργήσουμε μεγάλες και ανταγωνιστικές επιχειρήσεις που θα εξάγουν, ώστε σε 20 με 30 χρόνια να λυθεί το πρόβλημα της ανεργίας.Και εν τω μεταξύ, το κράτος να μαζέψει ακόμα περισσότερους φόρους.Από ποιούς; Mα από αυτές τις μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις που επιβιώνουν ακόμα επειδή τα μέλη της κάνουν 2-3 διαφορετικές δουλειές και δουλεύουν 12 ώρες την ημέρα γιά να τα βγάλουν πέρα.Δηλαδή να καταστρέψουμε και αυτές τις μικρές επιχειρήσεις των αυτο-απασχολούμενων ουσιαστικά, με την ελπίδα σε 20-30 χρόνια να έχουμε μιά οικονομία αποτελούμενη από ισχυρές επιχειρήσεις.Και μέχρι τότε να έχουμε μιά ανεργία της τάξης του 50%.Δεν μας φαινόταν και πολύ ορθολογικά όλα αυτά.

Η ΑΝΕΡΓΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΠΙΛΥΘΕΙ ΜΟΝΟ ΜΕ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΥΣΗ Ετσι, έπρεπε να αναζητήσουμε μιά ελληνική λύση στο ελληνικό πρόβλημα της ανεργίας, βασιζόμενοι σ΄αυτο που είχαμε και όχι σ΄αυτό που θα έπρεπε να είχαμε η σ΄αυτό που θα θέλαμε να είχαμε.Επρεπε να βρούμε τρόπο να ενδυναμώσουμε οικονομικά την μικρή ελληνική επιχείρηση, και αυτό έπρεπε να γίνει με δύο τρόπους :να μειώσει το κράτος τα φορολογικά βάρη επί αυτών των μικρών επιχειρήσεων, και παράλληλα να βρούμε τρόπους να παραχθούν περισσότερα προιόντα από αυτές τις οικογενειακές επιχειρήσεις με όσο γίνεται πιό ανταγωνιστικό τρόπο.Μιά λύση που μας φάνηκε ενδιαφέρουσα ήταν οι μικρές παραγωγές.Δηλαδή, να βρούμε τρόπους, με μιά μικρή επένδυση αρχικά,ας πούμε μέχρι 20.000 ευρώ, να προκύπτει ένα ετήσιο εισόδημα της τάξης των 10-15.000 ευρώ γιά μιά μικρή επιχείρηση.

Ηταν εφικτό αυτό ; Ετσι αρχίσαμε την έρευνα μας.

Στα πλαίσια αυτής της έρευνας, μπήκαμε αρχικά στα βαθιά νερά της δυτικής κοινωνικής οικονομίας που μέχρι τότε ήταν περίπου άγνωστη στους περισσότερους από εμάς.

Η κοινωνική οικονομία ήταν τα ιδρύματα, οι μη κερδοσκοπικές οργανώσεις,οι συνεταιρισμοί, οι εθελοντές κλπ... που έχουν ως στόχο να υπηρετήσουν την κοινωνία, και να την αλλάξουν οικονομικά και κοινωνικά.Είναι μιά παράλληλη οικονομία γιά την οποία η κοινωνική και η οικονομική δικαιοσύνη είναι πάνω από το κέρδος.Η κοινωνική οικονομία είναι

-η κοινωνία των πολιτών

-ο εθελοντισμός

-η κοινωνική επιχειρηματικότητα

-οι μή κερδοσκοπικές οργανώσεις.

Η κοινωνική οικονομία είναι ένας πραγματικά υπέροχος κόσμος.Τα εργαλεία που είναι διαθέσιμα σε ευρωπαικό επίπεδο γιά την στήριξη της κοινωνικής οικονομίας είναι απίστευτα.

Επικεντρωθήκαμε περισσότερο στην μελέτη της κοινωνικής επιχειρηματικότητας γιά να βρούμε λύσεις γιά παραγωγές μικρής κλίμακας, που θα παρουσιάσουμε σ΄αυτό το ιστολόγιο.

Αυτό πάντως που και πάλι μας έκανε εντύπωση ηταν το γεγονός ότι η κοινωνική οικονομία στην Δύση ήταν κάτι το ηθικό ως συμπληρωματική οικονομία, ενώ η ελληνική οικογενειακή επιχείρηση που είναι η αυθεντική έκφραση της κοινωνικής οικονομίας θεωρείται αναχρονιστική η μή ορθολογική οικονομική μονάδα.

Θεωρείται φυσιολογικό στην Δύση η κοινωνική επιχείρηση να μήν πληρώνει φόρους και να λαμβάνει επιδοτήσεις.Αντίθετα η ελληνική οικογενειακή επιχείρηση που είναι η ελληνική εκδοχή της κοινωνικής οικονομίας, πληρώνει φόρους και δεν λαμβάνει επιδοτήσεις, κι΄όμως καθημερινά χλευάζεται από τους ευρωπαίους και κατηγορείται γιά φοροδιαφυγή.

Πώς μπορούν να εξηγηθούν όλα αυτά;Είναι προφανές ότι υπάρχει ένα πρόβλημα επικοινωνίας μεταξύ των λαών της ευρώπης.Ομως φοβόμαστε ότι το κύριο πρόβλημα είναι ο πιθηκισμός των Ελλήνων διανοουμένων και αυτών που διοικούν αυτή την χώρα εδώ και 190 χρόνια, που βλέπουν την χώρα τους με δυτικά μάτια και εφαρμόζουν δυτικές λύσεις, μη μπορώντας να κατανοήσουν την ελληνική ιδιαιτερότητα.

Εμείς,αυτή η μικρή ομάδα πολιτών που προαναφέραμε, αποφασίσαμε να αφήσουμε τις παρωπίδες που είχαμε από τα φοιτητικά μας χρόνια, και να αναζητήσουμε λύσεις ενδυνάμωσης της οικονομικής ευρωστίας της ελληνικής οικογενειακής επιχείρησης, μέσω της ανάπτυξης παραγωγής προιόντων σε μικρή κλίμακα, ως κύρια λύση γιά την εξάλειψη της ανεργίας το συντομότερο δυνατόν και με ελάχιστα μέσα.

ΠΗΓΗ - http://small-scale-productions.blogspot.gr/p/blog-page.html