http://koutsourelis.gr/index1.php?subaction=showfull&id=1175587458&archive=&start_from=&ucat=5&
30/9/09
ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΔΙΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ, ΚΑΙ ΤΟ ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΟ
Σε προηγούμενη ανάρτηση μου (βλέπε εδώ )είχα αναφερθεί, σε μιά παράμετρο, της λύσης στο ιστορικό πρόβλημα της χώρας.Αναφέρομαι στο δημογραφικό.
Πρίν αρχίσω, θεωρώ αναγκαίο να κάνω μιά μεγάλη εισαγωγή.
η δυσκολία κατανόησης του ελληνικού προβλήματος
Συνήθως σ΄αυτό το ιστολόγιο, δεν ασχολούμαι με πρακτικά προβλήματα, όχι επειδή δεν τα κατέχω η επειδή δεν μ΄αρέσει η ενασχόληση μου μ΄αυτά, αλλά επειδή άλλο ήταν από την αρχή το σκεπτικό μου.
Ηθελα να κατανοήσω του λόγους της ελληνικής κακοδαιμονίας.
Σήμερα, έχοντας περάσει από πολλά μονοπάτια, νομίζω ότι έχω βρεί τον δρόμο.Νομίζω ότι γνωρίζω εν μέρει τους ουσιαστικούς λόγους της ελληνικής κακοδαιμονίας.Το ερώτημα αυτό με ταλαιπώρησε πολύ τα τελευταία δύο χρόνια, και δεν μπορούσα να ηρεμήσω μέχρι να βρώ μιά απάντηση που να με ικανοποιεί.Σήμερα νοιώθω επιτέλους ότι βρήκα τουλάχιστον έν μέρει τους λόγους-τα αίτια.Δυστυχώς όμως, η απάντηση πού βρήκα-έδωσα, όχι μόνο δεν με ηρέμησε, αλλά με γέμισε θλίψη και απογοήτευση, διότι δεν περίμενα ότι το ελληνικό πρόβλημα θα είχε αυτή την έκταση και αυτό το βάθος.
Αυτού του είδους οι διανοητικές αναζητήσεις δεν είναι εύκολες στην Ελλάδα, διότι δεν υπάρχουν πλέον και διανοούμενοι οι οποίοι να μπορούν να βοηθήσουν έστω εννοιολογικά.
Ο κύριος λόγος για τον οποίο είναι τόσο δύσκολο κατά την γνώμη μου να κατανοήσει ένας απλός πολίτης όπως εγώ, το ούτως η άλλως σύνθετο αυτό πρόβλημα, είναι ότι εξετάζει το πρόβλημα συνήθως μονοδιάστατα,ενώ είναι πολυδιάστατο.
Λλλο αποτέλεσμα θα δεί κανείς αν δεί μιά εικόνα δισδιάστατα κι΄άλλο αποτέλεσμα θα απολαύσει αν ξαναδεί κανείς την εικόνα τρισδιάστατα.
Ετσι, αν εξετάσουμε ένα συλλογικό πρόβλημα και το δούμε για παράδειγμα υπό το αποκλειστικό πρίσμα της οικονομίας, είναι σίγουρο ότι θα το δούμε μονοδιάστατα.
Για να κατανοήσουμε ένα πρόβλημα που αφορά μιά ολόκληρη κοινωνία, πρέπει να επιστρατεύσουμε παράλληλα την φιλοσοφία, την ιστορία, την ανθρωπολογία, την κοινωνιολογία, την οικονομία, τις διεθνείς σχέσεις, και την αναμενόμενη πορεία της εξέλιξης.Μόνο τότε έχουμε μιά πιθανότητα να κατανοήσουμε το πρόβλημα.
Αυτό βέβαια μάς είναι σε όλους λίγο πολύ γνωστό από τον Μαρξ και μετά.Και ενώ μας είναι γνωστό, δεν μπορούμε να επιστρατεύσουμε όλες αυτές τις τεχνικές που χρησιμοποιούν επιστημονικές μεθόδους, για να αναλύσουμε ένα πρόβλημα.
Και δεν μπορούμε, διότι ελάχιστοι είναι οι άνθρωποι που έχουν αυτό το εύρος γνώσεων για να τις επιστρατεύσουν παράλληλα.Ετσι, χρειαζόμαστε τους διανοούμενους για να μας δείξουν την εικόνα τουλάχιστον από μία η περισσότερες οπτικές γωνίες που δεν γνωρίζουμε.Στην Ελλάδα όμως, δεν υπάρχουν όπως προανέφερα,διανοούμενοι που να μπορούν να δούν τα πράγματα με πάνω από μία διάσταση.
Σε ότι με αφορά, ενώ η προυπόθεση να βλέπω πάντα τα πράγματα από πολλές και διαφορετικές γωνίες, μού είναι γνωστή από τα φοιτητικά μου χρόνια (γι΄αυτό άλλωστε σπούδασα πολλά και διαφορετικά μεταξύ τους, αντικείμενα)και την εφαρμόζω νομίζω στην ζωή μου, όταν άρχισα ν΄ασχολούμαι με το πρόβλημα της ελληνικής κακοδαιμονίας, υποτίμησα το εύρος και το βάθος του προβλήματος, και προσπάθησα αρχικά να το κατανοήσω με την κοινή λογική.
Αρχισα δηλαδή να το προσεγγίζω σάν ένα οποιοδήποτε άλλο πρόβλημα, και πολύ γρήγορα κατάλαβα ότι αυτή η προσέγγιση με οδηγούσε σε αδιέξοδο.
Η μόνη δικαιολογία που έχω, είναι ότι δεν είχα ποτέ προσπαθήσει να κατανοήσω ένα τόσο σύνθετο πρόβλημα που να αφορά μιά κοινωνία εν κινήσει.Τα προβλήματα με τα οποία είχα αχοληθεί στην ζωή μου ήταν είτε λιγότερο σύνθετα, είτε ήταν στατικά.
Ετσι, σχετικά γρήγορα κατανόησα την ανάγκη να προσθέσω και την ιστορική διάσταση στην ανάλυση μου.Ομως και πάλι, μπερδευόμουν με την μεθοδολογία.Μόνο, όταν άρχισα να διαβάζω τα κείμενα του Παναγιώτη Κονδύλη,ξεκαθάρισα την μεθοδολογία που θα έπρεπε να ακολουθήσω.Το κλίκ μού ήρθε με εκείνα τα περίφημα " πρέπει τώρα να ανεβούμε ένα επίπεδο πιό ψηλά, να προσεγγίσουμε το θέμα ανθρωπολογικά,..." η "πρέπει τώρα να κατεβούμε ένα επίπεδο πιό κάτω,...".Ολόκληρη η σκέψη του ήταν δομημένη σε επίπεδα που εξέφραζαν διαφορετικά γνωστικά αντικείμενα μέσω των οποίων επιχειρηματολογούσε και δομούσε το σκεπτικό του.
Ενας άλλος λόγος που αλλοιώνει την εικόνα του απλού πολίτη, είναι οι απίστευτα μεγάλες αλλαγές που βίωσε η ελληνική κοινωνία τα τελευταία 35 χρόνια.Ετσι, στην πραγματικότητα έχουμε πολλές κοινωνίες ( με διαφορετικά βιώματα, διαφορετικές ανάγκες,διαφορετική παιδεία,....)που κινούνται με τελείως διαφορετικές συμπεριφορές και επιδιώξεις εντός της χώρας.
Βέβαια, αυτό συμβαίνει πάντα και παντού, με την διαφορά ότι στις υπόλοιπες κοινωνίες που εξελίσσονται ομαλά, υπάρχει η επικρατούσα άποψη και συμπεριφορά που αντιπροσωπεύει το 70% του πληθυσμού,και οι λοιπές απόψεις και συμπεριφορές (30%) πού εκφράζουν το νέο η το διαφορετικό.
Η ελληνική κοινωνία δεν εξελίχθηκε ομαλά κυρίως λόγω της χούντας,και του καταναλωτισμού που ακολούθησε και ισοπέδωσε τα πάντα, και οι συνέπειες αυτής της μή ομαλής εξέλιξης της κοινωνίας είναι ορατές ακόμα και σήμερα.
Οταν κατά συνέπεια προσπαθούμε να κατανοήσουμε τα προβλήματα της χώρας, ο κατακερματισμός των απόψεων και των συμπεριφορών ( δείγμα σε κάθε περίπτωση μή ομαλής κοινωνικής ζωής), αλλοιώνει την εικόνα μας, και οδηγούμαστε σε λάθος συμπεράσματα.
Τέλος, η μεθοδολογία σύμφωνα με την οποία τεμαχίζουμε το πρόβλημα σε μικρά κομμάτια γιά να το κατανοήσουμε καλύτερα, είναι λανθασμένη, διότι τα επί μέρους προβλήματα δεν μας οδηγούν στο κύριο πρόβλημα από το οποίο πηγάζουν όλα τ΄άλλα.Επεσα και εγώ σ΄αυτό το λάθος, προβάλλοντας κάποια στιγμή ότι η χώρα δεν αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα αλλά πολλά.Δεν παράγει πολιτισμό, έχει πρόβλημα με την διασφάλιση των εξωτερικών της συνόρων, έχει το πρόβλημα του πελατειακού κράτους,...Στην πραγματικότητα, στην περίπτωση αυτή, είναι σάν να προσθέτουμε ένα μήλο, ένα αυγό, και ένα πρόβατο.Δεν οδηγούμαστε πουθενά.
το ελληνικό πρόβλημα
Εχω εξηγήσει πολλές φορές σ΄αυτό το ιστολόγιο τί εννοώ όταν κάνω λόγο γιά το ελληνικό πρόβλημα.Για να το πώ γιά άλλη μιά φορά πολύ σύντομα και απλά, είναι το γεγονός ότι ώς κοινωνία δεν μπορούμε να πάμε μπροστά, ενώ ως άτομα δεν έχουμε τίποτα να ζηλέψουμε από τους πολίτες των πιό πρηγμένων χωρών.
Το ορατό αποτέλεσμα είναι ότι δεν παράγουμε πολιτισμό, δεν μπορούμε να οργανώσουμε αποτελεσματικά το κράτος μας, έχουμε ένα παρακμιακό πολιτικό σύστημα, η οικονομία μας έχει τα χάλια της, η παιδεία μας καταρρέει εδώ και δεκαετίες, η συνοχή της κοινωνίας έχει ήδη καταρρεύσει,τα σύνορα μας απειλούνται, και πρό πάντων δεν φαίνεται στον ορίζοντα ότι μπορούμε να βγούμε από αυτή την κατάσταση.Ολ΄αυτά, και πολλά άλλα συγκροτούν αυτό που ονομάζω ελληνικό πρόβλημα.
Πώς μπορεί να εξηγηθεί αυτό το παράδοξο σε μιά εποχή όπου οι Ελληνες είναι πλούσιοι σε ατομικό επίπεδο όσο ποτέ άλλοτε στην ιστορία τους και διαθέτουν μέσα και εργαλεία που δεν είχαν ποτέ ;
Η άποψη στην οποία καταλήγω είναι ότι έχουμε να κάνουμε μέ ένα ιστορικό πρόβλημα.Από εκεί αρχίζουν όλα και έτσι μπορούν να εξηγηθούν τα επί μέρους προβλήματα που γνωρίζουμε όλοι.Από το 1920 μέχρι και σήμερα, με ελάχιστα χρόνια εξαίρεσης, η Ελλάδα κινείται πλέον εκτός της ιστορίας.Δεν επιδρά πάνω στην ιστορία.Δέχεται αναπόφευκτα την πορεία της ιστορίας (που χαράσσουν άλλοι λαοί που είναι μέσα στην ιστορία, είς βάρος μας).Και η πορεία αυτή δεν της επιφυλάσσει κάποιο μέλλον.Η Ελλάδα οδεύει πρός την ιστορική της αποσύνθεση.Αυτό είναι το συμπέρασμα μου.Δεν θέλω εδώ να αναλύσω αυτό το συμπέρασμα μου διότι θα μου έπαιρνε πολύ χρόνο.Θα το κάνω όμως κάποια στιγμή.
Το σκεπτικό μου κινείται σε διάφορα επίπεδα.
Ας πάρουμε πρώτα την ιδεολογία
Η ιδεολογία( η όποια ) είναι μιά κατασκευασμένη θεωρία από άνθρώπους.Δεν υπάρχει μέσα στην φύση.Είναι στην φύση του ανθρώπου να θέλει να πιστεύει σε κάτι.Κι΄εγώ πέρασα από αυτό το στάδιο όπως όλοι.Η ιδεολογία μας επιτρέπει να ονειρευόμαστε ένα κόσμο όπως τον θέλουμε, ο οποίος μέχρι τώρα δεν έχει προκύψει στην ανθρώπινη ιστορία.Ουτε μου φαίνεται θα προκύψει ποτέ.Οι ιδεολογίες όμως, θα υπάρχουν πάντα, διότι είναι μιά έμφυτη ανάγκη του ανθρώπου να πιστεύει σ΄ένα καλύτερο κόσμο.
Η ιδεολογίες στην καλύτερη περίπτωση θα μας επέτρεπαν να πιστέψουμε ότι κατανοήσαμε τον κόσμο γύρω μας και να επιλέξουμε τον δρόμο πού θα μας οδηγήσει στον μελλοντικό κόσμο που επιθυμούμε για την ανθρωπότητα.
Οι ιδεολογίες δεν μπορούν όμως να εξηγήσουν και προτείνουν λύσεις στο ελληνικό πρόβλημα η στην ελληνική κακοδαιμονία.Κατά συνέπεια, όλα τα ελληνικά κόμματα ως εκφραστές ιδεολογιών μπορεί να έχουν να προτείνουν λύσεις για να επιλύσουν τά προβλήματα της ανθρωπότητας, δεν έχουν όμως να προτείνουν λύσεις για το ελληνικό ιστορικό πρόβλημα.
Ας πάρουμε τώρα την διαχείριση των καθημερινών προβλημάτων
Τα ελληνικά πολιτικά κόμματα, πέρα από τις λύσεις πού προτείνουν για την ανθρωπότητα (ώς εκφραστές ιδεολογιών ), προτείνουν και λύσεις για τα τρέχοντα προβλήματα των Ελλήνων πολιτών για τα επόμενα τρία-τέσσερα χρόνια, ως διαχειριστές.Οι λύσεις αυτές τα τελευταία 35 χρόνια, οδήγησαν στην σημερινή κατάσταση της οικονομικής χρεωκοπίας της χώρας και στην επιτάχυνση της ιστορικής της παρακμής.
Κανένα κόμμα δεν προτείνει λύσεις γιά την Ελλάδα μεσοπρόθεσμα(με ορίζοντα δηλαδή τα 30 η τα 40 χρόνια από σήμερα ).Κι΄όμως εκεί εστιάζεται το ελληνικό πρόβλημα.Κατά συνέπεια τα σημερινά ελληνικά πολιτικά κόμματα δεν έχουν την δυνατότητα να προτείνουν λύσεις για το ελληνικό πρόβλημα.Δεν έχουν κάν συνείδηση της ύπαρξης του.Ακόμα όμως κι΄αν το συνειδητοποιούν, το κρύβουν επιμελώς.
Αυτό πού έχει σημασία αρχικά, είναι νομίζω να κατανοηθεί το πρόβλημα από τους πολίτες.Πρέπει να κατανοήσουν ότι το πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα ο Ελληνισμός είναι σύνθετο.Μακάρι να έφταιγε μόνο ο πολιτικός κόσμος.Μακάρι το πρόβλημα να ήταν μόνο η κακοδιαχείριση,κλπ..Ολ' αυτά είναι απλά οι εμφανείς διαστάσεις του προβλήματος πού μας κάνουν να βλέπουμε το πρόβλημα μονοδιάστατα και μας οδηγιούν σε λάθος συμπεράσματα και λύσεις.Στην πραγματικότητα η Ελλάδα υπέστη ένα "ιστορικό στραβοπάτημα" γύρω στο 1920.Από αυτό το στραβοπάτημα δεν μπόρεσε να συνέλθει μέχρι και σήμερα ούτε φαίνεται ότι θα συνέλθει στο μέλλον αν δεν γίνουν θεαματικές αλλαγές(που δέν τις βλέπω ) όσο γίνεται πιό γρήγορα.Το ορατό μέρος του ιστορικού στραβο-πατήματος είναι η στρατιωτική ήττα και ο ξεριζωμός του ελληνισμού της Μικρασίας.Το αόρατο μέρος του στραβο-πατήματος είναι ότι ακολούθησε φυσιολογικά (ιστορικά δηλαδή )για τον ελληνισμό από τότε μέχρι και σήμερα, και προ πάντων ότι θα ακολουθήσει στο μέλλον(αυτή την ιδιαιτερότητα έχει η ιστορία.Τα ιστορικά στραβο-πατήματα δεν είναι στατικά.Δεν δημιουργούν δηλαδή απλά ένα γεγονός το οποίο καταγράφεται στα βιβλία της ιστορίας.Δημιουργούν συνέπειες στο μέλλον οι οποίες αν δεν αντιμετωπιστούν έγκαιρα, μπορούν να οδηγήσουν μέχρι και στον ιστορικό αφανισμό ενός έθνους.)
Ιστορικά στραβο-πατήματα έχουν βιώσει οι περισσότεροι λαοί αυτού του πλανήτη.Τις περισσότερες φορές αυτά ξεπερνιούνται με κατάλληλες και έγκαιρες ενέργειες.Στην περίπτωση του ελληνικού στραβο-πατήματος, και ενώ έχουν περάσει κοντά 90 χρόνια από τότε,ούτε έγκαιρα ενεργήσαμε ούτε κατάλληλα.Το γεγονός αυτό διόγκωσε ακόμα περισσότερο το πρόβλημα.
Κι ΄όμως υπάρχουν λύσεις στο ελληνικό πρόβλημα, έστω και τώρα.Οι προυποθέσεις είναι να το κατανοήσει ο λαός, να προκύψει ο κατάλληλος ηγέτης, και να υπάρχει ο χρόνος γιά την αναγκαία λύση.Ας πούμε ότι όλα αυτά υπάρχουν.Τί θα έπρεπε να γίνει;Κατά την γνώμη μου, το πρώτο θέμα που θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί, είναι το δημογραφικό.
Το δημογραφικό πρόβλημα
Ενας Γάλλος οικονομολόγος του 18ου αιώνα έλεγε ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερος πλούτος γιά μιά χώρα από τον πληθυσμό της.
Αν αυτό μπορούσε να γίνει κατανοητό από τους πολίτες της χώρας μας και από τα πολιτικά κόμματα, θα είχε ήδη εν μέρει βρεθεί η λύση στο ιστορικό πρόβλημα της χώρας.Αυτό όμως, είαι προφανές ότι δεν είναι κατανοητό προς το παρόν.
Για να πούμε ότι αρχίζουμε να επιδρούμε επί της ιστορίας, θα έπρεπε να βάλουμε ώς στόχο τον διπλασιαμό του ελληνικού πληθυσμού στα επόμενα 30 χρόνια.Να γίνουμε δηλαδή 22 εκατομμυρια το 2040.
Πώς μπορεί να επιτευχθεί αυτός ο στόχος ;
Πρώτον, πρέπει με τις κατάλληλες πολιτικές να πεισθούν οι ελληνικές οικογένειες να κάνουν τουλάχιστον 3 παιδιά.
Δεύτερον, πρέπει να δοθούν κίνητρα στους Ελληνες του εξωτερικού να επιστρέψουν στην Ελλάδα.
Ομως, τα ανωτέρω δύο σημεία δεν μπορούν να εξασφαλίσουν τον στόχο.Πρέπει να προκύψουν και αλλοδαποί οι οποίοι δεν έχουν πλέον τίποτα να περιμένουν από τον τόπο τους, οι οποίοι είναι διατεθειμένοι να μεταναστεύσουν προκειμένου να ζήσουν καλύτερα.Και οι άνθρωποι αυτοί υπάρχουν εν αφθονία σήμερα.Δεν εννοώ όμως τους λαθρομετανάστες πού επιλέγουν την χώρα μας.Εννοώ αλλοδαπούς πού θα επιλέξουμε εμείς και οι οποίοι θα αυξήσουν τον πλούτο της χώρας.Θα είναι δηλαδή νέοι και υψηλού μορφωτικού επιπέδου άνθρωποι, πού θα τους επιλέξουμε γιά την χρησιμότητα πού μπορούν να έχουν γιά την ελληνική οικονομία μακροπρόθεσμα, και γιά να γίνουν έλληνες πολίτες αν το επιθυμήσουν και τηρήσουν κάποιες προυποθέσεις.
Ας επικεντρωθούμε στο θέμα των αλλοδαπών για να δούμε πώς θα μπορούσαν να ενταχθούν στην ελληνική κοινωνία χωρίς ουσιαστικό κόστος για τον έλληνα φορολογούμενο.
1/ πρέπει να δημιουργθούν 10 νέες πόλεις στην Ελλάδα, οι οποίες σε τριάντα χρόνια πρέπει να έχουν ένα εκατομμύριο πληθυσμό η κάθε μία.Οι πόλεις αυτές πρέπει να είναι διάσπαρτες στην ελληνική περιφέρεια.Μία στην Ηπειρο, μία στην Θεσσαλία,κλπ...
2/πρέπει να γίνει μιά συνταγματική μεταρρύθμιση, ώστε οι πόλεις αυτές νά είναι γιά 30 χρόνια, ομόσπονδα κρατίδια, με ειδικό νομικό καθεστώς.Μετά τα τριάντα χρόνια το ειδικό νομικό καθεστώς θα καταργηθεί.Το ειδικό νομικό καθεστώς, θα επιτρέψει κυρίως μεγαλύτερη ταχύτητα ώς πρός την λήψη των αποφάσεων, και ειδικά κίνητρα, κυρίως φορολογικά, για 30 χρόνια.
3/ οι πόλεις αυτές θα οικοδομηθούν με ιδιωτικά κεφάλαια.Οι πολίτες που θα κατοικούν (έλληνες η αλλοδαποί ) θα πληρώνουν ένα ενοίκιο, αλλά στα τριάντα χρόνια κατοικίας, έναντι ενός μικρού ποσού θα μπορούν να αγοράσουν την κατοικία τους.Σε ότι αφορά τις δημόσιες υποδομές(αστυνομικά τμήματα,...), το δημόσιο θα καταβάλλει κάποιο ενοίκιο, με την δυνατότητα να αγοράσει αυτά τα κτίρια σε 30 χρόνια έναντι ένός μικρού ποσού.
4/ οι δημόσιοι υπάλληλοι των πόλεων θα είναι έλληνες πολίτες τα πρώτα δέκα χρόνια, και σταδιακά θα ενσωματώνονται αλλοδαποί(που θα αποκτήσουν την ελληνική υπηκοότητα )στην δημόσια διοίκηση των πόλεων.
5/ οι έλληνες πολίτες καθώς και οι ευρωπαίοι πολίτες θα μπορούν να εγκατασταθούν σ' αυτές τις πόλεις χωρίς κανένα περιορισμό και με τους οικονομικούς όρους (ιδίως γιά την κατοικία) που προβλέπονται γιά τους αλλοδαπούς.Ισως και με καλύτερους όρους αν μπορέσει το κράτος μας να επιδοτήσει αυτό το επιπλέον κόστος.
6/ οι αλλοδαποί πολίτες που θα επιλεγούν, θα υπόκεινται σε ποσοστώσεις.Αν γιά παράδειγμα 10 000 Ρώσοι πολίτες αποφασίζεται ότι θα μπορούν ετησίως να ενταχθούν σ΄αυτό το πρόγραμμα, 1000 θα εγκαθίστανται σε κάθε μία από τις 10 πόλεις.
7/ τα κριτήρια επιλογής των αλλοδαπών πρέπει να είναι πολύ αυστηρά.Πρέπει να είναι άνθρωποι πού να μήν έχουν πλέον δεσμούς με την χώρα τους (να μήν έχουν συγγενείς, να θέλουν να αποκοπούν από το παρελθόν τους,...)και παράλληλα, με τις γνώσεις τους να είναι χρήσιμοι γιά την ελληνική οικονομία.Πρέπει κυρίως να είναι άνθρωποι πού αναζητούν μιά νέα πατρίδα, καί όχι άνθρωποι πού αναζητούν δουλειά ώστε να μπορέσουν να επιστρέψουν μιά μέρα στην πατρίδα τους.Σε κάθε περίπτωση, δεν χρειάζεται να αναζητήσουμε την πρωτοτυπία ως πρός τα αναγκαία κριτήρια.Αλλες χώρες έχουν εφαρμόσει αυτές τις πολιτικές (ΗΠΑ,Καναδάς, Αυστραλία,...) εδώ και καιρό, με μεγάλη επιτυχία.
8/το θέμα της εργασίας είναι πολύ σημαντικό, αλλά δεν πρέπει να μας τρομάζει.Ειναι εφικτό να απασχοληθούν όλοι αυτοί οι αλλοδαποί πολίτες, κυρίως διότι θα επιλεγούν.Και ένα από τα κύρια κριτήρια επιλογής είναι η δουλειά πού ξέρουν να κάνουν.Αν γιά παράδειγμα σε μιά πόλη ενός εκατομμυρίου κατοίκων απαιτούνται 500 υδραυλικοί, θα επιλεγούν 500 υδραυλικοί πού θα έρθουν και θα εγκατασταθούν σ΄αυτή την πόλη.Και μόνο η κατανάλωση πού θα προκύψει στην κάθε πόλη, θα δημιουργήσει τις μισές από τις αναγκαίες θέσεις εργασίας που απαιτούνται γιά να εργαστούν όλοι.Τα φορολογικά κίνητρα, θα επιτρέψουν την δημιουργία των επιπλέον θέσεων εργασίας που απαιτούνται ώστε να υπάρξει πλήρης απασχόληση.
9/ στους αλλοδαπούς πολίτες που θα εντάσσονται σ΄αυτό το πρόγραμμα, που θα εργάζονται και δεν θα έχουν προβλήματα με τον νόμο, θα χορηγείται η ελληνική υπηκοότητα με την πάροδο δέκα ετών εργασίας στην πόλη.Θα χορηγείται επίσης αυτόματα η ελληνική υπηκοότητα στα παιδιά τους πού έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα.
Δεν ξέρω άν με τα σημεία που προανέφερα, μπορώ να πείσω ότι είναι εφικτό να ενσωματώσουμε στην ελληνική κοινωνία δέκα εκατομμύρια ξένους πολίτες σε 30 χρόνια, και να τούς μετατρέψουμε σε έλληνες πολίτες.Ισως πρέπει να αναλύσω πολύ περισσότερο αυτό το σκεπτικό γιά να πείσω.Για μένα είναι ξεκάθαρο ότι αυτό είναι εφικτό.
Αν υποθέσουμε ότι αυτό είναι εφικτό, πρέπει να δούμε ποιές είναι οι συνέπειες γιά την χώρα.
1/ η χώρα διπλασιάζει μέσα σε 30 χρόνια την οικονομία της, δηλαδή το ΑΕΠ της.Αυτό σημαίνει ότι επιλύει το πρόβλημα του δημόσιου χρέους, το πρόβλημα των ασφαλιστικών ταμείων,και γενικότερα όλες τις παρενέργειες που δημιούργησε η παρακμιακή Πασοκο-νεοδημοκρατική διαχείριση επί 35 χρόνια.
2/έχει πλέον ένα νέο πληθυσμό που διεκδικεί το μέλλον που δικαιούται.
3/έχει πλέον πρωτεύοντα ρόλο στα Βαλκάνια λόγω του μεγέθους της.
4/διπλασιάζει την επιρροή της στο ευρωπαικό κοινοβούλιο.
5/διπλασιάζει το μέγεθος του στρατού της.
6/γίνεται πλέον μιά αξιόλογη αγορά για τους διεθνείς επενδυτές, και αρχίζει να προσελκύει σημαντικές ξένες επενδύσεις (και σταματά πλέον αυτή φήμη ότι δεν έρχονται επενδύσεις στην Ελλάδα διότι η χώρα είναι γραφειοκρατική.Είναι γραφειοκρατική η χώρα, αλλά ο κύριος λόγος που δεν έχουμε ξένες επενδύσεις, είναι το μικρό μέγεθος της εσωτερικής μας αγοράς )
7/ οι ελληνικές επιχειρήσεις διπλασιάζουν το μέγεθος τους μέσα σε 30 χρόνια.
Μπορεί να υπερβάλλω μ΄αυτά που λέω.Δεν νομίζω να υπερβάλλω κατά την γνώμη μου.
Οι περισσότεροι αναγνώστες αυτού του κειμένου και κυρίως οι εθνικιστές και οι διεθνιστές θα διαφωνήσουν με την πρόταση μου.
Για μένα αυτό πού έχει σημασία είναι κάποιοι από τους αναγνώστες αυτού του κειμένου, να συμφωνήσουν ότι η χώρα βιώνει ένα ιστορικό πρόβλημα.Αν συμφωνήσουν σ΄αυτό, θα συμφωνήσουν ότι η χώρα πρέπει να βρεί τρόπο ν΄αντιμετωπίσει επειγόντως και με ριζικό τρόπο πρώτο απ΄όλα το δημογραφικό πρόβλημα.Οι τρόπος είναι συζητήσιμος.
Πρίν αρχίσω, θεωρώ αναγκαίο να κάνω μιά μεγάλη εισαγωγή.
η δυσκολία κατανόησης του ελληνικού προβλήματος
Συνήθως σ΄αυτό το ιστολόγιο, δεν ασχολούμαι με πρακτικά προβλήματα, όχι επειδή δεν τα κατέχω η επειδή δεν μ΄αρέσει η ενασχόληση μου μ΄αυτά, αλλά επειδή άλλο ήταν από την αρχή το σκεπτικό μου.
Ηθελα να κατανοήσω του λόγους της ελληνικής κακοδαιμονίας.
Σήμερα, έχοντας περάσει από πολλά μονοπάτια, νομίζω ότι έχω βρεί τον δρόμο.Νομίζω ότι γνωρίζω εν μέρει τους ουσιαστικούς λόγους της ελληνικής κακοδαιμονίας.Το ερώτημα αυτό με ταλαιπώρησε πολύ τα τελευταία δύο χρόνια, και δεν μπορούσα να ηρεμήσω μέχρι να βρώ μιά απάντηση που να με ικανοποιεί.Σήμερα νοιώθω επιτέλους ότι βρήκα τουλάχιστον έν μέρει τους λόγους-τα αίτια.Δυστυχώς όμως, η απάντηση πού βρήκα-έδωσα, όχι μόνο δεν με ηρέμησε, αλλά με γέμισε θλίψη και απογοήτευση, διότι δεν περίμενα ότι το ελληνικό πρόβλημα θα είχε αυτή την έκταση και αυτό το βάθος.
Αυτού του είδους οι διανοητικές αναζητήσεις δεν είναι εύκολες στην Ελλάδα, διότι δεν υπάρχουν πλέον και διανοούμενοι οι οποίοι να μπορούν να βοηθήσουν έστω εννοιολογικά.
Ο κύριος λόγος για τον οποίο είναι τόσο δύσκολο κατά την γνώμη μου να κατανοήσει ένας απλός πολίτης όπως εγώ, το ούτως η άλλως σύνθετο αυτό πρόβλημα, είναι ότι εξετάζει το πρόβλημα συνήθως μονοδιάστατα,ενώ είναι πολυδιάστατο.
Λλλο αποτέλεσμα θα δεί κανείς αν δεί μιά εικόνα δισδιάστατα κι΄άλλο αποτέλεσμα θα απολαύσει αν ξαναδεί κανείς την εικόνα τρισδιάστατα.
Ετσι, αν εξετάσουμε ένα συλλογικό πρόβλημα και το δούμε για παράδειγμα υπό το αποκλειστικό πρίσμα της οικονομίας, είναι σίγουρο ότι θα το δούμε μονοδιάστατα.
Για να κατανοήσουμε ένα πρόβλημα που αφορά μιά ολόκληρη κοινωνία, πρέπει να επιστρατεύσουμε παράλληλα την φιλοσοφία, την ιστορία, την ανθρωπολογία, την κοινωνιολογία, την οικονομία, τις διεθνείς σχέσεις, και την αναμενόμενη πορεία της εξέλιξης.Μόνο τότε έχουμε μιά πιθανότητα να κατανοήσουμε το πρόβλημα.
Αυτό βέβαια μάς είναι σε όλους λίγο πολύ γνωστό από τον Μαρξ και μετά.Και ενώ μας είναι γνωστό, δεν μπορούμε να επιστρατεύσουμε όλες αυτές τις τεχνικές που χρησιμοποιούν επιστημονικές μεθόδους, για να αναλύσουμε ένα πρόβλημα.
Και δεν μπορούμε, διότι ελάχιστοι είναι οι άνθρωποι που έχουν αυτό το εύρος γνώσεων για να τις επιστρατεύσουν παράλληλα.Ετσι, χρειαζόμαστε τους διανοούμενους για να μας δείξουν την εικόνα τουλάχιστον από μία η περισσότερες οπτικές γωνίες που δεν γνωρίζουμε.Στην Ελλάδα όμως, δεν υπάρχουν όπως προανέφερα,διανοούμενοι που να μπορούν να δούν τα πράγματα με πάνω από μία διάσταση.
Σε ότι με αφορά, ενώ η προυπόθεση να βλέπω πάντα τα πράγματα από πολλές και διαφορετικές γωνίες, μού είναι γνωστή από τα φοιτητικά μου χρόνια (γι΄αυτό άλλωστε σπούδασα πολλά και διαφορετικά μεταξύ τους, αντικείμενα)και την εφαρμόζω νομίζω στην ζωή μου, όταν άρχισα ν΄ασχολούμαι με το πρόβλημα της ελληνικής κακοδαιμονίας, υποτίμησα το εύρος και το βάθος του προβλήματος, και προσπάθησα αρχικά να το κατανοήσω με την κοινή λογική.
Αρχισα δηλαδή να το προσεγγίζω σάν ένα οποιοδήποτε άλλο πρόβλημα, και πολύ γρήγορα κατάλαβα ότι αυτή η προσέγγιση με οδηγούσε σε αδιέξοδο.
Η μόνη δικαιολογία που έχω, είναι ότι δεν είχα ποτέ προσπαθήσει να κατανοήσω ένα τόσο σύνθετο πρόβλημα που να αφορά μιά κοινωνία εν κινήσει.Τα προβλήματα με τα οποία είχα αχοληθεί στην ζωή μου ήταν είτε λιγότερο σύνθετα, είτε ήταν στατικά.
Ετσι, σχετικά γρήγορα κατανόησα την ανάγκη να προσθέσω και την ιστορική διάσταση στην ανάλυση μου.Ομως και πάλι, μπερδευόμουν με την μεθοδολογία.Μόνο, όταν άρχισα να διαβάζω τα κείμενα του Παναγιώτη Κονδύλη,ξεκαθάρισα την μεθοδολογία που θα έπρεπε να ακολουθήσω.Το κλίκ μού ήρθε με εκείνα τα περίφημα " πρέπει τώρα να ανεβούμε ένα επίπεδο πιό ψηλά, να προσεγγίσουμε το θέμα ανθρωπολογικά,..." η "πρέπει τώρα να κατεβούμε ένα επίπεδο πιό κάτω,...".Ολόκληρη η σκέψη του ήταν δομημένη σε επίπεδα που εξέφραζαν διαφορετικά γνωστικά αντικείμενα μέσω των οποίων επιχειρηματολογούσε και δομούσε το σκεπτικό του.
Ενας άλλος λόγος που αλλοιώνει την εικόνα του απλού πολίτη, είναι οι απίστευτα μεγάλες αλλαγές που βίωσε η ελληνική κοινωνία τα τελευταία 35 χρόνια.Ετσι, στην πραγματικότητα έχουμε πολλές κοινωνίες ( με διαφορετικά βιώματα, διαφορετικές ανάγκες,διαφορετική παιδεία,....)που κινούνται με τελείως διαφορετικές συμπεριφορές και επιδιώξεις εντός της χώρας.
Βέβαια, αυτό συμβαίνει πάντα και παντού, με την διαφορά ότι στις υπόλοιπες κοινωνίες που εξελίσσονται ομαλά, υπάρχει η επικρατούσα άποψη και συμπεριφορά που αντιπροσωπεύει το 70% του πληθυσμού,και οι λοιπές απόψεις και συμπεριφορές (30%) πού εκφράζουν το νέο η το διαφορετικό.
Η ελληνική κοινωνία δεν εξελίχθηκε ομαλά κυρίως λόγω της χούντας,και του καταναλωτισμού που ακολούθησε και ισοπέδωσε τα πάντα, και οι συνέπειες αυτής της μή ομαλής εξέλιξης της κοινωνίας είναι ορατές ακόμα και σήμερα.
Οταν κατά συνέπεια προσπαθούμε να κατανοήσουμε τα προβλήματα της χώρας, ο κατακερματισμός των απόψεων και των συμπεριφορών ( δείγμα σε κάθε περίπτωση μή ομαλής κοινωνικής ζωής), αλλοιώνει την εικόνα μας, και οδηγούμαστε σε λάθος συμπεράσματα.
Τέλος, η μεθοδολογία σύμφωνα με την οποία τεμαχίζουμε το πρόβλημα σε μικρά κομμάτια γιά να το κατανοήσουμε καλύτερα, είναι λανθασμένη, διότι τα επί μέρους προβλήματα δεν μας οδηγούν στο κύριο πρόβλημα από το οποίο πηγάζουν όλα τ΄άλλα.Επεσα και εγώ σ΄αυτό το λάθος, προβάλλοντας κάποια στιγμή ότι η χώρα δεν αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα αλλά πολλά.Δεν παράγει πολιτισμό, έχει πρόβλημα με την διασφάλιση των εξωτερικών της συνόρων, έχει το πρόβλημα του πελατειακού κράτους,...Στην πραγματικότητα, στην περίπτωση αυτή, είναι σάν να προσθέτουμε ένα μήλο, ένα αυγό, και ένα πρόβατο.Δεν οδηγούμαστε πουθενά.
το ελληνικό πρόβλημα
Εχω εξηγήσει πολλές φορές σ΄αυτό το ιστολόγιο τί εννοώ όταν κάνω λόγο γιά το ελληνικό πρόβλημα.Για να το πώ γιά άλλη μιά φορά πολύ σύντομα και απλά, είναι το γεγονός ότι ώς κοινωνία δεν μπορούμε να πάμε μπροστά, ενώ ως άτομα δεν έχουμε τίποτα να ζηλέψουμε από τους πολίτες των πιό πρηγμένων χωρών.
Το ορατό αποτέλεσμα είναι ότι δεν παράγουμε πολιτισμό, δεν μπορούμε να οργανώσουμε αποτελεσματικά το κράτος μας, έχουμε ένα παρακμιακό πολιτικό σύστημα, η οικονομία μας έχει τα χάλια της, η παιδεία μας καταρρέει εδώ και δεκαετίες, η συνοχή της κοινωνίας έχει ήδη καταρρεύσει,τα σύνορα μας απειλούνται, και πρό πάντων δεν φαίνεται στον ορίζοντα ότι μπορούμε να βγούμε από αυτή την κατάσταση.Ολ΄αυτά, και πολλά άλλα συγκροτούν αυτό που ονομάζω ελληνικό πρόβλημα.
Πώς μπορεί να εξηγηθεί αυτό το παράδοξο σε μιά εποχή όπου οι Ελληνες είναι πλούσιοι σε ατομικό επίπεδο όσο ποτέ άλλοτε στην ιστορία τους και διαθέτουν μέσα και εργαλεία που δεν είχαν ποτέ ;
Η άποψη στην οποία καταλήγω είναι ότι έχουμε να κάνουμε μέ ένα ιστορικό πρόβλημα.Από εκεί αρχίζουν όλα και έτσι μπορούν να εξηγηθούν τα επί μέρους προβλήματα που γνωρίζουμε όλοι.Από το 1920 μέχρι και σήμερα, με ελάχιστα χρόνια εξαίρεσης, η Ελλάδα κινείται πλέον εκτός της ιστορίας.Δεν επιδρά πάνω στην ιστορία.Δέχεται αναπόφευκτα την πορεία της ιστορίας (που χαράσσουν άλλοι λαοί που είναι μέσα στην ιστορία, είς βάρος μας).Και η πορεία αυτή δεν της επιφυλάσσει κάποιο μέλλον.Η Ελλάδα οδεύει πρός την ιστορική της αποσύνθεση.Αυτό είναι το συμπέρασμα μου.Δεν θέλω εδώ να αναλύσω αυτό το συμπέρασμα μου διότι θα μου έπαιρνε πολύ χρόνο.Θα το κάνω όμως κάποια στιγμή.
Το σκεπτικό μου κινείται σε διάφορα επίπεδα.
Ας πάρουμε πρώτα την ιδεολογία
Η ιδεολογία( η όποια ) είναι μιά κατασκευασμένη θεωρία από άνθρώπους.Δεν υπάρχει μέσα στην φύση.Είναι στην φύση του ανθρώπου να θέλει να πιστεύει σε κάτι.Κι΄εγώ πέρασα από αυτό το στάδιο όπως όλοι.Η ιδεολογία μας επιτρέπει να ονειρευόμαστε ένα κόσμο όπως τον θέλουμε, ο οποίος μέχρι τώρα δεν έχει προκύψει στην ανθρώπινη ιστορία.Ουτε μου φαίνεται θα προκύψει ποτέ.Οι ιδεολογίες όμως, θα υπάρχουν πάντα, διότι είναι μιά έμφυτη ανάγκη του ανθρώπου να πιστεύει σ΄ένα καλύτερο κόσμο.
Η ιδεολογίες στην καλύτερη περίπτωση θα μας επέτρεπαν να πιστέψουμε ότι κατανοήσαμε τον κόσμο γύρω μας και να επιλέξουμε τον δρόμο πού θα μας οδηγήσει στον μελλοντικό κόσμο που επιθυμούμε για την ανθρωπότητα.
Οι ιδεολογίες δεν μπορούν όμως να εξηγήσουν και προτείνουν λύσεις στο ελληνικό πρόβλημα η στην ελληνική κακοδαιμονία.Κατά συνέπεια, όλα τα ελληνικά κόμματα ως εκφραστές ιδεολογιών μπορεί να έχουν να προτείνουν λύσεις για να επιλύσουν τά προβλήματα της ανθρωπότητας, δεν έχουν όμως να προτείνουν λύσεις για το ελληνικό ιστορικό πρόβλημα.
Ας πάρουμε τώρα την διαχείριση των καθημερινών προβλημάτων
Τα ελληνικά πολιτικά κόμματα, πέρα από τις λύσεις πού προτείνουν για την ανθρωπότητα (ώς εκφραστές ιδεολογιών ), προτείνουν και λύσεις για τα τρέχοντα προβλήματα των Ελλήνων πολιτών για τα επόμενα τρία-τέσσερα χρόνια, ως διαχειριστές.Οι λύσεις αυτές τα τελευταία 35 χρόνια, οδήγησαν στην σημερινή κατάσταση της οικονομικής χρεωκοπίας της χώρας και στην επιτάχυνση της ιστορικής της παρακμής.
Κανένα κόμμα δεν προτείνει λύσεις γιά την Ελλάδα μεσοπρόθεσμα(με ορίζοντα δηλαδή τα 30 η τα 40 χρόνια από σήμερα ).Κι΄όμως εκεί εστιάζεται το ελληνικό πρόβλημα.Κατά συνέπεια τα σημερινά ελληνικά πολιτικά κόμματα δεν έχουν την δυνατότητα να προτείνουν λύσεις για το ελληνικό πρόβλημα.Δεν έχουν κάν συνείδηση της ύπαρξης του.Ακόμα όμως κι΄αν το συνειδητοποιούν, το κρύβουν επιμελώς.
Αυτό πού έχει σημασία αρχικά, είναι νομίζω να κατανοηθεί το πρόβλημα από τους πολίτες.Πρέπει να κατανοήσουν ότι το πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα ο Ελληνισμός είναι σύνθετο.Μακάρι να έφταιγε μόνο ο πολιτικός κόσμος.Μακάρι το πρόβλημα να ήταν μόνο η κακοδιαχείριση,κλπ..Ολ' αυτά είναι απλά οι εμφανείς διαστάσεις του προβλήματος πού μας κάνουν να βλέπουμε το πρόβλημα μονοδιάστατα και μας οδηγιούν σε λάθος συμπεράσματα και λύσεις.Στην πραγματικότητα η Ελλάδα υπέστη ένα "ιστορικό στραβοπάτημα" γύρω στο 1920.Από αυτό το στραβοπάτημα δεν μπόρεσε να συνέλθει μέχρι και σήμερα ούτε φαίνεται ότι θα συνέλθει στο μέλλον αν δεν γίνουν θεαματικές αλλαγές(που δέν τις βλέπω ) όσο γίνεται πιό γρήγορα.Το ορατό μέρος του ιστορικού στραβο-πατήματος είναι η στρατιωτική ήττα και ο ξεριζωμός του ελληνισμού της Μικρασίας.Το αόρατο μέρος του στραβο-πατήματος είναι ότι ακολούθησε φυσιολογικά (ιστορικά δηλαδή )για τον ελληνισμό από τότε μέχρι και σήμερα, και προ πάντων ότι θα ακολουθήσει στο μέλλον(αυτή την ιδιαιτερότητα έχει η ιστορία.Τα ιστορικά στραβο-πατήματα δεν είναι στατικά.Δεν δημιουργούν δηλαδή απλά ένα γεγονός το οποίο καταγράφεται στα βιβλία της ιστορίας.Δημιουργούν συνέπειες στο μέλλον οι οποίες αν δεν αντιμετωπιστούν έγκαιρα, μπορούν να οδηγήσουν μέχρι και στον ιστορικό αφανισμό ενός έθνους.)
Ιστορικά στραβο-πατήματα έχουν βιώσει οι περισσότεροι λαοί αυτού του πλανήτη.Τις περισσότερες φορές αυτά ξεπερνιούνται με κατάλληλες και έγκαιρες ενέργειες.Στην περίπτωση του ελληνικού στραβο-πατήματος, και ενώ έχουν περάσει κοντά 90 χρόνια από τότε,ούτε έγκαιρα ενεργήσαμε ούτε κατάλληλα.Το γεγονός αυτό διόγκωσε ακόμα περισσότερο το πρόβλημα.
Κι ΄όμως υπάρχουν λύσεις στο ελληνικό πρόβλημα, έστω και τώρα.Οι προυποθέσεις είναι να το κατανοήσει ο λαός, να προκύψει ο κατάλληλος ηγέτης, και να υπάρχει ο χρόνος γιά την αναγκαία λύση.Ας πούμε ότι όλα αυτά υπάρχουν.Τί θα έπρεπε να γίνει;Κατά την γνώμη μου, το πρώτο θέμα που θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί, είναι το δημογραφικό.
Το δημογραφικό πρόβλημα
Ενας Γάλλος οικονομολόγος του 18ου αιώνα έλεγε ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερος πλούτος γιά μιά χώρα από τον πληθυσμό της.
Αν αυτό μπορούσε να γίνει κατανοητό από τους πολίτες της χώρας μας και από τα πολιτικά κόμματα, θα είχε ήδη εν μέρει βρεθεί η λύση στο ιστορικό πρόβλημα της χώρας.Αυτό όμως, είαι προφανές ότι δεν είναι κατανοητό προς το παρόν.
Για να πούμε ότι αρχίζουμε να επιδρούμε επί της ιστορίας, θα έπρεπε να βάλουμε ώς στόχο τον διπλασιαμό του ελληνικού πληθυσμού στα επόμενα 30 χρόνια.Να γίνουμε δηλαδή 22 εκατομμυρια το 2040.
Πώς μπορεί να επιτευχθεί αυτός ο στόχος ;
Πρώτον, πρέπει με τις κατάλληλες πολιτικές να πεισθούν οι ελληνικές οικογένειες να κάνουν τουλάχιστον 3 παιδιά.
Δεύτερον, πρέπει να δοθούν κίνητρα στους Ελληνες του εξωτερικού να επιστρέψουν στην Ελλάδα.
Ομως, τα ανωτέρω δύο σημεία δεν μπορούν να εξασφαλίσουν τον στόχο.Πρέπει να προκύψουν και αλλοδαποί οι οποίοι δεν έχουν πλέον τίποτα να περιμένουν από τον τόπο τους, οι οποίοι είναι διατεθειμένοι να μεταναστεύσουν προκειμένου να ζήσουν καλύτερα.Και οι άνθρωποι αυτοί υπάρχουν εν αφθονία σήμερα.Δεν εννοώ όμως τους λαθρομετανάστες πού επιλέγουν την χώρα μας.Εννοώ αλλοδαπούς πού θα επιλέξουμε εμείς και οι οποίοι θα αυξήσουν τον πλούτο της χώρας.Θα είναι δηλαδή νέοι και υψηλού μορφωτικού επιπέδου άνθρωποι, πού θα τους επιλέξουμε γιά την χρησιμότητα πού μπορούν να έχουν γιά την ελληνική οικονομία μακροπρόθεσμα, και γιά να γίνουν έλληνες πολίτες αν το επιθυμήσουν και τηρήσουν κάποιες προυποθέσεις.
Ας επικεντρωθούμε στο θέμα των αλλοδαπών για να δούμε πώς θα μπορούσαν να ενταχθούν στην ελληνική κοινωνία χωρίς ουσιαστικό κόστος για τον έλληνα φορολογούμενο.
1/ πρέπει να δημιουργθούν 10 νέες πόλεις στην Ελλάδα, οι οποίες σε τριάντα χρόνια πρέπει να έχουν ένα εκατομμύριο πληθυσμό η κάθε μία.Οι πόλεις αυτές πρέπει να είναι διάσπαρτες στην ελληνική περιφέρεια.Μία στην Ηπειρο, μία στην Θεσσαλία,κλπ...
2/πρέπει να γίνει μιά συνταγματική μεταρρύθμιση, ώστε οι πόλεις αυτές νά είναι γιά 30 χρόνια, ομόσπονδα κρατίδια, με ειδικό νομικό καθεστώς.Μετά τα τριάντα χρόνια το ειδικό νομικό καθεστώς θα καταργηθεί.Το ειδικό νομικό καθεστώς, θα επιτρέψει κυρίως μεγαλύτερη ταχύτητα ώς πρός την λήψη των αποφάσεων, και ειδικά κίνητρα, κυρίως φορολογικά, για 30 χρόνια.
3/ οι πόλεις αυτές θα οικοδομηθούν με ιδιωτικά κεφάλαια.Οι πολίτες που θα κατοικούν (έλληνες η αλλοδαποί ) θα πληρώνουν ένα ενοίκιο, αλλά στα τριάντα χρόνια κατοικίας, έναντι ενός μικρού ποσού θα μπορούν να αγοράσουν την κατοικία τους.Σε ότι αφορά τις δημόσιες υποδομές(αστυνομικά τμήματα,...), το δημόσιο θα καταβάλλει κάποιο ενοίκιο, με την δυνατότητα να αγοράσει αυτά τα κτίρια σε 30 χρόνια έναντι ένός μικρού ποσού.
4/ οι δημόσιοι υπάλληλοι των πόλεων θα είναι έλληνες πολίτες τα πρώτα δέκα χρόνια, και σταδιακά θα ενσωματώνονται αλλοδαποί(που θα αποκτήσουν την ελληνική υπηκοότητα )στην δημόσια διοίκηση των πόλεων.
5/ οι έλληνες πολίτες καθώς και οι ευρωπαίοι πολίτες θα μπορούν να εγκατασταθούν σ' αυτές τις πόλεις χωρίς κανένα περιορισμό και με τους οικονομικούς όρους (ιδίως γιά την κατοικία) που προβλέπονται γιά τους αλλοδαπούς.Ισως και με καλύτερους όρους αν μπορέσει το κράτος μας να επιδοτήσει αυτό το επιπλέον κόστος.
6/ οι αλλοδαποί πολίτες που θα επιλεγούν, θα υπόκεινται σε ποσοστώσεις.Αν γιά παράδειγμα 10 000 Ρώσοι πολίτες αποφασίζεται ότι θα μπορούν ετησίως να ενταχθούν σ΄αυτό το πρόγραμμα, 1000 θα εγκαθίστανται σε κάθε μία από τις 10 πόλεις.
7/ τα κριτήρια επιλογής των αλλοδαπών πρέπει να είναι πολύ αυστηρά.Πρέπει να είναι άνθρωποι πού να μήν έχουν πλέον δεσμούς με την χώρα τους (να μήν έχουν συγγενείς, να θέλουν να αποκοπούν από το παρελθόν τους,...)και παράλληλα, με τις γνώσεις τους να είναι χρήσιμοι γιά την ελληνική οικονομία.Πρέπει κυρίως να είναι άνθρωποι πού αναζητούν μιά νέα πατρίδα, καί όχι άνθρωποι πού αναζητούν δουλειά ώστε να μπορέσουν να επιστρέψουν μιά μέρα στην πατρίδα τους.Σε κάθε περίπτωση, δεν χρειάζεται να αναζητήσουμε την πρωτοτυπία ως πρός τα αναγκαία κριτήρια.Αλλες χώρες έχουν εφαρμόσει αυτές τις πολιτικές (ΗΠΑ,Καναδάς, Αυστραλία,...) εδώ και καιρό, με μεγάλη επιτυχία.
8/το θέμα της εργασίας είναι πολύ σημαντικό, αλλά δεν πρέπει να μας τρομάζει.Ειναι εφικτό να απασχοληθούν όλοι αυτοί οι αλλοδαποί πολίτες, κυρίως διότι θα επιλεγούν.Και ένα από τα κύρια κριτήρια επιλογής είναι η δουλειά πού ξέρουν να κάνουν.Αν γιά παράδειγμα σε μιά πόλη ενός εκατομμυρίου κατοίκων απαιτούνται 500 υδραυλικοί, θα επιλεγούν 500 υδραυλικοί πού θα έρθουν και θα εγκατασταθούν σ΄αυτή την πόλη.Και μόνο η κατανάλωση πού θα προκύψει στην κάθε πόλη, θα δημιουργήσει τις μισές από τις αναγκαίες θέσεις εργασίας που απαιτούνται γιά να εργαστούν όλοι.Τα φορολογικά κίνητρα, θα επιτρέψουν την δημιουργία των επιπλέον θέσεων εργασίας που απαιτούνται ώστε να υπάρξει πλήρης απασχόληση.
9/ στους αλλοδαπούς πολίτες που θα εντάσσονται σ΄αυτό το πρόγραμμα, που θα εργάζονται και δεν θα έχουν προβλήματα με τον νόμο, θα χορηγείται η ελληνική υπηκοότητα με την πάροδο δέκα ετών εργασίας στην πόλη.Θα χορηγείται επίσης αυτόματα η ελληνική υπηκοότητα στα παιδιά τους πού έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα.
Δεν ξέρω άν με τα σημεία που προανέφερα, μπορώ να πείσω ότι είναι εφικτό να ενσωματώσουμε στην ελληνική κοινωνία δέκα εκατομμύρια ξένους πολίτες σε 30 χρόνια, και να τούς μετατρέψουμε σε έλληνες πολίτες.Ισως πρέπει να αναλύσω πολύ περισσότερο αυτό το σκεπτικό γιά να πείσω.Για μένα είναι ξεκάθαρο ότι αυτό είναι εφικτό.
Αν υποθέσουμε ότι αυτό είναι εφικτό, πρέπει να δούμε ποιές είναι οι συνέπειες γιά την χώρα.
1/ η χώρα διπλασιάζει μέσα σε 30 χρόνια την οικονομία της, δηλαδή το ΑΕΠ της.Αυτό σημαίνει ότι επιλύει το πρόβλημα του δημόσιου χρέους, το πρόβλημα των ασφαλιστικών ταμείων,και γενικότερα όλες τις παρενέργειες που δημιούργησε η παρακμιακή Πασοκο-νεοδημοκρατική διαχείριση επί 35 χρόνια.
2/έχει πλέον ένα νέο πληθυσμό που διεκδικεί το μέλλον που δικαιούται.
3/έχει πλέον πρωτεύοντα ρόλο στα Βαλκάνια λόγω του μεγέθους της.
4/διπλασιάζει την επιρροή της στο ευρωπαικό κοινοβούλιο.
5/διπλασιάζει το μέγεθος του στρατού της.
6/γίνεται πλέον μιά αξιόλογη αγορά για τους διεθνείς επενδυτές, και αρχίζει να προσελκύει σημαντικές ξένες επενδύσεις (και σταματά πλέον αυτή φήμη ότι δεν έρχονται επενδύσεις στην Ελλάδα διότι η χώρα είναι γραφειοκρατική.Είναι γραφειοκρατική η χώρα, αλλά ο κύριος λόγος που δεν έχουμε ξένες επενδύσεις, είναι το μικρό μέγεθος της εσωτερικής μας αγοράς )
7/ οι ελληνικές επιχειρήσεις διπλασιάζουν το μέγεθος τους μέσα σε 30 χρόνια.
Μπορεί να υπερβάλλω μ΄αυτά που λέω.Δεν νομίζω να υπερβάλλω κατά την γνώμη μου.
Οι περισσότεροι αναγνώστες αυτού του κειμένου και κυρίως οι εθνικιστές και οι διεθνιστές θα διαφωνήσουν με την πρόταση μου.
Για μένα αυτό πού έχει σημασία είναι κάποιοι από τους αναγνώστες αυτού του κειμένου, να συμφωνήσουν ότι η χώρα βιώνει ένα ιστορικό πρόβλημα.Αν συμφωνήσουν σ΄αυτό, θα συμφωνήσουν ότι η χώρα πρέπει να βρεί τρόπο ν΄αντιμετωπίσει επειγόντως και με ριζικό τρόπο πρώτο απ΄όλα το δημογραφικό πρόβλημα.Οι τρόπος είναι συζητήσιμος.
28/9/09
26/9/09
19/9/09
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΥΤΟΠΡΟΒΟΛΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΒΑΘΟΥΣ-ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΜΑΡΚΕΖΙΝΗ -ΣΕΠΤ 2009
Σε προηγούμενες αναρτήσεις μου είχα εκφράσει την άποψη ότι οι επερχόμενες εκλογές δεν θα αλλάξουν δυστυχώς την σημερινή πορεία της χώρας πρός την ιστορική της αποσύνθεση.Μιά πορεία πού άρχισε την δεκαετία του 1920 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα, με επιταχυνόμενο ρυθμό τα τελευταία 35 χρόνια.Οι εκλογές δεν θα αλλάξουν την σημερινή πορεία της Ελλάδας πρός τον ιστορικό αφανισμό της, διότι απλούστατα το ιστορικό πρόβλημα της χώρας ( δηλαδή η μακροχρόνια πορεία της χώρας μέσα στην ιστορία και οι προβλεπόμενες συνέπειες αυτής της πορείας )όχι μόνο δεν αντιμετωπίζεται με προτάσεις από τα κόμματα αλλά δεν τίθεται κάν.
Στα κείμενα των προαναφερόμενων αναρτήσεων μου, εξέφραζα επίσης την άποψη ότι δεν προκύπτει από πουθενά η βούληση των Ελλήνων πολιτών να αντιστρέψουν αυτή την πορεία.Οι Ελληνες πολίτες, συνεχίζουν ν΄ασχολούνται με τα καθημερινά προβλήματα και αγνοούν, η κάνουν ότι δεν βλέπουν, το ιστορικό πρόβλημα.Κι΄όμως,το ιστορικό πρόβλημα θά έπρεπε κυρίως να μας απασχολεί σήμερα.
ο Π. Κονδύλης έλεγε το 1997 : "οι απαντήσεις στα ιστορικά προβλήματα δεν βρίσκονται μέσα στην κατασκευασμένη θεωρία, αλλά αντίθετα, οι απαντήσεις στα θεωρητικά προβλήματα βρίσκονται μέσα στην ιστορία" (Π. Κονδύλης - Θεωρία του πολέμου σελ. 17 ).
"Την σκέψη σε ιστορικές και στρατηγικές διαστάσεις την κατάπιε εντελώς σχεδόν, μαζί με όσα θα έπρεπε να τη στηρίζουν έμπρακτα, το πελατειακό σύστημα, το δούνε και λαβείν, το οποίο τελευταία, στα πλαίσια του ακάθεκτου εκσυγχρονισμού μας, έχει πάρει την πολιτισμένη ονομασία του "διαλόγου"-διαλόγου οπισθοβούλου, πολυδαιδάλου και πολυμήχανου, διαλόγου των πάντων με τους πάντες περί των πάντων είς πάντας τόπους καί πάντας χρόνους" (Π. Κονδύλης-θεωρία του πολέμου σελ. 383 ).
Χρησιμοποιώντας "κονδυλικούς " όρους, θα έλεγα ότι η πολιτική ζωή της χώρας εδώ και δεκαετίες εκφράζει την βαθιά ιστορική κόπωση της Ελλάδας και εξηγεί ίσως εν μέρει την σημερινή ηδονική παράλυση των ελλήνων πολιτών.
Αυτά ως προς τις ενέργειες των Ελλήνων επί της συλλογικής ιστορικής πορείας τους.
Αυτό που έχει ενδιαφέρον μ΄αυτή την προκήρυξη των πρόωρων εκλογών δεν είναι τί το καλό μπορεί να προκύψει από τις εκλογές, αλλά γιά ποιό λόγο γίνονται, και ποιός είναι ο βαθμός του κακού πού μπορεί να προκύψει για τον τόπο από αυτές τις εκλογές.
Διότι δεν νομίζω ότι ένας πρωθυπουργός οδηγεί μιά χώρα στις εκλογές για να τις χάσει.Επίσης, έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι κανένα κόμμα δεν λέει κουβέντα για την εξωτερική πολιτική της χώρας μετά τις εκλογές.Ετσι ξαφνικά, όλα τα ελληνικά κόμματα και κυρίως τα μεγάλα, έγιναν υπεύθυνα σε θέματα εξωτερικής πολιτικής!Γι΄αυτό, έχει ενδιαφέρον αυτό το άρθρο του Βασιλείου Μαρκεζίνη.
Πολύ φοβάμαι ότι οι πιέσεις που δέχεται η Ελλάδα(και θα τις δεχθεί με μεγαλύτερη ένταση και μετά τις εκλογές ) για το Κυπριακό, το Αιγαίο και το Μακεδονικό αυτή την στιγμή είναι τεραστίων διαστάσεων.Και μου έρχεται στην σκέψη αυτό που είχε πεί Ο Β. Μαρκεζίνης σε άλλο άρθρο του, πρόσφατα : οι τέσσερις μήνες που έρχονται θα είναι από τους πιό κρίσιμους της νεότερης ελληνικής ιστορίας.
Μιά συγκυβέρνηση των δύο μεγάλων κομμάτων θα ήταν ίσως ο μόνος τρόπος γιά να αντισταθεί η ελληνική πολιτική ηγεσία σ΄αυτές τις πολιτικές πιέσεις των "συμμάχων", με τον βέλτιστο δυνατό τρόπο.Ομως, και αυτό, δεν φαίνεται σήμερα πολύ εφικτό.
Φαίνεται ότι και ο θεός (η η τύχη ) δεν μπορεί πλέον να βοηθήσει αυτή την χώρα να πάρει έστω μιά "ιστορική" ανάσα. Οποιος ακολουθεί την πορεία του πάτου, και δεν βρίσκει τον τρόπο να την αλλάξει,τελικά ωθείται μαθηματικά στον πάτο και στον αφανισμό μέσω των κινητήριων δυνάμεων της ιστορίας.
Αλλά ας τα ξεχάσουμε ολ΄αυτά για τις επόμενες 2 βδομάδες και μέχρι τις εκλογές.Οι ημέρες που θα ακολουθήσουν θα είναι ημέρες συλλογικής χαλάρωσης κατά την διάρκεια των οποίων οι πολίτες θα καταναλώσουν πάσης φύσης ιδεολογία (κατασκευασμένη ουτοπική θεωρία δηλαδή )και μεγάλα λόγια και οι πολιτικοί μας θα εξασκηθούν στα επικοινωνιακά τους τεχνάσματα και στα θεατρικά τους χαρίσματα.
Στα κείμενα των προαναφερόμενων αναρτήσεων μου, εξέφραζα επίσης την άποψη ότι δεν προκύπτει από πουθενά η βούληση των Ελλήνων πολιτών να αντιστρέψουν αυτή την πορεία.Οι Ελληνες πολίτες, συνεχίζουν ν΄ασχολούνται με τα καθημερινά προβλήματα και αγνοούν, η κάνουν ότι δεν βλέπουν, το ιστορικό πρόβλημα.Κι΄όμως,το ιστορικό πρόβλημα θά έπρεπε κυρίως να μας απασχολεί σήμερα.
ο Π. Κονδύλης έλεγε το 1997 : "οι απαντήσεις στα ιστορικά προβλήματα δεν βρίσκονται μέσα στην κατασκευασμένη θεωρία, αλλά αντίθετα, οι απαντήσεις στα θεωρητικά προβλήματα βρίσκονται μέσα στην ιστορία" (Π. Κονδύλης - Θεωρία του πολέμου σελ. 17 ).
"Την σκέψη σε ιστορικές και στρατηγικές διαστάσεις την κατάπιε εντελώς σχεδόν, μαζί με όσα θα έπρεπε να τη στηρίζουν έμπρακτα, το πελατειακό σύστημα, το δούνε και λαβείν, το οποίο τελευταία, στα πλαίσια του ακάθεκτου εκσυγχρονισμού μας, έχει πάρει την πολιτισμένη ονομασία του "διαλόγου"-διαλόγου οπισθοβούλου, πολυδαιδάλου και πολυμήχανου, διαλόγου των πάντων με τους πάντες περί των πάντων είς πάντας τόπους καί πάντας χρόνους" (Π. Κονδύλης-θεωρία του πολέμου σελ. 383 ).
Χρησιμοποιώντας "κονδυλικούς " όρους, θα έλεγα ότι η πολιτική ζωή της χώρας εδώ και δεκαετίες εκφράζει την βαθιά ιστορική κόπωση της Ελλάδας και εξηγεί ίσως εν μέρει την σημερινή ηδονική παράλυση των ελλήνων πολιτών.
Αυτά ως προς τις ενέργειες των Ελλήνων επί της συλλογικής ιστορικής πορείας τους.
Αυτό που έχει ενδιαφέρον μ΄αυτή την προκήρυξη των πρόωρων εκλογών δεν είναι τί το καλό μπορεί να προκύψει από τις εκλογές, αλλά γιά ποιό λόγο γίνονται, και ποιός είναι ο βαθμός του κακού πού μπορεί να προκύψει για τον τόπο από αυτές τις εκλογές.
Διότι δεν νομίζω ότι ένας πρωθυπουργός οδηγεί μιά χώρα στις εκλογές για να τις χάσει.Επίσης, έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι κανένα κόμμα δεν λέει κουβέντα για την εξωτερική πολιτική της χώρας μετά τις εκλογές.Ετσι ξαφνικά, όλα τα ελληνικά κόμματα και κυρίως τα μεγάλα, έγιναν υπεύθυνα σε θέματα εξωτερικής πολιτικής!Γι΄αυτό, έχει ενδιαφέρον αυτό το άρθρο του Βασιλείου Μαρκεζίνη.
Πολύ φοβάμαι ότι οι πιέσεις που δέχεται η Ελλάδα(και θα τις δεχθεί με μεγαλύτερη ένταση και μετά τις εκλογές ) για το Κυπριακό, το Αιγαίο και το Μακεδονικό αυτή την στιγμή είναι τεραστίων διαστάσεων.Και μου έρχεται στην σκέψη αυτό που είχε πεί Ο Β. Μαρκεζίνης σε άλλο άρθρο του, πρόσφατα : οι τέσσερις μήνες που έρχονται θα είναι από τους πιό κρίσιμους της νεότερης ελληνικής ιστορίας.
Μιά συγκυβέρνηση των δύο μεγάλων κομμάτων θα ήταν ίσως ο μόνος τρόπος γιά να αντισταθεί η ελληνική πολιτική ηγεσία σ΄αυτές τις πολιτικές πιέσεις των "συμμάχων", με τον βέλτιστο δυνατό τρόπο.Ομως, και αυτό, δεν φαίνεται σήμερα πολύ εφικτό.
Φαίνεται ότι και ο θεός (η η τύχη ) δεν μπορεί πλέον να βοηθήσει αυτή την χώρα να πάρει έστω μιά "ιστορική" ανάσα. Οποιος ακολουθεί την πορεία του πάτου, και δεν βρίσκει τον τρόπο να την αλλάξει,τελικά ωθείται μαθηματικά στον πάτο και στον αφανισμό μέσω των κινητήριων δυνάμεων της ιστορίας.
Αλλά ας τα ξεχάσουμε ολ΄αυτά για τις επόμενες 2 βδομάδες και μέχρι τις εκλογές.Οι ημέρες που θα ακολουθήσουν θα είναι ημέρες συλλογικής χαλάρωσης κατά την διάρκεια των οποίων οι πολίτες θα καταναλώσουν πάσης φύσης ιδεολογία (κατασκευασμένη ουτοπική θεωρία δηλαδή )και μεγάλα λόγια και οι πολιτικοί μας θα εξασκηθούν στα επικοινωνιακά τους τεχνάσματα και στα θεατρικά τους χαρίσματα.
15/9/09
13/9/09
ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ 2009 ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΕΥΘΑΝΑΣΙΑΣ -ΣΕΠΤ. 2009
Πρίν λίγες ημέρες είχα δημοσιεύσει αυτό το κείμενο.
Το κείμενο αυτό είναι προχειρογραμμένο, και λυπάμαι που το δημοσίευσα όπως το δημοσίευσα.Επρεπε να το δομήσω περισσότερο.
Αναρωτήθηκα τις τελευταίες ημέρες αν τέτοιου είδους κείμενα πρέπει να δημοσιεύονται.Διότι σε όσους κατανοήσουν αυτό που προσπάθησα να περιγράψω, θα μείνει μιά γεύση απογοήτευσης και θλίψης μπροστά σε μιά πραγματικότητα που μπορούν να κατανοήσουν αλλά επί της οποίας δεν μπορούν να επιδράσουν.Για όσους δεν μπορούν να κατανοήσουν αυτό που προσπάθησα να περιγράψω, η γιά όσους δεν συμφωνήσουν μ΄αυτή την περιγραφή, ούτως η αλλως αυτά τα κείμενα είτε υπάρχουν είτε δεν υπάρχουν, το ίδιο κάνει.Αρά, σε τί μπορεί να βοηθήσει η δημοσίευση τέτοιου είδους απόψεων ;
Νομίζω τελικά ότι αυτές οι απόψεις πρέπει να δημοσιεύονται όσο πικρές κι΄αν είναι(αν υποθέσουμε ότι έχουν βάση ), τόσο για τους πολίτες που μπορούν να συμφωνήσουν μ΄αυτές, όσο και για τους καλόπιστους πολιτικούς που θέλουν να προσφέρουν αλλά ενδεχομένως δεν αντιλαμβάνονται-δεν έχουν συλλάβει το μέγεθος των ιστορικών ευθυνών πού έχουν σ΄αυτό τον ρόλο τους.Ετσι,
- οι πολιτικοί που δεν αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα της κατάστασης μπορεί να την αντιληφθούν
-οι πολιτικοί που αντιλαμβανονται την κρισιμότητα της κατάστασης αλλά κάνουν ότι δεν την αντιλαμβάνονται, θα ξέρουν ότι οι πολίτες γνωρίζουν, ότι γνωρίζουν
-οι πολίτες που αντιλαμβάνονται την κατάσταση μπορούν να είναι δέκτες ενός πολιτικού που εκπέμπει στο ίδιο μήκος κύματος, και παράλληλα πομποί πρός πολιτικούς που από την φύση τους πρέπει να είναι δέκτες.
Αυτά που πιστεύω ότι πρέπει να προσθέσω σε ότι έγραψα, είναι τα εξής.
1/η ιστορική διάσταση της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας
Για όσους έχουν μελετήσει καλά την ιστορία και ιδίως την ιστορία των ιδεών η γιά όσους γνωρίζουν το έργο του Π. Κονδύλη, η " ιστορική αποσύνθεση της Ελλάδας" πιστεύω ότι είναι έννοια αρκετά κατανοητή.Γιά όσους όμως δεν γνωρίζουν, η ιδέα της ιστορικής αποσύνθεσης της Ελλάδας θα φανεί κάπως αυθαίρετη ως κρίση.Επί της ουσίας, αυτό που ήθελα να πώ και που είπε νομίζω ο Π. Κονδύλης με πολύ πιό συγκροτημένο τρόπο, είναι ότι η Ελλάδα δεν είναι πλέον στην ιστορία με την έννοια ότι δεν δρά πλέον επί της ιστορίας, δεν παράγει ιστορία, και πρό πάντων δεν φαίνεται στον ορίζοντα ότι μπορεί να αντιστρέψει αυτή την πραγματικότητα (να ξαναμπεί στην ιστορία ).Υπάρχει βέβαια ακόμα, αλλά επί της ουσίας βιώνει την ιστορική της αποσύνθεση μέχρι τον τελικό της αφανισμό απο την ιστορία, εκτός κι΄αν προκύψει κάτι που θα την επαναφέρει στην ιστορία, οπότε θα αρχίσει και πάλι να ζεί και να παράγει πολιτισμό για την ανθρωπότητα.
Αυτό το "κάτι" που θα μπορούσε να προκύψει είναι αυτό που ονόμαζε ο Κονδύλης ηράκλειο άθλο.Και είναι κατά την γνώμη μου, η βούληση του ελληνικού λαού να επιβιώσει ιστορικά η να επιστρέψει στην ιστορία.Η βούληση όμως δεν αρκεί.Χρειάζεται παράλληλα και ένας ηγέτης που θα μετατρέψει την βούληση σε πράξη.Αρα, χρειάζεται ένας πομπός που να λειτουργεί και ως δέκτης, και δέκτες που να λειτουργούν και ώς πομποί.
Η ηγεσία (ο ηγέτης). πρέπει να καταστρώσει ένα μακροπρόθεσμο σχέδιο και να το υλοποιήσει.Αυτό, ο Κονδύλης το ονόμάζε εθνική στρατηγική. Μακροπρόθεσμα σχέδια στα προγράμματα των ελληνικών πολιτικών κομμάτων δεν υπάρχουν.Δηλαδή, δεν υπάρχει ένα πολιτικό κόμμα που να μας λέει πώς θέλει να είναι η Ελλάδα σε 50 χρόνια από τώρα, και τι μέτρα προτείνει να ληφθούν από τώρα ώστε αυτό να γίνει εφικτό σε 50 χρόνια.Με την έννοια αυτή, η ελληνική πραγματικότητα δεν αντιμετωπίζεται ιστορικά.Αντιμετωπίζεται (αν αντιμετωπίζεται) διαχειριστικά, δηλαδη για τα επόμενα 4 χρόνια.
2/ η διαχειριστική διάσταση της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας
Τα ελληνικά πολιτικά κόμματα προσεγγίζουν το ελληνικό πρόβλημα διαχειριστικά όπως προανέφερα.Δηλαδή προτείνουν λύσεις γιά τα επόμενα 4 χρόνια.Βέβαια, ακόμα και αυτές οι προτάσεις είναι ανέφικτες και μή υλοποιήσιμες, και απλά χειρίζονται το πελατειακό σύστημα για να επανεκλεγούν, εις βάρος των μελλοντικών γενεών.Θα καταργήσουν κάποιον φόρο και θα τον αντικαταστήσουν με κάποιον άλλο, θα καταργήσουν κάποια υπήρεσία και θα δημιουργήσουν κάποιαν άλλη στην θέση της, κλπ...
Αυτή είναι η πολιτική πραγματικότητα στην Ελλάδα σήμερα.Για τον διαχειριστή που επιθυμούμε για τα επόμενα 4 χρόνια θα πρέπει να ψηφίσουμε τον επόμενο μήνα.Οχι για την Ελλάδα που επιθυμούμε σε 30- 40 χρόνια.
3/ η σύγκρουση ιστορικής και διαχειριστικής διάστασης του ελληνικού προβλήματος
Δεν φταίνε όμως μόνο οι πολιτικοί μας γι' αυτή την κατάσταση.Πόσοι από αυτούς θα εκλέγονταν αν πρότειναν σήμερα μακροπρόθεσμες λύσεις;Κανένας νομίζω.Διότι ακόμα και τα δευτερεύοντα προβλήματα (τα διαχειριστικού χαρακτήρα προβλήματα ) έγιναν τόσο καυτά σήμερα εξ αιτίας της κακής διαχείρισης εκ μέρους των πολιτικών μας τα τελευταία 35 χρόνια, που σήμερα, για τους περισσότερους έλληνες πολίτες είναι πρωτεύοντα.Υπάρχει κατά συνέπεια μιά σύγκρουση μεταξύ ιστορικών λύσεων και διαχειριστικών λύσεων στα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η Ελλάδα.Τα πράγματα είναι πολύ πιό σοβαρά απο αυτό που περιέγραφε ο Κονδυλης πρίν 12 χρόνια, αλλά στην ίδια πορεία.Ενώ δηλαδή ο Κονδύλης έλεγε τότε(αν κατάλαβα καλά τον λόγο του ) ότι μεταξύ των ιστορικών προβλημάτων και των διαχειριστικών προβλημάτων, οι έλληνες πολιτικοί και πολίτες προτιμούν να ασχοληθούν με τα διαχειριστικού τύπου προβλήματα κάνοντας ότι δεν βλέπουν τα ιστορικά προβλήματα, σήμερα, η ένταση των διαχειριστικών προβλημάτων είναι τέτοια που δεν τίθεται καν θέμα έστω προσπάθειας επίλυσης των ιστορικών προβλημάτων.Ετσι ερχόμαστε και πάλι στα λόγια του Κονδύλη:"Οπως ο βαριά άρρωστος δεν αναρρωτιέται τι θα κάμει σε 10 χρόνια, αλλά άν θα βγάλει την νύχτα, έτσι ο ιστορικά ανίσχυρος χαρακτηρίζεται απο την έλλειψη μακρόπνοων συλλήψεων και την προσήλωση στα άμεσα δεδομένα"
Οι πολίτες που κατανοούν και συμφωνούν με την ιστορική διάσταση του ελληνικού προβλήματος, θα αναρωτιούνται προφανώς τι θα έπρεπε να γίνει αν βρισκόταν ο ηγέτης και άν είχε την εξουσιοδότηση του λαού να ενεργήσει έτσι ώστε να ξαναμπεί η Ελλάδα στην ιστορία.Στην επόμενη ανάρτηση μου, θα περιγράψω τι κατά την γνώμη μου θα μπορούσε να γίνει στα πλαίσια αυτού του σκεπτικού.
Πάντως, κατά την γνώμη μου, τα ιστρορικά προβλήματα και τα διαχειριστικά προβλήματα πρέπει κανείς να τα αντιμετωπίσει παράλληλα.Δεν μπορούν να επιλυθούν τα διαχειριστικά προβλήματα χωρίς να εντάσσονται σε μιά γενικότερη επίλυση που να συμπεριλαμβάνει και τα ιστορικά προβλήματα.Με τον ίδιο τρόπο, δεν μπορεί ένας ηγέτης να ασχοληθεί με τα ιστορικά προβλήματα αδιαφορώντας για τα διαχειριστικά προβλήματα.Ολα συνδέονται με όλα μέσα στην ιστορία.Θέλω να δώσω ένα παράδειγμα για να γίνει κατανοητό αυτό που θέλω να πώ.
Ως κύρια διαχειριστικά προβλήματα σήμερα στον τόπο μας μπορούμε νομίζω να αναφέρουμε τα εξής
-την τραγική οικονομική κατάσταση των ασφαλιστικών ταμείων λόγω της κακοδιαχείρισης και της γήρανσης του πληθυσμού.
-το δημόσιο έλλειμμα και την έλλειψη κρατικών πόρων
-την έλλειψη επενδύσεων λόγω του μικρού μεγέθους της αγοράς μας και της γραφειοκρατίας
Ως ένα από τα ιστορικά προβλήματα σήμερα για την Ελλάδα, θα μπορούσαμε να αναφέρουμε την μείωση η την σταθεροποίηση του πληθυσμού της στα έντεκα εκατομμύρια.
Αν ένας ηγέτης πρότεινε και ελάμβανε την έγκριση του λαού για την ανάγκη αύξησης του πληθυσμού της χώρας στα 22 εκατομμύρια μέσα σε τριάντα χρόνια από τώρα, αν δηλαδή αυτή θα ήταν η λύση που θα πρότεινε στο συγκεκριμμένο ιστορικό πρόβλημα,εννοείται ότι αυτή η λύση, αν υλοποιείτο θα έλυνε αυτόματα και τα διαχειριστικής φύσης προβλήματα που προανέφερα.Η Ελλάδα θα διπλασίαζε το μέγεθος της οικονομίας της μέσα σε 30 χρόνια, και φυσικά το πολιτικό της βάρος στην περιοχή.
Αν ο ηγέτης αποφάσιζε να λύσει τα προαναφερθέντα προβλήματα χωρίς την παράλληλη επίλυση του ιστορικού προβλήματος,δεν θα τα κατάφερνε παρά με πολύ μεγάλο κόπο αλλά και πάλι, θα έπρεπε να αντιμετωπίσει μετά, το ιστορικό πρόβλημα.
Οποιος διαβάσει αυτό το παράδειγμα μου, μάλλον θα βρεί λογικά τα επιχειρήματα μου αλλά θα προβάλλει ότι η προτεινόμενη λύση στο ιστορικό πρόβλημα δεν είναι εφικτή.Στην επόμενη ανάρτηση μου, θα αποδείξω η θα προσπαθήσω να αποδείξω ότι αυτή η λύση είναι εφικτή.Ομως εδώ μπαίνουμε πλέον σε διαδικαστικά προβλήματα προς επίλυση, και αφήνουμε την ουσία.
Ολοκληρώνοντας, και χωρίς να θέλω να μηδενίσω τις προσπάθειες των πολιτικών και των πολιτών για ένα καλύτερο αύριο, θέλω να τονίσω για άλλη μιά φορά την σημασία της σκέψης του Π. Κονδύλη.Είχε αυτή την εκπληκτική ικανότητα να διαχωρίζει το ουσιαστικό από το ανούσιο,και το πρωτεύων από το δευτερεύων.Και αυτό είναι που κυρίως λείπει σήμερα απο την Ελλάδα.
Το κείμενο αυτό είναι προχειρογραμμένο, και λυπάμαι που το δημοσίευσα όπως το δημοσίευσα.Επρεπε να το δομήσω περισσότερο.
Αναρωτήθηκα τις τελευταίες ημέρες αν τέτοιου είδους κείμενα πρέπει να δημοσιεύονται.Διότι σε όσους κατανοήσουν αυτό που προσπάθησα να περιγράψω, θα μείνει μιά γεύση απογοήτευσης και θλίψης μπροστά σε μιά πραγματικότητα που μπορούν να κατανοήσουν αλλά επί της οποίας δεν μπορούν να επιδράσουν.Για όσους δεν μπορούν να κατανοήσουν αυτό που προσπάθησα να περιγράψω, η γιά όσους δεν συμφωνήσουν μ΄αυτή την περιγραφή, ούτως η αλλως αυτά τα κείμενα είτε υπάρχουν είτε δεν υπάρχουν, το ίδιο κάνει.Αρά, σε τί μπορεί να βοηθήσει η δημοσίευση τέτοιου είδους απόψεων ;
Νομίζω τελικά ότι αυτές οι απόψεις πρέπει να δημοσιεύονται όσο πικρές κι΄αν είναι(αν υποθέσουμε ότι έχουν βάση ), τόσο για τους πολίτες που μπορούν να συμφωνήσουν μ΄αυτές, όσο και για τους καλόπιστους πολιτικούς που θέλουν να προσφέρουν αλλά ενδεχομένως δεν αντιλαμβάνονται-δεν έχουν συλλάβει το μέγεθος των ιστορικών ευθυνών πού έχουν σ΄αυτό τον ρόλο τους.Ετσι,
- οι πολιτικοί που δεν αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα της κατάστασης μπορεί να την αντιληφθούν
-οι πολιτικοί που αντιλαμβανονται την κρισιμότητα της κατάστασης αλλά κάνουν ότι δεν την αντιλαμβάνονται, θα ξέρουν ότι οι πολίτες γνωρίζουν, ότι γνωρίζουν
-οι πολίτες που αντιλαμβάνονται την κατάσταση μπορούν να είναι δέκτες ενός πολιτικού που εκπέμπει στο ίδιο μήκος κύματος, και παράλληλα πομποί πρός πολιτικούς που από την φύση τους πρέπει να είναι δέκτες.
Αυτά που πιστεύω ότι πρέπει να προσθέσω σε ότι έγραψα, είναι τα εξής.
1/η ιστορική διάσταση της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας
Για όσους έχουν μελετήσει καλά την ιστορία και ιδίως την ιστορία των ιδεών η γιά όσους γνωρίζουν το έργο του Π. Κονδύλη, η " ιστορική αποσύνθεση της Ελλάδας" πιστεύω ότι είναι έννοια αρκετά κατανοητή.Γιά όσους όμως δεν γνωρίζουν, η ιδέα της ιστορικής αποσύνθεσης της Ελλάδας θα φανεί κάπως αυθαίρετη ως κρίση.Επί της ουσίας, αυτό που ήθελα να πώ και που είπε νομίζω ο Π. Κονδύλης με πολύ πιό συγκροτημένο τρόπο, είναι ότι η Ελλάδα δεν είναι πλέον στην ιστορία με την έννοια ότι δεν δρά πλέον επί της ιστορίας, δεν παράγει ιστορία, και πρό πάντων δεν φαίνεται στον ορίζοντα ότι μπορεί να αντιστρέψει αυτή την πραγματικότητα (να ξαναμπεί στην ιστορία ).Υπάρχει βέβαια ακόμα, αλλά επί της ουσίας βιώνει την ιστορική της αποσύνθεση μέχρι τον τελικό της αφανισμό απο την ιστορία, εκτός κι΄αν προκύψει κάτι που θα την επαναφέρει στην ιστορία, οπότε θα αρχίσει και πάλι να ζεί και να παράγει πολιτισμό για την ανθρωπότητα.
Αυτό το "κάτι" που θα μπορούσε να προκύψει είναι αυτό που ονόμαζε ο Κονδύλης ηράκλειο άθλο.Και είναι κατά την γνώμη μου, η βούληση του ελληνικού λαού να επιβιώσει ιστορικά η να επιστρέψει στην ιστορία.Η βούληση όμως δεν αρκεί.Χρειάζεται παράλληλα και ένας ηγέτης που θα μετατρέψει την βούληση σε πράξη.Αρα, χρειάζεται ένας πομπός που να λειτουργεί και ως δέκτης, και δέκτες που να λειτουργούν και ώς πομποί.
Η ηγεσία (ο ηγέτης). πρέπει να καταστρώσει ένα μακροπρόθεσμο σχέδιο και να το υλοποιήσει.Αυτό, ο Κονδύλης το ονόμάζε εθνική στρατηγική. Μακροπρόθεσμα σχέδια στα προγράμματα των ελληνικών πολιτικών κομμάτων δεν υπάρχουν.Δηλαδή, δεν υπάρχει ένα πολιτικό κόμμα που να μας λέει πώς θέλει να είναι η Ελλάδα σε 50 χρόνια από τώρα, και τι μέτρα προτείνει να ληφθούν από τώρα ώστε αυτό να γίνει εφικτό σε 50 χρόνια.Με την έννοια αυτή, η ελληνική πραγματικότητα δεν αντιμετωπίζεται ιστορικά.Αντιμετωπίζεται (αν αντιμετωπίζεται) διαχειριστικά, δηλαδη για τα επόμενα 4 χρόνια.
2/ η διαχειριστική διάσταση της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας
Τα ελληνικά πολιτικά κόμματα προσεγγίζουν το ελληνικό πρόβλημα διαχειριστικά όπως προανέφερα.Δηλαδή προτείνουν λύσεις γιά τα επόμενα 4 χρόνια.Βέβαια, ακόμα και αυτές οι προτάσεις είναι ανέφικτες και μή υλοποιήσιμες, και απλά χειρίζονται το πελατειακό σύστημα για να επανεκλεγούν, εις βάρος των μελλοντικών γενεών.Θα καταργήσουν κάποιον φόρο και θα τον αντικαταστήσουν με κάποιον άλλο, θα καταργήσουν κάποια υπήρεσία και θα δημιουργήσουν κάποιαν άλλη στην θέση της, κλπ...
Αυτή είναι η πολιτική πραγματικότητα στην Ελλάδα σήμερα.Για τον διαχειριστή που επιθυμούμε για τα επόμενα 4 χρόνια θα πρέπει να ψηφίσουμε τον επόμενο μήνα.Οχι για την Ελλάδα που επιθυμούμε σε 30- 40 χρόνια.
3/ η σύγκρουση ιστορικής και διαχειριστικής διάστασης του ελληνικού προβλήματος
Δεν φταίνε όμως μόνο οι πολιτικοί μας γι' αυτή την κατάσταση.Πόσοι από αυτούς θα εκλέγονταν αν πρότειναν σήμερα μακροπρόθεσμες λύσεις;Κανένας νομίζω.Διότι ακόμα και τα δευτερεύοντα προβλήματα (τα διαχειριστικού χαρακτήρα προβλήματα ) έγιναν τόσο καυτά σήμερα εξ αιτίας της κακής διαχείρισης εκ μέρους των πολιτικών μας τα τελευταία 35 χρόνια, που σήμερα, για τους περισσότερους έλληνες πολίτες είναι πρωτεύοντα.Υπάρχει κατά συνέπεια μιά σύγκρουση μεταξύ ιστορικών λύσεων και διαχειριστικών λύσεων στα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η Ελλάδα.Τα πράγματα είναι πολύ πιό σοβαρά απο αυτό που περιέγραφε ο Κονδυλης πρίν 12 χρόνια, αλλά στην ίδια πορεία.Ενώ δηλαδή ο Κονδύλης έλεγε τότε(αν κατάλαβα καλά τον λόγο του ) ότι μεταξύ των ιστορικών προβλημάτων και των διαχειριστικών προβλημάτων, οι έλληνες πολιτικοί και πολίτες προτιμούν να ασχοληθούν με τα διαχειριστικού τύπου προβλήματα κάνοντας ότι δεν βλέπουν τα ιστορικά προβλήματα, σήμερα, η ένταση των διαχειριστικών προβλημάτων είναι τέτοια που δεν τίθεται καν θέμα έστω προσπάθειας επίλυσης των ιστορικών προβλημάτων.Ετσι ερχόμαστε και πάλι στα λόγια του Κονδύλη:"Οπως ο βαριά άρρωστος δεν αναρρωτιέται τι θα κάμει σε 10 χρόνια, αλλά άν θα βγάλει την νύχτα, έτσι ο ιστορικά ανίσχυρος χαρακτηρίζεται απο την έλλειψη μακρόπνοων συλλήψεων και την προσήλωση στα άμεσα δεδομένα"
Οι πολίτες που κατανοούν και συμφωνούν με την ιστορική διάσταση του ελληνικού προβλήματος, θα αναρωτιούνται προφανώς τι θα έπρεπε να γίνει αν βρισκόταν ο ηγέτης και άν είχε την εξουσιοδότηση του λαού να ενεργήσει έτσι ώστε να ξαναμπεί η Ελλάδα στην ιστορία.Στην επόμενη ανάρτηση μου, θα περιγράψω τι κατά την γνώμη μου θα μπορούσε να γίνει στα πλαίσια αυτού του σκεπτικού.
Πάντως, κατά την γνώμη μου, τα ιστρορικά προβλήματα και τα διαχειριστικά προβλήματα πρέπει κανείς να τα αντιμετωπίσει παράλληλα.Δεν μπορούν να επιλυθούν τα διαχειριστικά προβλήματα χωρίς να εντάσσονται σε μιά γενικότερη επίλυση που να συμπεριλαμβάνει και τα ιστορικά προβλήματα.Με τον ίδιο τρόπο, δεν μπορεί ένας ηγέτης να ασχοληθεί με τα ιστορικά προβλήματα αδιαφορώντας για τα διαχειριστικά προβλήματα.Ολα συνδέονται με όλα μέσα στην ιστορία.Θέλω να δώσω ένα παράδειγμα για να γίνει κατανοητό αυτό που θέλω να πώ.
Ως κύρια διαχειριστικά προβλήματα σήμερα στον τόπο μας μπορούμε νομίζω να αναφέρουμε τα εξής
-την τραγική οικονομική κατάσταση των ασφαλιστικών ταμείων λόγω της κακοδιαχείρισης και της γήρανσης του πληθυσμού.
-το δημόσιο έλλειμμα και την έλλειψη κρατικών πόρων
-την έλλειψη επενδύσεων λόγω του μικρού μεγέθους της αγοράς μας και της γραφειοκρατίας
Ως ένα από τα ιστορικά προβλήματα σήμερα για την Ελλάδα, θα μπορούσαμε να αναφέρουμε την μείωση η την σταθεροποίηση του πληθυσμού της στα έντεκα εκατομμύρια.
Αν ένας ηγέτης πρότεινε και ελάμβανε την έγκριση του λαού για την ανάγκη αύξησης του πληθυσμού της χώρας στα 22 εκατομμύρια μέσα σε τριάντα χρόνια από τώρα, αν δηλαδή αυτή θα ήταν η λύση που θα πρότεινε στο συγκεκριμμένο ιστορικό πρόβλημα,εννοείται ότι αυτή η λύση, αν υλοποιείτο θα έλυνε αυτόματα και τα διαχειριστικής φύσης προβλήματα που προανέφερα.Η Ελλάδα θα διπλασίαζε το μέγεθος της οικονομίας της μέσα σε 30 χρόνια, και φυσικά το πολιτικό της βάρος στην περιοχή.
Αν ο ηγέτης αποφάσιζε να λύσει τα προαναφερθέντα προβλήματα χωρίς την παράλληλη επίλυση του ιστορικού προβλήματος,δεν θα τα κατάφερνε παρά με πολύ μεγάλο κόπο αλλά και πάλι, θα έπρεπε να αντιμετωπίσει μετά, το ιστορικό πρόβλημα.
Οποιος διαβάσει αυτό το παράδειγμα μου, μάλλον θα βρεί λογικά τα επιχειρήματα μου αλλά θα προβάλλει ότι η προτεινόμενη λύση στο ιστορικό πρόβλημα δεν είναι εφικτή.Στην επόμενη ανάρτηση μου, θα αποδείξω η θα προσπαθήσω να αποδείξω ότι αυτή η λύση είναι εφικτή.Ομως εδώ μπαίνουμε πλέον σε διαδικαστικά προβλήματα προς επίλυση, και αφήνουμε την ουσία.
Ολοκληρώνοντας, και χωρίς να θέλω να μηδενίσω τις προσπάθειες των πολιτικών και των πολιτών για ένα καλύτερο αύριο, θέλω να τονίσω για άλλη μιά φορά την σημασία της σκέψης του Π. Κονδύλη.Είχε αυτή την εκπληκτική ικανότητα να διαχωρίζει το ουσιαστικό από το ανούσιο,και το πρωτεύων από το δευτερεύων.Και αυτό είναι που κυρίως λείπει σήμερα απο την Ελλάδα.
7/9/09
ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ- "Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΧΕΙ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΚΑΙΡΟ..." - 4/9/2009
Να λοιπόν που θα έχουμε και πάλι εκλογές σε μερικές εβδομάδες στην σημερινή παρακμιακή Ελλάδα η τον "βαριά άρρωστο " όπως την αποκαλούν όλο και πιό συχνά οι υπόλοιποι λαοί του πλανήτη .
Εχουν περάσει ήδη δύο χρόνια από τότε που ο σημερινός πρωθυπουργός είχε ήδη σύρει την χώρα σε πρώορες εκλογές.Το έκανε και πάλι δύο χρόνια μετά, χρσιμοποιώντας διάφορα προσχήματα.
Χιλιάδες δικαιολογίες επιπλέον θα μπορούσαν να είχαν εφευρεθεί, και εκλογές θα μπορούσαν να οργανώνονται κάθε μήνα.Το αποτέλεσμα όμως θα ήταν το ίδιο.Δηλαδή μηδέν.Διότι είτε κάποιο κόμμα εξασφαλίσει την πλειοψηφία τον Οκτώμβρη είτε όχι, τίποτα δεν θα αλλάξει για την Ελλάδα κατά την ταπεινή μου γνώμη.
Ο λόγος δεν έχει να κάνει μόνο με το πολιτικο-δημοσιογραφικό κατεστημένο που "κυβερνά" την χώρα εδώ και 35 χρόνια.Η πολιτική ηγεσία είναι προυπόθεση βέβαια για κάποια αλλαγή.Και αυτή η προυπόθεση δεν υπάρχει στην σημερινή Ελλάδα.
Ο κύριος λόγος όμως έχει να κάνει και με τους ίδιους τους Ελληνες πολίτες οι οποίοι πλέον έχουν παραιτηθεί από τον αγώνα για την ιστορική τους επιβίωση ως κοινωνία η ως έθνος.
Παρακολουθώ όσο περισσότερο μπορώ τον ευρωπαικό τύπο, και μου κάνει πάντα εντύπωση ο γερμανικός τύπος και τα οξυδερκή σχόλια του για την Ελλάδα.Ας δούμε το δημοσίευμα που ακολουθεί.
http://www.dw-world.de/dw/article/0,,4632012,00.html
Ουσιαστικά, βιώνουμε κατά την γνώμη μου την ιστορική αποσύνθεση της Ελλάδας.Και μου έρχονται στην μνήμη τα λόγια του Παναγιώτη Κονδύλη:
"Το λυπηρό παράδοξο σε ακρασφαλείς ιστορικές καταστάσεις συνοδευόμενες από διάχυτα παρακμιακά φαινόμενα, είναι ότι η στρατηγική σκέψη θολώνει τόσο περισσότερο όσο εντονότερα την χρειάζεται ένα έθνος.Οπως ο βαριά άρρωστος δεν αναρρωτιέται τι θα κάμει σε 10 χρόνια, αλλά άν θα βγάλει την νύχτα, έτσι ο ιστορικά ανίσχυρος χαρακτηρίζεται απο την έλλειψη μακρόπνοων συλλήψεων και την προσήλωση στα άμεσα δεδομένα.Η διαφορά σε όποιον χαροπαλεύει βιολογικά και σε όποιον αποσυντίθεται ιστορικά,είναι βέβαια ότι η προσήλωση του πρώτου στα άμεσα δεδομένα εμφανίζεται ως προσπάθεια υπέρβασης ενός πόνου, ενώ η προσήλωση του δεύτερου εμφανίζεται ως κοντόθωρη ευδαιμονική επιδίωξη" (Π. Κονδύλης -θεωρία του πολέμου -Σελ 383 )
"στο βαθμό που η ελλάδα θα καθίσταται ανεπαίσθητα γεωπολιτικός δορυφόρος της Τουρκίας, ο κίνδυνος πολέμου θα απομακρύνεται, οι ψευδαισθήσεις θα αβγατίζουν και η παράλυση θα γίνεται ακόμα ηδονικότερη, εφόσον η υποχωρητικότητα θα αμείβεται με αμερικανικούς και ευρωπαικούς επαίνους, που τους χρειάζεται κατεπειγόντως ο εκσυγχρονιζόμενος βαλκάνιος και επίσης με δάνεια και δώρα για να χρηματοδοτείται ο παρασιτικός καταναλωτισμός.Υπ' αυτές τις συνθήκες, ότι στην πραγματικότητα θα συνιστά κάμψη της ελληνικής αντίστασης κάτω από την πίεση του υπέρτερου τουρκικού δυναμικού,οι Ελληνες θα συνηθίσουν σιγά-σιγά να το ονομάζουν "πολιτισμένη συμπεριφορά", 'υπέρβαση του εθνικισμού", και "εξευρωπαισμό".Πράγματι, το σημερινό δίλημμα(1997) είναι αντικειμενικά τρομακτικό και ψυχολογικά αφόρητο:η ειρήνη σημαίνει για την Ελλάδα δορυφοροποίηση και ο πόλεμος σημαίνει συντριβή.Η υπέρβαση του διλήμματος αυτού,η ανατροπή των σημερινών γεωπολιτικών και στρατηγικών συσχετισμών απαιτεί ούτε λίγο ούτε πολύ, την επιτέλεση ενός ηράκλειου άθλου, για τον οποίο η ελληνική κοινωνία , έτσι όπως είναι, δεν διαθέτει τα κότσια.Οι μετριότητες, οι υπομετριότητες και ανθυπομετρητιότητες που συναπαρτίζουν τον ελληνικό πολιτικό και παραπολιτικό κόσμο, δεν έχουν το ανάστημα να θέσουν και να λύσουν ιστορικά προβλήματα τέτοιας έκτασης και τέτοιου βάθους (Θεωρία του Πολέμου σελίδα 410 και 411)"
"Αν λάβουμε υπόψη μας μόνο όσα πράττονται και αφήσουμε εντελώς στην άκρη την εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους οι πράττοντες(υποθέτω ότι ο Κονδύλης εδώ αναφέρεται τοσο στους πολίτες όσο και στους πολιτικούς), τότε φαίνεται να βρισκόμαστε σε συλλογική αναζήτηση της ιστορικής ευθανασίας, υπό τον όρο να σκηνοθετηθούν έτσι τα πράγματα ώστε κανείς να μήν έχει την άμεση ευθύνη, και επίσης υπό τον όρο να τεχνουργηθούν απροσχημάτηστες ανακουφιστικές εκλογικεύσεις (ελληνοκεντρικές η εξευρωπαιστικές αδιάφορο ).Τις τραγωδίες η τις κωμωδίες που μπορούν να περιγράψουν με τις αρμόζουσες αποχρώσεις αυτήν την ιδιαίτερα κοινωνική και ψυχολογική κατάσταση θα τις γράψουν ίσως άλλοι.Εμένα μου έρχεται στον νού η τετριμμένη αλλά πάντοτε ευθύβολη θυμοσοφία : όπως στρώνει καθένας, έτσι και κοιμάται.(θεωρία του Πολέμου σελίδα 411)"
Οι Ελληνες πολίτες που θα πάνε να ψηφίσουν τον Οκτώβριο του 2009, δεν θα δούν αυτή την ιστορική διάσταση της ελληνικής πραγματικότητας στα προγράμματα των πολιτικών κομμάτων.Ακόμα όμως κι' αν την έβλεπαν και την κατανοούσαν, δεν θα είχαν το θάρρος να πάρουν τις αναγκαίες πολιτικές αποφάσεις.Θα ήταν εγχείρημα που υπερβαίνει τις δυνάμεις των απλών πολιτών.
Μόνο ένας πολιτικός ηγέτης που έχει συνείδηση των κινητήριων δυνάμεων της ιστορίας θα μπορούσε να τις επιβάλλει πειστικά σ΄ένα έθνος.Αυτός όμως, από τότε που απεβίωσε ο Ε. Βενιζέλος, δεν προέκυψε δυστυχώς.Ετσι. η Ελλάδα θα συνεχίσει τον δρόμο πρός την ιστορική της αποσύνθεση, ανεξαρτήτως του αποτελέσματος των εκλογών του Οκτωμβρίου 2009.Θα έχει όμως μέχρι το τέλος, πολιτικά κόμματα, πολιτικά προγράμματα,εκλογές,επιδόματα,εξοπλιστικά προγράμματα και ότι άλλο απαιτείται ώστε στην πορεία προς την "συλλογική αναζήτηση της ιστορικής ευθανασίας" όπως την αποκαλούσε ο Κονδύλης,να μήν μπορεί να προκύψει υπεύθυνος, και ο θάνατος να είναι όσο γίνεται πιό γλυκός.
Βέβαια, και να προέκυπτε σήμερα αυτός ο ηγέτης, είναι μάλλον πολύ αργά για να αντιστρέψει την κατάσταση.Η ελληνική πορεία προς την συλλογική ευθανασία κράτησε υπερβολικά πολλά χρόνια και μάλιστα χωρίς διακοπή.Ετσι, παρά το γεγονός ότι τίποτα στην ιστορία δεν είναι αναπόφευκτο, φαίνεται απίθανο, να μπορέσει ένας ηγέτης να φέρει εις πέρας αυτό τον άθλο.
Συνοψίζοντας την σημερινή κατάσταση της Ελλάδας όπως την βλέπω εγώ, και για να μήν μείνουμε μόνο στο θέμα του αναγκαίου ηγέτη ο οποίος θα μπορούσε να "θολώσει τα νερά" αυτής της άποψης, οι προυποθέσεις για να σταματήσει η ιστορική αποσύνθεση του ελληνισμού, θα ήταν να την κατανοήσει και να θέλει να την ανατρέψει ο ελληνικός λαός, να βρεί τον κατάλληλο πολιτικό ηγέτη για να υλοποιήσει τον "ηράκλειο άθλο", και να υπάρχει ο αναγκαίος χρόνος για να τεθεί και να λυθεί ένα ιστορικό πρόβλημα τέτοιας έκτασης.
Και οι τρείς προυποθέσεις είναι αναγκαίες.Δεν μπορεί να λυθεί το πρόβλημα αν εκπληρωθούν μόνο οι δύο εκ των 3 προυποθέσεων.Διότι στην ιστορία, όλα συνδέονται με όλα.
Σήμερα, οι δύο πρώτες προυποθέσεις δεν υφίστανται.Η τρίτη θεωρητικά συνεχίζει να υφίσταται,αλλά δεν είναι πλέον σε ελληνικά χέρια.Είναι στα χέρια των λαών που είναι μέσα στην ιστορία, και θα υφίσταται για την Ελλάδα για όσο χρόνο το θέλουν αυτοί οι λαοί η αν και εφόσον στραβοπατήσουν και αυτοί ιστορικά.
Αν τα πράγματα είναι όπως τα περιγράφω, υπάρχουν δύο ειδών έλληνες πολίτες σήμερα.Απο την μιά μεριά είναι αυτοί που κατανοούν την "ιστορική αδυναμία" του ελληνισμού σήμερα αλλά νοιώθουν ότι δεν μπορούν να κάνουν το παραμικρό, και απο την άλλη είναι αυτοί που
α/ ειλικρινά δεν την κατανοούν η
β/ δεν πιστεύουν σ΄αυτή την άποψη που προσπαθεί να κατανοήσει τον κόσμο γύρω μας με βάση τις κινητήριες δυνάμεις της ιστορίας.
Αν πράγματι υπάρχουν με βάση τα παραπάνω, δύο ειδών έλληνες πολίτες, η διάρθρωση της ελληνικής πολιτικής ζωής θα έπρεπε να εκφράζει αυτό τον διαχωρισμό των ελλήνων πολιτών σε δύο διαφορετικά ρεύματα σκέψης και συμπεριφοράς (όταν μιλώ για πολιτική ζωή δεν εννοώ την μικρο-πολιτική των πολιτικών κομμάτων, αλλά την κοινωνική συμπεριφορά των πολιτών ως πολιτική έκφραση).Θα είχε νομίζω πολύ μεγάλο ενδιαφέρον να περιγράψει κανείς τις σκέψεις και τις πολιτικές συμπεριφορές αυτών των 2 κατηγοριών πολιτών όπως τεχνητά τις δημιούργησα πιό πάνω, καθώς και τις συγκρούσεις τους.Θα εξηγούσαν ίσως πολλά από τα ελληνικά παράδοξα.
Αν είναι έτσι τα πράγματα, για ένα πράγμα είμαι σίγουρος.Κανένας λαός του πλανήτη μας δεν θα ήθελε να αντιμετωπίσει το δίλημμα που έχει να αντιμετωπίσει σήμερα όσο ποτέ άλλοτε ο ελληνικός λαός.Ενα δίλημμα τρομακτικό και ψυχολογικά αφόρητο όπως έλεγε ο Π.Κονδύλης. Πολεμική συντριβή η δορυφοροποίηση, συνοδευόμενη σε κάθε περίπτωση απο ιστορικό αφανισμό, που πρέπει Ο ελληνικός λαός να παρακολουθήσει να εξελίσσεται, ανύμπορος να αντιδράσει.
Εχουν περάσει ήδη δύο χρόνια από τότε που ο σημερινός πρωθυπουργός είχε ήδη σύρει την χώρα σε πρώορες εκλογές.Το έκανε και πάλι δύο χρόνια μετά, χρσιμοποιώντας διάφορα προσχήματα.
Χιλιάδες δικαιολογίες επιπλέον θα μπορούσαν να είχαν εφευρεθεί, και εκλογές θα μπορούσαν να οργανώνονται κάθε μήνα.Το αποτέλεσμα όμως θα ήταν το ίδιο.Δηλαδή μηδέν.Διότι είτε κάποιο κόμμα εξασφαλίσει την πλειοψηφία τον Οκτώμβρη είτε όχι, τίποτα δεν θα αλλάξει για την Ελλάδα κατά την ταπεινή μου γνώμη.
Ο λόγος δεν έχει να κάνει μόνο με το πολιτικο-δημοσιογραφικό κατεστημένο που "κυβερνά" την χώρα εδώ και 35 χρόνια.Η πολιτική ηγεσία είναι προυπόθεση βέβαια για κάποια αλλαγή.Και αυτή η προυπόθεση δεν υπάρχει στην σημερινή Ελλάδα.
Ο κύριος λόγος όμως έχει να κάνει και με τους ίδιους τους Ελληνες πολίτες οι οποίοι πλέον έχουν παραιτηθεί από τον αγώνα για την ιστορική τους επιβίωση ως κοινωνία η ως έθνος.
Παρακολουθώ όσο περισσότερο μπορώ τον ευρωπαικό τύπο, και μου κάνει πάντα εντύπωση ο γερμανικός τύπος και τα οξυδερκή σχόλια του για την Ελλάδα.Ας δούμε το δημοσίευμα που ακολουθεί.
http://www.dw-world.de/dw/article/0,,4632012,00.html
Ουσιαστικά, βιώνουμε κατά την γνώμη μου την ιστορική αποσύνθεση της Ελλάδας.Και μου έρχονται στην μνήμη τα λόγια του Παναγιώτη Κονδύλη:
"Το λυπηρό παράδοξο σε ακρασφαλείς ιστορικές καταστάσεις συνοδευόμενες από διάχυτα παρακμιακά φαινόμενα, είναι ότι η στρατηγική σκέψη θολώνει τόσο περισσότερο όσο εντονότερα την χρειάζεται ένα έθνος.Οπως ο βαριά άρρωστος δεν αναρρωτιέται τι θα κάμει σε 10 χρόνια, αλλά άν θα βγάλει την νύχτα, έτσι ο ιστορικά ανίσχυρος χαρακτηρίζεται απο την έλλειψη μακρόπνοων συλλήψεων και την προσήλωση στα άμεσα δεδομένα.Η διαφορά σε όποιον χαροπαλεύει βιολογικά και σε όποιον αποσυντίθεται ιστορικά,είναι βέβαια ότι η προσήλωση του πρώτου στα άμεσα δεδομένα εμφανίζεται ως προσπάθεια υπέρβασης ενός πόνου, ενώ η προσήλωση του δεύτερου εμφανίζεται ως κοντόθωρη ευδαιμονική επιδίωξη" (Π. Κονδύλης -θεωρία του πολέμου -Σελ 383 )
"στο βαθμό που η ελλάδα θα καθίσταται ανεπαίσθητα γεωπολιτικός δορυφόρος της Τουρκίας, ο κίνδυνος πολέμου θα απομακρύνεται, οι ψευδαισθήσεις θα αβγατίζουν και η παράλυση θα γίνεται ακόμα ηδονικότερη, εφόσον η υποχωρητικότητα θα αμείβεται με αμερικανικούς και ευρωπαικούς επαίνους, που τους χρειάζεται κατεπειγόντως ο εκσυγχρονιζόμενος βαλκάνιος και επίσης με δάνεια και δώρα για να χρηματοδοτείται ο παρασιτικός καταναλωτισμός.Υπ' αυτές τις συνθήκες, ότι στην πραγματικότητα θα συνιστά κάμψη της ελληνικής αντίστασης κάτω από την πίεση του υπέρτερου τουρκικού δυναμικού,οι Ελληνες θα συνηθίσουν σιγά-σιγά να το ονομάζουν "πολιτισμένη συμπεριφορά", 'υπέρβαση του εθνικισμού", και "εξευρωπαισμό".Πράγματι, το σημερινό δίλημμα(1997) είναι αντικειμενικά τρομακτικό και ψυχολογικά αφόρητο:η ειρήνη σημαίνει για την Ελλάδα δορυφοροποίηση και ο πόλεμος σημαίνει συντριβή.Η υπέρβαση του διλήμματος αυτού,η ανατροπή των σημερινών γεωπολιτικών και στρατηγικών συσχετισμών απαιτεί ούτε λίγο ούτε πολύ, την επιτέλεση ενός ηράκλειου άθλου, για τον οποίο η ελληνική κοινωνία , έτσι όπως είναι, δεν διαθέτει τα κότσια.Οι μετριότητες, οι υπομετριότητες και ανθυπομετρητιότητες που συναπαρτίζουν τον ελληνικό πολιτικό και παραπολιτικό κόσμο, δεν έχουν το ανάστημα να θέσουν και να λύσουν ιστορικά προβλήματα τέτοιας έκτασης και τέτοιου βάθους (Θεωρία του Πολέμου σελίδα 410 και 411)"
"Αν λάβουμε υπόψη μας μόνο όσα πράττονται και αφήσουμε εντελώς στην άκρη την εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους οι πράττοντες(υποθέτω ότι ο Κονδύλης εδώ αναφέρεται τοσο στους πολίτες όσο και στους πολιτικούς), τότε φαίνεται να βρισκόμαστε σε συλλογική αναζήτηση της ιστορικής ευθανασίας, υπό τον όρο να σκηνοθετηθούν έτσι τα πράγματα ώστε κανείς να μήν έχει την άμεση ευθύνη, και επίσης υπό τον όρο να τεχνουργηθούν απροσχημάτηστες ανακουφιστικές εκλογικεύσεις (ελληνοκεντρικές η εξευρωπαιστικές αδιάφορο ).Τις τραγωδίες η τις κωμωδίες που μπορούν να περιγράψουν με τις αρμόζουσες αποχρώσεις αυτήν την ιδιαίτερα κοινωνική και ψυχολογική κατάσταση θα τις γράψουν ίσως άλλοι.Εμένα μου έρχεται στον νού η τετριμμένη αλλά πάντοτε ευθύβολη θυμοσοφία : όπως στρώνει καθένας, έτσι και κοιμάται.(θεωρία του Πολέμου σελίδα 411)"
Οι Ελληνες πολίτες που θα πάνε να ψηφίσουν τον Οκτώβριο του 2009, δεν θα δούν αυτή την ιστορική διάσταση της ελληνικής πραγματικότητας στα προγράμματα των πολιτικών κομμάτων.Ακόμα όμως κι' αν την έβλεπαν και την κατανοούσαν, δεν θα είχαν το θάρρος να πάρουν τις αναγκαίες πολιτικές αποφάσεις.Θα ήταν εγχείρημα που υπερβαίνει τις δυνάμεις των απλών πολιτών.
Μόνο ένας πολιτικός ηγέτης που έχει συνείδηση των κινητήριων δυνάμεων της ιστορίας θα μπορούσε να τις επιβάλλει πειστικά σ΄ένα έθνος.Αυτός όμως, από τότε που απεβίωσε ο Ε. Βενιζέλος, δεν προέκυψε δυστυχώς.Ετσι. η Ελλάδα θα συνεχίσει τον δρόμο πρός την ιστορική της αποσύνθεση, ανεξαρτήτως του αποτελέσματος των εκλογών του Οκτωμβρίου 2009.Θα έχει όμως μέχρι το τέλος, πολιτικά κόμματα, πολιτικά προγράμματα,εκλογές,επιδόματα,εξοπλιστικά προγράμματα και ότι άλλο απαιτείται ώστε στην πορεία προς την "συλλογική αναζήτηση της ιστορικής ευθανασίας" όπως την αποκαλούσε ο Κονδύλης,να μήν μπορεί να προκύψει υπεύθυνος, και ο θάνατος να είναι όσο γίνεται πιό γλυκός.
Βέβαια, και να προέκυπτε σήμερα αυτός ο ηγέτης, είναι μάλλον πολύ αργά για να αντιστρέψει την κατάσταση.Η ελληνική πορεία προς την συλλογική ευθανασία κράτησε υπερβολικά πολλά χρόνια και μάλιστα χωρίς διακοπή.Ετσι, παρά το γεγονός ότι τίποτα στην ιστορία δεν είναι αναπόφευκτο, φαίνεται απίθανο, να μπορέσει ένας ηγέτης να φέρει εις πέρας αυτό τον άθλο.
Συνοψίζοντας την σημερινή κατάσταση της Ελλάδας όπως την βλέπω εγώ, και για να μήν μείνουμε μόνο στο θέμα του αναγκαίου ηγέτη ο οποίος θα μπορούσε να "θολώσει τα νερά" αυτής της άποψης, οι προυποθέσεις για να σταματήσει η ιστορική αποσύνθεση του ελληνισμού, θα ήταν να την κατανοήσει και να θέλει να την ανατρέψει ο ελληνικός λαός, να βρεί τον κατάλληλο πολιτικό ηγέτη για να υλοποιήσει τον "ηράκλειο άθλο", και να υπάρχει ο αναγκαίος χρόνος για να τεθεί και να λυθεί ένα ιστορικό πρόβλημα τέτοιας έκτασης.
Και οι τρείς προυποθέσεις είναι αναγκαίες.Δεν μπορεί να λυθεί το πρόβλημα αν εκπληρωθούν μόνο οι δύο εκ των 3 προυποθέσεων.Διότι στην ιστορία, όλα συνδέονται με όλα.
Σήμερα, οι δύο πρώτες προυποθέσεις δεν υφίστανται.Η τρίτη θεωρητικά συνεχίζει να υφίσταται,αλλά δεν είναι πλέον σε ελληνικά χέρια.Είναι στα χέρια των λαών που είναι μέσα στην ιστορία, και θα υφίσταται για την Ελλάδα για όσο χρόνο το θέλουν αυτοί οι λαοί η αν και εφόσον στραβοπατήσουν και αυτοί ιστορικά.
Αν τα πράγματα είναι όπως τα περιγράφω, υπάρχουν δύο ειδών έλληνες πολίτες σήμερα.Απο την μιά μεριά είναι αυτοί που κατανοούν την "ιστορική αδυναμία" του ελληνισμού σήμερα αλλά νοιώθουν ότι δεν μπορούν να κάνουν το παραμικρό, και απο την άλλη είναι αυτοί που
α/ ειλικρινά δεν την κατανοούν η
β/ δεν πιστεύουν σ΄αυτή την άποψη που προσπαθεί να κατανοήσει τον κόσμο γύρω μας με βάση τις κινητήριες δυνάμεις της ιστορίας.
Αν πράγματι υπάρχουν με βάση τα παραπάνω, δύο ειδών έλληνες πολίτες, η διάρθρωση της ελληνικής πολιτικής ζωής θα έπρεπε να εκφράζει αυτό τον διαχωρισμό των ελλήνων πολιτών σε δύο διαφορετικά ρεύματα σκέψης και συμπεριφοράς (όταν μιλώ για πολιτική ζωή δεν εννοώ την μικρο-πολιτική των πολιτικών κομμάτων, αλλά την κοινωνική συμπεριφορά των πολιτών ως πολιτική έκφραση).Θα είχε νομίζω πολύ μεγάλο ενδιαφέρον να περιγράψει κανείς τις σκέψεις και τις πολιτικές συμπεριφορές αυτών των 2 κατηγοριών πολιτών όπως τεχνητά τις δημιούργησα πιό πάνω, καθώς και τις συγκρούσεις τους.Θα εξηγούσαν ίσως πολλά από τα ελληνικά παράδοξα.
Αν είναι έτσι τα πράγματα, για ένα πράγμα είμαι σίγουρος.Κανένας λαός του πλανήτη μας δεν θα ήθελε να αντιμετωπίσει το δίλημμα που έχει να αντιμετωπίσει σήμερα όσο ποτέ άλλοτε ο ελληνικός λαός.Ενα δίλημμα τρομακτικό και ψυχολογικά αφόρητο όπως έλεγε ο Π.Κονδύλης. Πολεμική συντριβή η δορυφοροποίηση, συνοδευόμενη σε κάθε περίπτωση απο ιστορικό αφανισμό, που πρέπει Ο ελληνικός λαός να παρακολουθήσει να εξελίσσεται, ανύμπορος να αντιδράσει.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
