Σε ανάρτηση μου πρό ημερών είχα αναφερθεί στη διάλυση του ελληνικού κράτους μετά από 40 χρόνια κομματοσκυλικού καθεστώτος, και εξεφραζα την άποψη ότι επειδή οι συνέπειες από την διάλυση ενός κράτους γιά την διεθνή κοινότητα είναι σοβαρές, θα βλέπαμε σύντομα ολοένα και περισσότερες προσπάθειες διεθνούς ελέγχου του χάους που επικρατεί στα εξωτερικά σύνορα της Ευρώπης, όπως η πρόσφατη απόφαση γιά μονομερή παρέμβαση της ΦΡΟΝΤΕΞ.
Σήμερα, ο υπουργός εσωτερικών του κρατιδίου της Βαυαρίας ζητά την αποχώρηση της Ελλάδας από την Σένγκεν, όπως το έκαναν δεκάδες άλλοι ευρωπαίοι αξιωματούχοι.Η δήλωση αυτή εντάσσεται σε μιά δεύτερη σειρά μέτρων που προκύπτει από την διάλυση ενός κράτους : την σταδιακή απομόνωση του διαλυμένου κράτους από την διεθνή κοινότητα.Και δυστυχώς, η αποχώρηση της Ελλάδας από την Σέγκεν είναι πλέον απλά θέμα χρόνου.
http://www.dimokratiki.gr/27-12-2015/ipes-vavarias-ellada-prepi-na-figi-apo-ti-sengken/
Συνοψίζοντας, η διάλυση των κρατικών δομών της χώρας που κατάφερε το κομματοσκυλικό καθεστώς μέσα σε 40 χρόνια,
-συρρικνώνει ακόμα περισσότερο την εθνική κυριαρχία.Είναι δηλαδή μιά μορφή εκποίησης της εθνικής κυριαρχίας
-οδηγεί στην απομόνωση της χώρας
-είναι δυστυχώς ένας κράχτης γιά την διεθνή τρομοκρατία(πάντα η τρομοκρατία προτιμά την δημιουργία των υποδομών της σε χώρες με διαλυμένο κράτος
Βέβαια, δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν γνωρίζουμε ότι οι κρατικές μας δομές έχουν διαλυθεί, ούτε ότι οι ξένοι δεν μας προειδοποίησαν.Ας θυμηθούμε άρθρο του Σπίγκελ στις αρχές του 2014 ( «Η Ελλάδα, το πλήρες μέλος της ΕΕ και της Ευρωζώνης, μία αναπτυσσόμενη χώρα; Μάλιστα ένα ‘αποτυχημένο κράτος’ (failed state) όπως το Αφγανιστάν και σύντομα ίσως και το Πακιστάν»;"
Σε παλιότερη ανάρτηση μου εδώ είχα εξηγήσει ποιό κράτος και με ποιά κριτήρια αποκαλείται διεθνώς, αποτυχημένο κράτος.
Οποιος πιστεύει ότι η Ελλάδα έφτασε στον πάτο, πρέπει να ξέρει ότι δεν υπάρχει πάτος στην πορεία πρός την αποσύνθεση μιάς χώρας, παρά μόνο όταν η χώρα παύσει να υφίσταται.
Εν τω μεταξύ οι έλληνες πολίτες θα ψάχνουν, μετά την ψευδαίσθηση του ΣΥΡΙΖΑ, την νέα ψευδαίσθηση τους.
φωτογραφία από την κηδεία του ρώσου πιλότου
Ο λόγος του Πούτιν γιά την κατάσταση του Ρωσικού Εθνους και το προγραμματισμένο μέλλον του, που παρουσίασα σ΄αυτό το ιστολόγιο (βλέπε προηγούμενη ανάρτηση μου ), και η αναπόφευκτη σύγκριση με την κατάσταση που βιώνουμε καθημερινά σ΄αυτή την χώρα τα τελευταία 40 χρόνια, μόνο ένα αίσθημα θλίψης μπορεί να προκαλέσει γιά το μέλλον της χώρας μας.
Από την μιά έχουμε μιά χώρα που διοικείται από έναν πραγματικό ηγέτη που προασπίζεται τα συμφέροντα της πάσει θυσία και προγραμματίζει το μέλλον της, και από την άλλη έχουμε την Ελλάδα που δεν μπόρεσε να βρεί έναν ηγέτη εδώ και έναν αιώνα, που έχει μπεί σε τροχιά γεωπολιτικής συρρίκνωσης και από την οποία δεν μπορεί να βγεί εδώ και 95 χρόνια.
Ιδιαίτερη θλίψη βέβαια προκαλεί, η παρακμιακή πορείας της χώρας των 40 τελευταίων ετών.Είναι η περίοδος που άρχισε με το ξεπούλημα της Κύπρου και την συνταγματική καθιέρωση του κομματοσκυλικού συστήματος διακυβέρνησης(ώστε να αποκλειστεί η είσοδος στην πολιτική οποιουδήποτε σοβαρού ανθρώπου ή να αυτο-αποβληθεί όποιος θα το τολμούσε),που συνεχίστηκε με την διάλυση του κράτους,και που ολοκληρώθηκε με την εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας σε ξένους δανειστές.
Την θλίψη αυτή γιά την κατάντια της χώρας μας την εξέφρασε κάποια στιγμή και ο Πούτιν πρίν από μερικά χρόνια, όταν με μή προσβλητικό τρόπο,είπε ότι κάποτε ο Μεγαλέξανδρος είχε καταφέρει να κατακτήσει την μισή Ασία, ενώ σήμερα η Ελλάδα είχε φθάσει να εκχωρήσει ακόμα και την εθνική της κυριαρχία.Ηθελε μ΄αυτό τον τρόπο να εξηγήσει στο ακροατήριο του την σημασία της στρατηγικής και της εμπνευσμένης ηγεσίας γιά μιά χώρα.
Διότι η στρατηγική και η εμπευσμένη ηγεσία είναι έννοιες αλληλένδετες.Η στρατηγική χωρίς εμπνευσμένη ηγεσία είναι ανεφάρμοστη.Εμπνευσμένη ηγεσία χωρίς ορθή στρατηγική δεν υπάρχει.Γι΄αυτό, μιά χώρα που προετοιμάζει το μέλλον των παιδιών της, πρέπει πάντα να δημιουργεί και να καλλιεργεί τους θεσμούς εκείνους από τους οποίους θα της προκύπτει συνεχώς η εμπνευσμένη ηγεσία, η οποία θα έχει πάντα έτοιμη μιά στρατηγική γιά το κάθε σενάριο και να περιμένει την κατάλληλη στιγμή γιά να την εφαρμόσει.
Ακόμα και γιά μιά χώρα που είναι σε βαθιά παρακμή, όσο υπάρχει,όλες οι στιγμές είναι ιστορικές.Αν η χώρα μας είχε εμπνευσμένη ηγεσία και στρατηγική, τα 17 δευτερόλεπτα παραβίασης του τουρκικού εναέριου χώρου και η κατάρριψη του ρωσικού βομβαρδιστικού που ακολούθησε,θα μπορούσαν να ήταν αρκετά γιά να αντιστρέψει την παρακμιακή της πορεία και να λύσει προβλήματα που εκκρεμούν από την δεκαετία του 1950.
Εχουν περάσει δεκαετίες από τότε που η Τουρκία άρχισε τις παραβιάσεις και παραβάσεις στον εναέριο χώρο μας στο Αιγαίο.Ξοδεύουμε δισεκατομμύρια γιά την αναχαίτιση των τουρκικών αεροσκαφών, κάνουμε διαβήματα πρός την Τουρκία,κάνουμε και κανένα παράπονο στο ΝΑΤΟ που δηλώνει αναρμόδιο διότι η απειλή δεν έρχεται από χώρα μή μέλος του ΝΑΤΟ, και περνάνε τα χρόνια.Αυτά κάνει οποιαδήποτε χώρα έχει ανεπάγγελτους πρωθυπουργούς και που δεν έχει στρατηγική.
Αν η χώρα είχε εμπνευσμένη ηγεσία και στρατηγική, η κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους θα της επέτρεπε σε λίγες μέρες να αλλάξει αυτή την κατάσταση χωρίς κανένα κόστος.Να περιγράψω εδώ χοντρικά τα βήματα :
-η Ελλάδα ξεκινά διαβουλεύσεις με την Ρωσία με σκοπό να της ζητήσει να αναλάβει προσωρινά(λόγω της οικονομικής κρίσης υποτίθεται) την υπεράσπιση ΜΕΡΟΥΣ του εναέριου χώρου της από παραβιάσεις που δεν μπορεί να αναλάβει το ΝΑΤΟ,και που δεν μπορεί και η ίδια να φέρει εις πέρας λόγω της στενότητας των πόρων, έναντι τιμήματος που θα είναι το μισό από το πραγματικό κόστος που ξοδεύει σήμερα γιά τις αναχαιτίσεις αυτές.Παράλληλα, γιά να μπερδέψει ακόμα περισσότερο την κατάσταση, θα θέσει στο τραπέζι και μιά δεύτερη ιδέα, που θα είναι η χορήγηση κάποιας βάσης στην Ρωσία έναντι τιμήματος που θα της επιτρέψει πλέον υποτίθεται να καλύψει το κόστος των τουρκικών παραβιάσεων.Ας το πούμε με ένα παράδειγμα αριθμητικό: ας πούμε ότι το κόστος γιά την υπεράσπιση του συγκεκριμμένου εναέριου χώρου είναι ένας δίς ευρώ τον χρόνο.Αν η Ρωσία αναλάβει την υπεράσπιση αυτού του εναέριου χώρου, η Ελλάδα θα πληρώνει στην Ρωσία 500 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο.Αν η Ρωσία δεν αναλάβει την υπεράσπιση του χώρου αλλά προτιμήσει την βάση, θα καταβάλλει στην Ελλάδα 500 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο.Και στις 2 περιπτώσεις, ο σκοπός θα είναι υποτίθεται οικονομικός
-Η Ρωσία δέχεται και την μία και την άλλη πρόταση, διότι θα ξεφτιλίσει το ΝΑΤΟ.
-συμφωνούνται οι όροι(που ακριβώς θα εγκατασταθούν τα αντι-αεροπορικά συστήματα και τα αεροσκάφη εντός της ελληνικής επικράτειας ), το σημείο ακριβώς του εναέριου χώρου που θα φυλάσσεται από την Ρωσία.(π.χ. μιά λωρίδα του εναέριου χώρου 20 χλμ από το Καστελλόριζο μέχρι την Σάμο)και οι λοιπές προυποθέσεις ( ο ρωσικός στρατιωτικός εξοπλισμός που θα εγκατασταθεί στην Ελλάδα δεν θα μπορεί να πλήξει κανέναν στόχο έξω από τον προκαθορισμένο από την συμφωνία ελληνικό εναέριο χώρο).Ουσιώδης όρος θα είναι ότι αν η συμφωνία υπογραφεί, θα είναι διακρατική συμφωνία που θα κατατεθεί στον ΟΗΕ, θα είναι περιορισμένης χρονικής διάρκειας, και οι όροι γιά την καταγγελία της θα είναι πολύ συγκεκριμμένοι και από τις δύο πλευρές.
-στην συνέχεια, ο υπουργός των εξωτερικών καλεί στην Αθήνα τους πρέσβεις των χωρών του ΝΑΤΟ (δεν χρειάζεται υψηλότερο επίπεδο εκπροσώπησης, εσκεμμένα ) και τους ενημερώνει ότι σε συνέχεια της δήλωσης του Προέδρου Ομπάμα ότι κάθε χώρα έχει δικαίωμα να υπερασπίζεται τον εναέριο χώρο της,και εμπνευσμένη από το παράδειγμα της Τουρκίας που κατέρριψε το ρωσικό αεροσκάφος, αποφάσισε και η ίδια και να υπερασπιστεί καλύτερα τον εναέριο χώρο της (ώστε να μήν τίθενται σε κίνδυνο τα πολιτικά αεροσκάφη )αλλά και παράλληλα να μειώσει το κόστος (η να αυξήσει τα έσοδα της γιά να ανταποκριθεί στο αυξανόμενο κόστος).Ο υπουργός θα εξηγήσει ότι όλα αυτά τα χρόνια, προσπάθησε αλλά μάταια να βρεί λύσεις με την Τουρκία, ενώ οι λοιπές χώρες της Συμμαχίας αδιαφόρησαν γιά τα ελληνικά προβλήματα ασφαλείας.Ετσι, δεν είχε πλέον άλλη επιλογή από μιά συμφωνία με τρίτη χώρα, εν προκειμένω με την Ρωσία που προθυμοποιήθηκε, ώστε να λύσει έστω προσωρινά (μέχρι να τελειώσει η κρίση ) αυτό το πρόβλημα.Ο υπουργός θα εξηγήσει ότι η συμφωνία αυτή δεν στρέφεται εναντίον του ΝΑΤΟ (στο οποίο άλλωστε η χώρα μας παραμένει μέλος ) ούτε της Τουρκίας, αλλά αποσκοπεί αποκλειστικά στην ασφάλεια του ελληνικού εναέριου χώρου.
Τέλος ο υπουργός θα τους παραδώσει το σχέδιο συμφωνίας και θα τους ζητήσει τυχόν παρατηρήσεις τους πρίν την υπογραφή της, όπως θα έκανε οποιοσδήποτε σύμμαχος.
Δεν χρειάζεται να περιγραφεί η συνέχεια.Ενα είναι σίγουρο.Το πρόβλημα θα λυνόταν, και η Ελλάδα θα άρχιζε και πάλι να αποκτά σεβασμό διεθνώς.
Η σφαγή στο Παρίσι, ήταν κάτι το αναμενόμενο.Και δυστυχώς είναι μόνο η αρχή.
Θα ακολουθήσουν και πάλι θεατρινικές παραστάσεις από τους παρακμιακούς πολιτικούς της Ευρώπης και η σφαγή θα συνεχιστεί.
Ο μόνος τρόπος να τελειώσει αυτός ο εφιάλτης,είναι να πάρουν οι λαοί της Ευρώπης την μοίρα τους στα χέρια τους.Ο τρόπος είναι απλός.Να απαιτήσουν αποδείξεις γιά το ποιές χώρες χρηματοδοτούν το Ισλαμικό Κράτος.Οι χώρες που χρηματοδοτούν το Ισλαμικό Κράτος είναι γνωστές.Είναι η Σαουδική Αραβία,Το Κατάρ,η Τουρκία,Οι ΗΠΑ.Μπορεί να είναι και κάποιες άλλες χώρες.Μόλις προκύπτούν απτές αποδείξεις γιά μιά χώρα που χρηματοδοτεί το Ισλαμικό Κράτος, οι λαοί θα πρέπει να απαιτούν από τις κυβερνήσεις τους να σταματήσουν κάθε σχέση με αυτές τις χώρες.
-απαγόρευση εισαγωγών
-απαγόρευση εξαγωγών
-απαγόρευση αεροπορικών συνδέσεων
-απαγόρευση της όποιας επίσκεψης πολιτών αυτών των χωρών προς την Ευρώπη.
Αν οι κυβερνήσεις τους δεν αντιδράσουν, θα πρέπει οι λαοί να μπουκοτάρουν αρχικά τα προιόντα αυτών των χωρών.
Αν πραγματικά οι ευρωπαικές κυβερνήσεις ήθελαν να βάλουν τέρμα στην σφαγή,θα μπορούσαν να ζητήσουν και να εξασφαλίσουν από το συμβούλιο ασφαλείας του ΟΗΕ, ψήφισμα σύμφωνα με το οποίο όποια χώρα αποδεικνύεται ότι στηρίζει τους τρομοκράτες του ισλαμικού κράτους,θα κηρύσσεται σε εμπάργκο και οι ηγέτες τους να παιρνούν από ειδικό ποινικό δικαστήριο.
Ας σταματήσει επιτέλους αυτή η υποκρισία.
Σε μιά πρακμιακή χώρα όπως την σημερινή Ελλάδα μετά από 40 χρόνια κομματοσκυλικής διαχείρισης, το ανούσιο είναι αυτό που απασχολεί καθημερινά την επικαιρότητα.Τις τελευταίες ημέρες την παρακμιακή χώρα απασχολούν οι δηλώσεις Φίλη.Δεν την απασχολούν πώς κατάντησε η χώρα να έχει ως υπουργό παιδείας τον Φίλη, αλλά τι δηλώνει.Είναι σαν να βάζεις ένα άγαλμα στην θέση του υπουργού παιδείας, και μετά να αναρωτιέσαι γιατί ο υπουργός παιδείας δεν μιλά. Πρέπει όμως να συνηθίσουμε στην πραγματικότητα της παρακμής.Δεν έχουμε άλλες επιλογές, τουλάχιστον μέχρι να λήξει το καθεστώς της κομματοκρατίας
