Iδιαίτερα επίκαιρη θεωρώ ότι είναι η ερώτηση, κυρίως γιά την χώρα μας.
Σε φάκελλο του ιδίου περιοδικού που χρησιμοποιείται για την αποστολή διαφημιστικού υλικού προς τους πελάτες του, είδα πρόσφατα(προφανώς γιά να διαφημίσουν το συγκεκριμμένο τεύχος γιά το χρέος ) να γράφεται το εξής:
Debt is ...
... a drug as powerful as alcool or nicotine
... as much an economic problem as a social one
... growing faster than incomes in the rich world
Το περιοδικό, διάλεξε ενδιαφέρουσες εξηγήσεις γιά το Χρέος, με σκοπό φυσικά, να προκαλέσει ένα δημόσιο διάλογο γύρω από αυτό το θέμα που απασχολεί πλέον και πολύ ορθά, τους πάντες.
Στην Ελλάδα, νομίζω ότι δημόσιος διάλογος γιά το χρέος δεν άνοιξε.Ούτε μου φαίνεται ότι θ΄ανοίξει σύντομα, δεδομένου ότι έχουν πλέον εκλείψει απ΄αυτή την χώρα, και οι διανοούμενοι. Ετσι, όλοι (κυρίως είναι δημοσιογράφοι ), ασχολούνται με τις συνέπειες του χρέους, και όχι με το ίδιο το χρέος. Δεν ενδιέφερε κανέναν στην Ελλάδα κατά την διάρκεια της παρακμιακής περιόδου 1981-2009, το χρέος.Αλλά ούτε και σήμερα, που πλέον η χώρα έχει χρεοκωπήσει, δεν ενδιαφέρει κανέναν να προσπαθήσει να κατανοήσει το χρέος ως πρόβλημα.Ετσι, όλοι , ανταλλάσουν απόψεις η ύβρεις με όλους, περί των συνεπειών του αναπόφευκτου αποτελέσματος του συνεχούς διογκούμενου χρέους, το οποίο αποτέλεσμα, δεν είναι άλλο, από την χρεοκωπία.Πρό πάντων όμως, ανταλλάσσονται απόψεις η ύβρεις γιά τις συνέπειες της χρεωκοπίας.
Με τον τρόπο αυτό, αφήνουμε στην άκρη την μελέτη του θέματος η του προβλήματος του χρέους, αφήνουμε επίσης περίπου στην άκρη την μελέτη της συνέπειας του χρέους(την χρεοκωπία), και μ΄ενα απίστευτο άλμα, ασχολούμαστε με τις συνέπειες, της συνέπειας του χρέους, δηλαδή με το ψευτο-δίλημμα μνημόνιο η στάση πληρωμών (και τις παραλλαγές του), κι΄αυτό με επιφανειακό τρόπο.
Το ψευτο-δίλημμα έχει να κάνει, με το γεγονός (τουλάχιστον γιά μένα ) ότι είτε ακολουθήσει η χώρα το μνημόνιο , είτε την στάση πληρωμών, η χώρα δεν θα μπορεί πλέον να συνεχίσει να τρώει περισσότερα απ΄όσα παράγει.Θα πρέπει θέλοντας και μή, δεδομένου ότι της κόπηκαν και τα δανεικά,να βρεί τρόπο, είτε με το μνημόνιο είτε με την στάση πληρωμών, να τρώει όσα παράγει, και τίποτα παραπάνω.
Η μόνη διαφορά που βλέπω μεταξύ του μνημονίου και της στάσης πληρωμών, είναι ότι στην περίπτωση του μνημονίου, η χώρα πρέπει να τρώει κάτι λιγότερο απ΄όσα παράγει ώστε η διαφορά να πηγαίνει στην σταδιακή αποπληρωμή του χρέους, που προκάλεσε το "πάρτυ" που στήθηκε από το πολιτικό πελατειακό σύστημα εξουσίας , γιά 35 χρόνια.
Στην περίπτωση της στάσης πληρωμών, θεωρητικά η χώρα θα πρέπει να παράγει απλά όσα τρώει, και να μήν αποπληρώσει το χρέος της.Επειδή όμως η χώρα δεν παράγει πλέον ούτε ντομάτες, το αποτέλεσμα κατά την γνώμη μου τουλάχιστον γιά τα επόμενα 3-4 χρόνια (μέχρι ν΄αρχίσει να παράγει κάτι), θα είναι, η χώρα να μήν τρώει περίπου τίποτα, αφού θα είναι αποκομμένη από τον υπόλοιπο κόσμο.
Γιά να επανέλθω όμως στο κύριο θέμα αυτής της ανάρτησης, που είναι το χρέος ώς θέμα η πρόβλημα που πρέπει να μελετηθεί, αν και όποτε συζητηθεί το θέμα δημόσια στην Ελλάδα, αναρωτιέμαι ποιές θα μπορούσαν να είναι οι εξηγήσεις του χρέους που θα μπορούσαν να προβληθούν, με σκοπό την έναρξη του δημόσιου διαλόγου στην χώρα μας.
Πρσωπικά, θα πρότεινα το εξής κείμενο
Το χρέος ....
.....ήταν το κύριο εργαλείο άσκησης πολιτικής του πολιτικού πελατειακού
συστήματος διακυβέρνησης κατά την παρακμιακή περίοδο 1981-2009, το οποίο
οδήγησε στην λεηλασία της χώρας
.... έγινε το κύριο πρόβλημα του ελληνικού έθνους σήμερα και γιά τα επόμενα
δεκαπέντε χρόνια
.... είναι η κληρονομιά των ελλήνων του σήμερα, στις γενιές των ελλήνων του αύριο.
.... είναι το εργαλείο με το οποίο οι ασκούντες την εξουσία κατά την παρακμιακή
περίοδο 1981-2009, προετοίμασαν την υλική εκποίηση της χώρας, που άρχισε το
2010.
..... και οι συνέπειες του που βιώνονται το 2010, είναι η επιβεβαίωση ότι ένα έθνος,
που όχι μόνο δεν θυσιάζεται γιά τις επόμενες γενιές, αλλά ζεί παρασιτικά είς βάρος
των μελλοντικών γενεών, δεν έχει μέλλον, και οδηγείται αναπόφευκτα στον ιστορικό
του αφανισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου