ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΑΡΓΟΠΕΘΑΙΝΕΙ - 3/6/2011

Η ΕΙΚΟΝΑ ΣΗΜΕΡΑ

Mέρα με την μέρα που περνά, η χώρα μας βαδίζει σταθερά, και με εντεινόμενη ταχύτητα πρός την τελική ιστορική της αποσύνθεση.
Η επί 35 χρόνια μανιωδώς λεαλατημένη χώρα από τους κατοίκους της και από την κομματοκρατία, φαίνεται να παραδίδει σιγά-σιγά τα όπλα, κακοποιημένη από το πελατειακό σύστημα διακυβέρνησης, τραυματισμένη-προσβεβλημένη και δακτυλοδειχτούμενη από τον διεθνή της περίγυρο, εγκατελειμμένη-αβοήθητη από τους κατοίκους της, και ακυβέρνητη.

Το θέαμα είναι πραγματικά θλιβερό.Μιά χώρα αργοπεθαίνει,λιώνοντας.Προσωπικά, θα προτιμούσα γι΄αυτή την χώρα, έναν ξαφνικό θάνατο, χωρίς "πόνο".Εναν θάνατο γιά παράδειγμα μετά από μιά ξένη εισβολή.Εναν θάνατο ηρωικό.Εναν θάνατο-θυσία. Ενας θάνατος τέτοιου είδους, θα ήταν γλυκός.Θα άρμοζε περισσότερο στην ιστορία μας.

Διαπιστώνοντας κανείς σήμερα την εικόνα αυτής της τραγικής και θλιβερής πραγματικότητας που βιώνουμε όλοι, δεν μπορεί να μήν την συγκρίνει με την εικόνα ενός αρρώστου που χαροπαλεύει.
Και όπως έλεγε ο Π. Κονδύλης, "Το λυπηρό παράδοξο σε ακρασφαλείς ιστορικές καταστάσεις συνοδευόμενες από διάχυτα παρακμιακά φαινόμενα, είναι ότι η στρατηγική σκέψη θολώνει τόσο περισσότερο όσο εντονότερα την χρειάζεται ένα έθνος.Οπως ο βαριά άρρωστος δεν αναρρωτιέται τι θα κάμει σε 10 χρόνια, αλλά άν θα βγάλει την νύχτα, έτσι ο ιστορικά ανίσχυρος χαρακτηρίζεται απο την έλλειψη μακρόπνοων συλλήψεων και την προσήλωση στα άμεσα δεδομένα."

Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΜΑΚΡΟΠΝΟΩΝ ΣΥΛΛΗΨΕΩΝ -

Μέσα στην ιστορική πορεία, ένα έθνος δεν επιλέγει κάποια συγκεκριμμένη στιγμή τον τρόπο και τον χρόνο του ιστορικού του αφανισμού, όπως μπορεί να έπιλέξει ενδεχομένως ένας άνθρωπος τον τρόπο και τον χρόνο του βιολογικού του θανάτου.Ενα έθνος,ακόμα και πολύ ισχυρό,με λανθασμένες επιλογές του ας πούμε σήμερα,μπορεί να δημιουργήσει τις προυποθέσεις γιά τον ιστορικό του αφανισμό σε 50 η 100 χρόνια.Βέβαια, τις περισσότερες φορές, τα έθνη που βρίσκονται σε λανθασμένη ιστορική πορεία, αντιλαμβάνονται τα λάθη τους, αλλάζουν τροχιά, και παραμένουν μέσα στην Ιστορία.

Το Ελληνικό έθνος, αποτελεί ακριβώς παράδειγμα(πρός αποφυγή) έθνους που παραμένει σε λανθασμένη ιστορική τροχιά από το 1922.Δηλαδή εδώ και έναν αιώνα.Μετά την γεωπολιτική συρρίκνωση του 1922, δεν προέβη στις απαραίτητες διορθωτικές κινήσεις γιά να ξαναμπεί στην ιστορία, κι΄έτσι οδηγήθηκε φυσιολογικά στην αμέσως επόμενη και εξ ίσου σημαντική με το 1922, νέα συρρίκνωση του, τις αρχικές συνέπειες της οποίας βλέπουμε ξεκάθαρα σήμερα : την εκποίηση της χώρας που προέκυψε από τον παρασιτικό καταναλωτισμό ενός ολόκληρου έθνους γιά κοντά 40 χρόνια, υπό την καθοδήγηση της κομματοκρατίας.

Σήμερα, η χώρα βρίσκεται στην εντατική.Κουβέντες περί μακρόπνοων συλλήψεων είναι άτοπες.Πρέπει να επικεντρωθούμε στα άμεσα δεδομένα.

Η ΠΡΟΣΗΛΩΣΗ ΣΤΑ ΑΜΕΣΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ

Η υποχρεωτική προσήλωση στα άμεσα δεδομένα, μπορεί να γίνει με ένα μόνο τρόπο.
-να προσπαθήσουμε μέσω των συμπτωμάτων να εντοπίσουμε την πραγματική φύση της αρρώστιας, και στην συνέχεια να χορηγήσουμε την ενδεδειγμένη φαρμακευτική η άλλη αγωγή.
Οι κίνδυνοι είναι πολλοί
-να μήν εντοπίσουμε όλα τα συμπτώματα και να οδηγηθούμε σε λάθος διάγνωση
-να εντοπίσουμε τα συμπτώματα και παρ΄όλ΄αυτά, να κάνουμε λάθος στην διάγνωση
-να βρούμε την πραγματική αρρώστεια, αλλά να κάνουμε λάθος στην επιλογή της σωστής αγωγής
-να βρούμε την πραγματική αρρώστεια, αλλά ν΄ανακαλύψουμε εσκεμμένο λάθος στην αγωγή
-να βρούμε την αρρώστεια αλλά να μήν υπάρχει ικανή αγωγή
-να βρούμε την αρρώστια αλλά να είναι αργά γιά οποιαδήποτε αγωγή.
-να βρούμε την αρρώστια και την κατάλληλη αγωγή, αλλά αυτή να μήν εφαρμοστεί σωστά από το βοηθητικό προσωπικό του νοσοκομείου, η να μήν συνεργάζεται ο ασθενής.
-κλπ...

Η δουλειά αυτή, αν μιλούσαμε γιά έναν άνθρωπο ασθενή, θα γινόταν από έναν η πολλούς γιατρούς.

Οταν μιλάμε γιά ένα συλλογικό υποκείμενο όπως μιά κοινωνία, μιά χώρα, το πρόβλημα είναι ακόμα πιό σύνθετο.Ναί μεν,πρέπει να προσπαθήσουμε μέσω των συμπτωμάτων του συλλογικού υποκειμένου να εντοπίσουμε την πραγματική φύση της αρρώστιας, και στην συνέχεια να χορηγήσουμε την ενδεδειγμένη φαρμακευτική η άλλη αγωγή.Ομως, εδώ ο γιατρός είναι ένας πολιτικός ηγέτης που γνωρίζει την ανθρώπινη φύση, που γνωρίζει την συμπεριφορά του ανθρώπου ως μέλους μιάς ανθρώπινης κοινωνίας,που γνωρίζει την τέχνη της διοίκησης, που γνωρίζει από οικονομικά,που γνωρίζει το διεθνές περιβάλλον.Είναι δηλαδή ένας άνθρωπος με ευρεία παιδεία, και ευρεία βιωματική εμπειρία των ανθρωπίνων πραγμάτων.
Οι κίνδυνοι εδώ είναι αμέτρητοι.

Ας πάρουμε τώρα την ελληνική περίπτωση

Τα συμπτώματα ήταν και είναι πολλά εδώ και καιρό, και ορατά παντού, γιά όποιον βέβαια ήθελε η θέλει να τα δεί.
-οι αξιοπρεπείς θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα σ΄όλη την χώρα που θα επέτρεπαν σ΄ένα νέο άνθρωπο να ζήσει ικανοποιητικά μέσω της εργασίας του, είναι ελάχιστες εδώ και δέκα πέντε χρόνια.Η χώρα δεν έχει επενδύσεις.Δεν παράγει πλούτο.
-το Δημόσιο ήταν ο καλύτερος εργοδότης γιά δεκαετίες.Προσέφερε συνεχώς νέες θέσεις εργασίας, την μονιμότητα, και αποδοχές δύο με τρείς φορές μεγαλύτερες από αυτές που προσέφερε ο ιδιωτικός τομέας.Δεν υπάρχει λόγος ν΄απορρεί κανείς γιά ποιό λόγο, όλοι οι έλληνες ήθελαν να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι αντί να παράγουν κοινωνικό πλούτο.
- η παραγωγή αγαθών στην χώρα τα τελευταία 20 χρόνια μειωνόταν συνεχώς, και η κατανάλωση εξυπηρετείτο με όλο και μεγαλύτερες ποσότητες εισαγομένων αγαθών.
-η αγροτική παραγωγή είχε πλήρως εγκαταλειφθεί ώς οικονομικά ασύμφορη.
-το έλλειμα του ισοζυγίου πληρωμών συνεχώς μεγάλωνε.
- οι εξαγωγές της χώρας μειώνονταν συνεχώς.
-η κατανάλωση αγαθών αυξανόταν συνεχώς χάριν του δανεισμού των νοικοκυριών, και όχι λόγω αύξησης των εισοδημάτων
-η κομματοκρατία, γιά είναι αρεστή στην πελατεία της, αύξανε συνεχώς το δημόσιο χρέος γιά να προσλαμβάνει, και να μοιράζει χρήματα.

Η αρρώστια εδώ και πολλά χρόνια, ήταν ορατή γιά όποιον ήθελε να την δεί
-συσσώρευση απίστευτου ποσού χρέους σε όλα τα επίπεδα
-κακοδιαχείριση
-διαφθορά παντού
-μή ανταγωνιστική οικονομία σε όλους τους κλάδους.
-αντικατάσταση της Δημοκρατίας από την Ανομία.
-έλλειψη ηγεσίας
-κομματοκρατία που εξολόθρευσε το πολιτικό σύστημα

Μπροστά σε τόσο ξεκάθαρα συμπτώματα, και μπροστά σε μιά τόσο ορατή ασθένεια, η αγωγή ήταν τόσο απλή, που θα μπορούσε να την προτείνει ένα μικρό παιδί.Κι΄όμως, στην ελληνική περίπτωση, επειδή ο γιατρός (η κομματοκρατία) και ο ασθενής (ο λαός) έγιναν ένα σώμα με κοινά συμφέροντα, η αγωγή δεν δόθηκε, και δεν ζητήθηκε.

Ετσι, ο ασθενής οδηγήθηκε στην ουσιαστική κατάρρευση πρίν από ένα χρόνο, και έκτοτε είναι διασωληνωμένος.Ο γιατρός (η κομματοκρατία) που δεν έδωσε την αγωγή όταν έπρεπε, και υποχρεώνεται σήμερα να δώσει δηλητήριο, καταρρέει σταδιακά και είναι θέμα χρόνου να καταρρεύσει πλήρως.

Αυτή είναι η δική μου ανάγνωση των άμεσων δεδομένων.

Πάμε τώρα στην αγωγή που επιβλήθηκε πρίν από ένα χρόνο.Είναι πρός συζήτηση το άν ήταν η καλύτερη δυνατή.Η κρίσιμη κατάσταση του ασθενή, ενδεχομένως οδήγησε σε υπερβολές.Ομως ο ασθενής συνεχίζει να βρίσκεται εν ζωή.Η αγωγή δεν απέτυχε πλήρως.Το ζητούμενο είναι, ο ασθενής να σηκωθεί από το κρεβάτι.Αυτό, δεν επιτεύχθηκε πρός το παρόν.Μπορεί να έφταιξε η αγωγή. Μπορεί να έφταιξε η μή πλήρης εφαρμογή της.Δεν ξέρουμε πρός το παρόν τί έφταιξε.

Το σημερινό δράμα της χώρας, είναι ότι συνεχίζεται μιά επώδυνη αγωγή, και η χώρα βρίσκεται χωρίς γιατρό γιά να την υλοποιήσει.

Το τί θα γίνει από εδώ και πέρα δεν το ξέρει κανείς.Ο ασθενής ζεί μέρα με την μέρα, και εμείς που παρακολουθούμε την κατάσταση του, άντε να έχουμε έναν ορίζοντα ενός μηνός.

Αν ο ασθενής καταφέρει τελικά να επιβιώσει, θα προκύψουν κάποια ερωτήματα πρός απάντηση που σχετίζονται με τις μακρόπνοες συλλήψεις

ΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ


Τα ερώτηματα που θα παραμείνουν , είναι τα εξής.

1/Η δεύτερη αυτή συρρίκνωση, είναι το μοιραίο κτύπημα που θα οδηγήσει στον ιστορικό αφανισμό του ελληνικού έθνους στις αμέσως επόμενες δεκαετίες;
2/Η δεύτερη αυτή συρρίκνωση είναι μήπως ένα μοιραίο κτύπημα που ναί μεν δεν επιτρέπει πλέον την επιστροφή στην ιστορία, αλλά θα επιτρέψει στην χώρα να παραμείνει ζωντανή αργοπεθαίνοντας βέβαια γιά άλλα 60-100 χρόνια, μέχρι που τελικά άλλοι πολιτισμοί να αναλάβουν τα ηνία στην μέχρι σήμερα ελληνική επικράτεια;
3/Εστω και μετά από αυτή την δεύτερη μεγάλη συρρίκνωση, υπάρχει άραγε η δυνατότητα να ξαναμπεί η χώρα στην Ιστορία;


Τα δύο πρώτα ερώτηματα, γιά την Ιστορία, δεν έχουν και ιδιαίτερη σημασία.20, 60 η 100 χρόνια, δεν παίζουν κανένα ρόλο στην ιστορική πορεία.Το ερώτημα, έχει όμως μιά σημασία γιά τον ελληνικό πληθυμό, και κυρίως γιά τους νέους.Αν η ελληνική ιστορία μετά από 3000 χρόνια σταματά εδώ, δηλαδή σε 25-30 χρόνια από σήμερα, θα ήταν σημαντικό να το ήξεραν οι νέοι μας ώστε να κάνουν από τώρα τις απαραίτητες ενέργειες γιά να ενταχθούν σε άλλα έθνη.Στο κάτω κάτω, οι νέοι δεν φταίνε γιά το σχεδιασμένο με τόση επιμέλεια,τέλος του έθνους τους.Και είναι πεποίηθηση μου, ότι ο εικοστός πρώτος αιώνας δεν θα είναι ένας αιώνας όπου θα εξαλειφθούν τα έθνη.Θα εξαλειφθούν μέν από την ιστορική πορεία,ενδεχομένως έθνη όπως το Ελληνικό που δεν μπόρεσε να βρεί τον τρόπο γιά να ξαναμπεί στην Ιστορία, αλλά η συντριπτική πλειοψηφία των εθνών, θα επιβιώσουν, και θα αποκτήσουν νέα δυναμική, κυρίως υπό την πίεση του ένστικτου της αναγκαίας επιβίωσης τους, μέσα σε συνθήκες τραγικές που θα δημιουργήσουν η συνεχόμενη καταστροφή του περιβάλλοντος και η σπάνη τροφής και πρώτων υλών.
Αν πάλι το ελληνικό έθνος επιβιώσει αργοπεθαίνοντας γιά άλλα 50-60 χρόνια,θα ήταν σημαντικό να το γνωρίζουμε, διότι θα ξέραμε ότι δεν υπάρχει μέν μέλλον γιά τα παιδιά που γεννιούνται σήμερα, αλλά τα παιδιά που είναι σήμερα 20 η 25 ετών, μπορούν κουτσά στραβά να επιβιώσουν σ΄αυτή την χώρα, έχοντας τον χρόνο να οργανώσουν την ζωή των απογόνων τους κάπου αλλού.

Στα δύο πρώτα ερωτήματα, δεν έχουμε σήμερα ξεκάθαρη απάντηση.Ουτε θα μπορούσαμε να έχουμε.

Ακόμα όμως κι΄αν είχαμε απάντηση, αναρωτιέμαι αν θα βοηθούσε ιδιαίτερα τους νέους μας.Ο Π. Κονδύλης περιέγραψε αναλυτικά από το 1992 αυτό που θα βίωνε η χώρα το 2010.Δηλαδή την την σημερινή χρεοκοπία και την εκποίηση της χώρας.Δεν νομίζω να βοήθησε σε τίποτα.Κανείς δεν έλαβε υπόψιν του τις αναλύσεις του.
Ο Μ. Χαραλαμπίδης εξήγησε αναλυτικά στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ το 1996 ότι αν δεν αλλάξουμε πορεία ως χώρα, το 2010 θα είμαστε απλά ένα από τα γερμανικά κρατίδια.Δεν τον άκουσε κανείς.Χλευάστηκε μάλλον.
Ο Μ.Ανδρουλάκης, με συνεχόμενα βιβλία τα τελευταία 10 χρόνια, προσπάθησε να προειδοποιήσει γιά την αναπόφευκτη ελληνική χρεοκοπία.Δεν τον άκουσε κανείς.

Ετσι, οι αναλύσεις δεν έχουν κάποια ιδιαίτερη σημασία, αν οι άνθρωποι που τις ακούνε, δεν μπορούν να τις αξιολογήσουν.Και αυτό είναι το δράμα της Ελλάδας ακόμα και σήμερα.

Οι περισσότεροι εκλεγμένοι πολιτικοί, αλλά και οι περισσότεροι πολίτες δεν μπορούν δυστυχώς ν΄αξιολογήσουν τα δεδομένα.Επικεντρώνονται π.χ. σήμερα στο μνημόνιο, δηλαδή στο ερώτημα αν είναι σωστή η λανθασμένη η λύση, χωρίς να έχουν ξεκαθαρίσει ποιό είναι το πρόβλημα που υποτίθεται ότι θα λύσει το μνημόνιο.Ομως, αν δεν ξέρεις ποιό είναι το πρόβλημα, δεν μπορείς να βρείς την λύση, αν υποθέσουμε ότι αυτή υπάρχει.Πόσο μάλλον ν΄αξιολογήσεις προτεινόμενη λύση.

Η μή ικανότητα αξιολόγησης του προβλήματος,οφείλεται βέβαια εν πολλοίς στα ιδεολογήματα, τα οποία φάγαμε σ΄αυτή την χώρα μέχρι σκασμού.Οι ιδεολογίες, δηλαδή οι κατασκευασμένες από ανθρώπους θεωρίες, δεν μπορούν να δώσουν την δυνατότητα, αξιολόγησης του προβλήματος.Οι ιδεολογίες, περιγράφουν φανταστικούς κόσμους στούς οποίους θα μπορούσε να οδηγηθεί υποτίθεται η ανθρωπότητα υπό την κατάλληλη πολιτική καθοδήγηση.Στην πραγματικότητα αυτό δεν μπορεί να συμβεί ποτέ, διότι η ιστορική πραγματικότητα επηρεάζεται από την διεργασία εκατομμυρίων παραγόντων που ο ανθρώπινος νούς δεν μπορεί κάν να συλλάβει.Πόσο μάλλον να τους επεξεργαστεί, και να τους ταξινομήσει σε μιά κατασκευασμένη θεωρία, που θα την προσφέρει στην ανθρωπότητα ως την απόλυτη αλήθεια.

Επιπλέον, η σωστή αξιολόγηση των προβλημάτων, από μόνη της, δεν επαρκεί.Χρειάζεται στην συνέχεια δράση.

Σε ότι αφορά τώρα το τρίτο ερώτημα, μου φαίνεται ότι αντικειμενικοί λόγοι δεν επιτρέπουν να πιστεύουμε ότι η χώρα μπορεί να ξαναμπεί στην ιστορία.Θεωρητικά βέβαια, όσο το συλλογικό υποκείμενο συνεχίζει να υπάρχει,δεν μπορούμε να αποκλείσουμε αυτό το ενδεχόμενο.Προσωπικά, το ελπίζω.Ομως η συζήτηση αυτή είναι άκαιρη, όσο ο ασθενής είναι στην εντατική.