"ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΕΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ" - ΜΕ ΤΟΥΣ Σ. ΚΟΥΤΡΟΥΛΗ ΚΑΙ Γ. ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑ - 30/11/2010

8 Δεκεμβρίου 2010  ,ώρα 19.00 .“Αισθητική και Ιδεολογίες του Νέου Ελληνισμού” Συζήτηση με τους Γ. Καραμπελιά και Σ. Κουτρούλη, πάνω στο ομώνυμο βιβλίο του τελευταίου. Στο Βιβλιοπωλείο «Χωρίς Όνομα», Φανερωμένης 8, Χολαργός (100 μέτρα από τον σταθμό μετρό Χολαργού

 Ακολουθεί απόσπασμα από το βιβλίο

"Εξετάζοντας την πορεία του λαού μας, τις αξίες και τα μέτρα που αυτός διαμόρφωσε, τις ιδεολογίες που τον καθόρισαν, είτε ως «απεικόνιση της πραγματικότητας», είτε ως «ψευδή συνείδηση», αλλά και τις αισθητικές του προτάσεις, καταλήξαμε ότι στη σκέψη του Ν. Χατζηκυριάκου-Γκίκα και της Δόμνας Σαμίου «σημασία στη ζωή έχει να μπορεί από το τίποτα να γίνει το παν», όπως και στον στίχο του Ο. Ελύτη «ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας» συνοψίζονται, με προσφυή και εύστοχο τρόπο, η εξέλιξη, οι αγωνίες και τα πάθη του νεότερου ελληνισμού.

Στις σελίδες που ακολουθούν, δοκιμάζουμε να απαντήσουμε σε ερωτήματα όπως:

Υπάρχει στον ελληνισμό μία αντίληψη διαφορετική από αυτή που συναντούμε αρχικά στη Δύση και κατόπιν σε όλο τον σύγχρονο κόσμο, όπου ο Άνθρωπος και ο Κόσμος, ο Άνθρωπος και η Φύση, είναι δύο μεγέθη διαφορετικά και ανταγωνιστικά;

Η συνεργασία των βαλκανικών λαών για την απελευθέρωση από την οθωμανική κυριαρχία ήταν μια παροδική πολιτική συμμαχία, που επρόκειτο μοιραία να τη διαδεχθεί η διαμάχη των εθνικισμών;

Υπάρχει μια πνευματική ατμόσφαιρα, που μαζί με γεωπολιτικούς παράγοντες ευνοεί τη βαλκανική συνεργασία, ώστε να τη θεωρήσουμε, εντέλει, ως ένα «Βυζάντιο μετά το Βυζάντιο»;

Ο κοινοτισμός και ο συνεργατισμός, που με διάφορες μορφές αναπτύχθηκαν στην ορθόδοξη Ανατολή (από την Ελλάδα μέχρι τη Ρωσία) αποτελεί μια γεωοικονομική αποκλειστικά αναγκαιότητα ή ευνοήθηκε και από άλλους παράγοντες -όπως είναι η θρησκεία- που κομίζουν με έναν βαθύ, συνεχή, επίμονο και υποδόριο τρόπο, αξίες;

Γιατί η Βαλκανική Συνεργασία ενδιέφερε ανθρώπους που είχαν τόσο διαφορετικές κατά τα άλλα κοσμοθεωρίες, όπως ο Π. Κανελλόπουλος, ο Γ. Κορδάτος και ο Ν. Ζαχαριάδης;

Με τέτοια ερωτήματα ξεκινήσαμε αυτό το νοερό, στοχαστικό ταξίδι, όπου οι προσωπικές αγωνίες και εμπειρίες προσπαθούν να συναντηθούν με τις αντίστοιχες της εθνικής και κοινωνικής μας συλλογικότητας. Είχαμε πλοηγούς κάποιους που, σαν τον Νίτσε, αποθεμελίωσαν τον εργαλειακό ορθολογισμό και τα κλειστά συστήματα σκέψης, αλλά και τον Κ. Καραβίδα, τον Ι. Δραγούμη, τον Γιάννη Ρίτσο, τον Νικηφόρο Βρεττάκο.

Στις σελίδες που ακολουθούν, η θεματολογία μας δεν αποσκοπεί να εξαντλήσει το παλίμψηστο του νεότερου ελληνισμού, ούτε να χαρτογραφήσει εξαντλητικά όλα τα ιδεολογικά ρεύματα ή τις αισθητικές αντιλήψεις που έκαναν εμφανή την παρουσία τους, αλλά να επισημάνουμε ορισμένους ουσιώδεις κατά τεκμήριο όρους του.

Με αυτόν τον τρόπο θεωρούμε ότι η ρωμιοσύνη, ο ελληνισμός, ο «Άη Λαός», ο απροσκύνητος χαρακτήρας του, τα πάθη και οι αντιφάσεις του, απεικονίζονται εξίσου σε ένα ποίημα του Ρίτσου και σε έναν πίνακα του Τσαρούχη με θέμα το ζεϊμπέκικο.

Ο Γ. Θεοτοκάς, ο Ν. Χατζηκυριάκος-Γκίκας, ο Τζούλιο Καΐμη, ο Μ. Καραγάτσης αποτελούν μέλη της εξαίσιας παρέας που ονομάστηκε «γενιά του ’30». Κινήθηκαν με άνεση ανάμεσα στην τζαζ και το ζεϊμπέκικο, τον Θεόφιλο και τον Ματίς, τον Ντοστογιέφσκι και τον Παπαδιαμάντη, τον Καραγκιόζη και τον Πικάσο, την αρχιτεκτονική του Αιγαίου και τον Λε Κορμπιζιέ, δηλαδή ανάμεσα στα γνήσια και αυθεντικά στοιχεία του νέου ελληνισμού και το άνοιγμα στις πιο προωθημένες αναζητήσεις του «μοντέρνου» κόσμου, όπως ήταν ο σουρεαλισμός. Η μελέτη της σκέψης τους είναι οδηγός και πολύτιμη μαρτυρία.

Ο Ι. Συκουτρής, ο εξαιρετικός φιλόλογος και στοχαστής, που δεν μπόρεσε να ανθέξει στα εμπόδια που του έθεσε η κυρίαρχη θλιβερή πανεπιστημιακή μετριότητα της εποχής του και το πλήρωσε στο τέλος με την ίδια τη ζωή του, μετεώρισε τη σκέψη του ανάμεσα στον πλατωνικό ιδεαλισμό και την «πολυθεΐα των αξιών».

Το ποίημα του Γ. Ρίτσου Αποχαιρετισμός, αποτελεί μια αναφορά στον μαρτυρικό θάνατο του Γρηγόρη Αυξεντίου, αλλά και έναν ύμνο στο «παλικάρι» που, αν και ερωτευμένο με τη ζωή, προτιμά τον αξιοπρεπή, τον αγέρωχο θάνατο, από μια ζωή χωρίς ντροπή, χωρίς σεβασμό.

Ο Μιχάλης Ράπτης (Πάμπλο), ο διεθνιστής επαναστάτης, ο γνήσιος πατριώτης, εναρμονίζει τα αιτήματα της άμεσης δημοκρατίας, του κοινοτισμού και του συνεργατισμού με το Ιερό.

Ο Σ. Ράμφος, ξεκινώντας από μια μαρξιστική νεότητα, όδευσε σε όλα τα πιθανά πνευματικά ρεύματα για να καταλήξει, στα ύστερά του, ενθουσιώδης υμνητής του αμερικανισμού και του δυτικού παραδείγματος. Από αυτή την πλευρά θυμίζει τον Τ. Νέγκρι που από την αυτονομία, τον εργατισμό και μια ριζοσπαστική επανερμηνεία του μαρξισμού, εμφανίζεται στα τελευταία του κείμενα θαυμαστής της Αυτοκρατορίας.

Ο Ν. Δήμου, ένας ευπώλητος συγγραφέας, που επιτίθεται κατά του λεγόμενου νεοελληνικού ανορθολογισμού, εγκλωβίζεται τελικά στις αντιφάσεις της σκέψης του και στις έντεχνες αποσιωπήσεις του. Θαυμαστής του Ελύτη και του Π. Γιαννόπουλου, αποδεικνύεται ότι σε πολλά θεμελιώδη και κρίσιμα θέματα, όπως η πολιτιστική θέση του νεότερου ελληνισμού, έχει παρεμφερείς απόψεις με εκείνους που θεωρεί αντιπάλους του, δηλαδή τους «νεο-ορθόδοξους».

 Η σφριγηλότητα, η πολυμέρεια, η λογική συνέπεια και η ευρύτητα του στοχασμού του Παναγιώτη Κονδύλη, όπως και η ακρίβεια και η τελειότητα της γλώσσας του, αποτελούν μία εξαίρεση και μια ηχηρή αντίθεση στην κυρίαρχη στη χώρα μας σκέψη. Έχοντας αφομοιώσει με κριτικό και γόνιμο τρόπο όλο τον ευρωπαϊκό πολιτισμό (και μάλιστα στην πρωτότυπη μορφή του, αφού γνώριζε άριστα παραπάνω από πέντε ευρωπαϊκές γλώσσες), παρήγαγε, στη σύντομη ζωή του, μίας τέτοιας ποιότητας και έκτασης έργο που στη χώρα μας έχει πολύ λίγο αποτιμηθεί, ενώ στην υπόλοιπη Ευρώπη είναι αντικείμενο συνεχούς και προσεκτικής μελέτης. Όση βαθιά πολιτική και θεωρητική σκέψη δεν μπόρεσαν να παράξουν οι διάφοροι πανεπιστημιακοί, που τράφηκαν πλουσιοπάροχα στο πρυτανείο των Ευρωπαϊκών Προγραμμάτων και τα βαρύγδουπα ιδρύματα διαμόρφωσης της αμυντικής και εξωτερικής πολιτικής, που χρηματοδοτούνται αφειδώς από το ελληνικό κράτος και από μη κυβερνητικές οργανώσεις του εξωτερικού, τη δημιούργησε ο Π. Κονδύλης, αυτός ο «επαΐων του περιθωρίου», όπως αποκαλούσε τον εαυτό του. Εδώ εξετάζουμε μόνο μια επιμέρους αλλά κρίσιμη πλευρά της σκέψης του: Η Ευρώπη, διατείνεται, θα πρέπει να μετακινηθεί αναγκαστικά, από τον Ευρωαντλαντισμό στην Ευρασία. Όπως και όλο το υπόλοιπο έργο του χαρακτηρίζεται από αξιολογική ουδετερότητα, σαφή διάκριση του Είναι και του Δέοντος, ρεαλισμό, ορθολογική περιγραφή του πραγματικού.

Ο Θουκυδίδης είναι ένας τόσο παλιός, αλλά και τόσο σύγχρονος στοχαστής μας. Έδειξε, πολύ νωρίτερα και πολύ πληρέστερα από άλλους μεταγενέστερους στοχαστές, ότι ο άνθρωπος, όσο κι αν περνούν τα χρόνια και αλλάζουν οι εποχές, διατηρεί ως αναλλοίωτη ανθρωπολογική σταθερά την επιθυμία για Ισχύ. Με στόχο την επαύξησή της δημιουργεί συμμαχίες και αντιπαλότητες, φιλίες και εχθρότητες, δηλαδή μετέχει της πολιτικής. Με αυτή την οπτική οι αξίες, οι ιδέες, οι θρησκείες υπάρχουν και παίζουν έναν διόλου ευκαταφρόνητο ρόλο, που όμως δεσμεύεται από άλλες υπέρτερες στοχοθεσίες ώστε:

Για έναν τύραννο ή για μια πολιτεία που ασκεί ηγεμονία τίποτε δεν είναι παράλογο αν είναι συμφέρον, τίποτε δεν είναι οικείο αν δεν εμπνέει εμπιστοσύνη. Ανάλογα με τις περιστάσεις, πρέπει να συμπεριφέρεται σαν φίλος ή σαν εχθρός. Και εκείνο που μας συμφέρει εδώ δεν είναι να βλάψουμε τους φίλους μας, είναι να γίνουν ανίσχυροι οι εχθροί μας, επειδή οι φίλοι μας θα είναι δυνατοί"

 

 

Σπύρος Κουτρούλης

Νέο Ηράκλειο, Μάρτιος 2010

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ - ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ - 30/11/2010

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ (1906-1977)

Ο Μενέλαος Λουντέμης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Το πραγματικό του όνομα ήταν Δημήτρης Βαλασιάδης και προερχόταν από εύπορη οικογένεια της Πόλης που χρεοκόπησε μετά από την εγκατάστασή της στο ελληνικό κράτος. Σε παιδική ηλικία έζησε για λίγο στο κρατικό οικοτροφείο της Έδεσσας, σύντομα όμως μπήκε στη βιοπάλη (γραμματοδιδάσκαλος, ψάλτης, εργάτης στα τεχνικά έργα του Γαλλικού ποταμού). Πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση και εντάχθηκε στο ΕΑΜ, όπου διετέλεσε και γραμματέας της οργάνωσης διανοουμένων. Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου εξορίστηκε στη Μακρόνησο και τον Άη Στράτη και το 1958 πέρασε από δίκη για το βιβλίο του Βουρκωμένες μέρες.

Από το 1958 ως τη μεταπολίτευση του 1974 έζησε αυτοεξόριστος στη Ρουμανία, ενώ κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Παπαδόπουλου του είχε αφαιρεθεί η ελληνική ιθαγένεια. Πέθανε στην Αθήνα, ενώ οδηγούσε, από καρδιακή προσβολή.

Την πρώτη του εμφάνιση στη λογοτεχνία πραγματοποίησε γύρω στο 1930 με δημοσιεύσεις ποιημάτων και διηγημάτων στο περιοδικό Νέα Εστία. Το 1938 εξέδωσε τη συλλογή διηγημάτων Τα πλοία δεν άραξαν, για την οποία τιμήθηκε με το Μέγα Κρατικό Βραβείο Πεζογραφίας. Τιμήθηκε επίσης με το βραβείο της Χρυσής Δάφνης Πανευρώπης ( Παρίσι, 1951).

Το σύνολο του έργου του καλύπτει όλα σχεδόν τα είδη του γραπτού λόγου (πεζογραφία, ποίηση, δοκίμιο, θέατρο, παιδική λογοτεχνία, μετάφραση κ.α.). Ο Μενέλαος Λουντέμης ανήκει στους έλληνες λογοτέχνες του μεσοπολέμου που στράφηκαν προς τον κοινωνικό ρεαλισμό. Η ιδιοτυπία του έργου του έγκειται στον “ερασιτεχνικό” τρόπο γραφής, τον οποίο υπηρέτησε εν πλήρει συνειδήσει, καθώς ο ίδιος υποστήριζε πως δε τον ενδιαφέρει η Τέχνη αλλά η καταγραφή της πραγματικότητας και η κατάδειξη της κοινωνικής ανισότητας. Παρόλα αυτά στο σύνολο του έργου του δεσπόζει η τάση του να στρέφεται εξ’ ολοκλήρου γύρω από ένα κεντρικό πρόσωπο-αφηγητή (που συνήθως παραπέμπει στον ίδιο το συγγραφέα), που ανήκει στους περιθωριακούς τύπους των καταπιεσμένων κοινωνικά στρωμάτων και το οποίο μας δίνει την προσωπική του οπτική της μοναξιάς, του ανεκπλήρωτου του έρωτα και της δυστυχίας του κόσμου. Το έργο του είναι έντονα επηρεασμένο από την ευρωπαϊκή λογοτεχνία του ρεύματος του σοσιαλιστικού ρεαλισμού (Κνουτ Χάμσουν, Μαξίμ Γκόρκι, Παναΐτ Ιστράτι κ.α.): ρεαλιστική απεικόνιση τοπίων και προσώπων με έντονη αισθηματολογία που αγγίζει κάποτε το μελοδραματισμό, βιωματική γραφή, ηθογραφικά και συμβολικά στοιχεία. Σε έργα του όπως το Συννεφιάζει και το Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα αξιοσημείωτη είναι η ψυχογραφική τεχνική του που δημιουργεί ολοκληρωμένους, ζωντανούς χαρακτήρες, οι οποίοι συναπαρτίζουν μια ολόκληρη μικρή κοινωνία, και η αφηγηματική δύναμη.

(Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).

Αρθρο της Χριστάνας Λούπα - www.palmografos.com  - 27/11/2010

Η ΙΤΑΛΙΑ ΙΣΩΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΘΥΜΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ - 30/11/2010

http://www.capital.gr/News.asp?id=1096485

ΚΡΙΣΤΙΕΝ ΜΕΙΝΤΕΡΤΣΜΑ - Η ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΤΟΥ "ΧΟΙΡΟΣ 05049" -

TED - "Η Κριστιέν Μειντέρτσμα, συγγραφέας του ΄Χοίρος 05049' βλέπει την καταπληκτική κατάληξη ενός χοίρου, κομμάτια του οποίου παίρνουν το δρόμο τους για τουλάχιστον 185 προϊόντα μη-χοιρινά, από σφαίρες μέχρι τεχνητές καρδιές."

ΟΙ ΕΛΛΗΝΟ-ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΣΤΙΣ ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ - 27/11/2010

AΓΑΠΗΜΕΝΟΙ ΙΡΛΑΝΔΟΙ ΚΑΙ ΚΑΚΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ - 27/11/2010

http://www.dw-world.de/dw/article/0,,6269097,00.html

Θ. ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ

Ε. ΚΑΡΑΙΝΔΡΟΥ - ΤΟΠΙΟ ΣΤΗΝ ΟΜΙΧΛΗ - 1988

ΜΙΜΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗΣ - Ο ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ - 26/11/2010

http://mimisandroulakis.blogspot.com/2010/11/26112010.html

O ΙΡΑΝΟΣ ΖΩΓΡΑΦΟΣ IMAN MALEKI - 25/11/2010

"Sisters and Book"
Iman Maleki
Oil on Canvas
1997

















http://imanmaleki.com/index.htm

Δεν κατέχω την τέχνη της ζωγραφικής.Μ΄άρεσε όμως ανέκαθεν αυτή η τέχνη.Είναι πίνακες που μ΄αρέσουν κι΄άλλοι που μ΄αρέσουν μέν, αλλά δεν θα χαραχθούν στην μνήμη μου.
Αναρωτιόμουν πάντα, χωρίς να το ψάξω ιδιαίτερα,με ποιά κριτήρια μ΄αρέσει ένας πίνακας.		80 × 60  Cm
Ακόμα και σήμερα, δεν μπορώ ν΄απαντήσω σ΄αυτό το ερώτημα μου.

Το σίγουρο είναι ότι εδώ και ένα χρόνο περίπου που ανακάλυψα αυτό το site, δεν πέρασε μέρα που να μήν το επισκέφθηκα, γιά να δώ ξανά και ξανά αυτούς τους συγκλονιστικούς  πίνακες του Μαλέκι.Την πρώτη φορά που είδα αυτούς τους πίνακες, νόμιζα ότι είναι φωτογραφίες.

Κατά ένα περίεργο τρόπο, ενώ προσπαθώ να κατανοήσω τα ανθρώπινα πράγματα, και να δώσω κάθε φορά μιά λογική εξήγηση, σε ότι αφορά την τέχνη, το αποφεύγω συστηματικά και εσκεμμένα νομίζω.
Αφήνω πάντα την ελευθερία στο υποσυνείδητο μου, η στο ένστικτο μου , η στα αισθήματα μου, να επιλέξουν τι μ΄αρέσει και τι δεν μ΄αρέσει.
Οταν μ΄αρέσει ένας πίνακας, νοιώθω μιά έλξη, μιά εσωτερική αναστάτωση, ένα είδος ευτυχίας.

P. THOMSEN - ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΕΞΥΓΙΑΝΣΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ - 25/11/2010

http://www.capital.gr/capitaltv/player.aspx?id=850

ΠΑΓΚΑΛΟΣ - "ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΕΙΝΑΙ ΕΥΤΥΧΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΟΠΟ" - 25/11/2010

tvxs.gr | Πάγκαλος: "Το μνημόνιο είναι ευτυχία για τον τόπο"
Ανέβηκε από tvxorissinora. - Βίντεο με οικογένειες και φίλους από όλο τον κόσμο.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΡΙΣΗ - 25/11/2010

The Greek Crisis Explained, Trilogy Edit from NOMINT on Vimeo.

TEDx ATHENS - ΞΕΚΙΝΩΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ - 26/11/2010

http://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/news-voices/tedx-athens-2010

Οι ομιλητές εδώ

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΗΜΑΤΟΣ, ΑΥΡΙΟ ΣΤΑ ΠΕΡΙΠΤΕΡΑ - 25/11/2010

http://www.zoomnews.gr/?p=62943

Μ. ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗΣ - ΠΡΩΙΝΗ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΜΕ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ - 25/11/2010

http://mimisandroulakis.blogspot.com/2010/11/blog-post_25.html

Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΚΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΟ ΕΛΙΑΜΕΠ - 23/11/2010

Πηγή - www.zoomnews.gr

Ως έτος μεγάλων αλλαγών σε κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό επίπεδο χαρακτηρίζει στην ομιλία του στο ΕΛΙΑΜΕΠ ο πρώην υπουργός, Αλέκος Παπαδόπουλος. Ο κ. Παπαδόπουλος, κατηγόρησε το πολιτικό σύστημα για “χαμηλή πολιτική διαχείριση” και διατύπωσε ενδιαφέρουσες προτάσεις για την αναμόρφωση του κράτους και την έξοδο από την κρίση.


Ολόκληρη η ομιλία του Αλέκου Παπαδόπουλου έχει ως εξής:


Κυρίες και κύριοι,
Πράγματι, στις κανονικές χώρες η κρίση είναι “η μητέρα της αλλαγής”. Αυτό όμως δεν ισχύει για τη χώρα μας. Δεν κατακτήθηκαν ακόμα οι πολιτικές, κοινωνικές και πολιτισμικές προϋποθέσεις για τον μετασχηματισμό της σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος.
 Το 2011 θα είναι μια ιδιαιτέρως αποκαλυπτική χρονιά. Θα διαμορφωθούν νέες πραγματικότητες στο πολιτικό, στο κοινωνικό και στο οικονομικό πεδίο.

 Πολιτικό Πεδίο

Το 2011 θα διαφανεί η αδυναμία του πολιτικού συστήματος, εκ κατασκευής λαϊκιστικού, φοβικού και εξουσιαστικού, να χαράξει γραμμές στρατηγικού βάθους για την ανόρθωση της οικονομίας. Τ’ αδιέξοδα και η συνειδητοποίηση ότι η οικονομία είναι “σε αργό θάνατο” θα καταδείξουν την χαμηλή πολιτική διαχείριση της χώρας απ’ όλο το πολιτικό σύστημα.
Εκτιμώ ότι κάτω από το φοβικό σύνδρομο της απώλειας επιρροής και δύναμης στο εκλογικό σώμα, θ’ αρχίσει να ομιλεί και να καθοδηγεί και πάλι τη χώρα η εκπαιδευμένη πλέον φύση αυτού του λαϊκισμού. Ήδη έχουμε τα πρώτα σημάδια, όπως η συζήτηση για αναθεώρηση του μνημονίου, η χαλάρωση της δημοσιονομικής προσαρμογής κλπ.
Φαίνεται ότι εξαντλούνται τα ψυχικά αποθέματα της πολιτικής ελίτ της χώρας και των πέριξ αυτής δυνάμεων επιρροής. Σε λίγο θ’ αδυνατούν πλήρως να υποστηρίξουν σταθερά και με συνέπεια το επιβληθέν από τον διεθνή οικονομικό έλεγχο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής και να συγκροτήσουν ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα οικονομικής ανάπτυξης.
Φοβάμαι δηλαδή ότι εκπνέουν οι ψυχικές αντοχές και ότι το ψυχολογικό φορτίο υποστήριξης ρεαλιστικών πολιτικών από τις ιθύνουσες δυνάμεις της χώρας έχει φτάσει στα όριά του.
Να γνωρίζουν πάντως εκείνοι που καλλιεργούν αφελώς την ιδέα της δημοσιονομικής χαλάρωσης και προσαρμογής σε βάθος χρόνου ότι ακόμα κι αν το ανεχόταν η τρόικα, οι αγορές θα αντιδρούσαν βίαια.

Κοινωνικό πεδίο.

Κυρίες και κύριοι,
Η κοινωνία μας είναι έντονα μικροαστικοποιημένη στην συντριπτική της πλειοψηφία, κατακερματισμένη και με καταργημένες τις ιεραρχίες της, με σχολάζουσες έως και ανύπαρκτες τις πρωτοπόρες εκείνες μειοψηφίες που θ’ άνοιγαν τους καινούριους δρόμους και χωρίς κινητήριες εσωτερικές δυνάμεις. Είναι έτοιμη η κοινωνία μας σήμερα να παραδοθεί στον ανεξέλεγκτο μικροαστικό λαϊκισμό, που αντιδρά ως άθροισμα ατομικών συμπεριφορών και όχι ως συντεταγμένη κοινωνική δύναμη.
Στο λαό μέχρι σήμερα δεν καλλιεργήθηκε η εθνική αυτογνωσία. Δεν του έχουν μιλήσει ακόμη για τη δεινή θέση της χώρας και την προοπτική της. Επέλεξε, παραδείγματος χάριν, ο λαϊκισμός που καταδυναστεύει τη χώρα δεκαετίες να του αποκρύψει την φοβερή αλήθεια ότι τελούμε υπό Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο. Αντίθετα, του μιλάνε και διαπληκτίζονται για ένα κάποιο “χαρτί”, το “μνημόνιο”, θέλοντας συνειδητά κάτω από το βάρος συνολικών ενοχών τους να ελαχιστοποιήσουν ή να ξορκίσουν ότι ο διεθνής οικονομικός έλεγχος έχει ήδη επιβληθεί από τον περασμένο Μάιο.
Και το λαϊκίστικο πνεύμα δε σταματά μάλιστα εδώ. Παρουσιάζει τον διεθνή οικονομικό έλεγχο ως μια συνήθη απλή επιτήρηση ρουτίνας, η οποία μάλιστα θα αρθεί πολύ σύντομα.
Και αυτά τα λένε όλα τα κόμματα, ισχυριζόμενα μάλιστα ότι έχουν δήθεν έτοιμες λύσεις για να εξέλθουμε από την κρίση και να επανέλθουμε στην προτέρα κατάσταση. Δεν επιτρέπουν δηλαδή στο λαό να κατανοήσει το βάθος του προβλήματος, αφήνοντάς τον να πιστεύει απλώς ότι «κάτι κακό συμβαίνει, γι’ αυτό κάνε υπομονή, μπόρα είναι θα περάσει».
Ένα ψεύδος που επίσης καλλιεργείται στο λαό είναι αν η χώρα μας θα χρεοκοπήσει ή όχι. Αρνείται ο παραπλανητικός λαϊκισμός ν’ αποδεχθεί ότι τέτοιο δίλημμα ουσιαστικά δεν υπάρχει, γιατί η χώρα ήδη τελεί “υπό χρεοστάσιο” από τον περασμένο Μάιο, όταν οι διεθνείς κεφαλαιαγορές αρνήθηκαν να μας χρηματοδοτήσουν με συνέπεια να επέμβει ένας πολυμερής διεθνής οικονομικός έλεγχος και να μας χορηγήσει ένα διακρατικό δάνειο προκειμένου να εξοφλήσουμε τους δανειστές μας. Το δίλημμα αντίθετα είναι αν θα καταρρεύσουμε πλήρως ή όχι, και αυτό εξαρτάται αποκλειστικά από τις εθνικών διαστάσεων αποφάσεις που θα λάβουμε.
Όλα αυτά, κυρίες και κύριοι, έχουν ως συνέπεια την ουδετεροποίηση της κοινωνίας αλλά και την πλήρη αποδυνάμωση των ελάχιστων εκείνων δυνάμεων που έχουν συνειδητοποιήσει την κατάσταση. Αν σ’ αυτά προσθέσει κανείς ότι η χώρα δεν διαθέτει ιθύνουσα τάξη ή μια πραγματικά αστική τάξη με κριτήριο κουλτούρας, η οποία θα διαμόρφωνε κατευθύνσεις για μια διατηρήσιμη έξοδο από την κρίση, τότε αντιλαμβάνεται κανείς την μεγάλη σημασία της εθνικής αυτογνωσίας.

Οικονομικό πεδίο.

Το 2011 προβλέπω ότι θα είναι μια εφιαλτική χρονιά. Θα καταπέσουν μύθοι και λεοντές. Οι επικοινωνιακές τεχνικές δεν θα φτάνουν πια να συγκαλύψουν δισταγμούς, φοβίες και αμηχανίες. Θα φανεί με τον πλέον αποκαλυπτικό τρόπο ότι η χώρα βιώνει, πέρα απ’ όλα τ’ άλλα, τον θανατηφόρο συνδυασμό υψηλού κόστους δανεισμού και ύφεσης.
Χαρακτηριστικά, οι τόκοι που θα πληρωθούν το 2011 σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία θα κινούνται γύρω στα 16 δις και μέχρι το 2015 θα αυξάνονται συνεχώς μέχρι του μυθώδους ύψους των 20 δις ευρώ, δηλαδή γύρω στα 9% του ΑΕΠ. Το βάρος αυτό είναι ασήκωτο για τη χώρα, γιατί οι τόκοι είναι καθαρό έλλειμμα πάνω στο οποίο πρέπει κανείς να προσθέσει και το υψηλό λειτουργικό έλλειμμα.
Το λέω αυτό για όσους βαυκαλίζονται ότι έχουν είτε έτοιμες συνταγές είτε – άλλοι – έτοιμες πολιτικές να εξαφανίσουν σύντομα το έλλειμμα της χώρας. Για ν’ απομειωθεί το έλλειμμα, να μειωθούν οι τόκοι και να σταθεροποιηθεί το χρέος πρέπει η χώρα να εξασφαλίσει για πολλά χρόνια με σταθερό τρόπο υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα. Προϋπόθεση όμως για να διασφαλιστεί υψηλό πρωτογενές πλεόνασμα είναι οι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης. Διερχόμαστε όμως μια δεινή υφεσιακή περίοδο, η οποία θα συνεχιστεί με την ίδια ένταση και το 2011, με ύφεση πάνω από -4%, αλλά δυστυχώς θα συνεχίσει και το 2012 και το 2013.
Συνεπώς, η αποκλιμάκωση του ελλείμματος της χώρας τα επόμενα χρόνια κάτω από τις σημερινές συνθήκες διαχείρισης της οικονομίας είναι ανέφικτη. Για να το πετύχουμε πρέπει να καλυφθούν μεγάλα κομμάτια πληρωμής τόκων. Και για να γίνει αυτό πρέπει να διασφαλίσουμε μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα, δηλαδή πολύ περισσότερα έσοδα από τις δαπάνες. Επειδή όμως, λόγω ύφεσης, δεν μπορούμε να εξασφαλίσουμε έσοδα, δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το ν’ απαλλαγεί η ελληνική οικονομία από μεγάλα τμήματα του δημόσιου τομέα και κρατικές δραστηριότητες που την επιβαρύνουν.
Σύμφωνα με μελέτες, το 30% περίπου του σημερινού κράτους είναι περιττό. Γι’ αυτό πέρα από τις καθολικές αποκρατικοποιήσεις των δημοσίων επιχειρήσεων προτείνω όλως ενδεικτικά την άμεση κατάργηση τμημάτων πανεπιστημίων και ΤΕΙ, δημοτικών επιχειρήσεων, ατροφικών νομικών προσώπων δημοσίου και ιδιωτικού δικαίου, άεργων διπλωματικών αντιπροσωπειών, στρατοπέδων, συγχώνευση μητροπόλεων, κατάργηση απολιθωμένων κρατικών υπηρεσιών, αποκεντρωμένων υπηρεσιών και γενικών γραμματειών διαφόρων υπουργείων. Περιορισμό του μεγάλου αριθμού στρατηγών, ναυάρχων, πτεράρχων και ταξιάρχων των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας, περιορισμό του πολυάριθμου διδακτικού προσωπικού με αύξηση των ωρών διδασκαλίας, δραστική περικοπή κατά 70% τουλάχιστον των πολυάριθμων Γενικών Διευθυντών και Διευθυντών υπουργείων και οργανισμών, δραστική μείωση του μεγάλου αριθμού των αντιπροέδρων των Ανωτάτων Δικαστηρίων και τέλος εξορθολογισμό ή κατάργηση και άλλων πολυάριθμων αφανών δημοσίων καταλυμάτων, τα οποία περιθάλπουν χρόνια τώρα τον κρατικό ανορθολογισμό.
Όλα θα κριθούν το 2011. Τότε θα φανεί αν θα επιβεβαιωθεί ο φόβος του μακροχρόνιου οικονομικού παγετώνα, που είναι το πιθανότερο ότι θα επικαθήσει επί της χώρας. Και εξηγούμαι: είναι σχετικά εύκολο για παράδειγμα να απομειώσεις το έλλειμμά σου από το 15,4% στο 10,4% το 2010, γιατί εκεί θα πάει απολογιστικά. Ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις. Για να το πας από το 10,4% στο 7,4% την επόμενη χρονιά και πολύ περισσότερο όσο πηγαίνεις προς τον πυρήνα, τα πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα αν όχι αδύνατα. Και αν η οικονομία σου είναι σε ύφεση, είναι ακόμα δυσκολότερα. Αν, ακόμη χειρότερα, οι μεταρρυθμίσεις που θα κάνεις είναι περιορισμένης και ήπιας μορφής, τότε είναι απολύτως βέβαιο ότι ούτε σε θετικό δημοσιονομικό αποτέλεσμα θα οδηγηθείς, ούτε κι από την ύφεση θα εξέλθεις, ούτε ανάπτυξη θα οικοδομήσεις. Ακριβώς εκεί κρύβεται ο μεγάλος κίνδυνος να σχηματιστεί ο γνωστός παγετώνας της οικονομίας, που θα καθηλώσει τη χώρα στην οικονομική ακινησία και το λαό στη φτώχεια για πάρα πολλά χρόνια. Γι’ αυτό η θέση μου είναι, αν θέλουμε πραγματικά να θέσουμε τη χώρα μας σε αναπτυξιακή τροχιά, να προχωρήσουμε τώρα σ’ επώδυνες περικοπές τεράστιας έκτασης και βάθους στον δημόσιο τομέα, αλλά και σε εξορθολογισμό των δομών και του προσανατολισμού του, τομές που απαιτούν σκληρές συγκρούσεις με συντεχνιακά κατεστημένα και οργανωμένα συμφέροντα. Μόνο μέσα από την ήττα του παραπολιτικού αυτού κατεστημένου μπορούν να δημιουργηθούν νέες προϋποθέσεις οικονομικής ανάπτυξης. Μόνο έτσι θ’ απελευθερωθούν οι εσωτερικές δυνάμεις για ενδογενή ανάπτυξη σ’ όλους τους τομείς. Μόνο έτσι θα γίνουμε ξανά ελκυστικοί στις ξένες επενδύσεις.
Κυρίες και κύριοι,
Οι ανατροπές αυτές είναι κυριολεκτικά ζωτικής σημασίας και να μην τις επικαλούμαστε ευκαιριακά, απλά επειδή έγινε “της μόδας” αυτή την περίοδο να τα “βάζουμε” με το κράτος, χωρίς στην πραγματικότητα να τις πιστεύουμε.
Μια στρατηγική βάθους πρέπει να την εγγυώνται ορισμένες αρχές που πρέπει να τηρούνται απαραιτήτως:
α) Η χώρα πρέπει ν’ αποκτήσει εθνικό προσανατολισμό. Αρκετά τυραννιέται χρόνια τώρα με τη διαμάχη των δυνάμεων της “καθ’ ημάς ανατολής”, με τις δυνάμεις εκείνες που πιστεύουν στην ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και στη λειτουργία της ως σύγχρονου ευρωπαϊκού κράτους. Δυστυχώς, αυτά τα δύο ρεύματα δεν συναντήθηκαν ποτέ ούτε τ’ άφησαν ώστε να κάνουν έστω και μια μείξη ελληνικής ιδιοτυπίας.
β) Επειδή στόχος είναι η διάσωση της χώρας, δεν ισχύουν τα διάφορα “δεν”, τα όρια, οι “κόκκινες γραμμές” και κάθε είδους αυτοδεσμεύσεις, οι οποίες μάλιστα πολλάκις αναιρούνται από τον Διεθνή Έλεγχο, προσθέτοντας αναξιοπιστία. Η λήψη των πολιτικών αποφάσεων θα πρέπει να είναι χωρίς φραγμούς και ιδεοληπτικές αυτοδεσμεύσεις.
γ) Οι περιστάσεις απαιτούν “μεταρρυθμίσεις-σοκ”. Συθέμελες αλλαγές σε όλα τα πεδία της δημόσιας ζωής της χώρας.
δ) Κυρίες και κύριοι,
Τονίζω με έμφαση ότι χώρα πρέπει να αποκτήσει συγκεκριμένο προορισμό και πλεύση. Πρέπει να ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε και κυρίως πως. Αυτό απαιτεί όμως ένα μεγάλο εθνικό consensus, μία μεγάλη εθνική συναίνεση. Η συναίνεση όμως μεταξύ των σημερινών κομμάτων της χώρας είναι ανέφικτη και άνευ αξίας. Ο λαϊκισμός δεν παράγει consensus, παρά μόνο εξουσιασμό και υποκρισίες. Απαιτείται μια “νέα συμφωνία της ελληνικής κοινωνίας”, κυρίως με τον εαυτό της, για το που θέλει να πάει η χώρα.
Θα ζήσουμε για πολλά χρόνια υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο. Δεν πρέπει η χώρα ν’ αφεθεί να σέρνεται και ο λαός να βαυκαλίζεται με αυταπάτες και ψεύδη που του καλλιεργούν καθημερινά οι κατεστημένοι της χώρας.
Οι περιστάσεις απαιτούν έναν άλλο τύπο και κυρίως ένα άλλο πνεύμα διακυβέρνησης. Κατά καιρούς έχει γίνει συζήτηση για οικουμενικά σχήματα και κυβερνήσεις τεχνοκρατών. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν τέτοιες λύσεις εντός των σημερινών τειχών. Το πολιτικό σύστημα χρειάζεται το ίδιο έναν ισχυρό κλονισμό πριν επιχειρήσει αξιόπιστα να καθοδηγήσει τη χώρα στην έξοδο από την κρίση.

Προτείνω μέσα στο 2011 η Βουλή να εγκρίνει τη συγκρότηση μιας ανεξάρτητης επιτροπής κύρους, η οποία θα συντάξει ένα θαρραλέο και ριζοσπαστικό “πενταετές πρόγραμμα οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης”, στην ουσία δηλ. ένα σχέδιο αναγέννησης, που θα οδηγήσει τη χώρα συντεταγμένα, πειθαρχημένα και χρονοστοχευμένα στην έξοδο από την κρίση. Το σχέδιο αυτό θα πρέπει να κριθεί από το λαό με εκλογές – το ξαναλέω μ’ ΕΚΛΟΓΕΣ – . Τις εκλογές αυτές βέβαια δεν τις εννοώ και δεν τις προτείνω σε καμιά περίπτωση ως ένα από τα συνήθη πολιτικά παίγνια και καμώματα του συστήματος αλλά εκλογές με “ανοικτά τα βιβλία”, για να επιτευχθεί εθνική συμφωνία με βάση αυτό το πενταετές πρόγραμμα, που υπερβαίνει κόμματα και εκλογικές περιόδους. Θα ενσωματώνει τα μέτρα του μνημονίου και θα κινείται πέραν αυτού. Για ν’ αναλάβουν όλοι την ευθύνη τους για το μέλλον της χώρας, και πολύ περισσότερο ο λαός.
Μόνο με αυτή την προϋπόθεση μπορεί να επιτευχθεί εθνικό consensus. Μόνο έτσι μπορούν να ληφθούν αποφάσεις εθνικών διαστάσεων. Μόνο έτσι δεν θα κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας με ψευτοσυναινέσεις, ημίμετρα και αλυσιτελείς δήθεν μεταρρυθμίσεις. Μόνο έτσι μπορούν να διασφαλιστούν κοινωνικές συμμαχίες και ισχυρές πολιτικές νομιμοποιήσεις.
Αυτή τη στιγμή πλέουμε χωρίς πυξίδα. Με καθοδηγούσα την κουλτούρα του λαϊκισμού και τον “επικοινωνισμό” να καταστρέφει κάθε θετική προσπάθεια.
Το ριζοσπαστικό πνεύμα και περιεχόμενο αυτής της εθνικής συμφωνίας, που θα προκύπτει και θα επιβάλλεται από το πενταετές αυτό πρόγραμμα ανάπτυξης θα καθοδηγεί εφεξής τη χώρα και θα ελέγχονται οι εκάστοτε διαχειριστές του. Και όχι οι δημοκόποι και τα ιδεολογήματα του παρελθόντος.

Αλλά, κυρίες και κύριοι, θα ήθελα να συμπληρώσω τη σημερινή μου παρέμβαση και με ορισμένες συγκεκριμένες προτάσεις, όλως ενδεικτικές. Σε περιόδους μεγάλων αποδιαρθρώσεων, η φαντασία είναι επαναστατική δύναμη. Με παραδοσιακές φόρμες δεν αντιμετωπίζονται οι κρίσεις.
Προτείνω όλως ενδεικτικά:

1. Να προωθηθεί μέσω αναθεώρησης ειδική συνταγματική απαγόρευση παραγωγής δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Είναι επιτακτικό να διαπεράσει τη χώρα και τους θεσμούς ένα νέο πνεύμα, ώστε να μη ζήσουμε ξανά τις σημερινές οικονομικές συνθήκες και τον ευτελισμό της χώρας μας.
2. Να καθιερωθεί συνταγματικό προνόμιο στον Υπουργό Οικονομικών για δικαίωμα άσκησης αρνησικυρίας (βέτο) επί των δαπανών στο σύνολο τις διοίκησης του κράτους.
3. Να καταργηθούν οι φόροι υπέρ τρίτων – των βολεμένων κοινωνικών συντεχνιών.
4. Να ανατεθεί ο φορολογικός έλεγχος των εταιριών που τηρούν βιβλία γ’ κατηγορίας σε πιστοποιημένα ιδιωτικά ελεγκτικά όργανα, όπως ελεγκτικές εταιρίες τραπεζών, ασφαλιστικών εταιριών κλπ.
5. Να συσταθεί σύγχρονος, αυτόνομος Οργανισμός Είσπραξης Δημοσίων Εσόδων (ΟΕΔΕ). Για να παύσει η είσπραξη των εσόδων να είναι το πάρεργο των εφοριών.
6. Να δημιουργηθεί άμεσα αυτοτελές Σώμα Οικονομικών Επιθεωρητών, το οποίο θα διενεργεί ουσιαστικούς και όχι τυπικούς ελέγχους σκοπιμότητας των δαπανών στο σύνολο του κράτους.
7. Να καταργηθεί το Ελεγκτικό Συνέδριο ως δικαστήριο και να μετατραπεί σε σύγχρονη ανεξάρτητη ελεγκτική αρχή, όπως σ’ άλλες χώρες.
8. Να καταργηθούν τα προνόμια του δημοσίου τομέα και να προσαρμοστούν τα δεδομένα της λειτουργίας του προς αυτά του ιδιωτικού τομέα. Δεν μπορεί άλλο να σηκώσει ο ιδιωτικός τομέας τα “κεκτημένα” του δημόσιου.
Κυρίες και κύριοι,
Πολλοί από εσάς, ακούγοντάς με, θα πείτε ότι όλα αυτά που προτείνω είναι μάταια, ότι δεν γίνονται. Θέλω να επαναλάβω τη ρήση του αείμνηστου Δημήτρη Τσάτσου, ότι «η μάταιη προσπάθεια δεν είναι μία άχρηστη προσπάθεια». Θα ήθελα αυτό το ριζοσπαστικό πνεύμα να κυριαρχήσει στη χώρα, για να ορίσουμε εμείς το μέλλον μας και όχι η απελπισία.

ΠΗΓΗ - http://www.zoomnews.gr/?p=62604

Η ΑΝΟΜΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΑΔΟΤΙΚΗ - 22/11/2010

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_21/11/2010_1293320

ΓΙΑ ΤΟ ΣΙΤΙ , Η ΚΡΙΣΗ ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΙΡΛΑΝΔΙΑ - 22/11/2010

http://www.dw-world.de/dw/article/0,,6254783,00.html

ΜΙΑ ΝΕΑ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ ΣΠΕΡΝΕΙ ... ΕΛΠΙΔΕΣ - ΙΠΠΟΦΑΕΣ - 22/11/2010

http://www.agri.gr/site/nea-arthra/mia-nea-kalliergeia-spernei...-elpides-ippofaes.html

ΑΠΟΨΕΙΣ - Η Ε.Ε. ΕΧΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ - 7/6/2010

EUROPARLTV- "Αλλά ποια πρέπει να αντιμετωπίσουμε πρώτα; Ποιες είναι οι βασικές ανησυχίες των ανδρών και των γυναικών στο δρόμο; Σε ποια θέματα οι πολίτες πιστεύουν ότι οι πολιτικοί πρέπει να δώσουν προτεραιότητα;"
Ημερομηνία: 07/06/2010 Διάρκεια: 03:11

Μ. ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗΣ - ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΤΡΟΙΚΑΣ ΜΟΙΡΑΣ - 21/11/2010

http://mimisandroulakis.blogspot.com/2010/11/blog-post_21.html

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΝΕΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΝΤΟΡΑ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ - 21/11/2010

Και εγένετο η "Δημοκρατική Συμμαχία" σύμφωνα με το παρακάτω δημοσίευμα.

http://www.tvxs.gr/news/%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1/%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B5%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%84%CE%BF-%CE%B7-%C2%AB%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%83%CF%85%CE%BC%CE%BC%CE%B1%CF%87%CE%AF%CE%B1%C2%BB

Η Ντόρα Μπακογιάννη, γνήσιο τέκνο του πελατειακού συστήματος διακυβέρνησης που καθιέρωσε τον παρασιιτικό καταναλωτισμό , με αποτέλεσμα την καταστροφή της χώρας, αποφάσισε να δημιουργήσει νέο κόμμα.Γιατί άραγε;

Aν ο σκοπός είναι οι πολιτικές φιλοδοξίες της Μπακογιάννη, καλώς.Εχει το δικαίωμα.

Αν είναι γιά να προσφέρει μιά νέα εναλλακτική πολιτική πρόταση, αυτό δεν φαίνεται να είναι εφικτό.
Τα στελέχη που υπηρέτησαν το πελατειακό πολιτικό σύστημα διακυβέρνησης που κατέστρεψε την χώρα, δεν είναι δυνατόν, εκτός αποδείξεως του αντιθέτου, να βγάλουν την χώρα από την καταστροφή.
Δεν έχουν την απαιτούμενη αξιοπιστία.

Εχω αναφερθεί πολλές φορές σ΄αυτό το ιστολόγιο στο θέμα της ευθύνης των στελεχών του πελατειακού συστήματος διακυβέρνησης γιά την λεηλασία της χώρας, και πρότεινα να περάσουν όλοι ανεξαιρέτως από ένα ειδικό δικαστήριο, το οποίο θα αποφανθεί αν είναι συμμέτοχοι στην ληστεία της δημόσιας περίουσίας οπότε θα πρέπει να οδηγηθούν στην φυλακή,αν είναι απλά ακατάλληλοι οπότε πρέπει να τους απαγορευτεί διά νόμου γιά το υπόλοιπο της ζωής τους η συμμετοχή τους σε ψηφοδέλτια η σε κυβερνητικές θέσεις ευθύνης, η αν είναι αθώοι οπότε θα μπορούν να συνεχίσουν να παίζουν κάποιο ρόλο στην πολιτική ζωή του τόπου.
Οσο θα κυλά ο χρόνος και θα διαπιστώνεται το μέγεθος της εθνικής καταστροφής στο οποίο οδήγησαν την χώρα, πιστεύω ότι ορισμένα από αυτά τα στελέχη θα΄πρεπε από μόνα τους να ζητήσουν να περάσουν από ειδικό δικαστήριο ώστε να αποδειχθεί ενδεχομένως η αθωότητα τους.

Γιά να επανέλθω στην Μπακογιάννη, αν είχε επίγνωση της τραγικής κατάστασης της χώρας, θα΄πρεπε από μόνη της, με την ίδρυση του κόμματος της, να ζητήσει παράλληλα  να περάσει από δίκη, ώστε να ζητήσει συγνώμη γιά τα λάθη της, και να αποδειχθεί  η αθωότητα της.Μόνο μ΄αυτό τον τρόπο θα εξασφάλιζε μιά αξιοπιστία.Σήμερα, αυτή την αξιοπιστία, μόνο και μόνο λόγω της συμμετοχης στο πελατειακό σύστημα διακυβέρνησης, δεν την έχει.

Υπό αυτές τις συνθήκες, κατά την γνώμη μου, το νέο κόμμα δεν έχει λόγο ύπαρξης, και δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα στον τόπο.Για να ακριβολογήσω, το νέο κόμμα έχει ίσως μιά μικρή χρησιμότητα.Μπορεί να μειώσει το ποσοστό της Νέας Δημοκρατίας κατά 10% ώστε αυτό το κόμμα να μήν αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας όσο ο Σαμαράς θα είναι αρχηγός.Οτιδήποτε άλλωστε μπορεί να δημιουργήσει πρόβλημα στα κόμματα του πελατειακού συστήματος διακυβέρνησης, είναι καλό γιά την χώρα.

Υπό  τις σημερινές  συνθήκες, η δημιουργία ενός νέου πολιτικού κόμματος από γνωστά πολιτικά στελέχη, θα μπορούσε να οδηγήσει στην σωτηρία της χώρας.Οι προυποθέσεις θα ήταν πολλές
-αυτοκριτική και συγνώμη
-αποδεδειγμένη αθωότητα
-απάλειψη ιδεολογικών αναφορών και επικέντρωση στην ιστορική αποστολή της πολιτικής κίνησης  
 που δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από την σωτηρία της χώρας με όλα τα μέσα.
-ανιδιοτέλεια (κανένα από τα γνωστά στελέχη σε θέση ευθύνης εντός του νέου κόμματος)
-ξεκάθαρες πολιτικές άμεσα εφαρμοστέες που να επικεντρώνονται στο συμμάζεμα των οικονομικών
 του κράτους ώστε το συντομότερο δυνατόν, να πάμε σε πλεόνασμα του κρατικού
 προυπολογισμού,και παράλληλα ξεκάθαρος και ποσοτικοποιημένος τρόπος ανάπτυξης της οικονομίας
 ανά κλάδο.
-άρνηση οποιασδήποτε επιχορήγησης του νέου κόμματος από το κράτος
-απαίτηση αλλαγής του Συντάγματος, ώστε να δημιουργηθούν νέα όργανα ελέγχου της
 κυβέρνησης(ιδίως γιά σύναψη δανείων, και υπογραφή διεθνών συμβάσεων ), των Βουλευτών (ώστε
 να μήν ψηφίζουν οι ίδιοι τον προυπολογισμό της Βουλής ), και της Δικαιοσύνης.

Ολ΄αυτά σήμερα είναι ένα όνειρο.Η χώρα βυθίζεται μέρα με την μέρα σε μιά αυτο-καταστροφική πορεία που δεν φαίνεται να έχει τέλος.

ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΘΑ ΒΑΛΟΥΝ ΛΟΥΚΕΤΟ ΤΟ 2011 - 21/11/2010

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=32&artId=368574&dt=21/11/2010

ΟΙ ΩΡΑΙΟΤΕΡΕΣ ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ - 20/11/2010

http://www.palmografos.com/permalink/7548.html

ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ Ο ΟΜΠΑΜΑ ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ - ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ - 20/11/2010

http://www.palmografos.com/permalink/7554.html

1945-1998 - Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΠΥΡΗΝΙΚΩΝ ΕΚΡΗΞΕΩΝ ΚΑΙ ΔΟΚΙΜΩΝ - ΕΡΓΟ ΤΟ ISAO HASHIMOTO - 20/11/2010

Ένας Ιάπωνας καλλιτέχνης ο  Isao Hashimoto έχει δημιουργήσει μια σειρά έργων για τα πυρηνικά όπλα. Ενα απ΄αυτά  έχει  τίτλο " 1945-1998 "και παρουσιάζει την  ιστορία  των πυρηνικών  εκρήξεων στον κόσμο. Κατά τη διάρκεια των δεκατεσσάρων  λεπτών της ταινίας , κάθε μία από τις 2.053 πυρηνικές δοκιμές και τις εκρήξεις που έλαβαν χώρα μεταξύ 1945 και 1998, απεικονίζεται  σε ένα χάρτη, όπου φαίνεται και η χώρα που διενήργησε την πυρηνική δοκιμή.
Ξεκινά αργά, με το Σχέδιο Μανχάταν  (την μοναδική δοκιμή  στις ΗΠΑ) και  τις  δύο φοβερές βόμβες που έπεσαν στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι .
 
Μετά από μερικά λεπτά όμως, όταν η ΕΣΣΔ και η Βρετανία εισέρχονται  στην πυρηνική λέσχη, οι δοκιμές  αρχίζουν να πολλαπλασιάζονται  στο έργο, με αποκορύφωμα τις  140  πυρηνικές δοκιμές  το 1962, ενώ δεν πέφτουν κάτω  από τις 40 κάθε χρόνο μέχρι τα μέσα της δεκαετίας  του '80.
 
Είναι μια συναρπαστική εικόνα για την ιστορία της πιο καταστρεπτικής  δύναμης  της ανθρωπότητας, ειδικά όταν ξέρουμε  ότι μόνο δύο πραγματικές πυρηνικές εκρήξεις  έγιναν (και οι δύο το 1945).  Έκτοτε, παρά τις   2.000 περίπου πηρηνικές  δοκιμές και τα δισεκατομμύρια δολάρια  που έχουν δαπανηθεί για την πραγματοποίηση  τους, δεν έγινε ευτυχώς χρήση αυτού του όπλου.

Γεννημένος στην Ιαπωνία το 1959, ο Hashimoto εργάστηκε στον χρηματοπιστωτικό τομέα για 17 χρόνια.Στην συνέχεια, σπούδασε Τέχνη στο  Τόκιο γιά μερικά χρόνια , και σήμερα εργάζεται ως επιμελητής  στο μουσείο Lalique στο  Hakone- Ιαπωνία.
 
Ξεκίνησε το έργο το 2003, με στόχο την παρουσίαση, κατά τα λεγόμενά του, «του  φόβου και της τρέλας  των πυρηνικών όπλων».  " Ο  Hashimoto δήλωσε : «Δημιούργησα αυτό το έργο με σκοπό να γίνει ένας συνδετικός κρίκος, μιά  γέφυρα,  για τους ανθρώπους που  γνωρίζουν το εξαιρετικά σοβαρό, και   ακόμα υπαρκτό  αυτό πρόβλημα του κόσμου."

Δεδομένου ότι  το έργο αυτό καλύπτει την περίοδο από το 1945 εως το 1998, , δεν περιλαμβάνει  τις δύο  πυρηνικές δοκιμές  της Βόρειας Κορέας, τον Οκτώβριο του 2006 και τον Μάιο του 2009.

πηγή -  wired.co.uk - και east asia (blog της foreign policy association )


Ακολουθεί το βίντεο:

ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ ΑΝΑ ΧΩΡΑ ΟΠΩΣ ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΕΤΑΙ ΛΕΠΤΟ ΠΡΟΣ ΛΕΠΤΟ - 20/11/2010

http://taxalia.blogspot.com/2010/11/economist.html

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ΧΑΙΝΤΣ ΓΙΟΥΡΓΚΕΝ ΑΞΤ ΓΙΑ ΤΗΝ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ - 20/11/2010

http://www.dw-world.de/dw/article/0,,6249354,00.html

ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΜΕΡΚΕΛ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ HANDELSBLATT - 20/11/2010

http://www.palmografos.com/permalink/7547.html

Γ. ΝΤΑΛΑΡΑΣ - ΜΗ ΜΟΥ ΘΥΜΩΝΕΙΣ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ - 19/11/2010

Μ. ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗΣ - Ο ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ - ΜΙΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΟΛΟ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΜΑΣ ΣΤΟΥΣ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ ΠΟΥΛΩΝΤΑΣ ΑΕΡΑ ΚΟΠΑΝΙΣΤΟ - 19/11/2010

http://mimisandroulakis.blogspot.com/2010/11/191110.html

"ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΙΣΛΑΜ " - 17/11/2010

http://filoftero.blogspot.com/2010/11/blog-post_4209.html

Π. ΚΟΝΔΥΛΗΣ - ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΥΡΩΑΤΛΑΝΤΙΣΜΟ ΣΤΗΝ ΕΥΡΑΣΙΑ - 17/11/2010

http://koutroulis-spyros.blogspot.com/2010/02/blog-post_8621.html

ΡΕΙΤΣΕΛ ΣΟΥΣΜΑΝ - ΤΑ ΠΑΛΙΟΤΕΡΑ ΖΩΝΤΑΝΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ - ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2010

TED- "Η Ρέιτσελ Σούσμαν δείχνει φωτογραφίες των πιο παλιών ζωντανών οργανισμών στον πλανήτη -- από ένα 2.000 χιλιάδων ετών κοράλλι στις ακτές του Τομπάγκο σε ένα 'υπόγειο δάσος΄ στη Νότια Αφρική το οποίο έχει ζήσει πριν από την αυγή της γεωργίας."

Η ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΚΑΙ Η ΦΙΛΑΡΜΟΝΙΚΗ ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ - "ΕΦΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΘΑ ΣΟΥ ΠΩ" - 16/11/2010

Η ΑΤΕΛΕΙΩΤΗ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ, Η ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ, ΚΑΙ Ο Π. ΚΟΝΔΥΛΗΣ - 15/11/2010

Η χώρα βαδίζει όλο και περισσότερο πρός ένα αδιέξοδο.
Δεν αναφέρομαι μόνο στην οικονομική κρίση και τα επιπλέον μέτρα που πρέπει να ληφθούν καθημερινά, όπως περιγράφονται σ΄αυτό το δημοσίευμα .
Δεν εννοώ μόνο τις προσβολές που έχουν βέβαια βάση, όπως  εδώ
Αν ήταν μόνο αυτά, η κατάσταση θα  ήταν ίσως τραγική γιά μερικά χρόνια, αλλά ακόμα υπό έλεγχο.

Το κύριο πρόβλημα είναι ότι ο "μικρόκοσμος"  αυτής της χώρας, δηλαδή η Ευρωπαική Ενωση,   καταρρέει, αλλά η χώρα αυτή δεν μπορεί να το κατανοήσει και να  βγάλει έγκαιρα τα αναγκαία συμπεράσματα.
Οπως η χώρα αυτή δεν κατανόησε την πτώση του τείχους του Βερολίνου πρίν 20 χρόνια και τις συνέπειες του(ευκαιρίες, κινδύνους,...) γιά την χώρα μας, έτσι και σήμερα η χώρα αυτή δεν μπορεί να βγάλει τα αναγκαία συμπεράσματα από την επικείμενη κατάρρευση αρχικά της ευρωζώνης και τις συνέπειες της γιά την Ελλάδα.Δημοσιεύματα όπως αυτό δημιουργούν αμηχανία, αλλά τίποτα παραπάνω. Είναι σαν αυτή η χώρα,  να ζεί σε μιά αιώνια μακαριότητα, όπου τίποτα δεν μπορεί ν΄αλλάξει, κι΄όταν εκ των πραγμάτων , κάτι αλλάζει, κανείς στην αρχή δεν το πιστεύει, διότι το θεωρεί αδύνατο.Εδώ που τα λέμε, ήταν  δύσκολο βέβαια να πιστέψει κανείς σ΄αυτή την χώρα, εκτός κι΄αν είχε  μελετήσει τον Π. Κονδύλη, ότι το ευρωπαικό οικοδόμημα θα μπορούσε να καταρρεύσει..Η Ευρώπη γι΄αυτή την χώρα ήταν τα πάντα τα τελευταία 30 χρόνια.Ισότιμος εταίρος σε μιά ένωση των ισχυρών, επιδοτήσεις, ευρωπαικά προγράμματα, κλπ.... Η  Ευρώπη θα μας τάιζε, και θα προστάτευε και τα σύνορα μας.
Οταν το οικοδόμημα αυτό αρχίζει πλέον στις μέρες μας να καταρρέει, κανείς σ΄αυτή την χώρα δεν μπορεί να το πιστέψει.Πόσο μάλλον να σκεφτεί τις συνέπειες γιά την χώρα.

Ο Π. Κονδύλης είχε βέβαια προβλέψει τις σημερινές εξελίξεις στο βιβλίο του "Πλανητική Πολιτική μετά τον Ψυχρό Πόλεμο" (1992).Ας  υπενθυμίσουμε εδώ σχετικά αποσπάσματα  από αυτό το βιβλίο.


" Όπως οι κατώτεροι ζωικοί οργανισμοί, έτσι και οι σημερινοί Έλληνες αντιδρούν με έντονες αντανακλαστικές κινήσεις μονάχα σ’ ό,τι τους ερεθίζει άμεσα και ειδικά· οι δηλώσεις κάποιου «φιλέλληνα» στη Χαβάη ή κάποιου «μισέλληνα» στη Γροιλανδία (κι ας μη μιλήσουμε καθόλου για τα όσα παρεμφερή μαθαίνει κανείς από τις Βρυξέλλες ή την Ουάσιγκτον) ευφραίνουν ή εξάπτουν, αναλόγως, τα πνεύματα πολύ περισσότερο απ’ ό,τι τα απασχολούν τα ουσιώδη, αν και συχνά αφανή, μεγέθη της πολιτικής και της οικονομίας. Ακόμα και όταν η συζήτηση μετατοπίζεται στον κυρίως χώρο της εξωτερικής πολιτικής, κυριαρχεί το στιγμιαίο, το κυμαινόμενο και το κοντινό, όχι η προσεκτική και τεκμηριωμένη στάθμιση μακρόπνοων γενικότερων τάσεων, οι οποίες ίσως μια μέρα βαρύνουν πάνω στις τύχες των Ελλήνων τουλάχιστον τόσο, όσο και τα διαδραματιζόμενα αυτή την ώρα στα όμορα κράτη. Έτσι, ενώ ξαφνικά (σε μια χώρα όπου οι εθνικά ζωτικές αλβανολογικές, σλαβολογικές και τουρκολογικές σπουδές εκπροσωπούνται εμβρυωδώς μόνον) ο τόπος γέμισε από εμβριθείς και εμπαθείς βαλκανολόγους, δεν γίνεται καμμία σοβαρή και διαρκής συζήτηση για το φλέγον όσο ποτέ άλλοτε ζήτημα της ευρωπαϊκής ενοποίησης, για το ποιές δυνάμεις για ποιούς λόγους την προωθούν και ποιές γιατί ενδεχομένως θα τη ματαιώσουν, για τις συναφείς ελληνικές απόψεις και προτάσεις (υπάρχουν;) και για τη θέση του ελληνικού έθνους μέσα σ’ αυτές τις εξαιρετικά αντιφατικές διαδικασίες — όχι για τη θέση μιας φανταστικής Ελλάδας μέσα σε μιαν εξ ίσου φανταστική Ευρώπη, αλλά μιας επαρχιακής και παρασιτικής Ελλάδας με τεράστιες, κι ίσως ανυπέρβλητες, δυσχέρειες προσαρμογής σε μιαν έντονα δύστροπη απέναντι της και βαθύτατα διχασμένη ως προς τη δική της την ταυτότητα και τις δικές της τις προοπτικές Ευρώπη."

"...Πράγματι, ένα καθοριστικό γνώρισμα της σημερινής ελληνικής εθνικής ζωής, δηλ. της εθνικής ζωής μετά τη γεωπολιτική συρρίκνωση του ελληνισμού, είναι η απουσία ιστορικών στόχων ικανών να κινητοποιήσουν συνειδητά και μακροπρόθεσμα συλλογικές δυνάμεις. Πάνω σ’ αυτό δεν πρέπει να ξεγελιέται κανείς ούτε από τυποποιημένες πατριωτικές κορώνες ούτε από τις ανόρεχτες μάχες οπισθοφυλακής πού δίνονται για το κυπριακό — ούτε επίσης πρέπει να εκλαμβάνει ως τέτοιο στόχο την «ένταξη στην Ευρώπη»: γιατί προς αυτήν ωθεί μια μαζική επιθυμία καταναλωτικής ευζωίας, η οποία, προκειμένου να πραγματοποιηθεί, δεν θα δίσταζε και πολύ να μετατρέψει την ένταξη σε ταπεινωτική εθνική εκποίηση."

".....Ο παρασιτικός καταναλωτισμός, όπως τον ορίσαμε παραπάνω, προκάλεσε μια τέτοια διασπάθιση πόρων, ιδιαίτερα στη δεκαετία του 1980, ώστε η στενότητα των πόρων θα ακολουθεί στο εξής, και για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, την ελληνική εθνική πολιτική σαν βαρειά σκιά ˙ οι σημερινές, και οι αναπόδραστες αυριανές, προσπάθειες του «πολιτικού κόσμου» για τη λύση αυτού του πιεστικού προβλήματος δεν αποτελούν διαρθρωτική του αντιμετώπιση, παρά κατά βάθος αποσκοπούν στη δημιουργία συνθηκών πρόσκαιρης ανακούφισης πού θα επιτρέψουν ξανά την ανακύκλωση του προηγούμενου φαύλου παιγνιδιού μεταξύ κομμάτων και ψηφοφόρων. Είναι περιττό να εξηγήσουμε ποιές μακροπρόθεσμες συνέπειες έχει η υφιστάμενη σήμερα στενότητα των πόρων για το μέλλον τού έθνους, δηλ. για την οικονομική ανταγωνιστικότητα του, για την παιδεία του και για την άμυνα του. Εξ αιτίας της στενότητας τούτης η Ελλάδα ξεκινά τον αγώνα δρόμου στην αρχόμενη πολυτάραχη φάση της πλανητικής πολιτικής με ένα επί πλέον σημαντικότατο μειονέκτημα. Η οικονομική της υποπλασία, η οποία χρηματοδοτήθηκε και εξωραΐσθηκε καταναλωτικά με την εκτεταμένη απώλεια της οικονομικής της ανεξαρτησίας, θα περιορίσει πολύ τα περιθώρια των πολιτικών της επιλογών και δραστηριοτήτων, προ παντός όταν θα συγκρουσθούν οι δικές της θέσεις με εκείνες των Ευρωπαίων και άλλων χρηματοδοτών της. Για τη σύγκρουση αυτή, η οποία, δεν αποκλείεται κάποτε να πάρει εκρηκτικές διαστάσεις, θα πούμε μερικά πράγματα αμέσως παρακάτω. Πάντως την πορεία και την έκβασή της τις προδιαγράφει η σημερινή εικόνα της Ελλάδας στον διεθνή, και προ παντός στον κοινοτικό ευρωπαϊκό χώρο. Θα πρέπει κανείς, όπως συμβαίνει κατά κανόνα στη μακάρια ελληνική επικράτεια, να αγνοεί τον χώρο αυτόν ή να έχει πάθει αθεράπευτη εθνικιστική τύφλωση και κώφωση για να μη γνωρίζει ότι στα μάτια των εταίρων της η Ελλάδα είναι σήμερα ένας ανεπιθύμητος παρείσακτος, ένας αναξιοπρεπής επαίτης, ο οποίος ζητά δισεκατομμύρια δολάρια κάθε χρόνο προκειμένου να καταναλώνει πολύ περισσότερα απ’ όσα του επιτρέπουν οι παραγωγικές του δυνατότητες και η παραγωγικότητα της εργασίας του, και ο οποίος επί πλέον, για να διασφαλίσει την παρασιτική του ευημερία, δεν διστάζει να ελίσσεται και να εξαπατά, ενώ ο επαρχιωτισμός και ο ενίοτε παιδικός εγωκεντρισμός του δεν του επέτρεψαν ποτέ να διατυπώσει κάποια ουσιώδη σκέψη ή πρόταση γενικού ευρωπαϊκού ή διεθνούς ενδιαφέροντος. Δεν έχει σημασία αν την εικόνα τούτη τη συμμερίζονται όλοι ανεξαιρέτως και αν ευσταθούν όλες της οι λεπτομέρειες ˙ βαρύνουσα πολιτική σημασία έχει η γενική της διάδοση και προ παντός η γενική συμφωνία της με τα πραγματικά δεδομένα. Εδώ ήδη φαίνεται καθαρότατα η βαθειά εσωτερική σχέση ανάμεσα στην πολιτική του παρασιτικού καταναλωτισμού και στις τύχες της χώρας μέσα στην κοινωνία των εθνών."

"Μέσα στη σημερινή συγκυρία της πλανητικής πολιτικής, όπου ο εθνικισμός αναλαμβάνει νέες λειτουργίες και αντλεί απ’ αυτές νέα ζωτικότητα, δεν θα ήταν λογικό να αναμένεται η έκλειψη του ελληνικού. Επίσης εύλογη θα ήταν η υπόθεση, ότι οι διεθνείς διακυμάνσεις ενδεχομένως θα πρόσθεταν στους παλαιότερους και γειτονικότερους αντιπάλους του νέους, πιο απόμακρους και συνάμα πιο ακαταμάχητους, εναντίον των οποίων θα έτρεφε τα ίδια αισθήματα ανήμπορης λύσσας πως π.χ. εναντίον των «Αμερικανών και του ΝΑΤΟ» στη δεκαετία του 1970. Ιδιαίτερα βαρύνουσες θα ήσαν οι συνέπειες, αν αυτή τη φορά σε τέτοιους αντιπάλους μεταβάλλονταν μερικοί από τους σημαντικότερους εταίρους στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, οι οποίοι θα έκαναν (όπως είναι πιθανότατο ότι θα κάνουν) δύο πράγματα: αφ’ ενός θα αγνοούσαν ό,τι οι Έλληνες θεωρούν ως εθνικά τους δίκαια, υιοθετώντας στα αντίστοιχα ζητήματα είτε τη θέση των αντιπάλων της Ελλάδας είτε εν πάση περιπτώσει θέση σύμφωνη με τα δικά τους περιφερειακά συμφέροντα ˙ και αφ’ έτερου θα αρνούνταν να χρηματοδοτήσουν περαιτέρω τον ελληνικό παρασιτικό καταναλωτισμό, επιβάλλοντας στην ελληνική οικονομία αυστηρή δίαιτα εξυγιάνσεως και επαναφέροντας το ελληνικό βιοτικό επίπεδο στο ύψος πού επιτρέπουν οι δυνατότητές της. Μία έξαρση του ελληνικού εθνικισμού απ’ αφορμή σοβαρές αντιδικίες με τους κοινοτικούς εταίρους θα σήμαινε, τουλάχιστον de facto, ότι θα κατέρρεε το σημερινό ελληνικό όνειρο ενός παρασιτικού καταναλωτισμού μέσα στους κόλπους και με τα έξοδα μιας ενωμένης Ευρώπης. Το φαύλο παιγνίδι της δανεικής ευημερίας με αντιπαροχή τη βαθμιαία εθνική εκποίηση θα μπορούσε ίσως να παραταθεί για πολύ μέσα στο θερμοκήπιο μιας Ευρώπης συνασπισμένης από τους φόβους του Ψυχρού Πολέμου και οικονομικά εύρωστης χάρη στην αμερικανική πολιτικοστρατιωτική στήριξη. Όμως, όσο κι αν φαίνεται παράξενο, το τέλος του Ψυχρού Πολέμου συνεπέφερε και το τέλος τέτοιων θερμοκηπίων, οι ευρωπαϊκές Δυνάμεις καλούνται να πληρώσουν τώρα οι ίδιες τα έξοδα για τις περιφερειακές και παγκόσμιες υποχρεώσεις ή επιθυμίες τους, και αρχίζει μία περίοδος, όπου καθένας μετρά ως την τελευταία πεντάρα τα (πολιτικά και οικονομικά) έσοδα και έξοδα, προετοιμαζόμενος για τους διαγραφόμενους νέους και οξείς ανταγωνισμούς. Υπό τις συνθήκες αυτές, η Ελλάδα θα έπρεπε να διαθέτει μοναδικά και αναντικατάστατα γεωπολιτικά ή στρατηγικά πλεονεκτήματα προκειμένου ν’ ανταλλάξει μ’ αυτά τον παρασιτικό καταναλωτισμό της — όμως δεν τα διαθέτει, κι αυτό σημαίνει ότι ακόμα και η εξακολούθηση της εθνικής εκποίησης στους ισχυρότερους Ευρωπαίους και άλλους εταίρους όχι μόνο την εν μέρει δωρεάν διατροφή δεν μπορεί να εξασφαλίσει, αλλά ούτε καν μπορεί να εγγυηθεί τουλάχιστον την πολιτικοστρατιωτική προστασία της ελληνικής εθνικής υπόστασης. Η αναζήτηση προστάτη είναι μάταιη, όχι γιατί οι υπερήφανοι Έλληνες δεν ζητούν και δεν θέλουν την προστασία, αλλά γιατί κανείς δεν την προσφέρει αναμφίλεκτα και τελεσίδικα. Αυτή είναι η σημερινή κατάσταση του ελληνικού έθνους, μετά από επτά περίπου δεκαετίες γεωπολιτικής και κοινωνικοπολιτικής συρρίκνωσης."

"Ως κυρίαρχη και ευρύτερα αποδεκτή εθνική πολιτική εμφανίζεται σήμερα ο «ευρωπαϊκός προσανατολισμός» της χώρας, με τελικό του σκοπό την οργανική της ένταξη σε μιαν οικονομικά και πολιτικοστρατιωτικά ενοποιημένη Ευρώπη, με τη βοήθεια της οποίας η Ελλάδα, και την οικονομία της θα εκσυγχρόνιζε και την ακεραιότητα της θα διασφάλιζε — κοντολογίς θα έλυνε το πρόβλημα της εθνικής της βιωσιμότητας. Πολύ φοβούμαι ότι στην προοπτική αυτή κατά κύριο λόγο αντανακλώνται όχι πραγματικές δυνατότητες παρά ευσεβείς πόθοι ανάμικτοι με μυθολογικές κατασκευές. Όπως δηλ. η ακάματη ελληνική μυθολογική φαντασία πριν από λίγο ακόμη απέδιδε όλα τα δεινά στα ζοφερά σχέδια και τεχνάσματα των Ηνωμένων Πολιτειών, έτσι τώρα αναμένει όλα τα αγαθά από το αντίθετο μυθολόγημα, εκείνο της γενναιόδωρης κι αλληλέγγυας «Ευρώπης». Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς ότι, από ψυχολογική άποψη, η ευρωπαϊκή πανάκεια αποτελεί μιαν ακόμη μεταμφίεση του όψιμου επιχώριου ευδαιμονισμού, ο οποίος ονειρεύεται ανεξάντλητες πηγές επιδοτήσεων και συνάμα την έμμεση τουλάχιστον διασφάλιση των συνόρων από ξένα όπλα, έτσι ώστε να κατοχυρωθεί από όλες τις πλευρές και να «την αράξει». Ωστόσο ακόμα και μία γνώση των διεθνών πραγμάτων τόσο ατελής, όσο αυτή πού συναντάται κατά κανόνα στην Ελλάδα, θα αρκούσε για να θεωρηθεί πρακτικά έωλη μία ουσιώδης προϋπόθεση της ευρωπαϊκής προοπτικής, δηλ. η πεποίθηση ότι η «Ευρώπη» θα αποτελέσει κάποτε, αν όχι μία πραγματική πολιτική ενότητα, πάντως ένα σύνολο κρατών ικανό να δρα σε κάθε περίπτωση ενιαία και αποφασιστικά ˙ τόσο η ένταση των πλανητικών ανταγωνισμών όσο και η όξυνση του προβλήματος της Ινδοευρωπαϊκής ηγεμονίας, ιδιαίτερα μετά τη γερμανική επανένωση, μάλλον τις κεντρόφυγες παρά τις κεντρομόλες δυνάμεις θα ενισχύσει στην ευρωπαϊκή ήπειρο, κι ας μη μιλήσουμε καθόλου για την επικείμενη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας ή για τις μελλοντικές εξελίξεις στην ανατολική Ευρώπη. Οι τριγμοί πού ακούγονται στα θεμέλια του ευρωπαϊκού πολιτικού συστήματος, καθώς στις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές χώρες το κύρος των κατεστημένων κομμάτων καταπίπτει, ενώ νέα ανέρχονται ˙ η διαγραφόμενη για το άμεσο μέλλον οικονομική στασιμότητα και η συνεπόμενη στενότητα των πόρων οι οικολογικές και πληθυσμιακές αναταραχές: όλα αυτά, μαζί και με άλλα, θα ρίξουν το κάθε έθνος πίσω στις δι­κές του δυνάμεις, καθώς είναι ευκολότερο να συμμετέχουν όλοι στην κοινή ευημερία παρά ο ένας να βαστάζει τα βάρη του άλλου. Στην περίπτωση αυτή, στους κόλπους της «Ευρώπης» μάλλον θα είχαμε έναν συνασπισμό των ισχυρών με σκοπό ν’ απαλλαγούν από τους αδύνατους ή ανίκανους παρά την αδελφική διανομή προς ανακούφιση όσων ολιγώρησαν ή υστέρησαν.

Αλλά έστω κι αν δεχθούμε την αντίθετη περίπτωση, ότι δηλ. η «Ευρώπη» ενοποιεί, κοντά στην οικονομική, και την πολιτικοστρατιωτική της βούληση, και πάλι δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι η βούληση αυτή θα συμπέσει σε κρίσιμα σημεία με την ελληνική βούληση — αν μέχρι τότε υπάρχει ελληνική εθνική βούληση. Πάντως οι τελευταίοι μήνες του 1992 έδειξαν, και οι ερχόμενοι θα δείξουν ευκρινέστερα ακόμη, ότι οι Ευρωπαίοι εταίροι της Ελλάδας διόλου δεν συμμερίζονται τις επιθυμίες και επιδιώξεις της όσον αφορά, στις σχέσεις της με τους άμεσους γείτονές της (μερικοί μάλιστα απ’ αυτούς τη θεωρούν ως φαντασιόπληκτο θορυβοποιό) και ότι προτίθενται να ρυθμίσουν τη στάση τους απέναντι στα συναφή προβλήματα με γνώμονα τις δικές τους απόψεις και τα δικά τους συμφέροντα. Όποιος απέναντι στην πραγματικότητα αυτή άρχιζε και πάλι τους ηθικολογικούς οδυρμούς και διαρρήγνυε τα ιμάτιά του ζητώντας το «δίκαιο», θα απεδείκνυε απλώς ότι βρίσκεται ακόμη στο νηπιακό στάδιο της πολιτικής ηλικίας. Θα ήταν πολύ αξιοπρεπέστερο — και γονιμότερο — αν το ελληνικό έθνος έσφιγγε τα δόντια και αντλούσε ένα πικρό, αλλά ζωτικό διπλό συμπέρασμα: ότι η σημερινή Ελλάδα αποτελεί στο πλαίσιο της διεθνούς κοινότητας μία παρακατιανή επαρχία, η οποία, κατά μέγα μέρος από δική της υπαιτιότητα, είναι όχι μόνον ανίσχυρη, αλλά και ανυπόληπτη, και ότι γι’ αυτόν τον λόγο σε κάθε μεγάλη κρίση θα βρεθεί εξ ίσου μόνη όσο λ.χ. και το 1974. Βεβαίως, μία τέτοια νηφάλια διαπίστωση κάθε άλλο παρά πρέπει να οδηγήσει σε μία — διόλου νηφάλια — διάθεση αποκοπής από κάθε συμμαχία και κάθε είδους ένταξη σε υπερεθνικούς οργανισμούς. Αλλά, αν θυμηθούμε τα όσα είπαμε πριν σχετικά με τις προϋποθέσεις της ενεργοποίησης των συμμαχιών και τα μεταφέρουμε στις σχέσεις της Ελλάδας με την Ευρωπαϊκή Κοινότητα, θα δούμε ότι μόνο μία ισχυρή (και στην ανάγκη αυτάρκης) Ελλάδα θα προσδώσει πολιτικό βάρος στην ευρωπαϊκή ένταξη, όντας σεβαστή στους εταίρους της ˙ όπως δείχνει καθημερινά η εμπειρία, η ένταξη από μόνη της ούτε αποτελεί οικονομική ή πολιτική πανάκεια ούτε ισχυροποιεί αυτόματα την Ελλάδα μέσα στην ιδιαίτερη γεωπολιτική της περιφέρεια. Ίσως να φαίνεται παράδοξο, αλλά στο πλαίσιο μιας τελεσφόρας και μακρόπνοης εθνικής πολιτικής ο εξευρωπαϊσμός, και ο εκσυγχρονισμός γενικότερα, πρέπει να προχωρήσουν ακριβώς για να μπορεί μία κραταιωμένη Ελλάδα να μην είναι εξάρτημα η μπαίγνιο της «Ευρώπης», για να είναι σε θέση, αν χρειασθεί, να τραβήξει τον δρόμο πού θα της υπαγορεύσουν τα δικά της συμφέροντα, όταν αυτά συγκρουσθούν με εκείνα των Ευρωπαίων εταίρων της.

Ώστε η «ευρωπαϊκή ένταξη» διόλου δεν θα λύσει τα μεγάλα προβλήματα της ελληνικής εθνικής πολιτικής κατά τον ευθύγραμμο τρόπο πού φαντάζονται πολλοί Έλληνες «ευρωπαϊστές», ποζάροντας από τώρα ως ξεσκολισμένοι και υπερώριμοι «Ευρωπαίοι». Όμως επίσης δεν θα τα έλυνε μία ελληνοκεντρική αναδίπλωση, η οποία ναι μεν είναι χρήσιμη για να θυμάται κανείς που και που ότι σε τελευταία ανάλυση πρέπει να σταθεί στα δικά του τα πόδια, εφ’ όσον ούτε από το πετσί του μπορεί να βγει, ωστόσο καθίσταται επιζήμια όταν ως πρόταση συνάπτεται με διάφορες ανιστόρητες ανοησίες πού αντιπαραθέτουν στην «πνευματική» Ανατολή την «υλόφρονα» Δύση κτλ. Τέτοιες αντιλήψεις μπορούν να χρησιμεύσουν μονάχα ως ιδεολογικές υπεραναπληρώσεις λαών συχνά ταπεινωμένων και με ελάχιστη συνεισφορά στον σύγχρονο πολιτισμό, δεν προσφέρονται όμως ως πυξίδα μιας εθνικής πολιτικής πάνω στον σημερινό πλανήτη. Γιατί, θέτοντας στο επίκεντρο ηθικά ή μεταφυσικά μεγέθη, φενακίζουν τα πνεύματα, καθώς επικαλύπτουν κάτω από διανοουμενίστικες αοριστολογίες την καθοριστική σημασία της μεθόδου του οικονομείν για μία σύγχρονη κοινωνία και τους υπαρξιακούς κινδύνους μιας ουσιώδους ολιγωρίας στο σημείο αυτό" 

"Συχνότατα η σημερινή ελληνική εθνική πολιτική θυμίζει κάποιον ο οποίος δεν ανησυχεί γιατί δεν έχει πόδια, πιστεύοντας ότι στην κρίσιμη στιγμή θα του φυτρώσουν φτερά. Η στάση αυτή δεν προμηνύει τίποτε καλό ˙ πράγματι, μία νηφάλια εκτίμηση μάλλον θα κατέληγε στο πόρισμα ότι είναι άκρως αμφίβολο αν η Ελλάδα θα μπει στον επίπονο και τραχύ δρόμο της εσωτερικής ανόρθωσης, πού μόνος θα της έδινε τις προϋποθέσεις για την άσκηση εθνικής πολιτικής ικανής ν’ αντεπεξέλθει στις εξαιρετικά δυσχερείς συνθήκες της σημερινής πλανητικής συγκυρίας. Μάλλον θα συνεχίσει να αιωρείται αμήχανα μεταξύ ευρωπαϊκών ελπίδων και υπεραναπληρωτικού νευρωτικού εθνικισμού, ανήκοντας στην Ευρώπη με τον πιθηκισμό της και στα Βαλκάνια με ό,τι γνησιότερο έχει: τη μιζέρια και τον επαρχιωτισμό της. Αυτό επιβάλλεται να πει όποιος επιχειρεί σήμερα μία διάγνωση πέρα από επιθυμίες και φόβους, συμπάθειες και αντιπάθειες. Ούτε αγνοώ ούτε λησμονώ τις άκρως τιμητικές ατομικές εξαιρέσεις έναντι των κανόνων πού διέπουν τη λειτουργία της σημερινής ελληνικής κοινωνίας. Όμως οι εξαιρέσεις δεν μπορούν ν’ αποτελέσουν το αντικείμενο μιας σύντομης κοινωνιολογικής και πολιτικής ανάλυσης, όταν οι κανόνες είναι τόσο εξόφθαλμοι και τόσο επαχθείς. Πολλοί ίσως βρουν υπερβολικά καυστικές διάφορες εκφράσεις απ’ όσες χρησιμοποιήθηκαν στην παραπάνω περιγραφή. Θα είναι ασφαλώς εκείνοι πού ακόμα δεν κατάλαβαν ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν πια περιθώρια για μισόλογα και διακριτικούς υπαινιγμούς."

'' ΑΝΕΥΘΥΝΗ" Η ΕΝΤΑΞΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗ ΔΗΛΩΝΕΙ Η ΜΕΡΚΕΛ - 15/11/2010

http://news.in.gr/world/article/?aid=1231067527

ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΑΙΣΙΟΔΟΞΟ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΟΥ ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΓΥΡΟΥ ΤΩΝ ΔΗΜΑΡΧΙΑΚΩΝ ΚΑΙ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ - 14/11/2010

Κατά την γνώμη μου, την οποία εξήγησα ήδη σ΄αυτό το ιστολόγιο, οι εκλογές αυτές δεν είχαν κανένα νόημα γιά μιά χώρα που χρεοκόπησε και βρίσκεται υπό διεθνή επιτήρηση.

Οι Δήμοι είναι λεηλατημένοι και χρεοκοπημένοι.Δεν μπορούν να  λειτουργήσουν, όποιος δήμαρχος κι΄αν εκλεγεί.Περισσότερο εκκαθαριστές χρειαζόμαστε σήμερα, παρά εκλεγμένους δημάρχους.

Οι περιφέρειες θα υπάρξουν, αλλά δεν θα έχουν χρήματα γιά νά ασκήσουν τις αρμοδιότητες τους.Επρεπε πρώτα να δημιουργηθούν από το κράτος, να ορισθούν περιφερειάρχες, και μετά από 5 χρόνια οργάνωσης του θεσμού, να εκλεγούν οι περιφερειάρχες από τον λαό.

Οι εκλογές αυτές δεν είχαν κανένα νόημα, πέρα από το να νομιμοποιήσουν γιά μιά ακόμα φορά το πελατειακό πολιτικό σύστημα διακυβέρνησης που λεηλάτησε την χώρα.

Αν υποθέσουμε ότι αυτή είναι η πραγματικότητα, το γεγονός ότι το 60% των ψηφοφόρων δεν ψήφισαν η ψήφισαν λευκό-άκυρο, (ασχέτως του τί οι ίδιοι οι ψηφοφόροι  αυτοί επιδίωκαν με την ψήφο τους), δημιουργεί δεδομένα που είναι πρωτοφανή γιά την χώρα.
Το κύριο δεδομένο, είναι ότι το πελατειακό πολιτικό σύστημα, δεν εκπροσωπεί πλέον παρά το 40% του ελληνικού λαού.Αυτοί που εκλέχθηκαν, εκλέχθηκαν μέν νόμιμα, αλλά ηθικά δεν εκπροσωπούν την πλειοψηφία του λαού.Επροσωπούν μιά μειοψηφία.
Ενα δεύτερο δεδομένο, είναι ότι τόσο στον Δήμο Αθηναίων, όσο και στον Δήμο Θεσσαλονίκης, εκλέχθηκαν ανεξάρτητοι υποψήφιοι που υποστηρίχθηκαν από το ΠΑΣΟΚ.Εχουμε δηλαδή στους δύο μεγαλύτερους Δήμους της χώρας , μιά ήττα του κομματοσκυλισμού.Ο κομματοσκυλισμός, υποτάχθηκε στην κοινωνία, και υποχρεώθηκε να υποστηρίξει ανεξάρτητους υποψήφιους, γιά να μην συντριβεί.

Αυτά ειναι τα κύρια δεδομένα που πρέπει κατά την γνώμη μου να συγκρατήσουμε από αυτή την εκλογική αναμέτρηση.

Τα δευτερεύοντα δεδομένα είναι τα εξής

1/ Το ΠΑΣΟΚ, παρά το γεγονός ότι πήρε τα πιό αντιλαικά μέτρα που πήρε ποτέ ελληνική κυβέρνηση από το 1974 και μετά, κέρδισε 8 από τις 13 περιφέρειες, και τους δύο μεγάλους δήμους της χώρας.
2/ ο δημαγωγός Σαμαράς, εχασε το στοίχημα του.


Αυτό που είναι πιό σημαντικό απ ΄ολα είναι ότι η χώρα , δεν εμπιστεύεται πλέον το πελατειακό σύστημα διακυβέρνησης.

ΑΥΞΕΝΤΙΟΣ ΚΑΛΑΝΓΚΟΣ - Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΤΩΝ ΦΤΩΧΩΝ - 13/11/2010

http://www.palmografos.com/permalink/7462.html

"DEBORAH' S THEME" - ENNIO MORRICONE

H ΠΕΙΡΑΤΕΙΑ ΣΤΟΝ ΚΟΛΠΟ ΤΟΥ ΑΝΤΕΝ - 5/11/2010

EUROPARLTV - "Κάποιοι λένε ότι η ανάπτυξη και η δημιουργία κράτους στη ΣΟμαλία είναι οι καλύτεροι τρόποι καταπολέμησης της πειρατείας έξω απ'΄τις ακτές του Κέρατος της Αφρικής. Άλλοι πιστεύουν ότι ο περιορισμός του προβλήματος είναι η πιο αποτελεσματική προσέγγιση σ' αυτό το αποτυχημένο κράτος."
Ημερομηνία: 05/11/2010 Διάρκεια: 16:44

ΜΙΜΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗΣ - Ο ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ - 12/11/2010

http://mimisandroulakis.blogspot.com/2010/11/o-121110.html

ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΕΚΛΟΓΙΚΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ - 9/11/2010

http://www.dw-world.de/dw/article/0,,6204954,00.html

BlindType - H GOOGLE ΕΞΑΓΟΡΑΖΕΙ ΜΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ START UP - 2/10/2010

http://metablogging.gr/2010/10/blindtype-%CE%B7-google-%CE%B5%CE%BE%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AC%CE%B6%CE%B5%CE%B9-%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE-startup/

ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΑΙΣΙΟΔΟΞΟ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΩΝ ΔΗΜΑΡΧΙΑΚΩΝ ΚΑΙ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ - 7/11/2010

Ενας στούς δύο Ελληνες ψηφοφόρους αποφάσισε σήμερα να μην ψηφίσει καθόλου,  η να ψηφίσει λευκό-άκυρο.

Το γεγονός αυτό από μόνο του, είναι πρωτοφανές, και ιδιαίτερα αισιόδοξο γιά την χώρα.Εχουμε να κάνουμε γιά πρώτη φορά, με μιά συντριπτική  απόρριψη του πελατειακού πολιτικού συστήματος διακυβέρνησης που λεηλάτησε την χώρα γιά 35 χρόνια.Κι΄αυτό, παρά τον εκβιασμό Παπανδρέου.Αν δεν υπήρχε ο εκβιασμός, η απόρριψη του εγκληματικού πελατειακού συστήματος διακυβέρνησης, θα ξεπερνούσε το 60%.Και θα ξεπεράσει το 60% την επόμενη Κυριακή, μιά που ο εκβιασμός απέτυχε, και ήδη αποσύρθηκε από τον πρωθυπουργό.Η απόρριψη αυτή, είναι μή αναστρέψιμη, και θα έχει μελλοντικά, καταλυτικές εξελίξεις στην πολιτική ζωή της χώρας.Πλέον, στην πολιτική ζωή της χώρας, συμμετέχουν μόνοι, το πελατειακό σύστημα διακυβέρνησης , και η πελατεία του.Οι υπόλοιποι Ελληνες, που δουλεύουν, πληρώνουν φόρους, και είναι σιωπηλοί όλ΄αυτά τα χρόνια,έχουν αποσυρθεί, από την πολιτική ζωή, και δεν δέχονται πλέον, με την ψήφο τους, να νομιμοποιήσουν την υφιστάμενη ανομία που επικρατεί στην χώρα, και την συνέχιση της λεηλασίας.
Η  εκλογική πελατεία του πελατειακού συστήματος διακυβέρνησης που ψήφισε και αυτή την φορά, θα μειώνεται συνεχώς τα επόμενα χρόνια, μιά που θα δέχεται αναπόφευκτα συνεχή πλήγματα στο εισόδημα της λόγω της οικονομικής κατάρρευσης της χώρας, με αναπόφευκτο αποτέλεσμα, την ακόμα μεγαλύτερη αποχή από τις εκλογές, την επόμενη φορά που θα στηθούν κάλπες.Κατά την γνώμη μου, αν στις επόμενες εκλογές όποτε αυτές γίνουν, ψηφίσουν 3 στους 10 Ελληνες, το πελατειακό πολιτικό σύστημα διακυβέρνησης-λεηλασίας, θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα ευχαριστημένο.

Ας πάμε τώρα στους πολιτικούς αρχηγούς.

Ο Παπανδρέου, έκανε μιά τρύπα στο νερό με τον εκβιασμό του.Είχα αναλύσει  σ΄αυτό το ιστολόγιο     ( βλέπε εδώ )αυτό τον εκβιασμό προσπαθώντας να τον ερμηνεύσω, και νομίζω ότι δεν έκανα λάθος.
Ο  Παπανδρέου είναι ένας πολιτικός μικρού  βεληνεκούς, ο οποίος μ΄αυτό τον εκβιασμό ήθελε απλά να εξασφαλίσει λίγους ψήφους παραπάνω, και τα κατάφερε, θέτοντας σε κίνδυνο την χώρα.Μπορούσε μ΄αυτό τον εκβιασμό, να συντρίψει τον δημαγωγό Σαμαρά. Αλλά, δεν είναι γεννημένος πολιτικός.

Ο Σαμαράς γιορτάζει απόψε.Το κόμμα του, πήρε λιγότερες ψήφους από τις εκλογές του 2009, κι΄αυτό παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση έλαβε τα πιό αντι-λαικά μέτρα που έχουν ληφθεί ποτέ στην χώρα.Κι΄όμως, γιορτάζει με τα ποσοστά που έλαβε το κόμμα του.Το γεγονός ότι ένας Ελληνας στους δύο δεν πήγε να ψηφίσει, προφανώς δεν τον απασχολεί.Αρχίζει να ελπίζει ότι η δημαγωγία του πιάνει τόπο.Και προφανώς βλέπει ήδη τον εαυτό του ως μελλοντικό πρωθυπουργό.Η αφέλεια είναι ανθρώπινη.

Μ΄αυτά τα λίγα, η χώρα, χωρίς ηγεσία, μπαίνει πλέον στην πιό δύσκολη φάση της σύγχρονης ιστορίας της.
Θ΄ακολουθήσουν γιά την χώρα, μέρες τόσο δύσκολες, που η πολιτική ηγεσία της χώρας δεν μπορεί κάν να τις φανταστεί δυστυχώς.

ΣΑΜ ΤΣΕΚΟΥΑΣ - Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΗΣ ΤΗΣ ΑΣΤΟΡΙΑ - 7/11/2010

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=34&artId=365492&dt=07/11/2010

TEDx ACADEMY - MIA ΠΡΩΤΗ ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ - 5/10/2010

 Πολύ ενδιαφέρουσες οι απόψεις που ακολουθούν στον παρακάτω σύνδεσμο.Ιδιαίτερα ενδιαφέροντα είναι και τα σχόλια (όλα).Η ύπαρξη όλων αυτών των απόψεων που σχολιάζουν κριτικά μιά επιτυχημένη εκδήλωση γιά να την κάνουν καλύτερη, είναι κατά την γνώμη  μιά ελπίδα γιά την  χώρα.
Ολες οι απόψεις έχουν μιά τεκμηριωμένη βάση.

Προσωπικά, δεν συμμετείχα στην εκδήλωση.Δεν μπορώ κατά συνέπεια να έχω άποψη γιά την οργάνωση της, κλπ....Ξέρω ποιός ήταν ο στόχος της εκδήλωσης (ένα νέο όραμα για την χώρα) , και είδα τις ομιλίες στο διαδίκτυο.Ξέρω επίσης ότι ήταν μιά εκδήλωση στα πλαίσια του TED.
Με βάση αυτά τα δεδομένα, η άποψη μου είναι πρώτον, ότι  ο στόχος ήταν ιδιαίτερα φιλόδοξος.Εχοντας υπόψη το γεγονός ότι η χώρα μας είναι πλέον διανοητικά στείρα,  είχα πολλούς φόβους  ως πρός το χειροπιαστό αποτέλεσμα που θα προέκυπτε.Το αποτέλεσμα, οι ομιλίες δηλαδή, ήταν πάνω από τις προσδοκίες μου.Γιά όποιον θέλει να τις μελετήσει, βγαίνουν κάποιες νέες ιδέες.Χαράσσονται κάποιοι νέοι δρόμοι.Αυτή είναι η ουσία.
Τώρα το τελικό αποτέλεσμα μπορεί να μήν ήταν αυτό που περίμεναν κάποιοι.Ολα όμως είναι σχετικά, και έχουν να κάνουν με τις προσδοκίες που έχει ο καθένας.Πιστεύω ότι άξιζε η προσπάθεια, και θέλω να συγχαρώ τους διοργανωτές.Αλλωστε, είναι ένας νέος θεσμός, και αν τηρηθεί ένα επίπεδο, ο θεσμός αυτός θα καλυτερεύει συνεχώς.Δεν συμρφωνώ με την άποψη ότι μπορεί να καταναλωθεί, χωρίς αποτέλεσμα, επειδή ενδεχομένως έγιναν κάποια λάθη.

Αν έπρεπε οπωσδήποτε να ασκήσω κριτική, θα έλεγα ότι θα΄πρεπε όλες οι ομιλίες να είναι μεταφρασμένες στα ελληνικά.Ενα δεύτερο σημείο κριτικής, θα ήταν ότι δεδομένου ότι έχουμε να κάνουμε με εκδήλωση του TED ( δεν έχει ως σκοπό την πολιτική συζήτηση ), το θέμα της εκδήλωσης (ένα νέο όραμα για την Ελλάδα )  έπρεπε να είναι κάπως διαφορετικό.Διότι το όραμα οδηγεί αναπόφευκτα στην πολιτική.

Αφού είπα και εγώ τις κακίες μου, θέλω να ολοκληρώσω αναφέροντας κάποιες σκέψεις μου γιά την μελλοντική θεματολογία του TEDx Athens.Nομίζω ότι επειδή η χώρα μας είναι πλέον εν πολλοίς στείρα, οι μελλοντικές εκδηλώσεις με ομιλίες από ανθρώπους(έλληνες ) που έχουν κάνει κάτι σ΄αυτή την χώρα, η έχουν να πούν κάτι γι΄αυτή την χώρα, πρέπει να περιοριστούν, διότι πολύ γρήγορα θα φθάσουμε σ΄ενα κενό.Αυτό που χρειάζεται, είναι κατά την γνώμη μου, να κληθούν άνθρωποι που είχαν κάτι να πούν διεθνώς και το είπαν, και αυτό το κάτι, να το αναλύσουν ειδικότερα γιά την Ελλάδα.
Παράδειγμα, να κληθεί ο Νικόλας Χριστάκης που μελετά τα κοινωνικά δίκτυα, να μελετήσει ενδεχομένως την ιδιαιτερότητα των ελληνικών κοινωνικών δικτύων, και να την παρουσιάσει σε μιά ομιλία του στην Αθήνα.Με τον τρόπο αυτό, θα δοθεί μιά νέα διανοητική ώθηση στην χώρα.
Θα επανέλθω σ΄αυτό το θέμα.




http://metablogging.gr/2010/10/tedxacademy-%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CF%80%CF%81%CF%8E%CF%84%CE%B7-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%AF%CE%BC%CE%B7%CF%83%CE%B7/