Διάβασα το κείμενο που ακολουθεί, ξανά και ξανά.Η εταιρία, έκανε αυτό που έπρεπε.Θέλωντας να αποδώσει στα ελληνικά την έννοια "corporate citizenship", απευθύνθηκε σε ειδικούς υποτίθεται, και ξόδεψε σίγουρα χρήματα γι΄αυτό.Προσωπικά, δεν μ΄αρέσει η απόδοση "εταιρική πολιτοσύνη".Δεν είμαι όμως και ειδικός.Δεν απορρίπτω όμως απόλυτα και αυτή την απόδοση στα ελληνικά.Αυτό που δεν δέχομαι, είναι κάποιος, οποισδήποτε, στην περίπτωση μας ο Μπαμπινιώτης, να αποφαίνεται επί της γλώσσας μας.Η γλώσσα έχει κακοποιηθεί απίστευτα τα τελευταία 40 χρόνια.Πρέπει αυτό να σταματήσει, και ένα συλλογικό όργανο, για παράδειγμα η ακαδημία Αθηνών, να επιλαμβάνεται αυτών των θεμάτων, και να δίνει λύσεις. http://csrnews.gr/9193/%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%B9%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%BF%CF%83%CF%8D%CE%BD%CE%B7%CF%82
Η πράξη από μόνη της αποδεικνύει ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν άξιζαν να μπούν στην πολιτική ζωή της χώρας.Δεν είχαν το ήθος και την απαραίτητη παιδεία. Δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα περισσότερο.Η σημερινή ελληνική παρακμή δεν είναι τυχαία.Και δεν είναι μόνο οικονομική.Είναι ηθική, είναι πολιτισμική, είναι κοινωνική, είναι πολιτική.Τίποτα δεν είναι τυχαίο μέσα στην ιστορική διεργασία.
Οσο πιό γρήγορα η χώρα απαλλαγεί από το κομματοσκυλικό πλαίσιο με όποιο κόστος, τόσο το καλύτερο γιά τους νέους.
Η τρισδιάστατη εκτύπωση προκαλεί μιά μεγάλη επανάσταση στην οικονομία.Στα βίντεο που ακολουθούν,βλέπουμε το ρομπότ που κατασκεύασε αμερικανός καθηγητής περσικής καταγωγής, το οποίο μπορεί πλέον να "εκτυπώσει" οποιοδήποτε κτίριο,έτοιμο πρός χρήση, ασχέτως πολυπλοκότητας,μέσα σε λίγες ώρες, και στο ένα πέμπτο του σημερινού κόστους.Ενα άλλο στοιχείο που δεν ειναι αμελητέο, είναι ότι τα κτίρια θα είναι πλέον απόλυτα ασφαλή, δηλαδή θα μπεί ένα οριστικό τέλος στα εργατικά ατυχήματα κατά την κατασκευή, αλλά και στις κακοτεχνίες.
Στην Ελλάδα, το κόστος κατασκευής μιάς κατοικίας 180 τμ είναι περίπου 180.000 ευρώ σήμερα, και απαιτούνται 6 μήνες γιά την κατασκευή της.Με αυτό το ρομπότ, θα μπορούσε να κατασκευαστεί σε 20 ώρες,και το κόστος κατασκευής δεν θα ξεπερνούσε τα 40.000 ευρώ αν δεν υπήρχε το κομματοσκυλικό κράτος!
Πρώτον: Η Αμερική είναι μια ήπειρος με έκταση 3 εκατομμύρια και 618.770 τετραγωνικά μίλια. Τεράστιες περιοχές αυτής της έκτασης είναι ακόμη και σήμερα ακατοίκητες ή τόσο αραιά κατοικημένες, ώστε σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να περπατάει κανείς για ολόκληρους μήνες χωρίς να συναντήσει ψυχή. Και σας πληροφορώ ότι στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα αυτές οιπεριοχές ήταν ακόμη πιο έρημες και σχεδόν εντελώς ακατοίκητες. Δεν υπήρχαν πόλεις, ούτε κωμοπόλεις, ούτε δρόμοι, ούτε καν οικισμοί. Το πολύ-πολύ να υπήρχαν κάποια φυλάκια ή κάποια καταλύματα για ξεκούραση και για αλλαγή αλόγων. Η πλειονότητα των κατοίκων ήταν, ουσιαστικά, συγκεντρωμένη στις ανατολικές Πολιτείες. Στις Μεσοδυτικές εκτάσεις, ζούσαν μονάχα λίγοι θαρραλέοι τυχοδιώκτες, καθώς και οι φυλές των ιθαγενών Ινδιάνων, που τους ονόμαζαν Ερυθρόδερμους. Πιο δυτικά, στη λεγόμενη Άγρια Δύση, υπήρχαν ακόμη λιγότεροι κάτοικοι: Το Κυνήγι του Χρυσού μόλις είχε αρχίσει. Λοιπόν: Η Ιταλία δεν αποτελεί ήπειρο. Είναι μια μικρή σχετικά χώρα, τριάντα δύο φορές μικρότερη από την Αμερική και υπερβολικά πυκνοκατοικημένη: ο πληθυσμός της ανέρχεται σε 58 εκατομμύρια κατοίκους έναντι των 282 εκατομμυρίων της Αμερικής. Συνεπώς, αν τριακόσιες ή τετρακόσιες χιλιάδες γιοι του Αλλάχ μεταναστεύουν στην Ιταλία κάθε χρόνο (όπως γίνεται στην πραγματικότητα), για μας είναι σαν να μετανάστευαν τρία ή τέσσερα εκατομμύρια Μεξικανοί στο Τέξας, στην Αριζόνα ή στην Καλιφόρνια κάθε χρόνο. Δεύτερον: Για έναν ολόκληρο αιώνα, δηλαδή από τον πόλεμο της Ανεξαρτησίας μέχρι το 1875, η Αμερική ήταν χώρα ελεύθερης προσπέλασης. Τα σύνορα και οι ακτές της παρέμεναν αφύλακτα, οποιοσδήποτε ξένος μπορούσε να μπει ελεύθερα στη χώρα και οι μετανάστες ήταν κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτοι. Για να αναπτυχθεί και να ακμάσει το νεοσύστατο έθνος, έπρεπε να αξιοποιηθούν όλα τα διαθέσιμα εδάφη του και ο εν δυνάμει πλούτος του, και γι’ αυτό ακριβώς στις 20 Μαΐου του 1862, ο Αβραάμ Λίνκολν υπέγραψε την Homestead Act. Σύμφωνα με την Πράξη αυτή, θα δωρίζονταν 810 εκατομμύρια τ.μ. ομοσπονδιακής γης. Στην Οκλαχόμα, για παράδειγμα, στη Μοντάνα, στη Νεμπράσκα, στο Κολοράντο, στο Κάνσας, στη Βόρεια και Νότια Ντακότα κ.ά… Επιπλέον η «Πράξη» δεν ωφελούσε μονάχα τους Αμερικανούς. Με εξαίρεση τους Κινέζους, που γενικότερα τύχαιναν κακομεταχείρισης, καθώς και τους καταδιωκόμενους γηγενείς Ινδιάνους, οποιοσδήποτε (άντρας ή γυναίκα) μπορούσε να κάνει αίτηση και να λάβει ως δωρεά 480 τ.μ. γης. Οι προϋποθέσεις ήταν: ο αιτών να έχει συμπληρώσει το εικοστό πρώτο έτος, να εγκατασταθεί στον συγκεκριμένο τόπο για τουλάχιστον πέντε χρόνια, να μετατρέψει την άγρια γη σε φάρμα και κατοικία, να δημιουργήσει οικογένεια και, αν δεν ήταν Αμερικανός, να ζητήσει αμερικανική υπηκοότητα. Ακολουθώντας τα σλόγκαν «Το Αμερικανικό Όνειρο», «Αμερική, η Χώρα των Ευκαιριών», οι περισσότεροι από αυτούς που απέκτησαν έτσι γη, ήταν Ευρωπαίοι. Ο αριθμός των μεταναστών ήταν τόσο μεγάλος, ώστε ολόκληρες φυλές γηγενών (Τσερόκι, Κρικ, Σεμινόλ, Τσικασό, Τσεγιέν, κ.α.)εκτοπίστηκαν βίαια και περιορίστηκαν με επαίσχυντο τρόπο σε καταυλισμούς. Λοιπόν, στην Ιταλία δεν υπήρξε ποτέ ανάλογη «Πράξη» που να προσκαλεί τους ξένους να έρθουν και να εγκατασταθούν στη χώρα μας: «Ελάτε ξένοι, ελάτε! Αν έρθετε, θα σας δώσουμε ένα καλό κομμάτι γης στο Κιάντι, στη Βαλ Παντάνα ή στη Ριβιέρα. Για χάρη σας θα διώξουμε τους γηγενείς, δηλαδή τους Τοσκανούς, τους Λομβαρδούς και τους Λιγουριανούς, θα τους κλείσουμε σε καταυλισμούς». Όπως στην υπόλοιπη Ευρώπη, έτσι και στην Ιταλία, όλοι αυτοί οι μετανάστες που μας ταλαιπωρούν, έχουν έρθει με δική τους πρωτοβουλία. Με τα αναθεματισμένα σκάφη τους, τα καταραμένα φουσκωτά σκάφη της αλβανικής μαφίας, αποφεύγοντας τις περιπόλους της ακτοφυλακής, που προσπαθούν να τους στείλουνε πίσω. Δεν είμαστε μια χώρα με ανοιχτά σύνορα, αγαπητέ κύριε Πρώην Πρωθυπουργέ και υποτιθέμενε ανιψιέ του θείου με τη βαλίτσα από χαρτόνι στο χέρι. Εμείς, δεν έχουμε τεμάχια γης να χαρίσουμε στους ξένους. Δεν έχουμε έρημες περιοχές που πρέπει να κατοικηθούν. Ούτε φυλές Τσερόκι, Κρικ, Σεμινόλ, Τσικασό, και Τσεγιέν για να εκτοπίσουμε. Τρίτον: Ακόμη κι η Αμερική η Χώρα των Ευκαιριών έπαψε κάποια στιγμή να δείχνει στους ξένους την ίδια επιείκεια που έδειχνε μέχρι και την προεδρία του Λίνκολν. Το 1875, για παράδειγμα, η Αμερικανική Κυβέρνηση συνειδητοποίησε ότι έπρεπε να μπουν κάποια όρια, με αποτέλεσμα η Βουλή των Αντιπροσώπων να υιοθετήσει νόμο που απαγόρευε την είσοδο στη Χώρα σε Πρώην κατάδικους και σε πόρνες. Το 1882, ένας δεύτερος νόμος απέκλειε από το δικαίωμα αυτό ψυχασθενείς και άτομα για τα οποία υπήρχαν υποψίες ότι θα βλάψουν τη δημόσια ζωή της χώρας. Το 1903, ψηφίστηκε ακόμη ένας νόμος που απαγόρευε την είσοδο στη χώρα σε επιληπτικούς, σε επαγγελματίες ζητιάνους, σε ασθενείς με μεταδοτικές αρρώστιες και σε αναρχικούς. (Ο τελευταίος ήταν ένας ανακριβής χαρακτηρισμός που αποδιδόταν τόσο σε παλαβούς που δολοφονούσαν προέδρους, όσο και σε ριζοσπαστικούς που προκαλούσαν γενική αναστάτωση και οργάνωναν απεργίες). Από εκεί και πέρα, η μεταναστευτική πολιτική έγινε πιο αυστηρή και οι παράνομοι μετανάστες απελαύνονταν αμέσως. Στη σημερινή Ιταλία και Ευρώπη όμως, οι μετανάστες έρχονται όποτε τους αρέσει και όποτε θέλουν. Τρομοκράτες, κλέφτες, βιαστές, πρώην κατάδικοι, πόρνες, ζητιάνοι, έμποροι ναρκωτικών, άτομα με μεταδοτικές ασθένειες. Δεν ελέγχεται το ιστορικό ούτε καν εκείνων που παίρνουν άδεια εργασίας. Από τη στιγμή που περνούν τα σύνορα, τους παρέχεται φιλοξενία, τροφή και ιατρική περίθαλψη, με επιβάρυνση των γηγενών. Εννοώ των Ιταλών φορολογουμένων. Λαμβάνουν ακόμη και ένα μικρό ποσό χρημάτων για τα τρέχοντα μικροέξοδά τους. Όσο για τους παράνομους μετανάστες, ακόμη κι αν απελαθούν επειδή έχουν διαπράξει κάποιο φριχτό έγκλημα, πάντοτε καταφέρνουν να επιστρέψουν. Αν απελαθούν ξανά, πάλι γυρίζουν πίσω. Φυσικά, για να διαπράξουν κι άλλα εγκλήματα. Και οι πολιτικοί μας δεν κάνουν τίποτε. Ανάθεμά τους! Δε θα ξεχάσω ποτέ τις διαδηλώσεις που έκαναν πέρυσι οι παράνομοι, κατακλύζοντας τις πλατείες μας για να απαιτήσουν με αυθάδεια άδειες παραμονής. (Οι περισσότεροι ανέμιζαν τις σημαίες της χώρας τους, ή κόκκινες σημαίες). Αυτά τα παμπόνηρα, παραμορφωμένα πρόσωπα. Αυτές οι υψωμένες γροθιές, έτοιμες να μας χτυπήσουν, εμάς τους γηγενείς, να μας κλείσουν σε καταυλισμούς. Αυτές οι κραυγές, που έφερναν στο νου τις κραυγές των οπαδών του Χομεινί στο Ιράν, του Μπιν Λάντεν στην Ινδονησία, Μαλαισία, Πακιστάν, Ιράκ, Σενεγάλη, Σομαλία, Νιγηρία κ.ο.κ… Δε θα το ξεχάσω ποτέ, γιατί εκτός από προσβεβλημένη, ένιωσα και εξαπατημένη από τους πολιτικούς που έλεγαν: «Θα θέλαμε να τους απελάσουμε, να τους στείλουμε πίσω στις πατρίδες τους. Αλλά, δε γνωρίζουμε πού κρύβονται». Πού κρύβονται;!; Ελεεινοί καραγκιόζηδες! Είχαν κατεβεί κατά χιλιάδες στις πλατείες, και δεν κρύβονταν διόλου. Για να τους απελάσετε, για να τους διώξετε, θα αρκούσε να τους περικυκλώσετε με λίγους ένοπλους αστυνομικούς οι στρατιώτες, να τους φορτώσετε σε φορτηγά, να τους οδηγήσετε σ’ ένα αεροδρόμιο ή ένα λιμάνι, και να τους στείλετε πίσω στις πατρίδες τους. Όσο για τον τελευταίο λόγο που θα σας αναφέρω, αγαπητέ μου κύριε πρώην Πρωθυπουργέ και υποτιθέμενε ανιψιέ του θείου με τη βαλίτσα από χαρτόνι στο χέρι, είναι τόσο απλός, που ακόμη και ένα διανοητικά καθυστερημένο μωρό θα μπορούσε να τον καταλάβει. Η Αμερική είναι ένα νεοσύστατο έθνος, μια πολύ νέα χώρα. Αν αναλογιστείτε ότι η σύσταση του αμερικανικού έθνους έγινε στα τέλη του δεκάτου όγδοου αιώνα, θα συμπεράνετε εύκολα ότι σήμερα (έτος 2002) συμπληρώνει μόλις δυο αιώνες ζωής. Επίσης, είναι ένα έθνος μεταναστών. Από την εποχή τουMayflower, από την εποχή των δεκατριών αποικιών, δηλαδή από πάντα, όλοι οι κάτοικοι της Αμερικής ήταν μετανάστες. Παιδιά, εγγόνια, εγγύτεροι ή απώτεροι απόγονοι κάποιων μεταναστών. Ως έθνος μεταναστών, αποτελεί το πιο δυναμικό, το πιο πλούσιο μείγμα φυλών, θρησκειών και γλωσσών που υπήρξε ποτέ σε τούτο τον πλανήτη. Ως νεοσύστατο έθνος, έχει πολύ σύντομη ιστορία.Γι’ αυτό, η πολιτιστική της ταυτότητα δεν έχει ακόμη κατασταλάξει σε κάτι ενιαίο. Αντίθετα, η Ιταλία είναι ένα πολύ παλαιό έθνος. Με εξαίρεση την Ελλάδα, θα έλεγα πως είναι το παλαιότερο της Δύσης. Η καταγεγραμμένη ιστορία της ξεκινάει πριν τρεις χιλιάδες χρόνια, όταν ιδρύθηκε η Ρώμη. Ή, καλύτερα, από την εποχή που οι Ετρούσκοι αποτελούσαν ήδη πολιτισμένη κοινωνία. Σ’ αυτές τις τρεις χιλιετίες, παρ’ όλη την εξάπλωση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, παρ’ όλες τις εισβολές που προκάλεσαν την Πτώση αυτού του εκπληκτικού επιτεύγματος, παρ’ όλες τις κατακτήσεις που μας είχαν διαμελίσει για πολλούς αιώνες, η Ιταλία δεν υπήρξε ποτέ έθνος μεταναστών. Δηλαδή, ένα μείγμα από φυλές, θρησκείες και γλώσσες. Ούτε αλλοιώθηκε η ταυτότητά της από τις επιδράσεις των κατακτητών της. Κανένα από τα ξένα έθνη που μας είχαν κατακτήσει και διαμελίσει (και Γερμανοί και Σκανδιναβοί και Ισπανοί και Γάλλοι και Αυστριακοί) δεν κατάφεραν να μεταβάλουν την οντότητά μας. Αντίθετα, εκείνοι απορροφήθηκαν από εμάς, σαν το νερό από το σφουγγάρι. …. Συνεπώς, η δική μας πολιτιστική ταυτότητα είναι ενιαία. Και, παρ’ όλο που περιέχει κάποια στοιχεία, που έχει απορροφήσει το σφουγγάρι (σκεφτείτε τις πολλές διαλέκτους μας, τις συνήθειές μας, την κουζίνα μας), ποτέ δεν υιοθέτησε συνήθειες του Μουσουλμανικού κόσμου. Με κανέναν τρόπο δεν έχει επηρεαστεί από αυτόν. Επίσης, για δυο χιλιάδες χρόνια, η ενότητά μας ήταν βασισμένη σε μια θρησκεία που ονομάζεται Χριστιανισμός. Σε μια εκκλησία που ονομάζεται Καθολική Εκκλησία… Πάρτε εμένα σαν παράδειγμα. «Είμαι άθεη και αντικληρικών αντιλήψεων, δεν έχω τίποτε κοινό με την Καθολική Εκκλησία», δηλώνω πάντοτε. Κι αυτό είναι αλήθεια. Αλλά, ταυτόχρονα, είναι και ψέμα. Γιατί, είτε μου αρέσει είτε όχι, έχω αρκετά κοινά με την Καθολική Εκκλησία. Πιστέψτε με, γαμώτο! Πώς θα μπορούσα να μην έχω; Γεννήθηκα σ’ έναν τοπίο γεμάτο τρούλους εκκλησιών, μοναστήρια, Χριστούς, Μαντόνες, Αγίους, σταυρούς και καμπάνες. Οι πρώτες μελωδίες που άκουσα όταν γεννήθηκα ήταν οι μελωδίες από τις καμπάνες. Τι καμπάνες του Καθεδρικού της Σάντα Μαρία ντελ Φιόρε, που τον Καιρό του Αντίσκηνου, ο μουεζίνης προσβλητικά κατέπνιγε με τα δικά του Αλλάχ-ακμπάρ. Γεννήθηκα και μεγάλωσα με αυτή τη μουσική, με αυτό το τοπίο γύρω μου, με αυτή την Εκκλησία που την έχουν προσκυνήσει ακόμη και μεγάλα μυαλά, όπως ο Δάντης Αλιγκιέρι, ο Λεονάρντο ντα Βίντσι, ο Μιχαήλ Άγγελος και ο Γαλιλαίος Γαλιλέι. Μέσα από αυτήν έχω μάθει τι είναι γλυπτική, αρχιτεκτονική, ζωγραφική, ποίηση και λογοτεχνία, καθώς και τι σημαίνει ο συνδυασμός της ομορφιάς με τη γνώση. Χάρη σ’ αυτήν άρχισα κάποτε ν’ αναρωτιέμαι τι είναι το Καλό και το Κακό, αν υπάρχει Θεός. Αν μας έπλασε Εκείνος, ή εμείς Εκείνον και αν η ψυχή είναι μια χημική ένωση που μπορεί να υποστεί επεξεργασία σε εργαστήρια ή είναι κάτι περισσότερο από αυτό. Και, μα τον Θεό… Βλέπετε; Πάλι χρησιμοποίησα τη λέξη «Θεός». Παρ’ όλες τις λαϊκές και αντικληρικές μου αντιλήψεις, παρ’ όλο τον αθεϊσμό μου, είμαι τόσο διαποτισμένη από τον Καθολικό πολιτισμό, ώστε αυτός να είναι αναπόσπαστο μέρος του γραπτού και προφορικού μου λόγου. Μα τον Θεό, για όνομα του Θεού, προς Θεού, δόξα τω Θεώ, Θεέ και Κύριε, Παναγία μου, έλα Παναγία μου, Χριστέ και Παναγιά μου, στην ευχή του Χριστού. Χριστέ μου… Τέτοιες εκφράσεις μου έρχονται τόσο αυθόρμητα, που δε συνειδητοποιώ ότι τις λέω ή ότι τις γράφω. Και να σας τα πω όλα; Παρ’ όλο που ποτέ δε συγχώρεσα την Καθολική Εκκλησία για τα αίσχη που μου επέβαλε, με πρωταρχικό εκείνο της γ…..ς Ιεράς Εξέτασης που τον δέκατο έβδομο αιώνα έκαψε ζωντανή την προγιαγιά μου Ιλντεμπράντα, την κακόμοιρη την Ιλντεμπράντα, παρ’ όλ’ αυτά, οι μελωδίες από τις καμπάνες συνεχίζουν να γλυκαίνουν την καρδιά μου. Μου αρέσουν. Επίσης, μ’ αρέσουν όλες αυτές οι όμορφες αγιογραφίες με τον Χριστό, την Παναγία και τους Αγίους. Είμαι μάλιστα συλλέκτρια παλαιών εικονισμάτων. Επίσης, μου αρέσουν τα αβαεία και τα μοναστήρια και τα περιβόλια τους. Μου δημιουργούν μια ακαταμάχητη αίσθηση γαλήνης και συχνά ζηλεύω αυτούς που μένουν σ’ αυτά. Και, εν τέλει, ας το παραδεχτούμε: οι καθεδρικοί ναοί μας είναι πιο όμορφοι από τα τζαμιά, τις συναγωγές, τους βουδιστικούς ναούς και τις άχρωμες εκκλησίες των Διαμαρτυρομένων. …. Όλ’ αυτά τα συμβολικά στολίδια που ανήκαν στη δική μου ζωή. Στον δικό μου πολιτισμό. Ξέρετε, στον κήπο του εξοχικού σπιτιού μου στην Τοσκάνη, υπάρχει ένα μικρό, παλιό ξωκλήσι. Δυστυχώς, είναι πάντοτε κλειστό. Από τότε που πέθανε η μητέρα μου, κανείς δεν το φροντίζει. Κάθε φορά που επιστρέφω στην πατρίδα, πηγαίνω και το ανοίγω. Ξεσκονίζω την Αγία Τράπεζα, προσέχω να μην έχουν κάνει φωλιές τα ποντίκια ή να μην έχουν φάει καμιά σελίδα από τη Σύνοψη. Και, παρά τον λαϊκισμό μου, τον αθεϊσμό μου, εκεί μέσα νιώθω άνετα. Παρά τις αντικληρικές απόψεις μου, εκεί μέσα νιώθω γαλήνη. (Και βάζω στοίχημα ότι οι περισσότεροι Ιταλοί θα εκμυστηρεύονταν το ίδιο πράγμα. Σε μένα το έχει εκμυστηρευτεί, Θεέ και Κύριε, ο ίδιος ο Ενρίκο Μπερλινγκουέρ, ο Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ιταλίας, ο άνθρωπος που εισήγαγε τον ιστορικό συμβιβασμό μεταξύ μαρξιστών και καθολικών…). Για όνομα του Θεού, για άλλη μια φορά, αυτό που θέλω να πω είναι ότι εμείς oι Ιταλοί δεν βρισκόμαστε στην ίδια θέση με τους Αμερικανούς. Δεν είμαστε ένα χωνευτήρι πολλών και διάφορων ειδών, δεν είμαστε ένα μωσαϊκό από ανομοιομορφίες, συγκολλημένες μονάχα με μια υπηκοότητα.Εννοώ ότι ακριβώς επειδή η πολιτιστική μας ταυτότητα είναι ήδη προσδιορισμένη από τη χιλιόχρονη ιστορία μας, δεν μπορούμε ν’ αντέξουμε ένα κύμα μεταναστών που δεν έχουν καμιά σχέση μ’ εμάς… Και που δε θέλουν να γίνουν σαν εμάς, να απορροφηθούν από εμάς. Αντίθετα, μάλιστα, θέλουν να μας απορροφήσουν εκείνοι. Θέλουν ν’ αλλάξουν τις αρχές μας, τις αξίες μας, την ταυτότητά μας, τον τρόπο ζωής μας. Και στο μεταξύ, μας αναστατώνουν με την οπισθοδρομική άγνοιά τους, με την οπισθοδρομική μισαλλοδοξία τους, με την οπισθοδρομική θρησκεία τους. Αυτό που εννοώ είναι ότι στον δικό μας πολιτισμό δεν υπάρχει χώρος για μουεζίνηδες και μιναρέδες, για ψευτο-εγκράτειες, για το ταπεινωτικό τσαντόρ, για την εξευτελιστική μπούρκα. Ακόμη κι αν υπήρχε χώρος γι’ αυτούς τους ανθρώπους, εγώ δεν θα τους τον παραχωρούσα.Γιατί θα ήταν σαν να έσβηνα την ταυτότητά μας, σαν να εκμηδένιζα τα επιτεύγματά μας. Θα ήταν σαν να έφτυνα κατάμουτρα την ελευθερία την οποία κερδίσαμε, τον πολιτισμό που έχουμε αναπτύξει, την ευημερία που έχουμε αποκτήσει. Θα ήταν σα να ξεπουλούσα τη χώρα μου, την πατρίδα μου. Κι η χώρα μου, η πατρίδα μου δεν είναι προς πώληση. πηγή - http://fainareti.wordpress.com/2013/10/28/%CE%B7-%CF%80%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%B4%CE%B1-%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%82-%CF%80%CF%8E%CE%BB%CE%B7%CF%83%CE%B7/
Στην διαφημιστική καταχώρησή της με τίτλο «Η Ελλάδα δικαιούται αξιολόγηση Α+», η Japonica κάνει έκκληση για ανάληψη δράσης προς τους υπευθύνους χάραξης των δημόσιων πολιτικών, σε Αθήνα, Βρυξέλλες, Φρανκφούρτη και Ουάσινγκτον
Παρίσι
Ανοιχτή επιστολή σε διεθνή ΜΜΕ απέστειλε η επενδυτική εταιρεία Japonica, η οποία κατέχει ελληνικά ομόλογα, στο πλαίσιο εκστρατείας που ξεκίνησε με τίτλο «Η Ελλάδα δικαιούται αξιολόγηση Α+». Υπότιτλος στην επιστολή: «Έκκληση για ανάληψη δράσης προς τους υπευθύνους χάραξης των δημόσιων πολιτικών, σε Αθήνα, Βρυξέλλες, Φρανκφούρτη και Ουάσινγκτον».
Ως επιχειρήματα για την έκκλησή της αυτή, η Japonica, στην ολοσέλιδη διαφημιστική καταχώρησή της, επισημαίνει ότι:
«Είναι αδιάσειστο γεγονός ότι η Ελλάδα έχει επιτελέσει μια από τις πιο εκπληκτικές προσαρμογές των δημόσιων οικονομικών στην ιστορία, που συνιστά επίδοση Α+. Αυτή είναι η στιγμή να ξεπεράσουμε την παρούσα, οικονομικά παράλογη και αναχρονιστική λογιστική που δεν αφήνει να φανεί ότι η Ελλάδα αξίζει μια αξιολόγηση Α+ και τα κρατικά της ομόλογα να έχουν επιτόκια κάτω από 5%.»
» Αυτή είναι η στιγμή να αναγνωριστεί ότι αυτή η λογιστική είναι το μόνο μεγάλο και πολύ εύκολο να παραμεριστεί εμπόδιο, σε μια απαράμιλλη ανάπτυξη στην Ελλάδα. Και, τώρα είναι η στιγμή για τα κέντρα αποφάσεων να υποστηρίξουν αποτελεσματικά τη λογιστική και την παρουσίαση που αντανακλά την οικονομική πραγματικότητα, που βελτιώνει τη λήψη αποφάσεων και αυξάνει την υπευθυνότητα».
Όπως προστίθεται, «η Ελλάδα έχει κατακτήσει την πρώτη θέση, ενώ βρίσκονταν στην τελευταία πριν πέντε χρόνια, στους δύο πιο σημαντικούς δείκτες οικονομικών επιδόσεων, ένα κατόρθωμα που πολλοί θεωρούσαν αδύνατο. Η Ελλάδα είναι έτοιμη τώρα να επαναλάβει αυτή την καταπληκτική επίδοση με μια καταπληκτική ανάπτυξη.»
» Η Ελλάδα βρίσκεται στην πρώτη θέση μεταξύ των 27 χωρών της ΕΕ, σύμφωνα με έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, σε ό,τι αφορά το διαρθρωτικό ισοζύγιο ως ποσοστό του ΑΕΠ για το 2013, ενώ βρίσκονταν στην τελευταία το 2009.»
» Για να γίνει αυτό κατανοητό, η Ελλάδα έχει ξεπεράσει την παγκόσμια πρωταθλήτρια Σουηδία με ένα διαρθρωτικό πλεόνασμα της τάξης του 1,2% του ΑΕΠ σε σύγκριση με αυτό της Σουηδίας που είναι 0,5% του ΑΕΠ.»» Η Ελλάδα είναι επίσης πρώτη στην κατάταξη μεταξύ των 30 αναπτυσσόμενων χωρών, σύμφωνα με το ΔΝΤ, όσον αφορά το πρωτογενές ισοζύγιο (κυκλικά προσαρμοσμένο) ως ποσοστό του ΑΕΠ για το 2014, ενώ βρίσκονταν στην τελευταία θέση το 2009.» » Για να γίνει αυτό κατανοητό, η Ελλάδα έχει ξεπεράσει την παγκόσμια πρωταθλήτρια Σιγκαπούρη για το 2014, όσον αφορά το πρωτογενές ισοζύγιο (κυκλικά προσαρμοσμένο) με 5,4% σε σύγκριση με το 3,3% της Σιγκαπούρης». Στην ίδια καταχώρηση η Japonica παραθέτει πίνακες στοιχείων σχετικά με τις οικονομικές επιδόσεις της Ελλάδος σε σύγκριση με χώρες παγκόσμιες πρωταθλήτριες: Διαρθρωτικό ισοζύγιο ως ποσοστό του ΑΕΠ- Στοιχεία Ευρωπαϊκής Επιτροπής 2014 2013 2009 Ελλάδα 1η 1η 27η Σουηδία 5η 2η 1η Δείκτης οικονομικής επίδοσης Ελλάδα 1% 1,2% -14,8% Σουηδία -0,2% 0,5% 2,7% Πρωτογενές ισοζύγιο- Στοιχεία ΔΝΤ Κυκλικά προσαρμοσμένο ως ποσοστό του ΑΕΠ κατάταξη 2014 2013 2009 Ελλάδα 1η 2η 30η
Σιγκαπούρη 3η 3η 6η Δείκτης οικονομικής επίδοσης Ελλάδα 5,4% 4,2% -13,6% Σιγκαπούρη 3,3% 3,6% -0,4% Η σημασία αυτών των δεικτών οικονομικής επίδοσης επεξηγείται από τα παρακάτω σχόλια: - Σε προηγμένες οικονομίες με υψηλό χρέος, η προσαρμογή θα πρέπει να βασίζεται σε μεσοπρόθεσμα προγράμματα, που να προσδιορίζονται με κυκλική προσαρμογή (ΙΜF FISCAL MONITOR. - O μόνος δείκτης που πραγματικά παίζει ρόλο είναι το διαρθρωτικό έλλειμμα. (International New York Times). - O στόχος της οικονομικής πολιτικής πρέπει να είναι ένα βιώσιμο κυκλικά προσαρμοσμένο ισοζύγιο. Όπως σημειώνεται στην ίδια καταχώρηση, η Japonica Partners η οποία κατέχει ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου, είναι μια επιχειρηματική εταιρεία επενδύσεων που κάνει επικεντρωμένες επενδύσεις σε ειδικές καταστάσεις χαμηλών αποδόσεων σε παγκόσμιο επίπεδο. Η Japonica δεν είναι επενδυτικό ταμείο και δεν παρέχει συμβουλές για επενδύσεις. πηγή -http://www.tovima.gr/finance/article/?aid=542922
μετά από τόσα χρόνια κρυμμένα μέσα στην αναμονή έτσι τώρα που τα βλέπουμε σε κάθε σημείο των τοίχων συνειδητοποιούμε πως είναι τα τείχη του πολιτισμού μας. πηγή - http://www.lygeros.org/articles?n=13854&l=gr
Πριν από την ελληνική κρίση, κανείς ανα την υφήλιο δεν μπορούσε να φανταστεί ότι υπάρχει κράτος που ελέγχεται απόλυτα από την μαφία, μέσω εγκληματικών οργανώσεων που παρουσιάζονται ως πολιτικά κόμματα. Πρίν από την ελληνική κρίση κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι υπάρχει κράτος που ζεί εις βάρος των παιδιών του και των αγέννητων.
Πριν από την ελληνική κρίση, κανείς ανά την υφήλιο δεν μπορούσε να φανταστεί ότι υπάρχει σε κάποια χώρα σιδηροδρομική εταιρία τα έσοδα της οποίας καλύπτουν το πολύ το 10% των εξόδων της, η ότι υπάρχει μουσείο όπως το αρχαιολογικό μουσείο της Τρίπολης που έχει έσοδα από εισιτήρια 12 ευρώ τον μήνα και απασχολεί 5 εργαζόμενους. Πρίν από την ελληνική κρίση,κανείς ανά την υφήλιο δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι υπάρχει δημόσιος υπάλληλος που διέπραξε ανθρωποκτονία, καταδικάστηκε, και είναι στην φυλακή από το 2009, και όμως έπαιρνε τον μισθό του μέχρι και τον Οκτώβριο του 2013.
Ολα αυτά και πολλές χιλιάδες άλλα απίστευτα πράγματα έχουν καταγραφεί στον παγκόσμιο τύπο τα τελευταία 5 χρόνια, και πλέον όλοι κατανόησαν γιατί αυτή η χώρα έχει χρεοκωπήσει. Αυτό όμως που δεν έχει καταλάβει κανείς ανά την υφήλιο,είναι ότι η χώρα μας δεν βγάζει από τα σχολεία της και τα πανεπιστήμια της σκεπτόμενους ανθρώπους,αλλά παπαγάλους.Δεν έχει καταλάβει κανείς ακόμα ανά την υφήλιο ότι δεν υπάρχουν πλέον παρά ελάχιστοι διανοούμενοι σ΄αυτή την χώρα.Και μιά χώρα που δεν έχει διανοούμενους δεν μπορεί να έχει και δημοσιογράφους η αρθρογράφους κάποιου επιπέδου.Σ΄αυτό το πλαίσιο μπορώ μόνο να κατανοήσω έννοιες όπως "η ρευστότητα τους έθνους" στην οποία γίνεται αναφορά στο κείμενο που ακολουθεί.
Τι ρευστότητα του έθνους, τι νωθρότητα του πνεύματος θα μπορούσε να πεί κανείς. http://koutroulis-spyros.blogspot.gr/2013/11/blog-post_13.html
Φρανσίσκο Γκόγια, Ήρθε η ώρα, χαλκογραφία1797-98 http://yannisstavrou.blogspot.gr/2011/11/blog-post.html
Γιάννης Σταύρου, Άννα, λάδι σε καμβά
Από τη μαζική στην παγκόσμια κουλτούρα ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΔΥΛΗΣ | Κυριακή 19 Ιουλίου 1998 ΤΟ ΒΗΜΑ
Η αποικιακή εξάπλωση της Ευρώπης είχε ήδη αγκαλιάσει τον πλανήτη όταν ο Goethe έθεσε το ζήτημα μιας «παγκόσμιας λογοτεχνίας», ενιαίας ως προς το ανθρώπινο περιεχόμενό της. Ακόμη βαθύτερες υλικές διαπλοκές, οι οποίες συμβαδίζουν με την οικουμενίκευση της μαζικής δημοκρατίας, ως πρώτου γνήσια πλανητικού κοινωνικού σχηματισμού, μας υποχρεώνουν σήμερα να στοχαστούμε πάνω στη δυνατότητα και στον χαρακτήρα μιας παγκόσμιας κουλτούρας. Οι αφορμές και το υλικό για τέτοιους στοχασμούς ασφαλώς δεν θα λείψουν στις επόμενες δεκαετίες, ίσως και στους επόμενους αιώνες. Γιατί οι παραπάνω διαπλοκές είναι αμετάκλητες, καθώς επιτελούνται υπό την πίεση μιας όλο και μεγαλύτερης πληθυσμιακής πυκνότητας, η οποία δεν πρόκειται να υποχωρήσει στο προβλεπτό μέλλον. Η τελειοποίηση των επικοινωνιακών και συγκοινωνιακών μέσων αποτελεί απλώς την τεχνική έκφραση μιας παγκόσμιας κατάστασης, μέσα στην οποία εξαφανίστηκαν σχεδόν εντελώς οι κενοί ανθρώπων χώροι και τα «φυσικά σύνορα». Ακριβώς όμως τέτοιους χώρους και τέτοια σύνορα προϋπέθεταν οι χωριστές κουλτούρες, κάθε μία από τις οποίες αναπτυσσόταν μέσα στο δικό της θερμοκήπιο.
Η «παγκόσμια λογοτεχνία» ήρθε ως έννοια στο προσκήνιο όταν ακόμη η ευρωπαϊκή κουλτούρα των Νέων Χρόνων έβαινε προς την αποκορύφωσή της. Αντίθετα, η παγκόσμια κουλτούρα τίθεται σήμερα στην ημερήσια διάταξη επειδή η ευρωπαϊκή κουλτούρα ξεπέρασε από καιρό το ζενίθ της, επειδή ο κύκλος των ευρωπαϊκών Νέων Χρόνων ως εποχής με ειδοποιά γνωρίσματα έκλεισε, ενώ άνοιξε ο κύκλος της πλανητικής εποχής. Τούτο φαίνεται και από το γεγονός ότι η γενική έννοια της κουλτούρας ή της «παιδείας» και του «πολιτισμού», όπως τη διαμόρφωσε η νεότερη ευρωπαϊκή κουλτούρα από την Αναγέννηση και μετά, αποσυντέθηκε βαθμηδόν στον 20ό αιώνα, έτσι ώστε στις ημέρες μας δεν είναι πια δυνατό να χρησιμοποιηθεί ως μίτος για τη διερεύνηση του προβλήματος της παγκόσμιας κουλτούρας· το πολύ πολύ χρησιμεύει για συγκριτικούς σκοπούς. Βέβαια, δεν επεξεργάζεται και δεν διαμορφώνει κάθε κουλτούρα και κάθε πολιτισμός μιαν περιγραφική ή κανονιστική έννοια περί κουλτούρας ή πολιτισμού. Εν πάση περιπτώσει, καμία κουλτούρα δεν επιδόθηκε ίσαμε σήμερα με τόση ένταση στην επεξεργασία μιας τέτοιας έννοιας όσο η νεότερη ευρωπαϊκή κουλτούρα. Τούτη συσχέτισε το πολιτισμικό ιδεώδες με ένα ιδεώδες παιδείας, το οποίο βέβαια όφειλε να προσανατολισθεί σε μιαν κανονιστική αντίληψη περί φύσεως και να θεμελιωθεί πάνω σε (εξευγενισμένες) φυσικές καταβολές, συνάμα όμως έθετε ως σκοπό του την αυτονόμηση της πολιτισμικής σφαίρας και την ανύψωσή της πάνω από τις υλικές σφαίρες της κοινωνικής ζωής. Αυτό αποτελούσε κάτι καινούργιο όχι μόνο σε σύγκριση με κουλτούρες οι οποίες δεν εκτιμούσαν ιδιαίτερα την παιδεία αλλά και με άλλες οι οποίες έκαναν βέβαια διάκριση ανάμεσα στο πεπαιδευμένο άτομο και στον απαίδευτο λαό, ωστόσο κατανοούσαν την παιδεία πρώτα πρώτα ως ηθική τελειοποίηση και προσδοκούσαν απ’ αυτήν να επιδράσει ευνοϊκά πάνω στη διαπαιδαγώγηση του λαού. Από την άποψη αυτή δεν απείχαν πολύ μεταξύ τους ο Σωκράτης και ο ανατολίτης γκούρου. Αντίθετα, η παιδεία υπό τη νεότερη ευρωπαϊκή έννοια ήταν πολιτισμικός αυτοσκοπός, μπορούσε να αποδεσμευθεί από άμεσες πρακτικές – ηθικές μέριμνες, και μάλιστα να συμμαχήσει και με τον Διάβολο, αν και συνδεόταν πάντα με την ελπίδα ότι θα έχει ευρύτερες ηθικές παρενέργειες, αφού μάλιστα η κατάκτησή της, όπως και η κατάκτηση της αρετής, απαιτούσε αυτοπειθάρχηση και αυτοϋπέρβαση. Ηταν ατομικό αγαθό, δηλαδή αποτελούσε αξία στο πλαίσιο μιας κεκηρυγμένα ατομικιστικής κουλτούρας, της αστικής, η οποία αρχικά είχε επιστρατεύσει αυτήν ακριβώς την αξία για να ξεχωρίσει ευδιάκριτα τον εαυτό της από ό,τι η ίδια χαρακτήριζε ως απαιδευσία και βαρβαρότητα της φεουδαλικής πολεμικής αριστοκρατίας.
Ετσι, μέσω της έννοιας της παιδείας η έννοια της κουλτούρας απέκτησε μια διάσταση που την ξεχώριζε αισθητά από ό,τι θα μπορούσαμε να ονομάσουμε «αντικειμενική έννοια της κουλτούρας». Τούτη εδώ σημαίνει τον λίγο – πολύ αυτονόητο και ανεξέταστο τρόπο ζωής μιας συλλογικής οντότητας, τα βραχύβια ή μακρόβια ήθη και έθιμά της, τις αντιλήψεις της για το καλό και το κακό, όπως εξαντικειμενικεύονται μέσα στην τέχνη και στη λατρεία της, τον τρόπο της να χαίρεται τη ζωή και να υποδέχεται τον θάνατο. Αυτή η αντικειμενική έννοια της κουλτούρας ισχύει εξίσου για τις «προμοντέρνες» και τις «μοντέρνες» κοινωνίες και κάνει τη συνηθισμένη σήμερα διχοτομία ανάμεσά τους ακόμη προβληματικότερη απ’ όσο είναι έτσι και αλλιώς.
Η έννοια του έθνους
Υπό τη μορφή της «λαϊκής κουλτούρας», η έννοια αυτή έπαιξε ένα ρόλο και στο πλαίσιο της αστικής σκέψης, καθώς χρησίμεψε, σε εκάστοτε διαφορετική εκδοχή και με εκάστοτε διαφορετική έμφαση, στη θεμελίωση της έννοιας του έθνους, μολονότι τούτη η τελευταία είναι ουσιαστικά έννοια πολιτική. Επειδή όμως η αστικοφιλελεύθερη και η αντιφιλελεύθερη έννοια περί έθνους από νωρίς ήδη τράβηξαν ξεχωριστούς δρόμους, την ιδέα της γηγενούς και κατά βάθος αμετάβλητης «λαϊκής κουλτούρας» την υποστήριξαν πολύ εντονότερα από τους αστούς ιδεολόγους οι εκπρόσωποι του κλασικού συντηρητισμού και του δεξιού εθνικισμού, οι οποίοι αισθάνονταν δυσπιστία απέναντι στις ατομικιστικές και κοσμοπολιτικές συμπαραδηλώσεις του αστικού παιδευτικού ιδεώδους· οι σοσιαλιστές και οι κομμουνιστές, πάλι, ανέμειξαν συχνά την έννοια της «λαϊκής κουλτούρας» με την έννοια της «τάξης» και της «ταξικής συνείδησης».
Οπως και να ‘χει, το θανάσιμο πλήγμα ενάντια στην αστική αντίληψη περί παιδείας και κουλτούρας δεν προήλθε από τις πλευρές αυτές αλλά από το λογοτεχνικό – καλλιτεχνικό κίνημα του μοντερνισμού και της πρωτοπορίας (avant-garde). Εδώ ο πολιτισμικός ατομικισμός αρχικά εξωθήθηκε στα άκρα, καθώς το δημιουργικό άτομο διεκδίκησε για τον εαυτό του το δικαίωμα να χρησιμοποιεί πολιτισμικά προϊόντα από όλες τις εποχές και όλες τις χώρες ως ισότιμα υλικά στο πλαίσιο όλο και καινούργιων συνδυασμών και ακόμη παραπέρα: να θεωρεί τέτοια υλικά τα πάντα, ανεξαρτήτως προελεύσεως και αρχικής εμπνεύσεως. Ετσι θα γεφυρωνόταν, όπως πίστευαν οι υπερασπιστές τέτοιων απόψεων, το χάσμα ανάμεσα σε «τέχνη» και «ζωή», το οποίο γεννιόταν από την προτεραιότητα του πολιτισμικού στοιχείου και της παιδείας απέναντι στους υπόλοιπους κοινωνικούς τομείς. Η παράδοξη συνέπεια αυτών των τοποθετήσεων και των δραστηριοτήτων ήταν ότι υπονομεύθηκε ακριβώς ο ακραίος ατομικισμός που διακήρυσσαν. Γιατί όπου τα πάντα μπορούν να αποτελέσουν κουλτούρα και πολιτισμικά αγαθά, εκεί δεν χρειάζεται να υπάρχουν καλλιτέχνες και πολιτισμικοί φορείς με την αστική έννοια των όρων. Η διαφήμιση, η κατανάλωση, η διασκέδαση και η κουλτούρα μπορούν να ταυτίζονται. Ολοι αυτοί οι παράγοντες οδήγησαν, από διαφορετικούς εκάστοτε δρόμους, σε μιαν παλινόρθωση της αντικειμενικής έννοιας της κουλτούρας. Ο,τι άλλοτε ονομαζόταν «λαϊκή κουλτούρα», τώρα ονομάστηκε «μαζική κουλτούρα», και μολονότι η πρώτη βρισκόταν υπό την αιγίδα της παράδοσης, ενώ η δεύτερη προσαρμόζεται στην εναλλασσόμενη μόδα, ωστόσο και στις δύο περιπτώσεις η έννοια της κουλτούρας είναι τόσο ευρεία ώστε μπορεί να αγκαλιάσει όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής, σβήνοντας τον χωρισμό ανάμεσα στην κουλτούρα ή στην παιδεία και στη ζωή· γι’ αυτό και σήμερα γίνεται λόγος για την «κουλτούρα του σώματος», την «κουλτούρα της διαμαρτυρίας», την «κουλτούρα του ωροσκοπίου», την «κουλτούρα της General Motors» ή την «κουλτούρα του Disney – Land» χωρίς να έχει κανείς την αίσθηση ότι τέτοιες εκφράσεις είναι εσφαλμένες ή στερούνται νοήματος. Από την άλλη πλευρά, η αντικειμενική έννοια της κουλτούρας, η οποία αναφερόταν στην παραδοσιακή λαϊκή κουλτούρα, εκλαϊκεύθηκε και διαδόθηκε στον αιώνα μας χάρη στην εργασία της αμερικανικής «πολιτισμικής ανθρωπολογίας».
Η ευρωπαϊκή κυριαρχία
Αποφασιστική παραμένει η διαπίστωση ότι ο δρόμος της παγκόσμιας κουλτούρας στην εποχή της οικουμενικής μαζικής δημοκρατίας μπορούσε να ανοίξει μονάχα μέσα από την επικράτηση της αντικειμενικής έννοιας της κουλτούρας στην α’ ή στη β’ εκδοχή της. Η διαμόρφωση και η διάδοση της παγκόσμιας κουλτούρας δεν συμβιβάζονται λοιπόν με την οποιαδήποτε έννοια περί κουλτούρας, παρά προαπαιτούν εντελώς συγκεκριμένα τον παραμερισμό της κυρίαρχης στους ευρωπαϊκούς Νέους Χρόνους αστικής αντίληψης περί κουλτούρας και παιδείας. Η παγκόσμια κουλτούρα πρέπει να περάσει αναγκαστικά πάνω από το πτώμα της τελευταίας και να ξεκινήσει με αφετηρία την αντικειμενική έννοια της κουλτούρας, και μάλιστα ως μαζικής κουλτούρας. Και αυτό όχι μόνο επειδή στο μεταξύ οι λαϊκές κουλτούρες είτε πέθαναν είτε έγιναν στείρες αλλά και για λόγους αναγόμενους στις δομικές διαφορές αναμεσα σε λαϊκή και σε μαζική κουλτούρα. Ενώ μια λαϊκή κουλτούρα μπορούσε να ανθήσει μονάχα κάτω από τις γεωγραφικές και δημογραφικές προϋποθέσεις που αναφέραμε στην αρχή, και ήδη γι’ αυτόν τον λόγο συνεπαγόταν από τη φύση της μιαν περιχαράκωση απέναντι σε άλλες λαϊκές κουλτούρας, η σύγχρονη δυτική μαζική κουλτούρα χαρακτηρίζεται από την απεριόριστη αφομοιωτική και συνδυαστική ικανότητά της. Η δυτική προέλευσή της διόλου δεν παρεμποδίζει την οικουμενίκευσή της. Γιατί η μαζικοδημοκρατική κουλτούρα της Δύσης ήδη στις απαρχές της, όταν δηλαδή ακόμη διαμορφωνόταν στο ποιοτικά υψηλό επίπεδο του λογοτεχνικού – καλλιτεχνικού μοντερνισμού και της πρωτοπορίας, άνοιξε διάπλατα τις θύρες σε ένα οικουμενικό συνδυαστικό παιχνίδι, καθώς έβαλε στο στόχαστρό της ταυτόχρονα και παράλληλα τόσο τον αστό όσο και τον ευρωκεντρισμό του αστικού πολιτισμού. Ετσι, η μαζικοδημοκρατική αντικειμενική έννοια της κουλτούρας, η οποία παραμέρισε τα κατάλοιπα της λαϊκής κουλτούρας, προπαντός όμως κατέλυσε την αστική έννοια της κουλτούρας και της παιδείας, αποτελεί τον αναγκαίο ιστορικό και δομικό όρο για τη γένεση μιας παγκόσμιας κουλτούρας ακριβώς όπως και η δυναμική της μαζικής δημοκρατίας στην ευρωπαϊκή και αμερικανική Δύση απετέλεσε και αποτελεί την κινητήρια δύναμη της οικουμενίκευσης του μαζικοδημοκρατικού κοινωνικού σχηματισμού. Μόνο όπου η κουλτούρα διαμορφώνεται ως συνδυασμός των πάντων με τα πάντα, χωρίς πάγιο κανόνα και αδιαφορώντας απέναντι στα ποιοτικά κριτήρια, όπως τα όριζε η αστική κουλτούρα, μπορεί να αναμένεται ότι οι προγενέστερες λαϊκές και εθνικές κουλτούρες θα αποσυντεθούν στα συστατικά τους στοιχεία, τα οποία κατόπιν θα χρησιμεύσουν ως υλικά σε ένα συνδυασμό οικουμενικού εύρους ανεξάρτητα από το ποια επιμέρους κουλτούρα θα υπερτερεί ποσοτικά ή θα δεσπόζει μέσα σ’ αυτόν τον υπερσυνδυασμό και ποια θα βγει ζημιωμένη. Και μόνο όπου κουλτούρα και ζωή ταυτίζονται ή τουλάχιστον τείνουν να ταυτισθούν, αρκεί από μόνη της η ομοιογένεια των υλικών όρων ζωής προκειμένου να παραχθεί μια λίγο – πολύ ενιαία παγκόσμια κουλτούρα.
Ωστε μια παγκόσμια κουλτούρα μπορεί να δημιουργηθεί μόνο αν η κουλτούρα εν γένει δεν θεωρείται πλέον υπέρτερη σφαίρα, αποτυπούμενη στην παιδεία ως ατομικό εκάστοτε απόκτημα. Η κύρια λειτουργία της θα ήταν να συνιστά ένα τεράστιο χωνευτήρι, δηλαδή να επιτελεί mutatis mutandis σε παγκόσμια κλίμακα ό,τι επιτέλεσε η μαζική κουλτούρα εντός του πολυεθνικού κράτους των Ηνωμένων Πολιτειών: να ισοπεδώνει και έτσι να ενοποιεί. Για να εκπληρωθεί μια τέτοια λειτουργία, ο μεγαλύτερος δυνατός κοινός παρονομαστής έχει βέβαια πολύ μεγαλύτερη σημασία απ’ όση έχουν τα ποιοτικά στοιχεία και οι διαχωρισμοί που αυτά συνεπάγονται. Το άτομο θα έπρεπε να συμμετέχει στην παγκόσμια κουλτούρα εξίσου αυτονόητα και άκοπα όπως συμμετέχει σήμερα στη μαζική κουλτούρα ή όπως συμμετείχε χθες στη λαϊκή κουλτούρα. Κοντολογίς: η μόνη δυνατή παγκόσμια κουλτούρα δεν θα ήταν άλλη από τη σημερινή δυτική μαζική κουλτούρα σε οικουμενική κλίμακα. Οι διαφορές μορφής και περιεχομένου από ήπειρο σε ήπειρο και από χώρα σε χώρα θα βάραιναν πολύ λίγο, όπως πολύ λίγο βαραίνουν και μέσα στο πλαίσιο της σημερινής δυτικής μαζικής κουλτούρας. Γιατί το ουσιαστικό εδώ δεν είναι το περιεχόμενο ή η μορφή, παρά το ίδιο το συνδυαστικό παιχνίδι ανάλογα με τον εκάστοτε επίκαιρο και ενδιαφέροντα τομέα κοινωνικής δραστηριότητας.
Πολιτισμικά μεγέθη
Αν όμως η διαμόρφωση της δυτικής μαζικής κουλτούρας αποτελεί αναγκαίο όρο (και συνάμα δομικό πρότυπο) της παγκόσμιας κουλτούρας, από την άλλη πλευρά δεν συνιστά επαρκή όρο. Μια παγκόσμια κουλτούρα, στην οποία όλοι οι πολίτες του κόσμου θα μετείχαν εξίσου αυτονόητα όπως μετείχαν τα μέλη των αλλοτινών φυλών και εθνών στις αλλοτινές λαϊκές κουλτούρες, θα απαιτούσε, εκτός από τον μαζικό χαρακτήρα της κουλτούρας, να μη μεταβάλλονται τα πολισμικά ζητήματα σε επίμαχα σημεία και σε πεδία μάχης. Αυτό θα ήταν δυνατό να γίνει είτε επειδή θα εξέλιπαν οι μείζονες συγκρούσεις στο πλαίσιο μιας αρμονικής παγκόσμιας κοινωνίας είτε επειδή η πολιτισμική διάσταση δεν θα περιλαμβανόταν στα agenda των συγκρούσεων. Καμία όμως από τις δύο αυτές δυνατότητες δεν έχει σοβαρές προοπτικές πραγμάτωσης στο μέλλον. Η παγκόσμια κοινωνία δεν πρόκειται να συνεπιφέρει την παγκόσμια αλληλεγγύη, όπως και η εθνική κοινωνία δεν μπόρεσε να επιτύχει την αλληλεγγύη μεταξύ των κοινωνικών τάξεων και ομάδων. Και όσο μέσα στο πλαίσιο της παγκόσμιας κοινωνίας θα λαμβάνουν χώρα οξείες συγκρούσεις, οι οποίες θα ξεπερνούν το επίπεδο ζωικών αγώνων για τη φυσική επιβίωση, τα αντίστοιχα συλλογικά υποκείμενα θα προσδίδουν έμφαση και νομιμοποίηση στους υλικούς τους σκοπούς επικαλούμενα συμβολικά – πολιτισμικά μεγέθη. Στο πλαίσιο μιας παγκόσμιας κουλτούρας, της οποίας οι αξίες θα αναγνωρίζονταν κατ’ αρχήν από όλες τις πλευρές αλλά θα ερμηνεύονταν διαφορετικά από την καθεμιά τους, τα πράγματα θα έμοιαζαν λοιπόν από την άποψη αυτή με την κατάσταση που επικρατούσε μέσα στις εθνικές και λαϊκές κουλτούρες.
Το παλιό και το καινούργιο
Ολα αυτά όμως αφορούν το μακρινό υποθετικό μέλλον. Το παρόν και το προβλεπτό μέλλον χαρακτηρίζονται από μιαν αμφισημία ή αμφιπλευρικότητα. Η οικουμενική εξάπλωση της δυτικής μαζικής κουλτούρας αποδυνάμωσε όλο και περισσότερο τις εθνικές και τις λαϊκές κουλτούρες· η αναγέννησή τους πάνω στην προγενέστερη βάση είναι άκρως απίθανη, αν λάβουμε υπόψη την πύκνωση της διεθνούς επικοινωνίας και την αύξουσα ομοιομορφία του εξωτερικού τρόπου ζωής. Από την άλλη μεριά, όμως, τα πραγματικά ή φανταστικά τους κατάλοιπα παραμένουν αρκετά ισχυρά ώστε να χρησιμεύουν ως συμβολικά όπλα και να εμποδίζουν την απερίφραστη καθολική ομολογία πίστεως σε μία και μόνη παγκόσμια κουλτούρα. Τα συλλογικά υποκείμενα ζουν σήμερα και θα ζουν και στο προβλεπτό μέλλον μέσα σε μιαν πολιτισμικά ερμαφρόδιτη κατάσταση, η οποία εξηγεί και ορισμένα σχιζοειδή γνωρίσματα της συμπεριφοράς τους. Ενώ η αστική κουλτούρα και παιδεία πνέει τα λοίσθια στις χώρες της γένεσης και της ακμής της, οι συνήθειες ζωής που υπαγορεύει η σύγχρονη κατανάλωση, οι τρόποι του εργάζεσθαι που επιβάλλει η σύγχρονη τεχνική και οι μορφές διασκέδασης που συναρτώνται με τα ηλεκτρονικά μέσα συγκλίνουν από κοινού σε μια λίγο – πολύ ομοιογενή παγκόσμια κουλτούρα.
Πάνω από την αντικειμενική αυτή πολιτισμική βάση αιωρούνται οι εθνικές και λαϊκές κουλτούρες, οι οποίες έχουν βέβαια συρρικνωθεί σε στερεότυπα και μεταφρασθεί στην εικονογλώσσα της μαζικής κουλτούρας, όμως ακόμη και ως φαντάσματα είναι σε θέση να κινητοποιήσουν μάζες, αν άλλοι παράγοντες πιέζουν προς αυτήν την κατεύθυνση. Η οικουμενική ενοποίηση του τεχνικού εξοπλισμού στην καθημερινή ζωή και στον τόπο εργασίας δεν θα μπορέσει καθ’ εαυτήν να παραμερίσει τούτον τον διχασμό. Γιατί η σύγχρονη τεχνική, παρά τη δυτική της προέλευση, είναι κοσμοθεωρητικά ουδέτερη και έτσι πολύ διαφορετικά πολιτισμικά περιεχόμενα μπορούν να συνυπάρχουν πάνω στην ίδια τεχνολογική βάση και ας μην αναφέρουμε καθόλου το γεγονός ότι ακριβώς οι ελεύθεροι χώροι μιας εκτεχνικευμένης κοινωνίας δίνουν ευρύ πεδίο δράσεως σε τοποθετήσεις εχθρικές προς την τεχνική. Εν πάση περιπτώσει η επιστροφή στις λίγο – πολύ αυτοφυείς και αυτοτελείς κουλτούρες αποκλείεται όσο η πληθυσμιακή πυκνότητα σε οικουμενική κλίμακα καθιστά αναπόδραστη την εντατική επικοινωνία. Υπό τις προϋποθέσεις αυτές η πολιτισμική ποικιλία με συλλογικούς φορείς μπορεί να υφίσταται μόνο ως πολιτισμική
πηγή -http://yannisstavrou.blogspot.gr/2009/12/19-1998-goethe_25.html
Δεν πρόλαβα σήμερα να καταγράψω τις απατεωνιές της ελληνικής κοινωνίας εναντίον του κράτους που ανακαλύφθηκαν σήμερα.Διάβασα γιά την απατεωνιά της αποσπασμένης υπαλλήλου στο γραφείο του υπουργού παιδείας Κωνσταντίνου Αρβανιτόπουλου, που φαίνεται εδώ Μιά απατεωνιά ενός εκατομμυρίου ευρώ, από πέντε γαλάζια στελέχη της κομματοκρατίας.Αν απο ένα δημοσίευμα προκύπτει αυτό το αποτέλεσμα, είναι περίπου σίγουρο ότι σήμερα θα πρέπει να ανακαλύφθηκαν άλλα δέκα περιστατικά που εμπλέκουν άλλους 50 δημοσίους υπαλλήλους σε απάτες έναντι του ελληνικού δημοσίου.Και είναι περίπου σίγουρο, ότι άλλα 100 περιστατικά απάτης διενεργήθηκαν σήμερα και δεν αποκαλύφθηκαν.Ποιό είναι άραγε το ποσό που κλάπηκε σήμερα από το ελληνικό δημόσιο, άρα από τους συνταξιούχους, και τις κοινωνικές υπηρεσίες του κράτους;Πέντε εκατομμύρια ευρώ, πενήντα εκατομμύρια ευρώ;Κανείς δεν το ξέρει. Ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις.Οσο υπάρχουν αυτές οι κομματοσκυλικές φάλαγγες που λυμαίνονται το Δημόσιο γνωρίζοντας ότι είναι ελάχιστες οι πιθανότητες να τιμωρηθούν,οι μειώσεις μισθών και συντάξεων θα συνεχιστούν ασχέτως του τι λένε τα κομματόσκυλα που κυβερνούν σήμερα την χώρα. Ο μόνος τρόπος να σταματήσει η λεηλασία του δημοσίου από την κομματοσκυλική μαφία,είναι να οδηγηθούν οι κομματοσκυλικές δυνάμεις σε ειδικό δικαστήριο, και τα κομματοσκυλικά στελέχη τους να γνωρίζουν, ότι αν πιαστούν,θα πάνε ισόβεια και η περιουσία τους θα κρατικοποιηθεί.
Οσο δεν υπάρχει αυτός ο φόβος, είναι σίγουρο ότι οι μαφιόζοι θα συνεχίζουν να λυμαίνονται την περιουσία του ελληνικού λαού.
http://www.tovima.gr/society/article/?aid=536816
Δεν γνωριζω αν έχουν δίκιο η άδικο οι διοικητικοί υπάλληλοι των πανεπιστημίων που απεργούν εδώ και 8 εβδομάδες.Δεν έχω κανένα συγκριτικό στοιχείο γιά καταλήξω αν είναι πολλοί η λίγοι.
Αυτό που γνωρίζω από τις εφημερίδες είναι ότι πληρώνονται κανονικά.Και πληρώνονται λέει κανονικά διότι το τμήμα μισθοδοσίας απεργεί.Και όσο θα απεργεί, θα πληρώνονται.Αυτό δεν μπορώ να το καταλάβω.Στον ιδιωτικό τομέα,αν το τμήμα μισθοδοσίας απεργούσε, οι υπάλληλοι δεν θα μπορούσαν να πληρωθούν.Στον δημόσιο τομέα, φαίνεται ότι όλα είναι αυτόματα και ο μισθός πέφτει κανονικά χωρίς ανθρώπινη παρέμβαση,με εξαίρεση την παρέμβαση των φορολογουμένων που θα πληρώσουν την μισθοδοσία βρέξει χιονίσει.Αν η μισθοδοσία πέφτει αυτόματα στο δημόσιο, είναι βέβαια ν΄απορεί κανείς γιατί χρειάζονται υπάλληλοι γιά τα τμήματα μισθοδοσίας.
Πέρα όμως από αυτούς τους αφελείς προβληματισμούς μου,αυτά που μου κάνουν εντύπωση είναι τα εξής
1/υπάρχει άραγε κράτος στον κόσμο (όχι χρεωκοπημένο όπως το δικό μας αλλά κανονικό κράτος) που δεν γνωρίζει τα στοιχεία των διοικητικών υπαλλήλων που απασχολεί στα κρατικά πανεπιστήμια, και τα ζητά απεγνωσμένα από τους κομματοσκυλικούς πρυτάνεις εδώ και τρείς μήνες;Δεν νομίζω ότι υπάρχει τέτοιο κράτος.Σε οποιοδήποτε κράτος, υπουργός που θα έδινε χρήματα σε πανεπιστήμιο γιά να μισθοδοτεί υπαλλήλους τα χαρακτηριστικά των οποίων δεν γνωρίζει, θα βρισκόταν ήδη στην φυλακή.Σε μιά χρεωκοπημένη χώρα όπως η Ελλάδα, όπου κόβονται μισθοί και συντάξεις, ο υπουργός αυτός θα είχε ήδη καταδικαστεί σε ισόβια.
2/υπάρχει κράτος στην υφήλιο, όπου φοιτητές κρατάνε το δωμάτιο της φοιτητικής εστίας επί 22 χρόνια όπως συμβαίνει στην Ελλάδα,υπενοικιάζοντας το,χωρίς να υπάρχει κρατικός μηχανισμός γιά να επανακτήσει το δημόσιο το δωμάτιο πίσω και να το δώσει σε φοιτητή που το έχει ανάγκη;Δεν υπάρχει τέτοιο κράτος, εκτός κι΄αν το κράτος αυτό έχει πλέον διαλυθεί, οπότε και επικρατεί η ανομία.Υπάρχει κράτος όπου ανακαλύπτεται τέτοια ανομία έστω και μετά από 22 χρόνια όπου ο φοιτήτης που υπενοικίαζε το δωμάτιο αδιαφορώντας γιά τον συμπολίτη του που το είχε ανάγκη,δεν έχει να φοβηθεί τίποτα;Δεν υπάρχει τέτοιο κράτος παρά μόνο αν ελέγχεται από την μαφία και ο φοιτητής που το υπενοικίαζε ανήκει σ΄αυτή την μαφία.
3/ υπάρχει κράτος στην υφήλιο όπου οι διοικητικοί υπάλληλοι των πανεπιστημίων,κρατούν ομήρους τόσες χιλιάδες φοιτητές γιά τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς κανέναν ενδοιασμό;Θα μπορούσε να προβάλλει κανείς ότι δεν έχουν άλλη επιλογή.Κι' όμως είχαν κι΄άλλες επιλογές.Ας πάρουμε τους πρωτοετείς που κατάγονται από την επαρχία.Θα μπορούσαν να γράψουν αυτούς τους φοιτητές, ώστε
α/να μπορέσουν να πάρουν δωμάτιο στην φοιτητική εστία (όσοι δικαιούνται)
β/να μπορούν να τρώνε στο φοιτητικό εστιατόριο
γ/να μπορέσουν ν΄αγοράσουν την φοιτητική κάρτα γιά τα μέσα μαζικής μεταφοράς
Δεν το κάνουν όμως.Διότι δεν τους ενδιαφέρουν οι συνάνθρωποι τους που έχουν πρόβλημα.
Επιπλέον, δεν δείχνουν να έχουν συνειδητοποιήσει ότι είναι υπάλληλοι πανεπιστημίων μιάς χρεωκοπημένης χώρας.
Ολα αυτά δεν θα οδηγήσουν σε τίποτα που να είναι θετικό γιά τους ίδιους η γιά την κοινωνία.Ανεξέλεγκτα πανεπιστήμια με κρατικούς πόρους δεν μπορούν να υπάρχουν σε οποιαδήποτε χώρα.Πόσο μάλλον σε χρεωκοπημένη χώρα.
Μπροστά σ' αυτή την κατάσταση,και αν αυτά τα δύο πανεπιστήμια επιμείνουν στην πορεία τους, δύο είναι οι δρόμοι:
-είτε αυτά τα πανεπιστήμια θα βρούν επιπρόσθετους πόρους (ιδιωτικούς) γιά να συνεχίσουν να ζούν όπως πρίν από την κρίση(δεν βλέπω καμμιά προσπάθεια πρός αυτή την κατεύθυνση )
-είτε αυτά τα δύο πανεπιστήμια θα κλείσουν
Η κομματοσκυλική διακυβέρνηση θα σκεφτεί βέβαια και τρίτο δρόμο λόγω της φύσης της : πώς θα μπορούσε να αρμέξει ακόμα γιά λίγο τους έλληνες φορολογούμενους ώστε να συνεχίσει την λειτουργία των δύο ιδρυμάτων χωρίς να υποστεί το κόστος του κλεισίματος τους.Αυτό όμως μπορεί να κρατήσει το πολύ ένα -ενάμισυ χρόνο.Μετά, το κομματοσκυλικό σύστημα διακυβέρνησης δεν θα υπάρχει, και το κλείσιμο η μή των δύο πανεπιστημίων θα επανέλθει στο προσκήνιο.
Αυτό που είναι τραγικό, δεν είναι ότι οι διοικητικοί υπάλληλοι δεν έχουν κατανοήσει την πραγματικότητα.Αυτό που είναι τραγικό, είναι ότι οι εκπαιδευτικοί των πανεπιστημίων που εχουν κατανοήσει την κατάσταση,δεν λένε λέξη.Ετσι πάντα γίνεται όταν μιά χώρα παρακμάζει.Οι διανοούμενοι σιωπούν.
1/τέσσερις συμπολίτες μας καταδικάστηκαν από δικαστήριο της Καλαμάτας γιά έκδοση πλαστών τιμολογίων 8 εκατομμυρίων ευρώ και ζημιά γιά το δημόσιο της τάξης του 1,5 εκατομμυρίου ευρώ. 2/γύρω στις 50 επιχειρήσεις εντοπίστηκαν να κόβουν πλαστά τιμολόγια της τάξης των 50 εκατομμυρίων ευρώ, με συνέπεια μιά ζημιά γιά το Δημόσιο της τάξης των 10 εκατομμυρίων ευρώ. 3/μιά τσιγγάνα πιάστηκε να δηλώνει 15 παιδιά ενώ αυτά μάλλον δεν υπάρχουν όλα, με αποτέλεσμα να παίρνει επίδομα από το δημόσιο γιά τα παιδιά, της τάξης των 2800 ευρώ τον μήνα.Στα πλαίσια του κομματοσκυλικού κράτους που έχει στηθεί, η κομπίνα είναι πανεύκολη.Πάς στο ληξιαρχείο, και μ΄έναν μάρτυρα,δηλώνεις π.χ. την γέννηση ενός παιδιού τον μήνα.Σε 15 μήνες οποιαδήποτε γυναίκα μπορεί να παίρνει επίδομα 2800 ευρώ τον μήνα.Ποιός να ξέρει πόσες χιλιάδες γυναίκες έχουν ασκήσει αυτό το εύκολο και αυτονόητο δικαίωμα στο κράτος της απατεωνιάς.Αν είναι χίλιες γυναίκες, η ζημιά γιά τον έλληνα φορολογούμενο είναι μόνο 2,8 εκατομμύρια ευρώ τον μήνα.Δηλαδή γύρω στα 33 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο.Αν σκεφτεί κανείς ότι γιά να εξοικονομήσει το Δημόσιο 50 εκατομμύρια ευρώη τον χρόνο έκοψε από τον συνταξιούχο του ΟΓΑ, 15 ευρώ/μήνα από την σύνταξη του,καταλαβαίνουμε πόσο μη αμελητέα είναι αυτή η απάτη. 4/όπως φαίνεται εδώ εντοπίστηκαν απατεώνες που έκαναν σεμινάρια με 610 ευρώ την ώρα που πλήρωναν οι ευρωπαίοι φορολογούμενοι. Δύσκολο να κάνει κανείς τον απολογισμό της ημέρας σε ότι αφορά τον αριθμό των κομπιναδόρων και την ζημιά γιά το ελληνικό δημόσιο.Φαίνεται να είναι μερικές εκατοντάδες κομπιναδόροι και και μερικές δεκάδες εκατομμύρια ζημιά γιά το δημόσιο γιά την σημερινή ημέρα.Μικρά μου φαίνονται τα νούμερα γιά την συγκεκριμμένη ημέρα σε σχέση με την κάθε ημέρα που βιώνουμε τα τελευταία 4 χρόνια στην χώρα του πολιτισμού της απάτης.Μπορεί να έτυχε η μέρα.Η μπορεί να μου διέφυγαν δεδομένα. Ο πολιτισμός της απάτης καλά κρατεί, και αναμένουμε τα επόμενα δείγματα.
