ΠΟΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ ΝΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΕΙ ΑΚΜΑΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΠΟΙΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ; - Π. ΚΟΝΔΥΛΗΣ

 Η χώρα μας έχει καταρρεύσει οικονομικά.Αυτό είναι πλέον γνωστό σε όλους τους Ελληνες σήμερα.Η ελληνική οικονομική κατάρρευση ειναι το πρωτοσέλιδο του παγκόσμιου τύπου εδώ και έξι μήνες.Σήμερα, αυτό πλέον το γεγονός δεν αμφισβητείται από κανέναν.Οι σκέψεις και οι προβληματισμοί επικεντρώνονται στους πιθανούς τρόπους εξόδου από την κατάρρευση.

Οι έλληνες πολίτες στην πλειοψηφία τους, πιστεύω ότι δεν γνώριζαν μέχρι πρίν από μερικούς μήνες ότι η χώρα είχε στην ουσία πτωχεύσει εδώ και καιρό.Σήμερα το ξέρουν.Συνεχίζουν όμως ακόμα να μπερδεύουν το πρόβλημα του δημοσίου χρέους και το πρόβλημα του ελλείμματος του κρατικού προυπολογισμού.Πάνω σ΄αυτό το μπέρδεμα συνεχίζουν να δίνουν μάχες οπισθοφυλακής οι ηγεσίες των πολιτικών κομμάτων.Σύντομα όμως, και το μπέρδεμα αυτό θα ξεκαθαριστεί.

Καλά οι πολίτες.Οι πολιτικοί ηγέτες , και κυρίως των κομμάτων εξουσίας, δεν  γνώριζαν ότι η χώρα είχε πρό πολλού πτωχεύσει, η το έκρυβαν;Αυτό το ερώτημα με προβλημάτισε πολλές φορές τα δύο τελευταία χρόνια.
Εχω πεί πολλές φορές, ότι οι πολιτικοί ηγέτες των δύο μεγάλων κομμάτων πρέπει να περάσουν από στρατοδικείο, ώστε να κριθεί ποιοί από αυτούς συμμετείχαν εσκεμμένα στην καταστροφή της χώρας(ώστε να πάνε στην φυλακή και να δεσμευτούν όλα τα περιουσιακά τους στοιχεία), ποιοί συμμετείχαν από ηλιθιότητα(ώστε να τους απαγορευτεί διά βίου η συμμετοχή τους στην πολιτική ζωή της χώρας), και ποιοί είναι αθώοι ώστε να τους επιτραπεί να επιστρέψουν στην πολιτική σκηνή.
Σκέφτομαι τις τελευταίες ημέρες ότι αυτό θα γίνει αναπόφευκτο ούτως η άλλως, όσο το ελληνικό δράμα θα κορυφώνεται και η οργή θα ξεχειλίζει.

Σκήφτηκα σήμερα ν΄αφιερώσω σε όσους πολίτες η πολιτικούς δεν ήξεραν η δεν ξέρουν ν΄αξιολογήσουν την καλή η κακή πορεία μιάς οικονομίας, το παρακάτω απόσπασμα από βιβλίο του Π. Κονδύλη.Βέβαια, ο Κονδύλης είχε κάνει αυτή την ανάλυση υπό άλλες συνθήκες και με άλλο σκοπό.Η ανάλυση όμως αυτή είναι επίκαιρη και σήμερα όπως θα είναι και στο μέλλον.Τονίζω με bold αυτό που κατά την γνώμη μου έχει σημασία.

Απόσπασμα από το κεφάλαιο : "Γεωπολιτικές και στρατηγικές παράμετροι ενός ελληνοτουρκικού πολέμου" του Παναγιώτη Κονδύλη από το βιβλίο του «Θεωρία του Πολέμου», εκδ. Θεμέλιο

"....Τις οικονομικές προϋποθέσεις μπορεί να τις κατονομάσει κανείς εύκολα
και κατά τρόπο γενικά αποδεκτό, εφ' όσον χρησιμοποιεί γενικό και
αόριστο λεξιλόγιο: «η άμυνα της χώρας απαιτεί μιαν ακμαία εθνική
οικονομία».
Όμως ποιά οικονομία δικαιούται να χαρακτηρισθεί ακμαία και με ποια κριτήρια; 
Επειδή ποικίλες οικονομολογικές αλχημείες συσκοτίζουν σήμερα τα πράγματα και τα πνεύματα στο σημείο αυτό, ας μου συγχωρεθεί να παραμείνω απλοϊκός και να πω: ακμαία είναι μια
οικονομία όταν παράγει με ανοδικούς ρυθμούς απτά αγαθά,τόσο για την ικανοποίηση όσο το δυνατόν περισσότερων εγχωρίων αναγκών όσο και για την εξαγωγή προς αποπληρωμή άλλων αγαθών, τα οποία η εκάστοτε χώρα δεν μπορεί ή δεν θεωρεί σύμφορο να παραγάγει η ίδια, με όσο το δυνατόν μεγαλύτερο πλεόνασμα. Η οικονομία συνίσταται ουσιωδώς στην
παραγωγή αγαθών και σε όσες υπηρεσίες προσφέρονται πάνω στη βάση αυτή (και στην Ελλάδα και στις Ηνωμένες Πολιτείες οι υπηρεσίες συμμετέχουν στη διαμόρφωση του εθνικού εισοδήματος με ποσοστό περίπου 60%, όμως άλλο είναι το 60% πάνω στην παραγωγική βάση της Ελλάδας και άλλο πάνω στην παραγωγική βάση των Ηνωμένων Πολιτειών). Δεν συνίσταται ούτε σε δείκτες παντοειδών μεγεθών ούτε σε χρήμα. Δείκτες ανάπτυξης του 2 ή 3% δεν σημαίνουν πολλά πράγματα, όταν η ανάπτυξη σημαίνει την αύξηση των «υπηρεσιών» (όπερ προ
παντός στην Ελλάδα υποδηλοί τον φρέσκο αέρα)· και η μείωση του πληθωρισμού, δηλαδή το «υγιές χρήμα», επίσης είναι μικρό επίτευγμα, όταν προκύπτει από τη συρρίκνωση της οικονομίας: οπού κανένας δεν αγοράζει τίποτε και κανένας δεν πουλάει τίποτε, εκεί δεν υπάρχει φυσικά ούτε πληθωρισμός. Πλείστοι όσοι χαίρουν, γιατί στην Ελλάδα ο πληθωρισμός περιορίσθηκε το 1997 στο ύψος του 5 ή 6%. Όμως η βιομηχανική παραγωγή παραμένει στάσιμη πάνω από μια δεκαπενταετία (δεν είναι τυπογραφικό λάθος), ενώ τα ετήσια ελλείμματα του εμπορικού ισοζυγίου φτάνουν πλέον τα 16, 17 και 18 δισεκατομμύρια δολλάρια
(ούτε αυτό είναι τυπογραφικό λάθος). Αμφιβάλλω τα μέγιστα αν αυτός είναι ο δρόμος που θα οδηγήσει σε μιαν ακμαία οικονομία, ικανή να στηρίξει την άμυνα της χώρας.
Η μείωση του πληθωρισμού διόλου δεν αποτελεί επαρκή όρο για την ενθάρρυνση παραγωγικών-βιομηχανικών επενδύσεων, και αυτό θα αποδειχθεί προσεχώς. Εδώ το δραστικό φάρμακο είναι ένα μόνο, και είναι οδυνηρό. Κεφάλαια για επενδύσεις εξοικονομούνται από την περικοπή του παρασιτικού καταναλωτισμού.
Και όσα κεφάλαια εξοικονομηθούν έτσι πρέπει με τη σειρά τους να επενδυθούν πράγματι παραγωγικά, να δώσουν δηλαδή στη χώρα μιαν αξιόλογη σύγχρονη βιομηχανική υποδομή. Τέτοιες επενδύσεις είναι ασφαλώς πολύ δυσκολότερες από τις επενδύσεις σε παντοειδή «δημόσια έργα» συχνά αμφίβολης χρησιμότητας, γιατί θέτουν πολύ επιτακτικότερα το πρόβλημα της εκπαίδευσης, της τεχνογνωσίας και της παραγωγικότητας. 
Η περικοπή του παρασιτικού καταναλωτισμού, με τον οποίο έχει συνυφανθεί πλέον ολόκληρος ο κοινωνικός ιστός της χώρας, προσκρούει, πάλι, στο ανυπέρβλητο εμπόδιο της λειτουργίας του πολιτικού συστήματος σε πελατειακή βάση. Τώρα όπου το μαχαίρι έφτασε στο
κόκκαλο, επιβλήθηκαν βέβαια με το εύσχημο άλλοθι της «ευρωπαϊκής σύγκλισης» ορισμένες οικονομίες, όμως ο πελατειακός χαρακτήρας του πολιτικού συστήματος διόλου δεν άλλαξε ουσιαστικά, παρά την αλλαγή της κυβερνητικής ρητορικής: γιατί οι οικονομίες επιβλήθηκαν ακριβώς με πελατειακά κριτήρια (σε όσους δηλαδή δεν διαθέτουν ισχυρά μέσα εκβιασμού) και παρέμειναν ανεπαρκείς επίσης από τον φόβο εξέγερσης των ισχυρών ομάδων της πελατείας.
Η ακμαία παραγωγική οικονομία σε σύγχρονη βιομηχανική βάση δίνει τη δυνατότητα της αποτροπής. Για να πραγματωθεί όμως η δυνατότητα αυτή, πρέπει μια χώρα ή πάντως η ηγεσία της να πιστεύει πραγματικά στην αναγκαιότητα της αποτροπής, δηλαδή να έχει διαγνώσει ορθά τον χαρακτήρα και την έκταση της επαπειλούμενης σύγκρουσης. Αν η διάγνωση είναι εσφαλμένη και ελλιπής, αν αποδίδει τη σύγκρουση σε αίτια παροδικά ή δευτερογενή, τότε μειώνεται αντίστοιχα η πίστη στην αναγκαιότητα της αποτροπής, κι αυτό, έστω κι αν δεν λέγεται ρητά, έχει ευνόητες πρακτικές επιπτώσεις. Έτσι, αποτελεί κεφαλαιώδες σφάλμα στρατηγικής εκτιμήσεως να μη θεωρείται ως πηγή της αύξουσας
τουρκικής πίεσης πάνω στην Ελλάδα η συνεχής διεύρυνση της διαφοράς ανάμεσα στο γεωπολιτικό δυναμικό των δύο χωρών, αλλά να αποδίδεται ο δυναμικός τουρκικός επεκτατισμός στον «οθωμανισμό», στον «ασιατικό χαρακτήρα» της Τουρκίας κ.τ.λ., οπότε εξάγεται το συμπέρασμα ότι μόλις η Τουρκία (ακολουθώντας το δικό μας φωτισμένο παράδειγμα) ξεπεράσει αυτούς τους «εθνικιστικούς αταβισμούς», πάρει τον «ευρωπαϊκό δρόμο» και υποκαταστήσει τις στρατιωτικές με τις
οικονομικές δραστηριότητες, τότε αυτόματα θα εκλείψει και η απειλή εκ μέρους της."

 Οι απλοί πολίτες που θα διαβάσουν το παραπάνω κείμενο γιά πρώτη φορά, πρέπει κατά την γνώμη μου να εμπεδώσουν καλά την εξής φράση,και θα καταλάβουν ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται με τραγικότερες κάθε φορά συνέπειες.

-Τώρα όπου το μαχαίρι έφτασε στο κόκκαλο, επιβλήθηκαν βέβαια με το εύσχημο άλλοθι της «ευρωπαϊκής σύγκλισης» ορισμένες οικονομίες, όμως ο πελατειακός χαρακτήρας του πολιτικού συστήματος διόλου δεν άλλαξε ουσιαστικά, παρά την αλλαγή της κυβερνητικής ρητορικής: γιατί οι οικονομίες επιβλήθηκαν ακριβώς με πελατειακά κριτήρια (σε όσους δηλαδή δεν διαθέτουν ισχυρά μέσα εκβιασμού) και παρέμειναν ανεπαρκείς επίσης από τον φόβο εξέγερσης των ισχυρών ομάδων της πελατείας.-