31/12/10
ΙΣΛΑΝΔΙΑ - "ΜΙΑ ΟΜΑΔΙΚΗ ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗ, ΜΙΑ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΚΑΘΑΡΣΗΣ" - 30/12/2010
Το κείμενο που ακολουθεί, το έλαβα με e-mail.Δεν γνωρίζω την πηγή.
Εχω αναφερθεί και εγώ, πολλές φορές σ΄αυτό το ιστολόγιο, γιά την ανάγκη κάθαρσης και τιμωρίας γιά την ελληνική χρεοκοπία.Ας δούμε τί έκαναν οι Ισλανδοί.
"ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΣΟΒΑΡΩΝ ΚΡΑΤΩΝ !
Οι υποτίθεται ξυλοκόποι του βορά, οι "βάρβαροι"
Ισλανδοί ορίστε τι έκαναν για παραπλήσια
κατάσταση της οικονομίας τους:
Οι Ισλανδοί δεν αρκέστηκαν στα δάκρυα και την οργή. Απαίτησαν
και πήραν απαντήσεις. Για το τι έφταιξε, ποιοι ευθύνονται και τι
πρέπει να γίνει για να μην ξανασυμβεί παρόμοια κρίση. Μόλις 15
μήνες μετά το ξέσπασμα της κρίσης, η εξεταστική επιτροπή που
συνέστησε το Κοινοβούλιο από ανεξάρτητους ειδικούς έβγαλε
πόρισμα 2.400 σελίδων, με το οποίο όχι μόνο καταλόγισε
ευθύνες, αλλά και τις προσωποποίησε. Κατονομάζονται ο πρώην
πρωθυπουργός Γκέιρ Χάαρντε, τρεις πρώην διοικητές της
κεντρικής τράπεζας, υπουργοί, ενώ ποινικές ευθύνες
καταλογίζονται σε στελέχη των τριών ιδιωτικών τραπεζών. Ήδη ο
εισαγγελέας έβγαλε διεθνή εντάλματα σύλληψης, καθώς πολλά
golden boys διέφυγαν στο εξωτερικό, κάνοντας μία μέρα πριν από
την εκδήλωση της κρίσης τεράστιες αναλήψεις από τους
λογαριασμούς τους. Τρεις συνελήφθησαν και κρατούνται. Η
κυβέρνηση έκανε μηνύσεις και ζητάει πίσω τα κλεμμένα.
Η εξεταστική επιτροπή είχε στη διάθεσή της 80 υπαλλήλους, δικό
της προϋπολογισμό και δικαίωμα να ζητήσει -ακόμη και να
κατασχέσει- στοιχεία από κρατικές υπηρεσίες και ιδιώτες.
Επίσης, ανεξάρτητη επιτροπή ετοιμάζει συστάσεις για να γίνουν
μεταρρυθμίσεις ώστε να αποφευχθεί παρόμοια κρίση στο μέλλον.
Στο πλαίσιο της διαφάνειας, αναρτήθηκε τον Απρίλιο στον
ιστότοπο της Βουλής ( http://sic.althingi.is/) το πλήρες κείμενο που η
κυβέρνηση ονομάζει «Έκθεση της αλήθειας» και οι Ισλανδοί
αποκαλούν «Μαύρο πόρισμα» καθώς και εκτεταμένη περίληψη
στα αγγλικά. Κανείς, ούτε καν οι κατηγορούμενοι, δεν
αμφισβήτησαν την αμεροληψία των συντακτών του πορίσματος.
Το βράδυ της ανακοίνωσης 45 ηθοποιοί συγκεντρώθηκαν στο
Δημοτικό Θέατρο του Ρέικιαβικ και διάβασαν επί πέντε
συνεχόμενα 24ωρα, σε μια κατάμεστη αίθουσα, ολόκληρη την
έκθεση. Για τους περήφανους, πλην εξαπατημένους απογόνους
των Βίκινγκς, ήταν μια ομαδική ψυχανάλυση, μια διαδικασία
κάθαρσης."
Εχω αναφερθεί και εγώ, πολλές φορές σ΄αυτό το ιστολόγιο, γιά την ανάγκη κάθαρσης και τιμωρίας γιά την ελληνική χρεοκοπία.Ας δούμε τί έκαναν οι Ισλανδοί.
"ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΣΟΒΑΡΩΝ ΚΡΑΤΩΝ !
Οι υποτίθεται ξυλοκόποι του βορά, οι "βάρβαροι"
Ισλανδοί ορίστε τι έκαναν για παραπλήσια
κατάσταση της οικονομίας τους:
Οι Ισλανδοί δεν αρκέστηκαν στα δάκρυα και την οργή. Απαίτησαν
και πήραν απαντήσεις. Για το τι έφταιξε, ποιοι ευθύνονται και τι
πρέπει να γίνει για να μην ξανασυμβεί παρόμοια κρίση. Μόλις 15
μήνες μετά το ξέσπασμα της κρίσης, η εξεταστική επιτροπή που
συνέστησε το Κοινοβούλιο από ανεξάρτητους ειδικούς έβγαλε
πόρισμα 2.400 σελίδων, με το οποίο όχι μόνο καταλόγισε
ευθύνες, αλλά και τις προσωποποίησε. Κατονομάζονται ο πρώην
πρωθυπουργός Γκέιρ Χάαρντε, τρεις πρώην διοικητές της
κεντρικής τράπεζας, υπουργοί, ενώ ποινικές ευθύνες
καταλογίζονται σε στελέχη των τριών ιδιωτικών τραπεζών. Ήδη ο
εισαγγελέας έβγαλε διεθνή εντάλματα σύλληψης, καθώς πολλά
golden boys διέφυγαν στο εξωτερικό, κάνοντας μία μέρα πριν από
την εκδήλωση της κρίσης τεράστιες αναλήψεις από τους
λογαριασμούς τους. Τρεις συνελήφθησαν και κρατούνται. Η
κυβέρνηση έκανε μηνύσεις και ζητάει πίσω τα κλεμμένα.
Η εξεταστική επιτροπή είχε στη διάθεσή της 80 υπαλλήλους, δικό
της προϋπολογισμό και δικαίωμα να ζητήσει -ακόμη και να
κατασχέσει- στοιχεία από κρατικές υπηρεσίες και ιδιώτες.
Επίσης, ανεξάρτητη επιτροπή ετοιμάζει συστάσεις για να γίνουν
μεταρρυθμίσεις ώστε να αποφευχθεί παρόμοια κρίση στο μέλλον.
Στο πλαίσιο της διαφάνειας, αναρτήθηκε τον Απρίλιο στον
ιστότοπο της Βουλής ( http://sic.althingi.is/) το πλήρες κείμενο που η
κυβέρνηση ονομάζει «Έκθεση της αλήθειας» και οι Ισλανδοί
αποκαλούν «Μαύρο πόρισμα» καθώς και εκτεταμένη περίληψη
στα αγγλικά. Κανείς, ούτε καν οι κατηγορούμενοι, δεν
αμφισβήτησαν την αμεροληψία των συντακτών του πορίσματος.
Το βράδυ της ανακοίνωσης 45 ηθοποιοί συγκεντρώθηκαν στο
Δημοτικό Θέατρο του Ρέικιαβικ και διάβασαν επί πέντε
συνεχόμενα 24ωρα, σε μια κατάμεστη αίθουσα, ολόκληρη την
έκθεση. Για τους περήφανους, πλην εξαπατημένους απογόνους
των Βίκινγκς, ήταν μια ομαδική ψυχανάλυση, μια διαδικασία
κάθαρσης."
30/12/10
ΧΟΣΕ ΑΝΤΟΝΙΟ ΑΜΠΡΕΟΥ - Η ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ - 29/12/2010
Σ΄αυτό το ιστολόγιο, πέρα από την εμμονή μου στην ελληνική κακοδαιμονία, τα αίτια της και τις προοπτικές του μέλλοντος, και την (δεύτερη) εμμονή μου στην σκέψη του Π. Κονδύλη την οποία προσπαθώ όσο μπορώ να κατανοήσω και να την κάνω γνωστή, προσπαθώ επίσης όσο μπορώ, να παρουσιάσω και θέματα τα οποία μ΄ενδιαφέρουν, θέματα πιστεύω πρωτότυπα μερικές φορές, θέματα που περιστρέφονται γύρω από την ανθρώπινη φύση, την κοινωνική ζωή, την τέχνη, την πολιτική, την οικονομία, την επιστήμη, και την ιστορία.Διότι κατά την άποψη μου, όποιος προσπαθεί να κατανοήσει τα ανθρώπινα πράγματα όπως εγώ, πρέπει να προσπαθήσει να κατανοήσει όλα τα πράγματα με τα οποία ασχολούνται οι άνθρωποι."Ανθρώπινο είναι οτιδήποτε πράττουν ή έχουν πράξει οι άνθρωποι" όπως έλεγε ο Π. Κονδύλης.Ετσι, όλα σχετίζονται με όλα.Δεν είναι δυνατόν γιά παράδειγμα να γίνουν κατανοητές οι οικονομικές εξελίξεις η να προβλεφθούν,από κάποιον ο οποίος μελετά μόνο την οικονομική "επιστήμη"
Σ΄αυτό το πλαίσιο, παρουσιάζω πολύ σύχνα ομιλίες του TED, διότι η κάθε ομιλία έχει και κάτι να μας πεί γιά τα ανθρώπινα πράγματα.Ιδίως αν τις ακούσουμε και τις ξανακούσουμε, και προσπαθήσουμε να αντλήσουμε κάτι από την κάθε μιά.Σε ότι με αφορά, γιά τις ανάγκές ολοκλήρωσης του τεράστιου παζλ των ανθρωπίνων πραγμάτων που προσπαθώ να δομήσω, και το οποίο φυσικά δεν θα μπορέσω να ολοκληρώσω ποτέ, αυτές οι ομιλίες, πηγές συσσώρευσης ανθρωπίνων εμπειριών θα έλεγα καλύτερα,είναι ένας ανεκτίμητος θησαυρός.
Σκεφτόμουν σήμερα, ποιά από αυτές τις ομιλίες είναι αυτή, που επιπλέον από την γνώση που μου προσέφερε, με συγκίνησε περισσότερο.Και αυθόρμητα, και χωρίς κανέναν ενδοιασμό, μου ήρθε στην μνήμη η ομιλία του ΑΜΠΡΕΟΥ, που είχα παρουσιάσει σ΄αυτό το ιστολόγιο τον Σεπτέμβριο του 2009.Την ξαναείδα σήμερα, και σκέφτηκα να την υπενθυμίσω στους αναγνώστες αυτού του ιστολογίου.Ακολουθεί ο σύνδεσμος.
http://logikiellada.blogspot.com/2009/12/blog-post_24.html
Σ΄αυτό το πλαίσιο, παρουσιάζω πολύ σύχνα ομιλίες του TED, διότι η κάθε ομιλία έχει και κάτι να μας πεί γιά τα ανθρώπινα πράγματα.Ιδίως αν τις ακούσουμε και τις ξανακούσουμε, και προσπαθήσουμε να αντλήσουμε κάτι από την κάθε μιά.Σε ότι με αφορά, γιά τις ανάγκές ολοκλήρωσης του τεράστιου παζλ των ανθρωπίνων πραγμάτων που προσπαθώ να δομήσω, και το οποίο φυσικά δεν θα μπορέσω να ολοκληρώσω ποτέ, αυτές οι ομιλίες, πηγές συσσώρευσης ανθρωπίνων εμπειριών θα έλεγα καλύτερα,είναι ένας ανεκτίμητος θησαυρός.
Σκεφτόμουν σήμερα, ποιά από αυτές τις ομιλίες είναι αυτή, που επιπλέον από την γνώση που μου προσέφερε, με συγκίνησε περισσότερο.Και αυθόρμητα, και χωρίς κανέναν ενδοιασμό, μου ήρθε στην μνήμη η ομιλία του ΑΜΠΡΕΟΥ, που είχα παρουσιάσει σ΄αυτό το ιστολόγιο τον Σεπτέμβριο του 2009.Την ξαναείδα σήμερα, και σκέφτηκα να την υπενθυμίσω στους αναγνώστες αυτού του ιστολογίου.Ακολουθεί ο σύνδεσμος.
http://logikiellada.blogspot.com/2009/12/blog-post_24.html
29/12/10
28/12/10
27/12/10
Η ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ, ΚΑΙ Η ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΑΠΟ ΤΟ 1975 ΕΩΣ ΣΗΜΕΡΑ - ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΜΕΓΕΘΩΝ - 27/12/2010
Σύμφωνα με το παρακάτω δημοσίευμα, το εκτιμώμενο πόσό των γερμανικών αποζημιώσεων, είναι 162 δις ευρώ.Δεν ξέρω πώς υπολογίστηκε, αλλά το θεωρώ υπερβολικά υπερεκτιμημένο.
Ας θεωρήσουμε όμως ότι το ποσό αυτό είναι ορθό, μαζί με τους τόκους 65 ετών.Αυτό θα σήμαινε ότι ο κατακτητής λεηλάτησε την χώρα κατά 30 δίς ευρώ περίπου σε 5 χρόνια.Τα υπόλοιπα είναι τόκοι.Δηλαδη, η γερμανική λεηλασία της χώρας ήταν περίπου 6 δις ευρώ τον χρόνο, επί 5 χρόνια.
Αν λάβουμε υπόψη το σημερινό δημόσιο χρέος που δημιουργήθηκε τα τελευταία 35 χρόνια, και το οποίο είναι γύρω στα 300 δίς ευρώ σήμερα, η ετήσια λεηλασία του ελληνικού δημοσίου από το πελατειακό σύστημα διακυβέρνησης, ήταν 8,5 δίς ευρώ επί 35 χρόνια.
Αυτό σημαίνει ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις τα τελευταία 35 χρόνια, φέρθηκαν έναντι του λαού μας ακόμα χειρότερα και από τον γερμανό κατακτητή.Λεηλάτησαν 2,5 δίς ετησίως περισσότερα από τον κατακτητή, και μάλιστα επί 35 χρόνια.
Το στοιχείο αυτό,έστω κι΄αν είναι πρόχειρα υπολογισμένο, δείχνει ότι οι κατακτητές σεβάστηκαν περισσότερο την χώρα απ΄ότι το πελατειακό σύστημα διακυβέρνησης των τελευταίων 35 ετών.
Κι΄όμως, οι περισσότεροι έλληνες σήμερα εστιάζουν την προσοχή τους στις γερμανικές αποζημιώσεις, παρά στα στελέχη των πολιτικών κομμάτων που ξεπέρασαν τους γερμανούς ως πρός τον βαθμό λεηλασίας της χώρας.
Ο παραλογισμός συνεχίζεται, και απ΄ότι φαίνεται, έχει μέλλον σ΄αυτή την χώρα.
http://www.antinews.gr/?p=74189
Ας θεωρήσουμε όμως ότι το ποσό αυτό είναι ορθό, μαζί με τους τόκους 65 ετών.Αυτό θα σήμαινε ότι ο κατακτητής λεηλάτησε την χώρα κατά 30 δίς ευρώ περίπου σε 5 χρόνια.Τα υπόλοιπα είναι τόκοι.Δηλαδη, η γερμανική λεηλασία της χώρας ήταν περίπου 6 δις ευρώ τον χρόνο, επί 5 χρόνια.
Αν λάβουμε υπόψη το σημερινό δημόσιο χρέος που δημιουργήθηκε τα τελευταία 35 χρόνια, και το οποίο είναι γύρω στα 300 δίς ευρώ σήμερα, η ετήσια λεηλασία του ελληνικού δημοσίου από το πελατειακό σύστημα διακυβέρνησης, ήταν 8,5 δίς ευρώ επί 35 χρόνια.
Αυτό σημαίνει ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις τα τελευταία 35 χρόνια, φέρθηκαν έναντι του λαού μας ακόμα χειρότερα και από τον γερμανό κατακτητή.Λεηλάτησαν 2,5 δίς ετησίως περισσότερα από τον κατακτητή, και μάλιστα επί 35 χρόνια.
Το στοιχείο αυτό,έστω κι΄αν είναι πρόχειρα υπολογισμένο, δείχνει ότι οι κατακτητές σεβάστηκαν περισσότερο την χώρα απ΄ότι το πελατειακό σύστημα διακυβέρνησης των τελευταίων 35 ετών.
Κι΄όμως, οι περισσότεροι έλληνες σήμερα εστιάζουν την προσοχή τους στις γερμανικές αποζημιώσεις, παρά στα στελέχη των πολιτικών κομμάτων που ξεπέρασαν τους γερμανούς ως πρός τον βαθμό λεηλασίας της χώρας.
Ο παραλογισμός συνεχίζεται, και απ΄ότι φαίνεται, έχει μέλλον σ΄αυτή την χώρα.
http://www.antinews.gr/?p=74189
ΤΟΤΕ ΠΟΥ Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΑΡΗΓΑΓΕ ΑΚΟΜΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ- "ΑΝΟΙΓΩ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΜΟΥ" -1977
Ανοίγω το στόμα μου κι αναγαλλιάζει το πέλαγος
και παίρνει τα λόγια μου στις σκοτεινές του τις σπηλιές
και στις φώκιες τις μικρές τα ψιθυρίζει
τις νύχτες που κλαιν των ανθρώπων τα βάσανα.
Χαράζω τις φλέβες μου και κοκκινίζουν τα όνειρα
και τσέρκουλα γίνονται στις γειτονιές των παιδιών
και σεντόνια στις κοπέλες που αγρυπνούνε
κρυφά για ν' ακούν των Ερώτων τα θαύματα.
και παίρνει τα λόγια μου στις σκοτεινές του τις σπηλιές
και στις φώκιες τις μικρές τα ψιθυρίζει
τις νύχτες που κλαιν των ανθρώπων τα βάσανα.
Χαράζω τις φλέβες μου και κοκκινίζουν τα όνειρα
και τσέρκουλα γίνονται στις γειτονιές των παιδιών
και σεντόνια στις κοπέλες που αγρυπνούνε
κρυφά για ν' ακούν των Ερώτων τα θαύματα.
26/12/10
Η ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ, Η ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΗ ΑΓΩΓΗ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΤΗΣ- 26/12/2010
Ενώ το δράμα με την χώρα συνεχίζεται,το κύριο θέμα στις δημόσιες συζητήσεις είναι το μνημόνιο.Υπάρχουν αυτοί που είναι υπέρ, και υπάρχουν αυτοί που είναι κατά του μνημονίου.Kαί γύρω από αυτή την κύρια αντιπαράθεση,υπάρχουν κάποιες παραλλαγές που κάνουν λόγο γιά διαφορετικό μείγμα πολιτικής, με περισσότερα μέτρα γιά ανάπτυξη, κλπ...Ολ΄αυτά είναι πολύ λογικό να συζητούνται, αν και δεν είναι ιδιαίτερα πρωτότυπες οι απόψεις, ούτε αναλύεται κάθε φορά η λογική συνέπεια της κάθε άποψης.Με δυό λόγια. η όλη συζήτηση περιστρέφεται γύρω από την καταλληλότητα του φαρμάκου η/και της δοσολογίας του.
Υπό κανονικές συνθήκες σε μιά κανονική χώρα, γιά να γίνει συζήτηση γιά το φάρμακο, πρέπει πρώτα να γίνει η διάγνωση της ασθένειας.Πρέπει δηλαδή να δοθεί απάντηση σε κάποια ερωτήματα.
1/Με ποιά αρρώστια έχουμε να κάνουμε;
2/πώς προκύπτει, και υπό ποιές συνθήκες προκύπτει συνήθως αυτή η αρρώστια;
3/ποιός είναι ο μηχανισμός με τον οποίο η αρρώστια οδηγεί τον οργανισμό στην αποδυνάμωση και την τελική εξόντωση;
Αφού δοθούν απαντήσεις σ΄αυτά τα ερωτήματα, αποφασίζεται η δέουσα φαρμακευτική αγωγή.
Υπό κανονικές συνθήκες, σε μιά κανονική χώρα, το αμέσως επόμενο ερώτημα, είναι ποιό είναι το κόστος αυτής της φαρμακευτικής αγωγής, και πώς θα πληρωθεί αυτό το κόστος.
Αν τα χρήματα γιά την αγωγή υπάρχουν στο σεντούκι η στην τράπεζα, τότε μπορεί ν΄αρχίσει άμεσα η αγωγή.
Αν δεν υπάρχουν τα χρήματα γιά την αγωγή, σε μιά κανονική χώρα, υπό κανονικές συνθήκες, προκύπτει το επόμενο ερώτημα που είναι, πώς θα πεισθεί αυτός που θα χορηγήσει την αγωγή, ότι θα πληρωθεί γιά τις υπηρεσίες του.
Στη χώρα μας, αυτά τα ερωτήματα νομίζω ότι δεν έχουν απαντηθεί.Κι΄όταν λέω να έχουν απαντηθεί, εννοώ ότι πρέπει οι ψηφοφόροι των δύο μεγάλων κομμάτων η το 70% των ψηφοφόρων γιά να το πούμε διαφορετικά, να δώσουν μία κοινή απάντηση σε καθένα απ΄όλ΄αυτά τα ερωτήματα.
Απλά, ο ασθενής εισήχθη στην εντατική τον Μαιο, και υπό την πίεση του χρόνου, οι υπεύθυνοι τότε, δέχθηκαν και την φαρμακευτική αγωγή που προτάθηκε, και το κόστος.Από τότε, ο ασθενής είναι διασωληνωμένος, και προβλέπεται να παραμείνει σ΄αυτή την κατάσταση γιά πολύ καιρό ακόμα.
Ειναι κατά συνέπεια καλό, να συνεχιστεί ο δημόσιος διάλογος στην χώρα, ώστε, έστω και εκ των υστέρων, να καταλήξουμε σε σωστή ιατρική διάγνωση ως πρός την αρρώστια, σε σωστή φαρμακευτική αγωγή, και σε κόστος που να μπορούμε ν΄αντέξουμε.Κατά την γνώμη μου, η κυβέρνηση, έπρεπε από την επόμενη ημέρα της υπογραφής του μνημονίου, να προκαλέσει αυτό τον δημόσιο διάλογο,και πιστεύω ότι ως κοινωνία(η γιά το 70-80% της κοινωνίας) θα είχαμε ήδη καταλήξει σε κοινές απαντήσεις στα ανωτέρω ερωτήματα.Αν είχαμε καταλήξει, δεδομένου ότι ο ασθενής είναι ακόμα εν ζωή, θα μπορούσαμε ν΄αλλάξουμε ενδεχομένως την φαρμακευτική αγωγή η το κόστος της, έστω και τώρα.
Ομως, σήμερα που μιλάμε, η κοινωνία μας συνεχίζει να είναι βαθιά διχασμένη ως πρός τα ανωτέρω ερωτήματα.Και όσο είναι διχασμένη, τόσο πιό δύσκολη είναι η χορήγηση της αγωγής, αλλά και η πληρωμή του κόστους που αυτή δημιουργεί.
Το τραγικό στην περίπτωση της Ελλάδας, δεν είναι ότι δεν μπορεί να βρεθεί μιά κοινά αποδεκτή απάντηση σε κάθε μιά από τις ανωτέρω ερωτήσεις.Ως γνωστό, ο κοινός νούς δεν χαρακτηρίζει πιά τους Ελληνες τα τελευταία 35 χρόνια λόγω του επιπέδου της παιδείας μας.Επιπλέον τα ανωτέρω ερωτήματα είναι σύνθετα, και δεν είναι σίγουρο ούτως η άλλως , ότι θα μπορούσαν ν΄απαντηθούν σωστά από την συντριπτική πλειοψηφία.
Το τραγικό είναι, ότι οι Ελληνες δεν μπορούν καν να διανοηθούν, ότι ενδέχεται στους επόμενους μήνες να οδηγηθούμε σε ακόμα χειρότερη κατάσταση, όπου δεν θα προσφέρεται από κανέναν πλέον, η οποιαδήποτε φαρμακευτική αγωγή.Το ενδεχόμενο αυτό, δεν συζητιέται κάν στην κοινωνία μας, λόγω της μακαριότητας που μας διακρίνει.Ουτε φυσικά συζητείται η συνέπεια του.
Κι΄όμως, φοβάμαι ότι αυτό ακριβώς έχει τις μεγαλύτερες πιθανότητες να συμβεί.Γιά να γίνω λίγο πιό συγκεκριμμένος, τολμώ να πώ, ότι αν καταρρεύσει η Πορτογαλία και η προ πάντων η Ισπανία, πλέον δεν θα υπάρχει το ευρώ.Είναι κατά την γνώμη μου σίγουρο, ότι αν δεν ληφθούν κάποιες σοβαρές και τρανταχτές αποφάσεις άμεσα από την Ευρώπη, η Πορτογαλία θα καταρρεύσει.Είναι θέμα εβδομάδων η κάποιων μηνών.Αν καταρρεύσει η Πορτογαλία και δεν ληφθούν και πάλι άμεσα κάποιες σοβαρές και τρανταχτές αποφάσεις σε ευρωπαικό επίπεδο,, μετά από μερικές εβδομάδες θα καταρρεύσει και η Ισπανία.Αν καταρρεύσει και η Ισπανία, δεν θα υπάρχει πιά και η ευρωζώνη.Αν καταρρεύσει η ευρωζώνη, όπως είναι κατανοητό, δεν θα υπάρχει πιά και το μνημόνιο.
Οπότε όλες αυτές οι συζητήσεις που γίνονται σήμερα στην Ελλάδα για το μνημόνιο, θα σταματήσουν, αφού δεν θα έχουν πιά κανένα νόημα.
Αυτό που μου κάνει εντύπωση, είναι ότι το σενάριο αυτό δεν έχει κάν συζητηθεί.Δεν μιλάω κάν γιά ανάλυση και σενάρια.Πόσο μάλλον γιά προετοιμασία.Οι αντι-μνημονιακοί σήμερα, που είναι υπέρ της επιστροφής της χώρας στην δραχμή και υπέρ της παύσης πληρωμών, ενδεχομένως να το έχουν αναλύσει, αλλά δεν είναι εις γνώση μου αυτές οι αναλύσεις.
Ετσι όπως εγώ τουλάχιστον, σκέφτομαι αυτό το εφιαλτικό σενάριο,βλέπω ενα καλό.Η χώρα θα έχει και πάλι την πλήρη κυριαρχία της, και το χρέος της θα διέπεται από το εθνικό της δίκαιο με εξαίρεση τα 30 δίς που έχει ήδη δανειστεί από την τρόικα.
Ας δούμε τώρα τις υπόλοιπες συνέπειες
1/ η χώρα αποκόπτεται από τον υπόλοιπο κόσμο γιά 10-15 χρόνια.Δεν της δανείζει κανείς.Κανείς δεν δανείζει στις τράπεζες της, και στις επιχειρήσεις της.Μπορεί να εισάγει, όσα μπορεί να εξάγει, και τίποτα παραπάνω.
Αυτό δημιουργεί δελτίο γιά τον πληθυσμό, γιά πολλά εισαγόμενα εμπορεύματα όπως π.χ. τα καύσιμα, και τα τρόφιμα.
2/ καταστρέφονται οικονομικά οι ελληνικές τράπεζες και όλα τα ασφαλιστικά ταμεία, δεδομένου ότι κατέχουν ελληνικά κρατικά ομόλογα που δεν έχουν πλέον καμμιά αξία, και δεν μπορούν να εκποιηθούν.Δεσμεύονται όλες οι καταθέσεις στις τράπεζες και δεν πληρώνονται πλέον οι συντάξεις.Υπό αυτές τις συνθήκες, κρατικοποιούνται όλες οι τράπεζες, και το κράτος, αναλαμβάνει με δελτίο, την ανάληψη καταθέσεων, και δεσμεύεται γιά ένα ελάχιστιο ποσό σύνταξης δεδομένου ότι έχουν καταρρεύσει τα ταμεία
3/η κυβέρνηση, κόβει χρήμα γιά να πληρώσει μισθούς και συντάξεις, κ΄έτσι ο πληθωρισμός ξεπερνά αρχικά το 20%.Το εισόδημα του εργαζόμενου μειώνεται δραστικά, αυτή τη φορά, όχι λόγω μείωσης του μισθού, αλλά με την κλασική ελληνική μέθοδο του πληθωρισμού.
4/Σταματά η οποιαδήποτε επιχειρηματική δραστηριότητα στη χώρα, και όλοι αναζητούν την ανάληψη της δραστηριότητας τους, από το κράτος, ώστε να σταματήσει η ζημιά τους.
5/αρχίζει μιά μαζική μετανάστευση στο εξωτερικό, ιδίως των νέων.
6/ σταματά κάθε προσπάθεια αμυντικής θωράκισης της χώρας, και αυξάνεται η πίεση από τους γείτονες ως πρός τις εδαφικές διεκδικήσεις τους.
7/στην χώρα, δημιουργούνται τέτοιες συνθήκες εξαθλίωσης και ανασφάλειας, που ο τουρισμός ειναι πλεον αποτρεπτικός.Οι ξένοι σταματάνε να επισκέπτονται την χώρα.Χάνονται εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας, κι΄έτσι, υποχρεώνεται το δημόσιο να κρατικοποιήσει όλο τον τουριστικό κλάδο, ο οποίος δεν έχει πλέον εμπορικό αντικείμενο.
8/ ο πληθυσμός της χώρας βιώνει μιά οικονομική εξαθλίωση γιά 15 περίπου χρόνια, αν είναι τυχερός και δεν υποστεί εξωτερική επίθεση μέχρι τότε από την Τουρκία, οπότε πλέον η χώρα αρχίζει να ανακάμπτει λόγω του χαμηλού κόστους του εργατικού της δυναμικού.
Αυτό είναι το τραγικό σενάριο που προσωπικά φαντάζομαι γιά την χώρα μας αν καταρρεύσει το ευρώ.Και σίγουρα ξεχνώ και πολλές άλλες παρενέργειες.
Βέβαια, το σενάριο αυτό θα ήταν τελείως διαφορετικό αν η χώρα μας δεν είχε έλλειμμα στον προυπολογισμό της.Αν ο προυπολογισμός ήταν ισοζυγισμένος, η διαπραγμάτευση με τους δανειστές θα ήταν πολύ πιό εύκολη, και το σενάριο κατάρρευσης της ευρωζώνης και επιστροφής στην δραχμή, πολύ πιό ήπιο.
Υπό κανονικές συνθήκες σε μιά κανονική χώρα, γιά να γίνει συζήτηση γιά το φάρμακο, πρέπει πρώτα να γίνει η διάγνωση της ασθένειας.Πρέπει δηλαδή να δοθεί απάντηση σε κάποια ερωτήματα.
1/Με ποιά αρρώστια έχουμε να κάνουμε;
2/πώς προκύπτει, και υπό ποιές συνθήκες προκύπτει συνήθως αυτή η αρρώστια;
3/ποιός είναι ο μηχανισμός με τον οποίο η αρρώστια οδηγεί τον οργανισμό στην αποδυνάμωση και την τελική εξόντωση;
Αφού δοθούν απαντήσεις σ΄αυτά τα ερωτήματα, αποφασίζεται η δέουσα φαρμακευτική αγωγή.
Υπό κανονικές συνθήκες, σε μιά κανονική χώρα, το αμέσως επόμενο ερώτημα, είναι ποιό είναι το κόστος αυτής της φαρμακευτικής αγωγής, και πώς θα πληρωθεί αυτό το κόστος.
Αν τα χρήματα γιά την αγωγή υπάρχουν στο σεντούκι η στην τράπεζα, τότε μπορεί ν΄αρχίσει άμεσα η αγωγή.
Αν δεν υπάρχουν τα χρήματα γιά την αγωγή, σε μιά κανονική χώρα, υπό κανονικές συνθήκες, προκύπτει το επόμενο ερώτημα που είναι, πώς θα πεισθεί αυτός που θα χορηγήσει την αγωγή, ότι θα πληρωθεί γιά τις υπηρεσίες του.
Στη χώρα μας, αυτά τα ερωτήματα νομίζω ότι δεν έχουν απαντηθεί.Κι΄όταν λέω να έχουν απαντηθεί, εννοώ ότι πρέπει οι ψηφοφόροι των δύο μεγάλων κομμάτων η το 70% των ψηφοφόρων γιά να το πούμε διαφορετικά, να δώσουν μία κοινή απάντηση σε καθένα απ΄όλ΄αυτά τα ερωτήματα.
Απλά, ο ασθενής εισήχθη στην εντατική τον Μαιο, και υπό την πίεση του χρόνου, οι υπεύθυνοι τότε, δέχθηκαν και την φαρμακευτική αγωγή που προτάθηκε, και το κόστος.Από τότε, ο ασθενής είναι διασωληνωμένος, και προβλέπεται να παραμείνει σ΄αυτή την κατάσταση γιά πολύ καιρό ακόμα.
Ειναι κατά συνέπεια καλό, να συνεχιστεί ο δημόσιος διάλογος στην χώρα, ώστε, έστω και εκ των υστέρων, να καταλήξουμε σε σωστή ιατρική διάγνωση ως πρός την αρρώστια, σε σωστή φαρμακευτική αγωγή, και σε κόστος που να μπορούμε ν΄αντέξουμε.Κατά την γνώμη μου, η κυβέρνηση, έπρεπε από την επόμενη ημέρα της υπογραφής του μνημονίου, να προκαλέσει αυτό τον δημόσιο διάλογο,και πιστεύω ότι ως κοινωνία(η γιά το 70-80% της κοινωνίας) θα είχαμε ήδη καταλήξει σε κοινές απαντήσεις στα ανωτέρω ερωτήματα.Αν είχαμε καταλήξει, δεδομένου ότι ο ασθενής είναι ακόμα εν ζωή, θα μπορούσαμε ν΄αλλάξουμε ενδεχομένως την φαρμακευτική αγωγή η το κόστος της, έστω και τώρα.
Ομως, σήμερα που μιλάμε, η κοινωνία μας συνεχίζει να είναι βαθιά διχασμένη ως πρός τα ανωτέρω ερωτήματα.Και όσο είναι διχασμένη, τόσο πιό δύσκολη είναι η χορήγηση της αγωγής, αλλά και η πληρωμή του κόστους που αυτή δημιουργεί.
Το τραγικό στην περίπτωση της Ελλάδας, δεν είναι ότι δεν μπορεί να βρεθεί μιά κοινά αποδεκτή απάντηση σε κάθε μιά από τις ανωτέρω ερωτήσεις.Ως γνωστό, ο κοινός νούς δεν χαρακτηρίζει πιά τους Ελληνες τα τελευταία 35 χρόνια λόγω του επιπέδου της παιδείας μας.Επιπλέον τα ανωτέρω ερωτήματα είναι σύνθετα, και δεν είναι σίγουρο ούτως η άλλως , ότι θα μπορούσαν ν΄απαντηθούν σωστά από την συντριπτική πλειοψηφία.
Το τραγικό είναι, ότι οι Ελληνες δεν μπορούν καν να διανοηθούν, ότι ενδέχεται στους επόμενους μήνες να οδηγηθούμε σε ακόμα χειρότερη κατάσταση, όπου δεν θα προσφέρεται από κανέναν πλέον, η οποιαδήποτε φαρμακευτική αγωγή.Το ενδεχόμενο αυτό, δεν συζητιέται κάν στην κοινωνία μας, λόγω της μακαριότητας που μας διακρίνει.Ουτε φυσικά συζητείται η συνέπεια του.
Κι΄όμως, φοβάμαι ότι αυτό ακριβώς έχει τις μεγαλύτερες πιθανότητες να συμβεί.Γιά να γίνω λίγο πιό συγκεκριμμένος, τολμώ να πώ, ότι αν καταρρεύσει η Πορτογαλία και η προ πάντων η Ισπανία, πλέον δεν θα υπάρχει το ευρώ.Είναι κατά την γνώμη μου σίγουρο, ότι αν δεν ληφθούν κάποιες σοβαρές και τρανταχτές αποφάσεις άμεσα από την Ευρώπη, η Πορτογαλία θα καταρρεύσει.Είναι θέμα εβδομάδων η κάποιων μηνών.Αν καταρρεύσει η Πορτογαλία και δεν ληφθούν και πάλι άμεσα κάποιες σοβαρές και τρανταχτές αποφάσεις σε ευρωπαικό επίπεδο,, μετά από μερικές εβδομάδες θα καταρρεύσει και η Ισπανία.Αν καταρρεύσει και η Ισπανία, δεν θα υπάρχει πιά και η ευρωζώνη.Αν καταρρεύσει η ευρωζώνη, όπως είναι κατανοητό, δεν θα υπάρχει πιά και το μνημόνιο.
Οπότε όλες αυτές οι συζητήσεις που γίνονται σήμερα στην Ελλάδα για το μνημόνιο, θα σταματήσουν, αφού δεν θα έχουν πιά κανένα νόημα.
Αυτό που μου κάνει εντύπωση, είναι ότι το σενάριο αυτό δεν έχει κάν συζητηθεί.Δεν μιλάω κάν γιά ανάλυση και σενάρια.Πόσο μάλλον γιά προετοιμασία.Οι αντι-μνημονιακοί σήμερα, που είναι υπέρ της επιστροφής της χώρας στην δραχμή και υπέρ της παύσης πληρωμών, ενδεχομένως να το έχουν αναλύσει, αλλά δεν είναι εις γνώση μου αυτές οι αναλύσεις.
Ετσι όπως εγώ τουλάχιστον, σκέφτομαι αυτό το εφιαλτικό σενάριο,βλέπω ενα καλό.Η χώρα θα έχει και πάλι την πλήρη κυριαρχία της, και το χρέος της θα διέπεται από το εθνικό της δίκαιο με εξαίρεση τα 30 δίς που έχει ήδη δανειστεί από την τρόικα.
Ας δούμε τώρα τις υπόλοιπες συνέπειες
1/ η χώρα αποκόπτεται από τον υπόλοιπο κόσμο γιά 10-15 χρόνια.Δεν της δανείζει κανείς.Κανείς δεν δανείζει στις τράπεζες της, και στις επιχειρήσεις της.Μπορεί να εισάγει, όσα μπορεί να εξάγει, και τίποτα παραπάνω.
Αυτό δημιουργεί δελτίο γιά τον πληθυσμό, γιά πολλά εισαγόμενα εμπορεύματα όπως π.χ. τα καύσιμα, και τα τρόφιμα.
2/ καταστρέφονται οικονομικά οι ελληνικές τράπεζες και όλα τα ασφαλιστικά ταμεία, δεδομένου ότι κατέχουν ελληνικά κρατικά ομόλογα που δεν έχουν πλέον καμμιά αξία, και δεν μπορούν να εκποιηθούν.Δεσμεύονται όλες οι καταθέσεις στις τράπεζες και δεν πληρώνονται πλέον οι συντάξεις.Υπό αυτές τις συνθήκες, κρατικοποιούνται όλες οι τράπεζες, και το κράτος, αναλαμβάνει με δελτίο, την ανάληψη καταθέσεων, και δεσμεύεται γιά ένα ελάχιστιο ποσό σύνταξης δεδομένου ότι έχουν καταρρεύσει τα ταμεία
3/η κυβέρνηση, κόβει χρήμα γιά να πληρώσει μισθούς και συντάξεις, κ΄έτσι ο πληθωρισμός ξεπερνά αρχικά το 20%.Το εισόδημα του εργαζόμενου μειώνεται δραστικά, αυτή τη φορά, όχι λόγω μείωσης του μισθού, αλλά με την κλασική ελληνική μέθοδο του πληθωρισμού.
4/Σταματά η οποιαδήποτε επιχειρηματική δραστηριότητα στη χώρα, και όλοι αναζητούν την ανάληψη της δραστηριότητας τους, από το κράτος, ώστε να σταματήσει η ζημιά τους.
5/αρχίζει μιά μαζική μετανάστευση στο εξωτερικό, ιδίως των νέων.
6/ σταματά κάθε προσπάθεια αμυντικής θωράκισης της χώρας, και αυξάνεται η πίεση από τους γείτονες ως πρός τις εδαφικές διεκδικήσεις τους.
7/στην χώρα, δημιουργούνται τέτοιες συνθήκες εξαθλίωσης και ανασφάλειας, που ο τουρισμός ειναι πλεον αποτρεπτικός.Οι ξένοι σταματάνε να επισκέπτονται την χώρα.Χάνονται εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας, κι΄έτσι, υποχρεώνεται το δημόσιο να κρατικοποιήσει όλο τον τουριστικό κλάδο, ο οποίος δεν έχει πλέον εμπορικό αντικείμενο.
8/ ο πληθυσμός της χώρας βιώνει μιά οικονομική εξαθλίωση γιά 15 περίπου χρόνια, αν είναι τυχερός και δεν υποστεί εξωτερική επίθεση μέχρι τότε από την Τουρκία, οπότε πλέον η χώρα αρχίζει να ανακάμπτει λόγω του χαμηλού κόστους του εργατικού της δυναμικού.
Αυτό είναι το τραγικό σενάριο που προσωπικά φαντάζομαι γιά την χώρα μας αν καταρρεύσει το ευρώ.Και σίγουρα ξεχνώ και πολλές άλλες παρενέργειες.
Βέβαια, το σενάριο αυτό θα ήταν τελείως διαφορετικό αν η χώρα μας δεν είχε έλλειμμα στον προυπολογισμό της.Αν ο προυπολογισμός ήταν ισοζυγισμένος, η διαπραγμάτευση με τους δανειστές θα ήταν πολύ πιό εύκολη, και το σενάριο κατάρρευσης της ευρωζώνης και επιστροφής στην δραχμή, πολύ πιό ήπιο.
25/12/10
24/12/10
Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΠΑΝΟΥ ΚΑΜΜΕΝΟΥ ΣΤΗΝ ΒΟΥΛΗ ΣΤΙΣ 21/12/2010
Τον Καμμένο τον θεωρώ σοβαρό πολιτικό.Οταν μιλά γιά κάποιο θέμα, φαίνεται ότι το έχει μελετήσει.
Θα μπορούσα να συμφωνήσω με όσα λέει.
Ομως, ο ίδιος ήταν μέλος της κυβέρνησης Καραμανλή.Το έργο της κυβέρνησης Καραμανλή είναι αυτό, το οποίο, μαζί με το έργο των λοιπών κυβερνήσεων του πελατειακού συστήματος διακυβέρνησης από το 1981 εως το 2004, μας οδήγησε στο μνημόνιο και στην απώλεια της εθνικής κυριαρχίας.
Τα μαρτύριο της χώρας δεν αρχίζει με το μνημόνιο. Το μνημόνιο, δηλαδή η απώλεια κυριαρχικών δικαιωμάτων, είναι η συνέπεια των εγκληματικών επιλογών του πελατειακού συστήματος διακυβέρνησης από το 1981 εως το 2009.
Δεν μπορεί ο Κος Καμμένος να καταγγέλλει το μνημόνιο, χωρίς παράλληλα να καταγγέλλει και το πελατειακό πολιτικό σύστημα διακυβέρνησης που οδήγησε στο μνημόνιο, και στο οποίο συμμετείχε, και συμμετέχει.
Ο Καμμένος είναι σοβαρός και έντιμος.Απ΄όσο γνωρίζω, δεν ακούστηκε ποτέ το όνομα του σε κάποιο σκάνδαλο.Ομως, με την ανωτέρω ομιλία του, προκαλεί.Δεν μπορεί κάποιος που συμμετείχε και συμμετέχει στο πελατειακό σύστημα διακυβέρνησης, να γίνεται κριτής του μνημονίου. Τουλάχιστον, όχι πρίν κάνει την αυτοκριτική του.
Επειδή όμως η αυτο-μαστίγωση δεν είναι εύκολο πράγμα, θα μπορούσε ο Κος Καμμένος, να προβάλλει όσα προέβαλε στη Βουλή, τονίζοντας ότι προέρχονται από πληροφοριοδότες του που δεν μπορεί να κατανομάσει.Με τον τρόπο αυτό, νομίζω ότι ολα αυτά που κατήγγειλε στη Βουλή, θα είχαν μεγαλύτερη αξιοπιστία, και θα προβλημάτιζαν σοβαρά τους Ελληνες.Αυτός νομίζω ότι θα ήταν ο πιό ενδεδειγμένος τρόπος γιά να υπερασπιστεί ο Κος Καμμένος τα εθνικά συμφέροντα.
23/12/10
22/12/10
ΤΖΟΝ ΚΑΣΑΟΝΑ- ΑΠΟ ΛΑΘΡΟΘΗΡΕΣ, ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ - ΙΟΥΝΙΟΣ 2010
Στη γενέτειρά του Ναμίμπια, ο Τζον Κασαόνα προστατεύει με καινοτόμο τρόπο τα ζωικά είδη που κινδυνεύουν: αναθέτει την ευθύνη τους στους γειτονικούς χωρικούς (ακόμα και στους πρώην λαθροθήρες). Και έχει επιτυχία!
21/12/10
ΖΑΚΛΙΝ ΝΤΕ ΡΟΜΙΓΥ - 19/12/2010
Γιάννης Σταύρου - Ακρόπολη 1970 - λάδι σε καμβά
http://yannisstavrou.blogspot.com/2010/12/blog-post_19.html
19/12/10
ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΦΑΓΟΠΟΤΙ ΜΕ ΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΑ ΣΥΓΓΡΑΜΜΑΤΑ - 17/12/2010
Αλλο ένα φαγοπότι από τα χιλιάδες που είναι στημένα στη χώρα εδώ και 35 χρόνια, και οδήγησαν στην σημερινή χρεοκοπία.
Το τραγικό με το δράμα της χώρας, είναι ότι αυτά τα χρήματα, δεν υπήρχαν.Αν υπήρχαν και η εξουσία τα κακοδιαχειριζόταν η τα σπαταλούσε, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε γιά ανικανότητα η ανευθυνότητα των κυβερνήσεων.Οταν όμως δεν έχεις αυτά τα χρήματα που σπαταλάς, και τα δανείζεσαι, τότε είναι εγκλημα εις βάρος των μελλοντικών γενεών.
Στο άρθρο που ακολουθεί, γίνεται λόγος γιά έγκλημα-σπατάλη περίπου 50 εκατομμυρίων ευρώ τον χρόνο.Επί 35 χρόνια, μιλάμε γιά ένα κονδύλο της τάξης του 1,75 δις ευρώ σύν τους τόκους.Ετσι, ξέρουμε πλεον ότι το 0,5% του ελληνικού δημόσιου χρέους, πήγε σε άχρηστα πανεπιστημιακά συγγράμματα, η στις τσέπες κάποιων καθηγητών και των εκδοτών τους.
Και να σκεφτεί κανείς ότι πολλοί πολίτες περιμένουν από τους διανοούμενους , να κάνουν προτάσεις γιά την έξοδο της χώρας από την κρίση!
Τελικά, το ελληνικό πρόβλημα σήμερα, είναι πολύ πιό σύνθετο απ΄ότι πιστεύουν οι περισσότεροι έλληνες, αλλά και οι ξένοι συμβουλάτορες.Μακάρι το πρόβλημα να ήταν μόνο οικονομικό.Το πρόβλημα είναι κυρίως ηθικό.
Πολλοί, αναλύοντας οικονομικά το πρόβλημα, θεωρούν ορθά ότι οι περικοπές στο δημόσιο, θα οδηγήσουν σε ακόμα μεγαλύτερη ύφεση.Αν σκεφτούμε το πρόβλημα πιό σφαιρικά, περικοπές σπαταλών πρέπει να γίνουν παντού(εκτός από τις συντάξεις), ακόμα κι΄αν οδηγήσουν σε μεγαλύτερη ύφεση σε μιά πρώτη φάση.Είναι προυπόθεση γιά την έξοδο της χώρας από την σημερινή παρακμή της
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artId=373500&dt=17/12/2010
18/12/10
17/12/10
Π. ΚΟΝΔΥΛΗΣ - "ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ" - ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ Κ. ΚΟΥΤΣΟΥΡΕΛΗ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ -20/7/2008
«ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΑΥΤΟ είναι ένα μεγάλο ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Ένας συγγραφέας ξεκινάει να τα βάλει με τη Δύση και στο πέρασμά του δεν αφήνει λίθο επί λίθου.» Μ’ αυτές τις φράσεις υποδεχόταν στα 1984 η εφημερίδα Frankfurter Rundschau το φιλοσοφικό δοκίμιο Ισχύς και Απόφαση του Παναγιώτη Κονδύλη.
Το Ισχύς και Απόφαση είναι πράγματι ένα βιβλίο ριζοτομικό, ριζοσπαστικό – με την αρχική σημασία αυτής της λέξης, που απ’ την πολυχρησία έχει καταντήσει σήμερα ανυπόληπτη. «Μικρό σε έκταση, αλλά μεγάλο σε περιεχόμενο», όπως το αποκάλεσε ένας άλλος Γερμανός κριτικός, είναι το νοερό κέντρο γύρω από το οποίο δορυφορεί όλη η κονδύλεια σκέψη, ένα κατόρθωμα καθολικής εποπτείας της ευρωπαϊκής ιστορίας των ιδεών και ακόμη ένα τόλμημα αβυσσαλέας φιλοδοξίας. Ο σχηματισμός και η αποκρυστάλλωση των κοσμοεικόνων και των ιδεολογιών· η χρήση και η χρησιμότητα των δεοντικών επιταγών και της κανονιστικής σκέψης· οι διαρκείς μεταμφιέσεις του ορμέμφυτου της αυτοσυντήρησης κάτω απ’ την προσωπίδα των υψηλών ιδεών· η αποκαθήλωση του ίδιου του «Πνεύματος» ως μηχανισμού που μεταφράζει διαρκώς τις γυμνές αξιώσεις της ισχύος στην άυλη γλώσσα των συμβόλων και των εννοιών: αυτά είναι, με δυο λόγια, τα θέματά του.
Όταν στις αρχές της δεκαετίας του ’70 ο Παναγιώτης Κονδύλης εγκαταλείπει την Ελλάδα για να εγκατασταθεί στη Γερμανία, είναι ήδη κάτι περισσότερο από ένας νέος αξιοπρόσεκτος συγγραφέας. Φοιτητής ακόμη στην Αθήνα, είχε στρατευθεί στην υπόθεση της κομμουνιστικής Αριστεράς. Γρήγορα όμως θα της στρέψει την πλάτη, χωρίς διόλου να αποπειραθεί να την αντικαταστήσει με ένα άλλο ιδεολόγημα. «Όταν έκοψα τα ναρκωτικά, τα έκοψα ριζικά και τελειωτικά», θα πει πολλά χρόνια αργότερα. Παρ’ όλ’ αυτά, η στράτευση και ο αγώνας, ως υπαρξιακά βιώματα, θα σταθούν καθοριστικά για την μετέπειτα εξέλιξή του. Ο αναγνώστης μπορεί να το διαισθανθεί στον δριμύ πολεμικό, τον σχεδόν εριστικό τόνο των κειμένων του. Αλλά και στις βασικές φιλοσοφικές του θέσεις. Οι ιδέες είναι όπλα, θα γράψει, όλη η σκέψη είναι από τη φύση της πολεμική.
Το διάστημα 1970-1978 θα παρουσιάσει μια μεγάλη σειρά μεταφράσεων από τα αγγλικά, τα γαλλικά, τα γερμανικά και τα ιταλικά. Δεκαέξι συνολικά τόμοι με κείμενα συγγραφέων όπως ο Μαξ Χορκχάιμερ, ο Άρνολντ Χάουζερ, ο Ερνστ Κασσίρερ, ο Νικολό Μακιαβέλλι. Εκείνη η δίτομη έκδοση των Έργων του Φλωρεντινού περιλαμβάνει και το πρώτο σημαντικό δημοσίευμα του νεαρού Κονδύλη (1971-72), ένα εισαγωγικό δοκίμιο διακοσίων σχεδόν σελίδων.
Το 1977 υποστηρίζει στη Χαϊδελβέργη τη διατριβή του επί διδακτορία. Θέμα της η Γένεση της διαλεκτικής στο πρώιμο έργο των Χαίλντερλιν, Χέγκελ και Σέλλινγκ. Από τη διατριβή αυτή, θα προκύψουν τα δύο πρώτα ογκώδη βιβλία του Κονδύλη. Ο ομότιτλος τόμος (1979) και ο Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός (1981). Αυτός ο δεύτερος θα χαρακτηριστεί έργο κλασσικό και παραμένει ώς σήμερα το βασικό έργο αναφοράς για την ιστορία των διαφωτιστικών ιδεών στη γερμανόφωνη βιβλιογραφία. Τα βιβλία που θα ακολουθήσουν για την Κριτική της Μεταφυσικής (1983), τον Συντηρητισμό (1986), την Θεωρία του Πολέμου (1988), την Παρακμή του αστικού τρόπου ζωής (1991) θα συμπληρώσουν την εικόνα του Κονδύλη ως συστηματικού στοχαστή και ιστορικού των ιδεών. Κάποια απ’ αυτά θα πυροδοτήσουν έντονες συζητήσεις και αντιπαραθέσεις.
Χαϊδελβέργη. Άποψη της πόλης
από το Μονοπάτι των φιλοσόφων (Philosophenweg)
Με τα διεθνοπολιτικά του γραπτά της δεκαετίας του ’90, την επαύριο της αμερικανικής νίκης στον Ψυχρό Πόλεμο, ο Κονδύλης θα στρέψει το ερμηνευτικό του βλέμμα σ’ ένα πεδίο καινούργιο γι’ αυτόν, την πλανητική συγχρονία και επικαιρότητα.
Μόνο που αντί για τις δυτικές θριαμβολογίες περί του «τέλους της ιστορίας» και των συγκρούσεών της, που ήταν τότε του συρμού, εκείνος θα μιλήσει για τη νέα, ανεξέλεγκτη επίτασή τους. Στις διακηρύξεις περί οικουμενικής κατίσχυσης των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», δεν θα δει παρά τα κενόλογα και ιδιοτελή ρητορεύματα της μόνης πλέον Υπερδύναμης, που κανείς δεν μπορεί να πάρει στην ονομαστική τους αξία. Και στις πομφόλυγες για την «τελειωτική επικράτηση» του δυτικού φιλελευθερισμού, θα αντιτάξει την πρόβλεψη της επικείμενης κατάρρευσής του, υπό το βάρος της σπάνεως των αγαθών και των οξυμένων περιβαλλοντικών, κοινωνικών και γεωπολιτικών εντάσεων. Τα κείμενά του για τη σύγχρονη Ελλάδα, που ανήκουν στην αυτή κατηγορία, λοιδωρήθηκαν και διαστρεβλώθηκαν συχνά σε βαθμό πρωτόγνωρο. Παραμένουν ωστόσο μνημεία ατομικής εμβρίθειας και συλλογικής αυτογνωσίας.
Ο Κονδύλης υπήρξε συγγραφέας με όλη τη σημασία της λέξης. Αγαπούσε την πυκνή διατύπωση, τις σχοινοτενείς παραγράφους που καλύπτουν σελίδες ολόκληρες, τον υποτακτικό λόγο με τις πυραμιδωτές δευτερεύουσες προτάσεις – αλλά και τους κοφτούς αφορισμούς, και τις δραματικές κορυφώσεις. Ο αγώνας του ήταν πάντα με το λίπος των λέξεων. Έβρισκε στη σύνταξη της γερμανικής γλώσσας κάτι από την ευπλασία της θουκυδίδειας διατύπωσης. Γενικά, τα πρότυπά του ήταν κλασσικά, αρχαία ελληνικά. Απεχθανόταν σφόδρα τα «κινέζικα» της μετανεωτερίζουσας θεωρητικολογίας, αυτό το επιστημονίζον ζαργκόν που απεδαφίζει τη σκέψη από τα πράγματα.
Παρά ταύτα, και το δικό του γράψιμο δεν είναι εύκολο. Ο απίστευτος όγκος του υλικού που διεξέρχεται, απαιτεί από τον αναγνώστη διαρκή εγρήγορση και πειθαρχία.
Προσιτότερα είναι τα μικρότερά του δοκίμια, εκείνα που έγραψε προλογίζοντας έργα του Λίχτενμπεργκ ή του Τσέζαρε Παβέζε λ.χ., και που με τον προσωπικό τους τόνο κάποτε ξαφνιάζουν τον αναγνώστη. Οι συνεντεύξεις του που συγκεντρώθηκαν στο Αόρατο χρονολόγιο της σκέψης (1998) είναι για τον αμύητο που ενδιαφέρεται να τον προσεγγίσει, η προσφυέστερη ίσως εισαγωγή στη σκέψη του.
Η πρόσφορά του στα εκδοτικά μας πράγματα υπήρξε ανυπολόγιστη. Οι τόμοι που μετέφρασε, επιμελήθηκε και εξέδωσε πλησιάζουν τους ενενήντα. Με τον Κονδύλη η ελληνική φιλοσοφική βιβλιογραφία εγκαταλείπει τον χώρο του τυχαίου και του σπασμωδικού και περνάει στην περιοχή του προγράμματος. Ακόμη και αν δεν είχε γράψει λέξη δική του, το ογκώδες αυτό μεταφραστικό έργο θα αρκούσε για να συντηρήσει το όνομά του στην ιστορία των ελληνικών γραμμάτων.
Με το πανεπιστήμιο, ελληνικό και γερμανικό, δεν τα πήγε ποτέ καλά. Αρκετά βιβλία του έφτασαν να γίνουν φοιτητικά εγχειρίδια, ο ίδιος όμως στο τέλος της ζωής του θεωρούσε προσβολή την προσφώνηση «κύριε καθηγητά», που από παραδρομή κάποτε του απηύθυναν. Είναι αλήθεια ότι στο ξεκίνημά του δοκίμασε πράγματι να περπατήσει αυτή την οδό. Την απόρριψη που συνάντησε τότε, δεν την λησμόνησε ποτέ. Κι όταν αργότερα, γερμανικά και ελληνικά πανεπιστήμια του άνοιγαν τιμητικά τις πόρτες, αυτός προτίμησε επιδεικτικά να μην τις δρασκελίσει. Ωστόσο, οι –από Γερμανίας– διακρίσεις δεν του έλειψαν. Ανάμεσα στ’ άλλα, του απονεμήθηκαν το Μετάλλιο Γκαίτε και το Βραβείο Χούμπολντ.
Γεννημένος το 1943 στην Αρχαία Ολυμπία, ο Κονδύλης πέθανε πενήντα πέντε χρόνια αργότερα, τον Ιούλιο του 1998, σε ιδιωτικό νοσοκομείο των Αθηνών. Σε μια εγχείρηση, όπως την είπανε, ρουτίνας, θύμα ίσως ιατρικού λάθους. Άφησε ημιτελές το έργο που ο ίδιος έβλεπε ως έργο ζωής, μια τρίτομη Κοινωνική Οντολογία.
«Με τον θάνατο του μεγάλου Έλληνα φιλοσόφου Παναγιώτη Κονδύλη», θα τον νεκρολογήσει στην Berliner Zeitung ο Γκούσταφ Ζάιμπτ, «η Γερμανία χάνει έναν από τους σημαντικότερους κληρονόμους και διάδοχους της πνευματικής της παράδοσης. Μόνο μ’ αυτό το παράδοξο μπορεί να ειπωθεί η σημασία αυτού του θανάτου». Και θα καταλήξει: «Ο Κονδύλης υπήρξε συνεχιστής της γερμανικής παράδοσης της δύστροπης, οχληρής σκέψης. Τη στάση του αυτή την υποβάσταζε πάντα μια σπάνια πνευματική ελευθερία και μια σχεδόν αδιόρατη ευαισθησία: ο Κονδύλης δεν μπορούσε τα συνθήματα, την ωραιολογία, τον ναρκισσισμό. Όμως και η σκληρότητά του ήταν μεσογειακή, φωτεινή και ανθρώπινη. Ο ακαταπόνητος πέθανε, προτού ολοκληρώσει το ογκωδέστερο έργο του. Το καλοκαίρι λογάριαζε να το περάσει στην Ελλάδα».
ΠΗΓΗ - http://www.koutsourelis.gr/index1.php?subaction=showfull&id=1216545320&archive=&start_from=&ucat=6&
Το Ισχύς και Απόφαση είναι πράγματι ένα βιβλίο ριζοτομικό, ριζοσπαστικό – με την αρχική σημασία αυτής της λέξης, που απ’ την πολυχρησία έχει καταντήσει σήμερα ανυπόληπτη. «Μικρό σε έκταση, αλλά μεγάλο σε περιεχόμενο», όπως το αποκάλεσε ένας άλλος Γερμανός κριτικός, είναι το νοερό κέντρο γύρω από το οποίο δορυφορεί όλη η κονδύλεια σκέψη, ένα κατόρθωμα καθολικής εποπτείας της ευρωπαϊκής ιστορίας των ιδεών και ακόμη ένα τόλμημα αβυσσαλέας φιλοδοξίας. Ο σχηματισμός και η αποκρυστάλλωση των κοσμοεικόνων και των ιδεολογιών· η χρήση και η χρησιμότητα των δεοντικών επιταγών και της κανονιστικής σκέψης· οι διαρκείς μεταμφιέσεις του ορμέμφυτου της αυτοσυντήρησης κάτω απ’ την προσωπίδα των υψηλών ιδεών· η αποκαθήλωση του ίδιου του «Πνεύματος» ως μηχανισμού που μεταφράζει διαρκώς τις γυμνές αξιώσεις της ισχύος στην άυλη γλώσσα των συμβόλων και των εννοιών: αυτά είναι, με δυο λόγια, τα θέματά του.
Όταν στις αρχές της δεκαετίας του ’70 ο Παναγιώτης Κονδύλης εγκαταλείπει την Ελλάδα για να εγκατασταθεί στη Γερμανία, είναι ήδη κάτι περισσότερο από ένας νέος αξιοπρόσεκτος συγγραφέας. Φοιτητής ακόμη στην Αθήνα, είχε στρατευθεί στην υπόθεση της κομμουνιστικής Αριστεράς. Γρήγορα όμως θα της στρέψει την πλάτη, χωρίς διόλου να αποπειραθεί να την αντικαταστήσει με ένα άλλο ιδεολόγημα. «Όταν έκοψα τα ναρκωτικά, τα έκοψα ριζικά και τελειωτικά», θα πει πολλά χρόνια αργότερα. Παρ’ όλ’ αυτά, η στράτευση και ο αγώνας, ως υπαρξιακά βιώματα, θα σταθούν καθοριστικά για την μετέπειτα εξέλιξή του. Ο αναγνώστης μπορεί να το διαισθανθεί στον δριμύ πολεμικό, τον σχεδόν εριστικό τόνο των κειμένων του. Αλλά και στις βασικές φιλοσοφικές του θέσεις. Οι ιδέες είναι όπλα, θα γράψει, όλη η σκέψη είναι από τη φύση της πολεμική.
Το διάστημα 1970-1978 θα παρουσιάσει μια μεγάλη σειρά μεταφράσεων από τα αγγλικά, τα γαλλικά, τα γερμανικά και τα ιταλικά. Δεκαέξι συνολικά τόμοι με κείμενα συγγραφέων όπως ο Μαξ Χορκχάιμερ, ο Άρνολντ Χάουζερ, ο Ερνστ Κασσίρερ, ο Νικολό Μακιαβέλλι. Εκείνη η δίτομη έκδοση των Έργων του Φλωρεντινού περιλαμβάνει και το πρώτο σημαντικό δημοσίευμα του νεαρού Κονδύλη (1971-72), ένα εισαγωγικό δοκίμιο διακοσίων σχεδόν σελίδων.
Το 1977 υποστηρίζει στη Χαϊδελβέργη τη διατριβή του επί διδακτορία. Θέμα της η Γένεση της διαλεκτικής στο πρώιμο έργο των Χαίλντερλιν, Χέγκελ και Σέλλινγκ. Από τη διατριβή αυτή, θα προκύψουν τα δύο πρώτα ογκώδη βιβλία του Κονδύλη. Ο ομότιτλος τόμος (1979) και ο Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός (1981). Αυτός ο δεύτερος θα χαρακτηριστεί έργο κλασσικό και παραμένει ώς σήμερα το βασικό έργο αναφοράς για την ιστορία των διαφωτιστικών ιδεών στη γερμανόφωνη βιβλιογραφία. Τα βιβλία που θα ακολουθήσουν για την Κριτική της Μεταφυσικής (1983), τον Συντηρητισμό (1986), την Θεωρία του Πολέμου (1988), την Παρακμή του αστικού τρόπου ζωής (1991) θα συμπληρώσουν την εικόνα του Κονδύλη ως συστηματικού στοχαστή και ιστορικού των ιδεών. Κάποια απ’ αυτά θα πυροδοτήσουν έντονες συζητήσεις και αντιπαραθέσεις.
Χαϊδελβέργη. Άποψη της πόλης
από το Μονοπάτι των φιλοσόφων (Philosophenweg)
Με τα διεθνοπολιτικά του γραπτά της δεκαετίας του ’90, την επαύριο της αμερικανικής νίκης στον Ψυχρό Πόλεμο, ο Κονδύλης θα στρέψει το ερμηνευτικό του βλέμμα σ’ ένα πεδίο καινούργιο γι’ αυτόν, την πλανητική συγχρονία και επικαιρότητα.
Μόνο που αντί για τις δυτικές θριαμβολογίες περί του «τέλους της ιστορίας» και των συγκρούσεών της, που ήταν τότε του συρμού, εκείνος θα μιλήσει για τη νέα, ανεξέλεγκτη επίτασή τους. Στις διακηρύξεις περί οικουμενικής κατίσχυσης των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», δεν θα δει παρά τα κενόλογα και ιδιοτελή ρητορεύματα της μόνης πλέον Υπερδύναμης, που κανείς δεν μπορεί να πάρει στην ονομαστική τους αξία. Και στις πομφόλυγες για την «τελειωτική επικράτηση» του δυτικού φιλελευθερισμού, θα αντιτάξει την πρόβλεψη της επικείμενης κατάρρευσής του, υπό το βάρος της σπάνεως των αγαθών και των οξυμένων περιβαλλοντικών, κοινωνικών και γεωπολιτικών εντάσεων. Τα κείμενά του για τη σύγχρονη Ελλάδα, που ανήκουν στην αυτή κατηγορία, λοιδωρήθηκαν και διαστρεβλώθηκαν συχνά σε βαθμό πρωτόγνωρο. Παραμένουν ωστόσο μνημεία ατομικής εμβρίθειας και συλλογικής αυτογνωσίας.
Ο Κονδύλης υπήρξε συγγραφέας με όλη τη σημασία της λέξης. Αγαπούσε την πυκνή διατύπωση, τις σχοινοτενείς παραγράφους που καλύπτουν σελίδες ολόκληρες, τον υποτακτικό λόγο με τις πυραμιδωτές δευτερεύουσες προτάσεις – αλλά και τους κοφτούς αφορισμούς, και τις δραματικές κορυφώσεις. Ο αγώνας του ήταν πάντα με το λίπος των λέξεων. Έβρισκε στη σύνταξη της γερμανικής γλώσσας κάτι από την ευπλασία της θουκυδίδειας διατύπωσης. Γενικά, τα πρότυπά του ήταν κλασσικά, αρχαία ελληνικά. Απεχθανόταν σφόδρα τα «κινέζικα» της μετανεωτερίζουσας θεωρητικολογίας, αυτό το επιστημονίζον ζαργκόν που απεδαφίζει τη σκέψη από τα πράγματα.
Παρά ταύτα, και το δικό του γράψιμο δεν είναι εύκολο. Ο απίστευτος όγκος του υλικού που διεξέρχεται, απαιτεί από τον αναγνώστη διαρκή εγρήγορση και πειθαρχία.
Προσιτότερα είναι τα μικρότερά του δοκίμια, εκείνα που έγραψε προλογίζοντας έργα του Λίχτενμπεργκ ή του Τσέζαρε Παβέζε λ.χ., και που με τον προσωπικό τους τόνο κάποτε ξαφνιάζουν τον αναγνώστη. Οι συνεντεύξεις του που συγκεντρώθηκαν στο Αόρατο χρονολόγιο της σκέψης (1998) είναι για τον αμύητο που ενδιαφέρεται να τον προσεγγίσει, η προσφυέστερη ίσως εισαγωγή στη σκέψη του.
Η πρόσφορά του στα εκδοτικά μας πράγματα υπήρξε ανυπολόγιστη. Οι τόμοι που μετέφρασε, επιμελήθηκε και εξέδωσε πλησιάζουν τους ενενήντα. Με τον Κονδύλη η ελληνική φιλοσοφική βιβλιογραφία εγκαταλείπει τον χώρο του τυχαίου και του σπασμωδικού και περνάει στην περιοχή του προγράμματος. Ακόμη και αν δεν είχε γράψει λέξη δική του, το ογκώδες αυτό μεταφραστικό έργο θα αρκούσε για να συντηρήσει το όνομά του στην ιστορία των ελληνικών γραμμάτων.
Με το πανεπιστήμιο, ελληνικό και γερμανικό, δεν τα πήγε ποτέ καλά. Αρκετά βιβλία του έφτασαν να γίνουν φοιτητικά εγχειρίδια, ο ίδιος όμως στο τέλος της ζωής του θεωρούσε προσβολή την προσφώνηση «κύριε καθηγητά», που από παραδρομή κάποτε του απηύθυναν. Είναι αλήθεια ότι στο ξεκίνημά του δοκίμασε πράγματι να περπατήσει αυτή την οδό. Την απόρριψη που συνάντησε τότε, δεν την λησμόνησε ποτέ. Κι όταν αργότερα, γερμανικά και ελληνικά πανεπιστήμια του άνοιγαν τιμητικά τις πόρτες, αυτός προτίμησε επιδεικτικά να μην τις δρασκελίσει. Ωστόσο, οι –από Γερμανίας– διακρίσεις δεν του έλειψαν. Ανάμεσα στ’ άλλα, του απονεμήθηκαν το Μετάλλιο Γκαίτε και το Βραβείο Χούμπολντ.
Γεννημένος το 1943 στην Αρχαία Ολυμπία, ο Κονδύλης πέθανε πενήντα πέντε χρόνια αργότερα, τον Ιούλιο του 1998, σε ιδιωτικό νοσοκομείο των Αθηνών. Σε μια εγχείρηση, όπως την είπανε, ρουτίνας, θύμα ίσως ιατρικού λάθους. Άφησε ημιτελές το έργο που ο ίδιος έβλεπε ως έργο ζωής, μια τρίτομη Κοινωνική Οντολογία.
«Με τον θάνατο του μεγάλου Έλληνα φιλοσόφου Παναγιώτη Κονδύλη», θα τον νεκρολογήσει στην Berliner Zeitung ο Γκούσταφ Ζάιμπτ, «η Γερμανία χάνει έναν από τους σημαντικότερους κληρονόμους και διάδοχους της πνευματικής της παράδοσης. Μόνο μ’ αυτό το παράδοξο μπορεί να ειπωθεί η σημασία αυτού του θανάτου». Και θα καταλήξει: «Ο Κονδύλης υπήρξε συνεχιστής της γερμανικής παράδοσης της δύστροπης, οχληρής σκέψης. Τη στάση του αυτή την υποβάσταζε πάντα μια σπάνια πνευματική ελευθερία και μια σχεδόν αδιόρατη ευαισθησία: ο Κονδύλης δεν μπορούσε τα συνθήματα, την ωραιολογία, τον ναρκισσισμό. Όμως και η σκληρότητά του ήταν μεσογειακή, φωτεινή και ανθρώπινη. Ο ακαταπόνητος πέθανε, προτού ολοκληρώσει το ογκωδέστερο έργο του. Το καλοκαίρι λογάριαζε να το περάσει στην Ελλάδα».
ΠΗΓΗ - http://www.koutsourelis.gr/index1.php?subaction=showfull&id=1216545320&archive=&start_from=&ucat=6&
16/12/10
15/12/10
ΠΕΡΙ ΕΘΝΟΥΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ - ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΔΥΛΗΣ -1992
Οταν μπερδεύομαι, όταν δεν ξέρω τι είναι σωστό και τί είναι λάθος, όταν βλέπω την χώρα μου σε δύσκολη θέση, νοιώθω την ανάγκη να διαβάσω και πάλι κείμενα του Π. Κονδύλη.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Π. Κονδύλη - "Πλανητική Πολιτική μετά τον Ψυχρό Πόλεμο" - Θεμέλιο 1992
"....Έτσι τίθεται και πάλι, από άλλους δρόμους και με άλλες συντεταγμένες, το κλασσικό πρόβλημα της εθνικής επιβίωσης, το οποίο πολλοί πίστεψαν ότι θα λύσουν άνετα και πρόσχαρα με την «ευρωπαϊκή ενοποίηση».
Άλλοι πάλι πρεσβεύουν ότι κάθε διατύπωση τέτοιων προβλημάτων και γενικά οποιαδήποτε επικέντρωση της πολιτικής σκέψης στο έθνος σημαίνει απορριπτέο αταβισμό.
Όποιος δεν θέλει να συγχέει τις ευχές του με την πραγματικότητα οφείλει να διαπιστώσει ότι, όσο κι αν αυτό φαίνεται λυπηρό για τις προοπτικές της παγκόσμιας κοινωνίας, το έθνος ως βασική μονάδα πολιτικής συνομάδωσης και συνεπώς η επιβίωσή του ως εγγύηση της φυσικής και πολιτικοκοινωνικής επιβίωσης συγκεκριμένων ανθρώπων διόλου δεν έχουν πρακτικά ξεπερασθεί ούτε σε ευρωπαϊκό ούτε σε παγκόσμιο επίπεδο.
Στο βιβλίο αυτό εξηγήσαμε γιατί είναι εσφαλμένη η αντίληψη ότι οι οικονομικές συγχωνεύσεις και οι διεθνείς τυποποιήσεις του δικαίου ή της ηθικής μπορούν από μόνες τους να δημιουργήσουν υπερεθνικές ενότητες. Όπως δείχνει, σε όποιον την παρακολουθεί προσεκτικά, η συμπεριφορά των μεγάλων ευρωπαϊκών και εξωευρωπαϊκών Δυνάμεων μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, αυτές διόλου δεν θεωρούν ότι η συγχώνευση των οικονομιών θα καταργήσει τα εθνικά οικονομικά και άλλα συμφέροντα ή ότι η μετατόπιση του κέντρου βάρους προς τα ζητήματα της οικονομίας θα εξαλείψει τους εθνικούς ανταγωνισμούς.
Τα μικρότερα έθνη, συμπεριλαμβανομένου του ελληνικού, οφείλουν να συναγάγουν τα συμπεράσματά τους από τις παρατηρήσεις αυτές. Η συγχώνευση της πολιτικής με την οικονομία δεν σημαίνει κατάργηση της πολιτικής, και μάλιστα της εθνικής πολιτικής, παρά προκαλεί μιαν ολοένα και στενότερη σύνδεση ανάμεσα σε οικονομική και σε εθνική επιτυχία ή αποτυχία. Αυτό είναι οφθαλμοφανές στον στενότερο στρατιωτικό τομέα, εξ ίσου πρόδηλο θα γίνει όμως και ως προς ολόκληρο το εθνικό-οικονομικό φάσμα στον βαθμό πού ενεργειακοί, πληθυσμιακοί, οικολογικοί και συναφείς παράγοντες αποκτήσουν στην αρχόμενη φάση της πλανητικής πολιτικής προνομιακή σημασία για την επιβίωση των επί μέρους εθνών σε μία τέτοια περίπτωση, μόνον όποιος κάνει έγκαιρη και επίμονη προεργασία θα διασωθεί μακροπρόθεσμα — και το μικρό έθνος χρειάζεται ίσως μεγαλύτερη προβλεπτικότητα από τα μεγάλα.
Όπως αντιλαμβάνεται κανείς, η μαζικοδημοκρατική απάλειψη των προγραμματικών αστικοφιλελεύθερων διαχωρισμών ανάμεσα σε κυβερνητική, οικονομική, πολιτική, πολιτισμική ή ηθική σφαίρα κτλ. έκαμε το πρόβλημα της οικονομίας και συνάμα εκείνο της εθνικής επιβίωσης πολύ συνθετότερο απ’ όσο ήταν στην εποχή του εθνικισμού του 19ου αιώνα. Η σφαιρικότητα του σύγχρονου οικονομικού προβλήματος απαιτεί σφαιρικότητα και συλλογικότητα της προσπάθειας για την επίλυσή του, ήτοι απαιτεί τη σύλληψή του ως προβλήματος εθνικής επιβίωσης. Με δεδομένο τον μαζικοδημοκρατικό πλουραλισμό και την αποδυνάμωση των παραδοσιακών ιδεολογικών συνεκτικών δεσμών, ο αποδοτικός κοινωνικός καταμερισμός της εργασίας και η εναρμόνιση των επί μέρους προσπαθειών, έτσι ώστε ο κοινωνικός παρασιτισμός εκ των άνω ή εκ των κάτω να περιορίζεται κατά το δυνατόν, αποτελούν όρο κοινωνικής συνοχής ουσιωδέστερο απ’ ό,τι σε προγενέστερες κοινωνίες.
Το σημερινό ελληνικό έθνος θα όφειλε να δει την οικονομική του εκλογίκευση ακριβώς ως πάλη κατά του παρασιτισμού, ως αντικατάσταση μιας κοινωνικής συμβίωσης, όπου ο ένας «κλάδος» ζει απομυζώντας άμεσα ή έμμεσα (δηλ. μέσω της κυβερνητικής διαχείρισης των δημοσίων πόρων) κάποιον άλλον, ενώ όλοι μαζί ζουν υποθηκεύοντας το εθνικό μέλλον, από μία κοινωνική συνοχή με την παραπάνω λειτουργική έννοια. Αυτό συνεπάγεται τόσο πολλά, τόσες πολλές και ριζικές αλλαγές σε τόσο διαφορετικά επίπεδα, ώστε είναι περισσότερο από αμφίβολο αν μπορεί σήμερα να πραγματοποιηθεί σε καθοριστικό βαθμό.
Αλλά εδώ συζητάμε μόνο ποιες είναι οι απαραίτητες προϋποθέσεις μιας εθνικής πολιτικής, δηλ. μιας πολιτικής με σκοπό την εθνική επιβίωση, χωρίς και να ισχυριζόμαστε ότι η τέτοια εθνική πολιτική είναι πλέον εφικτή. Η ορθή θεραπεία δεν αρχίζει πάντοτε εγκαίρως.
Το γεγονός, το οποίο περιπλέκει αφάνταστα τη σημερινή ελληνική κατάσταση, κάνοντάς τη να φαίνεται κατ’ αρχήν αδιέξοδη, είναι ότι η υπέρβαση του παρασιτικού καταναλωτισμού ειδικότερα και του κοινωνικού και ιστορικού παρασιτισμού γενικότερα, η εκλογίκευση της οικονομίας και της εθνικής προσπάθειας στο σύνολο της, δεν προσκρούουν απλώς στα οργανωμένα συμφέροντα μιας μειοψηφίας, η οποία στο κάτω-κάτω θα μπορούσε να παραμερισθεί με οποιαδήποτε μέσα και προ παντός με τη συμπαράσταση της μεγάλης πλειοψηφίας. Τα πράγματα είναι ακριβώς αντίστροφα. Η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού όλων των κοινωνικών στρωμάτων έχει εν τω μεταξύ συνυφάνει, κατά τρόπους κλασσικά απλούς ή απείρως ευρηματικούς, την ύπαρξη και τις απασχολήσεις της με τη νοοτροπία και με την πρακτική του παρασιτικού καταναλωτισμού και του κοινωνικού παρασιτισμού. Για να ακριβολογήσουμε, βέβαια, πρέπει να προσθέσουμε ότι σε σχέση με τη σύγχρονη Ελλάδα η έννοια του παρασιτισμού μόνον οξύμωρα μπορεί να χρησιμοποιηθεί: γιατί εδώ δεν πρόκειται για έναν λίγο-πολύ υγιή εθνικό κορμό, ο οποίος έχει αρκετές περισσές ικμάδες ώστε να τρέφει και μερικά παράσιτα ποσοτικώς αμελητέα, παρά για ένα πλαδαρό σώμα πού παρασιτεί ως σύνολο εις βάρος ολόκληρου του εαυτού του, ήτοι τρώει τις σάρκες του και συχνότατα και τα περιττώματα του.
Οι κοινωνικές και ατομικές συμπεριφορές, πού ευδοκιμούν μοιραία σε τέτοιο μικροβιολογικό περιβάλλον, συμφυρόμενες με ζωτικότατα κατάλοιπα αιώνων ραγιαδισμού, βαλκανικού πατριαρχισμού και πελατειακού κοινοβουλευτισμού, αποτελούν την άκρα αντίθεση και τον κύριο φραγμό προς κάθε σύλληψη και λύση των προβλημάτων της εθνικής επιβίωσης πάνω σε βάση μακροπρόθεσμης και οργανωμένης συλλογικής προσπάθειας. Η σημερινή ψυχοπνευματική εξαθλίωση του ελληνικού λαού στο σύνολο του δεν νοείται ωστόσο εδώ με τη στενή σημασία των διαφόρων ηθικολόγων, παρά πρωταρχικά ως μέγεθος πολιτικό: έγκειται στην επίμονη και ιδιοτελή παραγνώριση της αδήριτης σχέσης πού υφίσταται ανάμεσα σε απόδοση και απόλαυση, και κατ’ επέκταση στην αδιαφορία απέναντι στην υπονόμευση του εθνικού μέλλοντος εξ αιτίας απολαύσεων μη καλυπτομένων από αντίστοιχη απόδοση.
Ως ελαφρυντικό πρέπει ίσως να θεωρήσει κανείς ότι οι πλείστοι Έλληνες δεν γνωρίζουν καν τι σημαίνει «απόδοση» με τη σύγχρονη έννοια και συχνά πιστεύουν ότι αποδίδουν μόνο και μόνο επειδή ιδροκοπούν, φωνασκούν και τρέχουν από το πρωί ως το βράδυ. Όμως αυτό ελάχιστα μεταβάλλει το πρακτικό αποτέλεσμα. Η δυσαρμονία απόλαυσης και απόδοσης ήταν ανεκτή όσο η απόλαυση ήταν γλίσχρα και όσο η απόδοση δεν μετριόταν πάντα με τα μέτρα των προηγμένων ανταγωνιστικών οικονομιών. Αλλά στις τελευταίες δεκαετίες μεταστράφηκαν και οι δύο αυτοί όροι: τα οικονομικά σύνορα έπεσαν, τουλάχιστον σ’ ό,τι άφορα το μέτρο της απόδοσης, εφ’ όσον δεν είναι δυνατό να αποτιμώνται με άλλο μέτρο απόδοσης τα (συνεχώς αυξανόμενα) εισαγόμενα και με άλλο τα εξαγόμενα, κι επομένως όποιος θέλει να εισαγάγει χωρίς να ξεπουληθεί πρέπει να εξαγάγει ίση απόδοση ˙ οι αντιλήψεις για το τι σημαίνει απόλαυση προσανατολίσθηκαν, πάλι, μαζικά στα πρότυπα των προηγμένων καταναλωτικών κοινωνιών, έτσι ώστε η απόσταση απ’ αυτά να γίνεται από τους πλείστους αισθητή ως στέρηση. Έτσι η διάσταση ανάμεσα σε απόλαυση και απόδοση έγινε εκρηκτική, με αποτέλεσμα τον τελευταίο καιρό να ξαναγίνουν επίκαιρες ορισμένες στοιχειώδεις οικονομικές αλήθειες πού η Ελλάδα νόμιζε ότι τις είχε ξεπεράσει με την απλή μέθοδο του δανεισμού. Με δεδομένες όμως τις νοοτροπίες και τις συμπεριφορές πού επισημάναμε παραπάνω, οι αλήθειες αυτές δεν επενέργησαν ως καταλύτης παραγωγικών ενεργειών, παρά μάλλον ως καταλύτης αντεγκλήσεων, η στειρότητα των οποίων επέτεινε τη συλλογική αμηχανία και αβουλία.
Πράγματι, για όποιον δεν είναι εξ επαγγέλματος και ιδιοτελώς υποχρεωμένος (λ.χ. ως πολιτικός) να τρέφει και να διαδίδει ψευδαισθήσεις, είναι προφανές ότι η χώρα βυθίζεται στον κοινωνικό λήθαργο και στη συλλογική απραξία, ήτοι η κοινωνική πράξη έχει υποκατασταθεί από αντανακλαστικές κινήσεις: το νευρόσπαστο κινείται κι αυτό, όμως δεν πράττει.
Η αίσθηση της αποσύνθεσης είναι γενική και δεσπόζει σε όλες τις συζητήσεις, ενώ η εξ ίσου διάχυτη δυσφορία εκτονώνεται όλο και ευκολότερα, όλο και συχνότερα σε προκλητική επιθετικότητα και σε επιδεικτική χυδαιότητα."
Απόσπασμα από το βιβλίο του Π. Κονδύλη - "Πλανητική Πολιτική μετά τον Ψυχρό Πόλεμο" - Θεμέλιο 1992
"....Έτσι τίθεται και πάλι, από άλλους δρόμους και με άλλες συντεταγμένες, το κλασσικό πρόβλημα της εθνικής επιβίωσης, το οποίο πολλοί πίστεψαν ότι θα λύσουν άνετα και πρόσχαρα με την «ευρωπαϊκή ενοποίηση».
Άλλοι πάλι πρεσβεύουν ότι κάθε διατύπωση τέτοιων προβλημάτων και γενικά οποιαδήποτε επικέντρωση της πολιτικής σκέψης στο έθνος σημαίνει απορριπτέο αταβισμό.
Όποιος δεν θέλει να συγχέει τις ευχές του με την πραγματικότητα οφείλει να διαπιστώσει ότι, όσο κι αν αυτό φαίνεται λυπηρό για τις προοπτικές της παγκόσμιας κοινωνίας, το έθνος ως βασική μονάδα πολιτικής συνομάδωσης και συνεπώς η επιβίωσή του ως εγγύηση της φυσικής και πολιτικοκοινωνικής επιβίωσης συγκεκριμένων ανθρώπων διόλου δεν έχουν πρακτικά ξεπερασθεί ούτε σε ευρωπαϊκό ούτε σε παγκόσμιο επίπεδο.
Στο βιβλίο αυτό εξηγήσαμε γιατί είναι εσφαλμένη η αντίληψη ότι οι οικονομικές συγχωνεύσεις και οι διεθνείς τυποποιήσεις του δικαίου ή της ηθικής μπορούν από μόνες τους να δημιουργήσουν υπερεθνικές ενότητες. Όπως δείχνει, σε όποιον την παρακολουθεί προσεκτικά, η συμπεριφορά των μεγάλων ευρωπαϊκών και εξωευρωπαϊκών Δυνάμεων μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, αυτές διόλου δεν θεωρούν ότι η συγχώνευση των οικονομιών θα καταργήσει τα εθνικά οικονομικά και άλλα συμφέροντα ή ότι η μετατόπιση του κέντρου βάρους προς τα ζητήματα της οικονομίας θα εξαλείψει τους εθνικούς ανταγωνισμούς.
Τα μικρότερα έθνη, συμπεριλαμβανομένου του ελληνικού, οφείλουν να συναγάγουν τα συμπεράσματά τους από τις παρατηρήσεις αυτές. Η συγχώνευση της πολιτικής με την οικονομία δεν σημαίνει κατάργηση της πολιτικής, και μάλιστα της εθνικής πολιτικής, παρά προκαλεί μιαν ολοένα και στενότερη σύνδεση ανάμεσα σε οικονομική και σε εθνική επιτυχία ή αποτυχία. Αυτό είναι οφθαλμοφανές στον στενότερο στρατιωτικό τομέα, εξ ίσου πρόδηλο θα γίνει όμως και ως προς ολόκληρο το εθνικό-οικονομικό φάσμα στον βαθμό πού ενεργειακοί, πληθυσμιακοί, οικολογικοί και συναφείς παράγοντες αποκτήσουν στην αρχόμενη φάση της πλανητικής πολιτικής προνομιακή σημασία για την επιβίωση των επί μέρους εθνών σε μία τέτοια περίπτωση, μόνον όποιος κάνει έγκαιρη και επίμονη προεργασία θα διασωθεί μακροπρόθεσμα — και το μικρό έθνος χρειάζεται ίσως μεγαλύτερη προβλεπτικότητα από τα μεγάλα.
Όπως αντιλαμβάνεται κανείς, η μαζικοδημοκρατική απάλειψη των προγραμματικών αστικοφιλελεύθερων διαχωρισμών ανάμεσα σε κυβερνητική, οικονομική, πολιτική, πολιτισμική ή ηθική σφαίρα κτλ. έκαμε το πρόβλημα της οικονομίας και συνάμα εκείνο της εθνικής επιβίωσης πολύ συνθετότερο απ’ όσο ήταν στην εποχή του εθνικισμού του 19ου αιώνα. Η σφαιρικότητα του σύγχρονου οικονομικού προβλήματος απαιτεί σφαιρικότητα και συλλογικότητα της προσπάθειας για την επίλυσή του, ήτοι απαιτεί τη σύλληψή του ως προβλήματος εθνικής επιβίωσης. Με δεδομένο τον μαζικοδημοκρατικό πλουραλισμό και την αποδυνάμωση των παραδοσιακών ιδεολογικών συνεκτικών δεσμών, ο αποδοτικός κοινωνικός καταμερισμός της εργασίας και η εναρμόνιση των επί μέρους προσπαθειών, έτσι ώστε ο κοινωνικός παρασιτισμός εκ των άνω ή εκ των κάτω να περιορίζεται κατά το δυνατόν, αποτελούν όρο κοινωνικής συνοχής ουσιωδέστερο απ’ ό,τι σε προγενέστερες κοινωνίες.
Το σημερινό ελληνικό έθνος θα όφειλε να δει την οικονομική του εκλογίκευση ακριβώς ως πάλη κατά του παρασιτισμού, ως αντικατάσταση μιας κοινωνικής συμβίωσης, όπου ο ένας «κλάδος» ζει απομυζώντας άμεσα ή έμμεσα (δηλ. μέσω της κυβερνητικής διαχείρισης των δημοσίων πόρων) κάποιον άλλον, ενώ όλοι μαζί ζουν υποθηκεύοντας το εθνικό μέλλον, από μία κοινωνική συνοχή με την παραπάνω λειτουργική έννοια. Αυτό συνεπάγεται τόσο πολλά, τόσες πολλές και ριζικές αλλαγές σε τόσο διαφορετικά επίπεδα, ώστε είναι περισσότερο από αμφίβολο αν μπορεί σήμερα να πραγματοποιηθεί σε καθοριστικό βαθμό.
Αλλά εδώ συζητάμε μόνο ποιες είναι οι απαραίτητες προϋποθέσεις μιας εθνικής πολιτικής, δηλ. μιας πολιτικής με σκοπό την εθνική επιβίωση, χωρίς και να ισχυριζόμαστε ότι η τέτοια εθνική πολιτική είναι πλέον εφικτή. Η ορθή θεραπεία δεν αρχίζει πάντοτε εγκαίρως.
Το γεγονός, το οποίο περιπλέκει αφάνταστα τη σημερινή ελληνική κατάσταση, κάνοντάς τη να φαίνεται κατ’ αρχήν αδιέξοδη, είναι ότι η υπέρβαση του παρασιτικού καταναλωτισμού ειδικότερα και του κοινωνικού και ιστορικού παρασιτισμού γενικότερα, η εκλογίκευση της οικονομίας και της εθνικής προσπάθειας στο σύνολο της, δεν προσκρούουν απλώς στα οργανωμένα συμφέροντα μιας μειοψηφίας, η οποία στο κάτω-κάτω θα μπορούσε να παραμερισθεί με οποιαδήποτε μέσα και προ παντός με τη συμπαράσταση της μεγάλης πλειοψηφίας. Τα πράγματα είναι ακριβώς αντίστροφα. Η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού όλων των κοινωνικών στρωμάτων έχει εν τω μεταξύ συνυφάνει, κατά τρόπους κλασσικά απλούς ή απείρως ευρηματικούς, την ύπαρξη και τις απασχολήσεις της με τη νοοτροπία και με την πρακτική του παρασιτικού καταναλωτισμού και του κοινωνικού παρασιτισμού. Για να ακριβολογήσουμε, βέβαια, πρέπει να προσθέσουμε ότι σε σχέση με τη σύγχρονη Ελλάδα η έννοια του παρασιτισμού μόνον οξύμωρα μπορεί να χρησιμοποιηθεί: γιατί εδώ δεν πρόκειται για έναν λίγο-πολύ υγιή εθνικό κορμό, ο οποίος έχει αρκετές περισσές ικμάδες ώστε να τρέφει και μερικά παράσιτα ποσοτικώς αμελητέα, παρά για ένα πλαδαρό σώμα πού παρασιτεί ως σύνολο εις βάρος ολόκληρου του εαυτού του, ήτοι τρώει τις σάρκες του και συχνότατα και τα περιττώματα του.
Οι κοινωνικές και ατομικές συμπεριφορές, πού ευδοκιμούν μοιραία σε τέτοιο μικροβιολογικό περιβάλλον, συμφυρόμενες με ζωτικότατα κατάλοιπα αιώνων ραγιαδισμού, βαλκανικού πατριαρχισμού και πελατειακού κοινοβουλευτισμού, αποτελούν την άκρα αντίθεση και τον κύριο φραγμό προς κάθε σύλληψη και λύση των προβλημάτων της εθνικής επιβίωσης πάνω σε βάση μακροπρόθεσμης και οργανωμένης συλλογικής προσπάθειας. Η σημερινή ψυχοπνευματική εξαθλίωση του ελληνικού λαού στο σύνολο του δεν νοείται ωστόσο εδώ με τη στενή σημασία των διαφόρων ηθικολόγων, παρά πρωταρχικά ως μέγεθος πολιτικό: έγκειται στην επίμονη και ιδιοτελή παραγνώριση της αδήριτης σχέσης πού υφίσταται ανάμεσα σε απόδοση και απόλαυση, και κατ’ επέκταση στην αδιαφορία απέναντι στην υπονόμευση του εθνικού μέλλοντος εξ αιτίας απολαύσεων μη καλυπτομένων από αντίστοιχη απόδοση.
Ως ελαφρυντικό πρέπει ίσως να θεωρήσει κανείς ότι οι πλείστοι Έλληνες δεν γνωρίζουν καν τι σημαίνει «απόδοση» με τη σύγχρονη έννοια και συχνά πιστεύουν ότι αποδίδουν μόνο και μόνο επειδή ιδροκοπούν, φωνασκούν και τρέχουν από το πρωί ως το βράδυ. Όμως αυτό ελάχιστα μεταβάλλει το πρακτικό αποτέλεσμα. Η δυσαρμονία απόλαυσης και απόδοσης ήταν ανεκτή όσο η απόλαυση ήταν γλίσχρα και όσο η απόδοση δεν μετριόταν πάντα με τα μέτρα των προηγμένων ανταγωνιστικών οικονομιών. Αλλά στις τελευταίες δεκαετίες μεταστράφηκαν και οι δύο αυτοί όροι: τα οικονομικά σύνορα έπεσαν, τουλάχιστον σ’ ό,τι άφορα το μέτρο της απόδοσης, εφ’ όσον δεν είναι δυνατό να αποτιμώνται με άλλο μέτρο απόδοσης τα (συνεχώς αυξανόμενα) εισαγόμενα και με άλλο τα εξαγόμενα, κι επομένως όποιος θέλει να εισαγάγει χωρίς να ξεπουληθεί πρέπει να εξαγάγει ίση απόδοση ˙ οι αντιλήψεις για το τι σημαίνει απόλαυση προσανατολίσθηκαν, πάλι, μαζικά στα πρότυπα των προηγμένων καταναλωτικών κοινωνιών, έτσι ώστε η απόσταση απ’ αυτά να γίνεται από τους πλείστους αισθητή ως στέρηση. Έτσι η διάσταση ανάμεσα σε απόλαυση και απόδοση έγινε εκρηκτική, με αποτέλεσμα τον τελευταίο καιρό να ξαναγίνουν επίκαιρες ορισμένες στοιχειώδεις οικονομικές αλήθειες πού η Ελλάδα νόμιζε ότι τις είχε ξεπεράσει με την απλή μέθοδο του δανεισμού. Με δεδομένες όμως τις νοοτροπίες και τις συμπεριφορές πού επισημάναμε παραπάνω, οι αλήθειες αυτές δεν επενέργησαν ως καταλύτης παραγωγικών ενεργειών, παρά μάλλον ως καταλύτης αντεγκλήσεων, η στειρότητα των οποίων επέτεινε τη συλλογική αμηχανία και αβουλία.
Πράγματι, για όποιον δεν είναι εξ επαγγέλματος και ιδιοτελώς υποχρεωμένος (λ.χ. ως πολιτικός) να τρέφει και να διαδίδει ψευδαισθήσεις, είναι προφανές ότι η χώρα βυθίζεται στον κοινωνικό λήθαργο και στη συλλογική απραξία, ήτοι η κοινωνική πράξη έχει υποκατασταθεί από αντανακλαστικές κινήσεις: το νευρόσπαστο κινείται κι αυτό, όμως δεν πράττει.
Η αίσθηση της αποσύνθεσης είναι γενική και δεσπόζει σε όλες τις συζητήσεις, ενώ η εξ ίσου διάχυτη δυσφορία εκτονώνεται όλο και ευκολότερα, όλο και συχνότερα σε προκλητική επιθετικότητα και σε επιδεικτική χυδαιότητα."
13/12/10
Ο ΑΝΤΟΝΙ ΑΤΑΛΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΝΕΩΝ ΟΡΓΑΝΩΝ -
Anthony Atala asks, "Can we grow organs instead of transplanting them?" His lab at the Wake Forest Institute for Regenerative Medicine is doing just that -- engineering tissues and whole organs
Ο ΝΤΑΝ ΑΡΙΕΛI ΡΩΤΑ - "ΕΧΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΤΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ ΜΑΣ;"
Ο ειδικός στα οικονομικά της συμπεριφοράς Νταν Αριέλι, συγγραφέας του βιβλίου "Προβλέψιμα Παράλογοι" (Predictably Irrational), χρησιμοποιεί κλασικές οφθαλμαπάτες και τα δικά του ερευνητικά αποτελέσματα που έρχονται ενάντια στα ένστικτά μας και μερικές φορές μας σοκάρουν, για να δείξει ότι δεν είμαστε τόσο λογικοί όσο νομίζουμε όταν παίρνουμε αποφάσεις.
12/12/10
Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΕΥΡΩ ΚΑΙ Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ - 11/12/2010
Την κρίση του ευρώ, την βιώνουμε δυστυχώς καθημερινά εδώ και δέκα μήνες, και φαίνεται ότι δεν έχει τελειωμό.
Παράλληλα, βιώνουμε εδώ και 14 μήνες την κρίση του ελληνικού δημοσίου χρέους η οποία προέκυψε από την συστηματική λεηλασία της περιουσίας του ελληνικού κράτους από το πελατειακό σύστημα διακυβέρνησης και τους πελάτες του , επί 35 ολόκληρα χρόνια.
Πλέον, η μία κρίση τροφοδοτεί την άλλη, και αντίστροφα.Και η κατάσταση αυτή, θα συνεχιστεί γιά πολύ καιρό, δεδομένου ότι, τόσο σε ευρωπαικό επίπεδο, όσο και σε εθνικό επίπεδο, δεν υπάρχουν ηγέτες ικανοί να κατανοήσουν τα προβλήματα, και να δώσουν λύσεις.
Γιά την κρίση του ευρώ, όλα, απ΄ότι φαίνεται, είναι πιθανά.Αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων, ότι κανείς δεν ήταν προετοιμασμένος γιά το ενδεχόμενο μιάς τέτοιας κρίσης.Το μόνο που είναι σίγουρο, είναι ότι κανένας δεν είναι διατεθειμένος να πληρώσει γιά τον γείτονα, ιδίως αν ο γείτονας είχε μιά ανεύθυνη διαχείριση των οικονομικών του, πρίν την κρίση.Μακροπρόθεσμα, οι όποιες αποφάσεις, θα βασιστούν σ΄αυτό το σκεπτικό.Βραχυπρόθεσμα, ενδέχεται να δούμε άλλου είδους αποφάσεις προσωρινού χαρακτήρα, ώστε να πάμε στις μακροπρόθεσμες αποφάσεις ομαλά και ελεγχόμενα.
Για την ελληνική κρίση δημοσίου χρέους, πολλά είναι ρευστά.Αυτά που δεν είναι ρευστά, είναι
α/ ελλείψει νέων δανεικών, τα εισοδήματα στην Ελλάδα θα συρρικνωθούν αναπόφευκτα
β/ η χώρα θα βιώσει μιά πρωτόγνωρη ύφεση μέχρι το 2012 τουλάχιστον
γ/ θα προκύψει αναπόφευκτα ένας ορθολογισμός της διαχείρισης των οικονομικών της χώρας
δ/ θα αυξηθεί το δημόσιο χρέος και η πολιτική υποδούλωση
ε/ η χώρα δεν θα έχει φωνή στις διακρατικές σχέσεις γιά πολλά χρόνια, ακριβώς την στιγμή που χρειαζόταν να έχει φωνή και ισχύ, κυρίως λόγω των διαπραγματεύσεων που συνεχίζονται γιά το Αιγαίο και την Κύπρο.
Ολα αυτά τα θέματα, με απασχόλησαν πολλές φορές σ΄αυτό το ιστολόγιο τα τελευταία δύο χρόνια.
Γιά την αναπόφευκτη χρεοκοπία της Ελλάδας, είχα αναφερθεί τον Νοέμβριο του 2008 εδώ
Επισήμανα τον κίνδυνο που προέκυπτε από το γεγονός ότι η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου δεν μπορούσε να κατανοήσει την αναπόφευκτη ελληνική χρεοκοπία από τον Οκτώμβριο του 2009 έως τον Φεβρουάριο του 2010 σε πολλές αναρτήσεις μου όπως εδώ
Στην συνέχεια, περιέγραψα την ανάγκη δημιουργίας ελληνικού ταμείου γιά την εν μέρει αγορά του ελληνικού δημόσιου χρέους, ώστε να μην οδηγηθούμε στο μνημόνιο.
Τον Μαιο του 2010, προέκυψε η ελληνική κατάρρευση, και άρα η υποδούλωση.Υποστήριξα τα προβλεπόμενα από το μνημόνιο σε γενικές γραμμές, διότι πίστευα και πιστεύω ότι αυτά τα μέτρα έπρεπε να ληφθούν από τις κυβερνήσεις μας ούτως η άλλως.Δεν δέχομαι την πολιτική υποδούλωση.
Ολα αυτά όμως τώρα, δεν έχουν και καμμιά ιδιαίτερη σημασία.Οτι ήταν να γίνει, δρομολογήθηκε.Ο ελληνικός λαός θα υποστεί τις συνέπειες της ελληνικής λεηλασίας, και η χώρα δεν θα έχει φωνή και άποψη στις διεθνείς σχέσεις γιά πολλά χρόνια.
Αυτό που σήμερα είναι ανησυχητικό, είναι το ενδεχόμενο, να παρασυρθεί και η Κύπρος από τις ως άνω περιγραφόμενες κρίσεις.Το δημόσιο χρέος της Κύπρου, είναι βέβαια ελεγχόμενο.Ομως, το σύνολο του ενεργητικού των κυπριακών τραπεζών, αντιστοιχεί στο 700% του ΑΕΠ της Κύπρου.Οι Κυπριακές Τράπεζες ήταν και παραμένουν οικονομικά υγιείς.Δεν επένδυσαν σε τοξικά ομόλογα.Ομως, είναι πολύ εκτεθειμένες στον ελληνικό κίνδυνο.Εχουν δηλαδή πολλά ελληνικά ομόλογα, πολλές ελληνικές καταθέσεις, πολλά δάνεια πρός ελληνες και ελληνικές επιχειρήσεις.Τα δεδομένα αυτά, μπορούν να δώσουν αφορμή σε όλους αυτούς που παρακολουθούν την Κύπρο από ψηλά σαν κοράκια, εγγλέζους, Τούρκους, ....
Τα συμφέροντα που παίζονται είναι πολλά.Τα κοράκια, μπορούν σταδιακά, με τα μέσα που διαθέτουν, ν΄αρχίσουν τους υπαινιγμούς, τους ψίθυρους, τα δημοσιεύματα, ώστε οι αγορές να συμπαρασύρουν και την Κύπρο στην κρίση του ευρώ.Ιδίως αν η Κύπρος δεν υποκύψει στους Τούρκους στα πλαίσια των διαπραγματεύσεων που είναι σε εξέλιξη.
Δημόσια, ο κίνδυνος αυτός επισημάνθηκε μόνο από τον Μ. Ανδρουλάκη πρίν από ένα μήνα.
Ας ελπίσουμε ότι οι κυπριακές και οι ελληνικές αρχές έχουν ασχοληθεί με το θέμα και έχουν προετοιμαστεί.
Προσωπικά, ο κίνδυνος να παρασυρθεί και η Κύπρος από την κρίση του ευρώ, με απασχολεί από τον Μαιο του 2010.Δεν δημοσιοποίησα αυτό τον φόβο μου, διότι παρά το γεγονός ότι δεν είμαι δημόσιο πρόσωπο, δεν είχα και δεν έχω διάθεση να είμαι ο πρώτος που θα τροφοδοτήσει το διαδίκτυο με φοβίες και ψιθύρους.
Από τον Μαιο μέχρι και πρίν από ένα μήνα, κανείς δεν είχε αναφερθεί δημόσια, εξ όσων γνωρίζω τουλάχιστον, σ΄αυτό το θέμα.
Ξαφνικά, τον τελευταίο μήνα, προέκυψε η υποβάθμιση της Κύπρου και Κυπριακών Τραπεζών, η δήλωση Ανδρουλάκη, και προχθές η Κυπριακή κυβέρνηση έλαβε κάποια μέτρα ώστε να αποτρέψει την προσέλκυση ξένων καταθέσεων.
Ολ΄αυτά τα γεγονότα είναι πολύ ανησυχητικά.
Το γεγονός ότι μέχρι τον Οκτώμβριο υπήρχε αυτή η απόλυτη σιγή, είναι ύποπτο, και είναι πολύ πιθανόν να έγιναν υπόγειες διεργασίες.
Οπως και να έχει το πράγμα, όσο θα διαρκεί η κρίση του ευρώ, είναι σημαντικό, να συνεργαστούν η ελληνική και η κυπριακή κυβέρνηση ώστε
-ν΄απαλλάξουν τις κυπριακές τράπεζες από την κατοχή ελληνικών κρατικών ομολόγων
-να μαζέψουν από την αγορά όλο το κυπριακό δημόσιο χρέος ώστε να μήν αρχίσουν κερδοσκοπικά
παιχνίδια και με τα κυπριακά ομόλογα.
Ελπίζω ο φόβος μου αυτός να είναι υπερβολικός.Ακόμα όμως κι΄αν είναι υπερβολικός, πρέπει οι δύο κυβερνήσεις να πάρουν προληπτικά μέτρα, ώστε να μηδενίσουν τον κίνδυνο.Διότι το 2011 θα είναι μιά δύσκολη χρονιά γιά την Κύπρο.Οι πιέσεις που θα υποστεί γιά το εθνικό θάμα θα είναι μεγάλες.Στήριξη από την Ελλάδα δεν θα έχει.Ας μήν έχει και την απειλή των αγορών απο πάνω της.
Παράλληλα, βιώνουμε εδώ και 14 μήνες την κρίση του ελληνικού δημοσίου χρέους η οποία προέκυψε από την συστηματική λεηλασία της περιουσίας του ελληνικού κράτους από το πελατειακό σύστημα διακυβέρνησης και τους πελάτες του , επί 35 ολόκληρα χρόνια.
Πλέον, η μία κρίση τροφοδοτεί την άλλη, και αντίστροφα.Και η κατάσταση αυτή, θα συνεχιστεί γιά πολύ καιρό, δεδομένου ότι, τόσο σε ευρωπαικό επίπεδο, όσο και σε εθνικό επίπεδο, δεν υπάρχουν ηγέτες ικανοί να κατανοήσουν τα προβλήματα, και να δώσουν λύσεις.
Γιά την κρίση του ευρώ, όλα, απ΄ότι φαίνεται, είναι πιθανά.Αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων, ότι κανείς δεν ήταν προετοιμασμένος γιά το ενδεχόμενο μιάς τέτοιας κρίσης.Το μόνο που είναι σίγουρο, είναι ότι κανένας δεν είναι διατεθειμένος να πληρώσει γιά τον γείτονα, ιδίως αν ο γείτονας είχε μιά ανεύθυνη διαχείριση των οικονομικών του, πρίν την κρίση.Μακροπρόθεσμα, οι όποιες αποφάσεις, θα βασιστούν σ΄αυτό το σκεπτικό.Βραχυπρόθεσμα, ενδέχεται να δούμε άλλου είδους αποφάσεις προσωρινού χαρακτήρα, ώστε να πάμε στις μακροπρόθεσμες αποφάσεις ομαλά και ελεγχόμενα.
Για την ελληνική κρίση δημοσίου χρέους, πολλά είναι ρευστά.Αυτά που δεν είναι ρευστά, είναι
α/ ελλείψει νέων δανεικών, τα εισοδήματα στην Ελλάδα θα συρρικνωθούν αναπόφευκτα
β/ η χώρα θα βιώσει μιά πρωτόγνωρη ύφεση μέχρι το 2012 τουλάχιστον
γ/ θα προκύψει αναπόφευκτα ένας ορθολογισμός της διαχείρισης των οικονομικών της χώρας
δ/ θα αυξηθεί το δημόσιο χρέος και η πολιτική υποδούλωση
ε/ η χώρα δεν θα έχει φωνή στις διακρατικές σχέσεις γιά πολλά χρόνια, ακριβώς την στιγμή που χρειαζόταν να έχει φωνή και ισχύ, κυρίως λόγω των διαπραγματεύσεων που συνεχίζονται γιά το Αιγαίο και την Κύπρο.
Ολα αυτά τα θέματα, με απασχόλησαν πολλές φορές σ΄αυτό το ιστολόγιο τα τελευταία δύο χρόνια.
Γιά την αναπόφευκτη χρεοκοπία της Ελλάδας, είχα αναφερθεί τον Νοέμβριο του 2008 εδώ
Επισήμανα τον κίνδυνο που προέκυπτε από το γεγονός ότι η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου δεν μπορούσε να κατανοήσει την αναπόφευκτη ελληνική χρεοκοπία από τον Οκτώμβριο του 2009 έως τον Φεβρουάριο του 2010 σε πολλές αναρτήσεις μου όπως εδώ
Στην συνέχεια, περιέγραψα την ανάγκη δημιουργίας ελληνικού ταμείου γιά την εν μέρει αγορά του ελληνικού δημόσιου χρέους, ώστε να μην οδηγηθούμε στο μνημόνιο.
Τον Μαιο του 2010, προέκυψε η ελληνική κατάρρευση, και άρα η υποδούλωση.Υποστήριξα τα προβλεπόμενα από το μνημόνιο σε γενικές γραμμές, διότι πίστευα και πιστεύω ότι αυτά τα μέτρα έπρεπε να ληφθούν από τις κυβερνήσεις μας ούτως η άλλως.Δεν δέχομαι την πολιτική υποδούλωση.
Ολα αυτά όμως τώρα, δεν έχουν και καμμιά ιδιαίτερη σημασία.Οτι ήταν να γίνει, δρομολογήθηκε.Ο ελληνικός λαός θα υποστεί τις συνέπειες της ελληνικής λεηλασίας, και η χώρα δεν θα έχει φωνή και άποψη στις διεθνείς σχέσεις γιά πολλά χρόνια.
Αυτό που σήμερα είναι ανησυχητικό, είναι το ενδεχόμενο, να παρασυρθεί και η Κύπρος από τις ως άνω περιγραφόμενες κρίσεις.Το δημόσιο χρέος της Κύπρου, είναι βέβαια ελεγχόμενο.Ομως, το σύνολο του ενεργητικού των κυπριακών τραπεζών, αντιστοιχεί στο 700% του ΑΕΠ της Κύπρου.Οι Κυπριακές Τράπεζες ήταν και παραμένουν οικονομικά υγιείς.Δεν επένδυσαν σε τοξικά ομόλογα.Ομως, είναι πολύ εκτεθειμένες στον ελληνικό κίνδυνο.Εχουν δηλαδή πολλά ελληνικά ομόλογα, πολλές ελληνικές καταθέσεις, πολλά δάνεια πρός ελληνες και ελληνικές επιχειρήσεις.Τα δεδομένα αυτά, μπορούν να δώσουν αφορμή σε όλους αυτούς που παρακολουθούν την Κύπρο από ψηλά σαν κοράκια, εγγλέζους, Τούρκους, ....
Τα συμφέροντα που παίζονται είναι πολλά.Τα κοράκια, μπορούν σταδιακά, με τα μέσα που διαθέτουν, ν΄αρχίσουν τους υπαινιγμούς, τους ψίθυρους, τα δημοσιεύματα, ώστε οι αγορές να συμπαρασύρουν και την Κύπρο στην κρίση του ευρώ.Ιδίως αν η Κύπρος δεν υποκύψει στους Τούρκους στα πλαίσια των διαπραγματεύσεων που είναι σε εξέλιξη.
Δημόσια, ο κίνδυνος αυτός επισημάνθηκε μόνο από τον Μ. Ανδρουλάκη πρίν από ένα μήνα.
Ας ελπίσουμε ότι οι κυπριακές και οι ελληνικές αρχές έχουν ασχοληθεί με το θέμα και έχουν προετοιμαστεί.
Προσωπικά, ο κίνδυνος να παρασυρθεί και η Κύπρος από την κρίση του ευρώ, με απασχολεί από τον Μαιο του 2010.Δεν δημοσιοποίησα αυτό τον φόβο μου, διότι παρά το γεγονός ότι δεν είμαι δημόσιο πρόσωπο, δεν είχα και δεν έχω διάθεση να είμαι ο πρώτος που θα τροφοδοτήσει το διαδίκτυο με φοβίες και ψιθύρους.
Από τον Μαιο μέχρι και πρίν από ένα μήνα, κανείς δεν είχε αναφερθεί δημόσια, εξ όσων γνωρίζω τουλάχιστον, σ΄αυτό το θέμα.
Ξαφνικά, τον τελευταίο μήνα, προέκυψε η υποβάθμιση της Κύπρου και Κυπριακών Τραπεζών, η δήλωση Ανδρουλάκη, και προχθές η Κυπριακή κυβέρνηση έλαβε κάποια μέτρα ώστε να αποτρέψει την προσέλκυση ξένων καταθέσεων.
Ολ΄αυτά τα γεγονότα είναι πολύ ανησυχητικά.
Το γεγονός ότι μέχρι τον Οκτώμβριο υπήρχε αυτή η απόλυτη σιγή, είναι ύποπτο, και είναι πολύ πιθανόν να έγιναν υπόγειες διεργασίες.
Οπως και να έχει το πράγμα, όσο θα διαρκεί η κρίση του ευρώ, είναι σημαντικό, να συνεργαστούν η ελληνική και η κυπριακή κυβέρνηση ώστε
-ν΄απαλλάξουν τις κυπριακές τράπεζες από την κατοχή ελληνικών κρατικών ομολόγων
-να μαζέψουν από την αγορά όλο το κυπριακό δημόσιο χρέος ώστε να μήν αρχίσουν κερδοσκοπικά
παιχνίδια και με τα κυπριακά ομόλογα.
Ελπίζω ο φόβος μου αυτός να είναι υπερβολικός.Ακόμα όμως κι΄αν είναι υπερβολικός, πρέπει οι δύο κυβερνήσεις να πάρουν προληπτικά μέτρα, ώστε να μηδενίσουν τον κίνδυνο.Διότι το 2011 θα είναι μιά δύσκολη χρονιά γιά την Κύπρο.Οι πιέσεις που θα υποστεί γιά το εθνικό θάμα θα είναι μεγάλες.Στήριξη από την Ελλάδα δεν θα έχει.Ας μήν έχει και την απειλή των αγορών απο πάνω της.
11/12/10
10/12/10
ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΚΗΣ - Η WIKIPEDIA - 26/11/2010
Yiannis Giannarakis is an enterpreneur, active in electronic publishing and digital content since 1985. He was one of the founding members of the Greek leading internet portal www.in.gr where he acted as Managing Director for the first five years, from conception till its establishment as a major media factor. Among others he was Director of the Greek edition of National Geographic books and videos, newspaper collumnist and editor of various electronic and paper publications. Born 1959 in Alexandria, he studied Biology in Athens, never finished his PhD in Bioinformatics, and spends some weekends hiking, and mountain-top communicating with very low power in radiowaves.
object width="480" height="270">
Giannis Giannarakis - TEDxAthens 2010
Ανέβηκε από TEDxAthens. - Bίντεο από τις τελευταίες τεχνολογικές καινοτομίες.
object width="480" height="270">
Giannis Giannarakis - TEDxAthens 2010
Ανέβηκε από TEDxAthens. - Bίντεο από τις τελευταίες τεχνολογικές καινοτομίες.
OΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ - ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΠΙΕΡΡΑΚΑΚΗΣ - 26/11/2010
Kyriakos Pierrakakis is the Chairman of Greece’s Institute for Youth, which is supervised by the Greek Ministry of Education and focuses on youth entrepreneurship and innovation issues. An interdisciplinary policy thinker, Kyriakos has been trained in economics, international relations, political science and computer science. He is a Doctoral Candidate at the University of Oxford and a graduate of the Engineering Systems Division of MIT, of the John F. Kennedy School of Government of Harvard University and of the Department of Informatics of the Athens University of Economics and Business. Kyriakos has worked as an analyst at the Center for Energy and Environmental Policy Research at MIT and at the Center for American Progress in Washington DC. He has attended TEDGlobal 2009 & 2010.
Kyriakos Pierrakakis - TEDxAthens 2010
Ανέβηκε από TEDxAthens. - Νέα video από όλο τον κόσμο.
Ο ΠΟΙΗΤΗΣ AΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΑΜΟΥΛΙΑΝΟΣ - - 26/11/2010
Alexandros Damoulianos was born in 10-07-1990. He graduated from Ilion High School for Students with Disabilities. He is an undergraduate student at the School of Philosophy, University of Athens. He started writing poetry at the age of 14. Two years ago he participated in the festival EMOTION PICTURES with his own script for the short film “God on the horizon”, which was shown in many countries. Moreover, his first poetic collection, under the same title, is published under the aegis of the Secretariat General of Communication and Information. He was nominated for the award of will at “Life Awards”. He is a special needs person, with cerebral palsy and spastic quadriplegia.
Alexandros Damoulianos - TEDxAthens 2010
Ανέβηκε από TEDxAthens. - Οι πιο φρέσκες video-ειδήσεις.
9/12/10
7/12/10
6/12/10
5/12/10
4/12/10
3/12/10
Η ΣΧΟΛΗ ΚΙΝΟΥΜΕΝΩΝ ΣΧΕΔΙΩΝ ΤΟΥ ΖΑΓΚΡΕΜΠ - ZAGREB SCHOOL OF ANIMATION - 3/12/2010
"Θεσσαλονίκη
Τις σημαντικότερες βαλκανικές ταινίες φετινής παραγωγής και ένα αφιέρωμα-έκπληξη στη φημισμένη Σχολή Κινουμένων Σχεδίων του Ζάγκρεμπ πραγματοποιεί το τμήμα Ματιές στα Βαλκάνια του 51ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.Συνολικά 47 ταινίες από 28 δημιουργούς θα αναδείξουν μια από τις σπουδαιότερες σχολές κινουμένων σχεδίων και ταυτόχρονα έναν καθοριστικό σταθμό στην παγκόσμια ιστορία του κινουμένου σχεδίου.
Για την Σχολή του Ζάγκρεμπ
Το 1958, στο Φεστιβάλ των Κανών, ο κορυφαίος ιστορικός του σινεμά Ζορζ Σαντούλ, παρατήρησε για πρώτη φορά πως οι ταινίες κινουμένων σχεδίων της εταιρείας Zagreb Film διέθεταν μια πρωτόγνωρη δυναμική, καθώς και κοινά στοιχεία - όπως η έλλειψη διαλόγου, η έκφραση μέσα απ’ τη μουσική και τους ήχους και η τολμηρή θεματική – που συνέθεταν μια ενιαία γραφή με ιδιαίτερη φυσιογνωμία. Την αποκάλεσε Σχολή του Ζάγκρεμπ, δίνοντας όνομα σε ένα φυτώριο, απ’ το οποίο ξεπήδησαν ταλέντα που δε δίστασαν να πειραματιστούν με τα εργαλεία του κινουμένου σχεδίου. Στον τρισδιάστατο κόσμο της Ντίσνεϊ, αντιπρότειναν ένα περιβάλλον δυο διαστάσεων, αψηφώντας τους νόμους της φυσικής, φλερτάροντας έντονα με την avant – garde, θίγοντας υπαρξιακά και κοινωνικά ζητήματα, αλλά και θεματικές που η κρατούσα λογική στο κινούμενο σχέδιο απέφευγε συνειδητά, όπως ο θάνατος ή τα γηρατειά.
Η Σχολή του Ζάγκρεμπ ανανέωσε την αισθητική του κινουμένου σχεδίου, παρουσιάζοντας έργο διαχρονικό, απελευθερώνοντας τους χαρακτήρες απ’ την ρεαλιστική απεικόνιση του κόσμου και τους δημιουργούς απ’ την παντοδυναμία μιας βιομηχανίας που διαμόρφωνε τα υλικά του animation, με άξονα την εμπορική του διάσταση.
Το αφιέρωμα διατρέχει την ιστορία του περίφημου στούντιο, από τον σχηματισμό του και την καθιέρωσή του τη δεκαετία του 1950, μέχρι και σήμερα.
Μέσα από πέντε προγράμματα καταγράφονται χρονολογικά, η εξέλιξη της σχολής, οι συνέργιες των δημιουργών, οι οποίοι ελλείψει οικονομικών πόρων συνεργάζονταν στενά μέσα σε ένα οικογενειακό περιβάλλον, η χρυσή εποχή των δεκαετιών του '60 και του '70 και η σύγχρονη μετεξέλιξή του, μετά την πρώτη της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας.
Συγκεκριμένα, αναδεικνύεται το έργο του σπουδαίου πολυβραβευμένου καρτουνίστα Μποριβόι Ντοβνίκοβιτς-Μπόρντο.
Κορυφαία μορφή στο παγκόσμιο κινούμενο σχέδιο και όνομα-θρύλος της Σχολής του Ζάγκρεμπ, ο πρωτοπόρος Μπόρντο, στα 80 του χρόνια, εξακολουθεί να ανανεώνει μια τέχνη που υπηρέτησε για περισσότερα από 60 χρόνια. Ο Μπόρντο θα βρεθεί στη Θεσσαλονίκη με αφορμή το αφιέρωμα για να παρουσιάσει τις ταινίες του και να μιλήσει με το κοινό. "
ΠΗΓΗ - WWW.IN.GR
Στον παρακάτω σύνδεσμο μπορούμε να δούμε δείγμα δουλειάς αυτής της σχολής
http://www.zagrebfilm.hr/katalog_film_detail_e.asp?sif=1131&counter=0&sif_kat=1&modul=dragulji
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
