29/3/20

η Ευρωπαική ένωση - παρελθόν, προβλήματα και προοπτικές


Η Ευρώπη, είναι μιά μοναδική και εκπληκτική γιά τις Διεθνείς σχέσεις, δημιουργία, που ήταν, είναι και θα είναι γιά πολύ καιρό εύθραυστη.Αυτό που την κάνει εύθραυστη είναι οι πολιτισμικές διαφορές μεταξύ των λαών,το διαφορετικό επίπεδο οικονομικής ευημερίας (διαφορές συμφερόντων), η ελλειπής θεσμική θωράκιση του οικοδομήματος,αλλά κυρίως τα σαθρά θεμέλια πάνω στα οποία βασίζεται το οικοδόμημα.
Α/ ΟΙ ΑΡΧΙΚΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ/ΑΞΟΝΕΣ ΣΥΣΤΑΣΗΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΙΔΕΑΣ
Περέγραψα ανωτέρω ως σαθρά τα θεμέλια του ευρωπαικού οικοδομήματος σήμερα.
Για να είμαι βέβαια ακριβής, όπως άλλωστε το περέγραψα στην προηγούμενη ανάρτηση μου, τα θεμέλια αρχικά, όπως τα είχαν χτίσει οι αρχικοί δημιουργοί και κυρίως ο Στρατηγός Ντε Γκώλ ήταν ισχυρά.
Υπήρχαν τομείς όπως η άμυνα, η αυτάρκεια σε τρόφιμα και υγεία,ο εθνικός πολιτισμός και τρόπος ζωής της κάθε χώρας,και κάποιοι άλλοι τομείς που έπρεπε να άπτονται της εθνικής κυριαρχίας και που θα έπρεπε να παραμείνουν αρμοδιότα των εθνικών κρατών, και υπήρχαν και οι υπόλοιποι τομείς όπου θα μπορούσε να υπάρχει συνεργασία και κοινές δράσεις σε ευρωπαικό επίπεδο.
Αυτή ήταν η βασική ιδέα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα μπορούσαν να γίνουν κοινές δράσεις και συνεργασίες στους τομείς που ήταν αρμοδιότητα των χωρών μελών.Αλλά γιά να γίνει αυτό θα έπρεπε οι επι μέρους χώρες, όχι να εκχωρήσουν την εθνική τους κυριαρχία, αλλά να συμφωνήσουν από κοινού γιά αυτές τις συνεργασίες και να έχουν δικαίωμα να αποχωρήσουν από αυτές τις συνεργασίες στο μέλλον αν το επιθυμούσαν στη βάση της εθνικής τους κυριαρχίας.
Αρα, η Ευρωπαική Ενωση όπως την αποκαλούμε σήμερα, δεν θα αποκτούσε δική της κυριαρχία στο μέλλον.Θα ήταν μιά ύπερεθνική ένωση κυρίαρχων κρατών.Με άλλα λόγια, δεν δημιουργήθηκε γιά να γίνει μιά μέρα ένα ομοσπονδιακό κράτος.
Ομοσπονδιακό κράτος, σημαίνει ότι τα κράτη μέλη χάνουν την εθνική τους κυριαρχία, και κατά συνέπεια δεν μπορούν πλέον να αποχωρήσουν από την Ενωση.
Απέναντι από αυτή την στάση που ήταν κυρίως του Ντε Γκώλ και έγινε αποδεκτή,υπήρχαν φυσικά και άλλες στάσεις.Υπήρχαν οι πραγματικοί οραματιστές της ιδέας της Ευρώπης, που ήθελαν η Ευρώπη να πάει πιό πέρα από την ιδέα του Ντε Γκώλ.Ηταν όμως και ρεαλιστές και ήξεραν ότι το 1958, δεν θα μπορούσε να επιβληθεί στις περισσότερες χώρες μιά ομοσπονδιακή Ευρώπη.Πίστευαν όμως, ότι με τον χρόνο, τα πράγματα θα μπορούσαν να εξελιχθούν, και άρα τα πράγματα να οδηγήσουν σε περισσότερη Ευρώπη.
Ετσι από το 1958 μέχρι και την πτώση του Βερολίνου,η Ευρώπη εκινείτο βέβαια κυρίως μέσα στο πλαίσιο των συμφωνηθέντων, αλλά έκανε και κάποια βήματα πιό πέρα όταν οι αρχηγοί κρατών το επέτρεπαν, αλλά και βήματα πίσω όταν προέκυπτε σοβαρή διαφωνία.
Μέσα σ΄αυτά τα 30 χρόνια είχε γίνει ήδη ένας αχταρμάς σε σχέση με τις αρχές που έπρεπε να διέπουν την Ενωση, αλλά που ήταν διαχειρίσιμος σε εθνικό επίπεδο.
Ολοι μπορούσαν να προβάλλουν ότι ήταν κυρίαρχοι, και παράλληλα να προβάλλουν ότι εκχωρήσανε κάποιες ψιλο-εξουσίες στις Βρυξέλλες γιά το "καλό" της Ευρώπης.Το πιό χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι απόφαση του Ευρωπαικού Δικαστηρίου που αποφάσισε την δεκαετία του 70, ότι οι Οδηγίες (Νόμοι της Ευρωπαικής Ενωσης) είναι ανώτεροι των εθνικών Συνταγμάτων, και άρα δεν μπορούν να θεωρηθούν αντισυνταγματικές σε εθνικό επίπεδο.Αυτό κι΄αν ήταν ευθεία βολή στην εθνική κυριαρχία των κρατών!Ομως όλοι σφύριξαν αδιάφορα, και η ζωή αυτής της Ευρώπης, συνεχίστηκε.Ολοι μπορούσαν ακόμα να κρυφτούν πίσω από τα προσχήματατα
Β/ Ο ΑΠΡΟΚΑΛΥΠΤΟΣ ΒΙΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΡΧΙΚΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ ΣΥΣΤΑΣΗΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΙΔΕΑΣ, ΚΑΙ Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟΥ ΤΕΡΑΤΟΣ
Μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, ο αχταρμάς γιγαντώνεται και η Ευρώπη παίρνει σταδιακά την μορφή ενός τέρατος.Σταδιακά αλλά αλλά και γρήγορα, το πρωτείο της πολιτικής επί της οικονομίας που είχε επιβάλλει ο Ντε Γκώλ, καταργείται, χωρίς να το ομολογήσει βέβαια δημοσίως κανείς.
Ολα αρχίζουν με την υιοθέτηση της ΟΝΕ ΤΟ 1992, και η οικονομία, αναλαμβάνει (αρχικά άτυπα και σιωπηλά) το πρωτείο επί της πολιτικής.
Η Γερμανία γνωρίζει ότι λόγω του παρελθόντος της δεν μπορεί να καθοδηγήσει ή να ηγεμονεύσει την Ευρώπης πολιτικά.Μπορεί όμως οικονομικά.Αυτό που την ενδιαφέρει είναι το διεθνές εμπόριο, δηλαδή οι εξαγωγές της.
Γιά να αυξήσει τις εξαγωγές της,δηλαδή άλλες χώρες να μειώσουν ή να μηδενίσουν δασμούς επί γερμανικών και ευρωπαικών προιόντων,θα πρέπει να υπάρχει αντίστοιχη μείωση ευρωπαικών δασμών σε ξένα προιόντα.
Εξ' ου η σημασία, της ας πούμε εσωτερικής αγοράς(ενιαίας αγοράς), δηλαδή της ευρωπαικής αγοράς των 440 εκατομμυρίων ευρωπαίων καταναλωτών.Αυτή η αγορά, και οι διεθνείς εμπορικές συμφωνίες που υπογράφονται από την Ευρωπαική Ενωση, με βάση αυτή την αγορά, είναι η ουσία σήμερα της Ευρώπης.Και κανένας δεν εγκρίνει αυτές τις συμφωνίες, πέρα από τον γραφειοκρατικό μηχανισμό των Βρυξελλών.
Τα υπόλοιπα,δηλαδή ο προυπολογισμός της Ενωσης που δίνει κάτι ψίχουλα σε κάθε χώρα, είναι γιά να καλύπτει τα κέρδη των χωρών όπως η Γερμανία και Ολλανδία ....από το διεθνές εμπόριο τους, που βασίζεται στον μηδενισμό των δασμών τρίτων χωρών, έναντι αντίστοιχου μηδενισμού ευρωπαικών δασμών γιά τις εξαγωγές αυτών των τρίτων χωρών πρός την Ευρώπη.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό της ζάχαρης που αφορά την Ελλάδα.Οπως ξέρουμε όλοι, η Ελλάδα είχε τρία μεγάλα εργοστάσια που παρήγαγαν ζάχαρη και η χώρα ήταν αυτάρκης για δεκαετίες (έκανε και εξαγωγές).Κάποια στιγμή, και επειδή στα πλαίσια αυτών των διεθνών εμπορικών συμφωνιών, έπρεπε η Ευρωπαική ένωση να υπογράψει εμπορική συμφωνία με την Βραζιλία και να ζητήσει από αυτή την χώρα να μειώσει τους δασμούς της γιά ευρωπαικά βιομηχανικά προιόντα,η Βραζιλία, απαίτησε να να μηδενιστούν οι δασμοί της ευρώπης γιά την ζάχαρη που παράγει η Βραζιλία από ζαχαροκάλαμο.Ετσι και έγινε.Το αποτέλεσμα ήταν να κλείσουν τα ελληνικά (μεταξύ άλλων) εργοστάσια ζάχαρης, και σήμερα να εξαρτώμαστε από τις εισαγωγές.
Ομως όλο αυτό, χρειαζόταν ένα ας πούμε ιδεολογικό περιτύλιγμα που καθιερώθηκε την δεκαετία του 90.Επρεπε πλέον το πρωτείο της οικονομίας επί της πολιτικής, να λάβει λαική "νομιμοποίηση"Ηταν η παγκοσμιοποίηση:τα βασικά συστατικά ήταν τα εξής
-βαδίζουμε αναπόφευκτα πρός έναν κόσμο που θα χαρακτηριστεί από την σταδιακή απαλλαγή από το κράτος έθνος, τις θρησκείες και τους πολέμους (διότι δεν θα υπήρχαν πλέον εθνικισμοί,...)
-Θα βασιστούμε στην ανάγκη οι αγορές να ρυθμίζουν τα πάντα, απαλύνοντας τις εντάσεις και τις τριβές : οι πολίτες παύουν να είναι πολίτες και γίνονται καταναλωτές σε μιά παγκόσμια πλανητική και μαζική αγορά.Τα πρωτεία μεταξύ πολιτικής και οικονομίας, αναλαμβάνει η οικονομία, με συνέπεια
-την αναδιανομή των πόρων σε παγκόσμιο επίπεδο
-την καλλιέργεια της πολυκοσμικότητας
-μεγάλες υπερεθνικές οργανώσεις αναλαμβάνουν τον συντονισμό και το χτίσιμο αυτού του νέου κόσμου (Ευρωπαική Ενωση, ΟΗΕ,...) αντί των κρατών με σκοπό την ατομική ευτυχία του καθενός και την γενική ευημερία του πλανήτη.
Η αρχές της δεκαετίας του 90 ήταν ιδανική περίοδος γιά ν επιτύχει αυτό το σκεπτικό.Η Σοβιετική Ενωση είχε καταρρεύσει.Πολλοί αφελείς μιλούσαν τότε γιά το τέλος της Ιστορίας.Οταν κάποιος καλοπροαίρετος άνθρωπος ρωτούσε μα πώς, οι 200 χώρες του πλανήτη, με τόσο διαφορετικό επίπεδο ανάπτυξης μεταξύ τους, με τόσους διαφορετικούς και μερικές φορές αλληλοσυγκρουόμενους πολιτισμούς,θα γίνουν ξαφνικά ένα χωριό;H απάντηση που δινόταν συνήθως, ήταν ότι δεν μπορούμε να αποτρέψουμε την παγκοσμιοποίηση.
Αοό τότε που έπεσε το τείχος του Βερολίνου, έχουν περάσει 30 χρόνια.Οι περισσότερες χώρες της Ευρώπης έχουν αποβιομηχανοποιηθεί, με εξαίρεση δυό τρείς χώρες που παράγουν προιόντα υψηλής προστιθέμενης αξίας τις οποίες δεν μπορούν να ανταγωνιστούν πρός το παρόν χώρες όπως η Κίνα.
Η κοινωνική συνοχή σε πολλές ευρωπαικές χώρες δεν υπάρχει πιά αφού υποχρεώθηκαν να υποδεχθούν εκατομμύρια μετανάστες που δεν μπορούν και δεν θέλουν να ενταχθούν στις χώρες υποδοχής τους.
Μιά γρίππη που προκύπτει στην Ινδία ή στην Κίνα, αγγίζει το τελευταίο ευρωπαικό χωριό σε μερικές ημέρες,δεδομένου ότι δεν υπάρχουν (μεταξύ άλλων και υγειονομικά) σύνορα.
Με την παραμικρή υγειονομική κρίση (όπως με τον κορονοιό, που δεν είναι μικρή κρίση), οι ευρωπαικές χώρες που παρήγαγαν τα πάντα πρίν 30 χρόνια,δεν μπορούν να προσφέρουν απλά πράγματα όπως μάσκες και αναπνευστήρες στα νοσοκομεία τους.
Γ/Η ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΙΔΕΑ ΩΣ ΕΧΕΙ ΣΗΜΕΡΑ: Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΑΣΑΦΕΙΑΣ
Η πολιτική της παγκοσμιοποίησης πέτυχε θα μπορούσαμε να πούμε.
Ναι.Αλλά αυτές τις μέρες αρχίζει η κατάρρευση της.Σήμερα, χωρίς καν να ομολογήσουν ακόμα την αυτή την κατάρρευση, όλοι, κυβερνήσεις και λαοί, αναζητούν την ασφάλεια των εθνικών συνόρων.Και μόνο αυτό το γεγονός, δείχνει ότι η παγκοσμιοποίηση, ήταν μιά ψευδαίσθηση.Θα μπορούσαμε ν΄αναφέρουμε πολλά άλλα γεγονότα, όπως γιά παράδειγμα το κίνημα των κίτρινων γιλέκων στη Γαλλία, που δεν ήταν τίποτα άλλο από μιά κραυγή αγωνίας των πιό ευάλωτων ( από την παγκοσμιοιποίηση) πολιτών .
Η Ευρωπαική Ένωση ως έχει σήμερα, που είναι αυτό που προέκυψε από την ευρωπαική ιδέα όπως αυτή είχε συλληφθεί από τους δημιουργούς της πρίν από 60 χρόνια, είναι ένας μεγάλος αχταρμάς, χωρίς αρχή και τέλος.Είναι φτιαγμένη με τέτοιο τρόπο, ώστε κανένας πολίτης να μήν ξέρει τι είναι.Είναι όμως παράλληλα φτιαγμένη με τέτοιο τρόπο, ώστε ο κάθε πολίτης να μπορεί νην εκλάβει όπως την φαντάζεται.
Πώς αντιλαμβάνονται σήμερα οι Ευρωπαίοι πολίτες την Ευρώπη;
Οι Ευρωπαίοι πολίτες δεν γνωρίζουν φυσικά στην συντριπτική τους πλειοψηφία τί είναι η Ευρώπη.Δεν θα μπορούσαν άλλωστε, όπως και δεν γνωρίζουν ακριβώς το πρόγραμμα κάθε κόμματος όταν πάνε να ψηφίσουν.
Δεν γνωρίζουν ποιές είναι οι αρμοδιότητες του ευρωπαικού συμβουλίου, της ευρωπαικής επιτροπής, και του ευρωπαικού κοινοβουλίου.
Δεν γνωρίζουν τι προέβλεπε η συνθήκη της Ρώμης του 1958.Οταν ψηφίζουν γιά ευρωβουλευτές, δεν τους εξηγεί κανείς τι είναι η Ευρώπη, και γιατί ψηφίζουν.Δεν μπορούν να γνωρίζουν τι προβλέπει η συνθήκη του Μάαστριχτ, ή η συνθήκη Σέγκεν.Δεν γνωρίζουν ότι δεν έχει κανένα νόημα να υπάρχει υπουργείο Γεωργίας δεδομένου ότι όλες οι αρμοδιότητες γιά την Γεωργία έχουν εκχωρηθεί στην Ευρώπη.
Δεν γνωρίζουν ότι δεν έχει νόημα η ύπαρξη υπουργείου βιομηχανίας δεδομένου ότι όλες οι αρμοδιότητες έχουν εκχωρηθεί στις Βρυξέλλες.
Δεν γνωρίζουν ότι δεν έχει νόημα να ζητούν από τις Βρυξέλλες αλληλεγγύη λόγω κορονοιού, δεδομένου ότι η Ευρώπη δεν έχει αρμοδιότητα επί θεμάτων υγείας(απλά προσπαθεί να συντονίσει πολιτικές υγείας)Κλπ...
Ο γραφειοκρατικός μηχανισμός των Βρυξελλών, αλλά και οι ευρωπαικές κυβερνήσεις αρέσκωνται άλλωστε σ΄αυτές τις ασάφειες που βολεύουν.Εχει φτιαχτεί ένα γραφειοκρατικό τέρας στις Βρυξέλλες, τόσο πολύπλοκο, που κανένας πολίτης, όσο καλά διαβασμένος κι΄αν είναι, δεν μπορεί να καταλάβει περί τίνος πρόκειται.
Οι Ευρωπαίοι πολίτες, γνωρίζουν ότι μέσω της Ευρωπαικής Ένωσης
-μπορούν να κυκλοφορούν ελεύθερα εντός της Ευρώπης
-μπορούν να παράγουν προιόντα και υπηρεσίες που είναι ελεύθερα προσβάσιμα σε όλους τους ευρωπαίους πολίτες.
-υπάρχουν ευρωπαικά προγράμματα μέσω των οποίων μπορούν να χρηματοδοτήσουν μιά επιχειρηματική τους ιδέα
-υπάρχουν κάποιες επιδοτήσεις που μπορούν να λάβουν γιά κάποιες καλλιέργειες τους
Αυτά βασικά.Κατά τα άλλα, επικρατεί ένα μπέρδεμα στο μυαλό των πολιτών.Ζητούν από την Ευρώπη να επέμβει γιά πράγματα γιά τα οποία δεν έχει αρμοδιότητα, και το αντίστροφο.
Δ/ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ -Η ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΙΔΕΑ ΑΠΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ
Η δημιουργική ασάφεια, όπως πολύ καλά κατάλαβαν οι έλληνες πολίτες το 2015, μπορεί να συντηρηθεί για λίγο.Μετά, έρχεται η πραγματικότητα και χτυπά την πόρτα, και ξαφνικά, η δημιουργική ασάφεια μετατρέπεται σε φρικτή πραγματικότητα. Η πραγματικότητα που ήρθε και χτύπησε την πόρτα,ήταν ο κορονοιός και τα γεγονότα στον Εβρο
Το τί θα προκύψει από εδώ και πέρα δεν μπορεί κανείς να το προβλέψει.Αυτό που είναι σίγουρο, είναι ότι, αν δεν προκύψει ένα ατύχημα που θα οδηγήσει στην κατάρρευση της ευρωπαικής ένωσης ως έχει σήμερα, η Ευρώπη θα πρέπει να αλλάξει και επί της ουσίας, αλλά πρέπει να αλλάξει και πρόσωπο.
Αυτός που κατάλαβε καλύτερα από όλους την ανάγκη γιά αλλαγή της πορείας της Ευρώπης, είναι ο Πρόεδρος Μακρόν.Αλλά δεν μπόρεσε μέχρι τώρα να κάνει και πολλά πράγματα, μόνος εναντίον όλων.Επιπλέον, και ο ίδιος δεν είχε καταλάβει μέχρι και πρίν από μερικές ημέρες, το εύρος της ζημιάς που έχει υποστεί η χώρα του από την παγκοσμιοποίηση. Πρίν χτυπήσει την πόρτα της Ευρώπης ο κορονοιός και τα γεγονότα στον Εβρο,οι πολίτες της ευρώπης, είχαν την αίσθηση ότι σε ότι αφορά την ευρωπαική ιδέα, υπήρχαν δύο μεγάλες τάσεις -οι χώρες όπως η Ουγγαρία, Πολωνία, κλπ... που ήταν περισσότερο ασ πούμε συντηρητικές (που δεν ήθελαν μετανάστες,που ήθελαν σύνορα,που ήθελαν να έχουν τον δικό τους τρόπο ζωής χωρίς αυτός να τους επιβάλλεται από τις Βρυξέλλες,κλπ...)
-ιδεολογικές τάσεις από περίπου όλες τις χώρες(σοσιαλιστές, φιλελεύθεροι, νεο-φιλελεύθεροι,...) που ήθελαν μιά πιό ομοσπονδιακή ευρώπη, αλλά εντός της παγκοσμιοποίησης. Σήμερα, που τα πράγματα έχουν αλλάξει ριζικά,το πιό πιθανό είναι ότι θα πάμε σε μιά σύνθεση των 2 ανωτέρω τάσεων.Και αυτό υπό την πίεση της κοινής γνώμης που αρχίζει και κατανοεί καλύτερα την πραγματικότητα.
Θα παύσει η τάση πρός την παγκοσμιοποίηση, η οποία σταδιακά θα αντιστραφεί,θα επανέλθει το πρωτείο της πολιτικής επί της οικονομίας, και παράλληλα, θα πάμε πρός μιά πιό ομοσπονδιακή ευρώπη, ειδικού όμως τύπου, η νομιμοποίηση της οποίας θα πηγάζει από την οικειοθελή βούληση των κυρίαρχων εθνικών κρατών.Δεν πρόκειται στο άμεσο μέλλον, η Ευρώπη να γίνει ομοσπονδιακό κράτος όπως οι ΗΠΑ.
Τουλάχιστον οι χώρες του ευρώ θα μεταβούν πρός μιά τέτοια Ομοσπονδία ειδικού τύπου.Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς για μιά νομισματική ένωση.

24/3/20

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΔΥΛΗΣ (1943-1998) - ΠΕΡΙ ΕΘΝΩΝ ΣΤΗΝ ΠΛΑΝΗΤΙΚΗ ΕΠΟΧΗ


Πολλοί από εμάς που παρακολουθούμε καθημερινά την ειδησεογραφία, θα έχουμε διαβάσει τις τελευταίες ημέρες ότι για παράδειγμα
-η Τσεχία δέσμευσε στα τελωνεία της, μάσκες και λοιπό τελωνειακό εξοπλισμό που προερχόταν από την Κίνα και είχε προορισμό την Ιταλία
-η Ιταλία δέσμευσε μάσκες και λοιπό υγειονομικό εξοπλισμό που προοριζόταν γιά την Ελλάδα σε λιμάνι της.
-η Γερμανία δέσμευσε μάσκες και υγειονομικό εξοπλισμό που προερχόταν από την Κίνα και προοριζόταν στην Αυστρία και την Ιταλία σε αεροδρόμιο της
-κλπ...
Σε δύσκολες στιγμές, ανεξάρτητα των ιδεολογικών προσανατολισμών των κυβερνήσεων,προέχουν απ ότι φαίνεται οι εθνικές ανάγκες, κι' ας πεθαίνουν χιλιάδες άνθρωποι σε διπλανές χώρες.Και μιλάμε τώρα γιά την Ευρώπη!Ας μήν δώσουμε παραδείγματα μεταξύ χωρών που δεν έχουν τίποτα το κοινό μεταξύ τους.
Πώς μπορεί κανείς να εξηγήσει αυτές τις συμπεριφορές;
H πρώτη προσέγγιση θα μπορούσε να είναι η ηθικολογική:"είναι ανήθικο, είναι απαράδεκτο, κλπ..."
Μιά άλλη προσέγγιση θα μπορούσε να είναι αυτή της επιβίωσης:στα δύσκολα,και αν πρέπει να επιλέξω μεταξύ της επιβίωσης του δικού μου έθνους και άλλων εθνών,θα επιλέξω την επιβίωση του δικού μου έθνους.Ας δούμε παρακάτω, μέσω ενός αποσπάσματος από τα γραπτά του, πώς ο μεγαλύτερος έλληνας διανοούμενος των Νέων Χρόνων,ο Π.Κονδύλης εξηγούσε αυτή την αναπόφευκτη στο μέλλον(τα έγραφε στα μέσα της δεκαετίας του 90, προσπαθώντας να περιγράψει τι θα συμβεί τον εικοστό πρώτο αιώνα) συμπεριφορά (έστω κιάν μας φαίνεται ανήθικη).
"Μπροστά μας ανοίγεται μια εποχή πλανητικών και περιφερειακών συγκρούσεων, πού θα καταστήσουν πολύ δύσκολη, αν δεν ματαιώσουν, την παγίωση μιας διεθνούς τάξης, καθώς οι βραχυπρόθεσμες και μεσοπρόθεσμες πολιτικές, οικονομικές και γεωπολιτικές τους αιτίες θα συντήκονται όλο και περισσότερο με τις μακροπρόθεσμες οικολογικές και πληθυσμιακές πιέσεις, γεννώντας χρόνιες κρίσεις και ανεξέλεγκτους παροξυσμούς. Υπό τις συνθήκες αυτές, το τέλος των ιδεολογιών του 19ου αιώνα, οι οποίες κυριάρχησαν και στον 20ό, δεν θα συνεπιφέρει τον κατευνασμό των αντιθέσεων, παρά απλώς τη μετατόπισή τους σ’ ένα πεδίο στοιχειακό, υπαρξιακό και βιολογικό, στο επίκεντρο του οποίου θα βρίσκεται απροκάλυπτα το πρόβλημα της κατανομής των αγαθών σε παγκόσμια κλίμακα.
Ό, τι σήμερα προσφέρεται ως νέα πυξίδα προσανατολισμού της πολιτικής δράσης και ως πανάκεια — προ παντός ο οικουμενισμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων — κατά πάσα πιθανότητα θα μεταβληθεί σε ένα νέο πεδίο μάχης, όπου η πάλη των ερμηνειών θα συνδέεται με ακόμα πιο χειροπιαστές μορφές πάλης.
Στη διελκυστίνδα ανάμεσα σ’ έναν ανέφικτο οικουμενισμό και σε μια υπεράσπιση συλλογικών συμφερόντων αναπόδραστα οργανωμένη πάνω σε στενότερη τοπική και πληθυσμιακή βάση, το κρατικά οργανωμένο έθνος δεν διαλύεται, όπως περίμεναν πολλοί, μέσα σε υπερεθνικά μορφώματα, παρά αναλαμβάνει έναν νέο ιστορικό ρόλο, λίγο ή πολύ διαφορετικό από εκείνον πού έπαιξαν στο απώτερο παρελθόν το αστικό έθνος και στο πιο πρόσφατο οι αποκρυσταλλώσεις του κομμουνιστικού εθνικισμού.
Πρωταρχικό του μέλημα είναι η εξασφάλιση μιας θέσης μέσα σε μια πυκνή και έντονα ανταγωνιστική παγκόσμια κοινωνία — όμως το μέλημα αυτό θα συναιρείται όλο και περισσότερο σ’ ένα αίτημα στοιχειώδους επιβίωσης στον βαθμό πού θα στενεύουν τα περιθώρια κινήσεων μέσα στους κόλπους της παγκόσμιας κοινωνίας.
Η εξ αντικειμένου νέα αυτή λειτουργία του εθνικισμού παραμένει καθοριστική ανεξάρτητα από τις συνήθως αυτάρεσκες μυθολογίες μέσω των οποίων κατανοεί ο ίδιος τον εαυτό του, αντλώντας από το πραγματικό ή φανταστικό, κοντινό ή μακρινό παρελθόν.

ο κόσμος ανάποδα


Gangs in the Rio de Janeiro favelas have enforced a lockdown from 8pm tonight. The statement reads: "If the government won't do the right thing, organised crime will"

22/3/20

Δεν υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα - Π.Κονδύλης


Δεν υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα. Για να το πούμε ακριβέστερα: εν έτει 1998 δεν υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα και κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει αν θα υπάρξουν στο μέλλον. Η διαπίστωση αυτή είναι αναπόδραστη, αν επιθυμούμε να ορίσουμε την έννοια του "δικαιώματος" και του "ανθρώπινου δικαιώματος" αυστηρά και αδιαφορώντας απέναντι σε πολιτικές – ιδεολογικές σκοπιμότητες. "Δικαίωμα" δεν είναι κάτι που απλώς διάγει βίο φαντάσματος μέσα στα κεφάλια των φιλοσόφων ή που ευδοκιμεί στα χείλη των προπαγανδιστών. Στην ουσία του δικαιώματος ανήκει εξ ορισμού η δυνατότητα να απαιτείται και να επιβάλλεται. Και ως "ανθρώπινο δικαίωμα" επιτρέπεται να θεωρείται μονάχα ένα δικαίωμα το οποίο απολαμβάνουν όλοι οι άνθρωποι μόνο και μόνο επειδή είναι άνθρωποι, δηλαδή χωρίς τη διαμεσολάβηση εξουσιαστικών αρχών και συλλογικών υποκειμένων (π.χ. εθνών και κρατών) που, από εννοιολογική και φυσική άποψη, είναι στενότερα από την ανθρωπότητα ως σύνολο.
Επιπλέον, ένα γνήσιο ανθρώπινο δικαίωμα θα πρέπει να ισχύει και να απολαμβάνεται παντού όπου υπάρχουν άνθρωποι, δηλαδή παντού όπου επιθυμεί να εγκατασταθεί καθένας. Ώστε σε τελευταία ανάλυση δεν υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα δίχως απεριόριστη ελευθερία κίνησης και εγκατάστασης και δίχως αυτόματη νομική εξίσωση όλων των ατόμων με όλα τα άτομα χάρη στην οικουμενική ισχύ μιας ενιαίας νομοθεσίας. Όσο ο Αλβανός, π.χ., δεν έχει στην Ιταλία τα ίδια δικαιώματα με τον Ιταλό, μπορούμε stricto sensu να μιλάμε για πολιτικά και αστικά, όχι για ανθρώπινα δικαιώματα.
Βεβαίως, τα κράτη μπορούν να βαφτίζουν ορισμένα τουλάχιστον από τα δικαιώματα, τα οποία δίνουν στους πολίτες τους, "ανθρώπινα δικαιώματα", όμως η έκφραση αυτή θα είχε νόημα μόνον εάν το κράτος επεφύλασσε αποκλειστικά στους δικούς του υπηκόους τον χαρακτηρισμό "άνθρωπος", όπως κάνουν μερικές πρωτόγονες φυλές. Γιατί σε ενάντια περίπτωση κανένα κράτος δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι δικαιώματα τα οποία θεωρούνται κατ' εξοχήν ανθρώπινα δικαιώματα, όπως π.χ. το δικαίωμα της σωματικής ακεραιότητας ή της ελευθερίας του λόγου, είναι δυνατό να τα απολαύσουν άτομα που βρίσκονται έξω από τα σύνορά του. Και αντίστροφα: κανένα κράτος δεν μπορεί, χωρίς να αυτοδιαλυθεί, να αναγνωρίσει σε όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως ορισμένα δικαιώματα που θεωρούνται πολιτικά ή αστικά δικαιώματα, π.χ. το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι ή το δικαίωμα της ελεύθερης εγκατάστασης.
Η κατάσταση στον σημερινό κόσμο είναι σαφής: δεν επιτρέπεται σε όλους τους ανθρώπους, υπό μόνη την ιδιότητά τους ως ανθρώπων, να κατέχουν όλα τα δικαιώματα (είτε αυτά λέγονται πολιτικά και αστικά είτε λέγονται ανθρώπινα) ανεξάρτητα από το πού γεννιούνται ή το πού βρίσκονται. Ανθρώπινα δικαιώματα, τα οποία θα άξιζαν πράγματι αυτό το όνομα, θα μπορούσε να παραχωρήσει μονάχα ένα παγκόσμιο κράτος, προς το οποίο όλα τα άτομα θα βρίσκονταν σε ίση και άμεση σχέση, δηλαδή θα αποκτούσαν άμεσα όλα τους τα δικαιώματα απ' αυτό ως τον εκπρόσωπο ολόκληρης της ανθρωπότητας. Μόνο όποιος εκπροσωπεί ολόκληρη την ανθρωπότητα μπορεί και να θεωρήσει τον κάθε άνθρωπο υπό μόνη την ιδιότητά του ως άνθρωπο, ανεξάρτητα από φυλετικά ή εθνικά κατηγορήματα, και να του παραχωρήσει ανθρώπινα δικαιώματα.[...]

15/3/20

Αυτά που συμβαίνουν στον Εβρο και στην Ευρώπη τις τελευταίες ημέρες - η σκακιέρα της Διεθνούς Αντιπαράθεσης(Μέρος 2ο)


Σε προηγούμενη ανάρτηση μου εδωhttp://logikiellada.blogspot.com/2020/03/blog-post.html(συνιστώ να διαβαστεί πριν από αυτή την ανάρτηση) είχα περιγράψει πρός τα πού κινείται, κατά την γνώμη μου, η Ιστορία, όσον αφορά την Ευρώπη.Είναι σημαντικό να ξέρουμε ή να εκτιμούμε με κάποια κριτήρια, και κυρίως οι κυβερνώντες πρός ποιά κατεύθυνση κινείται η Ιστορία,σε ότι αφορά την Ευρώπη.
Διότι άλλο να είναι να ξέρεις την μεγάλη τάση όταν παίρνεις μιά σημαντική απόφαση, κι άλλο είναι να μήν την ξέρεις ή να κάνεις λάθος εκτίμηση.Αν ξέρεις την μεγάλη κατεύθυνση, η απόφαση σου πρέπει να συμβαδίζει με την μεγάλη κατεύθυνση, αν θέλεις να επιτύχει.
Στην προαναφερθείσα ανάρτηση μου, υποστήριζα στην ουσία ότι η Ευρώπη ήταν πλέον ώριμη να γίνει φρούριο, και να εγκαταλείψει σταδιακά την οικουμενική υπεράσπιση των "αξιών" της,και με τα γεγονότα του Εβρου, έγινε αυτόματα φρούριο μέσα σε λίγες ημέρες, ενώ θα εγκαταλείψει σταδιακά τις "αξίες" της γιά να παραμείνει φρούριο στο μέλλον.Αυτό θα γίνει σταδιακά, δηλαδή σε βάθος κάποιων δεκαετιών.Η αρχή όμως έγινε.
Αυτό όμως που είναι αξιοσημείωτο εδώ, είναι ότι τα σύνορα στον Εβρο έγιναν σε μερικές μέρες φρούριο, και με τις αποφάσεις που έλαβε η ελληνική κυβέρνηση βέβαια,αλλά και με την απερίσκεπτη απόφαση του Ερντογκάν να εκβιάσει την Ελλάδα και την Ευρώπη.Σπάνια ένας αντίπαλος κάνει ένα τόσο μεγάλο λάθος γιά τον ίδιο, και δίνει παράλληλα ένα τόσο μεγάλο πλεονέκτημα στην άλλη πλευρά(την Ελλάδα στην προκειμένη περίπτωση).Είναι πολύ σημαντικό που η απόφαση του Ερντογκάν γιά τον εκβιασμό στον Εβρο ήρθε τώρα, και δημιούργησε το φρούριο που θα μείνει.Δεν πρέπει να έχουμε καμμιά αμφιβολία ότι δεν θα υπήρχε αυτή η καθολική υποστήριξη προς την Ελλάδα, αν ο Ερντογκάν είχε κινηθεί πρώτα στην Ελληνική ΑΟΖ.Τώρα που δημιουργήθηκε το φρούριο, είναι πολύ πιό εύκολη η καθολική υποστήριξη της Ελλάδας από την Ευρώπη, και γιά την ΑΟΖ,αλλά και γιά το Κυπριακό μεσοπρόθεσμα.Υπο κάποιες προυποθέσεις βέβαια που θα περιγράψουμε.
Πρίν περιγράψω όμως την σκέψη μου ως πρός τις ενέργειες που πρέπει κατά την γνώμη μου να γίνουν από την Ελλάδα, ας δούμε πρώτα την σκακιέρα και την κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι παίκτες.
1/Η ΕΥΡΩΠΗ
Η Ευρώπη, είναι μιά μοναδική και εκπληκτική γιά τις Διεθνείς σχέσεις, δημιουργία, που ήταν, είναι και θα είναι γιά πολύ καιρό εύθραυστη.Αυτό που την κάνει εύθραυστη είναι οι πολιτισμικές διαφορές μεταξύ των λαών,το διαφορετικό επίπεδο οικονομικής ευημερίας (διαφορές συμφερόντων), η ελλειπής θεσμική θωράκιση του οικοδομήματος,αλλά κυρίως τα σαθρά θεμέλια πάνω στα οποία βασίζεται το οικοδόμημα. Για να είμαι βέβαια ακριβής, όπως άλλωστε το περέγραψα στην προηγούμενη ανάρτηση μου, τα θεμέλια αρχικά, όπως τα είχαν χτίσει οι αρχικοί δημιουργοί και κυρίως ο Στρατηγός Ντε Γκώλ ήταν ισχυρά.Υπήρχαν τομείς όπως η άμυνα, η αυτάρκεια σε τρόφιμα και υγεία,ο εθνικός πολιτισμός και τρόπος ζωής της κάθε χώρας,και κάποιοι άλλοι τομείς που έπρεπε να άπτονται της εθνικής κυριαρχίας και που θα έπρεπε να παραμείνουν αρμοδιότα των εθνικών κρατών, και υπήρχαν και οι υπόλοιποι τομείς όπου θα μπορούσε να υπάρχει συνεργασία και κοινές δράσεις σε ευρωπαικό επίπεδο.Αυτή ήταν η βασική ιδέα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα μπορούσαν να γίνουν κοινές δράσεις και συνεργασίες στους τομείς που ήταν αρμοδιότητα των χωρών μελών.Αλλά γιά να γίνει αυτό θα έπρεπε οι επι μέρους χώρες, όχι να εκχωρήσουν την εθνική τους κυριαρχία, αλλά να συμφωνήσουν από κοινού γιά αυτές τις συνεργασίες και να έχουν δικαίωμα να αποχωρήσουν από αυτές τις συνεργασίες στο μέλλον αν το επιθυμούσαν στη βάση της εθνικής τους κυριαρχίας.Αρα, η Ευρωπαική Ενωση όπως την αποκαλούμε σήμερα, δεν θα αποκτούσε δική της κυριαρχία στο μέλλον.Θα ήταν μιά ύπερεθνική ένωση κυρίαρχων κρατών.Με άλλα λόγια, δεν δημιουργήθηκε γιά να γίνει μιά μέρα ένα ομοσπονδιακό κράτος.Ομοσπονδιακό κράτος, σημαίνει ότι τα κράτη μέλη χάνουν την εθνική τους κυριαρχία, και κατά συνέπεια δεν μπορούν πλέον να αποχωρήσουν από την Ενωση.
Απέναντι από αυτή την στάση που ήταν κυρίως του Ντε Γκώλ και έγινε αποδεκτή,υπήρχαν φυσικά και άλλες στάσεις.Υπήρχαν οι πραγματικοί οραματιστές της ιδέας της Ευρώπης, που ήθελαν η Ευρώπη να πάει πιό πέρα από την ιδέα του Ντε Γκώλ.Ηταν όμως και ρεαλιστές και ήξεραν ότι το 1958, δεν θα μπορούσε να επιβληθεί στις περισσότερες χώρες μιά ομοσπονδιακή Ευρώπη.Πίστευαν όμως, ότι με τον χρόνο, τα πράγματα θα μπορούσαν να εξελιχθούν, και άρα τα πράγματα να οδηγήσουν σε περισσότερη Ευρώπη.
Ετσι από το 1958 μέχρι και την πτώση του Βερολίνου,η Ευρώπη εκινείτο βέβαια κυρίως μέσα στο πλαίσιο των συμφωνηθέντων, αλλά έκανε και κάποια βήματα πιό πέρα όταν οι αρχηγοί κρατών το επέτρεπαν, αλλά και βήματα πίσω όταν προέκυπτε σοβαρή διαφωνία.Μέσα σ΄αυτά τα 30 χρόνια είχε γίνει ήδη ένας αχταρμάς σε σχέση με τις αρχές που έπερεπε να διέπουν την Ενωση, αλλά που ήταν διαχειρίσιμος σε εθνικό επίπεδο.Ολοι μπορούσαν να προβάλλουν ότι ήταν κυρίαρχοι, και παράλληλα να προβάλλουν ότι εκχωρήσανε κάποιες ψιλο-εξουσίες στις Βρυξέλλες γιά το καλό της Ευρώπης.Το πιό χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι απόφαση του Ευρωπαικού Δικαστηρίου που αποφάσισε την δεκαετία του 70, ότι οι Οδηγίες (Νόμοι της Ευρωπαικής Ενωσης) είναι ανώτεροι των εθνικών Συνταγμάτων, και άρα δεν μπορούν να θεωρηθούν αντισυνταγματικές σε εθνικό επίπεδο.
Μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, ο αχταρμάς γιγαντώνεται και η Ευρώπη παίρνει σταδιακά την μορφή ενός τέρατος.Χωρίς να υπογραφεί μιά νέα συνθήκη, σταδιακά αλλά γρήγορα, το πρωτείο της πολιτικής επί της οικονομίας που είχε επιβάλλει ο Ντε Γκώλ, καταργείται στην πράξη.
Με πρωτοστάτη την Γερμανία που πλέον είχε απαλλαγεί από τα γεωπολιτικά δεσμά, η οικονομία αναλαμβάνει το πρωτείο επί της πολιτικής.Η Γερμανία γνωρίζει ότι λόγω του παρελθόντος της δεν μπορεί να καθοδηγήσει ή να ηγεμονεύσει επί της Ευρώπης πολιτικά.Μπορεί όμως οικονομικά.Αυτό που την ενδιαφέρει είναι το διεθνές εμπόριο, δηλαδή οι εξαγωγές της.Γιά να αυξήσει τις εξαγωγές της,δηλαδή άλλες χώρες να μειώσουν ή να μηδενίσουν δασμούς επί γερμανικών και ευρωπαικών προιόντων,θα πρέπει να υπάρχει αντίστοιχη μείωση ευρωπαικών δασμών σε ξένα προιόντα.Εξ' ου η σημασία, της ας πούμε εσωτερικής αγοράς, δηλαδή της ευρωπαικής αγοράς των 440 εκατομμυρίων ευρωπαίων καταναλωτών.Αυτή η αγορά, και οι διεθνείς εμπορικές συμφωνίες που υπογράφονται από την Ευρωπαική Ενωση, με βάση αυτή την αγορά, είναι η ουσία σήμερα της Ευρώπης.Και κανένας δεν εγκρίνει αυτές τις συμφωνίες, πέρα από τον γραφειοκρατικό μηχανισμό των Βρυξελλών που ελέγχεται από την Γερμανία.Τα υπόλοιπα,δηλαδή ο προυπολογισμός της Ενωσης που δίνει κάτι ψίχουλα σε κάθε χώρα, είναι γιά να καλύπτει τα κέρδη των χωρών όπως η Γερμανία και Ολλανδία ....από το διεθνές εμπόριο τους, που βασίζεται στον μηδενισμό των δασμών τρίτων χωρών, έναντι αντίστοιχου μηδενισμού ευρωπαικών δασμών γιά τις εξαγωγές αυτών των τρίτων χωρών πρός την Ευρώπη.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό της ζάχαρης που αφορά την Ελλάδα.Οπως ξέρουμε όλοι, η Ελλάδα είχε τρία μεγάλα εργοστάσια που παρήγαγαν ζάχαρη και η χώρα ήταν αυτάρκης για δεκαετίες (έκανε και εξαγωγές).Κάποια στιγμή, και επειδή στα πλαίσια αυτών των διεθνών εμπορικών συμφωνιών, έπρεπε η Ευρωπαική ένωση να υπογράψει εμπορική συμφωνία με την Βραζιλία και να ζητήσει από αυτή την χώρα να μειώσει τους δασμούς της γιά ευρωπαικά βιομηχανικά προιόντα,η Βραζιλία, απαίτησε να να μηδενιστούν οι δασμοί της ευρώπης γιά την ζάχαρη που παράγει η Βραζιλία από ζαχαροκάλαμο.Ετσι και έγινε.Το αποτέλεσμα ήταν να κλείσουν τα ελληνικά (μεταξύ άλλων) εργοστάσια ζάχαρης, και σήμερα να εξαρτώμαστε από τις εισαγωγές.
Ομως όλο αυτό, χρειαζόταν ένα ας πούμε ιδεολογικό περιτύλιγμα που καθιερώθηκε την δεκαετία του 90.Ηταν η παγκοσμιοποίηση:τα βασικά συστατικά ήταν τα εξής
-βαδίζουμε αναπόφευκτα πρός έναν κόσμο που θα χαρακτηριστεί από την σταδιακή απαλλαγή από το κράτος έθνος, τις θρησκείες και τους πολέμους (διότι δεν θα υπήρχαν πλέον εθνικισμοί,...)
-Θα βασιστούμε στην ανάγκη οι αγορές να ρυθμίζουν τα πάντα, απαλύνοντας τις εντάσεις και τις τριβές : οι πολίτες παύουν να είναι πολίτες και γίνονται καταναλωτές σε μιά παγκόσμια πλανητική και μαζική αγορά.Τα πρωτεία μεταξύ πολιτικής και οικονομίας, αναλαμβάνει η οικονομία, με συνέπεια
-την αναδιανομή των πόρων σε παγκόσμιο επίπεδο
-την καλλιέργεια της πολυκοσμικότητας
-μεγάλες υπερεθνικές οργανώσεις αναλαμβάνουν τον συντονισμό και το χτίσιμο αυτού του νέου κόσμου (Ευρωπαική Ενωση, ΟΗΕ,...) αντί των κρατών με σκοπό την ατομική ευτυχία του καθενός και την γενική ευημερία του πλανήτη.
Η αρχές της δεκαετίας του 90 ήταν ιδανική περίοδος γιά ν επιτύχει αυτό το σκεπτικό.Η Σοβιετική Ενωση είχε καταρρεύσει.Πολλοί αφελείς μιλούσαν τότε γιά το τέλος της Ιστορίας.Οταν κάποιος καλοπροαίρετος άνθρωπος ρωτούσε μα πώς θα γίνουν ξαφνικά οι 200 χώρες του πλανήτη, με τόσο διαφορετικό επίπεδο ανάπτυξης μεταξύ τους, με τόσους διαφορετικούς και μερικές φορές αλληλοσυγκρουόμενους πολιτισμούς, ένα χωριό;H απάντηση που δινόταν συνήθως, ήταν ότι δεν μπορούμε να αποτρέψουμε την παγκοσμιοποίηση.
Αοό τότε που έπεσε το τείχος του Βερολίνου, έχουν περάσει 30 χρόνια.Οι περισσότερες χώρες της Ευρώπης έχουν αποβιομηχανοποιηθεί, με εξαίρεση δυό τρείς χώρες που παράγουν προιόντα υψηλής προστιθέμενης αξίας τις οποίες δεν μπορούν να ανταγωνιστούν πρός το παρόν χώρες όπως η Κίνα.
Η κοινωνική συνοχή σε πολλές ευρωπαικές χώρες δεν υπάρχει πιά αφού υποχρεώθηκαν να υποδεχθούν εκατομμύρια μετανάστες που δεν μπορούν και δεν θέλουν να ενταχθούν στις χώρες υποδοχής τους.
Μιά γρίππη που προκύπτει στην Ινδία ή στην Κίνα θα αγγίξει το τελευταίο ευρωπαικό χωριό σε μερικές ημέρες.
Με την παραμικρή υγειονομική κρίση (όπως με τον κορονοιό, που δεν είναι μικρή κρίση), οι ευρωπαικές χώρες που παρήγαγαν τα πάντα πρίν 30 χρόνια,δεν μπορούν να προσφέρουν απλά πράγματα όπως μάσκες και αναπνευστήρες στα νοσοκομεία τους.
Η πολιτική της παγκοσμιοποίησης πέτυχε θα μπορούσαμε να πούμε.Ναι.Αλλά τώρα θα καταρρεύσει πλήρως.
Είναι τώρα ανάγκη να δούμε πώς αντιλαμβάνονται σήμερα οι Ευρωπαίοι πολίτες την Ευρώπη.
Οι Ευρωπαίοι πολίτες δεν γνωρίζουν φυσικά στην συντριπτική τους πλειοψηφία αυτά που περιέγραψα παραπάνω.Δεν θα μπορούσαν άλλωστε, όπως και δεν γνωρίζουν ακριβώς το πρόγραμμα κάθε κόμματος όταν πάνε να ψηφίσουν.Δεν γνωρίζουν ποιές είναι οι αρμοδιότητες του ευρωπαικού συμβουλίου, της ευρωπαικής επιτροπής, και του ευρωπαικού κοινοβουλίου.Δεν γνωρίζουν τι προέβλεπε η συνθήκη της Ρώμης του 1958.Οταν ψηφίζουν γιά ευρωβουλευτές, δεν τους εξηγεί κανείς τι είναι η Ευρώπη, και γιατί ψηφίζουν.Δεν μπορούν να γνωρίζουν τι προβλέπει η συνθήκη του Μάαστριχτ, ή η συνθήκη Σέγκεν.Δεν γνωρίζουν ότι δεν έχει κανένα νόημα να υπάρχει υπουργείο Γεωργίας δεδομένου ότι όλες οι αρμοδιότητες γιά την Γεωργία έχουν εκχωρηθεί στην Ευρώπη.Δεν γνωρίζουν ότι δεν έχει νόημα η ύπαρξη υπουργείου βιομηχανίας δεδομένου ότι όλες οι αρμοδιότητες έχουν εκχωρηθεί στις Βρυξέλλες.Δεν γνωρίζουν ότι δεν έχει νόημα να ζητούν από τις Βρυξέλλες αλληλεγγύη λόγω κορονοιού, δεδομένου ότι η Ευρώπη δεν έχει αρμοδιότητα επί θεμάτων υγείας(απλά συντονίζει πολιτικές υγείας)Κλπ...
Ο γραφειοκρατικός μηχανισμός των Βρυξελλών, αλλά και οι ευρωπαικές κυβερνήσεις αρέσκωνται άλλωστε σ΄αυτές τις ασάφειες που βολεύει τους πάντες.
Οι Ευρωπαίοι πολίτες, γνωρίζουν ότι μέσω της Ευρωπαικής Ένωσης
-μπορούν να κυκλοφορούν ελεύθερα εντός της Ευρώπης
-μπορούν να παράγουν προιόντα και υπηρεσίες που είναι ελεύθερα προσβάσιμα σε όλους τους ευρωπαίους πολίτες.
-υπάρχουν ευρωπαικά προγράμματα μέσω των οποίων μπορούν να χρηματοδοτήσουν μιά επιχειρηματική τους ιδέα
-υπάρχουν κάποιες επιδοτήσεις που μπορούν να λάβουν γιά κάποιες καλλιέργειες τους
Αυτά βασικά.
Οταν όμως τα πράγματα γίνονται δύσκολα, όπως με τα γεγονότα του Εβρου ή με τον κορονοιό, θέλουν εθνικά σύνορα που να φυλάγονται.
Τι θα γίνει από εδώ και πέρα, ιδίως μετά τον κορονοιό και τα γεγονότα στον Εβρο;
Υπάρχει πάντα η δυνατότητα του ατυχήματος.Μπορεί να αποχωρήσει μιά μεγάλη χώρα και όλο αυτό το κατασκεύασμα να καταρρεύσει.
Ομως το πιό πιθανό, επειδή είναι προς το συμφέρον όλων, είναι η Ευρωπαική ένωση να μήν καταρρεύσει, αλλά να αλλάξει ριζικά.Πρός ποιά κατεύθυνση, δεν μπορεί κανείς να το γνωρίζει.Πάντως μεγάλο μέρος της ιδεολογίας περί παγκοσμιοποίησης, θα εγκαταλειφθεί.Θα πρέπει εκ νέου να καθοριστούν οι αρμοδιότητες των εθνικών κρατών και της Ενωσης, και το πιό πιθανό είναι ότι θα βαδίσουμε πρός μιά ομοσπονδία αλλά με ιδιαιτερότητες.Θα είναι μιά ομοσπονδία εθνικών κρατών( που θα συνεχίσουν να έχουν την εθνική τους κυριαρχία).Δεν πρόκειται στο άμεσο μέλλον, η Ευρώπη να γίνει ομοσπονιακό κράτος όπως οι ΗΠΑ.
Οτι και να κάνουν οι κυβερνώντες, η Ευρώπη θα μετατραπεί σταδιακά σε φρούριο.Και το φρούριο θα ισχυροποιείται συνεχώς τα επόμενα χρόνια.Αυτό προκύπτει από τις μεγάλες ροπές της Ιστορίας που περιέγραψα στην προηγούμενη ανάρτηση μου..
H Eυρωπαική οικοδόμηση ήταν, είναι, και θα είναι δύσκολη.Δεν είναι μόνο οι πολιτικές και οικονομικές διαφορές μεταξύ των κρατών.Είναι και οι διαφορές μεταξύ των ευρωπαικών λαών και των κρατών.Οι λαοί πιέζουν τις κυβερνήσεις.Και οι κυβερνώντες, αν έχουν ισχυρή πολιτική βούληση μπορούν να πιέσουν τους λαούς να αποδεχθούν λύσεις που εκ πρώτης όψεως δεν θα φαίνονταν αποδεκτές,αν και σήμερα, γενικά μιλώντας, δεν υπάρχουν στην Ευρώπη ισχυρές πολιτικές προσωπικότητες που θα μπορούσαν να επιβάλλουν λύσεις στους ευρωπαικούς λαούς.Το σίγουρο είναι ότι οι διαφορές μεταξύ λαών και κυβερνώντων,δεν κρατούν για πολύ.Η οι λαοί υποχωρούν ή οι κυβερνώντες υποχωρούν κάποια στιγμή, και οι κυβερνώντες αργά ή γρήγορα εκφράζουν και πάλι τους λαούς.
Αυτό που έχει σημασία, είναι ότι εδώ και πολλά χρόνια είναι οι ευρωπαικοί λαοί που υποχρεώνουν τους ηγέτες να αλλάξουν τις θέσεις τους, και όχι το αντίθετο.Κι αυτό, διότι νοιώθουν ανασφαλείς.Νοιώθουν ότι δέχονται μιά συνεχόμενη και δίχως τελειωμό εισβολή, η οποία θα αλλοιώσει τον τρόπο ζωής τους.Πολλοί νοιώθουν πλέον σαν ξένοι στη χώρα τους.Αυτός ο φόβος, είναι πλέον κοινό στοιχείο μεταξύ των ευρωπαικών λαών.
Ασχέτως αν αυτός ο φόβος είναι υπερβολικός ή όχι, το γεγονός είναι ότι προηγήθηκαν πολλά γιά τα οποία οι κυβερνήσεις τους δεν έκαναν τίποτα : τρομοκρατικές ενέργειες,αποδοχή εκατομμυρίων προσφύγων και μεταναστων χωρίς να ζητηθεί η γνώμη των λαών,καθημερινές συμπεριφορές αλλοδαπών που δεν δείχουν ιδιαίτερο σεβασμό στα ήθη και έθιμα των ευρωπαικών χωρών, το ισλαμικό κράτος και τις βίαιες εικόνες των ισλαμιστών που είδαν για πρώτη φορά οι ευρωπαικοί λαοί('οχι βέβαια οι έλληνες που τους έχουν βιώσει στο πετσί τους εδώ και αιώνες) απο το 2013 και μετά,κλπ...
Γι αυτή την κατάσταση, μεγάλη ευθύνη έχει και η Αριστερά, η οποία δεν έπιασε τον λαικό παλμό.Γι αυτό και δεν παίζει πλέον σημαίνοντα ρόλο στις ευρωπαικές χώρες.Η πολιτική αντιπαράθεση γίνεται πλέον μεταξύ Κέντρου και Δεξιάς, και η τάση είναι, στο μέλλον η πολιτική αντιπαράθεση να γίνεται μεταξύ κεντροδεξιάς και Δεξιάς.
Οι ευρωπαικοί λαοί είναι αυτοί που αντέδρασαν έντονα σ΄αυτά που συνέβησαν στον Εβρο, και υποχρέωσαν τις κυβερνήσεις τους να αντιδράσουν.Οι ευρωπαικοί λαοί το είδαν σαν μιά νέα εισβολή μεταναστών και προσφύγων στην χώρα τους.Οι ευρωπαικοί λαοί δεν θα αντιδρούσαν όπως το έκαναν,αν οι Τούρκοι έκαναν επίθεση στον Εβρο.Πάντως όχι τώρα.Δεν έχουν ακόμα αυτή την ωριμότητα.Θα την αποκτήσουν στο μέλλον μετά από αυτό που έγινε, αν τους βοηθήσουμε και εμείς ώς Ελληνες με τις πράξεις και τις ενέργειες μας.
Αρα, στην σκακιέρα, η Ευρώπη είναι πλέον εδώ ως φρούριο γιά να μείνει είτε μας αρέσει είτε όχι.
Ομως με τα γεγονότα στον 'Εβρο, προέκυψε και κάτι άλλο που θα μείνει.Είναι η πρώτη φορά στην Ιστορία, που ευρωπαικές Δυνάμεις από περίπου όλες τις χώρες έσπευσαν να προστατέψουν ένα ευρωπαικό σύνορο.Το βήμα έγινε εύκολα.Την επόμενη φορά, το βήμα θα είναι περίπου αυτόματο.Είναι πρώτη φορά που εκφράζεται η "ευρωπαική κυριαρχία" επί των εδαφών της.Μέχρι τώρα μιλούσαμε μόνο για εθνική κυριαρχία της κάθε ευρωπαικής χώρας επί των εδαφών της.Αυτό το βήμα που έγινε, θα μπορούσε να είναι πολύ πιό τρανταχτό και να μείνει στο υποσυνείδητο των ευρωπαικών λαών, αν οι ευρωπαικές χώρες έστελναν στον Εβρο στρατιώτες και όχι αστυνομικούς.Γιά αυτό όμως, δεν φταίνε οι ευρωπαικές κυβερνήσεις, αλλά η ελληνική κυβέρνηση.Πολλές ευρωπαικές κυβερνήσεις πρότειναν μόνες τους να στείλουν στρατό.Ο Μητσοτάκης δεν κατάλαβε μέσα στην πίεση που δέχθηκε, την σημασία αυτών των προτάσεων γιά το μέλλον.Αν τώρα υπήρχαν στον Εβρο 500 στρατιώτες από κάθε ευρωπαική χώρα, θα είχαμε συμβάλλει τα μέγιστα, και χωρίς να το συνειδητοποιήσει κανείς,στην δημιουργία ενός de facto ευρωπαικού στρατού, πρίν το προβλέψουν οι Ευρωπαικές Συνθήκες.Aυτό όμως το λάθος του Μητσοτάκη δεν είναι μή αναστρέψιμο, αν έστω και τώρα, το έχει αντιληφθεί.
2/Η ΤΟΥΡΚΙΑ
Η Τουρκία είναι αναμφίβολα μιά μεγάλη χώρα.Δεν χρειάζεται εδώ να περιγράψουμε αυτά που γνωρίζουμε όλοι.
Να πούμε απλά τα εξής
Η οικονομία της είναι σε πολλή κακή κατάσταση, και με την Νομισματική Πολιτική που ακολουθεί, αλλά και με τον κορονοιό, η κατάσταση θα γίνει χειρότερη.Η οικονομική κατάρρευση της χώρας είναι πρό των πυλών.Ακόμα όμως κι΄αν η τουρκική οικονομία δεν καταρρεύσει από μόνη της,η Ευρώπη μπορεί με τις κατάλληλες οικονομικές κυρώσεις, να την οδηγήσει σε κατάρρευση, αν το θελήσει.Και η Τουρκία το γνωρίζει, αλλά δεν πιστεύει ότι η Ευρώπη θα προβεί σε τέτοιες κινήσεις.Η Τουρκία δεν είναι μιά υπερδύναμη όπως η ίδια το προβάλλει :έχει ένα ΑΕΠ που είναι 4 φορές το ελληνικό.
Διπλωματικά, η Τουρκία είναι απομονωμένη.
Τα ερείσματα της είναι κάποιες μουσουλμανικές χώρες(όχι οι αραβικές)και σε χώρες του τρίτου κόσμου που δεν παίζουν κάποιο ιδιαίτερο ρόλο στην διεθνή σκακιέρα.Μπορεί να συνομιλεί με τον Τράμπ, αλλά έχει χάσει την επιρροή της στις ΗΠΑ (Αμερικανική Διοίκηση,Γερουσία,Τύπος, κοινή γνώμη είναι εχθρικά προσκείμενες στην Τουρκία).Τα έχει βάλει με την Κίνα,με την Ινδία, την Αίγυπτο, και το Ισραήλ.Δεν έχει καμμιά επιρροή επι της Ρωσίας.
Οι σχέσεις της με την Ευρώπη, ιδιαίτερα μετά τα γεγονότα στον Εβρο,είναι μή "βιώσιμες", και συνεχώς θα χειροτερεύουν , αν βοηθήσουμε και εμείς.Μπορεί να συνομιλεί με την Μέρκελ, αλλά η Μέρκελ είναι πλεόν παρελθόν.Αλλωστε οι επαφές με την Μέρκελ, ήταν όπως συνηθίζει πάντα η Γερμανία, οικονομικά ψιλοπαζαρέματα.Η Μέρκελ δεν είχε σχέση με τον Κόλ ή τον Μιτεράν.Δεν ήταν οροματίστρια.Δεν επινόησε λεωφόρους για το μέλλον.Και όπως είπαμε και προηγουμένως, οι Ευρωποαικοί λαοί είναι αυτοί που πιέζουν τους κυβερνώντες, και όχι το αντίθετο.Και οι λαοί είναι ιδιαίτερα εχθρικά προσκείμενοι προς την Τουρκία.
Επιπλέον, η Τουρκία έχει εμπλακεί σε πολλές στρατιωτικές επιχειρήσεις.Οι επιχειρήσεις αυτές είναι υπεράνω των δυνάμεων της, και αυτό δεν το γνωρίζει.Υπερεκτιμά τις δυνάμεις της και υπο-εκτιμά τις δυνάμεις των γειτόνων της.
Τέλος, η Τουρκία έχει υποστεί πολλές ήττες τον τελευταίο καιρό.Είναι ένα λαβωμένο θηρίο που προσπαθεί να πιαστεί από κάπου και να προβάλλει ότι συνεχώς κερδίζει κάτι, αλλά αν δεν τα καταφέρει,θα επιλέξει μιά οδό διαφυγής, αν αυτή η διαφυγή της προσφερθεί.
Αυτό που την καθιστά σήμερα επικινδυνη για τον Ελληνισμό (αλλά όχι μεσοπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα )είναι ότι είναι λαβωμένη.Μπορεί να κάνει οτιδήποτε, ακόμα και κάτι παράλογο.Το όριο της είναι η απέναντι ισχύς.Αν νοιώσει απέναντι της αποτρεπτική ισχύ 9και εδώ δεν εννοώ μόνο την στρατιωτική ), θα κάνει πίσω.Αν νοιώσει ότι την παρακαλάμε γιά έναν συμβιβασμό,θα δράσει εναντίον του ελληνισμού.Το θέλει πολύ, ιδίως μέχρι το 2022.Η ισλαμική Τουρκία του σήμερα θα ήθελε πολύ να δείξει ότι μπορεί καλύτερα εναντίον του ελληνισμού, απ ' ότι κατάφερε ο Ατατουρκ το 1922.
Μεσοπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα η Τουρκία δεν είναι απειλή γιά τον Ελληνισμό.Εχει εντός της, 15 με 20 εκατομμύρια Κούρδους, δηλαδή το ένα τέταρτο του πληθυσμού της.Καμμιά χώρα, όσα μέτρα κι' αν λάβει΄, δεν μπορεί να επιβιώσει πολεμώντας εναντίον του 20% του πληθυσμού της.Ούτε πλέον μπορεί να κάνει μιά επιπλέον γενοκτονία.Η Τουρκία, δεν μπορεί να επιβιώσει μελλοντικά με την σημερινή της μορφή.
3/ Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ
Μιλώντας γιά τον Ελληνισμό στην σκακιέρα, αυτό που πρέπει εξ αρχής να υπογραμμίσω, είναι ότι όλα τα καλά και τα κακά που του έχουν συμβεί τα τελευταία 200 χρόνια, οφείλονται στις ηγεσίες του.Ολα τα δεινά του ελληνισμού οφείλονται κατά 99% σε λάθη των κυβερνώντων, και όχι σε έξυπνες ή κακόβουλες ενέργειες των ξένων.Οι ξένοι,απλά χρησιμοποίησαν αυτά τα λάθη, πρρός όφελος τους.
Οταν κάθεσαι πάνω απο μιά σκακιέρα,πρέπει να παρατηρείς και να περιγράφεις τα δυνατά και τα αδύνατα σημεία ενός παίκτη.Και το πιό αδύνατο σημείο του Ελληνισμού ήταν, και σε μεγάλο βαθμό είναι και σήμερα, οι ηγεσίες του.Αυτό είναι ένα παράδοξο που ισχύει μόνο γιά τον Ελληνισμό.Πολλοί άλλοι ηγέτες άλλων χωρών έκαναν λάθη, αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό, και όχι τόσο συστηματικά.
Θα δώσω ένα παράδειγμα έστω και χοντροκομμένο γιά να εξηγήσω τι εννοώ.Όταν το 2008 νομίζω, ετίθετο θέμα να μπεί η Αλβανία στο ΝΑΤΟ,αν έπιανα έναν άνθρωπο αγράμματο στον δρόμο και του έλεγα θέλω την γνώμη σου για το αν η Ελλάδα πρέπει να δεχθεί την είσοδο της Αλβανίας στο ΝΑΤΟ, δηλαδή να την κάνουμε σύμμαχο χώρα.Αλλά, πρίν μου απαντήσεις θέλω να ξέρεις ότι η Ελλάδα είναι σε εμπόλεμη κατάσταση με την Αλβανία,και επιπλέον της ζητάμε να αναγνωρίσει και να προφυλάξει τα δικαιώματα της ελληνικής μειονότητας στην Αλβανία, αλλά κάνει ότι δεν καταλαβαίνει.Εγώ νομίζω ότι θα μου έλεγε, μα αφού είμαστε σε κατάσταση πολέμου με την Αλβανία, πώς θα την κάνουμε σύμμαχο;Θα μου έλεγε νομίζω, ότι πρώτα πρέπει να υπογραφεί συνθήκη εκκεχειρίας, και μετά βλέπουμε.
Τι έκανε όμως η τότε "ηγεσία" της χώρας;Εβαλε την Αλβανία στο ΝΑΤΟ, χωρίς κανέναν όρο και προυπόθεση.Δεν έχει νόημα σ΄αυτή την ανάρτηση να αναζητήσουμε αν αυτές οι αποφάσεις των ελληνικών "ηγεσιών" είναι πράξεις εθνικής προδοσίας ή αν οφείλονται σε λόγους πνευματικής νωθρότητας των συγκεκριμμένων "ηγετών".Αυτό όμως που πρέπει να έχουμε ως δεδομένο όταν αξιολογούμε την κατάσταση της χώρας στα πλαίσια των διεθνών αντιπαραθέσεων της, είναι ότι έχουμε εξ αρχής ένα αδύναμο σημείο : την ηγεσία της χώρας.
Και να έχεις τον ισχυρότερο στρατό στον κόσμο,και να έχεις την ισχυρότερη οικονομία του πλανήτη, όταν δεν ξέρει η ηγεσία, πώς να χρησιμοποιήσει την ισχύ της, είναι σαν να μήν έχει καμμία απολύτως ισχύ.Οι γενικεύσεις δεν είναι καλό πράγμα.Ομως στην προκειμένη περίπτωση, αν αναφέρω κάποιες εξαιρέσεις, απλά θ΄αναδείξω και πάλι τον κανόνα.
Γιά να ολοκληρώσω την άποψη μου γιά το πιό αδύνατο σημείο του Ελληνισμού, πρέπει να περιγράψω και μερικές απόψεις μου γιά την κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Προσωπικά, από τότε που γνώρισα και μελέτησα το έργο του Π.Κονδύλη,και κατάφερα να αποκοπώ από όλες τις ιδεολογίες (ως κατασκευασμένες από ανθρώπους θεωρίες τις περιέγραφε ο Π.Κονδύλης), δεν ψηφίζω και δεν συμμετέχω στην κομματοσκυλική πολιτική.Εχω όμως την αίσθηση, ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι σε γενικές γραμμές μιά σχετικά καλή κυβέρνηση εως τώρα.Σχετικά καλή, σε σχέση με τις κυβερνήσεις που είχε η χώρα από το 1974 μέχρι και τον Ιούλιο του 2019.
Ο Πρωθυπουργός είναι βέβαια άπειρος.Κάνει λάθη.Αλλά και όλοι οι έμπειροι κάνουν λάθη.Εχει μιά πολύ καλή παιδεία.Διάλεξε μάλλον καλούς συνεργάτες.Η επιλογή του γιά την Προεδρία της Δημοκρατίας ήταν κατά την γνώμη μου λανθασμένη, αλλά συμβαίνουν και αυτά, σε όλους.Στην σκακιέρα της διεθνούς αντιπαράθεσης τα πήγε μέχρι τώρα σχετικά καλά, αν και έκανε και κάποια σημαντικά λάθη, όπως:
-το ότι δεν ζήτησε από τους Ευρωπαίους στρατό όπως προανέφερα.
-μετά το τουρκο-λυβικό σύμφωνο για τα θαλάσσια σύνορα, δεν ανακήρυξε την Αοζ, ή έστω δεν έστειλε συντεταγμένες στον ΟΗΕ γιά να προβάλλει τα ελληνικά συμφέροντα.
-μετά το τουρκο-λυβικό σύμφωνο,έβγαζε προς τα έξω μιά εικόνα ότι περίπου παρακαλούσε την Τουρκία για διάλογο.Οταν έχεις μπροστά σου μιά αρκούδα που θέλει να σου επιτεθεί, δεν έχει νόημα να την καλοπιάσεις.Αυτό δείχνει αδυναμία.Προστατεύεσαι άμεσα, και αμέσως αρχίζεις να αντιπαρατίθεσαι με όσα μέσα διαθέτεις,και συνεχώς γιά να της κάνεις την ζωή δύσκολη, και να δείξεις ότι δεν φοβάσαι.
-Ακόμα και όταν έγινε αντιληπτό, τί πήγαινε να κάνει η Τουρκία στον Εβρο, φαίνεται ότι ήταν διατεθειμένος να πάει να συναντήσει τον Ερντογκάν στην Σόφια.Μέγα λάθος.Επρεπε να ζητήσει την σύγκληση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.Να προβάλλει ότι σταματά άμεσα κάθε διάλογος με την Τουρκία(αφού ήξερε ότι η άλλη πλευρά δεν ήθελε διάλογο),Να ζητήσει να μιλήσει στο Γερμανικό και στο Γαλλικό κοινοβούλιο, ώστε να έρθει άμεσα σε επαφή με τους ευρωπαίους βουλευτές και τους ψηφοφόρους τους, που είναι φιλικά προσκείμενοι πρός την Ελλάδα, και με τον τρόπο αυτό, οι βουλευτές ιδιώς οι Γερμανοί, να μειώσουν τα περιθώρια ελιγμών και ψευτο-παζαριών της Μέρκελ με τον Ερντογκάν.Επρεπε να δημοσιεύσει άρθρα στις μεγάλες εφημερίδες της Δύσης, περιγράφοντας την κατάσταση.Και πολλά άλλα.
Ας πούμε όμως ότι η μεγάλη αδυναμία της ηγεσίας που περιέγραψα παραπάνω δεν υπάρχει ή με έναν μαγικό τρόπο η ηγεσία σταματά να είναι το αδύνατο σημείο του ελληνισμού.Τι άλλο μπορούμε να διακρίνουμε γιά τον ελληνισμό πάνω στην σκακιέρα της διεθνούς αντιπαράθεσης;
Σε ότι αφορά τα οικονομικά,η Ελλάδα βίωσε μιά απίστευτα δύσκολη δεκαετία, ιδίως λόγω των σοβαρών σφαλμάτων των κομματοσκυλικών δυνάμεων.Λόγω δηλαδή έλλειψης και πάλι, ικανής ηγεσίας.Η ηγεσία της χώρας οδήγησε η ίδια, την χώρα στην οικονομική καταστροφή.Σήμερα έχουμε τον κορονοιό,αλλά θα περάσει και αυτό.
Η οικονομία ξαναστέκεται σιγά σιγά στα πόδια της.Θα πάρει όμως χρόνο, και για τα επόμενα 3-4 χρόνια, η χώρα θα συνεχίσει να είναι αδύναμη ως προς την οικονομία της.Η χώρα όμως εξασφάλισε κάποια πολύ σημαντικά πράγματα:έχει ένα πολύ ισχυρό νόμισμα,χαμηλό πληθωρισμό,επιχειρήσεις που επιβίωσαν από την κόλαση και άρα είναι πολύ ανθεκτικές, και προπάντων, θεσμική θωράκιση στα δημοσιο-οικονομικά της χώρας.Οι ηγέτες της σήμερα και στο μέλλον δεν θα μπορούν πλέον να οδηγήσουν την χώρα σε χρεοκοπία μέσω δανεισμού.Η Ελλάδα δεν πρόκειται να ξαναχρεοκοπήσει, διότι απαλαμβάνει πλέον μιά θεσμική θωράκιση μέσω του ευρώ και των υφιστάμενων ευρωπαικών μηχανισμών ελέγχου.Η Ελλάδα θα ανακάμψει δυναμικά, αν και ξέρουμε ότι δεν θα είναι από αύριο.Γνωρίζουμε όμως την τάση και αυτό είναι πολύ σημαντικό στην οικονομία.
Σε ότι αφορά τις ένοπλες δυνάμεις,λόγω και πάλι της ελληνικής "ηγεσίας" που οδήγησε την χώρα στην οικονομική καταστροφή,τα πράγματα είναι δύσκολα,και θα είναι δύσκολα γιά τα επόμενα τρία τέσσερα χρόνια, αλλά όχι απελπιστικά.Εγιναν ήδη πολλά τους τελευταίους μήνες γιά τα εξοπλιστικά, και θα γίνουν κι΄άλλα.Η άμεση ενίσχυση του Πολεμικού Ναυτικού και της Πολεμικής Αεροπορίας είναι προτεραιότητα, και ορθά.Η δυνατότητα να ενταχθούν στον στόλο κάποια από τα σκάφη που αποσύρονται για οικονομικούς λόγους ή γιά λόγους αλλαγής στρατηγικής από το αμερικανικό πολεμικό ναυτικό, θα είναι μιά πολύ καλή και οικονομική λύση γιά τα επόμενα 3-4 χρόνια.Η συμφωνία για τα F35 πρέπει να ολοκληρωθεί το συντομότερο δυνατόν.Μιά πιό στενή συνεργασία με την Γαλλία γιά τα εξοπλιστικά, πρέπει να εξασφαλιστεί, ώστε πέρα από την ενίσχυση των ΕΔ, να προκύψουν και νέες και καλοπληρωμένες θέσεις εργασίας στην Ελλάδα.
Υπάρχουν και πολλές άλλες απλές και έξυπνες λύσεις που πρέπει να εφαρμοστούν, γιά να αυξηθεί η ισχύς των ΕΔ γιά τα επόμενα 3-4 χρόνια που είναι κρίσιμα λόγω των οικονομικών προβλημάτων.Γιά παράδειγμα,ξέρουμε όλοι ότι σε κάθε ένα από τα μεγάλα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου υπάρχουν 7 με 8 χιλιάδες στρατιώτες.Οι ακρίτες είναι εκεί, και τον χειμώνα δεν δουλεύουν, και παίρνουν ένα επίδομα ανεργίας.Θα μπορούσε να τους προταθεί εθελοντικά, αντι να λαμβάνουν το επίδομα ανεργίας, να ενταχθούν στον στρατό κατά την διάρκεια του χειμώνα, και να λαμβάνουν ένα κανονικό μισθό, με την προυπόθεση ότι θα πρέπει να παρουσιάζονται στο στρατόπεδο γιά μιά ώρα και το καλοκαίρι.Και τα εισοδήματα των ακριτών θα αυξηθούν , και η ισχύς του Στρατού Ξηράς θα αυξηθεί κατά 10.000 άνδρες, και αυτό με σχετικά χαμηλό κόστος για το κράτος.Το ίδιο θα μπορούσε με κάποιες παραλλαγές να γίνει και στον Εβρο, αλλά και στην Κύπρο.Δεν θα ήταν και μικρό πράγμα να αυξηθούν οι Δυνάμεις Ξηράς κατά 20 ή 30 χιλιάδες με μικρό κόστος.
Μιλώντας όμως γιά τις ένοπλες δυνάμεις και την αποτρεπτική ισχύ,το μεγάλο πρόβλημα γιά τον Ελληνισμό, ήταν και είναι η Κύπρος.Η ελλάδα με τις σημερινές δυνάμεις της, μπορεί να κρατήσει τα ελληνικά σύνορα ανέπαφα.Κάποια μικρά ακατοίκητα νησιά, μετά από αιφνίδιες κινήσεις θα μπορούσαν να καταληφθούν από την Τουρκία έστω και προσωρινά, αλλά σε γενικές γραμμές η Ελλάδα μπορεί να προστατέψει τα σύνορα της.Η Κύπρος είναι άλλη περίπτωση.Η απόσταση είναι μεγάλη.Αν εμπλακεί η Ελλάδα σε στρατιωτικές επιχειρήσεις στα σύνορα της, δεν θα μπορεί να στείλει δυνάμεις, όχι επειδή δεν θα έχει να στείλει, αλλά επειδή αυτές οι δυνάμεις θα είναι εύκολος στόχος, και δεν θα φθάσουν επί τόπου ποτέ.Πρέπει οι δυνάμεις να υπάρχουν επι τόπου, ή εκεί κοντά (Ισραήλ, Αίγυπτος, Συρία).Η ΕΛΔΥΚ δεν αρκεί.Εχει γίνει κάποια δουλειά με την Εθνοφρουρά, αλλά δεν φθάνει.Η Κύπρος χρειάζεται Ναυτικό και Αεροπορία επί τόπου γιά να αντέξει.Και κυρίως, χρειάζεται ψυχολογία, που δεν την έχει.Ο στρατός της πλάκας στα κατεχόμενα, δεν είναι πρόβλημα.Η ψυχολογία στα πλαίσια ενός (και ψυχολογικού) πολέμου, είναι ένα σοβαρό πρόβλημα αν δεν υπάρχει ελληνική στρατιωτική παρουσία εκεί ή κοντά.
Διπλωματικά τώρα, η Ελλάδα έχει μιά καλή σχετικά διεθνή παρουσία.Οι σχέσεις της με την Ρωσία, τον Αραβικό κόσμο, την Ινδία,την Βραζιλία,τις χώρες της Αφρικής (ιδίως την Αιθιοπία) θα μπορούσαν να είναι καλύτερες.Αυτό όμως που είναι πολύ πιό σημαντικό, και που δεν κατάλαβαν ποτέ οι "ηγεσίες" της, είναι ότι η Ελλάδα είναι σε ότι αφορά την διπλωματία, μιά υπερδύναμη.
Ναι, υπερδύναμη.Λόγω της ιστορίας της και του γεγονότος ότι είναι η κοιτίδα του δυτικού πολιτισμού, η Ελλάδα έχει ένα διπλωματικό βάρος που είναι δυσανάλογα μεγαλύτερο από το γεωπολιτικό της βάρος.Είναι αυτό που ονομάζεται "soft power". Οταν ο Ομπάμα, ήθελε να αφήσει την παρακαταθήκη του (να "χτίσει την υστεροφημία του) με μιά τελευταία του επίσκεψη ως Πρόεδρος των ΗΠΑ,, δεν πήγε στο Ουζμπεκιστάν ή στην Αγγλία.Ηρθε στην Ελλάδα,γιά να αντλήσει ας πούμε μιά ηθική νομιμοποίηση γιά την θητεία του.Οταν ο Μακρόν θέλησε να βγάλει τον περίφημο λόγο του πρός τους ευρωπαικούς λαούς για την ας την πούμε επανεκκίνηση της Ευρώπης, δεν πήγε στην Ρώμη ή στο Βερολίνο.Ηρθε στην Αθήνα.Ηταν ένας πολύ ισχυρός συμβολισμός.
Οταν ετίθετο το θέμα να διωχθεί η Ελλάδα από το Ευρώ, διότι και πάλι η η "ηγεσία" της τα είχε κάνει θάλασσα,η Ελλάδα παρέμεινε τελικά στο ευρώ, όχι επειδή οπως πολλοί ισχυρίζονται υπέγραψε το τρίτο μνημόνιο,αλλά επειδή η Γαλλία και η Ιταλία, δεν δέχθηκαν, η κοιτίδα του Δυτικού πολιτισμού, να διωχθεί από το ευρώ ως κοινός απατεώνας ή ταραξίας.
Αυτός ο ισχυρός συμβολισμός της Ελλάδας δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ από τους "ηγέτες" της στο διπλωματικό πλαίσιο.
Αυτή είναι η δική μου ματιά σε ότι αφορά την σκακιέρα της Διεθνούς αντιπαράθεσης μετά τα γεγονότα στον Εβρο.Ελπίζω σύντομα να γράψω και την τελευταία ανάρτηση μου γύρω από αυτό το θέμα (μέρος 3ο), στην οποία θα επικεντρωθώ στο τι θα΄πρεπε κατ΄ατην γνώμη μου,να κάνει από εδώ και στο εξής η Ελλάδα, μετά τα γεγονότα στον Εβρο.

9/3/20

Η Ευρώπη μετά τον Εβρο και τον κορονοιό- το ουσιώδες συμπέρασμα


ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Πολύ συχνά (όλο και συχνότερα) συμβαίνουν πράγματα γύρω μας που θα μας φαίνονταν αδιανόητα λίγα χρόνια πρίν.Κι' όμως είναι πραγματικά.Γιατί μας φαίνονται αδιανότητα;Διότι συνεχίζουμε να σκεφτόμαστε με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο σκεφτόμασταν λίγα χρόνια πρίν,ενώ το περιβάλλον γύρω μας (η Ιστορία όπως γράφεται καθημερινά, όπως προτιμώ να το ονομάζω )έχει πάρει άλλη πορεία.Η Ιστορία κινείται από εκατομμύρια παράγοντες σε βάθος χρόνου, κι' έτσι ανάλογα με το βάρος του κάθε παράγοντα, μπορεί να πάρει κάποια συγκεκριμμένη πορεία γιά κάποιο διάστημα, και έπειτα να πάρει μιά άλλη πορεία υπό την πίεση/αντίδραση ένος η πολλών άλλων παραγόντων.Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι κάποιοι παράγοντες που επιδρούν επί της Ιστορίας δεν είναι αναστρέψιμοι.Για παράδειγμα, η τεχνολογία.
Οι άνθρωποι ανέκαθεν ήθελαν να κατανοήσουν τον κόσμο μέσα στον οποίο κινούνται ή θα κινηθούν.Δεν είναι καθόλου εύκολο αυτό.Αυτό όμως που είναι εφικτό,μέσω της μελέτης, είναι να συλλάβουμε, να κατανοήσουμε, και να προβλέψουμε σχετικά εύκολα την εξέλιξη των παραγόντων που δεν είναι αναστρέψιμοι, κι΄ετσι να κατανοήσουμε τουλάχιστον τις μεγάλης τάσεις της Ιστορίας στο άμεσο μέλλον. Αυτό εννοούσε ο Αριστοτέλης για παράδειγμα όταν έγραφε : "Οι ανθρώπινες δυνατότητες δεν μπορούν να εξιχνιάσουν την "καταγωγή" ή τη "φύση" του παντός, ωστόσο δεν είναι και ολότελα τυφλές μπροστά στα φαινόμενα της φυσικής και της ανθρώπινης ιστορίας."
Α/Η ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΤΗΣ ΦΥΣΙΚΗΣ (Η ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ)
Aν έπρεπε να επιλέξω έναν μόνο μεγάλο διανοούμενο που μελέτησε και περιέγραψε κατα την τελευταία δεκαετία του εικοστού αιώνα,τις μεγάλες αυτές και μη αναστρέψιμες τάσεις της Ιστορίας, και κατάφερε μέσω αυτών να μας πεί πώς θα είναι ο εικοστος πρώτος αιώνας σε γενικές γραμμές, χωρίς να κάνει ούτε ένα λάθος μέχρι στιγμής, αυτός είναι ο Π.Κονδύλης.
Θα έπαιρνε πολύ χρόνο να περιγράψω εδώ αναλυτικά την σκέψη του, αλλά δεν χρειάζεται.Οποιος ενδιαφέρεται, μπορεί να μελετήσει το έργο του και ειδικά το βιβλίο του "Απο τον 20ο στον 21ο αιώνα¨"Μπορώ όμως εδώ να πέριγράψω κάποιες μεγάλες τάσεις που περιέγραψε, όταν δήλωνε "σκέψου ιστορικά, οι απαντήσεις στα ιστορικά προβλήματα δεν βρίσκονται μέσα στην κατασκευασμένη θεωρία, αλλά αντίθετα οι απαντήσεις στα θεωρητικά προβλήματα βρίσκονται μέσα στην ιστορία. Όσοι επιλέγουν τη θεωρία έναντι της ιστορίας το κάνουν όχι γιατί κινούνται σε υψηλότερες σφαίρες, όπως συχνά πιστεύουν οι ίδιοι, απλά από πνευματική νωθρότητα· γιατί η οποιαδήποτε θεωρία είναι απείρως απλούστερη από οποιαδήποτε ιστορική κατάσταση."
Για παράδειγμα
-"Αν ο 20ος αιώνας σήμανε τη διάψευση της κομμουνιστικής ουτοπίας, ο 21ος θα χαρακτηρισθεί από την κατάρρευση της φιλελεύθερης.
Ποιά συγκεκριμένα γεγονότα θα συγκροτήσουν τις μεγάλες ροπές κατά τον 21ο αιώνα, που θα είναι ο συγκλονιστικότερος και τραγικότερος της ανθρώπινης Ιστορίας, δεν μπορούμε να ξέρουμε."
-η καταστροφή του περιβάλλοντος σε τόση μεγάλη κλίμακα θα οδηγήσει σε μεγάλες κλιματικές αλλαγές και σε συνδυασμό με τους τοπικούς πολέμους που θα είναι συχνότεροι και φονικότεροι σε σχέση με το παρελόν, θα οδηγήσει εκατομμύρια ανθρώπους ανα την υφήλιο στην προφυγιά.
-αυτά τα προσφυγικά κύμματα θα είναι τόσο μεγάλα,που θα οδηγήσουν τον πλανήτη σε γενικευμένη αναταραχή.Ελέγε για παράδειγμα, ας φανταστούμε να εισρεύσουν στην Ευρώπη με την μιά η σταδιακά 50 εκατομμύρια πρόσφυγες.Η Ευρώπη απλά θα καταρρεύσει.
-η σπάνη των αγαθών και των πρώτων υλών:περιέγραφε ότι αν οι χώρες του τρίτου κόσμου ή κάποιες μόνο από αυτές με μεγάλο πληθυσμόαρχίσουν να καταναλώνουν ανα κάτοικο τις ποσότητες των πρώτων υλών που καταναλώνουν ανα κάτοικο οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι,η παγκόσμια οικονομία και τα μοντέλα ανάπτυξης θα καταρρεύσουν.Για ποιές ιδεολογίες θα μιλάμε πλέον σ΄ένα πλανήτη όπου οι άνθρωποι θα ενδιαφέρονται μόνο γιά την προσωπική βιολογική τους επιβίωση.
Από όλες αυτές και πολλές άλλες μεγάλες τάσεις, έβγαζε τότε κάποια σημαντικά συμπεράσματα για το μέλλον γενικότερα αλλά και ειδικότερα για την Ευρώπη και την Ελλάδα.Οπως:
-όταν έρθει η στιγμή που οι Δυτικές κοινωνίες θα πρέπει να επιλέξουν(και αυτό θα γίνει αναπόφευκτο) μεταξύ των υποτιθέμενων αξιών τους (ανθρώπινα δικαιώματα,κλπ...)και της βιολογικής επιβίωσης των πολιτών τους, θα επιλέξουν την βιολογική επιβίωση των πολιτών τους και θα παύσουν να υποστηρίζουν τις αξίες που υποτίθεται ότι υποστηρίζουν από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και μετά.
Η κατάσταση στον Εβρο, αλλά και γενικότερα η κατάσταση στην Ευρώπη σήμερα, μου θυμίζουν έντονα το παραπάνω συμπέρασμα του Κονδύλη.Βέβαια δεν είναι εύκολο να κατανοηθεί από ανθρώπους που δεν είναι εξοικειωμένοι με την σκέψη του.Δεν είναι κατανοητό από τους ανθρώπους πιστεύουν ακόμα στις ιδεολογίες.Δεν είναι και ευχάριστο συμπέρασμα.Και δεν θα γίνει σε μιά μέρα.Νομίζω όμως ότι αυτή η ιστορική φάση ανοίγει όπως θα το περιγράψω και παρακάτω, και οι περισσότεροι άνθρωποι θα την κατανοήσουν όταν θα την βιώσουν, όπως την βιώνουν αυτές τις ημέρες.
Χθές, παρακολουθούσα στο twitter την αντίδραση ενός Γάλλου βουλευτή που μόλις είχε δεί την Δήλωση του Ερντογκάν που καλούσε την Ελλάδα να ανοίξει τα σύνορα και να αφήσει τους πρόσφυγες να πάνε σε άλλες χώρες, 'εγραψε :"μας παιρνά για μαλάκες".Είναι μιά λογική αντίδραση ενός ανθρώπου που δεν κατανοεί ακόμα τις μεγάλες αλλαγές που λαμβάνουν χώρα αυτές τις ημέρες, και θα τις κατανοήσει βιωματικά, όπως οι περισσότεροι άνθρωποι.
Η κατάσταση σήμερα στον Εβρο και στην Ευρώπη είναι ουσιαστικά η ιστορική στιγμή που η Ευρώπη αρχίζει να αναμετριέται με τον ευατό της γιά τις αξίες της, μέχρι που τελικά, σε ένα χρόνο, σε πέντε χρόνια, σε δέκα χρόνια,.... θα απορρίψει όλες τις αξίες της για να επιβιώσει.Αυτή είναι κατά την γνώμη μου η μεγάλη εικόνα.Εν τω μεταξύ μετατρέπεται σε φρούριο.Και η μετατροπή σε φρούριο, δεν έχει επιστροφη όπως θα το εξηγήσω παρακάτω.
Β/ Η ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Ομως, η κατάσταση που βιώνει σήμερα η Ευρώπη (επίθεση στα σύνορα, και παράλληλα κορονοιός), φωτίζει πολύ καλύτερα, εκ της πραγματικότητας που βιώνουμε, και πολλές άλλες σοφές σκέψεις που είχαν εκφραστεί στο παρελθόν, ως πρός τον δρόμο προς τον 21ο αιώνα που ακολουθούν οι Δυτικές κοινωνίες εδώ και πολλές δεκαετίες.
Αυτές οι σκέψεις βασίζονταν περισσότερο στην πολύ καλή γνώση της ανθρώπινης φύσης και Ιστορίας. Ουσιαστικά αυτές οι σκέψεις βασίζονταν περισσότερο στην άποψη ότι το μέλλον, πολύ δύσκολα μπορούμε να το προβλέψουμε, και επειδή δεν μπορούμε να το προβλέψουμε, θα πρέπει να έχουμε οργανωμένες δικλείδες ασφαλείας γιά να αντιμετωπίσουμε την όποια κατάσταση, οι οπόίες θα βασίζονται στις κλασικές δικλείδες ασφαλείας που είχαν πάντα οι άνθρωποι μέσα στην ανθρώπινη ιστορία, και οι οποίες είχαν προκύψει από την ανθρώπινη φύση.
Ο στρατηγός Ντε γκώλ, όταν υπέγραφε εν ονόματι της Γαλλίας, την Συνθήκη της Ρώμης από την οποία προέκυψε αυτό που λέμε σήμερα Ευρωπαική Ενωση, δήλωνε : H Γαλλία δεσμεύεται σήμερα να συμμετάσχει σε μιά "Ευρώπη τηε συνεργασίας", υπό τον όρο ότι ο νέος θεσμός (η Ευρώπη) θα σέβεται την εθνική κυριαρχία των κρατών, που είναι η κύρια ασπίδα γιά την προάσπιση των ζωτικών συμφερόντων των εθνών.Και ως ζωτικά συμφέροντα των εθνών, είχε αναφέρει τότε
-την ασφάλεια (στρατιωτική ισχύ)
-την ενέργεια
-την γεωργίκή παραγωγή (τροφική αυτάρκεια)
-τον πολιτισμό και τον τρόπο ζωής του κάθε έθνους
Τι έλεγε λοιπόν αυτός ο μεγάλος ηγέτης : συμφωνώ να συνεργαστούν οι ευρωπαικές χώρες, αλλά σε ότι αφορά τα ζωτικίκά τους συμφέροντα όπως περιγράφονται παραπάνω, να έχουν το δικαίωμα να είναι αυτάρκεις.
Ο Ντε Γκώλ δεν τα δήλωνε αυτά επειδή ήταν εθνικιστής, αλλά επειδή γνώριζε πολύ καλά (ήταν μορφωμένος) την ανθρώπινη φύση και την ανθρώπινη ιστορία.Και ήξερε ότι όταν έρθουν τα δύσκολα(πανδημία, πόλεμος,...), οι άνθρωποι βασίζονται και πάλι αυθόρμητα (εκ της φύσης τους) σ΄αυτά στα οποία βασίστηκαν καθ ' όλη την διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας : στην οικογένεια, την αλληλέγγυα κοινότητα τους, στο έθνος, στην υπεράσπιση των συνόρων ( ο βασικός λόγος ύπαρξης του Κράτους).
Όλα αυτά μπορεί να ήταν κάπως θεωρητικά τότε, αλλά και μέχρι τα πρόσφατα γεγονότα (Εβρος, κορονοιός).Σήμερα όμως που οι ευρωπαικοί λαοί είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους, καταλαβαίνουν ενστικτωδώς (δεν χρειάστηκε κάποιος να τους το πεί από την τηλεόραση) ότι η προστασία των παιδιών, των ηλικιωμένων πρέπει να γίνει από την οικογένεια, και όχι από τα σχολεία, τα σφαλιστικά ταμεία ή από ιδρύματα.
Σήμερα, που γνωρίζουμε ότι εξαρτόμαστε από τα κινεζικά εργοστάσια γιά τα φάρμακα μας, κατανοούμε καλύτερα τι εννοούσε τότε ο Ντε Γκώλ ως πρός το δικαύμα αυτοτέλειας του κάθε έθνους σε ότι αφορά τα τρόφιμα του, τα φάρμακα του,....
Γιά τον Ντε Γκώλ, η εθνική κυριαρχία, ήταν η προυπόθεση γιά το πρωτείο της Πόλιτικής επί της Οικονομίας.
Ενα άλλο συγκλονιστικό βιβλίο που θέλω ν ΄αναφέρω εδώ είναι το εξής : "Le piege ( 1993) του Jimmi Goldsmith.
Oταν κατέβηκε στις ευρω-εκλογές του 1994 στην Γαλλία μαζί με τον Philippe de Villiers, και προσπαθώντας να πείσουν γιά τον επικίνδυνο δρόμο της παγκοσμιοποίησης που είχαν ήδη επιλέξει οι κυβερνώνες την Ευρώπη μετά τον Ντεγκώλ, έλεγαν μεταξύ άλλων για να γίνει κατανοητό το επιχείρημα τους: οταν τα σύνορα πέσουν (συμπεριλαμβανομένων των υγειονομικών), μιά γρίπη στο Νέο Δελχί θα αγγίξει και το τελευταίο χωρίο της Ευρώπης.Οπως δήλωνε προχθές ο Philippe de Villiers σε μεγάλης κυκλοφορίας γαλλική εφημερίδα, οι ελίτ, και τα μέσα ενημέρωσης τότε μας χλεύαζαν.Μας έλεγαν είναι υπερβολή.Μας έλεγαν, μα δεν μπορούμε να πάμε ενάντια στην παγκοσμιοιποίηση.
Γ/ΤΟ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ ΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑ ΩΣ ΕΧΕΙ ΣΗΜΕΡΑ
Σήμερα όλα αυτά είναι πιό κατανοητά.Αυτό που έχει σημασία πλέον, είναι να κατανοήσουμε τι έχτισαν οι Κυβερνώντες ανά την Ευρώπη όλα αυτά τα χρόνια, τα οποία μας οδήγησαν εδώ.Και δευτερευόντως, ίσως να έχει σημασία να καταλάβουμε, γιατί δεν καταλάβαμε που μας οδηγούσε αυτό το οικοδόμημα, που έγινε γιά εμάς χωρίς εμάς.
Ο Μύθος της ευτυχισμένης παγκοσμιοποίησης
ο Ιστορικός των ιδεών που θα αναζητήσει κάποια στιγμή στο μέλλον πώς χτίστηκε αυτός ο μύθος, θα διακρίνει αναπόφευκτα την ιδέα ώς πρός την σύλληψη της, στα γεγονότα του Μαιου το 68 στην Γαλλία.Θα καταλάβει όμως σχεικά εύκολα ότι η υλοποίηση του μύθου άρχισε μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Ασ θυμηθούμε όμως τα τότε επιχειρήματα της παγκοσμιοποίησης γιά να καταλάβουμε τα εργαλεία που χτίστηκαν γιά να την κάνουν πραγματικότητα.Η παγκοσμιοποίηση ήταν
-η σταδιακή απαλλαγή από το κράτος έθνος, τις θρησκείες και τους πολέμους (διότι δεν θα υπήρχαν πλέον εθνικισμοί,...)
-η ανάγκη να βασιστούμε στις αγορές που θα ρυθμίζουν τα πάντα, απαύνοντας τις εντάσεις και τις τριβές : οι πολίτες παύουν να είναι πολίτες και γίνονται καταναλωτές σε μιά παγκόσμια πλανητική και μαζική αγορά.Τα πρωτεία μεταξύ πολιτικής και οικονομίας, αναλαμβάνει η οικονομία, με συνέπεια
-την αναδιανομή των πόρων σε παγκόσμιο επίπεδο
-την καλλιέργεια της πολυκοσμικότητας
-μεγάλες υπερεθνικές οργανώσεις αναλαμβάνουν τον συντονισμό και το χτίσιμο αυτού του νέου κόσμου (Ευρωπαική Ενωση, ΟΗΕ,...) αντί των κρατών με σκοπό την ατομική ευτυχία του καθενός και την γενική ευημερία του πλανήτη.
Το τερατούργημα που δημιουργήθηκε στην Ευρώπη από τον μύθο της παγκοσμιοποίησης
Η σημερινή Ευρωπαική Ενωση όπως εξελίχθηκε και υφίσταται σήμερα, έχει στα θεμέλια της, τα επιχειρήματα του ανωτέρω μύθου.Είναι ένα τέρας που κανένας πολίτης δεν καταλαβαίνει.Γίνεται και εσκεμμένα εν μέρει.Οταν ψηφίζουμε γιά παράδειγμα στις ευρωπαικές εκλογές, ξέρουμε γιά τι πράγμα ψηφίζουμε;Νομίζω κανένας δεν ξέρει.Στην καθημερινή μας ζωή, βρίσκουμε πάντα τρόπους να αποφύγουμε τα ουσιώδη ερωτήματα, και αρκούμαστε σε διάφορα ευφυολογήματα όπως : H Eυρώπη είναι μακριά από τους λαούς, η Ευρώπη είναι ένα γραφειοκρατικό τέρας, η Ευρώπη είναι αργή,κλπ....Το ουσιώδες διακύβευμα (που είναι : Θέλουμε το πρωτείο της πολιτικής επί της οικονομίας, ή θέλουμε το πρωτείο της οικονομίας επί της πολιτικής ), δεν το ξέρουμε, και δεν μας το λέει κανείς.
Δ/Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΕΠΙΒΙΩΣΗ
Οταν έρχεται η αρρώστια, η δυστυχία και ο πόλεμος, οι υπερεθνικές οργανώσεις όπως η Ευρωπαική Ενωση, δεν μπορούν να κάνουν τίποτα, διότι δεν φτιάχθηκαν γι΄αυτό τον σκόπό.Δεν περιμένει και κανείς να κάνουν τίποτα.Επιστρέφουμε ενστικτωδώς στην επιβίωση
-με το εθνικό κράτος (φύλαξη των συνόρων )
-την εθνική κυριαρχία (την ελευθερία των κρατών να λάβουν αποφάσεις αναγκαίες και γρήγορες)
-την κοινότητα (τον άμεσο έλεγχο των ζωτικών συμφερόντων σε τοπικό επίπεδο)
-την οικογένεια/το σπιτι μας.
Μόλις ξέσπασε ο κορονοιός διαπιστώσαμε έκπληκτοι ότι τα κράτη δεν ήταν κυρίαρχα, ιδίως σε ότι αφορά την παραγωγή των φαρμάκων τους.
Ε/ ΤΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Με τα ανωτέρω, δεν θέλω σε καμμιά περίπτωση να πώ ότι, ότι οικοδομήθηκε σε ευρωπαικό επίπεδο είναι άχρηστο και πρέπει να το πετάξουμε.Θέλω απλά, να επισημάνω ότι η Ευρώπη πήρε μιά λάθος πορεία η οποία πρέπει να αλλάξει.
Ο Πρόεδρος Μακρόν, σε πρόσφατο διάγγελμα του (πριν 3 ημέρες) δήλωνε : "το να αναθέτουμε σε άλλους την ασφάλεια μας ως πρός, την τροφή μας, την υγεία μας,τον στρατιωτικό εξοπλισμό των ΕΔ μας,και του τρόπου ζωής μας γενικότερα, είμναι απλά τρελό".Σωστό.Ομως, αυτό δεν αρκεί γιά ένα νέο ξεκίνημα γιά την Ευρώπη.Η βάση πρέ΄πει να είναι η εθνική κυριαρχία των κρατών.Η απόλυτη εθνική κυριαρχία σε βασικά θέματα.Τα κράτη δεν μπορούν να είναι εν μέρει κυρίαρχα στα βασικά θέματα που αφορούν την επιβίωση τους.
Πρέπει να καταλήξουμε σε περισσότερη Ευρώπη, αλλά με άλλο τρόπο.Πρέπει να φτιάξουμε έναν ευρωπαικό στρατό,χωρίς να καταργήσουμε τους εθνικούς στρατούς.Πρέπει να προκύπτει προς τον έξω κόσμο μιά ευρωπαική κυριαρχία που θα εκφράζεται μεταξύ των άλλων και από έναν ευρωπαικό στρατό, αλλά η Ευρωπαική κυριαρχία θα νομιμοποιείται από τις εθνικές κυριαρχίες των κρατών μελών,και αυτές θα πρέπει να εκφράζει.
Ομως,γιατί δεν μπορούσαμε να τα καταλάβουμε όλα αυτά μέχρι τώρα, ενώ τα κατανοούμε πολύ καλύτερα μετά τα γεγονότα στον Εβρο και τον κορονοιό;
Nομίζω ότι η κατανόηση των κινητήριων δυνάμεων της Ιστορίας είναι ούτως ή άλλως μιά δύσκολη υπόθεση.Ειδικά στην Ελλάδα, όπου δεν έχουμε διανοούμενους παγκόσμιου βεληνεκούς που θα μπορούσαν να μας βοηθήσουν στην σκέψη, τα θέματα αυτά είναι ακόμα πιό δύσκολο να κατανοηθούν. Υπάρχει όμως και ένας άλλος λόγος τον οποίο ήδη ανέφερα στην αρχή της ανάρτησης μου : σκεφτόμαστε, κρίνουμε, και βγάζουμε συμπεράσματα με βάση τις ιδεολογίες στις οποίες πιστεύουμε, ενώ τα θέματα αυτά δεν μπορούν να κατανοηθούν υπό αυτό το πρίσμα.H λανθασμένη κατεύθυνση πρός την οποία κινήθηκε η Ευρώπη τα τελευταία 30 χρόνια, δεν προέκυψε επειδή αυτοί που ελάμβαναν τις αποφάσεις ήταν δεξιοί ή αριστεροί.Και ένα μέρος της Δεξιάς (Φιλελεύθεροι,νεο-φιλελεύθεροι,...) και ένα μεγάλο μέρος της αριστεράς υποστήριξαν αυτή αυτή την πορεία, ο καθένας γιά τούς δικούς του λόγους. ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Απο όλα τα ανωτέρω, και μετά τα γεγονότα στον Εβρο και τον κορονοιό, νομίζω ότι κατανοούμε καλύτερα ότι αυτά που ξέραμε μέχρι σήμερα για την Ευρώπη, θα αλλάξουν αργά ή γρήγορα :
Τελειώνει μιά εποχή ψευδαισθήσεων, και θα μπούμε σε μιά νέα εποχή κατά την οποία η Ευρώπη θα οχυρωθεί, θα γίνει φρούριο ουσιαστικά γιά να επιβιώσει, και θα αφήσει πίσω της το πρωτείο της οικονομίας επί της πολιτικής, με ότι αυτό συνεπάγεται γιά την πολυ-πολιτισμικότητα, το ελεύθερο εμπόριο, και πολλά άλλα. -
Related Posts with Thumbnails