Πολλά πράγματα που βλέπουμε ή ακούμε γύρω μας τα θεωρούμε τόσο δεδομένα, τόσο αληθινά, που δεν αναρωτιώμαστε κάν γιατί.Είναι σαν να υπήρχαν από την αρχή της ανθρωπότητας.Τα θεωρούμε δεδομένα, και σ αυτή την βάση, γύρω από αυτή την βάση, αρχίζουμε και προσπαθούμε να σκεφτούμε.Ας πάρουμε για παράδειγμα το αυτόφωρο. Ενας άνθρωπος, θα βγάλει μαχαίρι, θα τραυματίσει κάποιον άλλο άνθρωπο, θα πάει να κρυφτεί κάπου γιά 3 μέρες, και πλέον θα συνεχίσει κανονικά την ζωή του, και θα περιμένει να δικαστεί σε 10-15 χρόνια, αν δικαστεί.Ολη αυτή την διαδικασία, την θεωρούμε δεδομένη και λογική, αφού αυτά προβλέπει ο νόμος.Λές και αυτός ο νόμος υπάρχει από τότε που υπάρχει η ανθρωπότητα, και θα υπάρχει όσο θα υπάρχει η ανθρωπότητα.Δεν μας περνά κάν από το μυαλό, ότι αυτόν τον νόμο, τον σκέφτηκε κάποτε ένας ηλίθιος, και αυτός ο ηλίθιος έπεισε άλλους ηλίθιους "βουλευτές" να τον ψηφίσουν.Οσο και να ψάξουμε, δεν θα βρούμε ένα άρθρο, ή μιά άποψη που να αμφισβητεί την ορθότητα αυτής της διαδικασίας.
Αλλά ας μήν νομίσουμε ότι είναι μόνο αυτή η νομοθεσία που δεν αμφισβητείται με τίποτα.Ας πάρουμε ένα άλλο παράδειγμα.Θυμάμαι ότι πρίν από 1 χρόνο περίπου, άκουσα σε δελτίο ειδήσεων, ότι ένας αλλόδαπος χωρίς άδεια παραμονής, πιάστηκε γιά 102η φορά να κλέβει πορτοφόλι από επιβάτη λεωφορείου, και αφέθηκε και πάλι ελεύθερος γιά να κλέψει πορτοφόλι γιά 103η φορά προφανώς.Κανένας δεν αντέδρασε, ούτε κάν ο δημοσιογράφος που έβγαλε την είδηση, δεν αναρωτήθηκε πώς γίνεται και γιατί γίνεται.Περίμενα τις επόμενες μέρες να δώ στις εφημερίδες μήπως κάποιος αρθρογράφος θα ασχολείτο με αυτό το θέμα.Να ψάξει να δεί πώς γίνεται αυτό.Εγραψε 102 φορές λάθος την δικογραφία η αστυνομία ή έκανε λάθος 102 φορές ο δικαστής στην κρίση του? Αν ούτε η αστυνομία ούτε οι δικαστές έκαναν λάθος, τότε ο νόμος ήταν λάθος διατυπωμένος.Ομως μάταια έψαξα να βρώ οποιοδήποτε άρθρο γύρω από το θέμα.
Θα μπορούσα να δώσω εκατοντάδες άλλα παραδείγματα.Αλλά, δεν είναι μόνο η νομοθεσία,που δεν κρίνεται, σαν να ήταν ιερή.Γρωρίζουμε όλοι ότι στην περιοχή της Μαριούπολης ζούσαν περίπου 150.000 κάτοικοι ελληνικής καταγωγής.Ακόμα και τώρα, 2 και πλέον χρόνια μετά την έναρξη του πολέμου,δεν υπάρχει ένα άρθρο που να έχει ασχοληθεί με αυτούς τους ανθρώπους.Που να μας λέει, πού ζούνε σήμερα, πώς ζούνε, πόσοι πέθαναν, κλπ.Δεν υπάρχει ένας πολιτικός που να έχει ασχοληθεί με το θέμα, αλλά ούτε ένας δημοσιογράφος.Το χειρότερο, είναι ότι ούτε οι πολίτες ρωτούν γιά το θέμα.
Πώς μπορεί να εξηγηθεί αυτή η συλλογική αμνησία γιά εκατοντάδες σημαντικά θέματα? Μιά εξήγηση θα μπορούσε να είναι ότι δεν υπάρχει κριτική σκέψη στην Ελλάδα, διότι δεν διδάσκεται.Ο Έλληνας μαθητης μαθαίνει να παπαγαλίζει, και έτσι πορεύεται στη συνέχεια στην ζωή του.Αν γιά παράδειγμα, ένας δημοσιογράφος του BBC εκανε μιά έρευνα γιά τους έλληνες της Μαριούπολης, οι έλληνες δημοσιογράφοι θα την μετέδιδαν αμέσως.Ξέρουν να παπαγαλίζουν.Να βάλουν όμως το μυαλό τους να σκεφτεί και να ψάξουν το θέμα, αυτό δεν μπορούν να το κάνουν.Αυτό θα απαιτούσε κριτική σκέψη, που δεν έχουν.
Η έλλειψη κριτικής σκέψης όμως, εξηγεί μόνο εν μέρει την απόκρυψη της αλήθειας ή την σιωπή των υπευθύνων επί εκατοντάδων κρίσιμων κοινωνικών θεμάτων.Ο κύριος λόγος, είναι αυτό που αποκαλώ η τέχνη της απόκρυψης ή η κομματοσκυλική πολιτική.Η τέχνη της προσποιήσης είναι ελληνική εφεύρεση της δεκαετίας του 80 που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα με αμείωτη ένταση.Γιά να εξηγήσω αυτ΄το μοναδικό παγκοσμίως φαινόμενο στην πολιτική, θα πρέπει να πώ πρώτα δύο πράγματα γιά την πολιτική.Σε αντίθεση με αυτό που πιστεύουμε στην Ελλάδα μετά απο 50 χρόνια κομματοσκυλικής διακυβέρνησης, η πολιτική δεν είναι κυρίως οι ιδεολογίες και οι αντίστοιχες κοκκορομαχίες.Η πολιτική είναι η στρατηγική γιά την επίλυση των προβλημάτων του συλλογικού υποκειμένου.Οι ιδεολογίες, δηλαδή οι κατασκευασμένες απο ανθρώπους θεωρίες,δεν έλυσαν ποτέ κανένα πρλοβλημα.Προσπαθούν να απαντήσουν μάταια στο τι κοινωνία θα θέλαμε.Η στρατηγική αντιθέτως, όπως επινοήθηκε απο τους αρχαίους έλληνες, δεν ασχολείται με το τι κοινωνία θα θέλαμε, αλλά τι είναι εφικτό να κάνουμε με τα μέσα που διαθέτουμε, γιά να επιλύσουμε τα άμεσα προβλήματα και τα μελλοντικά προβλήματα που θα προκύψουν γιά το συλλογικό υποκείμενο.
Αν και δεν είναι κανόνας, τα άμεσα προβλήματα της καθημερινότητας, δεν απαιτούν πολλούς πόρους.Απαιτούν μικρές διορθωτικές ρυθμίσεις ανακούφισης και απλοποίησης της καθημερινής ζωής.Γιά παράδειγμα, ας πάρουμε τον πορτοφολά που ανέφερα παραπάνω.Γιά να τον πιάσουν στα πράσα, να κλέβει 102 φορές, σημαίνει ότι έκλεψε 5000 πορτοφόλια η και παραπάνω.Το να τον κλείσεις στην φυλακή από την δεύτερη φορά που θα κλέψει ένα πορτοφόλι, αλλάζοντας τον νόμο, δεν απαιτεί καμμιά ιδιαίτερη δαπάνη γιά το κράτος.Αλλάζει όμως τις συνθήκες ζωής χιλιάδων ανθρώπων.Τα μελλοντικά προβλήματα που οι πολιτικοί πιστεύουν ότι θα προκύψουν και απαιτείται από τώρα η αντιμετώπιση τους, απαιτούν συνήθως πολλούς πόρους.Αρα, οι άνθρωποι που ασχολούνται με την πολιτική, ασχολούνται σε δύο επίπεδα.Αμεση επίλυση προβλημάτων που δεν απαιτούν πόρους, και επίλυση προβλημάτων που απαιτούν πόρους.
Η τέχνη της Προσποίησης ή η κομματοσκυλική πολιτική, δεν είναι πολιτική.Δεν επιλύει και δεν αποσκοπεί να επιλύσει κανένα πρόβλημα.Για να ξαναπάρουμε το παράδειγμα του πορτοφολά,η προσποιήση συνίσταται στο ότι με κόστος του φορολογουμένου χρησιμοποιείται η αστυνομία γιά την σύλληψη
του πορτοφολά, χρησιμοποιείται και η δικαιοσύνη, αλλά χωρίς να επιλυθει, εσκεμμένα,΄το πρόβλημα της καθημερινότητας.Αν όμως τολμήσεις και ρωτήσεις τους ανθρώπους που αρέσκονται στην τέχνη της προσποιησης, γιατί να σπαταλούνται δημόσιοι πόροι χωρίς αποτέλεσμα,θα προβάλλουν κάποια δικαιολογία, όπως τα δικαιώματα του πορτοφολά.
