ΙΔΡΥΜΑ ΚΟΝΔΥΛΗ- "KONDIAF" (KONDYLIS INSTITUTE FUR KULTUREANALYSE UND ALTERATIONSFORSCHUNG)

Η γεννέτειρα του Παναγιώτη Κονδύλη μέσα στην παρακμή της, δεν γνωρίζει κάν την ύπαρξη του μεγαλύτερου διανοητή των Νέων Χρόνων.

Δεδομένου ότι η Ελλάδα δεν γνωρίζει φυσικά και το έργο αυτού του μεγάλου Ελληνα, δεν θα μπορούσε όπως είναι φυσικό, έστω να σκεφτεί ότι πρέπει να δημιουργήσει ένα ίδρυμα γιά την μελέτη του έργου του.

Ευτυχώς για τον Π. Κονδύλη και το έργο του, η δεύτερη πατρίδα του, η Γερμανία δεν βιώνει περίοδο παρακμής.Ετσι,το 2006 με πρωτοβουλία Γερμανών ακαδημαϊκών δημιουργήθηκε στη Χάγη της Γερμανίας το Ίδρυμα Κονδύλης- "Kondylis-Institut für Kulturanalyse und Alterationsforschung" (KONDIAF).
Ετσι, θα μπορέσουν έστω οι Ελληνες που γνωρίζουν γερμανικά, να μελετήσουν το έργο του Κονδύλη, και σταδιακά να μεταδοθεί αυτή η γνώση ευρύτερα σε όλους τους Ελληνες στο μέλλον.

Παρακάτω είναι η διεύθυνση της ιστοσελίδας.

http://www.kondiaf.de/

Τέλος στον σύνδεσμο που ακολουθεί φαίνεται η πλήρης βιβλιογραφία για τον Π. Κονδύλη

http://www.yannisstavrou.gr/panajotis-kondylis-d.htm

Οι έλληνες που κατανοούν την σημερινη παρακμή της χώρας τους δεν πρέπει νομίζω να νοιώθουν άβολα από το γεγονός ότι η Γερμανία είναι αυτή που τιμά πρός το παρόν τον Κονδύλη.Η Γερμανία τον τιμά ως κληρονόμο και διάδοχο της πνευματικής της παραδοσης και όχι λόγω του ότι είναι έλληνας.

Παρακάτω ακολουθεί απόσπασμα απο τον ιστότοπο του Κώστα Κουτσουρέλλη με τίτλο "Παναγιώτης Κονδύλης - 1943-1998 - Δέκα χρόνια από τον θάνατό του "

«Με τον θάνατο του μεγάλου Έλληνα φιλοσόφου Παναγιώτη Κονδύλη», θα τον νεκρολογήσει στην Berliner Zeitung ο Γκούσταφ Ζάιμπτ, «η Γερμανία χάνει έναν από τους σημαντικότερους κληρονόμους και διάδοχους της πνευματικής της παράδοσης. Μόνο μ’ αυτό το παράδοξο μπορεί να ειπωθεί η σημασία αυτού του θανάτου». Και θα καταλήξει: «Ο Κονδύλης υπήρξε συνεχιστής της γερμανικής παράδοσης της δύστροπης, οχληρής σκέψης. Τη στάση του αυτή την υποβάσταζε πάντα μια σπάνια πνευματική ελευθερία και μια σχεδόν αδιόρατη ευαισθησία: ο Κονδύλης δεν μπορούσε τα συνθήματα, την ωραιολογία, τον ναρκισσισμό. Όμως και η σκληρότητά του ήταν μεσογειακή, φωτεινή και ανθρώπινη. Ο ακαταπόνητος πέθανε, προτού ολοκληρώσει το ογκωδέστερο έργο του. Το καλοκαίρι λογάριαζε να το περάσει στην Ελλάδα».


Πρώτη δημοσίευση:
εφ. Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Κυριακή, 20 Ιουλίου 2008