27/1/11

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΞΕΝΙΤΙΑΣ

Αφιερωμένο στους αγαπημένους φίλους μου και πρώην συνεργάτες μου Γιώργο Τζ... στην Σερβία, και Σπύρο Γώ... στην Ουκρανία, με πολλή αγάπη.

Lyrics GR-1

Φεγγάρι μάγια μου κανες

και περπατώ στα ξένα

είναι το σπίτι ορφανό

αβάσταχτο το δειλινό

και τα βουνά κλαμένα

Στείλε ουρανέ μου ένα πουλί

να πάει στη μάνα υπομονή

Lyrics GR-2

Στείλε ουρανέ μου ένα πουλί

ένα χελιδονάκι,

να πάει να χτίσει τη φωλιά

στου κήπου την κορομηλιά

δίπλα στο μπαλκονάκι,

στείλε ουρανέ μου ένα πουλί

να πάει στη μάνα υπομονή


26/1/11

ΕΥΡΩ - ΟΙ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΤΟΥ 2011

OI EYΑΙΣΘΗΤΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΑΙΣΘΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΣ, Η ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΝΟΜΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΑΠΟ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ, ΚΑΙ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ -25/1/2011

Το περιστατικό που προέκυψε στις πρώτες ειδήσεις από χθές, με την οργανωμένη από Ελληνες "ευαίσθητους" πολίτες, κατάληψη της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών από 300 λαθρομετανάστες,απασχόλησε αρκετά την σκέψη μου.

Αν υπήρχε ένας σοβαρής και επιμελής ιστορικός παρατηρητής πάνω από την Ελλάδα, και παρακολουθούσε τα τεκταινόμενα σ΄αυτό τον τόπο μ΄ένα μικροσκόπιο της κοινωνικής ιστορίας και της ιστορίας των ιδεών, όπως το κάνει γιά παράδειγμα ένας βιολόγος στην δουλειά του, αναρωτήθηκα ποιές θα ήταν οι πρώτες εμπειρικές του παρατηρήσεις.Και σκέφτηκα-υπέθεσα ότι οι παρατηρήσεις του θα ήταν οι εξής

1/η πρώτη αξιοπρόσεκτη "βιολογική" παρατήρηση από τον ιστορικό μας μελετητή, θα ήταν ότι σ΄αυτό το κοινωνικό σώμα, υπάρχουν "ευαίσθητα" και "αναίσθητα" άτομα που αποτελούν το κοινωνικό σώμα πρός μελέτη(Οι Ελληνες).Η αναλογία είναι 97 αναίσθητα άτομα γιά κάθε 3 ευαίσθητα άτομα.Το χαρακτηριστικό όλων αυτών των ατόμων, είναι ότι ενεργούν επί του κοινωνικού σώματος και αμύνονται από το κοινωνικό σώμα με βάση τα δικαιώματα τους.Αυτό που διαφοροποιεί τους ευαίσθητους από τους αναίσθητους, είναι ότι οι ευαίσθητοι δεν έχουν υποχρεώσεις, ενώ οι αναίσθητοι έχουν.Οι ευαίσθητοι μπορούν να κάνουν οτιδήποτε έχει κόστος, διότι ξέρουν ότι οι αναίσθητοι είναι εδώ γιά να πληρώσουν γι΄αυτό.Οι αναίσθητοι δεν κάνουν τίποτα που να έχει κόστος,διότι ξέρουν ότι ήδη δύσκολα μπορούν να πληρώσουν το κόστος που προκαλούν οι ευαίσθητοι.Η διαφοροποίηση αυτή υπήρχε και στον μεσαίωνα σε πολλές κοινωνίες.Τότε, σ΄αυτές τις κοινωνίες, οι ευαίσθητοι ονομάζονταν αριστοκράτες.
Υπάρχουν κι΄άλλα άτομα στο κοινωνικό σώμα(οι μετανάστες,νομιμοι και παράνομοι) αλλά εξαιρούνται από το κοινωνικό σώμα πρός μελέτη, διότι ενεργούν μεν και μόνο με την ύπαρξη τους επί του κοινωνικού σώματος, αλλά δεν μπορούν να αμυνθούν από συλλογικές ενέργειες του κοινωνικού σώματος(δεν μπορούν δηλαδή να κάνουν χρήση των κοινωνικών αντισωμάτων)
Κατά συνέπεια, το πρώτο αξιοπρόσεκτο γεγονός, ειναι ότι το σημερινό ελληνικό κοινωνικό σώμα, έχει μεσαιωνικά χαρακτηριστικά.Οπως τότε ένας αριστοκράτης αποφάσιζε να συμμετάσχει σ΄ένα πόλεμο η σε μιά εκστρατεία γνωρίζοντας ότι ο λαός θα πληρώσει το κόστος, έτσι και σήμερα ο "ευαίσθητος" έλληνας μπορεί να κάνει μιά παγκόσμια εκστρατεία κατά της φτώχειας στον πλανήτη, η υπέρ των εκατομμυρίων λαθρομεταναστών ανά την υφήλιο, γνωρίζοντας ότι ο αναίσθητος έλληνας είναι εδώ γιά να πληρώσει τις επιλογές του η τις φαντασιώσεις του.

2/η δεύτερη αξιοπρόσεκτη "βιολογική" παρατήρηση του ιστορικού μας μελετητή είναι ότι το συγκεκριμμένο κοινωνικό σώμα δεν διαθέτει πλέον αντισώματα.Δηλαδή, το ευαίσθητο άτομο αναλαμβάνει ως συνήθως την κοστοβόρα πρωτοβουλία που πρέπει να πληρώσουν οι αναίσθητοι, οι αναίσθητοι δεν μπορούν να βρούν πλέον χρήματα γιά να πληρώσουν, και δεν μπορούν να δημιουργηθούν αντισώματα που θα προστατεύσουν το κοινωνικό σώμα.Τα αντισώματα, είναι αυτό που συνήθως αποκαλούμε κράτος.Ετσι, ένα κοινωνικό σώμα οδηγείται σταδιακά στην παράλυση.Τίποτα πλέον δεν μπορεί να λειτουργήσει.Μιά μικρή πληγή (300 λαθρομετανάστες) οδηγούν ένα ολόκληρο κράτος στην παράλυση.Ο πρύτανης ρίχνει την ευθύνη στον υπουργό προστασίας του πολίτη.Ο υπουργός ρίχνει την ευθύνη στον πρύτανη.Ο Πρωθυπουργός ζητά από όλους να αναλάβουν τις ευθύνες τους.Ο ίδιος, προφανώς δεν έχει ευθύνες και είναι απλά παρατηρητής των γεγονότων και δίνει συμβουλές.
Κατά συνέπεια, η δεύτερη αξιοπρόσεκτη παρατήρηση του ιστορικού μας μελετητή, είναι ότι το κοινωνικό αυτό σώμα, δεν μπορεί ν΄αντέξει ακόμα γιά πολύ ως έχει.Η θα τσακίσει τον δυνάστη του, η θα προκύψει ο αφανισμός του.

Οι ευαίσθητοι πολίτες υπάρχουν εδώ και 35 χρόνια στην ελληνική κοινωνία.Δεν είναι ότι υπήρχαν από τον μεσαίωνα ως αναχρονιστικός θεσμός και απλά κατάφεραν να επιβιώσουν ως σήμερα.Είναι σύγχρονοι δυνάστες.Και αυτή την φορά υπερέβησαν κάποια όρια.

Τις συνέπειες γιά την χώρα από αυτή την τελευταία ενέργεια τους με τους λαθρομετανάστες, δεν μπορούμε να τις ξέρουμε.Ουτε και οι ίδιοι τις έχουνε αναλύσει και σκεφτεί.Είπαμε ότι όταν είσαι δυνάστης, δεν σ΄ενδιαφέρουν οι συνέπειες των ενεγειών σου, διότι δεν τις πληρώνεις εσύ.Αν δεν λυθεί γρήγορα το πρόβλημα, οι κίνδυνοι είναι μεγάλοι γιά την χώρα.Δεν αναφέρομαι στον διεθνή εξευτελισμό της χώρας.Αυτός έχει ήδη συντελεστεί.Ο κύριος κίνδυνος, είναι να προκύψει πλέον μιά μαζική κατάληψη δημοσίων κτιρίων από τους εκατοντάδες χιλιάδες λαθρομετανάστες, και πραγματικές μάχες με τις δυνάμεις ασφαλείας η τους χρυσαυγίτες γιά την ανακαταληψη τους, με χιλιάδες θύματα, και ενδεχομένως διεθνή στρατιωτική παρέμβαση γιά την ειρηνική διευθέτηση της κατάστασης, δεδομένης της διαπιστωμένης διάλυσης του ελληνικού κράτους.

Αν όμως, τυχαία, οι κίνδυνοι αυτοί αποφευχθούν, θα προκύψει ένα άλλο πρόβλημα που δεν σκέφτηκαν οι δυνάστες, διότι δεν μελέτησαν τι συνέβη σε αντίστοιχες περιπτώσεις σε άλλες χώρες.Οι αναίσθητοι θα αντιδράσουν και θα επαναστατήσουν εναντίον των ευαίσθητων, διότι δεν θα έχουν πλέον άλλη επιλογή.Αν πάρουμε γιά παράδειγμα την Γαλλία της δεκαετίας του 80, αντίστοιχες ενέργειες των εκεί ευαίσθητων τότε, και με κρατος ισχυρό μάλιστα, οδήγησαν στην άνοδο της ακροδεξιάς σε απίστευτα επίπεδα.Κατά συνέπεια, ακόμα κι΄αν οι ευαίσθητοι επιβιώσουν από αυτή την ενέργεια τους με τους λαθρομετανάστες, είναι σίγουρο ότι έχουν αφυπνίσει γιά τα καλά τους αναίσθητους, και θα οδηγήσουν την ακροδεξιά σε πρωτοφανή ποσοστά στις προσεχείς εκλογές.Γι΄αυτό από χθές, οι ακροδεξιοί σ΄αυτή την χώρα χαίρονται.Τίποτα δεν θα μπορούσε να τους βοηθήσει πολιτικά τόσο, όσο οι ενέργειες των ευαίσθητων.Η συμμετοχή των χρυσαυγητών σε όλα τα δημοτικά συμβούλια και ίσως στην Βουλή, αρχίζει πλέον και γίνεται δυστυχώς ρεαλιστική χάριν των ενεργειών των ευαίσθητων.

Ενα κράτος που παρακμάζει, είναι ένα κράτος που δεν μπορεί να λύσει κανένα κοινωνικό πρόβλημα.Το ελληνικό κράτος, χωρίς να έχει επιλύσει κανένα από τα προβλήματα που είχε μέχρι το 1990, έχει σήμερα ν΄αντιμετωπίσει την λαθρομετανάστευση, ως πρόβλημα τόσο μεγάλο που επισκιάζει όλα τα άλλα.Κι πρέπει να το αντιμετωπίσει την ίδια χρονική στιγμή που έχει ν΄αντιμετωπίσει την ελληνική οικονομική και κοινωνική τραγωδία που δημιούργησε το πολιτικό πελατειακό σύστημα διακυβέρνησης τα τελευταία 35 χρόνια.Η επίλυση όλων των προβλημάτων ταυτόχρονα, η η μή επίλυση τους ταυτόχρονα, θα οδηγήσουν είτε στην αναγέννηση της χώρας η στον ιστορικό της αφανισμό.Υπό αυτό το πρίσμα, ίσως είναι καλό που οι ευαίσθητοι πολίτες, πρόσθεσαν σ΄αυτή την ιστορική συγκυρία, άλλο ένα τόσο κρίσιμο πρόβλημα στην ελληνική κοινωνία όπως το λαθρομεταναστευτικό.Ειτε θα το λύσουμε μαζί με όλα τα υπόλοιπα προβλήματα και οι ίδιοι θα αφανιστούν ως δυνάστες, είτε δεν θα το λύσουμε όπως δεν θα λύσουμε και τα υπόλοιπα προβλήματα, και οι ίδιοι θα αφανιστούν όπως θα αφανιστεί και η χώρα.
Σε κάθε περίπτωση οι ημέρες των σύγχρονων δυναστών ως δυναστών, είναι μετρημένες.

Από αυτή την ιστορία,από την οποία ελπίζω να μήν προκύψει απώλεια ανθρώπινων ζωών, η παγκόσμια κοινή γνώμη, αλλά και ο μέσος έλληνας πολίτης, θα συγκρατήσουν κυρίως τα εξής
1/ ενώ η χώρα οδηγήθηκε στην καταστροφή της από το κράτος που έστησε το πελατειακό πολιτικό σύστημα διακυβέρνησης τα τελευταία 35 χρόνια γιά να εξυπηρετεί τα συμφέροντα του, κράτος σήμερα στην Ελλάδα,δεν υπάρχει.
2/στην Ελλάδα επικρατεί μιά απόλυτη ανομία.Οποις θέλει, μπορεί να κάνει ότι θέλει και όποτε θέλει.Είναι μιά χώρα ζούγκλα όπου ο ισχυρός μπορεί να κάνει τα πάντα, και ο αδύναμος θα τα υποστεί.
3/η χώρα είναι ακυβέρνητη.Δεν υπάρχουν ηγέτες εδώ και δεκαετίες.Υπάρχουν παρατηρητές στη θέση των ηγετών.Καμμιά απόφαση δεν μπορεί να παρθεί, αφού δεν υπάρχουν ηγέτες γιά να πάρουν αποφάσεις.
4/ η χώρα αυτή με τα χαρακτηριστικά που έχει, είναι ιδανική γιά τους λαθρομετανάστες όλου του κόσμου.Είναι ν΄απορεί κανείς πώς οι λαθρομετανάστες είναι μόνο 500 000.

Είναι πλέον καιρός να γκρεμιστεί αυτό το αναποτελεσματικό κράτος καθώς και το πελατειακό σύστημα διακυβέρνησης που το δημιούργησε.Πρέπει η χώρα ν΄αρχίσει από το μηδέν, σαν να ήταν μιά αποικία που απέκτησε την ανεξαρτησία της και προσπαθεί να οργανώσει μιά κρατική μηχανή από το μηδέν.

24/1/11

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΑΙΣΙΟΔΟΞΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 35 ΧΡΟΝΙΑ ΠΑΡΑΚΜΗΣ - Η ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ - 23/1/2011


Τις τελευταίες εβδομάδες, έχω την αίσθηση, ότι κάτι αλλάζει γιά πρώτη φορά σ΄αυτό τον τόπο, μετά από 35 ολόκληρα χρόνια παρακμής.Το παράδοξο εκ πρώτης όψης, είναι ότι αν πράγματι κάτι αρχίζει να αλλάζει πρός το καλύτερο όπως προσωπικά πιστεύω(σε μιά ιστορική προοπτική), αυτό αρχίζει να γίνεται σε μιά χρονική στιγμή όπου κορυφώνεται το δράμα της χώρας : ύφεση της οικονομίας με εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους, έλλειψη προοπτικής γιά τους νέους, μείωση εισοδημάτων, κρίση του πολιτικού συστήματος πελατειακής διακυβέρνησης,έλλειψη πολιτικής ηγεσίας, ηθική κρίση, και γενικευμένη κρίση θεσμών.
Ομως το εκ πρώτης όψης παράδοξο, δεν είναι και τόσο παράδοξο ιστορικά.Η μέχρι τώρα τουλάχιστον ιστορική εμπειρία, έδειξε ότι το καπιταλιστικό σύστημα ξαναγεννιέται από τις στάχτες του.Αυτό κατά την γνώμη μου θα προκύψει και γιά την ελληνική οικονομία.Ο κανόνας αυτός βέβαια, δεν ισχύει απαραίτητα γιά το μέλλον.Προσωπικά συμφωνώ με την άποψη του Π. Κονδύλη, ότι ο 21ος αιώνας, θα είναι ο αιώνας της κατάρρευσης του καπιταλιστικού συστήματος σε παγκόσμιο επίπεδο,δεδομένων των νέων ανεξέλεγκτων δεδομένων που θα προκύψουν, όπως η σπάνη των πρώτων υλών και η καταστροφή του περιβάλλοντος.

Ας δούμε τους παράγοντες εκείνους που με κάνουν να πιστεύω ότι γιά πρώτη φορά, υπάρχουν ενδείξεις αισιοδοξίας γιά το μέλλον του τόπου.Δεδομένου ότι η Ελλάδα είναι στην εντατική (και θα παραμείνει όσο δεν δοθεί μιά πειστική απάντηση α/γιά τον τρόπο αποπληρωμής του τεράστιου δημόσιου χρέους που δημιουργήθηκε από το πολιτικό σύστημα της κομματοκρατίας και β/ γιά τον τρόπο μηδενισμού του ελλείμματος του κρατικού προυπολογισμού ), δεν μπορώ ν΄αρχίσω με μακρόπνοες συλλήψεις.Ο άρρωστος που είναι στην εντατική, δεν έχει το περιθώριο να σκεφτεί τι θα κάνει σε δέκα χρόνα.Πρέπει να σκεφτεί πώς θα βγάλει την νύχτα.Με βάση αυτό το σκεπτικό, θ΄ασχοληθώ κυρίως με το δημόσιο χρέος και την μείωση του ελλείμματος του κρατικού προυπολογισμού.

1/Το δημόσιο χρέος

Το δημόσιο χρέος της χώρας, είναι αυτή την στιγμή εκτός ελέγχου.Είναι σήμερα στο 130-140% του ΑΕΠ, και ανάλογα με τις εξελίξεις που θα προκύψουν τα επόμενα χρόνια ( πορεία του κρατικού προυπολογισμού, ρυθμός ανάπτυξης, πορεία επιτοκίων δανεισμού,...), θα εκτοξευθεί στην καλύτερη περίπτωση στο 150% του ΑΕΠ το 2014 και στην χειρότερη περίπτωση στο 180% του ΑΕΠ.Η χώρα, αλλά και οι μελλοντικές γενιές (στις οποίες το πελατειακό σύστημα διακυβέρνησης έριξε το μπαλάκι γιά να πληρώσει την επί 35 χρόνια λεηλασία της χώρας)με επιμίκυνση της περιόδου αποπληρωμής, δεν μπορούν να αποπληρώσουν το τεράστιο λεηλατημένο ποσό.
Στο ιστολόγιο αυτό, είχα εκφράσει πολλές φορές την άποψη πρίν την κατάρρευση της χώρας, όπως γιά παράδειγμα εδώ, ότι έπρεπε να δημιουργηθεί ένα ελληνικό ταμείο στο οποίο όλοι οι έλληνες θα συμμετείχαν ανάλογα με τις δυνατότητες τους, ώστε αρχικά να μήν χρειαστούμε το μνημόνιο.Μετά την υπογραφή του μνημονίου, είχα εκ νέου εκφράσει την άποψη ότι έπρεπε να δημιουργηθεί αυτό το ελληνικό ταμείο, το οποίο θα δάνειζε μακροπρόθεσμα το δημόσιο, ώστε αυτό να επαναγοράσει με το ποσό αυτό, όλο η μέρος του ελληνικού χρέους.Τότε, με τις τιμές της αγοράς ομολόγων που ίσχυαν, θεωρούσα ότι το δημόσιο θα μπορούσε, αν μπορούσε να συσταθεί αυτό το ταμείο, να μειώσει το δημόσιο χρέος κατά 15%, δηλαδή κατά 45 δίς ευρώ.
Εκτοτε, οι τιμές των ελληνικών ομολόγων έπεσαν ακόμα περισσότερο.Σήμερα, μπορούμε νομίζω να πούμε ότι ελληνικά ομόλογα έχασαν 30% της αξίας τους κατά μέσο όρο.

Στο σημείο αυτό, έρχεται σήμερα η πρόταση του ΡΕΓΚΛΙΝΓΚ (βλέπε εδώ ) γιά δάνειο στην Ελλάδα με σκοπό την επαναγορά του ελληνικού χρέους από την ελληνική κυβέρνηση στις τιμές της αγοράς, γιά όποιον βέβαια θέλει να πουλήσει.
Αν υποθέσουμε ότι το ελληνικό χρέος σήμερα είναι γύρω στα 330 δις ευρώ, και αφαιρέσουμε τα 115 δίς που έχουν ήδη συμφωνηθεί με το μνημόνιο(οι κάτοχοι αυτων των ομολόγων μέχρι το 2013 θα περιμένουν την λήξη τους διότι ξέρουν με σιγουριά ότι θα πάρουν πίσω τα χρήματα τους), καθώς και το μέρος του χρέους που είναι διακρατικό (στρατιωτικοί εξοπλισμοί,...)και γιά το οποίο δεν έχουν εκδοθεί ομόλογα (30 δίς σύμφωνα με τα δημοσιεύματα), έχουμε να κάνουμε με εκδοθέντα ομόλογα της τάξης των 185 δίς ευρώ.Αν αυτά τα ομόλογα επαναγοραστούν από την Ελλάδα με τιμές αγοράς, θα πρέπει η χώρα να καταβάλλει το ποσό των 129.5 δις ευρώ, δηλαδή η χώρα θα μειώσει το δημόσιο χρέος της κατά 55,5 δις ευρώ.Θα επανέλθει μ΄αυτό τον τρόπο σ΄ένα επίπεδο χρέους της τάξης του 100% του ΑΕΠ!
Η πρόταση αυτή, αν υλοποιηθεί, είναι ιδιαίτερα ελπιδοφόρα γιά την χώρα.Και είναι πρός το συμφέρον όλων των ευρωπαικών χωρών.Το ελληνικό χρέος θα σταθεροποιηθεί, και το ευρώ θα αναπνεύσει.Οι κάτοχοι ομολόγων θα υποστούν μιά ζημιά γιά τον κίνδυνο που ανέλαβαν αγοράζοντας ελληνικό χρέος όπως άλλωστε το ζητά η Γερμανία.Παραμένει όμως ένα θέμα ηθικής τάξης με το οποίο θα ασχοληθεί σίγουρα η Γερμανία.Θα προβάλλει, και δικαίως, ότι δεν μπορεί όλοι να πληρώσουν γιά την ελληνική λεηλασία, εκτός από τους Ελληνες, στους οποίους στην ουσία θα χαριστεί το ποσό των 55,5 δις ευρώ.Κατά συνέπεια, γιά να δώσει την συγκατάθεση της γιά νέο δάνειο με σκοπό την επαναγορά του ελληνικού χρέους, η Γερμανία θα ζητήσει εγγυήσεις ότι η Ελλάδα θα πάρει μέτρα αυτή την φορά θεσμικής θωράκισης του ευρώ.Θα μπορούσε γιά παράδειγμα, να ζητήσει από την Ελλάδα, να αλλάξει το Σύνταγμα της ώστε να απαγορεύονται πλέον οι ελλειμματικοί προυπολογισμοί.Θα μπορούσε επίσης να ζητήσει από την Ελλάδα, να δεσμευτεί νομικά ότι αν ξεπεράσει χ ποσοστό του δημόσιου χρέους της ως προς το ΑΕΠ, να βγεί αυτόματα από την ευρωζώνη.
Ολ΄αυτά είναι πολύ θετικά γιά την Ελλάδα και κυρίως γιά τις μελλοντικές γενιές, όποιοι κι΄αν είναι οι όροι που θα θέσει η Γερμανία.Απο την στιγμή που η χώρα μας δεν διαθέτει ηγέτες που ν΄ασχολούνται με το μέλλον της χώρας και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι πώς θα επανεκλεγούν, η μόνη σωτηρία γιά τις νέες γενιές είναι οι όροι των Γερμανών.Διότι δεν είναι μόνο ότι οι νέες γενιές θα πληρώσουν 55 δις ευρώ λιγότερα από τα λεηλατημένα χρήματα της περιόδου 1981-2009.Θα πληρώσουν και 2,5 δις ευρώ ετησίως λιγότερα σε τόκους.

2/το έλλειμμα του κρατικού προυπολογισμού

Υπό την πίεση των ξένων και του μνημονίου, το έλλειμμα του κρατικού προυπολογισμού, από 33,5 δις ευρώ το 2009, μειώθηκε στα 19 δις ευρώ το 2010.Αυτό σημαίνει ότι,το έλλειμμα μειώθηκε κατά 14 δις ευρώ περίπου.Τουλάχιστον, τα 14 αυτα δις ευρώ που εξοικονομήθηκαν, δεν θα προστεθούν στο δημόσιο χρέος, και άρα δεν θα χρειαστεί να τα πληρώσουν οι μελλοντικές γενιές.Επιπλέον από τα 14 δις ευρώ, οι μελλοντικές γενιές θα γλυτώσουν και 700 εκατομμύρια ετησίως γιά τόκους επ' άπειρο (γιά αυτά τα 14 δις ευρώ κεφάλαιο).

Υπό την πίεση των ξένων, μιά που η χώρα δεν διαθέτει ηγεσία, το κράτος άρχισε να νοικοκυρεύεται.Το κράτος μέτρησε γιά πρώτη φορά τους δημοσίους υπαλλήλους του! Το κράτος έκανε αναλογιστικές μελέτες γιά το συνταξιοδοτικό!Το κράτος έκοψε γιά πρώτη φορά συντάξεις πεθαμένων που εισπράττονταν από συγγενείς, παράνομα.Το κράτος γιά πρώτη φορά ασχολήθηκε με το κόστος των φαρμάκων και των νοσοκομείων.Το κράτος, γιά πρώτη φορά, έκανε πολλά για να συμμαζέψει τα οικονομικά του.Δεν έκανε βέβαια αρκετά, διότι οι σπατάλες του δημοσίου είναι απίστευτα μεγάλες.Ομως, γιά πρώτη φορά, άρχισε η αντίστροφη μέτρηση.Το γεγονός αυτό, είναι πολύ αισιόδοξο γιά τους νέους, και πρέπει να υπογραμμιστεί.Για να φτάσουμε εδώ, το τραγικό είναι ότι χρειάστηκε να παρέμβουν ξένοι, και να μειωθούν οι συντάξεις,γεγονός απαράδεκτα άδικο.

Μένει τώρα να συνεχιστεί η προσπάθεια δημοσιονομικής εξυγίανσης γιά τα επόμενα δύο χρόνια, ώστε να μηδενιστεί το έλλειμμα.Προσωπικά, πιστεύω ότι η σπατάλη του ελληνικού δημοσίου είναι τόσο μεγάλη, που ο στόχος αυτός θα επιτευχθεί εύκολα.

3/ το ιδιωτικό χρέος

Τα τελευταία 20 χρόνια, και ιδίως τα τελευταία 10 χρόνια, το ιδιωτικό χρέος αυξανόταν συνεχώς.Σήμερα, αναπόφευκτα, το 25% του ελληνικού πληθυσμού πληρώνει τις συνέπειες αυτού του υπερδανεισμού, όπως άλλωστε και οι τράπεζες.
Το παρήγορο με την κρίση, είναι ότι ο ιδιωτικός δανεισμός μειώνεται.Πάντως,δεν αυξάνεται, οπότε υποχρεωτικά θα μειωθεί στο μέλλον.Αυτό, είναι ιδιαίτερα θετικό γιά το μέλλον της χώρας.

4/ ο φόβος γιά το μέλλον

Ο φόβος γιά το μέλλον, που επικρατεί σήμερα, λογικεύει τις αποφάσεις.Συμπεριλαμβάνει-λαμβάνει υπόψη τον κίνδυνο μείωσης του εισοδήματος στο μέλλον.Ωθεί σε πιό συντηρητικές αποφάσεις.Σε μιά πρώτη φάση βέβαια, ο φόβος αυτός οδηγεί σε μεγαλύτερη ύφεση λόγω της περιορισμένης κατανάλωσης.Μακροπρόθεσμα όμως, ο φόβος αυτός ( η εκλογίκευση των δαπανών δηλαδή), θα είναι ευεργετικός γιά την χώρα.

5/ το τέλος της κρατικοδίαιτης οικονομίας

Οι περισσότεροι έλληνες έχουν κατανοήσει πλέον, ότι η εποχή όπου βασίζονταν στο κράτος γιά να βρούν δουλειά η γιά να πουλήσουν τα προιόντα και τις υπηρεσίες τους, έληξε.Κάποιοι έχουν ακόμα κάποιες ψευδαισθήσεις, αλλά δεν θα κρατήσουν γιά πολύ.
Μπαίνουμε σε μιά νέα εποχή, όπου η οικονομία θα παίξει κυρίαρχο ρόλο γιά όλους τους έλληνες.Τα εισοδήματα στον δημόσιο τομέα θα μειώνονται συνεχώς.Οι συντάξεις θα μειωθούν περαιτέρω δεδομένης της λεηλασίας των ασφαλίστικών ταμείων.Νέες θέσεις στο δημόσιο δεν θα υπάρξουν για πολλά χρόνια.
Υπο αυτό το πρίσμα, οι έλληνες που μέχρι σήμερα υπολόγιζαν στις δυνάμεις του Δημοσίου γιά να ζήσουν, θα πρέπει είτε να μεταναστεύσουν, είτε ν΄αρχίσουν να παράγουν προιόντα και υπηρεσίες γιά τον ιδιωτικό τομέα η γιά εξαγωγή.

Το γεγονός αυτό, αν και είναι δύσκολο να βιωθεί σήμερα, είναι ιδιαίτερα ελπιδοφόρο γιά το μέλλον.

6/ η ανάκτηση ανταγωνιστηκότητας

Οι τιμές των προιόντων και των υπηρεσιών αρχίζουν και μειώνονται.Σε κάθε περίπτωση, δεν αυξάνονται.Αυτό δείχνει ότι τα κόστη αρχίζουν να ελέγχονται καλύτερα.Τα ενοίκια έχουν μειωθεί.Σε μεγάλο βαθμό, έχουν μειωθεί και οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα.Οσο κι΄αν αυτό είναι οδυνηρό, προκαλεί κατάπληξη, πόσο γρήγορα η ελληνική οικονομία προσαρμόζεται στις νέες συνθήκες.
Η προσαρμογή αυτή, με τις αρνητικές της συνέπειες γιά το σήμερα, είναι ιδιαίτερα σημαντική γιά το μέλλον.

7/ η αναζήτηση επενδυτών από το εξωτερικό και η μείωση της γραφειοκρατίας

Η κυβέρνηση σήμερα κάνει ότι μπορεί γιά την προσέλκυση επενδυτών, ενώ τους έδιωχνε γιά 35 χρόνια.Η προσπάθεια αυτή έχει ελάχιστες πιθανότητες επιτυχίας σήμερα, αλλά είναι πολύ σημαντική γιά το μέλλον.

Ολ΄αυτά, και πολλά άλλα, με κάνουν σήμερα να νοιώθω κάπως πιό αισιόδοξος γιά το μέλλον της χώρας.Για πρώτη φορά μετά από 35 χρόνια, η χώρα βιώνει ένα δύσκολο σήμερα γιά ένα καλύτερο αύριο.Γιά πρώτη φορά μετά από 35 χρόνια, αρχίζει να γκρεμίζεται όλο αυτό το οικοδόμημα που είχε στηθεί από το πελατειακό πολιτικό σύστημα διακυβέρνησης, με το οποίο η χώρα ζούσε καλά με δανεικά, εγκληματώντας είς βάρος των μελλοντικών γενεών.

Εμπόδια, προβλήματα, ανθρώπινα δράματα, πισωγυρίσματα, αδικίες, θα υπάρξουν.Ομως η αντίστροφη μέτρηση, η έμφαση δηλαδή στο μέλλον εις βάρος του παρόντος, έχει αρχίσει, και δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής στην παρακμιακή εποχή 1981-2009.

Οι περισσότεροι έλληνες πολιτικοί,δεν έχουν κατανοήσει τον μή αντιστρέψιμο χαρακτήρα των αλλαγών που συντελούνται σήμερα έστω υπό την πίεση των ξένων.Οπως δεν είχαν κατανοήσει και τις συνέπειες της πτώσης του Βερολίνου, η της ένταξης στο ευρώ, γιά την Ελλάδα.Ετσι, συνεχίζουν να δίνουν μάχες οπισθοφυλακής που είναι χαμένες εκ των προτέρων.
Αλλά και οι έλληνες πολίτες δεν έχουν καταλάβει τον μή αντιστρέψιμο χαρακτήρα των αλλαγών.Ας πάρουμε γιά παράδειγμα τους Ελληνες φοροφυγάδες.Συνεχίζουν να φοροδιαφεύγουν, διότι δεν έχουν ακόμα συνειδητοποιήσει ότι το υπουργείο οικονομικών από τον Ιούνιο του 2010 εργάζεται συστηματικά και αθόρυβα γιά να στήσει τέτοιες μηχανογραφικές βάσεις δεδομένων γιά διασταύρωση στοιχείων, που σε λίγο, δεν θα μπορούν να κάνουν καμμιά τραπεζική συναλλαγή, χωρίς αυτή να διασταυρώνεται.

Η μή κατανόηση των αλλαγών που συντελούνται, είναι το κύριο φρένο σήμερα γιά την πορεία πρός την ευημερία και το μέλλον.Το φρένο αυτό όμως, δεν μπορεί ν΄αντιστρέψει την νέα κατάσταση.Μπορεί απλά να επιβραδύνει την έλευση της.

Αν γίνει η αναδιάρθρωση του χρέους, το μέλλον είναι μπροστά μας και είναι γιά πρώτη φορά ορατό, μετά από 35 χρόνια.

21/1/11

Η ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΤΑΛΑΝΤΟΥΧΟΥ ΚΥΡΙΟΥ SWEEZY - AΡΘΡΟ ΤΟΥ Γ. ΒΑΡΟΥΦΑΚΗ

Το αρθρο που ακολουθεί, δημοσιεύτηκε το 2001 στην Ημερησία (ένθετο Τετράδια της Οικονομίας)






Η Ιδιαιτερότητα του Ταλαντούχου Κυρίου Sweezy

του Γιάνη Βαρουφάκη

Σε σχέση με τους μαθητές τους, οι πρωτοπόροι μιας σχολής, ενός κινήματος, είναι συνήθως περισσότερο ρομαντικοί, αληθινοί, αισιόδοξοι, οραματιστές.Χαρακτηρίζονται από μια ηρωϊκή διάθεση, έναν ενθουσιασμό, που αργότερα κάμπτεται καθώς αναπάντεχα προβλήματα και αντιφάσεις έρχονται σιγά-σιγά στο προσκήνιο. Ο κλήρος πέφτει στους μαθητές τους να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά και να προσγειωθούν στην πραγματικότητα, την οποία οι «πρωτεργάτες» υποτίμησαν. Λίγο-λίγο το όραμα σβήνει και τη θέση του παίρνει ο στυγνός ρεαλισμός. Παντού βέβαια υπάρχουν εξαιρέσεις. Η ζωή και το έργο του Paul Sweezy είναι μια από αυτές τις εξαιρέσεις όπου το όραμα και ο ρεαλισμός συμβιώνουν χωρίς να χάνεται το επαναστατικό πνεύμα της πρώτης νιότης.

Το 1795 ο Condorcet, πάνω στη μέθη διαδοχικών επαναστάσεων, έγραφε για τη νέα στροφή στην φιλοσοφία η οποία άρχισε να βλέπει τον άνθρωπο «απελευθερωμένο από τις αλυσίδες του, λυτρωμένο από την αυτοκρατορία της μοίρας και τους εχθρούς της προόδου, να προχωρά με σίγουρο βήμα στο μονοπάτι που οδηγεί στην αλήθεια, την αρετή και την ευτυχία» . Δεν πέρασε πολύς καιρός πριν, ακομα και οι πιο αισιόδοξοι ανθρωπιστές, βάλουν νερό στο κρασί τους.

Είκοσι χρόνια νωρίτερα (το 1776), ο Adam Smith εξηγούσε με σχεδόν ποιητικό λόγο ποια ήταν, κατά τη γνώμη του, η μεγαλύτερη εφεύρεση του ανθρώπου. Ένας μηχανισμός ο οποίος θα μας γιάτρευε από την ανέχεια αλλά και την ανισότητα: ο μηχανισμός της αγοράς, ο οποίος χωρίς να χρειάζεται την καθοδήγηση κανενός γραφειοκράτη, Λόρδου, αρχιεπισκόπου ή πολιτικού, καθοδηγεί τις δραστηριότητές μας προς την κατεύθυνση του κοινωνικού συμφέροντος, λές και πρόκειται για ένα θεϊκό «αόρατο χέρι». Περίπου την ίδια περίπου εποχή, στο Λονδίνο, ο νεαρός δικηγόρος Jeremy Bentham, ως ένας νέος Επίκουρος, διακήρυττε μια νέα αρχή τόσο απλή όσο και αιρετική: Δύο αφέντες έχουμε εμείς οι άνθρωποι. Την ευτυχία και τον πόνο. Η πρώτη μας έλκει ενώ ο δεύτερος μας απωθεί. Καλή κ’ αγαθή είναι η κοινωνία που μεγιστοποιεί τη μέση ευτυχία (και ελαχιστοποιεί τον πόνο) των πολιτών της.

Μερικά χρόνια αργότερα, καθώς μαίνονταν οι Ναπολεόντιοι πόλεμοι, ο σπουδαίος συνεχιστής της Σμιθιανής παράδοσης στην πολιτική οικονομία, ο David Ricardo, έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου: Προειδοποιούσε ότι η παρουσία μιας τάξης ανθρώπων με σημαντική ακίνητη περιουσία καθιστά την καπιταλιστική κοινωνία επιρρεπή στην ύφεση. Δεν πρέπει να είμαστε καθόλου αισιόδοξοι, έλεγε και ξανάλεγε ο Ricardo, όσον αφορά τη συνεχιζόμενη ανάπτυξη και την εξάπλωση της ευτυχίας.

Δεν πέρασε πολύς καιρός και ένας νεαρός Γερμανός επιρρεάστηκε έντονα από τη αισιοδοξία του Smith, αλλά ακόμα πιο πολύ από την αναλυτική σκέψη του Ricardo και τον ανθρωπισμό του Condorcet. Με θρησκευτική ευλάβεια, αλλά και πάθος, άρχισε να συγγράφει το δικό του μακροσκελέστατο κήρυγμα για το πως θα απελευθερωθεί ο άνθρωπος από τη μιζέρια, την καταπίεση και την προκατάληψη. Για το πως θα γίνει κτήμα όλων η ευδαιμονία. Το όνομά του; Karl Marx.

Smith, Bentham, Ricardo, Malthus, Marx, Mill… αυτοί ήταν οι πρωτοπόροι της οικονομικής επιστήμης. Τί τους «κινούσε»; Τί φοβόντουσαν; Τί ήταν αυτό που θα μπορούσε να τους κάνει να αλλάξουν τις απόψεις τους; Τους κινούσε ο ενθουσιασμός να κατανοήσουν τη λειτουργία της κοινωνίας έτσι ώστε να την αλλάξουν με σκοπό την αμεσότερη πρόσβαση του ανθρώπου στην ευτυχία. Τί φοβόντουσαν; Φοβόντουσαν το λάθος. Δεν φοβόντουσαν τη σύγκρουση με το κατεστημένο της εποχής τους. Δεν ήθελαν επ’ ουδενί να σφάλουν στην εκτίμησή τους για το πως λειτουργεί η κοινωνία. Και δεν το ήθελαν όχι γιατί κάτι θα έχαναν προσωπικά, ή για λόγους εγωϊσμού, αλλά γιατί μια λανθασμένη θεωρία θα τους οδηγούσε σε συμπεράσματα τα οποία δεν θα βοηθούσαν να προοδεύσει η κοινωνία των ανθρώπων. Μεταξύ τους δεν συμφωνούσαν. Όμως δίψαγαν για συζητήσεις, για αντιπαραθέσεις, όχι για να κάνουν τους έξυπνους ο ένας στον άλλο, ούτε για να κερδίσουν τις εντυπώσεις της καλής κοινωνίας, αλλά γιατί μόνο μέσα από το διάλογο ακόνιζαν τη σκέψη τους και απέφευγαν το σφάλμα στην προσπάθεια να αλλάξουν την κοινωνία.

Τις παραπάνω γραμμές τις γράφω με μια κάποια λύπη. Δυστυχώς οι σημερινοί οικονομολόγοι δεν ανήκουμε στην ίδια συνομοταξία με τους πρωτοπόρους που μας άνοιξαν το δρόμο. Τί κινεί έναν ακαδημαϊκό οικονομολόγο σήμερα; Στη Βρετανία, στις ΗΠΑ, αλλά και σχεδόν σε όλη την Ευρώπη πλέον, η «κινητήρια δύναμη» είναι, τουλάχιστον για τους νεότερους, η αποδοχή ενός άρθρου σε κάποιο καλό επιστημονικό περιοδικό. Πρόσφατα ένας συνάδελφός μου από τη Βρετανία μου έστειλε ένα email στο οποίο περιχαρής μου ανακοίνωνε ότι το τάδε γνωστό περιοδικό δέχτηκε ένα άρθρο του. Θα έβγαινε εκείνο το βράδυ με τη γυναίκα του να το γιορτάσουν. Τον συνεχάρηκα και τον ρώτησα για το θέμα του άρθρου του. Η απάντησή του, αν και προβλέψιμη, τα λέει όλα: «Who cares? Some old rubbish of mine» («Ποιός νοιάζεται; Μια παλιά σαχλαμάρα δική μου»). Και εάν οι νεότεροι ονειρεύονται την επιστολή αποδοχής του άρθρου τους από κάποιο περιοδικό όπως οι ναυαγοί ονειρεύονται τη στεριά, οι παλαιότεροι συνάδελφοι (οι ήδη φτασμένοι) «κινούνται» από άλλα ελατήρια: από την προοπτική να πείσουν επιχειρηματίες ή «κροίσους» να επιδοτήσουν το ερευνητικό τους πρόγραμμα ή και όλο το Τμήμα αν γίνεται. Η πίεση από τα Πανεπιστήμια προς τα Τμήματα να βρουν ιδίους πόρους είναι τέτοια που δεν έχουν άλλη επιλογή οι άνθρωποι.

Τί φοβόμαστε οι οικονομολόγοι σήμερα; Εκεί που οι πρωτοπόροι φοβόντουσαν μοναχά το λάθος, εμείς οι υποτιθέμενοι συνεχιστές τους φοβόμαστε και τον ίσκιο μας. Φοβόμαστε μπας και χαρακτηριστούμε ανορθόδοξοι και εκτός του κλίματος των καιρών. Όποιος νέος οικονομολόγος σήμερα απορρίψει τις κρατούσες μεθόδους του επαγγέλματός μας (π.χ. απομακρυνθεί από, ή καυτηριάσει, το κυρίαρχο νεοκλασικό υπόδειγμα της ανθρώπινης φύσης) ουσιαστικά επιλέγει έναν δρόμο απελπηστικά ανηφορικό και μοναχικό. Δίχως υπερβολή, η επαγγελματική επιτυχία προϋποθέτει τον κονφορμισμό. Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: Εάν θέλεις να χρηματοδοτηθεί το ερευνητικό πρόγραμμά σου, ή να προσληφθείς σε ένα καλό πανεπιστήμιο, θα πρέπει να αποδεχτείς τα αξιώματα της οικονομικής ορθοδοξίας. Τουλάχιστον, εάν για κάποιο (περίεργο) λόγο επιμένεις να σκέφτεσαι «αιρετικά», θα πρέπει να μάθεις την τέχνη του να εκφράζεσαι έτσι ώστε να «κοροϊδεύεις» τις αρχές καμουφλάροντας τις αιρετικές σου ιδέες πίσω από ένα τοίχο ορθόδοξων λέξεων και εξισώσεων.

Να γιατί λοιπόν γράφω τις γραμμές αυτές με κάποια θλίψη . Οι πρωτοπόροι της οικονομικής επιστήμης, της πολιτικής οικονομίας, ήταν απόλυτα ελεύθεροι στοχαστές. Ένιωθαν και ήταν πλήρως ελεύθεροι να πουν και να γράψουν την αλήθεια όπως εκείνοι την διέκριναν. Δεν θέλω βέβαια να πω πως εμεις οι σύγχρονοι οικονομολόγοι είμαστε ψεύτες και ότι ποτέ δεν πιστεύουμε αυτά που πρεσβεύουμε. Ούτε ότι δεν είμαστε «καλοί» στη δουλειά μας. Αυτό που ισχυρίζομαι είναι ότι δεν είμαστε ελεύθεροι – ότι υπάρχουν ιδέες που αν τις εκφράσουμε, σε περίπτωση που μας έρθουν κατά νου, θα υποστούμε σημαντικό προσωπικό κόστος. Αυτή είναι η διαφορά μας από τους Smith, Ricardo, Bentham, Mill και Marx. Εκείνοι μπορούσαν να πουν δίχως κόστος ότι τους κατέβαινε τη στιγμή που, για κάποιο λόγο, έκριναν ότι εξέφραζε κάποια πτυχή της αλήθειας.

Στις μέρες μας γίνεται πολύς λόγος περί ελευθερίας. Ελεύθερο εμπόριο, ελευθερία λόγου, τύπου, έκφρασης κτλ. Αυτό που δεν είναι σίγουρο είναι κατά πόσο εκτιμούμε πραγματικά την ελευθερία της σκέψης. Τείνουμε να ξεχνάμε ότι η αξία μιας ανθρώπινης άποψης, μιας θεωρίας, είναι συνάρτηση της ελευθερίας του νου που τη συνέλαβε. Το ξεχνάμε αυτό και αξιολογούμε τις «σκέψεις» ανάλογα με το πόσο μας «κάνει», πόσο χρήσιμη τη θεωρούμε, ή πόσο άρτια τεκμηριωμένη και «τεχνοκρατικά» εντυπωσιακή φαντάζει. Σε ορισμένες περιπτώσεις είναι σωστή αυτή η αντίληψη. Η αξία μιας θεωρίας στο χώρο της ναυπηγικής, ή του ηλεκτρομαγνητισμού, όντως πρέπει να κρίνεται από τη χρησιμότητά της (π.χ. βοηθάει το πλοίο σε μια τρικυμία ή την αποτελεσματικότερη μετάδοση του ηλεκτρικού ρεύματος;).

Όμως μία άποψη για τα μεγάλα ζητήματα που απασχολούν τον άνθρωπο και την κοινωνία, εάν «παρήχθη» υπό καθεστώς ανελευθερίας, δεν έχει καμία αξία. Για να έχει αξία πρέπει ο στοχαστής να μπορεί δίχως φόβο να εκφράσει (αλλά με πάθος) ακριβώς τις αντίθετες απόψεις από αυτές που πιστεύει μια δεδομένη στιγμή). Να μη φοβάται να αλλάξει άποψη. Ας παραδεχτούμε κάτι που όλοι μας γνωρίζουμε ενδόμηχα: Ότι ο Λόγος μας είναι ιδιαίτερα αδύναμος όταν και όσο φοβόμαστε. Μόνο οι γεννημένοι ήρωες λένε επκίνδυνες αλήθειες υπό καθεστώς φόβου. Ο ανθρώπινος Λόγος είναι «τιποτένιος» εφόσον (και για όσο) δεν είναι εντελώς ελεύθερος. Οι πρωτοπόροι της οικονομικής,όπως και μη-οικονομολόγοι π.χ. ο Γαλιλαίος, ο Condorcet, ο Einstein, η Curie, εμπλούτισαν τις σκέψεις μας επειδή ακριβώς κατάφεραν να φτάσουν στο σημείο να μην ενδιαφέρονται για το τί νομίζει η εξουσία, η οποιαδήποτε εξουσία, για αυτά που έλεγαν, έγραφαν και έπρατταν.

Εάν έπρεπε να απαντήσω στο ερώτημα «Προς τί ένα αφιέρωμα στον Κο Paul Sweezy;», θα έλεγα το εξής: «Γιατί μεταξύ της άξιας και της φοβισμένης σκέψης, ο Sweezy επέλεξε την πρώτη χωρίς να φοβηθεί το τεράστιο προσωπικό κόστος που, όπως καλά γνώριζε εξ αρχής, θα κατέβαλε για αυτή την επιλογή του: Τη δια βίου έδρα στο Harvard από την οποία παραιτήθηκε, τη φυλακή στην οποία κλείστηκε επί Μακαρθισμού, τη συνεχή αγωνία για το εάν θα μπορεί να συμμετέχει στη δημόσια ζωή, πιθανώς ένα Nobel και βέβαια πολλά, πολλά χαμένα χρήματα.» Όπως αναφέρεται αλλού στο αφιέρωμά μας, ο Sweezy δίδαξε στο Harvard, θεωρήθηκε από τον Joseph Schumpeter ο μοναδικός άξιος συνεχιστής του έργου του, δημοσίευσε στα καλύτερα επιστημονικά περιοδικά της Αμερικής και ήταν έτοιμος να καταλάβει μια από τις γνωστότερες έδρες οικονομικών στον κόσμο. Και αντί να αποδεχτεί αυτό το ρόλο στην Αμερικανική κοινωνία, τί νομίζετε ότι έκανε; Παραιτήθηκε! Στα τέλη της δεκαετίας του 1940 διάλεξε συνειδητά τον αγώνα της επιβίωσης έξω από το ακαδημαϊκό σύστημα, χωρίς καν να έχει σκοπό να δουλέψει στον ιδιωτικό τομέα, γράφοντας και εκδίδοντας ένα περιοδικό, την Monthly Review, το οποίο, λόγω της αριστερής του φύσης, στην καλύτερη των περιπτώσεων να παρέμενε μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας (όπως και έγινε – η Monthly Review ίσα-ίσα που επιβιώνει, αν και το ότι επιβιώνει μετά από πενήντα χρόνια θεωρείται μεγάλη επιτυχία).

Πριν από μερικά χρόνια τον ρώτησα: «Εσείς, ένας γόνος εύπορης οικογένειας, με σπουδές στο Harvard, το αγαπημένο παιδί του Schumpeter, με την έδρα στο Harvard στην τσέπη, πώς και το αποφασίσατε να παραιτηθείτε;» Το σκέφτηκε λίγο, μισο-έκλεισε τα μάτια και μου απάντησε: «Στο Πανεπιστήμιο μπήκα όταν ακόμα η Μεγάλη Κρίση του μεσοπολέμου ήταν νωπή. Οικονομικά σπούδασα για να μελετήσω αυτή την καταστροφή. Γιατί υπέφερε τόσος κόσμος; Από όλα αυτά που διάβασα, ξέρεις ποιός είναι ο συγγραφέας εκείνος που με βοήθησε, περισσότερο απ’ όλους, να κατανοήσω τη χώρα μου; Την Αμερική; Να καταλάβω πως λειτουργεί η Αμερικανική οικονομία και τις αιτίες που κρύβονταν πίσω από την Κρίση; Ο Marx. Με την αρχή του ψυχρού πολέμου, από το 1946 και ύστερα, ήταν φανερό ότι η σκέψη του Marx δεν ήταν ευπρόσδεκτη στο Harvard ή και σε οποιοδήποτε πανεπιστήμιο της Αμερικής. Ξάφνου δεν είχα λόγο να μείνω εκεί. Δεν με ενδιέφερε η έδρα. Δεν σκόπευα να κρύβομαι. Εξακολουθούσα να ενδιαφέρομαι αποκλειστικά για την πατρίδα μου, για το πως λειτουργεί, αλλά και για τον κόσμο. Δεν είχα επιλογή. Έπρεπε να παραιτηθώ.»

Αν και δεν κατέγραψα τα λόγια του με χαρτί και καλαμάρι, σας διαβεβαιώ ότι μου έμειναν στη σκέψη και ότι σας τα μετέφερα σχεδόν ατόφια. Πόσοι οικονομολόγοι θα σκέφτονταν έτσι στη θέση του; Ομολογώ, με πολλή ντροπή, ότι δεν είμαι καθόλου σίγουρος εάν στη θέση του θα είχα το κουράγιο να αφήσω μια έδρα στο Harvard κυνηγώντας την «αλήθεια». Μόνο και μόνο για αυτό το λόγο, σκέφτηκα ότι θα αξίζε ένα αφιέρωμα στον Sweezy για την επέτειο των 90ων γενεθλίων του (10 Απριλίου).

Πολλοί αναγνώστες θα αναρωτιούνται: Έστω ότι έχεις δίκιο όσον αφορά τη γενναιότητα του Sweezy. Αξίζει όμως ένα ολόκληρο αφιέρωμα για έναν αμετανόητο Μαρξιστή; Είναι δυνατόν να επιβραβεύεται ένα θεωρητικό «λάθος» μόνο και μόνο επειδή αυτός που το έκανε έζησε ενενήντα ολόκληρα χρόνια και αρνείται να το παραδεχτεί; Να σας απανήσω. Εάν επρόκειτο μόνο για ένα αγύριστο κεφάλι, έναν διανοούμενο που αρνείται να παραδεχτεί το σφάλμα του, τότε πράγματι το αφιέρωμα αυτό θα ήταν αδικαιολόγητο. Όμως δεν πρόκειται ούτε για αγύριστο κεφάλι, ούτε για κάποιον που αρκείται στη συνέπεια και είναι διατεθειμένος να παραμείνει πάση θυσία πιστός στο σφάλμα του. Ο Sweezy ανήκει στην ίδια κατηγορία των άφοβων πρωτοπόρων Smith, Bentham Ricardo και Marx. Απεχθάνεται το σφάλμα και τον ελκύει η αλήθεια. Για αυτό αποφεύγει το σφάλμα πιο εύκολα από ότι εμείς οι υπόλοιποι. Και, ως «απόδειξη», παραθέτω ένα απόσπασμα από άρθρο του Sweezy το οποίο δημοσιεύτηκε τον Δεκέμβριο του 1970, όταν ακόμα η ΕΣΣΔ ήταν μια κραταιά υπερδύναμη και δεν ήταν λίγοι οι Αμερικανοί οικονομολόγοι ανησυχούσαν για αυτό που ονόμαζαν το Σοβιετικό οικονομικό θαύμα:

Αυτό που θέλω να τονίσω σχετικά με κοινωνίες σαν τη σημερινή Σοβιετική Ένωση, και τις υπόλοιπες χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, είναι το εξής. Σε αυτές τις κοινωνίες οι οικονομικές δραστηριότητες κατευθύνονται και οργανώνονται από μια κεντρική γραφειοκρατία. Όταν προκύπτει μια οικονομική κρίση τότε η πολιτική ηγεσία έχει δύο εναλλακτικές πολιτικές επιλογές. Η πρώτη είναι να μειώσει την ισχύ της γραφειοκρατίας, να πολιτικοποιήσει τις μάζες, και να αναθέσει διοικητικά και οργανωτικά καθήκοντα στους ίδιους τους εργαζόμενους, καθιστώντας τους υπεύθυνους για μια σειρά από αρμοδιότητες και πρωτοβουλίες. Αυτός είναι ο δρόμος που οδηγεί στις σοσιαλιστικές παραγωγικές σχέσεις. Η δεύτερη επιλογή είναι η μερική «υποχώρηση» από το σοσιαλιστικό πείραμα (π.χ. η Νέα Οικονομική Πολιτική του Λένιν), μια υποχώρηση της οποίας οι υποστηρικτές θα μπορούσαν να ισχυριστούν ότι στόχο έχει την μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα της σοσιαλιστικής οικονομίας. Στην πραγματικότητα όμως η δεύτερη αυτή εναλλακτική αναγάγει το κυνήγι του κέρδους στον καθοδηγητικό μηχανισμό της οικονομικής διαδικασίας και διατάζει τους εργαζόμενους να κοιτάνε τη δουλειά τους, με άλλα λόγια να δουλεύουν σκληρά εάν θέλουν να καταναλώνουν περισσότερα. Έτσι όμως αναδημιουργούνται οι συνθήκες στις οποίες αναπτύσσεται ο φετιχισμός των εμπορευμάτων, η αποξένωση του ανθρώπου καθώς και ο φενακισμός των συνειδήσεων. Άποψή μου είναι ότι αυτή η (δεύτερη) επιλογή, η οποία και φαίνεται ότι έχει ήδη γίνει στον υπαρκτό σοσιαλισμό, οδηγεί πίσω στην ταξική καταπίεση των πολλών και, εν τέλει, στην αναβίωση του καπιταλισμού. (Monthly Review, Τόμος 22, Αρ. 7—Δεκέμβριος 1970, σελ. 21, η έμφαση της τελευταίας φράσης δική μου)

Αυτή η ανεξαρτησία σκέψης που διέκρινε τον Sweezy δεν τον οδήγησε μόνο στο να παραιτηθεί απο το Harvard, και συνεπώς να έρθει σε σύγκρουση με το κατεστημένο της χώρας του. Τον ώθησε να έρθει σε ρήξη με πολλούς αριστερούς συντρόφους του, προβλέποντας την επιστροφή της ΕΣΣΔ στον καπιταλισμό είκοσι ένα ολόκληρα χρόνια πριν η πρόβλεψη αυτή γίνει πραγματικότητα. Παρόλα αυτά, ούτε οι τέως συντηρητικοι συνάδελφοι του στο Harvard, ούτε οι αριστεροί σύντροφοι τους οποίους στενοχώρησε, του κράτησαν κακία. Ο λόγος ήταν ότι όλοι τους, ανεξάρτητα ιδεολογίας, αναγνώρισαν στον Sweezy έναν άνθρωπο του οποίου οι απόψεις δεν επιρρεάζονται από συμφέροντα (προσωπικά, κοινωνικά, κομματικά ή ακόμα και πολιτικά). Επιρρεάζονται μόνο από μια αγνή δίψα για την αλήθεια.

Όσο για εμας τους «χυδαίους» οικονομολόγους, που δεν έχουμε τη δυνατότητα του Sweezy να τοποθετούμε τις ανάγκες της αλήθειας πάνω από όλα τα άλλα συμφέροντά μας, τουλάχιστον ας αποκομίσουμε ένα μικρό μάθημα από εκείνον: Να θυμηθούμε αυτό που ήξεραν καλά οι πρωτοπόροι. Ότι δηλαδή οι κοινωνικές και οικονομικές επιστήμες ασχολούνται με ιδέες οι οποίες συνεχώς επιρρεάζουν την ιδιωτική ευμάρεια των οικονομικά και κοινωνικά ισχυρών, καθώς και την «ασφάλεια» της ιδιοκτησίας τους. Συνεπώς το πόσο κοντά στην αλήθεια (και εν τέλει χρήσιμες) είναι οι θεωρίες μας δεν πρέπει να κρίνεται από το πόσο ευχαριστούν τους ισχυρούς αλλά από το πόσο χρήσιμες είναι στην βελτίωση της κοινωνίας μας. Αν τώρα αυτή η βελτίωση έρχεται σε αντίθεση με τα συμφέροντα των ισχυρών, ίσως τότε θα πρέπει να διαλέξουμε μεταξύ της εύνοιας των ισχυρών και της «αλήθειας».


Σημειώσεις

1/ Marie-Jean-Antoine-Nicolas Caritat, Marquis de Condorcet, Sketch for a Historical Picture of the Human Mind (1795), Επιμέλεια Stuart Hampshire, Μετάφραση June Barraclough, Westport, Conn.: Greenwood Press, σελ. 210.
2/ Αναφέρομαι πιο εκτεταμένα σε αυτά τα ζητήματα σε ένα κεφάλαιο υπό τον τίτλο «The Curse of Economics», Βλέπε Yanis Varoufakis (1998). Foundations of Economics: A beginner’s companion, London and New York: Routldge

πηγή - http://www.econ.uoa.gr/UA/content/gr/Article.aspx?office=16&folder=472&article=551

19/1/11

ΤΟ ΜΑΓΑΖΙ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΥΓΕΙΑΣ ΣΤΗΝ ΟΔΟ ΦΙΛΕΛΛΗΝΩΝ ΠΟΥ ΠΟΥΛΑ ΧΑΛΙΑ, ΤΑ ΑΡΜΑΤΑ ΜΑΧΗΣ ΠΟΥ ΑΓΟΡΑΣΤΗΚΑΝ ΤΟ 2003 ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΧΩΡΙΣ ΠΥΡΟΜΑΧΙΚΑ, ΚΑΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΑΤΗ ΤΩΝ 500 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ ΕΥΡΩ ΣΤΟ ΙΚΑ - 18/1/2011

Ειναι πραγματικά απίστευτα αυτά που μαθαίνουμε καθημερινά, αναφορικά με τον τρόπο διαχείρισης του δημόσιου χρήματος από το πελατειακό σύστημα διακυβέρνησης (η την κομματοκρατία η τον κομματοσκυλισμό ) τα τελευταία 35 χρόνια.

Δεν λεηλατήθηκε μόνο το δημόσιο χρήμα, αλλά δανείστηκαν και 300 δις που δεν υπήρχαν γιά να τα λεηλατήσουν και αυτά, με αποτέλεσμα την σημερινή εκποίηση της χώρας, και την έλλειψη οποιουδήποτε μέλλοντος γιά τις νέες γενιές.Δεν είναι όμως μόνο αυτό.Εκχώρησαν και εθνική κτριαρχία όπως πολύ καλά γνωρίζουμε σήμερα εκ του αποτελέσματος.Εδώ λοιπόν, δεν έχουμε να κάνουμε απλά με εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου.Εχουμε να κάνουμε και με πράξεις εθνικής προδοσίας.

Ολα τα ανωτέρω εγκλήματα, όσο περνά ο καιρός, θα γίνουν κατανοητά από τον ελληνικό λαό, και η τιμωρία θα προκύψει αναπόφευκτα.Δεν μπορεί να προκύψει νέα αρχή γιά την χώρα, αν δεν υπάρξει πραγματική και δίκαιη τιμωρία.

Σήμερα, θέλω ν΄αναφερθώ σε τρείς περιπτώσεις διασπάθησης του δημόσιου χρήματος που διάβασα στον τύπο, μεταξύ των χιλιάδων που έχουν γίνει γνωστές τους τελευταίους μήνες, που είναι πραγματικά εξοργιστικές, και που δείχνουν μιά άλλη διάσταση του τρόπου διαχείρισης του δημοσίου χρήματος από το πελατειακό σύστημα διακυβέρνησης.
Και εννοώ την πλήρη ανικανότητα αυτή τη φορά του στελεχιακού δυναμικού που επιλέχθηκε από το πελατειακό σύστημα διακυβέρνησης,να διαχειριστεί το δημόσιο χρήμα.Οι άνθρωποι αυτοί, εκ του αποτελέσματος, αποδεικνύεται ότι είναι γιά τα μπάζα.Στον ιδιωτικό τομέα, δεν θα έκαναν, ούτε γιά να φυλάνε πρόβατα.

πρώτη υπόθεση
Από τα δημοσιεύματα των εφημερίδων, μαθαίνω ότι το 1992 το υπουργείο υγείας, προκειμένου να δώσει την δυνατότητα σε ανάπηρους να απασχοληθούν, δημιουργεί ένα ίδρυμα το οποίο θα παράγει χαλιά και θα τα διαθέτει στο κοινό πρός πώληση.Η επιχείρηση έχει την έδρα της στην οδό φιλελλήνων.Το 2010, ο Κος Λοβέρδος, ανακαλύπτει την ύπαρξη αυτού του οργανισμού, διαπιστώνει ότι πληρώνει 10 000 ευρώ ενοίκιο τον μήνα, και ότι έχει 70 εργαζόμενους που πληρώνονται κανονικά, αλλά ο οργανισμός-επιχείρηση δεν λειτουργεί.Δεν ξέρει κανείς από πότε.Ποιός ξέρει πόσο στοίχισε στον έλληνα φορολογούμενο αυτό το ίδρυμα τα τελευταία 18 χρόνια.Με πρόχειρους και συντηρικούς υπολογισμούς μου, το ίδρυμα αυτό, στοίχισε τα τελευταία 18 χρόνια, 35 εκατομμύρια ευρώ.Αν βάλουμε τώρα και τους τόκους 18 ετών, μιά που αυτά τα χρήματα δεν υπήρχαν, αλλά προέκυψαν από δανεισμό του δημοσίου, φτάνουμε στα 40 εκατομμύρια ευρώ που πρέπει να πληρώσουν οι μελλοντικές γενιές.

δεύτερη υπόθεση

Εμαθα τις τελευταίες μέρες, ότι το υπουργείο εθνικής άμυνας, αποφάσισε να προμηθευτεί 170 γερμανικά άρματα μάχης έναντι του ποσού των 1,7 δις ευρώ.Τα άρματα αυτά παρελήφθησαν το 2003, χωρίς να αγοραστούν τα αναγκαία πυρομαχικά.Ετσι, έχουμε σήμερα, το 2011, 170 άρματα μάχης που σκουριάζουν, και δεν έχουν πυρομαχικά.Αν προσπαθήσουμε να υπολογίσουμε την ζημιά γιά τον έλληνα φορολογούμενο, έχουμε τα εξής

1/ο φορολογούμενος διά μέσου του πελατειακού συστήματος διακυβέρνησης, δανείστηκε 1,7 δις ευρώ γιά την αγορά των αρμάτων.Αν υποθέσουμε ότι ο δανεισμός ήταν με επιτόκιο 5%, στα 7 χρόνια, οι τόκοι που πλήρωσε αντιστοιχούν στο ποσό των 595 εκατομμυρίων ευρώ.

2/μετά από 7 χρόνια, τα άρματα μάχης έχασαν μέρος από την αξία τους.Αν υποθέσουμε ότι έχαν 30% της αξίας τους μόνο(ποσοστό πολύ συντηρητικό), αυτό σημαίνει μιά επιπλέον ζημιά γιά τον έλληνα φορολογούμενο της τάξης των 510 εκατομμυρίων ευρώ.

3/αν βάλουμε και μιά μίζα, ας πούμε 10% επί του 1,7 δις που κάποιοι εισέπραξαν γιά να αγοράσει η χώρα άχρείαστα άρματα (διότι αν τα χρειαζόταν η χώρα, θα είχαν αγοραστεί και τα πυρομαχικά), και την οποία μίζα οι Γερμανοί υπολόγισαν μέσα στο τίμημα του 1,7 δίς, το κόστος γιά τον έλληνα φορολογούμενο, είναι 170 εκατομμύρια ευρώ.

4/ ας βάλουμε με τρόπο αυθαίρετο άλλα 50 εκατομμύρια αυτά τα 7 χρόνια, γιά την φύλαξη και την συντήρηση των αρμάτων

Αν λάβουμε υπόψη τα ανωτέρω, ο έλληνας φορολογούμενος επιβαρύνθηκε με 1,325 δις ευρώ γιά άρματα που δεν χρησιμοποίησε και δεν χρησιμοποιεί ακόμα γιά την ασφάλεια του.Το δε δημόσιο χρέος του ελληνικού δημοσίου, αυξήθηκε, από αυτή την προμήθεια αρμάτων, κατά, 2.3 δις ευρώ (αγορά σύν τόκοι)

τρίτη υπόθεση

Εμαθα σήμερα, ότι συμμορία 62 ατόμων, προκάλεσε με απατηλό τρόπο, ζημιά στο ΙΚΑ από το 2005 εως σήμερα, που πρός το παρόν, εκτιμάται στα 500 εκατομμύρια ευρώ.Μπορεί δηλαδή, να είναι πολύ μεγαλύτερη.

Απο τα τρία ανωτέρω περιστατικά,που στοίχασαν στον έλληνα φορολογούμενο 3 δίς ευρώ περίπου, εξηγείται νομίζω το 1% του ελληνικού δημόσιου χρέους, που θα στοιχίζει από εδώ και στο εξής, 150 εκατομμύρια ευρώ ετησίως σε τόκους στον έλληνα φορολογούμενο.

Και μιλάμε μόνο γιά 3 περιπτώσεις από τις χιλιάδες που έχουν δεί το φώς της δημοσιότητας.

Απο τα ανωτέρω παραδείγματα κακοδιαχείρισης, γίνονται νομίζω εμφανείς οι λόγοι γιά τους οποίους η χώρα οδηγήθηκε στην χρεοκοπία.

Αυτό που πρέπει να μας απασχολήσει αποκλειστικά από εδώ και στο εξής, είναι ο τρόπος αντιμετώπισης της χρεοκοπίας, και όχι πώς προέκυψε η χρεοκοπία.

13/1/11

Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ ΣΥΖΗΤΑ ΜΕ ΤΟΝ Γ. ΣΑΧΙΝΗ -3/12/2010

O Χρ. Γιανναράς συζητά με τον Γ. Σαχίνη from Αντίφωνο on Vimeo.

Ο ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΔΙΣΤΟΜΟ ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΟΛΙΤΙΣΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ - 12/1/2011


http://www.palmografos.com/permalink/8129.html

Δ. ΠΗΚΙΩΝΗΣ - Η ΑΝΑΓΚΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ - 12/1/2011


http://www.antifono.gr/portal/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B5%CF%82/%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%9B%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%84%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CE%95%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC/%CE%A4%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B5%CF%82/2600-%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%BA%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CE%BF-%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82-%CE%A0%CE%B9%CE%BA%CE%B9%CF%8E%CE%BD%CE%B7%CF%823a-%CE%97-%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%8D-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%85.html

9/1/11

"ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΚΙ΄ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΚΟΠΡΙΤΕΣ"

http://greek-cartoons.blogspot.com/2011/01/blog-post_3098.html

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΟΜΙΛΙΑ - ΡΑΝΤΥ ΠΑΟΥΣ

Μ. ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗΣ - "ΠΡΟΕΔΡΕ, ΚΑΝΕ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗ" - 9/1/2011


http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=32&artid=376893&dt=09/01/2011

Ν. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΑΚΗΣ - ΠΩΣ ΘΑ ΒΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ - 9/1/2011


http://asset.tovima.gr/assetservice/Image.ashx?c=17047597&r=0&p=0&t=0&q=100&v=1&s=1&w=310&h=

8/1/11

ΕΛΛΗΝΟΨΥΧΟΙ ΚΑΙ ΚΡΥΠΤΟ-ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ - 8/1/2011

http://neaproia.wordpress.com/2011/01/08/%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CF%8C%CF%88%CF%85%CF%87%CE%BF%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BA%CF%81%CF%85%CF%80%CF%84%CE%BF%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%AF/

ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ COHN BENDIT - MAIOΣ 2010

ΤΟ ΕΥΡΩΟΜΟΛΟΓΟ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ - 16/12/2011

EUROPARLTV - "Οι ηγέτες της Ευρωζώνης πρέπει να αποκρούσουν τις επιθέσεις από τις αγορές, θα έσωζε όμως ένα ευρωομόλογο την ευρωζώνη ή θα παγίωνε ακόμα περισσότερο την αδυναμία;"

Ημερομηνία: 16/12/2010 Διάρκεια: 01:34


Ο ΚΡΕΓΚ ΒΕΝΤΕΡ ΑΝΑΚΟΙΝΩΝΕΙ ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΑΝΑΠΑΡΑΓΟΜΕΝΟΥ ΚΥΤΤΑΡΟΥ ΠΟΥ ΕΛΕΓΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΣΥΝΘΕΤΙΚΟ DNA - ΜΑΙΟΣ 2010

Ο Κρεγκ Βέντερ και η ομάδα του κάνουν μια ιστορική ανακοίνωση: έχουν δημιουργήσει το πρώτο πλήρως λειτουργικό, αναπαραγόμενο κύτταρο που ελέγχεται από συνθετικό DNA. Εξηγεί πώς τα κατάφεραν και γιατί το επίτευγμα σηματοδοτεί την απαρχή μιας καινούργιας εποχής για την επιστήμη.

2/1/11

Η ΚΙΝΗΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ ΣΠΙΘΑ

«Το κίνημα δεν αποσκοπεί στο να δημιουργηθεί άλλο ένα πολιτικό κόμμα, αλλά ένα κίνημα ζύμωσης ιδεών. Οσον αφορά την οργάνωση, στο προσεχές διάστημα οι πολίτες θα πρέπει να δημιουργήσουν ανεξάρτητες επιτροπές πρωτοβουλίας, με σκοπό την ενημέρωση και ανάπτυξη δράσεων»
Μίκης Θεοδωράκης

Ενδιαφέρουσα η πρωτοβουλία Θεοδωράκη.Οχι τόσο γιά να εξηγηθεί η σημερινή κατάρρευση, αλλά ως πρός την επιδίωξη να συσπειρώσει τους πολίτες στον χώρο εργασίας,στην γειτονιά τους, και να τους ωθήσει να σκεφτούν από κοινού και να συμφωνήσουν κάποιες λύσεις στα προβλήματα της χώρας, επί καθορισμένων στόχων και θεματικών ενοτήτων.
Οι εξηγήσεις που έδωσε ο ίδιος ο Θεοδωράκης ως πρός τα αίτια που μας οδήγησαν στην σημερινή κατάρρευση, αλλά και οι διάφορες λύσεις πού προτείνει γιά να δεί και πάλι η χώρα φώς στο τούνελ, προσωπικά δεν με ικανοποιούν.Είναι κάπως χοντρο-κομμένες.Τα προβλήματα είναι δυστυχώς πιό σύνθετα.
Ομως, η πρωτοβουλία, είναι ανοιχτή σε νέες ιδέες.


Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία, είναι να συμφωνεί κανείς η μή, με τους στόχους της κίνησης.

Οι στόχοι της κίνησης όπως εγώ τους κατάλαβα ακούγοντας χθές την συνέντευξη Θεοδωράκη γιά την ίδρυση της κίνησης, είναι η σωτηρία της χώρας, η εξασφάλιση της εθνικής ανεξαρτησίας-εθνικής ακεραιότητας, και η εξασφάλιση της ελευθερίας του ελληνικού λαού, μέσω της χάραξης μιάς εθνικής στρατηγικής γιά τις επόμενες δεκαετίες.Η κίνηση πολιτών, στοχεύει να χαράξει αυτή την στρατηγική σε όλους τους τομείς, με επιτροπές πολιτών που θα δημιουργηθούν.Αφού ξεκαθαριστεί αυτή η εθνική στρατηγική , η στρατηγική αυτή θα γίνει σταδιακά αποδεκτή από την συντριπτική πλειοψηφία του λαού, ο οποίος θα την επιβάλλει στους πολιτικούς ηγέτες.

Η κίνηση αυτή, αν και ρομαντική, έχει ενδιαφέρον όπως προ-είπα.Διότι δεν υπάρχουν και πολλές άλλες μεταξύ των οποίων να επιλέξουμε.Δεύτερον,ακόμα κι΄αν αποτύχει, η κίνηση και τα μέλη της,θα έχουν προσπαθήσει, σε αντίθεση με τους λοιπούς πολίτες που περιμένουν παθητικά να δούν τι θα συμβεί.

Αν οι στόχοι της κίνησης πολιτών είναι όντως αυτοί που περιέγραψα προηγουμένως, και όχι
-μιά γενική και αόριστη αντι-μνημονιακή κραυγή
-μιά κραυγή γιά υποτιθέμενες η μή συνωμοσίες εναντίον της χώρας
πιστεύω ότι έχει ενδιαφέρον, και θα΄πρεπε όσο γίνεται περισσότεροι έλληνες πολίτες να συμμετάσχουν στην κίνηση.

Σε προσωπικό επίπεδο, είμαι "Κονδυλικός".Συμφωνώ δηλαδή με την άποψη του Π. Κονδύλη ως πρός τα αίτια που μας οδήγησαν εδώ, καθώς με την εθνική στρατηγική που πρότεινε γιά την χώρα πρίν από είκοσι χρόνια, η οποία είναι ακόμα και σήμερα επίκαιρη.Η κίνηση πολιτών σε όποια στρατηγική κι΄αν καταλήξει, δεν πρόκειται νομίζω να αλλάξει την άποψη μου.Θα μ΄ενδιέφερε να συμμετάσχω στην κίνηση υπό προυποθέσεις,, περισσότερο γιά να κάνω γνωστές αυτές τις ιδέες.Δεν θα βιαστώ όμως.Πρέπει να σιγουρευτώ ότι η κίνηση έχει πράγματι τους ανωτέρω στόχους.Πρέπει να σιγουρευτώ ότι η κίνηση είναι υπέρ του συμμαζέματος των κρατικών σπαταλών.

Ως γνωστό, από αυτό το ιστολόγιο, υποστηρίζω το μνημόνιο, υπό την έννοια του συμμαζέματος των απίστευτων σπαταλών του κράτους.Δεν συμφωνώ με όλα όσα προβλέπονται από το μνημόνιο.Ούτε πιστεύω ότι το μνημόνιο είναι η λύση γιά την χώρα.Είναι ένα προσωρινό μέτρο, μέχρι να βρεθεί η λύση.

Ακοολουθεί ο σύνδεσμος με την ιστοσελίδα της κίνησης πολιτών.


http://www.spitha-kinima.org/

Η ΔΗΛΩΣΗ ΒΟΜΒΑ ΤΗΣ ΛΑΓΚΑΡΝΤ - 1/1/2011

1/1/11

ΑΝΕΚΔΟΤΑ ΛΑΖΟΠΟΥΛΟΥ

Related Posts with Thumbnails