ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ 2009 ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΕΥΘΑΝΑΣΙΑΣ -ΣΕΠΤ. 2009

Πρίν λίγες ημέρες είχα δημοσιεύσει αυτό το κείμενο.

Το κείμενο αυτό είναι προχειρογραμμένο, και λυπάμαι που το δημοσίευσα όπως το δημοσίευσα.Επρεπε να το δομήσω περισσότερο.

Αναρωτήθηκα τις τελευταίες ημέρες αν τέτοιου είδους κείμενα πρέπει να δημοσιεύονται.Διότι σε όσους κατανοήσουν αυτό που προσπάθησα να περιγράψω, θα μείνει μιά γεύση απογοήτευσης και θλίψης μπροστά σε μιά πραγματικότητα που μπορούν να κατανοήσουν αλλά επί της οποίας δεν μπορούν να επιδράσουν.Για όσους δεν μπορούν να κατανοήσουν αυτό που προσπάθησα να περιγράψω, η γιά όσους δεν συμφωνήσουν μ΄αυτή την περιγραφή, ούτως η αλλως αυτά τα κείμενα είτε υπάρχουν είτε δεν υπάρχουν, το ίδιο κάνει.Αρά, σε τί μπορεί να βοηθήσει η δημοσίευση τέτοιου είδους απόψεων ;
Νομίζω τελικά ότι αυτές οι απόψεις πρέπει να δημοσιεύονται όσο πικρές κι΄αν είναι(αν υποθέσουμε ότι έχουν βάση ), τόσο για τους πολίτες που μπορούν να συμφωνήσουν μ΄αυτές, όσο και για τους καλόπιστους πολιτικούς που θέλουν να προσφέρουν αλλά ενδεχομένως δεν αντιλαμβάνονται-δεν έχουν συλλάβει το μέγεθος των ιστορικών ευθυνών πού έχουν σ΄αυτό τον ρόλο τους.Ετσι,
- οι πολιτικοί που δεν αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα της κατάστασης μπορεί να την αντιληφθούν
-οι πολιτικοί που αντιλαμβανονται την κρισιμότητα της κατάστασης αλλά κάνουν ότι δεν την αντιλαμβάνονται, θα ξέρουν ότι οι πολίτες γνωρίζουν, ότι γνωρίζουν
-οι πολίτες που αντιλαμβάνονται την κατάσταση μπορούν να είναι δέκτες ενός πολιτικού που εκπέμπει στο ίδιο μήκος κύματος, και παράλληλα πομποί πρός πολιτικούς που από την φύση τους πρέπει να είναι δέκτες.

Αυτά που πιστεύω ότι πρέπει να προσθέσω σε ότι έγραψα, είναι τα εξής.

1/η ιστορική διάσταση της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας

Για όσους έχουν μελετήσει καλά την ιστορία και ιδίως την ιστορία των ιδεών η γιά όσους γνωρίζουν το έργο του Π. Κονδύλη, η " ιστορική αποσύνθεση της Ελλάδας" πιστεύω ότι είναι έννοια αρκετά κατανοητή.Γιά όσους όμως δεν γνωρίζουν, η ιδέα της ιστορικής αποσύνθεσης της Ελλάδας θα φανεί κάπως αυθαίρετη ως κρίση.Επί της ουσίας, αυτό που ήθελα να πώ και που είπε νομίζω ο Π. Κονδύλης με πολύ πιό συγκροτημένο τρόπο, είναι ότι η Ελλάδα δεν είναι πλέον στην ιστορία με την έννοια ότι δεν δρά πλέον επί της ιστορίας, δεν παράγει ιστορία, και πρό πάντων δεν φαίνεται στον ορίζοντα ότι μπορεί να αντιστρέψει αυτή την πραγματικότητα (να ξαναμπεί στην ιστορία ).Υπάρχει βέβαια ακόμα, αλλά επί της ουσίας βιώνει την ιστορική της αποσύνθεση μέχρι τον τελικό της αφανισμό απο την ιστορία, εκτός κι΄αν προκύψει κάτι που θα την επαναφέρει στην ιστορία, οπότε θα αρχίσει και πάλι να ζεί και να παράγει πολιτισμό για την ανθρωπότητα.
Αυτό το "κάτι" που θα μπορούσε να προκύψει είναι αυτό που ονόμαζε ο Κονδύλης ηράκλειο άθλο.Και είναι κατά την γνώμη μου, η βούληση του ελληνικού λαού να επιβιώσει ιστορικά η να επιστρέψει στην ιστορία.Η βούληση όμως δεν αρκεί.Χρειάζεται παράλληλα και ένας ηγέτης που θα μετατρέψει την βούληση σε πράξη.Αρα, χρειάζεται ένας πομπός που να λειτουργεί και ως δέκτης, και δέκτες που να λειτουργούν και ώς πομποί.
Η ηγεσία (ο ηγέτης). πρέπει να καταστρώσει ένα μακροπρόθεσμο σχέδιο και να το υλοποιήσει.Αυτό, ο Κονδύλης το ονόμάζε εθνική στρατηγική. Μακροπρόθεσμα σχέδια στα προγράμματα των ελληνικών πολιτικών κομμάτων δεν υπάρχουν.Δηλαδή, δεν υπάρχει ένα πολιτικό κόμμα που να μας λέει πώς θέλει να είναι η Ελλάδα σε 50 χρόνια από τώρα, και τι μέτρα προτείνει να ληφθούν από τώρα ώστε αυτό να γίνει εφικτό σε 50 χρόνια.Με την έννοια αυτή, η ελληνική πραγματικότητα δεν αντιμετωπίζεται ιστορικά.Αντιμετωπίζεται (αν αντιμετωπίζεται) διαχειριστικά, δηλαδη για τα επόμενα 4 χρόνια.

2/ η διαχειριστική διάσταση της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας

Τα ελληνικά πολιτικά κόμματα προσεγγίζουν το ελληνικό πρόβλημα διαχειριστικά όπως προανέφερα.Δηλαδή προτείνουν λύσεις γιά τα επόμενα 4 χρόνια.Βέβαια, ακόμα και αυτές οι προτάσεις είναι ανέφικτες και μή υλοποιήσιμες, και απλά χειρίζονται το πελατειακό σύστημα για να επανεκλεγούν, εις βάρος των μελλοντικών γενεών.Θα καταργήσουν κάποιον φόρο και θα τον αντικαταστήσουν με κάποιον άλλο, θα καταργήσουν κάποια υπήρεσία και θα δημιουργήσουν κάποιαν άλλη στην θέση της, κλπ...

Αυτή είναι η πολιτική πραγματικότητα στην Ελλάδα σήμερα.Για τον διαχειριστή που επιθυμούμε για τα επόμενα 4 χρόνια θα πρέπει να ψηφίσουμε τον επόμενο μήνα.Οχι για την Ελλάδα που επιθυμούμε σε 30- 40 χρόνια.

3/ η σύγκρουση ιστορικής και διαχειριστικής διάστασης του ελληνικού προβλήματος

Δεν φταίνε όμως μόνο οι πολιτικοί μας γι' αυτή την κατάσταση.Πόσοι από αυτούς θα εκλέγονταν αν πρότειναν σήμερα μακροπρόθεσμες λύσεις;Κανένας νομίζω.Διότι ακόμα και τα δευτερεύοντα προβλήματα (τα διαχειριστικού χαρακτήρα προβλήματα ) έγιναν τόσο καυτά σήμερα εξ αιτίας της κακής διαχείρισης εκ μέρους των πολιτικών μας τα τελευταία 35 χρόνια, που σήμερα, για τους περισσότερους έλληνες πολίτες είναι πρωτεύοντα.Υπάρχει κατά συνέπεια μιά σύγκρουση μεταξύ ιστορικών λύσεων και διαχειριστικών λύσεων στα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η Ελλάδα.Τα πράγματα είναι πολύ πιό σοβαρά απο αυτό που περιέγραφε ο Κονδυλης πρίν 12 χρόνια, αλλά στην ίδια πορεία.Ενώ δηλαδή ο Κονδύλης έλεγε τότε(αν κατάλαβα καλά τον λόγο του ) ότι μεταξύ των ιστορικών προβλημάτων και των διαχειριστικών προβλημάτων, οι έλληνες πολιτικοί και πολίτες προτιμούν να ασχοληθούν με τα διαχειριστικού τύπου προβλήματα κάνοντας ότι δεν βλέπουν τα ιστορικά προβλήματα, σήμερα, η ένταση των διαχειριστικών προβλημάτων είναι τέτοια που δεν τίθεται καν θέμα έστω προσπάθειας επίλυσης των ιστορικών προβλημάτων.Ετσι ερχόμαστε και πάλι στα λόγια του Κονδύλη:"Οπως ο βαριά άρρωστος δεν αναρρωτιέται τι θα κάμει σε 10 χρόνια, αλλά άν θα βγάλει την νύχτα, έτσι ο ιστορικά ανίσχυρος χαρακτηρίζεται απο την έλλειψη μακρόπνοων συλλήψεων και την προσήλωση στα άμεσα δεδομένα"


Οι πολίτες που κατανοούν και συμφωνούν με την ιστορική διάσταση του ελληνικού προβλήματος, θα αναρωτιούνται προφανώς τι θα έπρεπε να γίνει αν βρισκόταν ο ηγέτης και άν είχε την εξουσιοδότηση του λαού να ενεργήσει έτσι ώστε να ξαναμπεί η Ελλάδα στην ιστορία.Στην επόμενη ανάρτηση μου, θα περιγράψω τι κατά την γνώμη μου θα μπορούσε να γίνει στα πλαίσια αυτού του σκεπτικού.

Πάντως, κατά την γνώμη μου, τα ιστρορικά προβλήματα και τα διαχειριστικά προβλήματα πρέπει κανείς να τα αντιμετωπίσει παράλληλα.Δεν μπορούν να επιλυθούν τα διαχειριστικά προβλήματα χωρίς να εντάσσονται σε μιά γενικότερη επίλυση που να συμπεριλαμβάνει και τα ιστορικά προβλήματα.Με τον ίδιο τρόπο, δεν μπορεί ένας ηγέτης να ασχοληθεί με τα ιστορικά προβλήματα αδιαφορώντας για τα διαχειριστικά προβλήματα.Ολα συνδέονται με όλα μέσα στην ιστορία.Θέλω να δώσω ένα παράδειγμα για να γίνει κατανοητό αυτό που θέλω να πώ.

Ως κύρια διαχειριστικά προβλήματα σήμερα στον τόπο μας μπορούμε νομίζω να αναφέρουμε τα εξής
-την τραγική οικονομική κατάσταση των ασφαλιστικών ταμείων λόγω της κακοδιαχείρισης και της γήρανσης του πληθυσμού.
-το δημόσιο έλλειμμα και την έλλειψη κρατικών πόρων
-την έλλειψη επενδύσεων λόγω του μικρού μεγέθους της αγοράς μας και της γραφειοκρατίας

Ως ένα από τα ιστορικά προβλήματα σήμερα για την Ελλάδα, θα μπορούσαμε να αναφέρουμε την μείωση η την σταθεροποίηση του πληθυσμού της στα έντεκα εκατομμύρια.

Αν ένας ηγέτης πρότεινε και ελάμβανε την έγκριση του λαού για την ανάγκη αύξησης του πληθυσμού της χώρας στα 22 εκατομμύρια μέσα σε τριάντα χρόνια από τώρα, αν δηλαδή αυτή θα ήταν η λύση που θα πρότεινε στο συγκεκριμμένο ιστορικό πρόβλημα,εννοείται ότι αυτή η λύση, αν υλοποιείτο θα έλυνε αυτόματα και τα διαχειριστικής φύσης προβλήματα που προανέφερα.Η Ελλάδα θα διπλασίαζε το μέγεθος της οικονομίας της μέσα σε 30 χρόνια, και φυσικά το πολιτικό της βάρος στην περιοχή.
Αν ο ηγέτης αποφάσιζε να λύσει τα προαναφερθέντα προβλήματα χωρίς την παράλληλη επίλυση του ιστορικού προβλήματος,δεν θα τα κατάφερνε παρά με πολύ μεγάλο κόπο αλλά και πάλι, θα έπρεπε να αντιμετωπίσει μετά, το ιστορικό πρόβλημα.
Οποιος διαβάσει αυτό το παράδειγμα μου, μάλλον θα βρεί λογικά τα επιχειρήματα μου αλλά θα προβάλλει ότι η προτεινόμενη λύση στο ιστορικό πρόβλημα δεν είναι εφικτή.Στην επόμενη ανάρτηση μου, θα αποδείξω η θα προσπαθήσω να αποδείξω ότι αυτή η λύση είναι εφικτή.Ομως εδώ μπαίνουμε πλέον σε διαδικαστικά προβλήματα προς επίλυση, και αφήνουμε την ουσία.

Ολοκληρώνοντας, και χωρίς να θέλω να μηδενίσω τις προσπάθειες των πολιτικών και των πολιτών για ένα καλύτερο αύριο, θέλω να τονίσω για άλλη μιά φορά την σημασία της σκέψης του Π. Κονδύλη.Είχε αυτή την εκπληκτική ικανότητα να διαχωρίζει το ουσιαστικό από το ανούσιο,και το πρωτεύων από το δευτερεύων.Και αυτό είναι που κυρίως λείπει σήμερα απο την Ελλάδα.