27/5/12

La Libre Belgique: Πόκερ... σε ελληνικό τραπέζι - 27/5/2012

το ιχθυοτροφείο «Ο Κυπρίνος» - Σίσκος Αλέξανδρος & ΣΙΑ Ο.Ε. - 27/5/2012

από: Palmografos.com - Λαγκάρντ: κοίτα ποια μιλάει - Του Στέλιου Κούλογλου

Τι Ολανδρέου, τι Τσιπρανδρέας - Του Στέλιου Κούλογλου από: Palmografos.com - --27/5/2012

Ποιος φταίει για την ελληνική τραγωδία -27/5/2012




Ποιος φταίει για την ελληνική τραγωδία

Πρώτη καταχώρηση: Τετάρτη, 23 Μαΐου 2012, 11:37
Το ποιος φταίει για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας αναλύει σε ένα εξαιρετικό άρθρο του ο Μοχάμεντ Ελ Εριάν, επικεφαλής της PIMCO, του κολοσσιαίου επενδυτικού οργανισμού που διαχειρίζεται 1,4 τρις δολάρια.

Ο διεθνούς φήμης οικονομολόγος, στην ουσία, εκτοξεύει βολές κατά πάντων, αποδίδοντας τις ευθύνες για την «ελληνική τραγωδία» στα ελληνικά πολιτικά κόμματα (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ), στους ιδιώτες μεγαλοεπενδυτές, στην Ε.Ε. και τους ατελείς θεσμούς της, όπως και στο ίδιο το ΔΝΤ.

Όπως λέει, άλλοι ευθύνονται γιατί υπέσκαψαν την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας, γιατί δημιούργησαν τη γνωστή «φούσκα» κι άλλοι γιατί δεν έδρασαν έγκαιρα, για να αποφευχθεί η καταστροφική κρίση, που έχει φθάσει σήμερα να απειλεί όλη την Ευρωζώνη.

Σύμφωνα με τον Ελ Εριάν, η Ελλάδα, αυτή τη στιγμή, παρουσιάζει απαράλλαχτη εικόνα με την Αργεντινή, λίγο πριν χρεοκοπήσει, σημειώνοντας ότι θα πρέπει να περιμένουμε να ξεσπάσει έντονη διαμάχη σχετικά με το ποιος φταίει για την όλο και πιο βαθιά μιζέρια που αντιμετωπίζουν πλέον εκατομμύρια Έλληνες.

Πολλοί θα βιαστούν να κατηγορήσουν τις ελληνικές κυβερνήσεις των οποίων ηγήθηκαν τα πάλαι ποτέ κυρίαρχα πολιτικά κόμματα, η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, λέει ο επικεφαλής της PIMCO.

Οι ευθύνες τους οφείλονται στην προθυμία τους να ευημερήσει η χώρα με δανεικά, δημιουργώντας τεράστια χρέη, ενώ ταυτόχρονα την οδηγούσαν σε δραματική απώλεια ανταγωνιστικότητας και, συνεπώς, αναπτυξιακής προοπτικής. Ορισμένοι, μάλιστα, δεν αποκάλυψαν το πραγματικό μέγεθος των ελλειμμάτων και των χρεών.

Αλλά η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ απογοήτευσαν τους Έλληνες πολίτες κι όταν χρειάστηκε να γίνουν προσαρμογές και μεταρρυθμίσεις. Την αρχική φάση άρνησης διαδέχθηκαν δεσμεύσεις που δεν μπορούσαν να τηρηθούν (και κατά την άποψη ορισμένων, σημειώνει, δεν θα έπρεπε να τηρηθούν, λόγω του προβληματικού σχεδιασμού των προγραμμάτων).

Βέβαια, για να δημιουργηθεί χρέος, σημαίνει ότι έχει δοθεί πίστωση, τονίζει ο Ελ Εριάν κι εδώ έρχεται ο ρόλος των ιδιωτών πιστωτών.

Όλοι αυτοί έριξαν με μεγάλη χαρά χρήματα στη χώρα, όταν όμως η τεχνητή έκρηξη της οικονομίας δεν μπορούσε πλέον να διατηρηθεί, αποποιήθηκαν τις ευθύνες τους. Ο υπερδανεισμός ήταν τόσο διαδεδομένος, που, σε κάποιο σημείο, έριξε τη διαφορά της απόδοσης μεταξύ των ελληνικών και των γερμανικών κρατικών ομολόγων σε γελοίο χαμηλό επίπεδο για δύο χώρες που διαφέρουν θεμελιωδώς τόσο πολύ.

Όμως, σύμφωνα με τον Eλ Εριάν, ούτε η ελληνική κυβέρνηση ούτε οι ιδιώτες πιστωτές της έδρασαν κατ’ αυτόν τον τρόπο χωρίς να έχουν κάποιο «στήριγμα» - την προσπάθεια ενοποίησης της Ευρώπης.

Ωστόσο, η Ευρωζώνη δεν ανταποκρίθηκε στα απαιτούμενα. Ας θυμηθούμε, προσθέτει, πως οι μεγάλες οικονομίες, Γαλλία και Γερμανία, ήταν μεταξύ των πρώτων μελών που παραβίασαν τους κανόνες για τους προϋπολογισμούς, οι οποίοι θεσμοθετήθηκαν με την έναρξη ισχύος του ευρώ. Οι ευρωπαϊκοί θεσμοί αποδείχθηκαν αναποτελεσματικοί, όταν ήρθε η ώρα να επιβληθεί η συμμόρφωση.

Η Ευρώπη όμως, σημειώνει ο Eλ Εριάν, απέτυχε να αντιδράσει σωστά και να συνεργαστεί, ακόμα κι όταν έγινε εμφανές ότι η Ελλάδα άρχισε να παραπαίει.

Και περνάμε στις ευθύνες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, όπου «η πολιτική σκοπιμότητα φαίνεται πως υπερέβη την ικανότητα ανάλυσης, υπονομεύοντας τόσο τον άμεσο επωφελή ρόλο του Ταμείου όσο και τη λειτουργία του ως πολιτικού και οικονομικού καταλύτη».

Όπως επισημαίνει, σήμερα κανένας από τους τέσσερις δεν μπορεί να αποφύγει την πραγματικότητα ότι η κατάρρευση της Ελλάδας δεν θα είχε συντελεστεί, εάν δεν είχαν δείξει αδιαφορία κατά τη διάρκεια της οικονομικής έκρηξης κι αν δεν εκπλήρωναν με τόσο πλημμελή τρόπο τις υποχρεώσεις τους κατά τη διάρκεια της κατάρρευσης. Θα ήλπιζε κάποιος, συμπληρώνει ο CEO της PIMCO, ότι θα αποδοθούν ευθύνες και στους τέσσερις, αλλά το πιθανότερο είναι ότι θα «τη γλυτώσουν» πολύ εύκολα.

Εντυπωσιακή, όμως, είναι και η κατάληξή του, σύμφωνα με την οποία «σε ένα πιο δίκαιο κόσμο τα ευπαθή τμήματα της κοινωνίας θα δικαιούντο να πάρουν πίσω τα επίσημα προνόμια, τους μισθούς, τα bonus, τα οποία απόλαυσαν για πολύ καιρό οι τέσσερις υπεύθυνοι της τραγωδίας. Σε τούτο τον κόσμο όμως, όπως είναι σήμερα, αποτελούν απλώς μάθημα για το μέλλον».

Επιμέλεια: Χριστίνα Ρωμηού
Τελευταία ενημέρωση: Τετάρτη, 23 Μαΐου 2012, 11:56

πηγή  http://www.zougla.gr/money/article/pios-ftei-gia-tin-eliniki-tragodia

26/5/12

Το να υποφέρεις δεν σημαίνει ότι πεθαίνεις - Jose Manuel Lamarque - 26/5/2012

H Ελλάδα και οι Έλληνες υποφέρουν σιωπηλά. Εδώ και τέσσερα χρόνια, η Ελλάδα είναι δακτυλοδεικτούμενη,  οι Έλληνεςπροσβάλλονται, και η χώρα  προβάλλεται σαν να είναι η μαύρη τρύπα της Ευρώπης.Ίσως αυτό να συμβαίνει επειδή η Ελλάδα είναι μια μεσογειακή χώρα. Αν η Ελλάδα βρισκόταν βόρεια της Γερμανίας, μεταξύ της Σουηδίας και της Φινλανδίας, θα της βρίσκαμε σίγουρα κάποια δικαιολογία. Εαν επρόκειτο για μια προτεσταντική χώρα όπου ο ήλιος λάμπει μόνο για λίγες ώρες το χρόνο, ενώ οι άνθρωποι συνθλίβονται από το κρύο της νύχτας για μεγάλο χρονικό διάστημα, τότε θα εφευρίσκαμε για την Ελλάδα, κάποια σοβαρή δικαιολογία και θα αναζητούσαμε έναν άλλο ένοχο. Όταν η Ισλανδία αρνείται να πληρώσει το χρέος της, δεν λέμε τίποτα. Δεν την κατηγορούμε ούτε την υποστηρίζουμε. Η απόλυτη σιωπή. Μάλιστα το να διαμαρτύρεται κανείς στο προαναφερθέν πλαίσιο είναι υγιές, επειδή είναι 'αγνό' και δεν κάνει θόρυβο. Και βέβαια μια τέτοια διαμαρτυρία είναι αποδεκτή από όλους, γιατί προτιμάμε υποκριτικά την αισθητική μιας εικόνας όπου  διαμαρτύρονται συναθροιζώμενοι ξανθοί και 'άσπιλοι' άνθρωποι που όταν μιλάνε μένουν ανέκφραστοι κρατώντας ακίνητα τα χέρια τους, μη κουνώντας ούτε καν το κεφάλι τουςΚαι εν συνεχεία οι διαμαρτυρόμενοι πηγαίνουν στη σάουνα. Ο Έλληνας  αντίθετα θα πάει στο Χαμάμ. Γιατί οι Έλληνες είχαν καταληφθεί από τους Τούρκους πριν πολλά χρόνια. Και σήμερα που η Τουρκία προσπαθεί να εισέλθει στην Ευρώπη, αυτή της κρατάει μεν την πόρτα ανοιχτή ωστόσο την τελευταία στιγμή χρησιμοποιείται η έννοια της 'ασφάλειας' για να κλείσει διπλωματικά  η Ευρωπαϊκή της προοπτική. Έτσι λοιπόν το να έχεις κατακτηθεί από τους Τούρκους και το να είσαι μεσογειακή και ορθόδοξη χώρα είναι αρνητικό στα μάτια των Βορειοευρωπαίων. Όχι, πραγματικά δεν μπορεί να εμπιστεύεται η Ευρώπη  'τέτοιους ανθρώπους'. Η Ελλάδα είναι σαν την Ισπανία. Οι Ισπανοί είχαν καταληφθεί από τους Μαυριτανούς, ως εκ τούτου, ο Ισπανός έχει κάτι το αραβικό στο αίμα του, και για να το καταλάβεις αυτό αρκεί απλά να κοιτάξεις την Αλάμπρα. Όσον αφορά την Ιταλία, θα μπορούσαμε να την εμπιστευτούμε, παρ'ότι είναι κι αυτή χώρα της Μεσογείου, όμως κι αυτοί έχουν τη μαφία, την nangretta, την Καμόρα, και το Βατικανό. Εν ολίγοις, αυτό είναι αρκετό για να έχεις επιχειρήματα ώστε να αποφασίσεις να μην τους εμπιστευτείς ούτε τους Ιταλούς. Τέλος, υπάρχει και η Πορτογαλία. Πενήντα χρόνια φασιστικής δικτατορίας, στοιχειώνουν το παρελθόν της.Η Πορτογαλία είναι λοιπόν φασιστική χώρα, όπως η Ισπανία του Φράνκο και η Ελλάδα των συνταγματαρχών. Όχι δεν πρέπει να εμπιστευόμαστε τις μεσογειακές χώρες. Δεν μιλάμε καθόλου βέβαια για τη ναζιστική Γερμανία και τη Φινλανδία, και όποια άλλη χώρα συνεργάστηκε με τους Ναζί. Όχι, εκεί ξεχνάμε το παρελθόν, γιατί αυτές είναι οι περιβόητες χώρες του Βορρά και μπορούμε να τις εμπιστευθούμε έτσι κι αλλιώς. Ας μην ξεχνάμε βέβαια ότι και η Γαλλία και το Βέλγιο αλλά και η Ουγγαρία συνεργάστηκαν επίσης κατά κάποιο τρόπο με τους ναζί. Κι τελικά αυτός ο μηδενιστικός συλλογισμός καταλήγει ότι το Ηνωμένο Βασίλειο είναι η μόνη αληθινή ευρωπαϊκή δημοκρατία.

Πόσο καιρό όμως θα διαρκέσει αυτή η ανοησία; Πόσο καιρό θα αντέξoυμε να θεωρούνται οι Έλληνες  ανόητοι, και κλέφτες; Τοότι η ελληνική πολιτική σκηνή δεν υλοποίησε ποτέ την ιδέα του εκσυγχρονισμού του ελληνικού κράτους, είναι ένα γεγονός. Ίσως ο μοναδικός Έλληνας πολιτικός που είχε την επιθυμία να αναπτύξει τη χώρα του πολιτικά να είναι ο Ελευθέριος Βενιζέλος, που έχει σημαδέψει την ιστορία της Ελλάδας. Αλλά, όταν ο Ρομάνο Πρόντι, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, πρότεινε το δημόσιο εθνικό λογιστικό έλεγχο των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης το 2003, η Γαλλία, η Γερμανία και η Ιταλία είχαν αρνηθεί. Αρνήθηκαν, γνωρίζοντας ότι τα στοιχεία της Ελλάδας ήταν πειραγμένα. Ήξεραν ότι ο Ελληνικός λαός δεν ήξερε τίποτα. Εξάλλου ζήτησε ποτέ κανείς την πολιτική αναδιάρθρωση του Ελληνικού κράτους; Όχι, κανείς στην Ευρώπη δεν το ζήτησε ποτέ. Δεδομένου ότι η Ελλάδα αντιμετωπίζονταν ως ένας τουριστικός προορισμός, και μια χώρα παραγωγής ελαιόλαδου, όλα θεωρούνταν ότι λειτουργούν μια χαρά. Οι Έλληνες παρέμεναν όλο αυτό τον καιρό  Ευρωπαίοι δεύτερης κατηγορίας που συνεισφέρουν στο να ολοκληρώνεται το μεγάλο φαγοπότι.

Μιλώντας για την ιστορία της Ελλάδας και την αρχαιότητα ειναι αλήθεια ότι όλοι αποδεχόμαστε ότι ο Πυθαγόρας, ο Σωκράτης, ο Πλάτων, ο Ηρόδοτος και πολλοί άλλοι, έζησαν στην Ελλάδα, αλλά στο μακρινό παρελθόν. Και σήμερα όλοι εμείς  κατηγορούμε τους Έλληνες και αναρωτιόμαστε αν κατασκεύασαν ποτέ αεροσκάφη, πυρηνικά εργοστάσια, αυτοκίνητα; Υπήρχε όλο αυτό τον καιρό ένα προϊόν "made in Greece", εκτός από τη φέτα; Όχι, γιατί η Ελλάδα παραμένει όλα αυτά τα χρόνια η χώρα των φτωχών αγροτών και των μικροαστών που μιλούνε δυνατά, και περπατάνε με κομπολόγια στο χέρι, τρώνε περισσότερο λαχανικά παρά κρέας ενώ τα γλυκά τους δίνουν στο στόμα την αίσθηση ενός μελένιου φιλιού.  Και αν η Ελλάδα τελικά χρεωκοπήσει, εάν αποχωρήσει από την ευρωζώνη ή την Ευρωπαϊκή Ένωση τι θα υποστηρίζει η Ευρώπη σε δέκα χρόνια για αυτήν; ... "Εμείς δεν ξέραμε τίποτα!'' ... "Είμαστε υπεύθυνοι αλλά δεν είμαστε ένοχοι! ... " κτλ. Η ευθύνη θα επιστρέψει στους Έλληνες, για άλλη μια φορά.

Τα έχω βαρεθεί πια όλα αυτά τα στερεότυπα!
Δεν μπορώ να ανέχομαι πια το γεγονός ότι το να ανήκεις σε ένα μεσογειακό λαό έχει καταντήσει συνώνυμο  μιας ιδιότυπης σύγχρονη ψυχολογικής δουλείας. Δυστυχώς οι Έλληνες προς το παρόν είναι σιωπηλοί και δεν αντιδρούν έντονα. Αυτό είναι το λάθος. Ξέρω ότι είναι εύκολο να το γράφει αυτό κάποιος που ζει στο Παρίσι. Αλλά εγώ το γράφω γιατί θέλω μέσα από τα λόγια μου να εμφυσήσω την εμπιστοσύνη σε όλους τους Έλληνες, και να τους πω ότι πρέπει να εμπιστευτούν τη νεολαία του τόπου και να της παραδώσουν τα κλειδιά της εξουσίας για έναν εκσυγχρονισμό της χώρας που συνάμα θα σέβεται την κληρονομιά και τη διαφορετικότητά της. Όλα είναι  δυνατά γιατί η αληθινή ζωή δεν έχει τιμή. Και ακόμα πιο ευτελής είναι η τιμή του ελληνικού χρέους που έτσι κι αλλιώς οι Έλληνες δεν έχουν τη δυνατότητα να αποπληρώσουν. Από τη μια η Γερμανία ρυθμίζει το επιτόκιο του δανεισμού της για εξυπηρέτηση του εθνικού της χρέους στο  2% και από την άλλη επιβάλλει στην Ελλάδα ένα θεόρατο επιτόκιο ύψους 30%. 

Τέρμα τα ψέματα!


Το γράφω λοιπόν και το φωνάζω δημόσια, οι Έλληνες δεν είναι υπεύθυνοι για τίποτα. Οι Έλληνες είναι ίσοι με κάθε άλλο λαό στον πλανήτη. Οι Έλληνες έχουν το δικαίωμα να ζήσουν στη χώρα τους, στη γη τους, σύμφωνα με τα έθιμα και τις παραδόσεις τους.Εμείς οι υπόλοιποι οφείλουμε απλώς να τους βοηθήσουμε στην οικοδόμηση ενός σύγχρονου κράτους που θα διαχειρίζεται την Ελλάδα ως μια πραγματική δημοκρατία, στις βάσεις μιας πραγματικής ισότιμης κοινωνικής πολιτικής και ενός παραγωγικού ενθουσιασμού που θα δημιουργήσει ανάπτυξη προς όφελος της ίδιας της χώρας.

Εξάλλου το να καταστρέψουμε την Ελλάδα θα έχει πολύ άσχημο αντίκτυπο και στο μέλλον
 της Ευρώπης. Είμαι Γάλλος αλλά νίωθω Έλληνας στην ψυχή, και υποστηρίζω όπυ σταθώ κι όπου βρεθώ την Ελλάδα. 
Ολόκληρη την Ελλάδα.
 

Ιχθυοκαλλιέργιες στην Ελλάδα - 26/5/2012

23/5/12

Ανδριανόπουλος: Ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι πρώτο κόμμα, πιθανόν αυτοδύναμος - 23/5/2012

Μ. Σουλτς: «Ορισμένοι στην Ελλάδα καλλιεργούν ψευδαισθήσεις»

"Πλήθος αναφορών στην πρόσφατη επίσκεψή του στην Αθήνα έκανε, κατά την ομιλία του στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, ο πρόεδρος του ΕΚ.
«Ορισμένοι στην Ελλάδα καλλιεργούν την ψευδαίσθηση ότι είναι δυνατό να διακοπεί η αποπληρωμή του χρέους, να σταματήσουν οι διαρθρωτικές αλλαγές και ταυτόχρονα να παραμείνει η Ελλάδα στη ζώνη του ευρώ, απολαμβάνοντας τη βοήθεια της ΕΕ». Αυτό ανέφερε, μεταξύ άλλων, ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Μάρτιν Σουλτς, στην ομιλία του στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ που πραγματοποιείται σήμερα στις Βρυξέλλες.
Ο πρόεδρος του ΕΚ αφιέρωσε ένα μεγάλο τμήμα της ομιλίας του στην Ελλάδα με πλήθος αναφορών στην πρόσφατη επίσκεψή του στην Αθήνα.
«Έχω την εντύπωση ότι στην Ευρώπη μιλάμε πάρα πολύ για την Ελλάδα και πολύ λιγότερο για τους Έλληνες», είπε ο πρόεδρος του ΕΚ και συνέχισε λέγοντας ότι ο ελληνικός λαός υποφέρει και είναι σε κατάσταση απελπισίας. Ο Μάρτιν Σουλτς συνέχισε λέγοντας ότι οι Έλληνες πολίτες έχουν κάνει μεγάλες θυσίες, χωρίς παράλληλα, να βλέπουν κάποιο φως ελπίδας. Ωστόσο, συνέχισε, οι θυσίες αυτές θα αποδώσουν και τα πράγματα θα καλυτερέψουν, δεδομένου ότι η Ευρώπη ρίχνει σήμερα μεγαλύτερο βάρος στην ανάπτυξη.
Ο Μ. Σουλτς ανέφερε, επίσης, ότι πολλοί είναι αυτοί στην Ελλάδα οι οποίοι δυσφορούν απέναντι στην ανώνυμη γραφειοκρατική εξουσία που ασκεί η Τρόικα και κάλεσε την ΕΕ να εφαρμόσει πολιτικές με ανθρώπινο πρόσωπο.
Εξέφρασε, επίσης, τη λύπη του για το γεγονός ότι οι ιθύνοντες της ΕΕ αποφεύγουν συστηματικά να επισκεφθούν την Ελλάδα τα δύο τελευταία χρόνια. Παράλληλα, ο πρόεδρος του ΕΚ εξέφρασε τη λύπη του για το γεγονός ότι πολλοί στην Ελλάδα και στην Ευρώπη βάζουν τα ατομικά τους συμφέροντα πάνω από το συλλογικό συμφέρον και ανέφερε το παράδειγμα πολλών Ελλήνων που βγάζουν τα χρήματά τους από τη χώρα, αντί να επιδείξουν την αλληλεγγύη έναντι των συμπολιτών τους.
Ο Μ. Σουλτς είπε ότι πρέπει να πούμε την αλήθεια στους Έλληνες ότι ο δρόμος τον οποίο ακολουθούν είναι επώδυνος, αλλά και ότι θα αποδώσει αργότερα. Θα πρέπει επίσης να τους πούμε ότι ο δρόμος της εξόδου από το ευρώ είναι ο πιο επώδυνος.
Ο Μ. Σουλτς επέμεινε, επίσης, ότι η συμφωνία που έχει υπογράψει η Ελλάδα με την Τρόικα πρέπει να τηρηθεί και ότι αν η επόμενη κυβέρνηση που θα προκύψει στην Ελλάδα καταγγείλει μονομερώς αυτή τη συμφωνία, και άλλες χώρες της ευρωζώνης θα αισθανθούν ότι αποδεσμεύονται από αυτήν και θα σταματήσουν τις χρηματοδοτήσεις.
Τέλος, αναφερόμενος στους νέους Έλληνες, ο Μ. Σουλτς είπε ότι είναι μορφωμένοι, μιλούν πολλές γλώσσες, είναι ανοιχτοί στον κόσμο, αλλά δεν μπορούν να βρουν δουλειά και είπε ότι θα πρέπει να ληφθούν μέτρα για την αντιμετώπιση της ανεργίας.
Νομικά αδύνατη η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη
Η εκδίωξη της Ελλάδας από την ευρωζώνη είναι νομικά αδύνατη, δήλωσε σήμερα ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σούλτς. Ο Σουλτς υπογράμμισε ότι όλες οι χώρες μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εκτός από τη Δανία και τη Βρετανία, έχουν νομική υποχρέωση να υιοθετήσουν το ευρώ και μόλις το κάνουν να συμμορφωθούν με συγκεκριμένους κανόνες σχετικά με το έλλειμμα και το χρέος.
«Όσοι βρίσκονται στην ευρωζώνη δεν μπορούν να την εγκαταλείψουν γιατί έχουν υιοθετήσει και εφαρμόσει τον ευρωπαϊκό νόμο, οπότε η έξοδος από το ευρώ σημαίνει έξοδος από το νομικό πλαίσιο της ΕΕ», σημείωσε ο Σουλτς στο περιθώριο της σημερινής άτυπης συνόδου των ηγετών της ΕΕ στις Βρυξέλλες.
«Μία φόρμουλα βάσει της οποίας θα επιτρέπεται σε μία χώρα μέλος να αποχωρεί (από το ευρώ) είναι κάτι που δεν περιλαμβάνεται στη συνθήκη της ΕΕ», πρόσθεσε. Αναφερόμενος στις συζητήσεις για μια πιθανή έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη, ο Σουλτς επεσήμανε: «Ασχολούμαστε με μια ολέθρια ομφαλοσκόπηση, αντί να έχουμε όραμα για το μέλλον».
Νωρίτερα η γερμανική εφημερίδα Ντι Τσάιτ (Die Zeit) είχε αναφέρει σε άρθρο της ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) έχει δημιουργήσει μια ομάδα διαχείρισης κρίσεων, της οποίας ηγείται το μέλος του εκτελεστικού της συμβουλίου Γιοργκ Άσμουσεν, για να προετοιμαστεί για την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ. Η ΕΚΤ αρνήθηκε να σχολιάσει το άρθρο αυτό.
Πηγή:http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_23/05/2012_443589

Bundesbank: Καμία άλλη στήριξη στην Ελλάδα, ας χρεοκοπήσει - Αρνητική σε οποιαδήποτε επαναδιαπραγμάτευση η Τράπεζα της Γερμανίας - 23/5/2012

Πρότυπο οινοποιείο στη Σίκινο εντυπωσιάζει με τις καινοτομίες του- 23/5/2012

19/5/12

Σ. Ντούλιεν: Δύο επικίνδυνοι μύθοι γύρω από την Grexit - Ο γερμανός καθηγητής Οικονομικών προειδοποιεί την ΕΕ να μην παίζει με την ελληνική έξοδο από το ευρώ - 19/5/2012

Αλλαντοποιία Στρεμμένου- Προσούτο από τον Προυσό - 19/5/2012

Γενοκτονία Ελλήνων του Πόντου 353.000 νεκροί, ζητούν δικαίωση - 19/5/2012

19 ΜΑΙΟΥ - ΗΜΕΡΑ ΕΘΝΙΚΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ - 19/5/2012

13/5/12

Με τον τίτλο Akropolis adieu και υπότιτλο «γιατί η Ελλάδα πρέπει να εγκαταλείψει το ευρώ» κυκλοφορεί αύριο η έγκριτη γερμανική επιθεώρηση der Spiegel. - 13/5/2012

Σχέδιο για να αποτραπεί στάση πληρωμών καταστρώνουν Τράπεζα της Ελλάδος και υπουργείο Οικονομικών - 13/5/2012

Συνέντευξη του Θάνου Τζήμερου - Ο πρόεδρος της Δημιουργίας Ξανά μιλάει για το κόμμα του και τη νέα μετεκλογική ελληνική πραγματικότητα - 13/5/2012

12/5/12

Η εταιρεία Ιχθυοκαλλιέργειες - Β. ΓΕΙΤΟΝΑΣ & ΣΙΑ Ε.Ε - 12/5/2012

Greece In Bloom - Η Ελλάδα ανθίζει - 12/5/2012

Η Ελλάδα και η Ευρώπη σε ανεξερεύνητο μονοπάτι - 12/5//2012

Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ, ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΌ ΣΥΣΤΗΜΑ, ΚΑΙ Η ΕΥΡΩΠΗ, ΔΕΝ ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ, ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΝ ΤΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΩΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΌ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ -12/5/2012 -

Μετά την οικονομική και κοινωνική κατάρρευση, η σημερινή Ελλάδα του μνημονίου βιώνει το επόμενο επεισόδιο της κατάρρευσης της, δηλαδή την ακυβερνησία.Πολλές είναι οι συζητήσεις που γίνονται αυτές τις μέρες στην χώρα μας γιά τους πρωταγωνιστές αυτού του επεισοδίου της ελληνικής κατάρρευσης, και γιά τις ευθύνες τους.Παράλληλα συνεχίζονται οι αερολογίες περί του τί έφταιξε καθώς και περί του τί φταίει.
Οι πρωταγωνιστές είναι
α/ ο λαός και η ψήφος του
β/ ο "πολιτικός κόσμος¨"
γ/οι πιστωτές (οι Ευρωπαίοι κυρίως )

Επίσης, πολύς λόγος γίνεται γιά την σχέση λαού και πολιτικού κόσμου: ποιά ήταν η βούληση του λαού, ποιά ήταν η ερμηνεία που έδωσε  ο "πολιτικός κόσμος" στην ψήφο του λαού, κλπ...

Τέλος, πολλή κουβέντα γίνεται γιά τις από εδώ και πέρα εξελίξεις, δηλαδή αν πρέπει να πάμε σε νέες εκλογές, αν θα παραμείνουμε στην Ευρωζώνη η όχι, κλπ...

Αν θελήσουμε να δούμε τα δεδομένα με τον πρωτόγονο τρόπο με τον οποίο μας τα σερβίρουν τα κανάλια, το θέμα που τίθεται είναι πώς θα έχουμε κυβέρνηση το συντομότερο δυνατόν, ώστε ν 'αποφύγουμε , στα πλαίσια της αντιπαράθεσης με την ευρώπη, να μας διώξουν από το ευρώ.

Αν θελήσουμε να δούμε τα δεδομένα κάπως πιό ουσιαστικά, λαμβάνοντας ως δεδομένο ότι
α/ η δημιουργία κυβέρνησης απλά γιά να υπάρχει κυβέρνηση (δηλαδή π.χ. με πρωθυπουργό τον οδηγό του Σαμαρά η τον κηπουρό του Παπανδρεου - θυμάστε την περίφημη δήλωση Σαμαρά πριν από την τοποθέτηση του Παπαδήμου ως πρωθυπουργού "ας ορίσουν πρωθυπουργό όποιον θέλουν" ) δεν οδηγεί πουθενά
β/η αποφυγή της εκδίωξης από το ευρώ τώρα δεν σημαίνει ότι δεν θα μας εκδιώξουν λίγο αργότερα(ας ξεχάσουμε γιά λίγο τους νομικισμούς σύμφωνα με τους οποίους δεν μπορούν να μας διώξουν από το ευρώ)

τότε, πρέπει να εξετάσουμε τα δεδομένα με άλλη μέθοδο.Πρέπει να θέσουμε άλλα ερωτήματα, και να προσπαθήσουμε να δώσουμε απαντήσεις.
Μπορεί η χώρα έστω και τώρα να σωθεί, λαμβάνοντας υπόψη τους σημερινούς πρωταγωνιστές του δράματος , καθώς και την ιστορική κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στην ευρωζώνη;Αν ναί, υπό ποιές προυποθέσεις; Αν  όχι γιά ποιούς λόγους;
Αυτά κατά την άποψη μου είναι τα κύρια ερωτήματα.

Η άποψη μου είναι ότι η χώρα δεν μπορεί πλέον να σωθεί (εννοώ ότι δεν μπορεί να αποφύγει πλέον μιά μεγάλη εθνική καταστροφή).Το θέμα της παραμονής η όχι σην ευρωζώνη ειναι πλέον δευτερεύουσας σημασίας διότι κατά την γνώμη μου σε λίγο δεν θα υπάρχει η ευρωζώνη στην σημερινή της μορφή.Η άποψη μου ότι η χώρα δεν μπορεί πλέον να σωθεί δεν σχετίζεται με την εφαρμογή η όχι του μνημονίου διότι το μνημόνιο ούτως η άλλως δεν μπορεί να εφαρμοστεί.Η άποψη μου ότι η χώρα δεν μπορεί να σωθεί βασίζεται στην πεποίηθηση ότι οι σημερινοί πρωταγωνιστές του δράματος, δηλαδή ο ελληνικός λαός, ο "πολιτικός κόσμος" αλλά και η Ευρώπη δεν επιδιώκουν την σωτηρία της χώρας.Γιά να σωθεί η χώρα, θα έπρεπε να το επιδιώξουν κατά βάση και ο λαός και ο "πολιτικός κόσμος" παράλληλα.Αυτό δεν συμβαίνει.Η Ευρώπη τώρα, μάχεται γιά την επιβίωση της.Η σύγκρουση μεταξύ Ελλάδας και Ευρώπης κρατά πλέον δύο χρόνια .Θέλει ν΄απαλλαγεί από το παρασιτικό κράτος αλλά κρατά τα προσχήματα, διότι η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη θα έχει συνέπειες γιά την νομισματική ένωση.Δεν ενδιαφέρει την Ευρώπη η σωτηρία της ελλάδας, αλλά η σωτηρία ης νομισματικής ένωσης.
Το σκεπτικό αυτό, θα μπορούσα να το αναλύσω.Νομίζω όμως ότι έχει περισσότερο ενδιαφέρον γιά τον αναγνώστη, να διαβάσει το κείμενο που ακολουθεί, πάνω στο οποίο βασίστηκε η δική μου άποψη.


Αποσπάσματα   από το βιβλίο Πλανητική πολιτική 

μετά τον ψυχρό πόλεμο” (1992) του Παναγιώτη 

ΚΟΝΔΎΛΗ


1/Απόσπασμα σχετικό με το επαίσχυντο κοινωνικό 

συμβόλαιο μεταξύ του "πολιτικού κόσμου" και του 

λαού

"...Η παρατήρηση αυτή μας φέρνει στη δεύτερη από τις δύο μεγάλες φάσεις της εθνικής συρρίκνωσης του ελληνισμού σ’ αυτόν τον αιώνα. Αν η πρώτη είχε κυρίως γεωπολιτικό χαρακτήρα, η δεύτερη, πού άρχισε μετά τη σχετική ολοκλήρωση της πρώτης, χαρακτηρίζεται από τα συμπτώματα και τα συμπαρομαρτούντα ενός παρασιτικού καταναλωτισμού αδιάφορου για τις μακροπρόθεσμες εθνικές του επιπτώσεις, ιδιαίτερα σ’ ό,τι αφορά την ανεξαρτησία της χώρας και την αυτοτέλεια των εθνικών της αποφάσεων. Τον καταναλωτισμό αυτόν δεν τον ονομάζουμε παρασιτικό για να τον υποβιβάσουμε ηθικά, αντιπαρατάσσοντάς του «ανώτερα» και «πνευματικά» ιδεώδη ζωής, όπως κάνουν διάφοροι διανοούμενοι. Θα ήταν εξωπραγματικό και ανόητο να θέλει να αποκόψει κανείς τον ελληνικό λαό στο σύνολό του από τις νέες δυνατότητες της παραγωγής και της τεχνολογίας — και επί πλέον θα ήταν και επικίνδυνο, γιατί μια τέτοια αποκοπή θα συμβάδιζε με μια γενικότερη οικονομική και στρατιωτική καθυστέρηση.
 Ό όρος «παρασιτικός καταναλωτισμός» χρησιμοποιείται εδώ στην κυριολεξία του για να δηλώσει ότι η σημερινή Ελλάδα, όντας ανίκανη να παραγάγει η ίδια όσα καταναλώνει και μην έχοντας αρκετή αυτοσυγκράτηση — και αξιοπρέπεια — ώστε να μην καταναλώνει περισσότερα απ’ όσα μπορεί να παραγάγει η ίδια, προκειμένου να καταναλώσει παρασιτεί, και μάλιστα σε διπλή κατεύθυνση: παρασιτεί στο εσωτερικό, που υποθηκεύει τους πόρους του μέλλοντος μετατρέποντάς τους σε τρέχοντα τοκοχρεολύσια, και παρασιτεί προς τα έξω, που έχει επίσης δανεισθεί υπέρογκα ποσά όχι για να κάνει επενδύσεις μελλοντικά καρποφόρες αλλά κυρίως για να πληρώσει με αυτά τεράστιες ποσότητες καταναλωτικών αγαθών, τις οποίες και πάλι εισήγαγε από το εξωτερικό. 
 Η εξέλιξη αυτή συντελέσθηκε στο πλαίσιο της μεταπολεμικής προοδευτικής διαπλοκής των διεθνών οικονομικών διαδικασιών γενικά και των ευρωπαϊκών οικονομιών ειδικότερα, ωστόσο θα ήταν λάθος να τη θεωρήσουμε ως ειμαρμένη πού ενέσκηψε πάνω σε μιαν αδύνατη κι ανυπεράσπιστη Ελλάδα, αιχμαλωτισμένη ανέκκλητα στα δίχτυα του «διεθνούς κεφαλαίου». 
Τέτοιες φαινομενικά περισπούδαστες εξηγήσεις προσφέρουν όσοι οχυρώνονται πίσω από την αγοραία «αριστερή» και «φιλολαϊκή» ρητορική, αρνούμενοι να αναμετρήσουν το μέγεθος των δικών τους ευθυνών, το βάθος των συντελεστών της σημερινής εθνικής κρίσης και την οδυνηρότητα των πιθανών διεξόδων απ’ αυτήν.


Οι πρωταρχικοί λόγοι, πού έθεσαν σε κίνηση τη διαδικασία της εθνικής εκποίησης και της συναφούς πολιτικής αποδυνάμωσης της Ελλάδας σε διεθνές επίπεδο, είναι ενδογενείς και ανάγονται στη λειτουργία του πολιτικού της συστήματος και στη συμπεριφορά όλων των υποκειμενικών του παραγόντων. Με άλλα λόγια: το ελληνικό κοινωνικό και πολιτικό σώμα στο σύνολο του επωφελήθηκε από τη μεταπολεμική πρωτοφανή ανάπτυξη της διεθνούς οικονομίας και άντλησε βραχυπρόθεσμα ωφελήματα απ’ αυτή με αντάλλαγμα τον μακροπρόθεσμο υποβιβασμό της Ελλάδας στην κλίμακα του διεθνούς καταμερισμού της εργασίας και συνάμα τη γενική εθνική της υποβάθμιση. Αυτό έγινε με τη μορφή ενός σιωπηρού, αλλά διαρκούς και κατά μέγα μέρος συνειδητού και επαίσχυντου κοινωνικού συμβολαίου, στο πλαίσιο του οποίου η εκάστοτε πολιτική ηγεσία — «δεξιά», «φιλελεύθερη» ή «σοσιαλιστική», κοινοβουλευτική ή δικτατορική: στο κρίσιμο τούτο σημείο οι αποκλίσεις υπήρξαν ελάχιστες — ανέλαβε τη λειτουργία να ενισχύει γρήγορα και παρασιτικά τις καταναλωτικές δυνατότητες του «λαού» με αντίτιμο την πολιτική του εύνοια ή ανοχή, ήτοι τη διαχείριση της πολιτικής εξουσίας και την κάρπωση των συναφών κοινωνικών και υλικών προνομίων. Βεβαίως, η συναλλαγή αυτή χαρακτήριζε τον ελληνικό κοινοβουλευτισμό από τα γεννοφάσκια του, όμως η πρωτοφανής μεταπολεμική διεθνής οικονομική συγκυρία της προσέδωσε δυνατότητες επίσης πρωτοφανείς: προς άγρα και συγκράτηση της εκλογικής πελατείας μπορούσαν τώρα να προσφερθούν όχι απλώς ανιαρές κρατικές θέσεις, αλλά επί πλέον πολύχρωμες μάζες καταναλωτικών αγαθών και πλήθος δελεαστικών καταναλωτικών δυνατοτήτων. 
Ενώ όμως η πρώτη προσφορά συνεπαγόταν κυρίως την εκποίηση του κρατικού μηχανισμού και των κρατικών πόρων στην εσωτερική αγορά, η δεύτερη — και πιο πλουσιοπάροχη — απέληγε με εσωτερική αναγκαιότητα στο ξεπούλημα ολόκληρου τού έθνους στη διεθνή αγορά.
 Αυτό το ξεπούλημα άρχισε με τα μεγάλα, αντίδρομα και ταυτοχρόνως συμπληρωματικά, κύματα της μετανάστευσης και του τουρισμού, για να κορυφωθεί, αλλάζοντας αισθητά όψη και συναισθηματική επένδυση, στην αγορά αυστριακών μπισκότων για σκύλους και στην οργάνωση τριήμερων ταξιδιών στο Λονδίνο για ψώνια, κατασταλάζοντας ενδιαμέσως παχυλές επιδοτήσεις μιας περιττής αγροτικής παραγωγής και την περαιτέρω διόγκωση μιας ημιπαράλυτης δημοσιοϋπαλληλίας. Ποτέ άλλοτε το κράτος και το έθνος δεν βρέθηκαν, χάρη στην απλόχερη μεσολάβηση του «πολιτικού κόσμου», σε τόσο αγαστή σύμπνοια με τον χαρτοπαίχτη της επαρχίας και με το τσόκαρο των Αθηνών.

Ο παρασιτικός καταναλωτισμός, όπως τον ορίσαμε παραπάνω, προκάλεσε μια τέτοια διασπάθιση πόρων, ιδιαίτερα στη δεκαετία του 1980ώστε η στενότητα των πόρων θα ακολουθεί στο εξής, και για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, την ελληνική εθνική πολιτική σαν βαρειά σκιά. Οι σημερινές, και οι αναπόδραστες αυριανές, προσπάθειες του «πολιτικού κόσμου» για τη λύση αυτού του πιεστικού προβλήματος δεν αποτελούν διαρθρωτική του αντιμετώπιση, παρά κατά βάθος αποσκοπούν στη δημιουργία συνθηκών πρόσκαιρης ανακούφισης πού θα επιτρέψουν ξανά την ανακύκλωση του προηγούμενου φαύλου παιγνιδιού μεταξύ κομμάτων και ψηφοφόρων. Είναι περιττό να εξηγήσουμε ποιές μακροπρόθεσμες συνέπειες έχει η υφιστάμενη σήμερα στενότητα των πόρων για το μέλλον τού έθνους, δηλ. για την οικονομική ανταγωνιστικότητα του, για την παιδεία του και για την άμυνα του. Εξ αιτίας της στενότητας τούτης η Ελλάδα ξεκινά τον αγώνα δρόμου στην αρχόμενη πολυτάραχη φάση της πλανητικής πολιτικής με ένα επί πλέον σημαντικότατο μειονέκτημα. Η οικονομική της υποπλασία, η οποία χρηματοδοτήθηκε και εξωραΐσθηκε καταναλωτικά με την εκτεταμένη απώλεια της οικονομικής της ανεξαρτησίας, θα περιορίσει πολύ τα περιθώρια των πολιτικών της επιλογών και δραστηριοτήτων, προ παντός όταν θα συγκρουσθούν οι δικές της θέσεις με εκείνες των Ευρωπαίων και άλλων χρηματοδοτών της."


2 Απόσπασμα σχετικό  με τον λαό

"... οι περιοδικές πατριωτικές εξάρσεις ή αψιθυμίες, από διάφορες αφορμές, επιτρέπουν την ψυχολογικά βολική υπερκάλυψη της εθνικά ολέθριας συλλογικής πρακτικής από το υψιπετές εθνικό φρόνημα, της κοντόθωρης ευδαιμονιστής δραστηριότητας από το μετέωρο παραλήρημα. 
Επίσης καθιστούν δυνατή την ψευδαίσθηση της ομοψυχίας όταν οι ατομικές βλέψεις και οι προσωπικές επιδιώξεις στην πραγματικότητα αποκλίνουν τόσο, ώστε είναι πια δυσχερέστατο να συντονισθούν με καθοριστικό άξονα τις επιταγές μιας μακρόπνοης εθνικής πολιτικής. Η κραυγαλέα επίδειξη ομοψυχίας υποκαθιστά έτσι την ύπαρξη πρακτικά δεσμευτικής και αποδοτικής ομογνωμίας πάνω σε συγκεκριμένα ζητήματα και συγκεκριμένες λύσεις. Έτσι, ό,τι θα έπρεπε ν’ αποτελεί ψυχολογικό θεμέλιο για την άσκηση εθνικής πολιτικής μετατρέπεται σε ψυχολογικό άλλοθι για τη ματαίωση των προϋπο­θέσεών της, καθώς η διαρκής πατριωτική μέθη εμποδίζει μόνιμα τους ευτυχείς φορείς της να αποκρυσταλλώσουν τη ρητορική εθελοθυσία τους σε κοινές πραγματιστικές πολιτικές αποφάσεις, ήτοι σε μία κατανομή ευθυνών, εργασιών, προσφορών και απολαβών μέσα σ’ ένα μακρόχρονο και δεσμευτικό πρόγραμμα εθνικής επιβίωσης.
 Όσο περισσότερο η συζήτηση μετατοπίζεται προς την κατεύθυνση τέτοιων αποφάσεων, τόσο γρηγορότερα η μέθη ξεθυμαίνει για να επικρατήσει και πάλι η ατομική ή «κλαδική» λογική του παρασιτικού καταναλωτισμού. Ως συνδετικός ιστός και ως κοινός παρονομαστής απομένει έτσι μία γαλανόλευκος πομφόλυξ.


Το γεγονός, το οποίο περιπλέκει αφάνταστα τη σημερινή ελληνική κατάσταση, κάνοντάς τη να φαίνεται κατ’ αρχήν αδιέξοδη, είναι ότι η υπέρβαση του παρασιτικού καταναλωτισμού ειδικότερα και του κοινωνικού και ιστορικού παρασιτισμού γενικότερα, η εκλογίκευση της οικονομίας και της εθνικής προσπάθειας στο σύνολο της, δεν προσκρούουν απλώς στα οργανωμένα συμφέροντα μιας μειοψηφίας, η οποία στο κάτω-κάτω θα μπορούσε να παραμερισθεί με οποιαδήποτε μέσα και προ παντός με τη συμπαράσταση της μεγάλης πλειοψηφίας. Τα πράγματα είναι ακριβώς αντίστροφα. Η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού όλων των κοινωνικών στρωμάτων έχει εν τω μεταξύ συνυφάνει, κατά τρόπους κλασσικά απλούς ή απείρως ευρηματικούς, την ύπαρξη και τις απασχολήσεις της με τη νοοτροπία και με την πρακτική του παρασιτικού καταναλωτισμού και του κοινωνικού παρασιτισμού. 
Για να ακριβολογήσουμε, βέβαια, πρέπει να προσθέσουμε ότι σε σχέση με τη σύγχρονη Ελλάδα η έννοια του παρασιτισμού μόνον οξύμωρα μπορεί να χρησιμοποιηθεί: γιατί εδώ δεν πρόκειται για έναν λίγο-πολύ υγιή εθνικό κορμό, ο οποίος έχει αρκετές περισσές ικμάδες ώστε να τρέφει και μερικά παράσιτα ποσοτικώς αμελητέα, παρά για ένα πλαδαρό σώμα πού παρασιτεί ως σύνολο εις βάρος ολόκληρου του εαυτού του, ήτοι τρώει τις σάρκες του και συχνότατα και τα περιττώματα του. Οι κοινωνικές και ατομικές συμπεριφορές, πού ευδοκιμούν μοιραία σε τέτοιο μικροβιολογικό περιβάλλον, συμφυρόμενες με ζωτικότατα κατάλοιπα αιώνων ραγιαδισμού, βαλκανικού πατριαρχισμού και πελατειακού κοινοβουλευτισμού, αποτελούν την άκρα αντίθεση και τον κύριο φραγμό προς κάθε σύλληψη και λύση των προβλημάτων της εθνικής επιβίωσης πάνω σε βάση μακροπρόθεσμης και οργανωμένης συλλογικής προσπάθειας. Η σημερινή ψυχοπνευματική εξαθλίωση του ελληνικού λαού στο σύνολο του δεν νοείται ωστόσο εδώ με τη στενή σημασία των διαφόρων ηθικολόγων, παρά πρωταρχικά ως μέγεθος πολιτικό: έγκειται στην επίμονη και ιδιοτελή παραγνώριση της αδήριτης σχέσης πού υφίσταται ανάμεσα σε απόδοση και απόλαυση, και κατ’ επέκταση στην αδιαφορία απέναντι στην υπονόμευση του εθνικού μέλλοντος εξ αιτίας απολαύσεων μη καλυπτομένων από αντίστοιχη απόδοση.

3/Αποσπάσματα  σχετικά με την αναπόφευκτη σύγκρουση της χώρας με τους Ευρωπαίους και τους λοιπούς χρηματοδότες της

 " Για τη σύγκρουση αυτή, η οποία, δεν αποκλείεται κάποτε να πάρει εκρηκτικές διαστάσεις, θα πούμε μερικά πράγματα αμέσως παρακάτω. Πάντως την πορεία και την έκβασή της τις προδιαγράφει η σημερινή εικόνα της Ελλάδας στον διεθνή, και προ παντός στον κοινοτικό ευρωπαϊκό χώρο. Θα πρέπει κανείς, όπως συμβαίνει κατά κανόνα στη μακάρια ελληνική επικράτεια, να αγνοεί τον χώρο αυτόν ή να έχει πάθει αθεράπευτη εθνικιστική τύφλωση και κώφωση για να μη γνωρίζει ότι στα μάτια των εταίρων της η Ελλάδα είναι σήμερα ένας ανεπιθύμητος παρείσακτος, ένας αναξιοπρεπής επαίτης, ο οποίος ζητά δισεκατομμύρια δολάρια κάθε χρόνο προκειμένου να καταναλώνει πολύ περισσότερα απ’ όσα του επιτρέπουν οι παραγωγικές του δυνατότητες και η παραγωγικότητα της εργασίας του, και ο οποίος επί πλέον, για να διασφαλίσει την παρασιτική του ευημερία, δεν διστάζει να ελίσσεται και να εξαπατά, ενώ ο επαρχιωτισμός και ο ενίοτε παιδικός εγωκεντρισμός του δεν του επέτρεψαν ποτέ να διατυπώσει κάποια ουσιώδη σκέψη ή πρόταση γενικού ευρωπαϊκού ή διεθνούς ενδιαφέροντος. 
 Δεν έχει σημασία αν την εικόνα τούτη τη συμμερίζονται όλοι ανεξαιρέτως και αν ευσταθούν όλες της οι λεπτομέρειες . βαρύνουσα πολιτική σημασία έχει η γενική της διάδοση και προ παντός η γενική συμφωνία της με τα πραγματικά δεδομένα. Εδώ ήδη φαίνεται καθαρότατα η βαθειά εσωτερική σχέση ανάμεσα στην πολιτική του παρασιτικού καταναλωτισμού και στις τύχες της χώρας μέσα στην κοινωνία των εθνών.

Οι απωθητικοί και αντισταθμιστικοί μηχανισμοί, με τη βοήθεια των οποίων η πολυδαίδαλη και πολυμήχανη νεοελληνική ψυχή παρακάμπτει τους εξευτελισμούς χωρίς ποτέ να τους υπερνικήσει κατά μέτωπο, είναι παλαιοί, δοκιμασμένοι και γνωστοί. Επειδή ο επαίτης κατάγεται, γεωγραφικά τουλάχιστον, από τον τόπο του Περικλή, πιστεύει ο ίδιος ότι δικαιούται να εμφανίζεται με χλαμύδα, τη λευκότητα της οποίας τίποτε, ούτε καν κατάφωρες παραχαράξεις και καταχρήσεις, δεν θα μπορούσε να σπιλώσει. "

"Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς ότι, από ψυχολογική άποψη, η ευρωπαϊκή πανάκεια αποτελεί μιαν ακόμη  μεταμφίεση του όψιμου  επιχώριου ευδαιμονισμού,  ο οποίος ονειρεύεται ανεξάντλητες πηγές επιδοτήσεων και συνάμα την έμμεση τουλάχιστον διασφάλιση των συνόρων από ξένα όπλα, έτσι ώστε να κατοχυρωθεί από όλες τις πλευρές και να «την αράξει». 
 Ωστόσο ακόμα και μία γνώση των διεθνών πραγμάτων τόσο ατελής, όσο αυτή πού συναντάται κατά κανόνα στην Ελλάδα, θα αρκούσε για να θεωρηθεί πρακτικά έωλη μία ουσιώδης προϋπόθεση της ευρωπαϊκής προοπτικής, δηλ. η πεποίθηση ότι η «Ευρώπη» θα αποτελέσει κάποτε, αν όχι μία πραγματική πολιτική ενότητα, πάντως ένα σύνολο κρατών ικανό να δρα σε κάθε περίπτωση ενιαία και αποφασιστικά . τόσο η ένταση των πλανητικών ανταγωνισμών όσο και η όξυνση του προβλήματος της Ινδοευρωπαϊκής ηγεμονίας, ιδιαίτερα μετά τη γερμανική επανένωση, μάλλον τις κεντρόφυγες παρά τις κεντρομόλες δυνάμεις θα ενισχύσει στην ευρωπαϊκή ήπειρο, κι ας μη μιλήσουμε καθόλου για την επικείμενη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας ή για τις μελλοντικές εξελίξεις στην ανατολική Ευρώπη. Οι τριγμοί πού ακούγονται στα θεμέλια του ευρωπαϊκού πολιτικού συστήματος, καθώς στις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές χώρες το κύρος των κατεστημένων κομμάτων καταπίπτει, ενώ νέα ανέρχονται . η διαγραφόμενη για το άμεσο μέλλον οικονομική στασιμότητα και η συνεπόμενη στενότητα των πόρων οι οικολογικές και πληθυσμιακές αναταραχές: όλα αυτά, μαζί και με άλλα, θα ρίξουν το κάθε έθνος πίσω στις δι­κές του δυνάμεις, καθώς είναι ευκολότερο να συμμετέχουν όλοι στην κοινή ευημερία παρά ο ένας να βαστάζει τα βάρη του άλλου. Στην περίπτωση αυτή, στους κόλπους της «Ευρώπης» μάλλον θα είχαμε έναν συνασπισμό των ισχυρών με σκοπό ν’ απαλλαγούν από τους αδύνατους ή ανίκανους παρά την αδελφική διανομή προς ανακούφιση όσων ολιγώρησαν ή υστέρησαν.


Ώστε η «ευρωπαϊκή ένταξη» διόλου δεν θα λύσει τα μεγάλα προβλήματα της ελληνικής εθνικής πολιτικής κατά τον ευθύγραμμο τρόπο πού φαντάζονται πολλοί Έλληνες «ευρωπαϊστές», ποζάροντας από τώρα ως ξεσκολισμένοι και υπερώριμοι «Ευρωπαίοι».
 Όμως επίσης δεν θα τα έλυνε μία ελληνοκεντρική αναδίπλωση, η οποία ναι μεν είναι χρήσιμη για να θυμάται κανείς που και που ότι σε τελευταία ανάλυση πρέπει να σταθεί στα δικά του τα πόδια, εφ’ όσον ούτε από το πετσί του μπορεί να βγει, ωστόσο καθίσταται επιζήμια όταν ως πρόταση συνάπτεται με διάφορες ανιστόρητες ανοησίες πού αντιπαραθέτουν στην «πνευματική» Ανατολή την «υλόφρονα» Δύση κτλ. 
Τέτοιες αντιλήψεις μπορούν να χρησιμεύσουν μονάχα ως ιδεολογικές υπεραναπληρώσεις λαών συχνά ταπεινωμένων και με ελάχιστη συνεισφορά στον σύγχρονο πολιτισμό, δεν προσφέρονται όμως ως πυξίδα μιας εθνικής πολιτικής πάνω στον σημερινό πλανήτη. Γιατί, θέτοντας στο επίκεντρο ηθικά ή μεταφυσικά μεγέθη, φενακίζουν τα πνεύματα, καθώς επικαλύπτουν κάτω από διανοουμενίστικες αοριστολογίες την καθοριστική σημασία της μεθόδου του οικονομείν για μία σύγχρονη κοινωνία και τους υπαρξιακούς κινδύνους μιας ουσιώδους ολιγωρίας στο σημείο αυτό. Εδώ πρέπει να υπογραμμισθεί ότι η συνήθης αντιπαράθεση των εκσυγχρονιστικών τάσεων προς την καλλιέργεια της εθνικής παράδοσης είναι απλουστευτική και παραπλανητική.


Μονάχα η ευόδωση της εκσυγχρονιστικής προσπάθειας επιτρέπει την επιτυχή άμιλλα με άλλα έθνη και έτσι χαρίζει την αυτοπεποίθηση εκείνη, η οποία επιτρέπει την απροβλημάτιστη αναστροφή με την εθνική παράδοση και καθιστά ψυχολογικά περιττό τον πιθηκισμό. 
Αντίθετα, η ανικανότητα ενός έθνους να συναγωνισθεί τα άλλα σε ό,τι σήμερα — καλώς η κακώς — θεωρείται κεντρικό πεδίο της κοινωνικής δραστηριότητας θέτει σε κίνηση έναν διπλό υπεραναπληρωτικό μηχανισμό: τον πιθηκισμό ως προσπάθεια να υποκαταστήσεις με επιφάσεις ό,τι δεν κατέχεις ως ουσία και την παραδοσιολατρία ως αντιστάθμισμα του πιθηκισμού. Απ’ αυτή την άποψη, ο πτωχοπροδρομικός ελληνοκεντρισμός και ο κοσμοπολίτικος πιθηκισμός αποτελούν μεγέθη συμμετρικά και συναφή, όσο κι αν φαινομενικά εκπροσωπούν δύο κόσμους εχθρικούς μεταξύ τους. Μονάχα ο εκσυγχρονισμός στη βάση μιας μακρόπνοης εθνικής πολιτικής και εθνικής ανανέωσης θα δημιουργήσει συνθήκες ψυχικής υγείας, έτσι ώστε και η αναγκαιότητα του εκσυγχρονισμού (στη μορφή της τεχνικής-οικονομικής ορθολογικότητας) να καταφάσκεται και η στενότητα της παράδοσης να γίνεται αισθητή, και οι επικίνδυνες αντινομίες του σύγχρονου κόσμου να διαπιστώνονται ψύχραιμα και η εθνική παράδοσηνα βιώνεται δίχως συμπλέγματα κατωτερότητας ή ανωτερότητας.

4/Απόσπασμα σχετικό με τον "πολιτικό κόσμο"

Η σημερινή κατάσταση του «πολιτικού κόσμου» δεν απέχει ουσιαστικά από τη γενική κατάσταση του περιούσιου λαού και αποτελεί επίσης ισχυρότατο εμπόδιο για την εκλογίκευση της εθνικής πολιτικής. 

 Αν ο «πολιτικός κόσμος» κάποτε εμφανίζεται χειρότερος από τον «λαό», ενώ είναι απλώς ίδιος, ο λόγος είναι ότι ο «λαός» ή όσοι μιλούν εκάστοτε στο όνομά του έχουν ένα τακτικό πλεονέκτημα απέναντι στον «πολιτικό κόσμο»: μπορούν να τον αποκαλούν ανίκανο η διεφθαρμένο χωρίς να φοβούνται δυσάρεστες συνέπειες — απεναντίας μάλιστα, αποκτούν πολύτιμους και εξαργυρώσιμους τίτλους δημοσίων κηνσόρων. Αλίμονο όμως σ’ έναν κοινοβουλευτικό πολιτικό αν τολμήσει να αποκαλέσει τον δήμο ηλίθιο ή ιδιοτελή κι αδιάφορο για το εθνικό μέλλον. η σταδιοδρομία του σε μεγάλο βαθμό εξαρτάται από την ικανότητά του να εγκωμιάζει τις μεγάλες ψυχικές αρετές και την ευθυκρισία ή τουλάχιστον το αλάνθαστο ένστικτο «του λαού μας». 

 Ωστόσο δεν έχουμε ενδείξεις για να υποθέσουμε ότι πολλοί Έλληνες πολιτικοί στις ημέρες μας αντιμετωπίζουν το δίλημμα της επιλογής μεταξύ παρρησίας και σταδιοδρομίας. Είναι οι ίδιοι, στη μέγιστη πλειοψηφία τους, τόσο ζυμωμένοι με τις διάφορες (όχι αναγκαία τις ίδιες πάντοτε) εκφάνσεις εκείνου πού συνιστά τη σημερινή ψυχοπνευματική εξαθλίωση του ελληνικού λαού, ώστε δεν χρειάζεται καν να κρύψουν μία περιφρόνηση, την οποία δεν έχουν αρκετό επίπεδο για να αισθανθούν.μάλλον θαυμάζοντας τον λαό θαυμάζουν τον εαυτό τους ως ηγέτη του και μάλλον δείχνοντας κατανόηση προς τους άλλους επαιτούν επιείκεια γι’ αυτούς τους ίδιους.


Μεταξύ τους έχει άλλωστε εμπεδωθεί, αν όχι η ξεκάθαρη συνείδηση, πάντως η πρακτική του ότι αποτελούν κι αυτοί, όπως και όλες οι άλλες κοινωνικές ομάδες, κλάδο με ειδικά συμφέροντα, με μόνη τη διαφορά ότι ο κλάδος αυτός εξυπηρετεί τα ειδικά του συμφέροντα διαχειριζόμενος ή εκποιώντας τα γενικά συμφέροντα προς όφελος πολυπληθέστατων τρίτων
Η ακραία και oλεθριότερη περίπτωση αυτής της πρακτικής ήταν η ένταξη της χώρας στον δρόμο του παρασιτικού καταναλωτισμού και η εκσυγχρονισμένη εμπέδωση του κοινωνικού παρασιτισμού με αντάλλαγμα την εύνοια «του λαού», ήτοι τη νομή της εξουσίας. Ένας τέτοιος «πολιτικός κόσμος» δεν θα είναι ποτέ ικανός ως σύνολο να θέσει και να λύσει το πρόβλημα της εθνικής πολιτικής και της εθνικής επιβίωσης παρά μόνον ευκαιριακά και φραστικά. 
Είναι ο ίδιος όχι μόνο προαγωγός, αλλά και προϊόν του κοινωνικού παρασιτισμού, ανήμπορος ως εκ της φύσεώς του να αντιταχθεί στον «λαό», όταν ο «λαός» απαιτεί την εκποίηση του έθνους για να καταναλώσει περισσότερα και να εργασθεί λιγότερο. 

Πέρα απ’ αυτό, είναι ανίκανος να κάνει κάτι τι διαφορετικό απ’ ό,τι κάνει λόγω του επιπέδου και του ποιού του. Ότι ο σημερινός ελληνικός «πολιτικός κόσμος», κοινοβουλευτικός και εξωκοινοβουλευτικός, αποτελείται ως επί το πολύ από πρόσωπα ελαφρά έως φαιδρά, δεν αποτελεί καν κοινό μυστικό.Αποτελεί πηγή δημόσιας θυμηδίας, συχνά με τη σύμπραξη των ίδιων των διακωμωδούμενων. Οι λίγοι, πού έχουν γνώση και συνείδηση, πού κάτι είχαν και κάτι διατηρούν μέσα στους ρηχούς, καριερίστες ή απλώς ψευτόμαγκες συναδέλφους τους, καταπίνουν κι αυτοί τη γλώσσα τους ή μιλούν με πρόσθετες περιστροφές όταν τα θέματα γίνονται οριακά για την πολιτική τους επιβίωση.


Η κομματικοποίηση των μεγάλων θεμάτων της εθνικής πολιτικής και η άγρια εσωτερική τους εκμετάλλευση είναι πασίγνωστη ήδη από το γεγονός ότι οι πάντες την επιρρίπτουν στους πάντες — διαιωνίζοντας την. Στο σημείο αυτό γίνεται εμφανέστατη η εθνική ανεπάρκεια τού ελληνικού «πολιτικού κόσμου» και συνάμα ο οργανικός του συγχρωτισμός με τη σημερινή κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας, ο οποίος τον καθιστά ανίκανο να της αντιπαραταχθεί για να την καθοδηγήσει. 
Ο κατακερματισμός των αντιλήψεων για την ελληνική εθνική πολιτική, ο μικροπολιτικός της χειρισμός και η σύνδεση της με ζητήματα προσωπικού γοήτρου αντανακλούν τον κατακερματισμό του κοινωνικού σώματος, και τον αποπροσανατολισμό του συνόλου λόγω του ιδιοτελούς και παρασιτικού προσανατολισμού των ατόμων και των ομάδων.

πηγή -  http://politicalreviewgr.blogspot.com/2012/03/blog-post_2839.html



11/5/12

Η ΕΙΔΗΣΗ ΠΟΥ ΑΝΑΚΟΥΦΙΖΕΙ - 10/5/2012



Από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε Πρωθυπουργός ο κ. Λουκάς Παπαδήμος, χωρίς να πεί λέξη ούτε στους πιο στενούς του συνεργάτες, αποποιήθηκε της πρωθυπουργικής του αποζημίωσης (δηλαδή τον μισθό του). Η είδηση μαθεύτηκε πριν λίγες μερες στις Βρυξέλλες, έπειτα από απρόοπτη, επιθετική ερώτηση Γερμανού δημοσιογράφου - "και εσείς, τί μισθό παίρνετε;".

πηγή  -  filoftero.blogspot.com/

 

" Α. ΣΑΜΑΡΑΣ - Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΟΔΗΓΗΣΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΟ ΧΑΟΣ" - 10/5/2012

Στο  σύνδεσμο που ακολουθεί, ο  Βέλγος δημοσιογράφος Ζαν Κατρεμέρ που αρθρογραφεί στην γαλλική εφημερίδα Liberation, εκφράζει την άποψη ότι η εμμονή του Σαμαρά γιά πρόωρες εκλογές οδήγησε την χώρα στην ακυβερνησία και στο πολιτικό χάος.
Τον συγκεκριμμένο ιστότοπο παρακολουθώ πολύ συχνά,όχι τόσο γιά τις απόψεις του δημοσιογράφου τις οποίες θεωρώ μετριότατες, αλλά γιά την εμμονή του να επιλέγει θέματα ελληνικού ενδιαφέροντος, και προ πάντων γιά τις εκατοντάδες σχόλια των αναγνωστών του μέσω των οποίων προσπαθώ να κατανοήσω τον παλμό των γαλλόφωνων γιά την ελληνική κρίση.

Στην συγκεκριμμένη όμως περίπτωση του Σαμαρά, δεν μπορώ να διαφωνήσω με τον Βέλγο δημοσιογράφο.Ο Σαμαράς αποδείχθηκε μοιραίος γιά το κόμμα που τον εξέλεξε, αφού κατά την περίοδο που το ΠΑΣΟΚ σήκωσε το κυρίως βάρος του μνημονίου, κατάφερε να μειώσει ην εκλογική δύναμη του κόμματος του, που ασκούσε καθήκοντα αντιπολίτευσης κατά 50%.!Αυτό όμως δεν με απασχολεί ιδιαίτερα.Στους αναξιοπρεπείς ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας που εξέλεξαν γιά αρχηγό του κόμματος τους τον άνθρωπο που έριξε τη νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας πρίν από 20 χρόνια και παρέδωσε την εξουσία στο Πασοκ, αξίζει αυτός ο αρχηγός και αυτό το εκλογικό αποτέλεσμα γιά το κόμμα τους.
Ομως, ο Σαμαράς αποδείχθηκε μοιραίος και γιά την χώρα, αφού την οδήγησε σε εκλογές γνωρίζοντας ότι υπήρχε  ο κίνδυνος της ακυβερνησίας, και ανέλαβε αυτόν τον κίνδυνο.Εκανε ότι μπορούσε γιά να σαμποτάρει την κυβέρνηση Παπαδήμου, δηλαδή την νόμιμη ελληνική κυβέρνηση, εν μέσω μιάς τόσο βαθιάς κρίσης.
Ευτυχώς γιά την χώρα, η κομματοκρατία είναι πλέον παρελθόν.Ο Σαμαράς δεν μπορεί πλέον να κάνει κακό στην χώρα.Οτι κακό μπόρεσε να κάνει, το  έκανε.Από εδώ και στο εξής ο Σαμαράς είναι πλέον πρόβλημα μόνο γιά την Νέα Δημοκρατία.Ειτε το κόμμα τον κρατά ως αρχηγό και πλέον το αναμενόμενο ποσοστό της Ν.Δ. στις προσεχείς εκλογές θα πλησιάσει τα ποσοστά της Πολιτικής Ανοιξης, είτε τον εκπαραθυρώνει, και το εκλογικό αποτέλεσμα της Ν.Δ. θα σταθεροποιηθεί στο 18%.Προσωπικά, θα προτιμούσα να κρατήσει η Ν.Δ. ως αρχηγό τον Σαμαρά ώστε να σβήσει από τον εκλογικό χάρτη το συντομότερο δυνατόν η κομματοκρατία, δηλαδή το καρκίνωμα της χώρας.

http://bruxelles.blogs.liberation.fr/coulisses/2012/05/antonis-samaras-lhomme-qui-a-fait-sombrer-la-gr%C3%A8ce-dans-le-chaos.html
Related Posts with Thumbnails