Είναι κάποια πράγματα που τα διαβάζεις, και δεν πιστεύεις ότι μπορεί να είναι αληθινά, όπως το δημοσίευμα που ακολουθεί.
http://www.capital.gr/News.asp?id=2001544
Και λές ότι δεν μπορεί να είναι αλήθεια, διότι πιστεύεις ότι πίσω από την κάθε "πολιτική" απόφαση υπάρχει ένα σκεπτικό που συνδυάζει την λογική με το συναίσθημα.Αν γιά παράδειγμα μιά απόφαση έχει μιά λογική βάση αλλά είναι απάνθρωπη, φαντάζεται κανείς, ότι στον δικό μας πολιτισμό, τέτοια απόφαση δεν μπορεί να ληφθεί.Αν πάλι μιά απόφαση βασίζεται αποκλειστικά στο συναίσθημα αλλά δεν έχει καμμιά λογική όπως την αντιλαμβάνεται ο κοινός νούς, φαντάζεται κανείς, και πάλι λόγω του δικού μας πολιτισμού, ότι τέτοια απόφαση δεν θα ληφθεί.
Πέρα όμως από την πολιτιστική διάσταση, υπάρχει και η πολιτική διάσταση.Θα περίμενε κανείς μετά από αυτό που πέρασε η χώρα τα τελευταία 4 χρόνια,δηλαδή με το 30% του πληθυσμού να είναι στην ανεργία, με το 60% των νέων να είναι άνεργοι,με την μείωση των εισοδημάτων γιά αυτούς που ακόμα εργάζονται να ξεπερνά το 30%,με το 49% των ελλήνων να ζούν από τις συντάξεις των ηλικιωμένων μελών της οικογένειας τους,με χιλιάδες συμπολίτες μας να έχουν αυτοκτονήσει,με χιλιάδες οικογένειες να είναι εξαθλιωμένες οικονομικά και να μήν μπορούν να πληρώσουν ούτε τον λογαριασμό της ΔΕΗ,με τις τιμές των ακινήτων να έχουν υποχωρήσει κατά 40%,ότι τώρα που κάτι πάει ν΄αλλάξει,οι πολιτικές αποφάσεις θα είχαν ως γνώμονα τους να κλείσουν πληγές.Και όταν μιλάω γιά την πολιτική διάσταση, δεν εννοώ την κομματοσκυλική ελληνική κυβέρνηση, διότι δεν λαμβάνει πλέον αυτή τις αποφάσεις τα τελευταία 4 χρόνια.
Εννοώ τους Ευρωπαίους ηγέτες στους οποίους έχει εκχωρηθεί η ελληνική εθνική κυριαρχία μετά από συστηματικές προσπάθειες της κομματοκρατίας τα τελευταία 40 έτη.
Δηλαδή οι Ευρωπαίοι υποτίθεται ηγέτες πιστεύουν πραγματικά ότι θα βγάλουν τα ακίνητα των 2,5 εκατομμυρίων ελλήνων που χρωστούν στο δημόσιο 500 ευρώ και άνω, σε πλειστηριασμό στο 30% της αξίας των ακινήτων αυτών και αυτό θα περάσει έτσι απλά;
Είναι τόσο αφελείς;Δεν ξέρω.Εχω την αίσθηση ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι πολιτικοί ηγέτες, με την έννοια ότι δεν έχουν κανένα χαρακτηριστικό του ηγέτη, ούτε του "πολιτικού ζώου".Μου δημιουργείται η αίσθηση ότι έχουμε να κάνουμε με παρακμιακούς ηγέτες μιάς παρακμιακής ηπείρου.
Οταν διάβασα αυτό το άρθρο σήμερα,εγώ που ήμουν και είμαι υπέρ της εκλογίκευσης της διαχείρισης των οικονομικών του κράτους και υπέρ του πλεονασματικού προυπολογισμού,στεναχωρήθηκα αρχικά, και στην συνέχεια εξοργίστηκα.Κατά τις απογευματινές ώρες ηρέμησα, διότι ξέρω ότι αυτή απόφαση είναι τόσο άδικη, που δεν θα περάσει.Δεν μπορεί να περάσει διότι θα γίνει επανάσταση.Δεν μπορεί να περάσει διότι μιλάμε γιά 10 εκατομμύρια κατοικίες σε σύνολο 40 εκατομμυρίων κατοικιών που έχει η χώρα.Τυχόν εφαρμογή της απόφασης θα οδηγήσει σε έναν οικονομικό παραλογισμό.
Ολοι οι υποτιθέμενοι πολιτικοί, ακόμα και οι παρακμιακοί θα έπρεπε να ξέρουν ότι αν μιά απόφαση είναι υπερβολικά άδικη και οικονομικά παράλογη, δεν μπορεί να περάσει όσο νόμιμη κι΄αν είναι.Αποδεικνύεται όμως ότι δεν το ξέρουν, και θα πληρώσουν τις συνέπειες.
Ώστε η Δύση νίκησε την Ανατολή μονάχα όταν ή αστική ταξική κοινωνία είχε δώσει πια τη θέση της στη μαζική δημοκρατία, πράγμα που έκαμε την κομμουνιστική κριτική του καπιταλισμού να φαίνεται απαρχαιωμένη και μάλλον αδιάφορη. Για να το πούμε παραδοξολογικά: ο αποχαιρετισμός από την Ουτοπία στην Ανατολή έγινε δυνατός χάρη στην πραγμάτωση της Ουτοπίας στη Δύση. Πράγματι, στη δυτική μαζική δημοκρατία ξεπεράσθηκε για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία η σπάνη των αγαθών και η κοινωνία αρθρώθηκε κατά μεγάλο μέρος με βάση τα κριτήρια της λειτουργικότητας και της απόδοσης, ήτοι πραγματώθηκε κατ’ αρχήν η ισότητα σε στενή συνάφεια με τον κατακερματισμό της κοινωνίας σε άτομα, ενώ συνάμα η αυτοπραγμάτωση του άτομου οιονεί ανακηρύχθηκε σε σκοπό του κράτους. Οι ελλείψεις και οι σκιές αυτής της εικόνας είναι γνωστές με το παραπάνω, όμως δεν άλλάζουν τίποτε στο γεγονός ότι αυτή ή -εξαμβλωματική, γελοιογραφική, ιλαροτραγική ή ό,τι άλλο- πραγμάτωση της Ουτοπίας εν τέλει αφόπλισε την κομμουνιστική κριτική του φιλελευθερισμού και του καπιταλισμού.
Έτσι, η σύγχρονη μαζική δημοκρατία παραμέρισε με μια και μόνη κίνηση το αντικείμενο των εννοιών «συντηρητισμός», «φιλελευθερισμός» και «σοσιαλισμός». Με την άκρα κατάτμηση της κοινωνίας σε άτομα και την απεριόριστη κοινωνική κινητικότητα, την οποία χρειάζεται απολύτως για να λειτουργήσει, διέλυσε τα μεγάλα συλλογικά υποκείμενα, με τα όποια συνδέονταν οι έννοιες εκείνες όσο είχαν συγκεκριμένο ιστορικό περιεχόμενο και συγκεκριμένη ιστορική αναφορά. Άλλωστε το κοινό τους πεπρωμένο απέρρεε από την κοινή τους καταγωγή και σταδιοδρομία. Διαμορφώθηκαν μέσα στην κοσμοϊστορική στροφή από τη societas civilis στη μαζική κοινωνία ή από τον αγροτικό στον βιομηχανικό πολιτισμό και έδωσαν από διαφορετικές κοινωνικοπολιτικές και κοσμοθεωρητικές σκοπιές απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα που αναγκαστικά έθεσε η στροφή αυτή.
Η διαδικασία, στην οποία αναφερόμαστε, άρχισε με την ευλαβή υποταγή του άνθρωπου στον Θεό και τέλειωσε με την υπεροπτική κυριαρχία του πάνω στη Φύση, ξεκίνησε από την αυτονόητη ένταξη του ατόμου σε μια κοινωνική ομάδα και έφθασε στην κατάτμηση της κοινωνίας σε άτομα, ορμήθηκε από πάγια ιεραρχημένες ουράνιες και γήινες ουσίες και κατέληξε σε λειτουργίες συνδυάσιμες κατά βούληση.
Οι όροι αυτοί εμπεριέχουν τα κεντρικά θέματα των Νέων Χρόνων, τα οποία εξειδικεύθηκαν στην ιδιαίτερη προβληματική της φιλοσοφίας και της κοινωνικής θεωρίας. Από την άποψη αυτή, ο συντηρητισμός, ο φιλελευθερισμός και ο σοσιαλισμός ανήκουν λόγω των ειδοποιών γνωρισμάτων τους στους Νέους Χρόνους, κι επομένως ή διαπίστωση, ότι αυτές οι έννοιες στην πορεία του αιώνα μας έχασαν προοδευτικά το πραγματικό τους περιεχόμενο, αναγκαστικά γεννά το ερώτημα αν οι Νέοι Χρόνοι ως ιστορική εποχή έφθασαν στο τέρμα τους. Στην προοπτική αυτή δεν μπορεί ούτε η κατάλυση του μαρξισμού να θεωρηθεί ως νίκη των φιλελεύθερων ιδεών. Γιατί, από την άποψη της ιστορίας των ιδεών, ο μαρξισμός πήρε τις θεμελιώδεις του προκείμενες από τον φιλελευθερισμό: όπως και τούτος, επιδίωξε μια σύνθεση οικονομισμού και ανθρωπισμού, ενώ συνάμα θέλησε να κατανοήσει τον κόσμο με βάση την ιστορία ως πρόοδο. Απ’ αυτή τη σκοπιά η ήττα του μαρξισμού σημαίνει τον παραμερισμό των τελευταίων συστηματικά οργανωμένων υπολειμμάτων του ανθρωπιστικού φιλελευθερισμού και την τελειωτική νίκη μιας σκέψης, την οποία μπορούμε να ονομάσουμε προσωρινά μεταμοντέρνα, αν θυμόμαστε συνεχώς τις μαζικοδημοκρατικές της ρίζες και λειτουργίες.
Η διαπίστωση της απαρχαίωσης του πολιτικού λεξιλογίου μετά τη νίκη των δυτικών μαζικών δημοκρατιών πάνω στον κομμουνισμό δεν είναι απαραίτητη μονάχα για τους σκοπούς της ακαδημαϊκής ερευνάς. Γιατί η πλανητική πολιτική θα διαμορφωθεί μελλοντικά με δεδομένο το γεγονός ότι τα δρώντα υποκείμενα θα αποδέχονται μαζικοδημοκρατικές αξίες και μαζικοδημοκρατικούς σκοπούς, από την απλώς ποσοτική άνοδο του βιοτικού επιπέδου ίσαμε την ποιοτική εξίσωση των ευκαιριών και της απόλαυσης τόσο εντός των επί μέρους εθνών όσο και στις σχέσεις των εθνών μεταξύ τους. Αυτό σημαίνει πρώτα-πρώτα ότι τα οικονομικά (επίμαχα) ζητήματα θα αποκτήσουν μεγαλύτερο πολιτικό βάρος, ότι δηλ η πολιτική όλο και περισσότερο θα κατανοείται και θα ασκείται, ξεκινώντας από την οικονομία, ενώ θα περάσει στο περιθώριο το παραδοσιακά πρωταρχικό πρόβλημα του άριστου κράτους και του άριστου πολιτεύματος. Είναι αξιοσημείωτο ότι μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου φαίνεται να διαμορφώνεται σε παγκόσμιο επίπεδο μια σύμπνοια πάνω στο πρόβλημα τούτο, ήτοι υφίσταται μια διάθεση μίμησης των πολιτικών θεσμών της Δύσης σε τούτη ή σε κείνη την παραλλαγή. Αυτό συναρτάται με τη συγχώνευση πολιτικής και οικονομίας, γιατί θεωρείται ότι οι τέτοιοι θεσμοί ευνοούν την οικονομική πρόοδο. Συνάμα εμφανίσθηκαν στον ορίζοντα του πλανήτη μας, που στενεύει όλο και περισσότερο, σοβαρότατα προβλήματα, όπως το οικολογικό και το πληθυσμιακό, που ούτε συλλαμβάνονται ούτε και αντιμετωπίζονται με βάση τις νοητικές κατηγορίες και τις συνήθεις σκέψης του συντηρητισμού, του φιλελευθερισμού και του σοσιαλισμού. Όπως εν τω μεταξύ γνωρίζουμε, η συντήρηση έχει γίνει από καιρό οργανωτικό ζήτημα, η ελευθερία σε μαζικές κοινωνίες μπορεί εύκολα να οδηγήσει στην έκρηξη ή στη διάλυση, ενώ ο άκαμπτος σχεδιασμός γεννά κακά που δεν μπορεί να θεραπεύσει ο ίδιος.
Ωστόσο θα ήταν ευσεβής πόθος να πιστεύει κανείς ότι η αναπόδραστη αποκοπή από τις παραδοσιακές πολιτικές έννοιες καθώς και η συγχώνευση της πολιτικής με την οικονομία θα καταργήσουν ή έστω θα μετριάσουν τις συγκρούσεις ανάμεσα στις ανθρώπινες ομάδες. Χωρίς αμφιβολία θα αποϊδεολογοποιήσουν την πολιτική, δηλ θα μειώσουν ή θα αφανίσουν την επιρροή των ιδεολογιών εκείνων, οι όποιες νομιμοποιούσαν την πολιτική δραστηριότητα από τον καιρό της γαλλικής Επανάστασης και μετά. Όμως είναι κοντόθωρο να αποδίδει κανείς τούς πολιτικούς αγώνες των τελευταίων δύο αιώνων απλώς σε ιδεολογικό φανατισμό και να περιμένει ex contrario από το «τέλος των ιδεολογιών» και το τέλος των αγώνων. Οι αποϊδεολογοποιημένοι αγώνες θα είναι ίσως σφοδρότεροι από τούς ιδεολογικούς, αν ορισμένα αγαθά αποδειχθούν σπάνια ακριβώς σε μιαν εποχή όπου ύψιστος σκοπός της ανθρωπότητας θεωρείται η υπέρβαση της σπάνης των αγαθών. Η άποϊδεολογοποίηση και η συγχώνευση της πολιτικής με την οικονομία σε τελευταία ανάλυση σημαίνουν ότι στο έξης οι αγώνες θα διεξάγονται για χειροπιαστά υλικά αγαθά, δίχως αξιόλογες ιδεολογικές διαμεσολαβήσεις. Για να είμαστε λοιπόν ακριβείς θα έπρεπε να χαρακτηρίσουμε το τέλος των ιδεολογιών ως μερική επιστροφή στο ζωικό βασίλειο. Αν είναι ωραίο και ευκταίο να φθάσει ως εκεί ο αποχαιρετισμός από την Ουτοπία, παραμένει βέβαια ζήτημα γούστου.
πηγή - http://cosmoidioglossia.blogspot.gr/2013/10/blog-post_2912.html
Oι χιλιάδες άνεργοι που εντός του 2013 παρακολούθησαν ένα πρόγραμμα κατάρτισης και έλαβαν ένα μικρό ποσό, θα κληθούν να πληρώσουν φόρο διπλάσιο από το ποσό που εισέπραξαν.Στο παρακάτω άρθρο, περιγράφεται πώς άνεργος που έλαβε το 2013 ποσό 600 ευρώ από τον ΟΑΕΔ γιά πρόγραμμα κατάρτισης που παρακολούθησε, καλείται να πληρώσει φόρο 1209 ευρώ.Αυτά προβλέπει η ελληνική κομματοσκυλική νομοθεσία.
http://www.kathimerini.gr/762814/article/oikonomia/ellhnikh-oikonomia/foro-yyhlotero-toy-ethsioy-eisodhmatos-kaloyntai-na-plhrwsoyn-xiliades-anergoi
Πώς θα ερμήνευε τώρα κάποιος ξένος αυτή την νομοθεσία αν του την εξηγούσαμε;Με τον κοινό νού, θα έλεγε ότι σ΄αυτή την χώρα, αποτρέπεται μέσω της φορολογίας η κατάρτιση ιδίως των ανέργων.Θα έλεγε ότι αυτή η χώρα δεν θέλει γιά κάποιο λόγο να καταρτίζονται οι άνεργοι.Θα μπορούσε επίσης να καταλήξει στο συμπέρασμα, ότι αυτή η χώρα δεν έχει πρόβλημα να καταρτίζονται οι άνεργοι αρκεί να μήν λαμβάνουν κάποια αποζημίωση γι΄αυτή την κατάρτιση.
Αν όμως του εξηγούσαμε ότι αυτή η αποζημίωση δίδεται από κρατικό φορέα και μάλιστα το μεγαλύτερο μέρος των πόρων γιά αποζημιώσεις προέρχεται από το ευρωπαικό κοινωνικό ταμείο, πώς θα το ερμήνευε;O κοινός νούς αυτού του ανθρώπου θα δυσκολευόταν να δώσει μιά εξήγηση.Θα έλεγε ίσως ότι το κράτος προσπαθεί μ΄αυτό τον τρόπο να γλιτώσει κάποια χρήματα από την δική του συμμετοχή, οπότε αποτρέπει τον άνεργο να παρακολουθήσει ένα σεμινάριο μέσω της φορολογίας.Θα μπορούσε επίσης να καταλήξει στο συμπέρασμα, ότι αυτό το κράτος μπουκοτάρει το ευρωπαικό κοινωνικό ταμείο, και επειδή δεν θέλει να το κάνει ανοιχτά γιά κάποιο λόγο, το κάνει μέσω της φορολογίας.Δεν θα μπορούσε να σκεφτεί κάτι άλλο με τον κοινό νού.
Με τον κοινό νού, αυτός ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε ποτέ να σκεφτεί ότι πολύ απλά αυτή η χώρα είναι παράλογη.
Δεν θα μπορούσε να σκεφτεί ότι υπάρχει χώρα που εκλέγει νομοθέτες που δεν μπορούν να ελέγξουν τι ψηφίζουν, διότι είναι ποδοσφαιριστές, μπαλαρίνες,μπασκετμπολίστες,και εν πάσει περιπτώσει δεν γνωρίζουν την δουλειά γιά την οποία εξελέγησαν, ούτε τους ενδιαφέρει να την μάθουν διότι αποσκοπούν αλλού και όχι στην κοινωνική προσφορά.
Δεν θα μπορούσε να σκεφτεί ότι υπάρχει χώρα που εκλέγει κυβερνώντες που δεν ξέρουν να νομοθετήσουν, διότι πολύ απλά δεν έχουν δουλέψει ποτέ στην ζωή τους.
Τέλος δεν θα μπορούσε να σκεφτεί ότι υπάρχει ακόμα μιά δημόσια διοίκηση στην υφήλιο που "βυζαντινίζει" όσο μπορεί, που μετατρέπει δηλαδή το απλό σε δύσκολο γιά τον πολίτη, απλά γιά να έχει απασχόληση.
Ο κοινός νούς σταματά εκεί που αρχίζουν τα σύνορα της σημερινής Ελλάδας.Στην παράλογη χώρα, ο κοινός νούς δεν μπορεί να είναι εργαλείο.
Το καλό γιά τον ανθρώπινο πολιτισμό είναι ότι οι παράλογες χώρες δεν έχουν μέλλον.Εχουν ημερομηνία λήξης μέσα στην Ιστορία.Το κακό γιά τον Ελληνισμό είναι ότι θα λήξει τόσο άδοξα μετά από 3000 χρόνια, και έχοντας εν τω μεταξύ σημαδέψει ανεξίτηλα τον ανθρώπινο πολιτισμό.Διότι άλλο είναι αυτός ο πολιτισμός να λήξει από ένα σεισμό, έναν πόλεμο κλπ, κι΄άλλο είναι να λήξει από τον παραλογισμό.
Το τραγικό είναι ότι πρέπει να βιώσουμε κιόλας αυτή την εξέλιξη δίχως να μπορούμε να κάνουμε και πολλά πράγματα.
Θα μπορούσε να αντιστραφεί αυτή η κατάσταση;Ισως θα μπορούσε, αν και είμαστε σε παρακμή εδώ και πολύ καιρό.Με ενέργειες από τα κάτω πρός τα πάνω, μάλλον δεν υπάρχει πλέον ο χρόνος γιά να αντιστραφεί η κατάσταση.Κατά την γνώμη μου η μόνη λύση είναι από τα πάνω πρός τα κάτω.Να προκύψει δηλαδή ένας ηγέτης, όπως προέκυψε γιά την Γαλλία ο Ντε Γκώλ στην δεκαετία του 50, ο οποίος θα αλλάξει τα πάντα και θα ξαναφέρει την χώρα μέσα στην Ιστορία.Πρός το παρόν δεν φαίνεται στον ορίζοντα η δεν το βλέπουμε.
Πώς έρχονται τα πράγματα άνω κάτω μέσα στην Ιστορία!
Οι Ασσύριοι είναι ένας παλιός, ιθαγενής πολιτισμός της Μικράς Ασίας.Μιλάμε γιά έναν λαό που υπέστη γενοκτονία, όπως οι Αρμένιοι και οι Ελληνες.Στην γενοκτονία συμμετείχαν και οι Κούρδοι.Μετά την γενοκτονία, έμειναν ζωντανοί 250.000 Ασσύριοι, οι οποίοι χωρίς δικαιώματα και συνεχώς διωκόμενοι, εγκατέλειψαν σταδιακά την Τουρκία κατά τον εικοστό αιώνα.Σήμερα παραμένουν περίπου 5.000 Ασσύριοι στην Τουρκία, και δεν έχουν κανένα δικαίωμα αφού δεν είναι καν αναγνωρισμένοι ως μειονότητα.
Πέρυσι, οι Κούρδοι αναγνώρισαν τα εγκλήματα που διέπραξαν ενάντια στους Ασσύριους και τους Αρμένιους και ζήτησαν συγνώμη (δεν αναγνώρισαν τα εγκλήματα που διέπραξαν εναντίον των Ελλήνων και δεν ζήτησαν συγνώμη αλλά αυτό είναι μιά άλλη ιστορία, και εν πάσει περιπτώση ας μήν ξεχνάμε ότι και η ίδια η Ελλάδα δεν αναγνώρισε αυτά τα εγκλήματα εναντίον των Ελλήνων της Μικράς Ασίας παρά μόνο πρίν από 20 χρόνια).
Στις αρχές του 2014, ο Οτσαλάν έδωσε εντολή στους Κούρδους να ενσωματώσουν στα ψηφοδέλτια γιά τις Δημοτικές εκλογές, Ασσύριους.Ετσι προέκυψε η εκλογή της νεαρής Ασσύριας στην πόλη Μαρντίν.Γιά ένα άτομο, στο οποίο δεν είχε μείνει ούτε καν το όνομα (είχαν τουρκοποιήσει ακόμα και το όνομα της), είναι πολύ σημαντικό ότι εξελέγη, όχι γιά την ίδια, αλλά διότι αναστένεται και πάλι, μέσω αυτής της εκλογής, η ταυτότητα ενός γενοκτονημένου λαού.
http://internationalaffairs1.wordpress.com/2014/04/15/mardin-elects-25-year-old-assyrian-christian-woman-as-mayor/
[...] ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΕΡΙΚΕΣ σελίδες του Θουκυδίδη που προσφέρονται ιδιαίτερα για να μετρήσουμε την απόσταση που χωρίζει τους δύο στοχαστές. Πρόκειται για τον περίφημο Διάλογο Μηλίων και Αθηναίων, τον οποίο σχολιάζουν αμφότεροι: ο μεν Κώστας Παπαϊωάννου στο βιβλίο του Τέχνη και πολιτισμός στην Αρχαία Ελλάδα, που πρωτοδημοσιεύθηκε στη Γαλλία το 1972, ο δε Παναγιώτης Κονδύλης στον πρόλογο της ανθολογίας Ο φιλόσοφος και η ισχύς, την οποία επιμελήθηκε και εξέδωσε στην Γερμανία είκοσι χρόνια αργότερα, το 1992.
Στα μάτια του Παπαϊωάννου, ο διάλογος αυτός είναι "η τελευταία αισχύλεια τραγωδία που μας κληροδότησε η κλασική εποχή" και μας παρέχει τη δυνατότητα να συνειδητοποιήσουμε "σε ποιο βαθμό μηδενισμού είχε φτάσει η δίψα των Αθηναίων για την απόκτηση ισχύος". Ο "στυγνός ρεαλισμός" που κηρύσσουν οι Αθηναίοι και ο οποίος δεν γνωρίζει άλλη οδό παρά την άνευ όρων υποταγή των Μηλίων ή την ανελεή εξολόθρευσή τους, είναι για τον Παπαϊώαννου σημείο δηλωτικό της κατάρρευσης των κλασσικών αθηναϊκών ιδεωδών της εποχής του Σόλωνα και του Αισχύλου.
Το έστι δίκης οφθαλμός, η κλασσική ελληνική αντίληψη που έβλεπε την ανθρώπινη δικαιοσύνη ως κομμάτι αναπόσπαστο της ευρύτερης κοσμικής τάξης, καταρρέει την στιγμή κατά την οποία οι Αθηναίοι πρέσβεις διεκδικούν για λογαριασμό τους την εύνοια των θεών, και διακηρύσσουν ότι ο θείος νόμος ταυτίζεται με τον φυσικό νόμο της επικράτησης του ισχυρού επί του ασθενέστερου. Τη στιγμή αυτή, την έννοια του κλασσικού μέτρου, του εξανθρωπισμένου κόσμου της τραγωδίας, διαδέχεται η παλινδρόμηση στον κόσμο της φυσικής βίας. Για τον Παπαϊωάννου, η άλωση της νησιωτικής πολιτείας και ο επακόλουθος παραδειγματικός εξανδραποδισμός των υπερασπιστών της συνιστά "θρίαμβο της ύβρεως". Η μετέπειτα παράδοση του αθηναϊκού δήμου στον λαϊκιστικό τυχοδιωκτισμό ενός Αλκιβιάδη, η σικελική καταστροφή και η τελική ήττα της πόλης δεν είναι παρά "η τιμωρία που θα έλθει με την αμείλικτη σκληρότητα του τιμωρού πεπρωμένου".
Η ερμηνεία του Κονδύλη δεν θα μπορούσε να είναι διαμετρικότερα αντίθετη. Αν για τον Παπαϊωάννου "ο πόλεμος φέρνει στην επιφάνεια τους παλιούς δαίμονες της ύβρεως και της παραφροσύνης που ο πολιτισμός καλύπτει με έναν λεπτό υμένα", για τον Κονδύλη ο πόλεμος, και ο Θουκυδίδης ως εξηγητής της παθολογίας του, φέρνει στην επιφάνεια την πραγματική και βαθύτερη φύση των ανθρώπων, αποκαλύπτει "τι κινεί εκείνους και την ιστορία". Με τις ομιλίες των Αθηναίων κηρύκων "καθιερωμένοι θεσμοί και παμπάλαια έθιμα παραμερίζονται στο άψε-σβήσε", "τα ιερά δεσμά της ηθικής και της θρησκείας καταρρακώνονται αιφνίδια". Όμως αυτό ακριβώς αποδεικνύει ότι πρόκειται για τεχνητές κατασκευές και θεσμίσεις, όχι για γεννήματα της φύσης.
"Το αληθινό πρόσωπο της φύσης", σημειώνει ο Κονδύλης, "είναι το πρόσωπο των Αθηναίων όταν ζητούν από τους Μηλίους να υποταγούν", "η θεία ή φυσική τάξη, ο εσώτερος νόμος του Όντος είναι ακριβώς ο νόμος του ισχυρότερου". Η επίκληση της δικαιοσύνης, στην οποία προσφεύγουν οι Μήλιοι είναι ένα μοιραίο σφάλμα, η πίστη τους "στην υπερίσχυση των ηθικών κανόνων γεννά απλώς φρούδες ελπίδες" και τους "ωθεί σε απελπισμένες και αυτοκαταστροφικές ενέργειες. Η πράξη θα όφειλε να προσανατολίζεται στους κανόνες της φρόνησης, οι οποίοι πάλι πρέπει να υπηρετούν τη φυσική επιταγή της αυτοσυντήρησης. Βεβαίως", συμπληρώνει ο Κονδύλης, "η αυτοσυντήρηση έχει διαφορετικό νόημα για τον ισχυρό, ο οποίος μπορεί να διατηρήσει την ισχύ του μονάχα διευρύνοντάς την συνεχώς, και για τον αδύνατο, ο οποίος σώζεται ανταποκρινόμενος στις επιθυμίες του ισχυρότερου".
Οι δύο αυτές αντίμαχες αναγνώσεις του Θουκυδίδη αντιπροσωπεύουν με μεγάλη ακρίβεια τις διεθνώς κρατούσες σήμερα ερμηνείες του Αθηναίου ιστορικού, και για τον λόγο αυτό παραμένουν στο ακέραιο επίκαιρες. Η πρώτη από αυτές, που αντιστοιχεί στη γνώμη του Κονδύλη, πιστεύει ότι ο Θουκυδίδης δίνει δίκαιο στους Αθηναίους και άδικο στους Μηλίους για την στάση τους στη μεταξύ τους διένεξη. Η έκβαση της εκστρατείας, η κυρίευση του νησιού, το αποδεικνύει εν τοις πράγμασι. Επιπλέον, οι Αθηναίοι έχουν δίκιο και για έναν άλλο, ακόμη κρισιμότερο λόγο. Στο γενικότερο πλαίσιο της αντιπαράθεσής τους με τους Λακεδαιμόνιους, οποιαδήποτε ταλάντευσή τους στο ζήτημα της Μήλου, θα ερμηνευόταν ως έλλειψη αποφασιστικότητας και αδυναμία. Αυτή πάλι με τη σειρά της θα ενθάρρυνε την αποσκίρτηση και άλλων δυσαρεστημένων συμμάχων των Αθηνών, και θα οδηγούσε στην τελική κατάρρευση της Αθηναϊκής συμμαχίας έναντι των αντιπάλων της. Οι Αθηναίοι, συνεπώς, δεν επέλεξαν ελαφρά τη καρδία την ολοκληρωτική εξόντωση των αδύναμων νησιωτών, ήταν οι ζωτικές ανάγκες του πόλεμου, εν ολίγοις η δική τους επιβίωση, που τους την επέβαλαν.
Αντιρρητική προς αυτήν την γνώμη, η άλλη κύρια ερμηνεία του διαλόγου, εντάσσει τα γεγονότα της Μήλου στο ευρύτερο πλαίσιο του Πελοποννησιακού Πολέμου. Έτσι τονίζει ότι ο Θουκυδίδης ξεκινά την εξιστόρηση της Σικελικής Εκστρατείας αμέσως μετά από την έκβαση εκείνης κατά της Μήλου. Με αυτόν τον τρόπο θέλει να υπογραμμίσει παραστατικότερα την από μέρους των Αθηναίων αλαζονική υπερεκτίμηση των δυνάμεών τους, που στην περίπτωση των Σικελικών θα τους οδηγήσει στον όλεθρο και, αργότερα, στην οριστική ήττα και την ιστορική δύση της ηγεμονίας τους. Αυτή η αλαζονική υπερεκτίμηση των δυνάμεών τους είναι εν προκειμένω ό,τι ο Παπαϊωάννου ονόμαζε "θρίαμβο της ύβρεως" [...]
πηγή - http://www.koutsourelis.gr/index1.php?subaction=showfull&id=1234431737&archive=&start_from=&ucat=6&
Tο ομόλογο διατέθηκε σε μία ευρεία γκάμα επενδυτών και όχι σε μία ή δύο μόνο κατηγορίες. Πώς μοιράστηκαν τα 3 δισ. ευρώ.
Σύμφωνα με ανακοίνωση του υπουργείου Οικονομικών, σε ότι αφορά το είδος των επενδυτών, τα 3 δισ. ευρώ μοιράστηκαν ως εξής:
- 1,47 δις ευρώ σε διαχειριστές κεφαλαίων
- 990 εκατ. ευρώ σε hedge funds
- 420 εκατ. ευρώ σε τράπεζες
- 120 εκατ. ευρώ σε ασφαλιστικά ταμεία και ασφαλιστικές εταιρείες.
Αξίζει να σημειωθεί ότι είναι πολύ σημαντικό ότι το ομόλογο διατέθηκε σε μία ευρεία γκάμα επενδυτών και όχι σε μία ή δύο μόνο κατηγορίες, ενώ όλοι απέκτησαν ένα σημαντικό μέρος των 3 δις ευρώ.
Σε ό,τι έχει να κάνει με την γεωγραφική κατανομή των επενδυτών, αυτή έχει ως εξής:
- 1,41 δισ. ευρώ σε επενδυτές με βάση την Αγγλία
- 930 εκατ. ευρώ σε επενδυτές από την υπόλοιπη Ευρώπη
- 450 εκατ. ευρώ σε επενδυτές άλλων χωρών (κυρίως από τις ΗΠΑ)
- 210 εκατ. ευρώ σε εγχώριους επενδυτές.
Επίσης, το υπουργείο σημειώνει ότι με την έκδοση αυτή αποδεικνύεται πως η Ελλάδα «έχει αποκτήσει και πάλι πρόσβαση στις διεθνείς αγορές ομολόγων». Ταυτόχρονα, δημιουργεί είναι ενδιάμεσο σημείο (στα 5 έτη) στην καμπύλη των ελληνικών ομολόγων, συμπληρώνοντας την υφιστάμενη σειρά ομολόγων «βελτιώνοντας τη ρευστότητα και καθιστώντας ευκολότερη την πρόσβαση» για τους μακροπρόθεσμους επενδυτές.
Στην ανακοίνωση επιβεβαιώνεται, δε, ότι η απόδοση των 5ετων ομολόγων διαμορφώθηκε στο 4,95% και το κουπόνι του στο 4,75%.
πηγή - http://www.kathimerini.gr/762170/article/oikonomia/ellhnikh-oikonomia/poioi-phran-to-neo-omologo---to-eidos-kai-h-gewgrafia-twn-ependytwn
Οπως φαίνεται στον παρακάτω σύνδεσμο,οι δήμοι στην Γερμανία πρωτοπορούν στην δημιουργία μικρών αιολικών πάρκων, δημιουργώντας συνεταιρισμούς όπου ο κάθε πολίτης μπορεί να επενδύσει ένα μικρό ποσό γιά να αποκτήσει ένα μερίδιο του πάρκου και φυσικά το κέρδος που του αναλογεί.Ετσι, όλοι είναι κερδισμένοι.Η γερμανική οικονομία, το περιβάλλον, οι δήμοι που έχουν περισσότερα έσοδα, και φυσικά οι πολίτες που έχουν ένα συμπλήρωμα εισοδήματος.
Διαβάζοντας κανείς αυτό το άρθρο, δεν μπορεί να μην κάνει την σύγκριση με την ελληνική κομματοσκυλική πραγματικότητα.Ατελείωτοι αγώνες των πολιτών με την κομματοσκυλική γραφειοκρατία γιά να εγκαταστήσουν ένα μικρό φωτοβολταικό,επιδοτήσεις γιά τους πελάτες, χρεωκοπημένο σύστημα που δεν μπορεί να καταβάλλει τα οφειλόμενα ποσά στους παραγωγούς ενέργειας,υποχρεωτική καταβολή τέλους ΑΠΕ από όλους τους πολίτες,κλπ...Ενα απόλυτο χάος, και αυτό από μιά χώρα που εισάγει τεράστιες ποσότητες φυσικού αερίου γιά την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας.
Πώς μπορεί κανείς να εξηγήσει αυτή την διαφορά μεταξύ των δύο χωρών(σε όλα και όχι μόνο στην ενέργεια);
Οπωσδήποτε, υπάρχει το πρόβλημα της ελληνικής κομματοκρατίας με ανίκανους να διοικήσουν περίπτερο ανθρώπους, στους οποίους έχει ανατεθεί η διακυβέρνηση της χώρας εδώ και δεκαετίες.Είναι και πολλοί άλλοι λόγοι.Ο πιό σημαντικός όμως λόγος, που κάνει και την μεγάλη διαφορά, είναι το γεγονός ότι δεν γνωρίζουμε στην Ελλάδα τι είναι η διακυβέρνηση, δεν γνωρίζουμε την αξία της, και φυσικά δεν υπάρχει σ΄αυτή την χώρα.Η διακυβέρνηση, είναι η ικανότητα μιάς επιχείρησης, ενός δήμου, ενός συλλόγου, μιάς κυβέρνησης, να λειτουργεί με κανόνες, και με δικλείδες ασφαλείας ώστε να μήν παραβιάζονται αυτοί οι κανόνες, και με απώτερο σκοπό το κοινό καλό της κοινωνίας.
Γιά να το πούμε διαφορετικά, ας πάρουμε δύο χώρες, την Νορβηγία και την Νιγηρία που παράγουν τεράστιες ποσότητες πετρελαίου.Οι κανόνες δικακυβέρνησης αυτού του πλούτου στην Νορβηγία, επιτρέπουν σε όλους τους πολίτες της να έχουν παροχές από το κράτος χάριν των τόκων που το sovereign fund της Νορβηγίας (που εισπράττει όλα τα έσοδα από το πετρέλαιο )καταβάλλει στο κράτος (ως γνωστό το κεφάλαιο του fund δεν επιτρέπεται σε θιγεί και παραμένει σε ασφαλείς τοποθετήσεις γιά τις νέες γενιές).Αντίθετα, η έλλειψη διακυβέρνησης αυτού του πλούτου στην Νιγηρία, επιτρέπει την κλοπή του από τους κρατικούς αξωματούχους, και τον λαό της χώρας αυτής να ζεί μέσα στην απόλυτη φτώχεια.
Είμαστε η Νιγηρία της Ευρώπης.Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό.Είναι ότι ως κοινωνία δεν έχουμε κάν συνείδηση ότι είμαστε η Νιγηρία της Ευρώπης, και ψάχνουμε συνεχώς άλλους υπεύθυνους γιά τα προβλήματα μας.Οσο δεν θα συνειδητοποιηθεί σε συλλογικό επίπεδο το πρόβλημα, ας μην περιμένουμε λύση.
http://www.capital.gr/News.asp?id=1989359
ΟΙ ΣΥΜΒΑΤΙΚΕΣ ΛΥΣΕΙΣ ΔΕΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝ ΣΕ ΜΙΑ ΚΡΙΣΗ ΤΕΤΟΙΟΥ ΒΑΘΟΥΣ ΟΠΩΣ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΡΙΣΗ
Όταν μιά οικονομία,βρίσκεται στο χάλι που βρίσκεται σήμερα η ελληνική οικονομία,καμμιά κλασσική συνταγή δεν μπορεί να λειτουργήσει άμεσα γιά να ανακουφίσει την χώρα, και κυρίως τους νέους.
Γιά παράδειγμα, ας πάρουμε την ανεργία.Τί ακούμε από τους υπεύθυνους;Οτι γιά να καταπολεμηθεί η ανεργία χρειάζεται να γίνουν ξένες επενδύσεις, και παράλληλα να δημιουργηθούν πολλές start ups, μικρές δηλαδή και καινοτόμες εταιρίες που θα δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας.Σωστό είναι είναι αυτό.Ομως δεν λαμβάνεται υπόψη ο παράγοντας χρόνος.
Πόσες ξένες επενδύσεις θα έρθουν;500;Kαι θα δημιουργήσουν η κάθε μία 200 θέσεις εργασίας;Σ΄αυτό το αισιόδοξο σενάριο, θα δημιουργηθούν 100.000 νέες θέσεις εργασίας ας πούμε μέσα στην επόμενη πενταετία.
Πόσες νέες μικρές καινοτόμες επιχειρήσεις θα δημιουργηθούν; 1.000 ;Και θα δημιουργήσουν η κάθε μία 10 θέσεις εργασίας;Kαι πάλι, σ΄αυτό το αισιόδοξο σενάριο, θα δημιουργηθούν 10.000 θέσεις εργασίας μέσα στην επόμενη πενταετία.Στο σύνολο του αισιόδοξου σεναρίου, θα δημιουργηθούν λοιπόν 110.000 νέες θέσεις εργασίας μέσα στα επόμενα 5 χρόνια.
Ας πούμε επίσης ότι θα προστεθούν σ΄αυτές τις 110.000 θέσεις εργασίας,άλλες τόσες την επόμενη πενταετία,από τα ΕΣΠΑ,τους αναπτυξιακούν νόμους, και όλα αυτά τα άχρηστα εργαλεία με τα οποία οδηγήθηκε η οικονομία της χώρας στην καταστροφή τα τελευταία 40 χρόνια.
Ας πούμε επίσης ότι προσλαμβάνονται στο Δημόσιο λόγω των συνταξιοδοτήσεων άλλοι 100.000 άνθρωποι την επόμενη πενταετία.
Ετσι,όσο λάθος και να κάνω στους ανωτέρω υπολογισμούς,άντε να δημιουργηθούν 300.000 -350.000 θέσεις εργασίας τα επόμενα 5 χρόνια, ενώ η χώρα έχει σήμερα 1.500.000 ανέργους.
Είναι βιώσιμο ένα σενάριο όπου στην καλύτερη περίπτωση η χώρα σε 5 χρόνια απο τώρα θα συνεχίζει να έχει 1.200.000 ανέργους;Για μένα δεν είναι.Και όλα αυτά υπό την προυπόθεση να μην αυξηθεί περαιτέρω η ανεργία μέσα στο 2014 από την κατάρρευση των μισών μικρών ελληνικών επιχειρήσεων που δεν μπορούν πιά να πληρώσουν μισθούς, εργοδοτικές εισφορές και φόρους όπως προειδοποιούν οι εργοδοτικές οργανώσεις.
ΟΙ ΑΝΤΙ-ΣΥΜΒΑΤΙΚΕΣ ΛΥΣΕΙΣ
Υπό αυτές τις συνθήκες, αν θέλουμε να καταπολεμήσουμε την ανεργία, πρέπει,πέρα από τις ανωτέρω συμβατικές λύσεις, να σκεφτούμε και αντι-συμβατικές κυρίως λύσεις.
Γιά να το κάνουμε αυτό, ο καλύτερος μπούσουλας θα ήταν να σκεφτούμε τις ρίζες μας, και τις αξίες του ελληνισμού.Αν μπορούσαμε να το κάνουμε αυτό,και γνωρίζοντας ότι ο ελληνισμός δεν έχει αρχές αλλά αξίες, θα μπορούσαμε να βρούμε τις αντι-συμβατικές λύσεις βασιζόμενοι και πάλι σ΄αυτές τις αξίες.Μπορεί να φαίνεται κάπως θεωρητικό αυτό που περιγράφω, αλλά επειδή έχω ασχοληθεί αρκετά μ΄αυτό τους τελευταίους μήνες, θα μπορούσα να το αναλύσω, και θα φανεί τότε ότι δεν είναι καθόλου θεωρητικό.
Είναι γιά παράδειγμα θεωρητική η έννοια του φιλότιμου που περιγράφει τόσο καλά ο Γιώργος Λογοθέτης της LIBRA στο διαδίκτυο και την οποία έχω παρουσιάσει σ΄αυτό το ιστολόγιο;Δεν είναι καθόλου θεωρητική η αξία αυτή, και έχει πρακτική εφαρμογή στην οικονομία.
Ομως υπάρχει ένα πρόβλημα και πάλι χρόνου, αν υποθέσουμε ότι εφαρμόζουμε από αύριο τις αξίες του ελληνισμού στην οικονομία.Και χρόνος γιά την καταπολέμηση της ανεργίας δεν υπάρχει.Οπότε δεν θα κάνω αυτή την ανάλυση σήμερα.
Οπότε, κατά την γνώμη μου, οι αντι-συμβατικές λύσεις είναι
1/να σταματήσει η εξόντωση των μικρών επιχειρήσεων και να χρησιμοποιηθούν για να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας.
Γιά κάθε μικρή επιχείρηση που προσλαμβάνει έναν υπάλληλο (επιπλέον από αυτούς που απασχολούσε ας πούμε κατά την διάρκεια του 2013)και δεσμεύεται να τον κρατήσει γιά ένα χρόνο, το κράτος να δεσμευτεί να της κάνει μιά ρύθμιση του 50% των οφειλόμενων φόρων και εργοδοτικών εισφορών γιά 5 χρόνια, υπό την μορφή ενός χαμηλότοκου δανείου, που θα αρχίσει να πληρώνεται από το 2016.
Επιπλέον,όποια από αυτές τις μικρές επιχειρήσεις προσλάβει έναν υπάλληλο όπως αναλύθηκε ανωτέρω,μπορεί να προσλάβει έναν επιπλέον υπάλληλο γιά ένα έτος, να απαλλαχθεί από φόρο εισοδήματος γιά αυτό το έτος.
Γενικότερα, πολλά μέτρα μπορούν να ληφθούν ως κίνητρα πρόσληψης υπαλλήλων από αυτές τις μικρές επιχειρήσεις.Τα κίνητρα που δίδονται σήμερα μέσω του ΟΑΕΔ δεν είναι αποτελεσματικά και μάλλον βοηθούν την παρασιτική οικονομία.
2/να δοθούν κίνητρα απασχόλησης στις εξαγωγικές επιχειρήσεις σε συνεργασία με τις τράπεζες που γνωρίζουν καλά τα οικονομικά αυτών των επιχειρήσεων.Το μεγαλύτερο κίνητρο, είναι να αποκατασταθεί η ρευστότητα αυτών των επιχειρήσεων μέσω δανείων, με κίνητρα πρός τις τράπεζες γιά να χρηματοδοτήσουν με απόλυτη προτεραιότητα αυτές τις επιχειρήσεις.
Αν η χώρα μας είχε ένα κράτος που λειτουργούσε, οι δύο ανωτέρω αντι-συμβατικές λύσεις θα ήταν αρκετές γιά να αντιμετωπιστεί η ανεργία.Διότι οι μικροί επιχειρηματίες είναι αυτοί που μπορούν να βγάλουν την χώρα από το χάλι στο οποίο την οδήγησε το πολιτικό της σύστημα.Ομως το κράτος δεν λειτουργεί και αυτοί που το διαχειρίζονται, μή έχοντας δουλέψει ποτέ, δεν ξέρουν καν πώς λειτουργεί η οικονομία.Οπότε, αυτές οι δύο αντι-συμβατικές λύσεις από μόνες τους, με το υφιστάμενο πολιτικό προσωπικό δεν θα είναι αποτελεσματικές.Πρέπει να σκεφτούμε και κάτι άλλο.
3/ η κοινωνική οικονομία
Σ΄ολόκληρη την Ευρώπη δημιουργήθηκε την τελευταία εικοσαετία αυτό που ονομάζεται κοινωνική οικονομία.Σήμερα σε χώρες όπως η Γαλλία η η Ιταλία, η κοινωνική οικονομία αντιπροσωπεύει το 8% του ΑΕΠ αυτών των χωρών.Η κοινωνική επιχείρηση παράγει όχι μόνο γιά το καλό των μετόχων και των εργαζομένων, αλλά και γιά το καλό της κοινωνίας.Στην κοινωνική οικονομία και στα οφέλη της γιά την χώρα μας θέλω να σταθώ σήμερα, διότι κατά την γνώμη μου είναι η κύρια αντι-συμβατική λύση γιά την καταπολέμηση της ανεργίας που μπορεί να χρησιμοποιηθεί και να έχει αποτελέσματα άμεσα.
Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
Πρίν μελετήσω αυτό το θέμα, δηλαδή πρίν από ένα χρόνο, η έννοια της κοινωνικής οικονομίας με παρέπεμπε ασυνείδητα, στους κομματοσκυλικούς συνεταιρισμούς της δεκαετίας του 1980 στην χώρα μας.
Αρχίζοντας να μελετώ αυτό που δημιουργήθηκε στις υπόλοιπες ευρωπαικές χώρες τα τελευταία 25 χρόνια,ανακάλυψα έναν ολόκληρο κόσμο που παράγει και προσφέρει στην κοινωνία.Οι κοινωνικές επιχειρήσεις ανά την Ευρώπη, είναι χιλιάδες, και απασχολούν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους, δραστηριοποιούμενες σε όλους τους κλάδους της οικονομίας.
Είναι επιχειρήσεις που δημιουργούνται με πολύ λίγα χρήματα αρχικά, που προέρχονται είτε από δωρεές του ιδιωτικού τομέα (επιχειρήσεις και ιδιώτες) είτε από μικρές επιχορηγήσεις που καταβάλλονται από το κράτος η την περιφέρεια.Σπάνια έχουν συνάψει δάνειο,και έχουν ηγέτες-ιδρυτές που είναι ξεχωριστοί άνθρωποι, καινοτόμοι, με κοινωνική ευαισθησία,που έχουν όραμα.Οι επιχειρήσεις αυτές επιδιώκουν το κέρδος, αλλά όχι γιά να το διανείμουν στους μετόχους (συνήθως μέτοχοι είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι ), αλλά γιά να αναπτύξουν την επιχείρηση, επανεπενδύοντας το σ΄αυτήν.
Οσο ανακάλυπτα αυτόν τον ξεχωριστό οικονομικό κόσμο, συνειδητοποιούσα ότι η κοινωνική οικονομία δεν ήταν τίποτ΄άλλο από την ελληνική έννοια του κοινοτισμού που ανέλυσε ο Σ.Κουτρούλης στα βιβλία του.Ομως φαίνεται ότι είναι στην μοίρα του σύγχρονου ελληνισμού έτσι όπως έχει αποκοπεί από την ιστορία και τις αξίες του από τότε που δημιουργήθηκε το ελληνικό κράτος,να ξαναβρίσκει δικές του αξίες, εισάγοντας τες από άλλους πολιτισμούς που τις δημιούργησαν στην σύγχρονη εποχή από ανάγκη.
Σταδιακά, με την ανάπτυξη αυτών των επιχειρήσεων σε όλη την Ευρώπη, δημιουργήθηκαν και θεσμοί γιά να τις υποστηρίξουν.Υπάρχουν σύλλογοι,που βοηθάνε αυτές τις επιχειρήσεις, είτε αγοράζοντας προιόντα τους, είτε καταβάλλοντας κάποιο μικρό ποσό στο μετοχικό κεφάλαιο των επιχειρήσεων γιά να μπορέσουν αυτές να πραγματοποιήσουν μιά επένδυση, να απασχολήσουν ανέργους η ανθρώπους με αναπηρίες, κλπ...Δημιουργήθηκε επίσης ένα νομικό πλαίσιο γιά να βοηθήσει αυτές τις επιχειρήσεις.
Στην συνέχεια δημιουργήθηκαν υποστηρικτικοί θεσμοί γι΄αυτές τις επιχειρήσεις, όπως εξειδικευμένες μικρές τράπεζες που δανείζουν μόνο κοινωνικές επιχειρήσεις ("τα πιό ασφαλή δάνεια" σύμφωνα μ΄αυτές τις Τράπεζες, διότι αυτοί που τα λαμβάνουν έχουν συνείδηση ότι οι καταθέτες αυτών των τραπεζών , κατέθεσαν μικρο-ποσά σ΄αυτές τις τράπεζες τις περισσότερες φορές χωρίς επιτόκιο, γιά να τους βοηθήσουν να χρηματοδοτηθούν, και επιπλέον οι κοινωνικές επιχειρήσεις γνωρίζουν ότι αν δεν αποπληρώσουν το δάνειο τους κάποια άλλη κοινωνική επιχείρηση δεν θα μπορέσει να χρηματοδοτηθεί ενώ θα το έχει ανάγκη).
Τέλος, πρίν από 20 χρόνια, η Ευρωπαική Ενωση άρχισε να διαμορφώνει το δικό της νομικό πλαίσιο γιά να βοηθήσει την ανάπτυξη αυτών των επιχειρήσεων.Σήμερα, το νομικό οπλοστάσιο της Ευρωπαικής Ενωσης, είναι τεράστιο, με πολλά χρηματοδοτικά εργαλεία γιά τις κοινωνικές επιχειρήσεις (δάνεια, ίδια κεφάλαια, εγγυήσεις, κλπ...)
Σήμερα στην Ελλάδα, η κοινωνική οικονομία είναι περίπου στο μηδέν.Δημιουργήθηκε το νομικό πλαίσιο γιά την κοινωνική επιχείρηση το 2011, και σήμερα υπάρχουν περίπου 470 κοινωνικές επιχειρήσεις,Παράλληλα, δόθηκαν από την Ευρωπαική Ενωση τότε, 60 εκατομμύρια ευρώ γιά να δοθούν κάποια μικρά κίνητρα γιά την ανάπτυξη των κοινωνικών επιχειρήσεων, και από τότε τα χρήματα αυτά παραμένουν στα κρατικά ταμεία.Τα δεδομένα αυτά δεν μου προκαλούν καμμιά έκπληξη.Το ελληνικό κράτος δεν λειτουργεί γιά τον πολίτη αλλά γιά την κομματοκρατία, και αυτό το γνωρίζουμε όλοι.Ακόμα ομως και να κινηθεί το κράτος πρός την κατεύθυνση της ανάπτυξης της κοινωνικής οικονομίας, ξέρουμε ότι το πλαίσιο που θα δημιουργήσει θα γίνει φυτώριο γιά παρασιτικές επιχειρήσεις.
Η κοινωνική οικονομία πρέπει να αναπτυχθεί στην Ελλάδα, γιά να δημιουργηθούν χιλιάδες θέσεις εργασίας.Μιά πρόχειρη εκτίμηση μου, με κάνει να πιστεύω ότι 200.000 νέες θέσεις έργασίας την επόμενη τριετία, είναι εφικτές μέσω της κοινωνικής οικονομίας.Η προυπόθεση είναι ένας ιδιωτικός οργανισμός (όπως π.χ. ένα Ιδρυμα, η μιά πρωτοβουλία όπως π.χ. η Ελληνική Πρωτοβουλία) να αναλάβει να χρησιμοποιήσει όλα τα εργαλεία και τα μέσα που είναι διαθέσιμα στην χώρα μας, στις λοιπές ευρωπαικές χώρες, αλλά και σε ευρωπαικό επίπεδο, ώστε ως συντονιστής μιάς εθνικής προσπάθειας, να τα χρησιμοποιήσει γιά το καλό της χώρας, και προ πάντων των Νέων.
Mελετώντας την κοινωνική οικονομία,δεν μπορούσα να πιστέψω πόσα πολλά πράγματα θα μπορούσαν να γίνουν γιά την χώρα με τα υφιστάμενα εργαλεία και χωρίς νέα χρήματα( που ούτως η άλλως η χώρα δεν έχει).Προσωπικά, θα κάνω ότι μπορώ γιά να ενημερώσω τα Ιδρύματα που μπορούν να παίξουν αυτόν τον συντονιστικό ρόλο.Ελπίζω ότι θα μ΄ακούσουν.
