Πώς είναι δυνατόν; Του Πάνου Λουκάκου - Κι' όμως είναι, αν δεν μείνουμε στις ερωτήσεις αλλά προσπαθήσουμε να δώσουμε απαντήσεις

Στο κείμενο που ακολουθεί,και το οποίο δημοσιεύθηκε εδώ, τίθενται ερωτήσεις από τον Κο Λουκάκο αλλά δεν δίδονται απαντήσεις.

Παρακάτω, θα προσπαθήσω ν΄απαντήσω (υποκειμενικά βέβαια )σ΄αυτές τις ερωτήσεις

Πώς είναι δυνατόν μία χώρα βυθισμένη εδώ και έξη χρόνια σε μείζονα οικονομική και κοινωνική κρίση να προσφεύγει γιά τρίτη φορά σε κάλπες μέσα σε μόλις οκτώ μήνες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται γιά την ήδη διαλυμένη οικονομία; Οταν μιά χώρα μπαίνει σε πορεία παρακμής, όλα είναι είναι δυνατά.

Ειδικά από τότε που ανέλαβε την διακυβέρνηση αυτής της χώρας η κομματοκρατία,πρίν από 40 χρόνια, δεν υπάρχει πλέον πολιτικό σύστημα, με την έννοια οργανωμένων πολιτικών κομμάτων που ασχολούνται με το μακροπρόθεσμο κοινό καλό του συλλογικού υποκειμένου.Το κομματοσκυλικό σύστημα φορά τον μανδύα του πολιτικού συστήματος (εκλογές, κλπ...), αλλά στην πραγματικότητα, δεν είναι πολιτικό σύστημα.Το κομματοσκυλικό σύστημα δεν ενδιαφέρεται γιά το μακροπρόθεσμο κοινό καλό της χώρας.Εχει ως αποκλειστικό στόχο την παραμονή του στην εξουσία μοιράζοντας δωράκια στην πελατεία του γιά να το ξαναψηφίσει.Οπότε ενδιαφέρεται να διαχειριστεί τα οικονομικά της χώρας μοιράζοντας δωράκια που πληρώνει ο έλληννας φορολογούμενος μέχρι τις επόμενες εκλογές, την ημερομηνία των οποίων ορίζει το ίδιο το κομματοσκυλικό σύστημα ανάλογα με τις συγκυρίες που το συμφέρουν.

Αν κατανοήσουμε αυτή την πραγματικότητα, η ανωτέρω ερώτηση δεν έχει νόημα να τεθεί.Το κομματοσκυλικό σύστημα οδήγησε την χώρα σ΄αυτή την κρίση, και δεν ενδιαφέρεται κατά συνέπεια γιά την διαλυμένη οικονομία.Αν χρειαζόταν να έκανε εκλογές κάθε εβδομάδα γιά να διατηρηθεί στην εξουσία, θα το έκανε χωρίς κανένα ενδοιασμό.

Οι ξένοι δημοσιογράφοι φίλοι του Κου Λουκάκου πρέπει κάποια στιγμή να συνειδητοποιήσουν την ανυπαρξία πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα και να σταματήσουν να θέτουν τόσο αφελείς ερωτήσεις.

Πώς είναι δυνατόν ένας λαός να ψηφίζει με 61% «όχι» στο δημοψήφισμα γιά το πρόγραμμα Γιουνκέρ ( και άρα τη παραμονή στην ευρωζώνη )ταυτόχρονα όμως να εμφανίζεται να λέει με 80% «ναι» στο ευρώ σε όλες τιςδημοσκοπήσεις; Ο παραλογισμός δεν είναι κάτι ασυνήθες στην πολιτική κρίση ενός λαού στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό.Ειδικά όμως στην Ελλάδα που εφεύρεσε τον ορθολογισμό και τον παρέδωσε στους υπόλοιπους λαούς της υφηλίου ξεχνώντας εδώ και αιώνες να τον ζητήσει πίσω, ο παραλογισμός είναι κανόνας στην πολιτική κρίση του λαού μας.Δεν θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα διαφορετικά σε μιά χώρα άλλωστε που βγάζει παπαγάλους από τα Λύκεια της χώρας και όχι ανθρώπους που έμαθαν να σκέφτονται.

Ομως στην συγκεκριμμένη ερώτηση απαιτείται επιπλέον και μιά πιό συγκεκριμμένη απάντηση, και έχει να κάνει με την λειτουργία του ευρώ.Οι έλληνες πολίτες όπως και οι περισσότεροι ευρωπαίοι πολίτες δεν ξέρουν πώς λειτουργεί το ευρώ, γιά ποιό λόγο δημιουργήθηκε, σε τί αποσκοπεί η νομισματική ένωση, κλπ...Πιστεύουν κατά συνέπεια ότι μπορεί μιά χώρα να είναι στο ευρώ και να έχει άθλια οικονομικά(δηλαδή να μήν προσέχει τα οικονομικά της, άρα να μήν βιώνει λιτότητα όταν τα οικονομικά της χώρας είναι σε τόσο τραγική κατάσταση όπως είναι τα οικονομικά της Ελλάδας σήμερα ).

Ομως αυτό δεν μπορεί να θεωρηθεί παράλογο.Εδώ οι κομματοκράτες που διοικούν την χώρα και την έβαλαν στο ευρώ χωρίς να ξέρουν τι έκαναν πρίν από 15 χρόνια, ακόμα και σήμερα δεν έχουν καταλάβει τί είναι το ευρώ και πώς λειτουργεί, και ξεσηκώνουν τον απλό πολίτη κάθε λίγο και λιγάκι εδώ και πέντε χρόνια προβάλλοντας ότι θα μείνουν στο ευρώ και παράλληλα θα σταματήσουν την λιτότητα, θα σκίσουν τα μνημόνια, κλπ...Είναι σαν να λές σε κάποιον ότι θα κάνω ένα βήμα πρός τα εμπρός και ένα βήμα πρός τα πίσω παράλληλα.

Πρέπει κατά συνέπεια οι ξένοι δημοσιογράφοι καί φίλοι του Κου Λουκάκου να μάθουν οι ίδιοι πώς λειτουργεί το ευρώ και παράλληλα να κατανοήσουν πώς λειτουργεί ο άνθρωπος υπό συγκεκριμμένες συνθήκες.Σε μιά χώρα με 30% ανεργία, ο κρεμασμένος ακόμα και από το σκοινί του θα πιαστεί σε όποια χώρα κι' αν στηθεί η κρεμάλα.

Πώς είναι δυνατόν ένας πρωθυπουργός να προσφεύγει σε δημοψήφισμα, να τίθεται επικεφαλής του «όχι» , και αμέσως κατόπιν να χαρακτηρίζει το «όχι» «εντολή γιά διαπραγμάτευση» και να εφαρμόζει το «ναι»; Πώς είναι δυνατόν να διαπραγματεύεσαι επί πέντε μήνες στο Eurogroup και τα άλλα ευρωπαϊκά όργανα, να πηγαινοφέρνεις συνέχεια τα μέλη τους στις Βρυξέλλες και όταν φθάνεις στη συμφωνία, όταν απομένει η ρύθμιση μίας μικρής διαφοράς μόλις 60-70 εκατομμυρίων με τους δανειστές, να φεύγεις νύχτα, ξαφνικά και απροειδοποίητα, από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων, να μένεις ακάλυπτος, χωρίς πρόγραμμα, και να προκηρύσεις δημοψήφισμα; Πώς είναι δυνατόν να καθυβρίζεις ως τρομοκράτες, τοκογλύφους και άλλα παρόμοια εκείνους τους οποίους ταυτόχρονα εκλιπαρείς γιά δανεικά; Τα ερωτήματα αυτά έχουν εν πολλοίς ήδη απαντηθεί.Αν γνωρίζεις ότι δεν υπάρχει πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα δεν κάνεις τέτοιες ερωτήσεις.Οι ερωτήσεις αυτές θα μπορούσαν να γίνουν σε στελέχη ενός πολιτικού συστήματος μιάς χώρας, όχι σε κομματοκράτες.Η κομματοκρατία δεν είναι πολιτικό σύστημα. Πώς είναι δυνατόν να απειλείς και να εκβιάζεις τους δανειστές σου με το επιχείρημα ότι άν δεν σου δώσουν τα δανεικά εσύ θα εξαπολύσεις εναντίον τους «τζιχαντιστές»;

Πώς είναι δυνατόν να χαρακτηρίζεις το χρέος σου «παράνομο, απεχθές και επονείδιστο» με τελετές μάλιστα στη Βουλή στις οποίες παρίσταται ο πρωθυπουργός αλλά και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, να απειλείς τους δανειστές σου ότι δεν θα πληρώσεις αυτά που οφείλεις και ταυτόχρονα να τους ζητάς νέα δανεικά;

Πώς είναι δυνατόν να ζητάς βοήθεια από την Ευρώπη να είσαι ενταγμένος στο οικονομικό, πολιτικό και αμυντικό σύστημά της και ταυτόχρονα μόνος εσύ να διαφοροποιείσαι στο κορυφαίο ζήτημα της Ουκρανίας και την ώρα της κρίσης να επισκέπτεσαι, μετά εδαφιαίων υποκλίσεων, τον Πούτιν;

Πώς είναι δυνατόν να ζητάς βοήθεια από τις Ηνωμένες Πολιτείες και ταυτόχρονα ένα από τα πρώτα σου μελήματα να είναι η αποφυλάκιση του καταδικασμένου γιά δολοφονίες και Αμερικανών πολιτών Σάββα Ξηρού, με γνωστή μάλιστα την αμερικανική μονομανία σε θέματα τρομοκρατίας;

Στην χώρα που εφεύρεσε την στρατηγική, είναι γνωστό σε όλους σήμερα ότι η στρατηγική και οι τακτικές κινήσεις που μπορούν να την εξυπηρετήσουν,είναι τέχνη άγνωστη.Ακόμα όμως κι' άν η κομματοκρατία γνώριζε τί είναι η στρατηγική,θα αδιαφορούσε να εφαρμόσει τις αρχές της διότι όπως προανέφερα δεν ενδιαφέρεται γιά το μακροπρόθεσμο καλό της χώρας και την διεθνή εικόνα της Ελλάδας.Το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να συντηρηθεί στην εξουσία με όποιο κόστος γιά την χώρα.Αν αυτό συνεπάγεται δημοψήφισμα γιά να εδραιωθεί εσωτερικά, θα το κάνει.

Πώς είναι δυνατόν ένα πτωχευμένο κράτος που δυσκολεύεται κάθε μήνα να πληρώσει μισθούς και συντάξεις να συνεχίζει ακάθεκτο τις προσλήψεις και να ψηφίζει νόμους για επιστροφή πάσης φύσεως απομακρυθέντων στις θέσεις τους;

Πώς είναι δυνατόν να ψηφίζει η Βουλή και μάλιστα με πρωτοφανή αριθμό ψήφων, νόμους τους οποίους αποδοκιμάζει ο πρωθυπουργός και τους χαρακτηρίζει προϊόν «πραξικοπήματος», «εκβιασμού», «εκτροπής» και «νόμους που δεν πιστεύουμε αλλά είμαστε υποχρεωμένοι να ψηφίσουμε», αποδομώντας τους έτσι εν τη γενέσει τους;

Πώς είναι δυνατόν να εφαρμοσθούν τα μέτρα, που προβλέπουν αυτοί οι νόμοι, όταν οι αρμόδιοι γιά την εφαρμογή τους υπουργοί δηλώνουν ευθέως ότι διαφωνούν με αυτά;

Πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν μέλη υπουργικού συμβουλίου σε ευρωπαϊκή πολιτισμένη χώρα που εισηγούνται ρεσάλτα στο Νομισματοκοπείο και τη Τράπεζα της Ελλάδος, χακάρισμα των ΑΦΜ, και άλλα ηρωϊκά και πρωτάκουστα παρόμοια που προσιδιάζουν μόνο σε Λατινοαμερικάνικα δικτατορικά καθεστώτα;

Πώς είναι δυνατόν η κυβέρνηση να στηρίζεται στις ψήφους της αντιπολίτευσης γιά να περάσει από τη Βουλή το τρίτο μνημόνιο και τους συνοδευτικούς του νόμους, ταυτόχρονα όμως ο πρωθυπουργός να καθυβρίζει τα κόμματα που τον στηρίζουν;

Πώς είναι δυνατόν να δηλώνει ο πρωθυπουργός σε κάθε ευκαιρία «υπερήφανος» γιά τις «σκληρές διαπραγματεύσεις» Φεβρουαρίου - Ιουλίου με τους δανειστές, όταν στο χρονικό αυτό διάστημα ακριβώς εξ αιτίας αυτών των παρανοϊκά αυτοκαταστροφικών «διαπραγματεύσεων» έκλεισαν και στη συνέχεια κατέρρευσαν οι τράπεζες, επιβλήθηκε capital control, έφυγαν και άλλα 40 δισεκατομμύρια από τις καταθέσεις, επανήλθε η Ελλάδα στην ύφεση και τα πρωτογενή ελλείμματα, έκλεισαν και άλλες μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, αυξήθηκε η ανεργία, οδηγήθηκε σε ασφυξία η αγορά, επανήλθε το Grexit ως υπό συζήτηση ζήτημα και τελικά αντί «να καταργηθούν τα μνημόνια με ένα νόμο και ένα άρθρο» επιβλήθηκε τρίτο σκληρότερο μνημόνιο και η τρόϊκα έγινε κουαρτέτο;

Οσο δεν μπορούν να κατανοήσουν οι ξένοι δημοσιογράφοι φίλοι του Κου Λουκάκου ότι δεν υπάρχει πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα αλλά κλεπτοκρατικές οργανώσεις που εκλέγονται νόμιμα γιά να ληστεύουν νόμιμα τον έλληνα φορολογούμενο, θα θέτουν τέτοιου είδους ερωτήσεις που υπό κανονικές συνθήκες απευθύνονται μόνο σε κανονικά πολιτικά συστήματα.

Τελικά τα περιγραφόμενα από τα ερωτήματα, δεν είναι τόσο αλλοπρόσαλλα όσο εκ πρώτης όψεως φαίνονται.Η διάλυση της κομματοκρατίας,και η αλλαγή του Συντάγματος γιά την καθιέρωση ενός πραγματικού πολιτικού συστήματος που νοιάζεται γιά το μακροπρόθεσμο καλό της χώρας χωρίς ν'ασχολείται με την καθημερινότητα μέχρι τις επόμενες εκλογές (που είναι δουλειά περισσότερο των τεχνοκρατών παρά των πολιτικών κομμάτων ) είναι το μόνο που χρειάζεται η χώρα γιά ν' ανακάμψει πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά, και πολιτιστικά.