30/6/09

ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ





Στο άρθρο που ακολουθεί αναλύεται το θέμα με πολύ εμπεριστατωμένο απ' οτι φαίνεται τρόπο (λέω απ' οτι φαίνεται διότι δεν κατέχω αυτό το θέμα για να έχω άποψη ), σε σχέση με την Συνθήκη του Δουβλίνου 2.

Αυτό που σκέφτηκα διαβάζοντας αυτό το άρθρο, δεν είναι τόσο η ουσία του προβλήματος.
Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια επι της ουσίας είναι πρωτοφανές για τα ευρωπαικά δεδομένα των τελευταίων 60 ετών.Νομίζω ότι δεν αντιμετώπισε μιά ευρωπαική χώρα τις τελευταίες δεκαετίες ένα τόσο μεγάλο μεταναστευτικό ρεύμα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.

Αυτό που σκέφτηκα είναι ότι αυτή η χώρα δεν έχει κατά την γνώμη μου τον κατάλληλο κρατικό μηχανισμό για να αντιμετωπίσει ένα τόσο δύσκολο και σύνθετο πρόβλημα.Και πρό πάντων δεν έχει την απαραίτητη πολιτική ηγεσία για να αντιμετωπίσει επιτυχώς ένα πρόβλημα αυτού του μεγέθους.Δεν αναφέρω κάν τους οικονομικούς πόρους που μπορεί να διαθέσει αυτή η κατεστραμμένη οικονομικά χώρα για αυτό το πρόβλημα, μετά απο 40 χρόνια διαχείρισης των οικονομικών πόρων του δημοσίου από το δικομματικό σύστημα διακυβέρνησης.

Για ποιό θέμα κατά συνέπεια να συζητήσουμε; Λύση για οποιδήποτε θέμα δεν μπορεί να προκύψει αν δεν υπάρχει ηγεσία.Και ηγεσία σ΄ αυτό τον τόπο δεν υπάρχει εδώ και δεκαετίες.Αρα το πρόβλημα θα συνεχίσει να υπάρχει και στο μέλλον συνεχώς διογκούμενο.

Ολες οι απόψεις για το θέμα αυτό είναι πάντα σεβαστές και η κάθε μιά εχει συνήθως μιά δόση αλήθειας.Ομως στην ελλάδα θα παραμείνουν απόψεις.Δεν μπορούν να οδηγήσουν σε σύνθεση, διότι δεν λαμβάνεται υπόψη η προγενέστερη εμπειρία άλλων χωρών.

Τόσο οι απόψεις εναντίον της λαθρομετανάστευσης όσο και οι απόψεις υπέρ της λαθρομετανάστευσης, μου δίνουν την εντύπωση ότι προσπαθούν να ξανα-εφευρέσουν τον τροχό. Ο τροχός όμως εφευρέθηκε αλλά φαίνεται ότι δεν είναι γνωστό στην Ελλάδα.

Ετσι, η χώρα, ως συνήθως θα βιώσει όλα τα προβλήματα που βίωσαν οι Ευρωπαικές χώρες αντιμετωπίζοντας αυτό το θέμα δεκαετίες πρίν απο την Ελλάδα, χωρίς να αντλήσει κανένα συμπέρασμα.Θα αυξηθούν τα ρατσιστικά περιστατικά, θα αυξήσει τα ποσοστά του το ΛΑΟΣ, θα γκρεμιστούν τα ποσοστά του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ,κλπ.... και σε δέκα χρόνια όταν φυσικά το πρόβλημα δεν θα είναι διαχειρίσιμο, η χώρα θα εφαρμόσει με πολλή μεγάλη δυσκολία λόγω του κατεστραμμένου κρατικού μηχανισμού της, ότι εφαρμόζεται σήμερα και στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Τί κρίμα να σπαταλούνται τόσοι πόροι κάθε φορά σ' αυτή την παράλογη χώρα!

Ακολουθεί το άρθρο

http://spynews-gr.blogspot.com/2009/06/blog-post_30.html

29/6/09

26/6/09

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΚΠΟΜΠΗ ΤΟΥ CITY 99,5

21/6/09

ΤΟ ΝΕΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΗΣ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΙ

Παρακολουθώ τις τελευταίες ημέρες τα δημοσιεύματα σχετικά με το νέο Μουσείο της Ακρόπολης,όπως αυτό που ακολουθεί.
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathworld_1_05/06/2009_1288715


Οπως και σε κάθε σημαντικό γεγονός, μένω κάθε φορά έκπληκτος από το γεγονός ότι η κοινωνία μας δεν έχει πλέον ( η έχει χάσει) την ικανότητα να κρίνει ένα γεγονός με βάση κάποια κριτήρια, δηλαδή με βάση την κοινή λογική.Το ίδιο δυστυχώς ισχύει και για την πολιτική ηγεσία της χώρας.Αυτό όμως που μ' εξοργίζει είναι η έλλειψη κρίσης καί από την πλευρά της πνευματικής ηγεσίας της χώρας (σε σημείο που αρχίζω να αναρωτιέμαι άν υπάρχει ακόμα).

Δεν μπορώ να εξηγήσω με άλλο τρόπο την έναρξη λειτουργίας του νέου μουσείου και τις αντιδράσεις που δημιουργεί.

Κατά την γνώμη μου τα δεδομένα πρός κρίση στο θέμα του νέου μουσείου είναι τα εξής:

1/ ο Κ. Καραμανλής διαπιστώνει την ανάγκη πρίν απο 35 χρόνια, δημιουργίας ενός νέου μουσείου για την προστασία(και δευτερευόντως την καλύτερη προβολή) των γλυπτών μαρμάρων της Ακρόπολης

2/ μετά την διαπίστωση(αργοπορημένη κατά την γνώμη μου ) της ανάγκης για δημιουργία νέου μουσείου και την λήψη της πολιτικής απόφασης, το ελληνικό κράτος χάριν στους ηγέτες του,κατορθώνει να φτάξει ένα νέο μουσείο μέσα σε μόλις 35 χρόνια !

3/σήμερα το μουσείο λειτουργεί και πρέπει να κρίνουμε αν οι στόχοι που είχαν τεθεί απο την τότε πολιτική εξουσία επιτεύχθηκαν.

Τα ανωτέρω σημεία είναι αυτά νομίζω αρχικά που πρέπει να μας απασχολήσουν.

Επι των ανωτέρω σημείων, θα'πρεπε όλοι να καταλήξουμε νομίζω στα εξης συμπεράσματα

α/ η απόφαση για την δημιουργία ενός νέου μουσείου ήταν ορθή, διότι έπρεπε να διαφυλαχθούν απο την φθορά του χρόνου και της ατμοσφαιρικής ρύπανσης ίσως τα πιό σημαντικά μνημεία του παγκόσμιου πολιτισμού που βρίσκονται επί ελληνικού εδάφους.

β/χρειάστηκαν 35 χρόνια για την υλοποίηση της απόφασης, κατά την διάρκεια των οποίων τα γλυπτά μάρμαρα συνέχιζαν να φθείρονται.Κάποιοι ευθύνονται για αυτή την αναποτελεσματικότητα και ανευθυνότητα.Ποιοί άραγε ; Δεν θα έπρεπε να αναζητηθούν οι υπεύθυνοι και να κατανομαστούν ;

γ/το μουσείο λειτουργεί και τα γλυπτά φυλάσσονται πλέον σε ασφαλή χώρο με την χρήση των πλέον συγχρονων τεχνολογιών.Επιτέλους.

Αν καταλήγαμε επί των ανωτέρω, θα' πρεπε στην συνέχεια να επικεντρωθούμε στα διαδικαστικά, όπως

-με ποιό κόστος αυτό επιτεύχθηκε, και αν ο στόχος θα μπορούσε να είχε επιτευχθεί με χαμηλότερο κόστος
- η αρχιτεκτονική του νέου μουσείου ήταν η καλύτερη δυνατή, η θα μπορούσε να γίνει ενα πιό όμορφο κτίριο ;
-το κτίριο εντάσσεται ομαλά στον χώρο η όχι ;
-κλπ,...

Ο Χ. Γιανναράς για παράδειγμα αναφέρεται στην "απώλεια της αίσθησης του ιερού" ως πρός την αισθητική του νέου μουσείου σε σχέση με τον χώρο, όπως φαίνεται παρακάτω

http://www.antifono.gr/portal/index.php?option=com_content&view=article&id=1289:-l-r-&catid=94&Itemid=120


Ολοι οι ανωτέρω προβληματισμοί έχουν μιά δόση αλήθειας, αλλά αναφέρονται στα διαδικαστικά θέματα, δηλαδή σε δευτερεύοντα θέματα.

Η ουσία κατά την γνώμη μου είναι ότι επιτέλους τα μοναδικά αυτά έργα τέχνης του παγκόσμιου πολιτισμού φυλάσσονται σε ασφαλή χώρο, και μπορούν να τα θαυμάσουν όλοι οι έλληνες και ξένοι επισκέπτες που το επιθυμούν.

Δεδομένου ότι εκπληρώθηκε ο στόχος, μπορούμε τώρα ν΄αρχίσουμε ένα δημόσιο διάλογο χωρίς να μας πιέζει ο χρόνος,έτσι ώστε μέσα στα επόμενα 50 χρόνια για παράδειγμα, να βρεθεί ο κατάλληλος χώρος,και να καταλήξουμε ως προς την αισθητική και την αρχιτεκτονική για την δημιουργία του μουσείου της ακρόπολης, που θα πάρει την θέση του νέου μουσείου της ακρόπολης που εγκαινιάστηκε χθές.

Μόλις καταλήξει η κοινωνία και η πνευματική της ηγεσία ώς προς το τί θέλει, θα ανατεθεί στην πολιτική ηγεσία η υλοποίηση της απόφασης.Δεδομένης της προβλεπόμενης εντεινόμενης δυσκολίας της πολιτικής ηγεσίας να λαμβάνει αποφάσεις και προπάντων να τις υλοποιεί,λογικά θα της χρειαστούν 70 χρόνια (αντί για 35 χρόνια αυτή την φορά) για να φτιάξει το μελλοντικό μουσείο της Ακρόπολης.Οπότε, αν υπολογίσουμε 50 χρόνια για την δημόσια διαβούλευση και 70 χρόνια για την νέα κατασκευή, το νέο μουσείο της ακρόπολης θα μπορέσει να εγκαινιαστεί το 2129 μ.χ.

Οπότε για τους φανατικά αντίθετους στην αισθητική του νέου μουσείου της Ακρόπολης, νομίζω ότι πρέπει να κάνουν υπομονή 120 χρόνια , και όλα θα διορθωθούν.

15/6/09

ΙΔΡΥΜΑ ΚΟΝΔΥΛΗ- "KONDIAF" (KONDYLIS INSTITUTE FUR KULTUREANALYSE UND ALTERATIONSFORSCHUNG)

Η γεννέτειρα του Παναγιώτη Κονδύλη μέσα στην παρακμή της, δεν γνωρίζει κάν την ύπαρξη του μεγαλύτερου διανοητή των Νέων Χρόνων.
Δεδομένου ότι η Ελλάδα δεν γνωρίζει φυσικά και το έργο αυτού του μεγάλου Ελληνα, δεν θα μπορούσε όπως είναι φυσικό, έστω να σκεφτεί ότι πρέπει να δημιουργήσει ένα ίδρυμα γιά την μελέτη του έργου του.

Ευτυχώς για τον Π. Κονδύλη και το έργο του, η δεύτερη πατρίδα του, η Γερμανία δεν βιώνει περίοδο παρακμής.Ετσι,το 2006 με πρωτοβουλία Γερμανών ακαδημαϊκών δημιουργήθηκε στη Χάγη της Γερμανίας το Ίδρυμα Κονδύλης- "Kondylis-Institut für Kulturanalyse und Alterationsforschung" (KONDIAF).
Ετσι, θα μπορέσουν έστω οι Ελληνες που γνωρίζουν γερμανικά, να μελετήσουν το έργο του Κονδύλη, και σταδιακά να μεταδοθεί αυτή η γνώση ευρύτερα σε όλους τους Ελληνες στο μέλλον.

Παρακάτω είναι η διεύθυνση της ιστοσελίδας.

http://www.kondiaf.de/


Τέλος στον σύνδεσμο που ακολουθεί φαίνεται η πλήρης βιβλιογραφία για τον Π. Κονδύλη

http://www.yannisstavrou.gr/panajotis-kondylis-d.htm


Οι έλληνες που κατανοούν την σημερινη παρακμή της χώρας τους δεν πρέπει νομίζω να νοιώθουν άβολα από το γεγονός ότι η Γερμανία είναι αυτή που τιμά πρός το παρόν τον Κονδύλη.Η Γερμανία τον τιμά ως κληρονόμο και διάδοχο της πνευματικής της παραδοσης και όχι λόγω του ότι είναι έλληνας.

Παρακάτω ακολουθεί απόσπασμα απο τον ιστότοπο του Κώστα Κουτσουρέλλη με τίτλο "Παναγιώτης Κονδύλης - 1943-1998 - Δέκα χρόνια από τον θάνατό του "

«Με τον θάνατο του μεγάλου Έλληνα φιλοσόφου Παναγιώτη Κονδύλη», θα τον νεκρολογήσει στην Berliner Zeitung ο Γκούσταφ Ζάιμπτ, «η Γερμανία χάνει έναν από τους σημαντικότερους κληρονόμους και διάδοχους της πνευματικής της παράδοσης. Μόνο μ’ αυτό το παράδοξο μπορεί να ειπωθεί η σημασία αυτού του θανάτου». Και θα καταλήξει: «Ο Κονδύλης υπήρξε συνεχιστής της γερμανικής παράδοσης της δύστροπης, οχληρής σκέψης. Τη στάση του αυτή την υποβάσταζε πάντα μια σπάνια πνευματική ελευθερία και μια σχεδόν αδιόρατη ευαισθησία: ο Κονδύλης δεν μπορούσε τα συνθήματα, την ωραιολογία, τον ναρκισσισμό. Όμως και η σκληρότητά του ήταν μεσογειακή, φωτεινή και ανθρώπινη. Ο ακαταπόνητος πέθανε, προτού ολοκληρώσει το ογκωδέστερο έργο του. Το καλοκαίρι λογάριαζε να το περάσει στην Ελλάδα».


Πρώτη δημοσίευση:
εφ. Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Κυριακή, 20 Ιουλίου 2008

Η ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΜΑΣ ΕΚΛΕΨΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ 6-6-2009

http://www.dw-world.de/dw/article/0,,4305855,00.html

ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2009- ΝΙΚΗΣΕ Η ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ; - ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΡΙΝΟΥ ΣΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ 14/6/2009

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=123&artId=273684&dt=14/06/2009

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ -ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΜΑΡΚΕΖΙΝΗΣ ΣΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ 14/6/2009

http://internationalaffairs1.wordpress.com/2009/06/15/%CF%84%CE%BF-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF-%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CE%B5%CE%B9%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%BF%CF%84%CE%B9-%CE%B5%CF%87%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5/

7/6/09

OSTROV- "ΤΟ ΝΗΣΙ" - ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ/ΜΗΝΥΜΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΡΩΣΙΑ

Με βάπτισαν χωρίς φυσικά να με ρωτήσουν, χριστιανό ορθόδοξο.Κατά την διάρκεια των πρώτων 10 ετών της ζωής μου, βίωσα στο χωριό που γεννήθηκα το τελετουργικό της ορθοδοξίας, και παραμένει μέσα μου ακόμα και σήμερα, πολύ έντονο.

Στην Γαλλία όπου μεγάλωσα, οι καθολικοί μοναχοί του σχολείου μου, έκαναν ότι μπορούσαν για να γίνω ένας καλός ορθόδοξος χριστιανός.Ακόμα και σήμερα, τους ευγνωμονώ γι΄αυτό.

Θυμάμαι ακόμα αυτούς τους διαλόγους μ΄αυτούς τους δομινικανούς μοναχούς οι περισσότεροι εκ των οποίων ήταν διδάκτορες της Φιλοσοφίας η των Μαθηματικών.
Αυτό που τους έλεγα στην αρχή ήταν περίπου ότι "ξέρετε βαπτίστηκα χριστιανός ορθόδοξος,νοιώθω ένα δέος όταν είμαι μέσα σε μιά ορθόδοξη εκκλησία, νοιώθω όμως το ίδιο δέος όταν βρίσκομαι και μέσα σε μιά καθολική εκκλησία.Επι της ουσίας κατά συνέπεια, δεν νοιώθω κάποια διαφορά.Εκεί που βλέπω/διακρίνω μιά διαφορά είναι στο τελετουργικό, στους ναούς, και στα αισθήματα που βιώνω.Οι ορθόδοξες εκκλησίες μου φαίνονται πιό πλούσια διακοσμημένες.Το τελετουργικό επίσης μου φαίνεται πιό σύνθετο, πιό εκλεπτυσμένο.Αντίθετα, νοιώθω πιό ανθρώπινο τον καθολικό ιερέα.Κατανοώ περισσότερο αυτό που θέλει να πεί."
Με άλλα λόγια,εξηγούσα ότι όταν βρίσκομαι μέσα σε μιά ορθόδοξη εκκλησία και παρακολουθώ την λειτουργία, νοιώθω ότι συμβαίνει κάτι ιερό, κάτι που ξεπερνά το ανθρώπινο, ενώ όταν βρίσκομαι μέσα σε μιά καθολική εκκλησία δεν νοιώθω τον χώρο ως ιερό(ο χώρος μου φαίνεται μάλλον κακόγουστος εσωτερικά και πάντως πολύ λιτός για να είναι θεικός ), αλλά ο λόγος που εκπέμπτεται απο τον ιερέα με συγκινεί. Ημουνα δέκα ετών τότε.

Οι μοναχοί προσπάθησαν σταδιακά να μου εξηγήσουν τις θεολογικές διαφορές.Ποτέ όμως δεν ένοιωσα ότι προσπάθησαν να με πείσουν να γίνω καθολικός.Το αντίθετο θα έλεγα.Εκαναν ότι μπορούσαν για να γίνω ένας καλός ορθόδοξος πιστός στην μελλοντική ζωή μου.

Τα κηρύγματα αυτά δεν με εντυπωσίασαν ιδιαίτερα.

Μετά την εισαγωγή που μου έγινε στην φιλοσοφική αναζήτηση(μετά τα 15 μου ),και διαβάζοντας τα ιερά κείμενα πολλές φορές, κατέληξα γύρω στα 18 μου, ότι το χριστιανικό μήνυμα ως στάση ζωής είχε νόημα.Δεν μ΄ενδιέφερε το χριστιανικό μήνυμα ως προς το σκέλος που αφορούσε την μετά θάνατον ζωή.Απο τότε δέν άλλαξαν ιδιαίτερα οι απόψεις μου.

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, και εντασσόμενος στην κοινωνική αθηναική ζωή(1988),ένοιωσα ότι οι ναοί που επισκεπτόμουν δεν είχαν καμμιά σχέση με τους ναούς που είχα δεί όταν ήμουν μικρό παιδί.
Οι ναοί αυτοί (θυμάμαι ιδιαίτερα τον ναό της Αγίας Τριάδας στην Αργυρούπολη Αττικής),δεν είχαν τίποτα το θεικό.Ηταν κακόγουστοι, ήταν πνιγμένοι στο μάρμαρο,και γενικά μου έδιναν την εντύπωση ότι είχαν χάσει την αισθητική που είχα γνωρίσει, όταν ήμουν παιδί.Οι παπάδες επίσης δεν μου έδιναν την παραμικρή αίσθηση ότι ήταν πνευματικοί άνθρωποι.Μιά δουλειά είχα την εντύπωση ότι έκαναν , όπως οποιδήποτε άλλη.

Τί είχε συμβεί; Η εξήγηση που είχα δώσει τότε στον εαυτό μου , ήταν ότι οι ναοί αυτοί είχαν κτιστεί απο κληρικούς και πολίτες που δεν είχαν καμμιά σχέση με την πραγματική ορθόδοξη εκκλησία, δηλαδή το Οικουμενικό Πατριαρχείο όπως συνέβαινε στο χωριό μου (Δωδεκάνησα ).Ηταν ναοί που είχαν σχεδιαστεί και υλοποιηθεί, όχι υπό την καθοδήγηση της εκκλησίας του μαρτυρίου, αλλά απο κρατική εκκλησία με δημοσιουπαλληλικά στελέχη.

Εκτοτε, δεν ξαναμπήκα σε εκκλησία.Συνεχίζω όμως να έχω την ίδια αντίληψη για το χριστιανικό κήρυγμα ως στάση ζωής.

Η Ελληνική Ορθόδοξη εκκλησία με αηδιάζει.Είναι το πρότυπο της πνευματικής παρακμής.Είναι ένα σώμα δημοσίων υπαλλήλων που καμμιά σχέση δεν έχει με την πραγματική ορθόδοξη εκκλησία.Η πραγματική ορθόδοξη εκκλησία για τους Ελληνες είναι νομίζω το Οικουμενικό Πατριαρχείο, δηλαδή η εκκλησία του μαρτυρίου.

Ο Παπάς ως δημόσιος υπάλληλος είναι ένα απο τα κύρια προβλήματα του ελληνικού έθνους σήμερα.Οσο πιό γρήγορα γίνει ο διαχωρισμός του κράτους απο την εκκλησία τόσο το καλύτερο για το ελληνικό έθνος και την ορθοδοξία.

Στο βιντεο που ακολουθεί, βλέπουμε μιά τελείως διαφορετική διάσταση της ορθοδοξίας.Μιά ορθοδοξία ζωντανή που βασίζεται στην παράδοση, και που θέλει να πάει πρός το μέλλον.

Η Ρωσία σήμερα επουλώνει τις πληγές που της άφησε ο εικοστός αιώνας και με την κατάλληλη πολιτική καθοδήγηση, μπαίνει δυναμικά στον εικοστό πρώτο αιώνα.
Σ αυτή την νέα πορεία πρός το μέλλον, αναγεννιέται και η ορθόδοξη εκκλησία της Ρωσίας, η εκκλησία που μπορεί νομίζω να χαρακτηριστεί άτυπα σήμερα ως η μόνη πνευματική κληρονόμος της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.Ατυπα, διότι υπάρχει ακόμα το Οικουμενικό Πατριαρχείο.Και θα υπάρχει ακόμα για δύο η τρείς δεκαετίες με την σημερινή του μορφή.Μέχρι που δεν θα υπάρχει πλέον έλληνας της μειονότητας για να μπορέσει να εκλεγεί πατριάρχης.

Η λογική θα μας οδηγούσε να πούμε ότι αμέσως μετά το επικείμενο και αναπόφευκτο τέλος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρωσίας θα είναι και τυπικά η μόνη πνευυματική κληρονόμος της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Κι΄όμως, η ρωσική ορθόδοξη εκκλησία θα παραμείνει κατά την γνώμη μου και στο μέλλον η άτυπη κληρονόμος της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.Διότι ελλείψει Πατριάρχη που να προέρχεται απο την ελληνική μειονότητα της Τουρκίας, θα εκλεγεί/διοριστεί Τούρκος Πατριάρχης ψευτο-ορθόδοξος.Τότε, θα αναγνωρίσει και η Τουρκία της οικουμενικότητα του Πατριαρχείου.Ηδη ο Πατριάρχης αυτός προετοιμάζεται.
Δεν θέλω να πώ περισσότερα γι΄αυτή την άποψη μου και τις συνέπειες της αν υλοποιηθεί, διότι έχουμε να κάνουμε μ΄εναν ελληνικό κόσμο σε πλήρη σύγχυση μέσα στην παρακμή του, και δεν θέλω να προκαλώ με τις απόψεις μου και να γεμίζω τους έλληνες με ακόμα μεγαλύτερη απαισιοδοξία για το μέλλον.

Κι΄όμως, και σ΄αυτό το θέμα υπάρχει ακόμα και σήμερα λύση.Η λύση θα ήταν κατά την γνώμη μου να μεταφερθεί το Οικουμενικό Πατριαρχείο άμεσα εκτός Τουρκίας. Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος θα ήταν σε μιά πρώτη φάση και ο Οικουμενικός Πατριάρχης (που ούτως η άλλως είναι ) αλλά και ο επικεφαλής των 2000 ελλήνων ορθοδόξων της Τουρκίας(ρόλο που του αναγνωρίζει σήμερα η Τουρκία ).Αμέσως μετά, θα παραιτείτο απο επικεφαλής των ορθοδόξων χριαστιανών της Τουρκίας, και θα παρέμενε αποκλειστικά ως Οικουμενικός Πατριάρχης.Με τον θάνατο του Βαρθολομαίου, θα εξελέγετο πλέον νέος Πατριάρχης χώρις την συναίνεση της Τουρκίας.Η συνέναιση της Τουρκίας θα παρέμενε για την εκλογή του επικεφαλής των ορθοδόξων της Τουρκίας.
Η μεταφορά του Πατριαρχείου στην Ελλάδα θα ξαναδινε νέα αίγλη στην Ορθόδοξη εκκλησία, και συνδυαζόμενη με την ανασυγκρότηση της Ελληνικής εκκλησίας και την κατάργηση του Αυτοκεφάλου της,θα μπορούσε να δώσει ένα τέλος στην ελληνική πνευματική παρακμή.
Η Ανατολική Ορθόδοξη εκκλησία θα μπορούσε και πάλι να λειτουργήσει ελεύθερα και να κοιτάξει πρός το μέλλον μετά απο κοντά έξι αιώνες.Τέλος, θα έπρεπε να βρεθεί ένας τρόπος για να σταματήσει η διαμάχη μεταξύ του οικουμενικού Πατριαρχείου και πατριαρχείου Μόσχας, και οι κυβερνήσεις Ελλάδας και Ρωσίας θα έπρεπε να βοηθήσουν ουσιαστικά.Η διαμάχη αυτή θα τελειώσει μόλις βρεθεί τρόπος για να μπορεί και Ρώσος να γίνει Οικουμενικός Πατριάρχης.

Η ενότητα της Ανατολικής Ορθόδοξης εκκλησίας θα έδινε πλέον μιά άλλη πνευματική διάσταση σε όλους τους ορθόδοξους λαούς αλλά κυρίως στον ελληνικό πολιτισμό που είναι το διαχρονικό υπόβαθρο της ορθοδοξίας.Ο ελληνικός πολιτισμός θα ξανάβγαινε απο το χρονοντούλαπο της ιστορίας μετά απο έξι αιώνες, και θα χρειαζόταν μόνο ξεσκόνισμα για να αρχίσει και πάλι να λειτουργεί και να παράγει εκ νέου οικουμενικό πολιτισμό.

Ο τομέας όμως οπου οι συνέπειες (της μεταφοράς του οικουμενικού πατριαρχείου εκτός Τουρκίας και η ουσιαστική επανένωση της ανατολικής ορθόδοξης εκκλησίας) θα ήταν επαναστατικές, είναι τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα.
Τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα και τα ρωσικά εθνικά συμφέροντα θα συγκλίνουν αναπόφευκτα όσο θα παιρνά ο καιρός κάτω απο την πίεση των ορθοδόξων πιστών και του κοινού πολιτιστικού υποβάθρου που υπάρχει αλλά που προ πάντων θα αρχίσει και πάλι να παράγει πολιτισμό (που οι ορθόδοξοι θα συνειδητοποιούν ότι είναι κοινός).Θα αρχίσει και πάλι μιά συσπείρωση των ορθοδόξων χωρών της περιοχής δειλή αρχικά λόγω των πιέσεων των ΗΠΑ αλλά σταδιακά θα δυναμώνει αναπόφευκτα.
Το γεωπολιτικό δυναμικό στην περιοχή θα άλλαζε άρδην εις βάρος της Τουρκίας και υπέρ των ορθοδόξων χωρών.Η Τουρκία, μή μπορώντας να μπεί στην ΕΕ και υπό το γεωπολιτικό βάρος των ορθοδόξων χωρών της περιοχής θα επικεντρωνόταν στην Κεντρική Ασία (τον Τουρκικό κόσμο όπως το αποκαλεί η ίδια )και πάλι όμως υπό την πίεση της Ρωσίας.Το "στρατηγικό βάθος" της Τουρκίας θα περιοριζόταν στα σημερινά σύνορα της.

Με τα ανωτέρω θέλω απλά να πώ ότι αν σήμερα είχαμε ηγέτες, ο ελληνισμός, παρά τις δυσκολίες, μπορεί να δαμάσει τα σημερινά του αδιέξοδα.

Ας σταματήσω όμως τις ουτοπικές μου σκέψεις εδώ, για να δείτε την ταινία.
Ακολουθεί μιά εισαγωγή που δημοσιεύτηκε στο Αντίφωνο, και αμέσως μετά η ταινία.


Κείμενο απο antifono.gr


"Τὸ ἐξ Ἀνατολῆς φῶς… «ΤΟ ΝΗΣΙ» μία ταινία -μήνυμα πνευματικότητας ἀπὸ τὴ σημερινὴ Ῥωσία. Τὸν Νοέμβριο τοῦ 2006 κυκλοφόρησε στὴ Ῥωσία μὲ μεγάλη ἐπιτυχία ἡ ταινία τοῦ Ῥώσου σκηνοθἑτη Παύλου Λουνγκίν «ΤΟ ΝΗΣΙ». Δὲν ἔχω τὴν ίκανότητα τοῦ κριτικοῦ κινηματογράφου, γιὰ νὰ παρουσιάσω τὸ ἔργο τοῦ σκηνοθέτη καὶ τὰ βαθειὰ νοήματα, τὰ ἀνθρώπινα, πνευματικὰ καὶ πλήρως θεολογημένα, ποὺ συνθέτουν τὸ μήνυμα τῆς ταινίας πρός τὸ σύγχρονο ἄνθρωπο. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ θὰ μεταφέρω ἐδῶ μερικὰ ἀπὸ τὰ ὅσα ἔχω διαβάσει στὶς ρωσικὲς ἱστοσελίδες, ποὺ πραγματεύονται τὴν ἐπιτυχία αὐτῆς τῆς ταινίας. Ἡ ταινία μᾶς παρουσιάζει ἕνα ἐπεισόδιο τοῦ Β´ Παγκοσμίου Πόλεμου σὲ νησὶ στὴ Λευκὴ Θάλασσα, ὅπου ἀρχίζει ἡ τραγωδία ἑνὸς νεαροῦ ῥώσου ναύτη θερμαστῆ, ποὺ τὸν ἐξαναγκάζουν οἱ Γερμανοὶ νὰ ἐκτελέσει τὸν ἆξιωματικό του γιὰ νὰ τοῦ χαρίσουν τὴ ζωή. Στὴ συνέχεια, ἡ ταινία μᾶς μεταφέρει στὸ ἔτος 1976 σ᾿ ἕνα μοναστήρι τῆς ἴδιας περιοχῆς, ὅπου ὁ νεαρὸς ναύτης ὡς ῥασοφόρος μοναχὸς Ἀνατόλιος τώρα, προσπαθεῖ νὰ ξεπεράσει μὲ τὴν προσευχὴ τῆς καρδιᾶς τὸ βαθὺ τραῦμα τῆς ἐνοχῆς γιὰ τὸ ἁμάρτημα τοῦ φόνου.
Θὰ παρουσιάσω, στὸν περιορισμένο χῶρο τοῦ σημειώματος, ὁρισμένες σκέψεις τῶν συντελεστῶν τῆς μεγάλης αὐτῆς ἐπιτυχίας, ποὺ καὶ οἱ τρεῖς εἶναι βαπτισμένα μέλη τῆς ρωσικῆς Ἐκκλησίας: ῾Ο σεναριογράφος Δ. Σόμπολεβ, στὸ ἐρώτημα σὲ ποιοὺς ἀπευθύνεται ἡ ταινία, σχολιάζει: Κατὰ τὴν ἄποψή μου ἡ τανία ἀπευθύνεται στοὺς ἀνθρώπους γιὰ τοὺς ὁποίους τὸ αἴσθημα ἐνοχῆς ἔχει κάποια σημασία, διότι ἡ ὕπαρξη αὐτοῦ τοῦ αἰσθήματος, ὅπως καὶ τῆς συνειδήσεως, ἐπιτρέπει στὸν κόσμο νὰ βρίσκει καὶ νὰ συγκρατεῖ τὴν ἰσορροπία του. Ὁ σκηνοθέτης Πάβελ Λουγκίν, ποὺ γιὰ πρώτη φορὰ ἀσχολήθηκε μὲ ἐκκλησιαστικὸ θέμα, παρατηρεῖ: Ὁ θεατὴς αὐτῆς τῆς ταινίας εἶναι ὁ βασανιζόμενος ἄνθρωπος ποὺ δὲν ἔχασε τὴν ἐλπίδα νὰ βρεῖ τὸ νόημα τῆς ζωῆς. Μοῦ φαίνεται ὅτι οἱ ἱκανοποιημένοι Χριστιανοὶ δὲν θὰ ἀποδεχθοῦν τὴν ταινία ὅπως καὶ οἱ ἱκανοποιημένοι ἀθεϊσταί. Ἄλλωστε καὶ ὁ Μπερντιάεφ εἶπε ὅτι στὴν ἐποχή μας ὁ βασανιζόμενος ἀθεϊστὴς εἶναι πιὸ κοντὰ στὸν Θεό, παρὰ ὁ ἱκανοποιημένος Χριστιανός. Ὁ Πέτρος Μάμονοβ (π. Ἀνατόλιος) πρώην ροκᾶς καὶ πάνκ, καὶ σήμερα πιστὸς Χριστιανὸς - σχολιάζει: Ὅταν ὁ καλλιτέχνης ἄνθρωπος πιστὸς - ἀρχίζει νὰ τραγουδάει ἢ νὰ ζωγραφίζει πίνακες περὶ Θεοῦ, τοῦτο κατὰ κανόνα κατολήγει σὲ ψεύτισμα. Ἂς δουλέψει ὅπως θέλει, μὲ τὴν διαίσθησή του, καὶ ἡ πίστη του καὶ ὁ Θεὸς μέσα του κατὰ κάποιον τρόπον θὰ παρουσιασθοῦν. Καὶ ὁ Λουγκὶν (ὁ σκηνοθέτης) κατάφερε ἔτσι νὰ ἀποφύγει τὸ κίτς. Κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ 2007, ἔγιναν πολλὲς συναντήσεις καὶ συζητήσεις μὲ συμμετοχὴ τοῦ εὐρύτερου κοινοῦ, πάνω στὸ γεγονὸς καὶ τὸ φαινόμενο τῆς δημιουργίας ἑνὸς βαθειὰ εκκλησιαστικου φὶλμ καὶ τὴν πλατειὰ ἀποδοχὴ τῆς ταινίας «Τὸ Νησί», ἀπὸ ἕνα λαὸ πού, ἄν καὶ ἀπέκτησε τὴν ἐλευθερία του μετὰ ἀπὸ 70 χρόνια πνευματικῆς σκλαβιᾶς, ἀντιμετωπίζει σήμερα τὴν ἐπέλαση τοῦ ντόπιου καὶ τοῦ δυτικόφερτου ἀρνητισμοῦ καὶ ἀθεϊσμοῦ. Ὁ κριτικὸς Σεργέϊ Γκόρτσεβ, χαρακτηρίζοντας «Τὸ Νησί» ὡς τὴν καλύτερη κινηματογραφικὴ ταινία τοῦ 2006, καταλήγει, ὅτι στὸ σύνολό της, ἡ ταινία μᾶς ἔδειξε ὄτι ἡ Ῥωσία δὲν ἔχει μόνο πετρέλαια, ἀέριο, διαφθορὰ καὶ ἀνηθικότητα. Καὶ αὐτὸ δίνει μιὰ ἐλπίδα γιὰ τὴν ἀνέλιξη. Ἡ Λέκτορας Θεολογίας Λαρίσα Στὰχ παρατηρεῖ: Αὐτὴ ἡ τανία ἔγινε ὁ δείκτης τῆς καταστάσεως στὴν ὁποία βρίσκεται ἡ σημερινὴ κοινωνία -ἔγινε κατανοητὸ ὅτι γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ δὲν κατάφεραν νὰ σπάσουν τὴν Ῥωσία. Στὴν δημοσκοπικὴ ἔρευνα ποὺ ἔγινε*, τὰ πιὸ συχνὰ σχόλια, ποὺ ακούστηκαν, ἦταν ἡ ἀναφορὰ στὸν ἠθικὸ προβληματισμὸ ποὺ γεννάει ἡ ταινία καὶ στὸ φιλοσοφικό της βάθος. Καί, ιδιαίτερα τονίστηκε, ὄτι τὴ βασικὴ ἰδέα τοῦ φὶλμ οἱ πολλοὶ τὴν εἶδαν σὰν πρόσκληση σὲ μετάνοια: τὸ φὶλμ σὲ πλησίαζε στὸν Θεό, θέτει τὰ προβλήματα χρέους, συνειδήσεως, τιμῆς δείχνει τὸ θρίαμβο τῆς ἀνθρώπινης συνειδήσεως. Θὰ κλείσω μὲ ἕνα ἅλλο σχόλιο τοῦ σκηνοθέτη Π. Λουγκίν: Σήμερα, θέλω νὰ πιστεύω, ὅτι ἡ Εκκλησία εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς πλέον ζωντανοὺς κοινωνικοὺς ὀργανισμοὺς στὴ χώρα καὶ τὴν ταινία αὐτὴ ἁπλῶς προσπαθήσαμε νὰ τὴ διαποτίσουμε μὲ τὴν πνευματικὴ ἐμπειρία, ὅτι ὑπάρχει Θεὸς καὶ ὄτι δὲν εἴμαστε μόνοι σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο.


* Ἡ ἔρευνα ἔγινε, 3-4 Φερουαρίου 2007 σὲ πανευρωπαικὴ κλίμακα - σὲ 44 νομοὺς καί 100 πόλεις - ἐπὶ 1500 ἐρωτηθέντων καὶ μὲ στατιστικὸ σφάλμα μέχρι 3.6%· ἕδειξε ὅτι τὴν ταινία παρακολούθησε τὸ 69% τῶν κατοίκων τῆς χώρας καὶ ἀπὸ ὅσους τὴν παρακολούθησαν τὸ 69% τὴν ἔκρινε θετικά. Παρουσιάσθηκε στὰ φεστιβὰλ Βενετίας, Τορόντο, Λονδίνου καί Θεσσαλονίκης. Στὴν Ἑλλάδα ἡ ταινία ἀγνοήθηκε ἀπὸ τοὺς κινηματογράφους προφανῶς ὡς μὴ εμπορεύσιμη καί στὰ τηλεοπτικὰ κανάλια τὰ γνωστὰ κυκλώματα θὰ τὴν θεώρησαν καὶ σκοταδιστική. Κυκλοφορεῖ ὅμως εὑρύτατα ἀπὸ χέρι σὲ χέρι ὡς DVD μὲ ἑλληνικοὺς ὑποτίτλους ποὺ ἀποδίδουν καὶ τὴν κατάλληλη ἐκκλησιαστικὴ γλῶσσα στὶς προσευχητικὲς ἐκφράσεις.

του Κώστα Μεϊχανετζίδη Δημοσίευμα στὸ περιοδικὸ «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση»



6/6/09

Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΣΑΓΚΑΗ - ΜΙΜΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗΣ

http://mimisandroulakis.blogspot.com/2009/06/5.html

"Η ΕΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΑΡΑΣΙΤΙΚΗ ΑΠΟΦΥΣΗ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ" -ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ Θ. ΖΙΑΚΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΑΒΑΤΟΝ ΑΠΡ 09

http://www.antifono.gr/portal/index.php?option=com_content&view=article&id=1110:l-r&catid=180:2009-04-09-06-17-34&Itemid=353

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΙΑΚΑΣ- "Ο ΝΕΟ-ΕΛΛΗΝΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΒΙΩΣΙΜΟ ΕΙΔΟΣ"

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_2_01/02/2009_301297

TO DEBATE ΤΩΝ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΩΝ- ΣΧΟΛΙΑ ΤΟΥ Σ. ΜΑΝΟΥ

http://www.drassi.gr/index.php?id=267&video_id=276

"ΗΤΑΝ ΠΡΟΧΩΡΗΜΕΝΗ ΑΝΟΙΞΗ 29 ΜΑΙΟΥ ΤΟΥ 1453 ΗΜΕΡΑ ΤΡΙΤΗ ΚΑΙ ΩΡΑ 6η ΠΡΩΙΝΗ , ...ΟΤΑΝ ΕΠΕΣΕ Η ΠΟΛΗ - ΑΦΗΓΗΣΗ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΝΝΑΣ ΚΟΡΟΜΗΛΑ

http://www.antifono.gr/portal/index.php?option=com_content&view=article&id=1248:h-&catid=150&Itemid=304

Ο Γ. ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑΣ ΣΥΖΗΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ




ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ (1925-1981)

Ο Κώστας Παπαιωάννου είναι κατά την γνώμη μου, ένας από τους πιό λαμπρούς έλληνες διανοούμενους του εικοστού αιώνα.Εφυγε και αυτός πρόωρα απο την ζωή όπως και ο Π. Κονδύλης.
Φυσικά, παραμένει περίπου άγνωστος στην Ελλάδα ακόμα και σήμερα, δεδομένου ότι αυτή η χώρα διασχίζει εδώ και 35-40 χρόνια μιά βαθιά περίοδο παρακμής που παρόμοια της δεν γνώρισε ποτέ.

Το βιογραφικό του Κώστα Παπαιωάννου που ακολουθεί το άντλησα απο την ιστοσελίδα της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων (http://pep.uoi.gr)

Βιογραφικό

"Γεννήθηκε στο Βόλο στις 16 Ιανουαρίου 1925. Κατά τη διάρκεια των γυμνασιακών του σπουδών, η οικογένεια του μετακόμισε στην Αθήνα (Εξάρχεια) και ο Κ. Παπαiωάννου ολοκλήρωσε το γυμνάσιο στη Βαρβάκειο. Το 1941 γράφτηκε στην Νομική Σχολή Αθηνών και ένα χρόνο αργότερα (1942) γράφει το πρώτο άρθρο του: "Ο θνήσκων Σωκράτης" στη Νέα Εστία. Ο Παπαiωάννου γνωρίζεται με τον Κ. Αξελό στη Βαρβάκειο και παραμένουν φίλοι ανελλιπώς -εκτός της περιόδου παρανομίας του Αξελού 1942-1945- μέχρι το 1964, οπότε για αδιευκρίνιστους λόγους διαχωρίζονται, χωρίς να υπάρξει ποτέ ανοιχτή ρήξη. Το 1944 ο Παπαiωάννου αποφοιτεί από τη Νομική Σχολή. Συμμετέχει στην Αντίσταση μέσω της ΕΛΔ, όπου ήταν μέλος και ο πατέρας του Στράτος Παπαiωάννου. Ο Κ. Παπαiωάννου αρθρογραφεί στην Σοσιαλιστική Επιθεώρηση, θεωρητικό όργανο της ΕΛΔ, με το ψευδώνυμο: Αλ. Σ. Πηλιός. Το Μάiο του 1944 συνελήφθη και φυλακίστηκε για μερικούς μήνες στην Ειδική Ασφάλεια απ' όπου απέδρασε, γι' αυτό στην περίοδο μετά τα Δεκεμβριανά κρύβεται. Την περίοδο αυτή διαμορφώνονται στην σκέψη του Παπαiωάννου δύο βασικά ρεύματα: α) Η σχέση κλασσικού και σύγχρονου ουμανισμού και β) Ο "Διάλογος Marx-Hegel". Μέσα από την συνάντηση και αντιπαράθεση των δύο αυτών ρευμάτων διαμορφώνεται η φιλοσοφία του Κ. Παπαiωάννου. Την περίοδο 1940-1945 συμμετέχει σε κύκλους διανοουμένων -όπου παρευρίσκεται και ο Αξελός- των οποίων οι βασικές συζητήσεις διεξάγονται πάνω στο αρχαιοελληνικό πρότυπο, στον Hegel, στον Nietzsche αλλά και στον Marx και στο "σοβιετικό μοντέλο".

Το Δεκέμβριο του 1945 φεύγει με άλλους νεαρούς διανοούμενους -στην πλειοψηφία τους αριστερούς- προς την Γαλλία, με το αγγλικό πλοίο: Mataroa. Εφόδιο τους η υποτροφία της Γαλλικής κυβερνήσεως που λαμβάνουν με την μεσολάβηση του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών και του ζεύγους Merlier. Στο Παρίσι γράφεται στη φιλοσοφική σχολή της Σορβόννης απ' όπου αποφοιτεί το 1948. Αρθρογραφεί στα περιοδικά Way Forum και Contrat Social ενώ μέχρι το 1959 γράφει τα μεγάλα του έργα: "Τα θεμέλια του Μαρξισμού" και "Η γέννηση του ολοκληρωτισμού" καθώς και πλήθος άλλα μικρότερα στα ελληνικά. Την διετία 1957-58 παραδίδει σειρά μαθημάτων στην Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή Αθηνών. Λόγω της πολιτικής κατάστασης, μέχρι το θάνατο του πατέρα του (1959), επισκέπτεται σπάνια και με δυσκολίες την Ελλάδα - για πρώτη φορά το 1956, μετά την αμνηστία του 1955.

Με την βοήθεια του R. Aron, σταδιοδρομεί στα γαλλικά πανεπιστήμια, κυρίως λόγω της σημαντικής συγγραφικής του δραστηριότητας, δεδομένου ότι ουδέποτε απέκτησε διδακτορικό δίπλωμα. Στο αρχείο του υπάρχει αναλυτικό περίγραμμα και περίληψη της διδακτορικής του διατριβής την οποία δεν ολοκλήρωσε ποτέ. Η πολιτική του στάση στη δεκαετία του 60 καθορίζεται από δύο εντελώς αντιθετικούς παράγοντες: α)τη φιλία και συνεργασία του με τους R. Aron, B. Souvarine καθώς και β) την επαφή του με κύκλους ακροαριστερών καταστασιακών όπως ο R. Vienet. Δεν είναι γνωστές οι σχέσεις του με διανοητές του γαλλικού "κριτικού μαρξισμού" όπως ο L. Althusser ή ο Κ. Καστοριάδης. Σύμφωνα με την μαρτυρία του προσωπικού του φίλου A. Pons, συνδέθηκε στενά με πλήθος προσωπικοτήτων της διανόησης: Maurice de Gandillac, Claude Roy, Yves Bonnefoy, Francois Furet, Pierre Nora και Jean-Francois Revel καθώς και της τέχνης: Octavio Paz, Νίκος Χατζηκυριάκος Γκίκας, Isidor Izou και άλλοι. Η σύζυγός του Ελένη πέθανε το Φεβρουάριο του 2000 ενώ η κόρη του Ρεία ζει μόνιμα στο Παρίσι. Η ακαδημαiκή του εξέλιξη στα γαλλικά πανεπιστήμια, ακολουθεί την εξής πορεία: από το 1959-1963 διδάσκει φιλοσοφία στη Σορβόννη, ενώ μεταξύ 1962-1968 γίνεται Charge de cours στην Ecole des Hautes Etudes Commerciales. Το 1963 διορίστηκε attache de recherche στο C.N.R.S. και το 1968 προβιβάστηκε σε Charge de recherche στι ίδιο κέντρο. Την διετία 1970-1972 δίδαξε φιλοσοφία στο Paris X (Nanterre). Τέλος από το 1971 ως τον θάνατό του υπήρξε εντεταλμένος καθηγητής στην Ecole Pratique des Hautes Etudes- τομέας 6: ανθρωπιστικές επιστήμες. Πεθαίνει στις 17 Νοεμβρίου 1981 από καρκίνο του πνεύμονα και αποτεφρώνεται. Η τέφρα του βρίσκεται στη Σκύρο, όπου ήταν η εξοχική του κατοικία στην οποία περνούσε τους θερινούς μήνες."

Παρακάτω ακολουθεί διάλογός σε ραδιοφωνική εκπομπή, με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του Κ. Παπαιωάννου "Βυζαντινή και Ρωσική Ζωγραφική", στα Ελληνικά.

Το βιβλίο είχε εκδοθεί στα Γαλλικά όπως φαίνεται παρακάτω



Ακολουθεί ο διάλογος

http://www.antifono.gr/portal/index.php?option=com_content&view=article&id=470:2008-11-11-09-13-41&catid=75&Itemid=336

3/6/09

Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΕΚΘΕΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΚΑΙ Η ΕΞΩΘΕΝ ΚΑΛΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ

http://www.dw-world.de/popups/popup_single_mediaplayer/0,,4278548_type_audio_struct_10514_contentId_4278739,00.html

ΕΠΙΣΚΟΠΗΣΗ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ 2/6/2009 ΑΠΟ ΤΗΝ DEUTSCHE WELLE

http://www.dw-world.de/popups/popup_single_mediaplayer/0,,4297232_type_audio_struct_10509_contentId_4297207,00.html

ΓΙΑΤΙ ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΗΚΑΝ ΟΙ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ ΔΡΑΣΗΣ

http://www.drassi.gr/index.php?id=233

ΟΙ ΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΔΡΑΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

http://www.drassi.gr/index.php?id=261&page_title=%CE%9F%CE%B9+%CE%B8%CE%AD%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82+%CE%B3%CE%B9%CE%B1+%CF%84%CE%B7%CE%BD+%CE%95%CF%85%CF%81%CF%8E%CF%80%CE%B7

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥ ΜΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΥ

http://www.drassi.gr/index.php?id=71&art_id=288#

H ΦΙΜΩΣΗ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ

ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΑΣ

http://yannis-ioannou.com/2009/06/01/%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%B6%CE%AE%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%BF%CE%B9/
Related Posts with Thumbnails