"ΖΟΥΜΕ ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΜΑΣ ΤΕΛΟΣ, ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΗΡΩΙΚΑ.ΑΠΛΩΣ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ, ΔΙΧΩΣ ΕΠΙΓΝΩΣΗ ΤΗΝ ΚΗΔΕΙΑ ΜΑΣ" - Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ- 19/9/2010

"Ζούμε το ιστορικό μας τέλος, αλλά όχι ηρωικά. Απλώς παρακολουθούμε, δίχως επίγνωση, την κηδεία μας."

Αυτά γράφει ο Χ. Γιανναράς, στο άρθρο του που ακολουθεί.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_19/09/2010_415589

Γενικά, πιστεύω ότι καλό είναι να γράφονται αυτές οι αλήθειες,έστω και τώρα.Καλό είναι να διαπιστώνονται δεδομένα (που ο Π. Κονδύλης είχε τονίσει 20 χρόνια πρίν)έστω και μετά την καταστροφή.

Επί της ουσίας, το άρθρο αυτό, έχει μέσα του μιά αντίφαση.Από την μιά προτρέπει τους ψηφοφόρους τί να ψηφίσουν γιά να αποφευχθεί η καταστροφή, κι΄από την άλλη διαπιστώνει ότι η καταστροφή, δηλαδή ο ιστορικός αφανισμός της χώρας έχει συντελεστεί.Ας το αφήσουμε όμως και αυτό το σημείο, γιά να επικεντρωθούμε σε κάτι άλλο με αφορμή αυτό το άρθρο.

Αραγε "παρακολουθούμε δίχως επίγνωση την κηδεία μας" η την παρακολουθούμε με επίγνωση;

Η ερώτηση και η όποια απάντηση, δεν έχουν πιά εκ πρώτης όψεως και ιδιαίτερη σημασία, διότι η καταστροφή έχει πλέον συντελεστεί.Θα είχε κάποια σημασία, πρίν την χρεοκωπία,διότι θα μπορούσαμε να φανταστούμε θεωρητικά τουλάχιστον, ότι η "παρακολούθηση χωρίς επίγνωση", θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί με την κατάλληλη ενημέρωση.
Αν το ξανασκεφτούμε όμως, η απάντηση στην ερώτηση έστω και τώρα, έχει σημασία.Αν παρακολουθούμε την κηδεία με επίγνωση, αυτό μάλλον σημαίνει ότι δεν υπάρχει πλέον καμμιά ελπίδα αντιστροφής της κατάστασης.Αν παρακολουθούμε την κηδεία χωρίς επίγνωση, ενδεχομένως να υπάρχει μιά μικρή ελπίδα αντιστροφής της κατάστασης, αν γίνει η κατάλληλη ενημέρωση της πλειοψηφίας.

Πρίν δώσω την δική μου απάντηση στην ερώτηση, πρέπει βέβαια να πώ, γιά να μήν θεωρηθεί ότι έχω τέτοια ψευδαίσθηση, ότι όταν θέτω την ερώτηση χρησιμοποιώντας τον πληθυντικό, δεν εννοώ όλους τους έχοντες ελληνική υπηκοότητα.Εννοώ μιά μικρή μερίδα πλέον του ελληνικού λαού, η οποία συνεχίζει να πιστεύει ότι ανήκει στο ελληνικό έθνος, και ανησυχεί γιά το μέλλον του.
Τους άλλους, ούτως η άλλως δεν τους αφορά η ερώτηση.Τους ενδιαφέρουν περισσότερο ερωτήσεις που σχετίζονται με τις καταναλωτικές τους συνήθειες.Στο μέλλον, θα ενδιαφερθούν υποχρεωτικά και με άλλες ερωτήσεις, όπως το πώς εντάσσεται κανείς σ΄ένα άλλο έθνος, και πώς ενσωματώνεται σ΄αυτό.Εχω βιώσει αυτή την εμπειρία σε πολύ νεαρή ηλικία, και η ενσωμάτωση μου και η συμβίωση μου έγινε σχετικά εύκολα.Δεν θέλω όμως ν΄απαντήσω σε τέτοιου είδους ερωτήσεις που θα προκύψουν στο μέλλον σε μεγάλη μερίδα του σημερινού πληθυσμού της χώρας μας, διότι δεν έχω βιώσει τέτοια εμπειρία σε μεγάλη ηλικία όπως θα συμβεί σ΄αυτά τα άτομα.Θα το δούν στην πράξη.

Για να επανέλθω στην ερώτηση μου, έχω την αίσθηση, ότι η πλειοψηφία δεν κατάλαβε ακόμα τί έχει συμβεί.Δεν έχει δηλαδή "επίγνωση της κηδείας".Κατάλαβε ότι κάτι σοβαρό έχει συμβεί, αλλά δεν έχει κατανοήσει τα αίτια, και πρό πάντων τις συνέπειες.
Ετσι, έχουμε να κάνουμε προς το παρόν, με κάποια λαικά συνθήματα που υποτίθεται είναι τα αίτια όπως
-οι πολιτικοί είναι κλέφτες
-ο Παπανδρέου είναι άνθρωπος των Αμερικανών, και εσκεμμένα οδήγησε την χώρα στο ΔΝΤ
Εχουμε επίσης να κάνουμε με κάποια συνθήματα που υποτίθεται είναι οι λύσεις, όπως
-να πληρώσουν αυτοί που τα έφαγαν
-μήν αγοράζετε τα γερμανικά σκουπίδια (προιόντα)

Οι πολίτες συνεχίζουν να είναι μέλη πολιτικών κομμάτων, συνεχίζουν να συμμετέχουν σε κομματικούς συνδυασμούς, συνεχίζουν να επισκέπτονται εκλογικά κέντρα υποψηφίων.
Αυτές οι συμπεριφορές από μόνες τους, δείχνουν ότι η πλειοψηφία των πολιτών, όχι μόνο δεν έχει συνείδηση ότι εγκλημάτισε σε συνεργασία με το πελατειακό σύστημα,αλλά δεν ντρέπεται έστω και γιά την σημερινή της συνεργασία με το πελατειακό σύστημα εξουσίας.Αν κατανοούσε την πραγματικότητα, δεν θα δεχόταν φυσικά ποτέ ότι και η ίδια ευθύνεται γιά την χρεοκωπία, αλλά τουλάχιστον θα ντρεπόταν να συναστρέφεται με τα κατάλοιπα του πελατειακού συστήματος.Αυτό όμως, δεν συμβαίνει.

Ετσι, ο μόνος τρόπος ίσως που μένει γιά να κατανοήσουν την πραγματικότητα, είναι να υποστούν τις συνέπειες της.

Είναι όμως μικρή η ελπίδα και θα είναι υπερβολικά μεγάλο το βάρος των συνεπειών.